Tsakthan Daily 24/5/2018--Εργάτης, Έρως, Απεργία

Η σιωπή δεν κέρδισε ποτέ δικαιώματα. Δεν χορηγούνται από τους πάνω, που αναγκάζονται από πιέσεις από τους κάτω.

 - Roger Baldwin

Στην ηλεκτρονική έκδοση του λεξικού Merriam-Webster διαβάζουμε ότι απεργία είναι «η συλλογική άρνηση εργαζομένων να εργαστούν υπό τους όρους που καθορίζουν οι εργοδότες.» Το  ίδιο λεξικό για την λέξη «απεργώ» δίνει τον ορισμό: «το να σταματώ την η εργασία για να αναγκάσω τον εργοδότη να ικανοποιήσει ένα αίτημα».[1] Επίσης, οι απεργίες «μπορούν να προκύψουν από διαμάχες σχετικά με τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας». Μπορεί να γίνουν απεργίες για λόγους αλληλεγγύης σε άλλους απεργούς εργαζόμενους, αλλά και για καθαρά πολιτικούς λόγους.» Οι απεργίες οργανώνονται από τα εργατικά συνδικάτα. Συχνά γίνονται απεργίες μη εγκεκριμένες από τα συνδικάτα (άγριες απεργίες – wildcat strikes) που μπορούν να κατευθύνονται εναντίον της συνδικαλιστικής ηγεσίας εκτός που εναντίον  του εργοδότη. Το δικαίωμα στην απεργία δίνεται στους εργαζόμενους όλων σχεδόν των βιομηχανικών κοινωνιών. Η  χρήση του δικαιώματος ακολούθησε παράλληλο δρόμο με αυτόν της ανάπτυξης των εργατικών συνδικάτων κατά το 19ο αιώνα. [2]

Στην αποικιακή Αμερική καταγράφηκε η πρώτη απεργία το 1636 στη Richmond Island (Maine)  όταν οι εργοδότες παρακράτησαν τους μισθούς των αλιέων.[3] Η  πρώτη χρήση του αγγλικού όρου “strike” έγινε το 1768 όταν οι ναύτες που είχαν υποστεί περικοπές των αμοιβών, προκειμένου να υποστηρίξουν τις διαδηλώσεις τους στο λιμάνι του Λονδίνου (το ίδιο έγινε στο λιμάνι ότι Σάντερλαντ), αφαιρέσαν ("to strike the sails") τα  πανιά των εμπορικών πλοίων. Αχρηστεύαν έτσι τα πλοία.[4] Στις ΗΠΑ «ο αγώνας για την ευτυχία» πέρασε μέσα από απεργίες για μείωση των ωρών εργασίας και για υψηλότερη αμοιβή. Οι τυπογράφοι της Νέας Υόρκης ήταν οι πρώτοι που κατέβηκαν σε απεργία το 1794.[5] Οι επιπλοποιοί απέργησαν το 1796 και ακολούθησαν οι ξυλουργοί της Φιλαδέλφειας το 1797, οι υποδηματοποιοί το 1799. Στις αρχές του 19ου αιώνα οι προσπάθειες των εργατικών ενώσεων για την βελτίωση των συνθηκών εργασίας και αμοιβής στράφηκαν στις διαπραγματεύσεις αλλά δεν ξεχάστηκε η ιδέα της απεργίας. Στη δεκαετία του 1820 στην προσπάθεια μείωσης των ωρών εργασίας από 12 σε 10 το όπλο της απεργίας χρησιμοποιήθηκε συχνότερα και έγινε αισθητή η ανάγκη της σύγκρουσης και συγκρότησης συνδικάτων σε ομοσπονδιακό επίπεδο. H

Τον Μάιο του 1937, εβδομήντα χιλιάδες εργάτες εγκατέλειψαν τις εργασίες τους σε τέσσερις μεγάλες χαλυβουργικές εταιρείες (γνωστές συλλογικά ως «Little Steel»). Οι απεργούς επιδίωξαν να εξαναγκάσουν τις επιχειρήσεις αυτές να αλλάξουν την πολιτική και που ασκούσαν επί δεκαετίες για την καταστολή της εργατικής διαμαρτυρίας, να αναγνωρίσουν τα συνδικάτα των εργατών τους και να συμμορφωθούν με τον πρόσφατα ψηφισμένο ομοσπονδιακό εργατικό νόμο. Επί δύο μήνες διεξήχθη ένας ηρωικός απεργιακός αγώνας γεμάτος από αιματηρές συγκρούσεις, στις οποίες οι αστυνομικοί, οι πράκτορες της εταιρείας και οι Εθνοφρουροί κακοποιούσαν και πυροβολούσαν αδίστακτα τους συνδικαλιστές. Τουλάχιστον δεκαέξι πέθαναν και εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν πριν τελειώσει η απεργία. Από πολλές απόψεις θεωρήθηκε η τελευταία μεγάλη απεργία στη σύγχρονη Αμερική.[6]

