ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΩΣ ΤΟ 2004 (2ο μέρος)

 ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΩΣ ΤΟ 2004 

n  ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

1951: Απρίλιος. Δημιουργία Ομάδας Εργασίας των σοσιαλιστικών κομμάτων των έξι χωρών της ΕΚΑΧ στο πλαίσιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς

1952: Σεπτέμβριος. Δημιουργία σοσιαλιστικής ομάδας στα πλαίσια της Γενικής Συνέλευσης της ΕΚΑΧ.

1953: Λουξεμβούργο. Συγκρότηση Γραφείου και Γραμματείας της Σοσιαλιστικής Ομάδας με τον Guy Mollet ως πρώτο πρόεδρό της.

1957. Ιανουάριος. Λουξεμβούργο. 1ο Συνέδριο σοσιαλιστικών κομμάτων της ΕΚΑΧ. Θέματα: διαπραγματεύσεις για την υπογραφή των συνθηκών της ΕΟΚ και της Ευρ. Κοιν. Ατομικής Ενέργειας. Δυνατότητες περαιτέρω συνεργασίας των Σ.Κ.  Έξω από τα στενά πλαίσια της ΕΚΑΧ.

n   Μετά από την έντονη δραστηριοποίηση των Ολλανδών σοσιαλιστών ιδρύθηκε το Γραφείο Διασύνδεσης (1 αντιπρόσωπος από κάθε κόμμα θα είχε συναντήσεις με το Γραφείο ως όργανο της Ένωσης τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο.

n   Η πρώτη ένωση σοσιαλιστών δημιουργήθηκε πριν από την επίσημη πολιτική πράξης ένωσης κρατών (ΕΟΚ). Προσανατολισμοί:

n   Συζήτηση για την Ευρώπη και εξαρχής βούληση για την υλοποίηση και εμβάθυνση της Ενωμένης Ευρώπης.

n   Διενέργεια συνεδρίου κάθε δύο χρόνια των σοσιαλιστικών κομμάτων της ΕΚΑΧ.

n   Δυνατότητα στο Γραφείο Διασύνδεσης να εισηγείται διενέργεια ειδικών συναντήσεων όποτε έκρινε σκόπιμο.

n  1958. 3ο Συνέδριο Λουξεμβούργου. Αποφάσεις:

Α. Επιδίωξη της κατάργησης δασμών και περιορισμών για τη διακίνηση αγαθών και εμπορευμάτων στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αγοράς με ταυτόχρονη προστασία των Ευρωπαίων εργαζομένων.

Β. Υποστήριξη του αγροτικού τομέα των χωρών μελών με τη λήψη μέτρων με τη λήψη μέτρων που θα οδηγούσαν στην στήριξη της παραγωγής των αγροτικών αγαθών στην Ευρώπη, με σκοπό την επίτευξη του στόχου της επάρκειας.

n  1960. Στρασβούργο. 4ο Συνέδριο. Στόχος: η επεξεργασία ενός κοινού Ευρωπαϊκού προγράμματος.

n  1961. Ο Fouchet καταθέτει ένα σχέδιο για τη δημιουργίας μιας «Νέας Ευρώπης των Κρατών» με στόχο την υιοθέτησης κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.

n  Συζήτηση με τους νεοεισελθέντες Βρετανούς Εργατικούς και τους Δανούς Σοσιαλδημοκράτες και υπό όρους στήριξη του σχεδίου Fouchet: α) δεν θα υπήρχε μείωση των αρμοδιοτήτων των κοινοτικών οργάνων, β) ο ρόλος του ΝΑΤΟ θα παρέμενε κυρίαρχος, γ) στα σχέδια θα έπρεπε να προστεθεί μια διαδικασία συνεδρίων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δ) το Ευρ. Κοινοβούλιο θα εκλέγεται με άμεση ψηφοφορία και θα έχει δικαιοδοσία να καθορίζει τον προϋπολογισμό της ΕΟΚ.

n  1962. Νοέμβριος. Παρίσι. 5ο Συνέδριο. Παρατηρητές οι Βρετανοί και Νορβηγοί Εργατικοί και οι Δανοί Σοσιαλδημοκράτες. Απόφαση: «…οι διαπραγματεύσεις με αυτά τα κράτη, τα οποία είναι σε θέση να δεχτούν τις πολιτικές και οικονομικές υποχρεώσεις οι οποίες απορρέουν από τις συνθήκες του Παρισιού και της Ρώμης, θα μπορούσαν να οδηγήσουν γρηγορότερα στη γεωγραφική επέκταση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας» με στόχο τη «δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης».

