Tsakthan Randomly - Μέσες οδοί και διαβουλευτική δημοκρατία

 

Χτες συζητήσαμε για την ενηλικιωση της διαβουλευτικής δημοκρατίας και για τις μεθόδους γεφύρωσης θεωρίας, ιδεώδους και πράξης. Η δεύτερη οδός είναι αυτή της «αλληλουχίας» (sequencing).  Ο Robert Goodin  στα άρθρα  “Democratic Deliberation Within” (Philosophy and Public Affairs, Volume 29, Issue 1,  pages 81–109, January 2000) και  “Sequencing deliberative moments”, Acta Politica, 40: 2, 182–96, 2005) πρότεινε μια «σταδιακή διαβουλευτική διαδικασία». Υπάρχει, επίσης, πλουραλισμός μορφών διαβούλευσης σε διαφορετικά φόρουμ. Προσφέρει, όπως λέει,  ένα μοντέλο «κατανεμημένης διαβούλευσης» με διαφορετικούς δρώντες να παίζουν διαφορετικούς ρόλους ως αντίπαλη εκδοχή στο μοντέλο διαβούλευσης του «ατομικώς δρώντος» και τονίζει ότι  θα ήταν πολύ καλό για τις συνιστώσες διαβουλευτικές αρετές να εκτίθενται διαδοχικά στην πορεία αυτής της σταδιακής διαβούλευσης εμπλέκοντας διάφορα συστατικά μέρη.

 

H Claudia Landwehr στο άρθρο “Discourse and Coordination: Modes of Interaction and their Roles in Political Decision-Making”(Journal of Political Philosophy, Volume 18, Issue 1, pages 101–122, March 2010) προτείνει ένα "κυκλικό και συνδυαστικό μοντέλο δημοκρατικής διαδικασίας". Η συζήτηση, η διαβούλευση, η αντιπαράθεση  και η διαπραγμάτευση εκπληρώνουν συμπληρωματικές λειτουργίες. 

Oι André Bächtiger και Dominik Hangartner στο “When Deliberative Theory Meets Empirical Political Science: Theoretical and Methodological Challenges in Political Deliberation” (Political Studies, Volume 58, Issue 4,  pages 609–629, October 2010) ένα «τρίτο δρόμο»  θεωρώντας ότι η λογική του Habermas στενεύει τη διαβουλευτική δημοκρατία ενώ η λογική της Young την διευρύνει υπέρμετρα.

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης


Δεν τραγουδιέται η ομορφιά ( Μονάχα ο άνεμος μπορεί ) 2013
https://www.youtube.com/watch?v=ei9SaT6eVTs

Στίχοι:   Παντελής Θαλασσινός
Μουσική:   Παντελής Θαλασσινός
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός  
Δεν τραγουδιέται η ομορφιά
 Τραγούδια δώσ’ μου χίλια
 Τραγούδι με τ’ αντάμωμα
 στο στόμα και στα χείλια.
Δε τραγουδώ τα μάτια σου
 και το χαμόγελό σου
 τραγούδι με το χάιδεμα
 στο ωραίο πρόσωπό σου.
Μονάχα ο άνεμος μπορεί
 που φύσηξε δεξιά σου
 να τραγουδάει τη μουσική
 που είναι αντάξια σου,
ο άνεμος που φύσηξε
 και πήρε τα μαλλιά σου...
Δε τραγουδάω στα αστέρια μου
 αν είμαι μακριά σου
 τραγούδια με τα χέρια μου
 παίζω στην αγκαλιά σου.
Δεν τραγουδιέται η ομορφιά
 και το γλυκό το μέλι
 σταλαγματιές τα μάτια σου
 που στάξαν οι αγγέλοι.
Μονάχα ο άνεμος μπορεί
 που φύσηξε δεξιά σου
 να τραγουδάει τη μουσική
 που να ΄ναι αντάξια σου,
ο άνεμος που φύσηξε
 και πήρε τα μαλλιά σου...