---

[1] https://www.merriam-webster.com/dictionary/strike

[2] Μια παλιά μορφή εργατικού αγώνα ήταν το «βιομηχανικό σαμποταζ». Βλ. Taylor L. and Walton P. (1971) “Industrial Sabotage: Motives and Meanings.” in Stanley Cohen (ed.), Images of Deviance. Harmondsworth: Penguin, σελ 189-212 . O Λουδισμός υπήρξε μια μορφή βιομηχανικού σαμποτάζ («διαπραγμάτευση με ταραχές» κατά τον Eric Hobsbawm) ως έκφραση διαμαρτυρίας για την αντικατάσταση των τεχνιτών από τις μηχανές στην βιομηχανική παραγωγή. Βλ. Geary D. (1999) “Working-Class Identities in Europe, 1850s-1930s.” The Australian Journal of Politics and History. Vol. 45. No. 1 University of Queensland Press, σελ.20-29.  Βλ. Επίσης Geary R. (1984) European Labour Protest, 1848-1939, London: Methuen, καθώς και Thompson E. P. (1963) The Making of the English Working Class London: Penguin.

[3] Aaron Brenner, Benjamin Day, and Immanuel Ness (2009) The Encyclopedia of Strikes in American History Armonk, NY: M.E. Sharpe, σελ. 3 

[4] Simon Worrall  «Q&A: Were Modern Ideas—and the American Revolution—Born on Ships at Sea?» Ανάκτηση 27-1-2018  https://news.nationalgeographic.com/news/2014/08/140831-pirates-horatio-nelson-samuel-adams-royal-navy-somalia-ngbooktalk/ .

[5] Neil A. Hamilton(2002) Rebels and Renegades: A Chronology of Social and Political Dissent in the United States, Routledge

[6] Ahmed White (2016) The Last Great Strike: Little Steel, the CIO, and the Struggle for Labor Rights in New Deal America, Oakland,CA :University of California Press

Θανάσης Τσακίρης



Αγάπη μου, λατρεία μου - 1989      
 
Στίχοι:   Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική:   Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεία. Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου

Κουβέντα θ’ ανοίξουμε τώρα
με τι εννοείς και τι εννοώ;
Ξεκίνα παιδί μου προχώρα
η τρελά κι η νύχτα δεν έχουν θεό

Το χέρι σου δώσ’ μου
και πάμε στου κόσμου
την πιο νευρικιά διαδρομή
εμείς και νεκροί θα αγαπάμε
το θύμα, το θύτη και την αφορμή

Αγάπη μου, λατρεία μου
κουβέντα κι ιστορία μου
δικό μου πεπρωμένο
Χριστέ και Παναγία μου
στην πρώτη απεργία μου
μαζί σου κατεβαίνω

Κουβέντα θ’ ανοίξουμε τώρα
με τι ‘ναι καλό και τι ‘ναι κακό;
Ξεκίνα παιδί μου προχώρα
δεν είναι για φόβο και πανικό

Το χέρι σου δώσ’ μου
και πάμε στου κόσμου
την πιο νευρικιά διαδρομή
εμείς και νεκροί θα αγαπάμε
τα όχι, τα ίσως, τα ναι και τα μη

https://youtu.be/OJRu5zTf_e4


 

ΕΞΟΔΟΣ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
Πολυχώρος Γαλαξίας, Βενιζέλου Ελευθερίου & 2ας Μαΐου 16, Νέα Σμύρνη, 2109334064. Είσοδος ελεύθερη.

Πέμπτη 24

20.00 Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι (Γιάννης Σμαραγδής, 2012)



ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Κινηματοθέατρο Πετρούπολις, Μπουμπουλίνας 59 & Αθ. Διάκου, Πετρούπολη, 2105012391. Είσοδος ελεύθερη.

Πέμπτη 24 21.00 Reactors: Επικοινωνώντας την επιστήμη αλλιώς (Λίλα Μώκου, 2017)

ΕΝΤΟΣ

ΙΝΕΜΑ
ΘΕΑΤΡΟ
ΜΟΥΣΙΚΗ
ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ
BARS & CLUBS
NIGHT LIVE
CITY VIBE
ΠΑΙΔΙ
SHOPPING & STYLE
TECH
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ


Πέμπτη 24 Μαΐου
ΕΡΤ3
22:00
Τα Χρόνια της Μαυρίλας
L' Age des Tenebres
Σινεφίλ 2007 | Έγχρ. | Διάρκεια: 104'
Καναδική ταινία του Ντενί Αρκάν, με τους Μαρκ Λαμπρές, Σιλβί Λεονάρ, Νταϊάν Κρούγκερ.Σ' ένα οργουελικά γραφειοκρατικό μέλλον, ένας δημόσιος υπάλληλος σε εργασιακό, οικογενειακό και συναισθηματικό αδιέξοδο ονειρεύεται μια παράλληλη ζωή στην οποία είναι πετυχημένος, διάσημος και σέξι.
Μαύρη σάτιρα που επιτίθεται με τόλμη σε όλα τα μικροαστικό ταμπού και την αλλοτριωμένη, φασιστικής νοοτροπίας εξουσία που αυτά συντηρούν. Πολιτικά επίκαιρο και συχνά διασκεδαστικό, δεν έχει όμως τη συνοχή, την ακρίβεια και το χιούμορ των προηγουμένων ταινιών («Η Παρακμή της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας», «Η Επέλαση των Βαρβάρων») του σκηνοθέτη.