n  1964. Ρώμη. Σεπτέμβριος. 5ο συνέδριο. Απόφαση: «Ο στόχος για μια δημοκρατική δομή σε μια ενωμένη Ευρώπη οποία θα συνοδεύεται με μεγαλύτερη οικονομική κοινωνική και πολιτική ενοποίηση, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη δημιουργία μιας υπερεθνικής δομής για τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας.»

n  1971. Βρυξέλλες. 8ο Συνέδριο. Τα σοσιαλιστικά κόμματα «διακήρυξαν την υποστήριξή τους στη διαπραγματευτική διαδικασία για την είσοδο της Μ. Βρετανίας στην ΕΟΚ.» Όσον αφορά τις επιφυλάξεις των Ιταλών και Ολλανδών Σοσιαλιστών για το κατά πόσο θα συνεχιστεί η διαδικασία ευρωπαϊκής ενοποίησης λόγω των Βρετανών και Δανών που οι χώρες τους δεν είχαν ξεκάθαρα τοποθετηθεί υπέρ της, το Συνέδριο αποφάσισε ότι « η διαδικασία θα πρέπει να συνεχιστεί μέσα από την οικονομική και νομισματική ένωση με στόχο τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με χαρακτήρα ομοσπονδιακό…», ενώ ρητά απέρριψε κάθε μορφή ενοποίησης που στόχο έχει τη δημιουργία μιας χαλαρής συνομοσπονδίας μεταξύ των κρατών.

n  Κατά τη διάρκεια του Όγδοου Συνεδρίου αποφασίστηκε η αλλαγή του ονόματος του Γραφείου Διασύνδεσης σε Γραφείο των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Γύρω από το θέμα της ευρύτερης συνεργασίας αποφασίστηκε η ετοιμασία σχεδίου-αναφοράς για αυτό το ζήτημα.

n  1973. Βόννη. Απρίλιος. 9ο Συνέδριο. Απόφαση: «Μπροστά σε μια κοινωνική Ευρώπη» της οποίας τα βασικά χαρακτηριστικά ήταν τα εξής: α) η πρόταση αναδιανομής εισοδήματος μέσω της οικονομικής πολιτικής της Κοινότητας, β) η έμφαση στον κοινωνικό χαρακτήρα της Ευρώπης και στην κοινωνική ασφάλεια των Ευρωπαίων πολιτών, γ) η προσπάθεια να αλλάξει η υφή της Ευρωπαϊκής οικονομίας μέσω της συμμετοχής των εργαζομένων στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, δ) η κατοχύρωση του δικαιώματος της πλήρους απασχόλησης, της εργασίας και της ισότητας των ευκαιριών, και ε) η βελτίωση του περιβάλλοντος και των όρων ποιότητας ζωής των ευρωπαίων πολιτών.

n  Επίσης εγκρίθηκε το κείμενο «Βασική θέση για μια Σοσιαλιστική Ευρώπη». Έθετε τον «δημοκρατικό προγραμματισμό» στο επίκεντρο της σοσιαλιστικής μεθόδου οικοδόμησης της Ευρώπης (υπήρχαν διαφορές των εθνικών κομμάτων όσον αφορά τη «συνδιαχείριση», την «αυτοδιαχείριση» ή την απλή ενίσχυση του ρόλου του κράτους.

n  1974. Απρίλιος. Απόφαση αντικατάστασης του Γραφείο των Σοσιαλιστικών Κομμάτων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και ανακοίνωση της ίδρυσης της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Κομμάτων στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

n  Με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992 άνοιξε ουσιαστικά ο δρόμος για την δημιουργία υπερεθνικών κομμάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο (Άρθρο 138 Α). Η άμεση αντίδραση των σοσιαλιστών ήταν να συστήσουν ομάδα εργασίας που πρότεινε μεταξύ άλλων τα εξής:

n  1. Αλλαγή ονόματος της Συνομοσπονδίας.

n  2. Αλλαγή του καταστατικού

n  3. Εισαγωγή του συστήματος της απλής πλειοψηφίας στις αποφάσεις της Συνομοσπονδίας

n  Υιοθέτηση των πολιτικών του νέου φορέα από τα επιμέρους κόμματα.

n  Αναβάθμιση του ρόλου των πολιτικών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης.

n  Παρά την απόρριψη της συνθήκης από τη Δανία με δημοψήφισμα, και τη Βρετανική άρνηση, η θέληση για τη δημιουργία μιας υπερεθνικής πολιτικής συγκρότησης δεν ανακόπηκε. Ίσα-ίσα που στο συνέδριο της Χάγης τον Νοέμβριο 1992, αποφασίστηκε η μετεξέλιξη της Συνομοσπονδίας σε Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ ή PES).

