ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (1974-1997) 1ο μέρος

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

                ΠΑΣΟΚ. : Εκείνος και εκείνος

Στο υπο-κεφάλαιο αυτό θα εξετάσουμε την πορεία που διένυσε το ΠΑΣΟΚ από τη μεταπολίτευση ως τις εκλογές του 1996 όσον αφορά την πολιτική για το περιβάλλον, προσπαθώντας μέσα από τις προεκλογικές διακηρύξεις, τις προγραμματικές δηλώσεις και το καταστατικό του. Η κυριαρχία του κόμματος αυτού στη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρου της μεταπολίτευσης μας υποχρεώνει σε μια εξονυχιστική μελέτη των τρόπων με τους οποίους εγγράφει στον ιδιαίτερο πολιτικό και προγραμματικό του λόγο τα περιβαλλοντικά και οικολογικά ζητήματα κάθε φορά που γίνεται ή πρόκειται να γίνει κυβερνητικό κόμμα αλλά και στις περιόδους που παραμένει στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσέλαβαν οι θέσεις του στις μετά την εκλογή του Κ. Σημίτη ως αρχηγού του κόμματος στο συνέδριο του 1996.

           Η ανάδειξη του ζητήματος της μόλυνσης του περιβάλλοντος σε μείζονος σημασίας ζήτημα και εγγραφής του στη δημόσια πολιτική ατζέντα και, κατά συνέπεια, ως θέμα κυβερνητικών προγραμματικών δηλώσεων, έγινε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.  Οι κινητοποιήσεις που είχαν προηγηθεί έδειξαν ότι ένα κόμμα το οποίο προσδοκούσε να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία, όπως ήταν τοΠΑΣΟΚ, και να διατηρηθεί σ’ αυτήν έπρεπε στοιχειωδώς να ανταποκριθεί, έστω και μόνο στο επίπεδο του λόγου, στα βασικά αιτήματα των κινητοποιήσεων. Παρά το γεγονός ότι οι αρχικές τοποθετήσεις του το 1981 ήταν ασαφείς και δεν καθόριζαν προτεραιότητες συγχέοντας την πρόληψη με την αποκατάσταση, διατήρηση και βελτίωση του περιβάλλοντος, εν τούτοις γέννησαν, όπως και στα περισσότερα θέματα εξάλλου της δημόσιας ατζέντας, όνειρα και ελπίδες σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα και στις μεγάλες πόλεις. Το νέφος έγινε, κατά τον τότε Υ.Χ.Ο.Π. Αντώνη Τρίτση, τον άνθρωπο που άνοιξε πολλούς δρόμους για μια διαφορετική αντίληψη στο διοικητικό επίπεδο για το περιβάλλον [1] , "πολιτικό".  Στη συνεδρίαση της Βουλής με θέμα τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του ενώπιον της, για πρώτη φορά στη νεοελληνική πολιτική ιστορία, αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ο πρωθυπουργός Α. Γ. Παπανδρέου θα τονίσει: «Κύριοι Βουλευτές, η Εθνική Ανεξαρτησία και η Εδαφική Ακεραιότητα, η Λαϊκή Κυριαρχία και η Δημοκρατία, η αυτοδύναμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, η πολιτισμική μας αναγέννηση, το ξαναζωντάνεμα της υπαίθρου, η ριζική βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη και στο χωριό, η Κοινωνική Δικαιοσύνη και, τελικά, η Κοινωνική Απελευθέρωση, αποτελούν τους στόχους για την Κυβέρνησή μας  και προσδιορίζουν το δρόμο που θα ακολουθήσουμε» [2].

 Η εξειδίκευση των στόχων για το περιβάλλον δεν ξεκαθαρίζει και δεν καταγράφει ιδιαίτερες προτάσεις σχετικά με τη ριζική βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη και στο χωριό : «Θα εφαρμόσουμε μακρόπνοη πολιτική για να αναστρέψουμε την καταστρεπτική πορεία και να θεμελιώσουμε σε γερές βάσεις την προστασία του περιβάλλοντος. Θα δοθεί το βάρος στην πρόληψη και λιγότερο στη θεραπεία. Σκοπεύουμε στην εναρμόνιση της ανάπτυξης με το περιβάλλον, στην αποφυγή κατασπατάλησης φυσικών πόρων και στην ανακύκληση πρώτων υλών. Θα ληφθούν άμεσα μέτρα για μείωση της ρύπανσης από τη βιομηχανική παραγωγή και τα μέσα μεταφοράς. Ειδικά για το νέφος, καθώς και άλλα προβλήματα αιχμής, δε θα διστάσουμε να πάρουμε οποιοδήποτε μέτρο κριθεί απαραίτητο χωρίς καμμιά ταλάντευση» [3].

---

[1] Ακόμη και μεγάλη μερίδα πολιτικών του αντιπάλων από τον εξωκοινοβουλευτικό αριστερό και οικολογικό χώρο, αναγνωρίζουν τις οικολογικές του προθέσεις και θεωρούν πολλά από τα σχέδιά του, ιδίως για την πολεοδομία και το ρυθμιστικό σχέδιο, ως πρωτοποριακές που με την προϋπόθεση μιας διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης θα μπορούσαν να εφαρμοστούν. 

[2] Βλ. πρακτικά Βουλής Γ1, σελ. 25. Τα πλάγια δικά μου (Θ.Τ.).

[3] Στο ίδιο, σελ 25. Να σημειωθεί ότι αυτή είναι όλη η έκταση της παραγράφου περί περιβάλλοντος στις δηλώσεις. Τα πλάγια δικά μου (Θ.Τ.) : πρόκειται για όρους που μερικά χρόνια αργότερα θα γίνουν κοινός τόπος για όσους ξεφεύγουν από τα παραδοσιακά πλαίσια και θα επανενταχθούν στα κομματικά προγράμματα όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων όπως θα δούμε αργότερα.