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ

KINHMATOΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

 

OΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΙΣΠΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

 

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

(VIVIR ES FÁCIL CON LOS OJOS CERRADOS)

 

του ΔΑΒΙΔ ΤΡΟΥΕΜΠΑ (ΙΣΠΑΝΙΑ, 2013, έγχρωμη, 108΄),

                                           

                                                                                                             

ΗΘΟΠΟΙΟΙ:      Χαβιέ Κάμαρα, Αριάδνα Χιλ, Χόρχε Σανθ,

                          Ναταλία ντε Μολίνα, Φραντσέσκο Κολομέρ

ΣΕΝΑΡΙΟ:         Δαβίδ Τρουέμπα

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ντανιέλ Βιλάρ

ΜΟΥΣΙΚΗ:        Πατ Μέθενι

 

Έξι Βραβεία Γκόγια       

Ο τίτλος της ταινίας είναι στίχος από το τραγούδι των Beatles Strawberry Fields Forever. Ταινία δρόμου γεμάτη εκπλήξεις, που δείχνει πώς ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσεις τον φόβο είναι να ακολουθήσεις τον δρόμο προς την ελευθερία.

 

To 1966, ένας Ισπανός δάσκαλος των Αγγλικών, ο Αντόνιο, λάτρης των τραγουδιών των Beatles, ξεκινά οδηγώντας από την Καστίλη για την Αλμερία της Ανδαλουσίας με σκοπό να συναντήσει τον Τζον Λένον στα γυρίσματα της ταινίας Πώς κέρδισα τον πόλεμο του Ρίτσαρντ Λέστερ, στην οποία ο Λένον πρωταγωνιστούσε. Στην πορεία ο Αντόνιο παίρνει μαζί του δύο φυγάδες που του έκαναν οτοστόπ, ένα νεαρό αγόρι το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει από τον αυταρχικό πατέρα του και μια εικοσάχρονη κοπέλα που όντας εσωτερική σε κάποιο καθολικό οικοτροφείο έχει μείνει έγκυος, με τους οποίους αναπτύσσει μιά δυνατή φιλία.

 

Η ευρηματική φαντασία του σκηνοθέτη Δαβίδ Τρουέμπα χρησιμοποιεί ένα αληθινό περιστατικό για να υφάνει μια κοινωνική παραβολή για μια Ισπανία που αιμορραγεί και όμως ελπίζει. Το ταξίδι στην αγροτική και φτωχή Αλμερία, εσωτερικό ταξίδι περισυλλογής και αυτογνωσίας, θα σφραγίσει την ύπαρξη και των τριών προσώπων.

 

Ευαίσθητη, αισιόδοξη, άρτια κινηματογραφικά και με υποδειγματικές ερμηνείες ταινία.   

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ

  (Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, λεωφορείο 237 για Άνω Ηλιούπολη από σταθμό Μετρό Δάφνης, τηλ.: 210 9937870, 210 9941199, 210 9914732, 6945405825,ιστοσελίδα: WWW.klh.gr, e-mail: info@klh.gr)

 

Tsakthan Randomly - Η διαβουλευτική δημοκρατία ενηλικιώνεται

Χτες είδαμε ότι θεωρητικοί της μικρο-διαβούλευσης εστιάζουν τους ερευνητικούς φακούς στις διαδικαστικές προϋποθέσεις και διαδικασίες δομημένου φόρουμ, ενθαρρύνουν την κοινωνία των πολιτών  να συμμετέχει σε συνεργατικές πρακτικές, συνήθως με το κράτος. Οι θεωρητικοί της μακροδιαβούλευσης αναδεικνύουν  την «ανοργάνωτη» και «ανεπίσημη» διαβούλευση στο πλαίσιο της «δημόσιας σφαίρας» και ενθαρρύνουν την κοινωνία των πολιτών να λειτουργεί παρά και ενάντια στο κράτος.

Στο συλλογικό άρθρο των Jane Mansbridge et al με τίτλο The Place of Self-Interest and the Role of Power in Deliberative Democracy (Journal of Political Philosophy. Volume 18, Issue 1,  pages 64–100, March 2010) τονίζεται ότι η θεωρία της διαβουλευτικής δημοκρατίας συνεχίζει να ενηλικιώνεται. Η διαβούλευση πρέπέι να κάνει σαφή τη σύγκρουση και να καθιστά  τους συμμετέχοντες ικανούς να αναγνωρίζουν τα συμφέροντα και να σφυρηλατούν τα κοινά συμφέροντα.  Μολονότι επισημαίνουν τη σημασία της αναζήτησης του αυθεντικού κοινού καλού τονίζουν ότι η διαβούλευση, υπό ειδικές συνθήκες, πρέπει και μπορεί να δεχτεί τα ιδιοτελή συμφέροντα και τη διαπραγμάτευση μεταξύ αντικρουόμενων συμφερόντων. Τα ιδεώδη της διαβουλευτικής δημοκρατίας είναι συμβατά με τη σύγκλιση, τις ημιτελώς θεωρητικοποιημένες συμφωνίες, τις ολοκληρωμένες διαπραγματεύσεις και τις πλήρως συνεργατικές διαπραγματεύσεις.  Όλες είναι μορφές διαβουλευτικής διαπραγμάτευσης. Η ψηφοφορία και η διαπραγμάτευση των συνεργατικών ανταγωνιστών δεν είναι από μόνες τους πράξεις διαβούλευσης αλλά όταν δικαιολογούνται μέσω των διαβουλευτικών διαδικασιών και στην πράξη προηγούνται αυτές οι διαδικασίες   οι θεωρητικοί μπορούν να τις αποδεχτούν  ως νομιμοποιημένα συστατικά στοιχεία δημοκρατίας συμπληρωματικά στη διαβούλευση.   Έτσι η διαβουλευτική δημοκρατία καθίσταται ανώτερη από την συναθροιστική δημοκρατία. Ή όπως επισημαίνει η Iris Young στο έργο της Inclusion and Democracy (2002, Oxford University Press) η συμπληρωματικότητα είναι ένα βήμα πέρα από τα «αποκλειστικά» μοντέλα δημοκρατίας.

Η συγγραφέας μας βοηθάει να κατανοήσουμε την δημοκρατική επικοινωνία ανασυγκροτώντας τις έννοιες της κοινωνίας των πολιτών και της δημόσιας σφαίρας με το να ενεργοποιεί πληθυντικές  μορφές επικοινωνίας μεταξύ αντιπαρατιθέμενων πολιτών σε κοινωνίες μεγάλης κλίμακας.   Ερευνά τις πολιτικές οντότητες σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. Το εύρος και οι δυνατότητές τους θα πρέπει να εκτείνονται όσο εκτείνονται οι κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις που εγείρουν ζητήματα δικαιοσύνης. Σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ανάγκη για την οικοδόμηση παγκόσμιων δημοκρατικών θεσμών. Σε πιο τοπικό επίπεδο οι διαδικασίες στεγαστικού διαχωρισμού και ο σχεδιασμός των δημοτικών δικαιοδοσιών συχνά καταλήγουν στην ικανότητα δράσης μιας συνοικίας που μπορεί να επιδράσει σε άλλες χωρίς αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις να πρέπει να εντάξει εκείνους που επηρεάζονται στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.    Οι κυβερνήσεις των μητροπόλεων που διατηρούν υψηλό βαθμό τοπικής αυτονομίας μπορούν επομένως να χρειαστεί να προωθήσουν την πολιτική ισότητα.

 

Συνεχίζεται....

 

Θανάσης Τσακίρης

Bossa Nova Jazz Instrumental Mix 
Cafe Restaurant Background Music

https://www.youtube.com/watch?v=hmOD7ayA1y8

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ

 

Tsakthan Randomly - Η τρίτη γενιά της Διαβουλευτικής Δημοκρατίας

Ένα κεντρικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Νταλ είναι  «η συνεχόμενη ανταποκρισιμότητα της κυβέρνησης στις προτιμήσεις των πολιτών της που θεωρούνται πολιτικά ίσοι» (Polyarchy: Participation and Opposition, New Haven, Yale University Press, 1971). Πώς και με ποιες μεθόδους γίνεται αυτό;

H 3^η γενιά θεωρητικών της διαβουλευτικής δημοκρατίας ανέλυσε πώς οι υφιστάμενες δομές της δημοκρατίας θα μπορέσουν να καταστούν συμβατές με αυτήν και πώς η διαβουλευτική δημοκρατία θα μπορούσε πρακτικά να θεσμοποιηθεί. (Stephen Elstub 2010  “The Third Generation of Deliberative Democracy” στο Political Studies Review, Volume 8, Issue 3, pages 291–307, September 2010).