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

Εισαγωγή στην Πολιτική Οικολογία - 5ο μέρος. Αναζητώντας τις ρίζες της οικολογίας

O Αγγλογάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος Εdward René David Goldsmith (γνωστός ως Teddy Goldsmith) γόνος ισχυρής οικογένειας του τραπεζικού κόσμου ίδρυσε το περιοδικό The Ecologist. Ήταν σφοδρός επικριτής της βιομηχανίας και της κοινωνίας που αυτή διαμορφώνει κι έδειχνε αυθεντικό ενδιαφέρον και έντονη συμπάθεια για αξίες και τους τρόπους ζωής των παραδοσιακών ανθρώπων και λαών.   

Συνέγραψε με τον Robert Prescott-Allen το «Σχέδιο για την Επιβίωση» (A Blueprint for Survival) κι έγινε έτσι συνιδρυτής του πρώτου οικολογικού κόμματος με τίτλο «People». Η «συντηρητική» οπτική του για το περιβάλλον τον ανάγκασε να αποχωρήσει από το κόμμα που είχε διαμορφώσει σοσιαλιστικού τύπου πολιτικές θέσεις αλλάζοντας τον τίτλο σε British Green Party. Ήταν θεωρητικός της «βαθιάς οικολογίας» και των «συστημάτων» και ουσιαστικά ήταν πρόδομος της «Υπόθεσης Γαία»[1] καθώς είχε διαμορφώσει μια παρόμοια «κυβερνητική» έννοια περί αυτόρυθμιζόμενης βιόσφαιρας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 επηρεάστηκε άμεσα από τα δικά του ταξίδια στην Αφρική (και από το έργο της Jean Leidloff η οποία είχε ζήσει με τους αυτόχθονες του Αμαζονίου). Η έννοια του συνεχούς είναι μια ιδέα, που επινοήθηκε από την Jean Liedloff το 1975 με το βιβλίο της Continuum Concept.[2]  Τα ανθρώπινα όντα-έχουν ένα έμφυτο σύνολο προσδοκιών («το συνεχές») που η εξέλιξή μας ως είδος μάς έχει σχεδιάσει ώστε να ανταποκριθούμε καταλλήλως για να πετύχουμε το σκοπό για την βέλτιστη σωματική, ψυχική και συναισθηματική ανάπτυξη και προσαρμοστικότητα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό το επίπεδο της ανάπτυξης, οι νέοι άνθρωποι - ειδικά τα μωρά-χρειάζονται το είδος της εμπειρίας στο οποίο το είδος μας προσαρμόστηκε κατά τη διάρκεια της μακράς διαδικασίας της εξέλιξής μας μέσα από τη φυσική επιλογή. Παραδείγματος χάριν, τα βρέφη πρέπει να βιώνουν μετά τη γέννηση, την άμεση τοποθέτηση στην αγκαλιά της μητέρας τους και να μην τα απομακρύνουν από αυτήν όπως γίνεται στα νοσοκομεία, κάτι που   πιθανώς εξηγεί τα υψηλά ποσοστά της κατάθλιψης μετά τον τοκετό. Επίσης πρέπει να έχει διαρκή φροντίδα ή/και φυσική επαφή με τους άλλους οικείους ανθρώπους.

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

Σημειώσεις και Παραπομπές

---

[1] James Lovelock (2000) [1979]. Gaia: A New Look at Life on Earth (3rd ed.). Oxford, UKOxford University Press.  

[2] Jean Liedloff (1985) The Continuum Concept: Allowing Human Nature to Work Successfully. Boston, Mass.: Da Capo Press.

Εισαγωγή στην Πολιτική Οικολογία - 1ο μέρος

Εισαγωγή στην Πολιτική Οικολογία - 1ο μέρος

Η πολιτική οικολογία είναι «χρήσιμος τρόπος περιγραφής των προθέσεων ριζοσπαστικών στις ΗΠΑ, στη Δυτική Ευρώπη κι άλλες αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες…πολύ μακριά από τις αρχικές μάλλον ναρκωμένες λειτουργίες των οικολογικών λόμπι». Αποσκοπεί στην εξήγηση και περιγραφή της υποβάθμισης του περιβάλλοντος των πόλεων και της υπαίθρου χώρας καθώς και την καταγραφή την απάντηση του κοινωνικού ακτιβισμού. [1]

H πολιτική οικολογία «συνδυάζει τα ενδιαφέροντα (concerns) της οικολογίας και της πολιτικής οικονομίας με μια ευρεία έννοια». Αυτή περιλαμβάνει την διαρκώς μεταβαλλόμενη διαλεκτική μεταξύ της κοινωνίας και των πόρων της γης καθώς και μεταξύ των τάξεων και των ομάδων μέσα στην ίδια την κοινωνία. Ο σκοπός της είναι να εξηγήσει την περιβαλλοντική αλλαγή λαμβάνοντας υπόψη τις περιορισμένες τοπικές και περιφερειακές παραγωγικές επιλογές στο πλαίσιο των παγκόσμιων πολιτικών οικονομικών πιέσεων κυρίως στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και στον αγροτικό τομέα.[2] Οι φτωχοί και περιθωριοποιημένοι πληθυσμοί υποφέρουν λόγω της έλλειψης πρόσβασης στους φυσικούς πόρους. Ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα έχει τις ρίζες του σε διαδικασίες που λειτουργούν σε διαφορετικές κλίμακες ενσωμάτωσης από την τοπική ως τη διεθνή πολιτική οικονομία και το έργο του πολιτικού οικολόγου είναι να ερευνήσει και να περιγράψει αυτές τις αλληλοσυσχετίσεις. Οι αποκαλούμενες «φυσικές καταστροφές» παίρνουν μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω των ανισοτήτων και της καπιταλιστικής απληστίας. Οι βασικές αιτίες τους βρίσκονται στην έλλειψη θεσμών τόσο στο τοπικό και επίπεδο όσο και στα υψηλότερα ,  στην ταχεία αστικοποίηση  και άλλες καταστάσεις που αφέθηκαν ανεξέλεγκτες από τα συστήματα και τις δομές εξουσίας,  τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα κλπ.[3]  