Ας δούμε, λοιπόν, τις απόψεις της 3^ης γενιάς μέσα από τα ερευνητικά πορίσματά τους. Η Caroline Hendriks ενδιαφέρθηκε για την κατανόηση του πώς και με τι αποτελέσματα οι διαβουλευτικές  μορφές εμπλοκής  του κοινού συνδέονται με θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Στο πλαίσιο αυτό  η ερευνητική δουλειά της εξέταζε πώς οι συμμετοχικές μορφές λειτουργούν παράλληλα με τις νόρμες, τους δρώντες και τις δομές της αντιπροσωπευτικής  δημοκρατίες. Mια συγκεκριμένη έρευνα εξετάζει τη σχέση των μικρών κοινών (mini publics) με τις νομοθετικές επιτροπές (“Integrated Deliberation: Reconciling Civil Society's Dual Role in Deliberative Democracy”, Political Studies, Volume 54, Issue 3, pages 486–508, October 2006). Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει μια συλλογική έρευνα στην οποία συμμετείχε η ίδια για την πόλη της Βιέννης   (“Material Flow Analysis: A tool to support environmental policy decision making. Case-studies on the city of Vienna and the Swiss lowlands”, Local Environment: The International Journal of Justice and Sustainability, Volume 5, Issue 3, 2000).

Η Hendriks μιλά για τον διαχωρισμό μεταξύ μικρο- και μακροστρατηγικές για την θεσμοποίηση της διαβουλευτικής  δημοκρατίας. Οι μικροστρατηγικές επικεντρώνουν στις ιδεώδεις διαβουλευτικές διαδικασίες στο πλαίσιο μικρής κλίμακας  δομημένα πεδία δραστηριότητας μέσα στο κράτος που προσανατολίζονται στη λήψη αποφάσεων με απροκατάληπτους συμμετέχοντες που διαβουλεύονται σε ένα χώρο ταυτόχρονα.  Οι μακροστρατηγικές ευνοούν άτυπες, αδόμητες, εκτενείς και αυθόρμητες επικοινωνίες που λαμβάνουν χώρα χωρίς όριο χώρου και χρόνου. Αποσκοπούν στη διαμόρφωση γνώμης στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών εκτός και συχνά εναντίον της επίσημης διαδικασίας και θεσμών λήψης αποφάσεων σε κράτος με προκατειλημμένους διαβουλευόμενους. Η μικροστρατηγική μπορεί να είναι «ελιτίστικη» κι η μακροστρατηγική μπορεί να κυριαρχηθεί από ιδιοτέλειες και ανισότητες.  

 

Συνεχίζεται….

 

Θανάσης Τσακίρης

 

ΑΠΟΨΕ ΖΗΤΑΩ ΤΟ ΛΟΓΟ

1991

Διονύσης Τσακνής

Στίχοι: Διονύσης Τσακνής
Μουσική: Διονύσης Τσακνής

 https://www.youtube.com/watch?v=W1b-N06q1p8

 Απόψε λοιπόν ζητάω το λόγο
δεν θ’ αλλάξει και τίποτα απ’ ότι ξέρω
εγώ απλά ζητάω το λόγο
χαμηλόφωνες λέξεις και ρυθμούς να προφέρω
να μιλήσω όπως θέλω και γω.

Εξάσκηση θέλω περιμένετε λίγο, 
μια ζωή στο σκασμό κι έχω χάσει τα λόγια, 
μου χρωστάτε πολλά και δε σας χαρίζω
μα και άναρθρα τώρα σας τα λέω κι ελπίζω, 
να μπορέσω κάτι να πω.

Απόψε κι εγώ ζητάω ένα βήμα, 
το βήμα του λόγου στη μεγάφωνη πόλη, 
έχω τίτλους τιμής, είμαι ανώνυμο θύμα
τη σιωπή στο βωμό σας τόσα χρόνια προσφέρω, 
συνεπής μαθητής και βουβός.

 

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ

Οικογενειακές Ανισορροπίες 
Infinitely Polar Bear

 

http://www.athinorama.gr/cinema/article/oikogeneiakes_anisorropies-2508538.html

Δραματική κομεντί 2014 | Έγχρ. | Διάρκεια: 90'
Ακατάλληλη κάτω των 13 ετών

Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μάγια Φορμπςμε τους: Μαρκ Ράφαλο,Ζόι Σαλντάνα, Ίμοτζεν Γολοντάρσκι

Ύστερα από μια μεγάλη κρίση, ένας μανιοκαταθλιπτικός πατέρας προσπαθεί να έρθει και πάλι κοντά στις δυο μικρές κόρες και τη γυναίκα του. Όταν η τελευταία, μάλιστα, αφήνει τη Βοστόνη για σπουδές στη Νέα Υόρκη, αναλαμβάνει μόνος του την ανατροφή των παιδιών του.

 

Tsakthan Randomly - Η δεύτερη γενιά της Διαβουλευτικής Δημοκρατίας

• Οι θεωρητικοί της 2ης γενιάς της διαβουλευτικής δημοκρατίας πήραν υπόψη τους την κατάσταση "συνθετότητας" και ειδικά την "ποικιλότητα" (diversity), την κλίμακα (scale) μεγέθους και τις κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες, την ανάγκη των εμπειρογνωμόνων-ειδικών και την παγκοσμιοποίηση. 
• Ο J. Bohman στο άρθρο του "The coming of age of deliberative democracy" στο Journal of Political Philosophy 6 (4):400–425 (1998) τονίζει ότι μια ρεαλιστική σύλληψη της διαβουλευτικής δημοκρατίας πρέπει να αναγνωρίζει τον πολιτισμικό πλουραλισμό, τις κοινωνικές ανισότητες που μπορούν να εμποδίζουν μειονότητες από τη συμμετοχή. Επιπλέον, επισημαίνει ότι οι μεγάλης κλίμακας οργανισμοί είναι αναπόφευκτοι στη σημερινή κοινωνία και ότι λόγω της κοινοτικής προκατάληψης υπάρχει περιορισμό στην ανάδειξη προβλημάτων και την εξεύρεση ρεαλιστικών λύσεων. Ο ίδιος στο βιβλίο του Public Deliberation: Pluralism, Complexity, and Democracy (Cambridge: MIT Press: 1996/2000) μιλά για την "πληθυντική συμφωνία".
• Oι Amy Gutmann και Dennis Thompson στο βιβλίο τους Democracy and Disagreements (Belknap Press,1998)δείχνουν πώς μπορεί η διαβουλευτική δημοκρατία να αντιμετωπίσει ορισμένες από τις πιο δύσκολες αντιπαραθέσεις (π.χ. αμβλώσεις, θετικές διακρίσεις, υγεία, πρόνοια κλπ) και μπορεί να αφήσει χώρο σε  πολλές και ποικίλες ομάδες που τις χωρίζουν η φυλή, η θρησκεία η τάξη και το φύλο να συμμετέχουν στη διαβούλευση  και να αναπτύσσουν τα επιχειρήματά τους. Δείχνουν πως γιατί η βελτίωση της συλλογικής ικανότητάς μας για ηθική επιχειρηματολογία είναι καλύτερη από το να παραπέμπουμε  όλες τις διαφωνίες στην διαδικαστική πολιτική ή στην δικαιοδοσία των δικαστικών θεσμών.
• Οι θεωρητικοί της 2ης γενιάς υποθέτουν ότι είναι δεδομένο πως οι πολίτες κινητοποιούνται από τα ίδια τα συμφέροντά τους και ότι αυτά τα συμφέροντα συμφιλιώνονται προσωρινά μέσω των διαδικασιών δημοσίας διαβούλευσης αλλά ποτέ δεν διευθετούνται οριστικά. Συνεπώς, λόγω της δέσμευσης σε προ-διαβουλευτικά συμφέροντα η αλλαγή προτιμήσεων είναι δύσκολη υπόθεση και, ενδεχομένως, να μην επιτυγχάνεται συναίνεση. Άρα δεν μόνο η ανταλλαγή επιχειρημάτων  η μοναδική μορφή επικοινωνίας αλλά και η ρητορική, η αφήγηση κ.ά.
• Σύμφωνα με τον J. Bohman η ένταξη της κοινωνικής συνθετότητας στη θεωρία της διαβουλευτικής δημοκρατίας άνοιξε το δρόμο για την ανάπτυξη της 3ης γενιάς θεωρητικών της διαβουλευτικής δημοκρατίας.