Επίσης η πολιτική οικολογία μπορεί να ιδωθεί ως σύνθεση της «πολιτικής οικονομίας», με την επιμονή στην ανάγκη να συνδεθεί η κατανομή της εξουσίας/δύναμης με την παραγωγική δραστηριότητα, και της «οικολογικής ανάλυσης» με το ευρύτερο της όραμα των βιο-περιβαλλοντικών σχέσεων. Αποσκοπεί στο να συνθέσει τα κεντρικά ερωτήματα που τίθενται από τις κοινωνικές επιστήμες σχετικά με τις σχέσεις της ανθρώπινης κοινωνίας, ιδωμένης στην βιο-πολιτισμική και πολιτική συνθετότητά της, και μια ιδιαίτερα ανθρωποποιημένη  φύση. [4] Πρόκειται, λοιπόν, για διασταύρωση της κοινωνικής επιστήμης με ρίζες στην οικολογία και των αρχών της πολιτικής οικονομίας. Έτσι εντοπίζονται κινήματα που αναδύονται από τις εντάσεις και τις αντιφάσεις των κρίσεων υποπαραγωγής, γίνεται ορατή η φαντασιακή βάση των αντιθέσεων τους και των οραμάτων τους για μια καλύτερη ζωή και  του συλλογιστικού χαρακτήρα της Πολιτικής τους και γίνεται κατανοητή η γκάμα των δυνατοτήτων για την διεύρυνση των διακυβευμάτων  στο πλαίσιο ενός κινήματος για το δικαίωμα στον βιοπορισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη.[5] [6]

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

Σημειώσες-παραπομπές

[1] Ridgeway, James. & Cockburn, Alexander.  (1979). Political ecology.  New York :  Times Books

[2] Blaikie Piers & Harold Brookfield. (1987). Land Degradation and Society. Methuen.

[3] Blaikie, P.M. Cannon, T., Davis, I., & Wisner, B.(1994) At Risk: Natural Hazards, People's Vulnerability and Disasters. London: Routledge.

[4] James B. Greenberg and Thomas K. Park (1994) “Political Ecology”. Journal of Political Ecology Vol.1, pp. 1-12.

[5] Peet, R. and Watts, M. (eds) (1996) Liberation ecologies: environment, development and social movements, London: Routledge

[6] Hempel, Lamont C. 1996. Environmental Governance: The Global Challenge. New York:

Island Press.

Tsakthan Daily - 1/9/2011 - Τα όμορφα τα τεχνητά σου μάτια

Tsakthan Daily

1 Σεπτεμβρίου 2011

Τα όμορφα τα τεχνητά σου μάτια

Σύνδεση με τα προηγούμενα: Los Angeles, 2019. Αν ο Γιώργος Κοινούσης ζει τότε ας αναθεωρήσει τους στίχους του για τη Νέα Υόρκη. Το Los Angeles θα τον εμπνέει περισσότερο γιατί θα είναι η πραγματική κατάσταση που αντανακλάται στους στίχους και στις στροφές του. Στις κυρίαρχες ποσοτικά φυσιογνωμίες των Ασιατών, και ιδιαίτερα των Κινέζων, που βλέπει κανείς ανάμεσα στο πολυπληθές ανθρώπινο ποτάμι που κατακλύζει τους δρόμους της πόλης εντοπίζει κανείς έναν "τρίτο κόσμο" στον κόσμο της Καλιφορνέζικης μεγαλούπολης. Είναι ο κόσμος των μικρών επιχειρήσεων που οι άνθρωποί του  μιλούν μια νέα μικτή γλώσσα που αποτελείται από παραφθαρμένες Γιαπωνέζικες, Αγγλικές, Ισπανικές, Γερμανικές και άλλες λέξεις και νοήματα. Είναι ο κόσμος των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων που δουλεύει με το νέο οργανωτικό σχήμα, τις υπεργολαβίες που αποτελούσαν μορφές οργάνωσης της εργασίας στον τέως "υπαρκτό τριτοκοσμισμό". Σ’ ένα go-go club, που θυμίζει όμως και καμπαρέ της δεκαετίας του 1920, το δέρμα του φιδιού που τυλίγει το γυμνό λαιμό της Zhora, και του οποίου η γλώσσα κατεβαίνει επικίνδυνα, είναι παρασκευασμένο γενετικά σ’ ένα μικρό εργαστήριο όπου παράγονται γενετικά και τα μάτια και άλλα όργανα των "αντιγράφων". Η Zhora, όμως, με τα όμορφα τα τεχνητά τα γαλανά μάτια, τα γενετικώς παρασκευασμένα την 1η Σεπτεμβρίου 2011 δεν θα γιορτάσει τη γιορτή της μαζί με τη Μαντώ, την Αφροδίτη, τη Χάιδω, τη Μαριάνθη και τις άλλες γυναίκες του εορτολογίου της Χριστιανικής Ορθοδοξίας (www.eortologio.net). Η ιδιότητά της ως «αντίγραφο» αντιστοιχεί στην ευέλικτη απασχόληση χωρίς ασφάλεια, απλώς τερματίζεται οριστικά. Ούτε εφεδρεία ούτε τίποτα. Ούτε για τα όμορφά της μάτια. Αυτά κι όλα τα μάτια των αντιγράφων βρίσκονται στο οπτικό πεδίο του Tyrell, ος τα πανθ’ ορά. Μόνο που κι αυτού τα μάτια είναι ραγισμένα, γεμάτα στίγματα και καταρράκτες, γιατί είναι κι αυτά μάτια τεχνητά και ο εργοδότης Tyrell είναι τεχνητός κι όχι ο πραγματικός θεός. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να εμπνέει ταυτόχρονα φόβο και σεβασμό γιατί έχει το δικαίωμα να αποφασίσει τη λήξη της ζωής των αντιγράφων, άρα τη σύμβαση εργασίας τους. Τα γυαλιά του έχουν μεγάλους και πολύ χοντρούς φακούς. Τα μάτια του έτσι προστατεύονται και δείχνουν απόμακρα, άρα κανείς δεν μπορεί να τα προσεγγίσει και ο απόμακρος εξουσιαστής εμπνέει ταυτόχρονα φόβο και σεβασμό. Λένε πως τα μάτια είναι η πύλη της ψυχής του ανθρώπου. Για το λόγο αυτό λέμε στον άλλο να μας κοιτάξει ίσια στα μάτια και να μας πει την αλήθεια. Επίσης, τα μάτια είναι συνδεδεμένα με την αντίληψη και τη μνήμη. Τα «αντίγραφα» δεν έχουν μνήμη κι αυτές που τα ίδια αντιλαμβάνονται ως μνήμες τους είναι εμφυτευμένες από τον κατασκευαστή τους τον Roy, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο προϊστάμενος του ευέλικτα εργαζόμενου που του αναθέτει τη δουλειά, του μαθαίνει τα λίγα εφόδια (skills) που χρειάζεται για αυτή και μόνο τη δουλειά κι όταν το project τελειώσει απολύεται και ψάχνει για άλλη δουλειά, κατά τα νέα πρότυπα της «δια βίου μάθησης», δηλαδή να είναι «απασχολήσιμος» αλλά χωρίς επιστημονικό βάθος και αντίληψη. Σας θυμίζει κάτι πρόσφατο;

                                                                                    Συνεχίζεται……

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr 
http://tsakthan.blogspot.com 
http://tsakthan.wordpress.com 
http://antiracistes.wordpress.com 
http://homoecologicus.wordpress.com 
http://leftypedia.wordpress.com 
http://greekunions.wordpress.com 
http://femininmasculin.wordpress.com 
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://redferryman.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένα κοινόβιο όπου οι φοιτητές αποφασίζουν πότε θα γίνουν εξετάσεις» Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων (http://www.nooz.gr/greece/diamantopoilou-to-panepistimio-den-einai-koinovio)

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

John-Henry Harter. New Social Movements, Class, and the Environment: A Case Study of Greenpeace Canada. Newcastle upon Tyne, UK: Cambridge Scholars Publishing, 2011, σελ. 90, τιμή 44,95 δολάρια ΗΠΑ (σκληρό εξώφυλλο)

Ο συγγραφέας  εξερευνά την ιστορία της καναδικής Greenpeace από το 1971 ως το 2010 και τη σχέση της με την εργατική τάξη. Για να κατανοήσει την ιδεολογία που βρίσκεται πίσω από την Greenpeace ερευνά τη δομή της, το προσωπικό και τη δράση της. Αυτή η μελέτη περίπτωσης δείχνει τις σημαντικές αντιφάσεις μεταξύ της θεωρίας των νέων κοινωνικών κινημάτων και της πράξης και τους τρόπους με τους οποίους αυτές οι αντιφάσεις επηρεάζουν την εργατική τάξη. Ειδικότερα, η δράση της εναντίον του κυνηγιού της φώκιας και της δασοκομίας στη Βρετανική Κολούμπια, των ίδιων των εργαζόμενων της στο Τορόντο αναδεικνύουν ορισμένα εμπόδια στην συγκρότησης μιας κοινής ατζέντας εργασίας και οικολογίας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 υπήρξε έκρηξη του ακτιβισμού στο πλαίσιο των νέων κοινωνικών κινημάτων. Από τη διάλυση της Νέας Αριστεράς προέκυψαν πολλές μονοθεματικές ομάδες αντιπροσωπεύοντας κινήματα όπως το αντιπολεμικό-ειρηνιστικό, των γυναικών, των ομοφυλόφιλων κ.ά. Αυτή η έκρηξη του νεοκινηματικού ακτιβισμού χαιρετίστηκε ως μια νέα εποχή ριζοσπαστικής πολιτικής.  Πολλοί θεωρητικοί και ακτιβιστές έβλεπαν –κι ακόμα βλέπουν- τα νέα κοινωνικά κινήματα και διακυβεύματα ή τις ταυτότητες που εκπροσωπούν,  ως εναλλακτικούς φορείς προοδευτικής κοινωνικής αλλαγής στη θέση της εργατικής τάξης. Η εργασία αυτή εξετάζει αυτές τις αιτιάσεις μέσα από μια μελέτη περίπτωσης της πεμπτουσίας του νέου κοινωνικού κινήματος όπως από πολύ κόσμο θεωρείται η Greenpeace.