Συνεχίζεται....

Θανάσης Τσακίρης

Ονειροχαμένη πόλη

Μακρινά Ξαδέρφια
2008


Παράξενα μου φαίνονται
της πόλης τα φωτάκια
σαν ξεπεσμένα του ουρανού
μου μοιάζουν αστεράκια
Περίεργα μου φαίνονται
κι εκείνα τα κουτάκια
που μία πόρτα έχουνε
πολλά παραθυράκια
Ονειροχαμένη πόλη
στο λαβύρινθό σου όλοι
τρένα, πλοία, αεροπλάνα
για τα μάτια σου τα πλάνα
Ελπίδα μου ξεπλύθηκες
σε αυτήν εδώ τη ράτσα
σα ρούχο σε απλώσανε
επάνω στην ταράτσα
Με το μεγάλο όνειρο
ξυπνάνε τ’ ανθρωπάκια
στο φως της τηλεόρασης
κοιμούνται τα παιδάκια
Ονειροχαμένη πόλη
στο λαβύρινθό σου όλοι
τρένα, πλοία, αεροπλάνα
για τα μάτια σου τα πλάνα
Παράξενα μου φαίνονται
της πόλης τα φωτάκια
σε ένα δέντρο πλαστικό
φιλιούνται δυο πουλάκια
Ονειροχαμένη πόλη
στο λαβύρινθό σου όλοι
τρένα, πλοία, αεροπλάνα
για τα μάτια σου τα πλάνα
 

https://www.youtube.com/watch?v=DNWTpDNm7Iw


ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ

Νοσταλγία

 

 

 Ένας Ρώσος ποιητής, συνοδευόμενος από τη μεταφράστριά του, αναζητά στην Ιταλία τα ίχνη ενός συμπατριώτη του συνθέτη του 18ου αιώνα. Για πρώτη φορά εκτός Σοβιετικής Ένωσης, ο Ταρκόφσκι αναρωτιέται με μπεργκμανικό τρόπο πάνω στα θέματα της εξορίας, του νόστου και της πολιτιστικής παρακμής. Βραβείο σκηνοθεσίας και κριτικών στο Φεστιβάλ Κανών.

Τρεις καλλιτέχνες: Ο Πάβελ, Ρώσος μουσικός του 18ου αιώνα, ο οποίος έζησε για καιρό στην Ιταλία. Κατόπιν ο Αντρέι, συμπατριώτης του ποιητής, ο οποίος 200 χρόνια αργότερα ταξιδεύει ως τη γειτονική μας χώρα αναζητώντας τα ίχνη του. Ο άλλος Αντρέι, τέλος, ο κινηματογραφικός δημιουργός τους, ο οποίος έχει εγκαταλείψει μόνιμα πλέον τη Σοβιετική Ένωση. Είναι η εποχή που μετά το αριστουργηματικό «Στάλκερ» και τα χρόνια προβλήματά του με τη σοβιετική λογοκρισία, ο Αντρέι Ταρκόφσκι ταξιδεύει ως τον ευρωπαϊκό νότο για την πρώτη ταινία της φιλμογραφίας του που είναι γυρισμένη μακριά από την πατρίδα.

Θέματά της, αναπόφευκτα, η εξορία, ο νόστος, η πίστη και το τέλος των πολιτισμικών αξιών, μέσα από ένα βαθιά μεταφυσικό, επηρεασμένο σαφώς από τον Μπέργκμαν υπαρξιακό δράμα. Ο μέγιστος των μεταπολεμικών Σοβιετικών σκηνοθετών είναι σαφές πως νιώθει άβολα μακριά από τις κινηματογραφικές ρίζες του, επιβάλλει όμως το υπνωτιστικό, σαγηνευτικό στιλ του και εντυπωσιάζει με τα υποβλητικά πλάνα του (διαποτισμένα όλα από το υγρό στοιχείο ), τη χρήση του «ρέοντος» ντεκόρ και την απαισιόδοξα ονειρική ατμόσφαιρά του. Βραβείο σκηνοθεσίας και κριτικών στο Φεστιβάλ Κανών του 1983.

Ιταλία, Σοβιετική Ένωση. 1983. Διάρκεια: 125΄. Διανομή: NEW STAR.