Ο John-Henry Harter διδάσκει Labour Studies στο Πανεπιστήμιο Simon Fraser του Καναδά. Έχει διδάξει Καναδική Ιστορία στο Douglas College και στο University College της Fraser Valley. Είναι ενεργό μέλος και στα δύο κινήματα, εργατικό και οικολογικό. Τώρα γράφει τη διδακτορική του διατριβή για την ιστορία των εργατών ως περιβαλλοντιστών.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μάτια μπλε

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος 

http://www.youtube.com/watch?v=qzAPuv8O9mE

Μάτια μπλε καλοκαιρινά
σαν δυο στάλες Αιγαίο
Μάτια μπλε που τα δειλινά
τα θυμάμαι και κλαίω

Ποιος ταξιδεύει στα μάτια σου
Και ποιος ξαγρυπνά στο κορμί σου
Μάτια μπλε στα μεγάλα ταξίδια σου
Θα 'μαι εδώ θα 'μαι πάντα μαζί σου

Μάτια μπλε φθινοπωρινά
τυλιγμένα σε πάχνη
Μάτια μπλε που παντοτινά
η καρδιά θα σας ψάχνει

 

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

DOS. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ

Δραματική | 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 95'

Eλληνική ταινία σε σκηνοθεσία Στάθη Αθανασίου με τους: Μαρίνα Καλογήρου, Γιώργο Καραμίχο, Σταύρο Γιαγκούλη, Δαβίδ Φερνάντεζ Φάμπου

Ο Έκτορ και η Νερέα έρχονται από τη Μαδρίτη, ο Ιππόλυτος και η Φαίδρα από την Αθήνα. Θα συναντηθούν και θα ερωτευτούν στη Βαρκελώνη, με τις ιστορίες τους να ακολουθούν μια παράξενα παράλληλη διαδρομή.

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=10008219

ΣΤΙΛΑΤΟ ΔΡΑΜΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΕΛΛΗΝΑ ΒΙΡΤΟΥΟΖΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ, ΑΛΛΑ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΕΣ ΙΔΕΕΣ. ΤΟ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ, Η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ, ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ Η ΤΑΙΝΙΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΜΙΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ, ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΛΙΝΤΣ.

Το ανέκδοτο της ημέρας

Ένας μαθηματικός, ένας βιολόγος και ένας φυσικός κάθονται σε ένα καφέ και βλέπουν κόσμο να μπαίνει και να βγαίνει από το σπίτι απέναντι.
Πρώτα βλέπουν 2 ανθρώπους να μπαίνουν. Περνάει η ώρα και μετά από λίγο 3 άνθρωποι βγαίνουν από το σπίτι.
"Η μέτρηση δεν ήταν ακριβής" λέει ο φυσικός,
"Πρέπει να έκαναν αναπαραγωγή" επισημαίνει ο βιολόγος,
και ο μαθηματικός: "Αν μπει ένα ακόμα άτομο το σπίτι θα είναι άδειο".

Tsakthan Daily - 6 Ιουνίου 2011 - Περιβάλλον και Ισότητα Νο.2

Tsakthan Daily

6 Ιουνίου 2011

Περιβάλλον και Ισότητα Νο.2

Στη Βόρεια Αμερική η ενασχόληση με το περιβάλλον και τα προβλήματα της προστασίας του από την ανάπτυξη της αστυφιλίας και της καπιταλιστικής εκβιομηχάνισης χρονολογείται από τον 19^ο αιώνα.[1] Το περιβάλλον ως διακύβευμα έχει παίξει ρόλο τόσο σε πολιτικό και εκλογικό επίπεδο όσο και στην ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων.[2]

Τι εννοούμε, όμως, με τον όρο «διακύβευμα»; Πώς διαμορφώνεται η πολιτική ημερήσια διάταξη (ατζέντα); «Ως ημερήσια διάταξη (ατζέντα), ορίζεται το σύνολο των προβλημάτων που θεωρούνται ότι απαιτούν δημόσια συζήτηση ή ακόμη την παρέμβαση της πολιτικής εξουσίας»[3] Το πολιτικό σύστημα αποτελεί υποσύστημα του κοινωνικού συστήματος, που επικοινωνεί με το γενικό σύστημα της κοινωνικής δράσης και μέσω αυτού με το αρχικό εξωτερικό περιβάλλον του κοινωνικού συστήματος. Η έννοια του αιτήματος κατέχει κεντρική θέση γιατί είναι, τρόπον τινά, η «πρώτη ύλη» των εισροών του πολιτικού συστήματος που τις μετατρέπει σε εκροές, δηλαδή σε αποφάσεις των κοινοβουλίων, των κυβερνήσεων και της κρατικής μηχανής. Αυτή όμως η θεωρία για το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να διεισδύσουν στις σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα επίπεδα της πραγματικότητας και να περιγράψει τις λειτουργίες στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος, τους τρόπους σύνδεσης των διαφοροποιημένων μερών του, τους τόπους άρθρωσης των γεγονότων στο εσωτερικό του με τις δυνάμεις που δρουν στα όρια εντός κι εκτός του συστήματος αυτού και των μεταξύ τους συνδετικών αρμών. Έτσι, διακρίνουμε δυο είδη πολιτικής ατζέντα: τη δημόσια (ή συστημική) ατζέντα και τη θεσμική (ή κυβερνητική ή επίσημη) ατζέντα. Η διάκριση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική, γιατί μας επιτρέπει να εστιάσουμε εκεί ακριβώς όπου εμφανίζεται η πολιτική αντιπαράθεση και τα κοινωνικά ζητήματα μετατρέπονται και αναβαθμίζονται σε πολιτικά "διακυβεύματα".[4] Ένα κοινωνικό πρόβλημα μεταβάλλεται σε πολιτικό διακύβευμα όταν γύρω από αυτό συγκρούονται δυο ή και περισσότερες ομάδες και η σύγκρουση αναφέρεται στα ουσιαστικά ή στα διαδικαστικά ζητήματα που συνδέονται με την κατανομή πόρων ή θέσεων. Αυτή η σύγκρουση λαμβάνει χώρα συνήθως κατά τη συγκρότηση της ημερήσιας διάταξης του πολιτικού (δια)λόγου ή και αντιπαράθεσης. Ένα θέμα πρώτα εγγράφεται σ’ αυτήν και κατόπιν στη θεσμική ατζέντα, δίχως βέβαια και να αποκλείεται η άμεση εγγραφή του στη θεσμική. Η δομή της θεσμικής ατζέντας εκφράζει στην ουσία τα θεσμικά και δομικά εμπόδια και τη γενικότερη προδιάθεση του πολιτικού συστήματος απέναντι σε κάποιου τύπου προβλήματα και τα οποία εμπόδια σχετίζονται  με την άνιση ικανότητα πρόσβασης των ατόμων ή ομάδων σ’ αυτό. Στη διαδικασία προώθησης των θεμάτων της ημερήσιας διάταξης στους θεσμούς, εκτός από τα ίδια τα μέλη της κρατικής εξουσίας και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σημαντικός είναι ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων, των ομάδων πίεσης ή ομάδων συμφερόντων, των κινήσεων πολιτών για την προώθηση του όποιου κοινωνικού ζητήματος.

Η προσοχή που δίνει το κοινό στα περιβαλλοντικά θέματα στη Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη την τελευταία τριακονταετία αυξήθηκε αισθητά. Η ποιότητα του αέρα και των υδάτων, η διατήρηση των χώρων που αποτελούν φυσικές εστίες των έμβιων όντων, η οικολογική βιωσιμότητα και η διατήρηση των πόρων και η διαδικασία εναλλακτικών πηγών ενέργειας αποτέλεσαν ιδιαίτερα θέματα προσέλκυσης ενδιαφέροντος εκ μέρους των πολιτών. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις αυξήθηκαν και μεγεθύνθηκαν παρ’ ότι κατά καιρούς σημειωνόταν μείωση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για τα περιβαλλοντικά θέματα.[5] Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ξαναστρέφεται στα περιβαλλοντικά θέματα έχοντας ευαισθητοποιηθεί λόγω της εμπειρίας των καταστροφών στα πυρηνικά εργοστάσια Three Mile Island (ΗΠΑ, 1979) καιChernobyl (ΕΣΣΔ, 1986).[6] Στη διάρκεια αυτών των χρόνων σημειώθηκε σύγκρουση ανάμεσα στην άποψη που πρόκρινε τη διεκδίκηση της κοινωνικής ισότητας και στην άποψη ότι το περιβάλλον πρέπει να είναι πρώτο στην πολιτική ατζέντα ειδικά όσον αφορά τον προοδευτικό πολιτικό χώρο. Αυτή η σύγκρουση είχε σημαντικές επιπτώσεις στην πολιτική της εργατικής τάξης.[7]  

,

Συνεχίζεται…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr http://tsakthan.blogspot.com http://tsakthan.wordpress.com http://antiracistes.wordpress.com http://homoecologicus.wordpress.com http://leftypedia.wordpress.com http://greekunions.wordpress.com 

http://workingreece.wordpress.com http://femininmasculin.wordpress.com http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

ΜΕΛΙΣΣΑΚΙ

Τραγούδι: Νένα Βενετσάνου

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Νένα Βενετσάνου

http://www.youtube.com/watch?v=85NDeJJRrh0

Από τους χρόνους τους παλιούς τό 'χω βαθύ μεράκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι

Τ' άπιαστο σαν αερικό στην εμορφιά του Μάης
που αν κάνεις να τον μυριστείς αλίμονό σου εκάεις

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα

Τι ζουμπούλια και τι κρίνα τι και τούτα τι κι εκείνα
ντο και ρε και φα και μι φούχτα μου και δύναμη

Ποιος θα μου δώκει δύναμη κι ένα μακρύ καμάκι
να βγω στις πέρα θάλασσες να βρω το μαγισσάκι

Που 'ναι σπηλιά του ο ουρανός άγγελος η μαμά του
κι αφρός το φουστανάκι του στην άκρια του κυμάτου

Χτύπα χτύπα το ραβδάκι γίνε το νερό στ' αυλάκι
φα και ρε και μι και ντο μες στο μπλε το ξάγναντο

Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό

Ανοίξτε πύλες κι εκκλησιές ν' ανάψω ένα κεράκι
να κάνει θαύμα στα κρυφά για με το μαγισσάκι

Που να κοιμάμαι ξυπνητός να τρέχω ξαπλωμένος
και να με λεν χωρίς καρδιά μα να 'μαι ερωτευμένος

Έβγα έβγα μαγισσάκι χτύπα χτύπα το ραβδάκι
ντο και ρε και μι και φα μες στα ροζ τα σύννεφα

Τα παπιά και τα βαπόρια παν μαζί και πάνε χώρια
έξι τέσσερα κι οχτώ γούρι μου και φυλαχτό

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

Αν δεν καταφέρετε να είστε  στις 7 το βράδυ στην Πλατεία Συντάγματος για τη συζήτηση και τη συνέλευση, μπορείτε να δείτε την ταινία “Dreams” του Ακίρα Κουροσάβα.

Η Κινηματογραφική Λέσχη Χαιδαρίου τη Δευτέρα στις 6/6/2011 και ώρα 20.30 μμ προβάλλει την ταινία του Ακίρα Κουροσάβα "ΟΝΕΙΡΑ". Η προβολή θα γίνει στο μπαρ CUTTY SARK (Στρατηγού Καραισκάκη 55, στον πρώτο όροφο, τηλ. 210 5817199) και η είσοδος θα είναι ελεύθερη. Η εξαιρετική αυτή ταινία του Κουροσάβα επανήλθε με δραματικό τρόπο στην επικαιρότητα μετά από το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκοσίμα! Αποδείχθηκε προφητική ως προς την ύπουλη απειλή της ραδιενέργειας. Όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 1990 σε αίθουσες της Ιαπωνίας, δεν είχε συγκινήσει το κοινό. Ωστόσο 21 χρόνια μετά το σενάριο είναι σαν να επαναλαμβάνεται, αυτή τη φορά όχι σε κάποια αίθουσα αλλά στην πραγματικότητα.

Περισσότερα για την ταινία στον παρακάτω σύνδεσμο

http://www.cine.com.cy/fil

m.asp?id=704035&page=4

---

[1]  Kuzmiak D. T. (1991) “The American Environmental Movement” The Geographical Journal, Vol. 157, No. 3 (Nov), σελ. 265-278 Blackwell Publishers

[2] Paehlke R. and Vaillancourt Rosenau P. (1993) “Environment/equity: Tensions in North American Politics.” Policy Studies Journal, 21, 4 σελ. 672-686.

[3]Ορισμός του Padioleau J.G., 1982, L’ Etat au concret, Paris, PUF, σελ.25 (μτφ. από την  Σπανού Καλ 1995, «Οι απαρχές της περιβαλλοντικής πολιτικής στην Ελλάδα. Η δυναμική της πολιτικο-διοικητικής ατζέντας στη διάρκεια της δικτατορίας» στο Σπανού Κ. (επιμ.), Κοινωνικές πολιτικές και κρατικές πολιτικές, Αθήνα, Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, σ.σ. 223 – 86 )

[4] Cobb W. R., C D. Elder, 1983, Participation in American politics. The dynamics of Agenda-building. Baltimore/ Londres, Johns Hopkins University Press

[5] James A. Tober (1989) Wildlife and the public interest: nonprofit organizations and federal wildlife policy.  New York, NY Praeger

[6] http://en.wikipedia.org/wiki/Three_Mile_Island_accident και http://en.wikipedia.org/wiki/Chernobyl

[7] Brian K. Obach (2004) Labor and the Environmental Movement:The Quest for Common Ground   Cambridge, MA: MIT Press

Tsakthan Weekend 4-5 Ιουνίου 2011 - Περιβάλλον και Ισότητα Νο.1

Tsakthan Weekend

4-5 Ιουνίου 2011

Περιβάλλον και Ισότητα Νο.1

«Ο άνθρωπος έχει προικιστεί με το Λόγο, με τη δύναμη να δημιουργεί, ούτως ώστε να μπορεί να προσθέτει σε αυτά που του έχουν δοθεί. Όμως, ως σήμερτα ο άνθρωπος δεν έχει υπάρξει ως δημιουργός, μόνο ως καταστροφέας. Τα δάση συνεχίζουν να χάνονται, οι ποταμοί ξεραίνονται, η άγρια ζωή εξαφανίζεται το κλίμα καταστρέφεται και η γη φτωχαίνει και ασχημίζει καθημερινά» Anton Pavlovich Chekhov (1860-1904), Ρώσος θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος.

Η ενασχόληση ολοένα και περισσότερου κόσμου τα τελευταία χρόνια με το περιβάλλον και την οικολογία είναι, ομολογουμένως, μια πολύ θετική κοινωνική εξέλιξη. Όμως, είναι, ειδικά στην Ελλάδα, αρκετά καθυστερημένη εξέλιξη. Δεν είναι εύκολο να αντιστρέψουμε την κατεύθυνση που έχει πάρει η φθορά του περιβάλλοντος. Όλοι μιλούν για την αλλαγή του κλίματος που είναι ανθρωπογενής και δημιουργεί τα μύρια όσα προβλήματα και στους ανθρώπους και στα ζώα και φυτά και κάθε έμψυχο ον του πλανήτη. Σίγουρα, οι ευθύνες των κυβερνώντων και των κεφαλαιοκρατών, ειδικά της βιομηχανικής περιόδου ανάπτυξης του καπιταλιστικού τρόποι παραγωγής, είναι τεράστιες. Δεν παύει, όμως, να έχουν ευθύνη και οι λαϊκές τάξεις που συχνά έδιναν προτεραιότητα στην αύξηση των μισθών και της αγοραστικής καταναλωτικής δύναμης βάζοντας σε πολύ χαμηλή θέση την προστασία του περιβάλλοντος.

Στο έργο των κλασικών του μαρξισμού διαπιστώνουμε ότι το περιβάλλον δεν τίθεται ως διακύβευμα.[1] Προέχει η άνθιση του καπιταλισμού που θα βοηθήσει στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη δημιουργία μεγάλων βιομηχανικών μονάδων ώστε να συγκεντρωθεί ο μέγιστος αριθμός εργατών και να μπορεί να γίνει η ανατροπή των καπιταλιστών ιδιοκτητών και να καταστεί δυνατή η κατάληψη της κρατικής εξουσίας και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το περιβάλλον φαίνεται ότι είναι ανεξάντλητο και το μοναδικό πρόβλημα είναι οι άθλιες συνθήκες μέσα στις οποίες δουλεύουν οι εργάτες και ζουν οι οικογένειές τους. Η εικόνα της βρετανικής εργατικής τάξης στα μέσα του 18^ου αιώνα δικαιολογεί ένα τέτοιο ενδιαφέρον και τη σκυτάλη παίρνουν τα εργατικά συνδικάτα που εκτός από την αύξηση των ημερομισθίων θέτουν θέματα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και ανέγερσης εργατικών κατοικιών που να πληρούν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για καλή στέγαση.

Η ανάδειξη της σχέσης της φύσης με τον σύγχρονο άνθρωπο σε διακύβευμα γίνεται με την κριτική που ασκεί στο Διαφωτισμό και τις παρερμηνείες του η λεγόμενη «Σχολή της Φρανκφούρτης». Η σχολή αμφισβήτησε την κυρίαρχη εκδοχή του συσχετίζει την ανθρώπινη κυριαρχία πάνω στη φύση με την βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης. Στην περίπτωση της κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση έχουμε την επίτευξη της οικονομικής και τεχνολογικής εξέλιξης και των πολιτικών θεσμών που την υπηρετούν αλλά το αποτέλεσμα είναι ασταθές και επικίνδυνο τόσο για τη φύση όσο και για τον άνθρωπο και για τη συνέχιση της σχέσης τους. [2]Στο έργο του για το «μονοδιάστατο άνθρωπο» ο Herbert Marcuse θεωρητικοποίησε την παρακμή των επαναστατικών δυνατοτήτων στις καπιταλιστικές κοινωνίες αποδίδοντάς την στη ανάπτυξη των νέων μορφών κοινωνικού ελέγχου. Η «αναπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία» δημιουργεί ψευδείς ανάγκες που δένουν το άτομο με την υπάρχουσα οργάνωση της παραγωγής και κατανάλωσης την οποία αναπαράγουν με τη διαρκή παρέμβασή τους η κουλτούρα των ΜΜΕ, η διαφήμιση, η βιομηχανική διαχείριση και ο φιλελεύθερος λόγος με την συνεχή προσπάθεια εξάλειψης της κριτικής και της ριζικής αντιπολίτευσης. Το αποτέλεσμα είναι η επικράτηση ενός «μονοδιάστατου» τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς. Έτσι, ο Μαρκούζε έθεσε υπό ριζική αμφισβήτηση δύο βασικές θέσεις του παραδοσιακού Μαρξισμού. Κατά πρώτον, την ιδέα του προλεταριάτου ως αξιόπιστου φορέα επαναστατικής αντιπολίτευσης και, κατά δεύτερον, την ιδέα της αναπόφευκτης κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος. Αντί να αναζητά την αποκλειστικότητα της επανάστασης στην εργατική τάξη, τόνισε ότι εν δυνάμει επαναστατικοί φορείς ήταν οι μη ενσωματωμένες στο σύστημα μειονότητες, οι παρείσακτοι και η ριζοσπαστική διανόηση μέσω της διαμόρφωσης της «μεγάλης άρνησης». Ενέπνευσε τις δυνάμεις μιας Νέας Αριστεράς που συνδύασε με κριτικό τρόπο το Μαρξισμό και τις ιδέες της συμμετοχικής δημοκρατίας και του ανοίγματος σε μια σειρά πλουραλιστικών συμμαχιών, που περιλαμβάνουν κοινωνικά κινήματα και ομάδες σχετικά με θέματα όπως το κοινωνικό φύλο, η φυλή, η σεξουαλικότητα, η ειρήνη και το περιβάλλον. [3]

                                                                        Συνεχίζεται…

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com 

http://workingreece.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com 
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

Στείλε μου μήνυμα

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Γιάννης Περίδας

http://www.youtube.com/watch?v=4gpiMkO5k6Q

Το τασάκι αποτσίγαρα γεμάτο

κι ένα μπουκάλι που το ήπιες ως τον πάτο

η τηλεόραση ένα σίριαλ να παίζει

κι εσύ γερμένη πάνω στο τραπέζι

Λες

στη μοναξιά θα ζήσω και στην ερημιά

να μη μ’ αγγίζει η βουή αυτού του κόσμου

η άνοιξη μου ήταν μια

κι ένα το φως μου

Στείλε μου μήνυμα χρόνια το περιμένω

την ερημιά που λες κι εγώ την υπομένω

στείλε μου μήνυμα πάντα σε περιμένω

Είναι μεσάνυχτα κι εσύ σαν χθες σαν πέρσι

για έξω ντύθηκες σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει

ίσκιος στη νύχτα κι όλο βρέχει κι όλο βρέχει

ψάχνεις βιτρίνα το είδωλο σου να αντέχει

Λες...

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΔΕΙΤΕ

ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CE%AE_%CF%83%CE%B1%CE%BD_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF

Το Ζωή σαν Τριαντάφυλλο (La Vie En Rose / La Môme) είναι μια βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του 2007, σε σκηνοθεσία Ολιβιέρ Νταχάν. Στην ταινία ξεδιπλώνεται η ζωή της θρυλικής Εντίθ Πιάφ (την οποία ερμηνεύει η Μαριόν Κοτιγιάρ), μία ζωή γεμάτη πόνο, έρωτα, δόξα. Ζωντανεύουν οι πόθοι και τα όνειρα της τραγουδίστριας που σημάδεψε με την εύθραυστη φωνή της τον αιώνα. Στην ταινία ακούγονται τα γνωστά τραγούδια της Πιάφ, "Heaven Have Mercy", "Milord", "Rien de rien", "La foule", "Cri du cœur", "La vie en rose" (English version), "Mon Dieu", "Hymne à l'amour", "Mon manège à moi", "Non, je ne regrette rien", ερμηνευμένα από την ίδια, καθώς ο Ντάχαν πίστευε ότι ήταν αδύνατο να αντικαταστήσει κάποιος την μοναδική φωνή της γαλλίδας ερμηνεύτριας. Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου. Διανομή

§  Μαριόν Κοτιγιάρ - Εντίθ Πιάφ

§  Ζεράρ Ντεπαρντιέ - Louis Leplée

§  Σιλβί Τεστούντ - Mômone (Simone Bertaud)

§  Ζαν-Πιερ Μαρτίνς - Marcel Cerdan

§  Εμανουέλ Σέιγκνερ - Titine

§  Πασκάλ Γκρέγκορι - Louis Barrier

---

[1] Βλ. Bellemy-Foster (2000) Marx’s Ecology Materialism and Nature. New York, NY: Monthrly Review Press.

[2] Τέοντορ Β. Αντόρνο, Μαξ Χόρκχαϊμερ (1996) Διαλεκτική του Διαφωτισμού: Φιλοσοφικά αποσπάσματα. Αθήνα:εκδ. Νήσος,

[3] Βλ. Μαρκούζε Χ. (1981) Έρως και Πολιτισμός. Αθήνα: Εκδ. Κάλβος. Μαρκούζε Χ. (1971) Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος, Αθήνα: Εκδ. Παπαζήσης. Μαρκούζε, Χ. (1985) Αρνήσεις. Αθήνα: Εκδ. Ύψιλον.