n  1ο συνέδριο ΕΣΚ. Απόφαση: 1. Κοινή πολιτική καταπολέμησης της ανεργίας, 2) Επίτευξη οικονομικής και κοινωνικής συνοχής. 3) Δημιουργία της κοινωνικής Ευρώπης. 4) Υιοθέτηση κοινής εξωτερικής πολιτικής και κοινωνικής ασφάλειας. 5) Επέκταση των συνόρων της Ε.Ε. 6) Αύξηση της δημοκρατίας στα κέντρα λήψης αποφάσεων. 7) Δημιουργία της Ευρώπης των Πολιτών. 8) Δημιουργία μιας ανεκτικής Ευρώπης. 9) Υιοθέτηση μιας νέας περιβαλλοντικής πολιτικής. 10. Επαρκής χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θανάσης Τσακίρης

ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΩΣ ΤΟ 2004 (1ο μέρος)

ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΩΣ ΤΟ 2004

1925  Πρώτο διεθνές συνέδριο χριστιανικών (Καθολικών) λαϊκών κομμάτων στο Παρίσι. Ίδρυση της Διεθνούς Γραμματείας  Δημοκρατικών Κομμάτων Χριστιανικής Έμπνευσης (SIPDIC). Η Γραμματεία διατηρήθηκε εν ζωή μέχρι το 1939. Μέλη της ήταν κόμματα από Βέλγιο, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ολλανδία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ισπανία, Πορτογαλία και Λιθουανία.

n  1946  Μετά τον Β΄Παγκ. Πόλεμο ανανεώθηκε η συνεργασία αυτών των κομμάτων σε ευρωπϊκό επίπεδο. Με πρωτοβουλία των Ελβετών Χριστιανοδημοκρατών ιδρύθηκαν οι Νέες Διεθνείς Ομάδες 'Nouvelles Equipes Internationales' (NEI).

n  1947  Συντακτικό συνέδριο των NEI στο Σωντφονταίν του Βελγίου, που αποφάσισε να συμβάλλει ενεργά στην αναδιαμόρφωση της Ευρώπης σε κρατικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, για την ειρηνική συνύπαρξη και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την ελευθερία και την κοινωνική πρόοδο.

n  1948  Ως ενεργό στοιχείο του Ευρωπαϊκού κινήματος, οι ΝΕΙ συμμετείχαν στις προετοιμασίες και την οργάνωση του «Συνεδρίου της Ευρώπης» στη Χάγη.

n  1953  Οι Χριστιανοδημοκράτες βουλευτές των 6 χωρών-μελών της ΕΚΑΧ ίδρυσαν την πρώτη Ευρωπαϊκή Ομάδα Χριστιανοδημοκρατών  στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής συνέλευσης της ΕΚΑΧ.

n  1965 Οι ΝΕΙ έγιναν Ευρωπαϊκή Ένωση Χριστιανοδημοκρατών (EUCD). Ο Mariano Rumor (DC-I) εξελέγη πρόεδρος και ο Leo Tindemans (CVP-B) διορίστηκε Γενικός Γραμματέας.

n  1970 ΄Καθιέρωση μόνιμης συνδιάσκεψης (στο πλαίσιο της EUCD) των προέδρων και γεν. γραμματέων των Χριστιανοδημοκρατικών Κομμάτων των χωρών-μελών της ΕΟΚ.

n  1972  Ίδρυση της «Πολιτικής Επιτροπής» των Χριστιανοδημοκρατικών Κομμάτων της ΕΟΚ με σκοπό την βελτίωση του συντονισμού της ευρωπαϊκής πολιτικής και συνεργασίας.

n  1973 / 74  Αλλαγή ηγεσίας στην EUCD: Ο Kai-Uwe von Hassel (CDU-D) ορίζεται πρόεδρος και ο Arnaldo Forlani (DC-I) γενικός γραμματέας.

n  1975  Ίδρυση μιας ομάδας εργασίας «Ευρωπαϊκού Κόμματος» με καθήκον την σύνταξη ενός σχεδίου καταστατικού για μια Ευρωπαϊκή ένωση κομμάτων υπό την καθοδήγηση των Wilfried Martens, Chairman του CVP-Β και Hans-August Lücker, προέδρου της Χριστιανικής Ομάδας Ευρωβουλευτών.

n  1976 Η «Πολιτική Επιτροπή» ομόφωνα ενέκρινε το καταστατικό του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Λουξεμβούργο. Ο Leo Tindemans εξελέγη Πρόεδρος του ΕΛΚ. Τα ιδρυτικά κόμματα ήταν:
CDU και CSU / Γερμανία, PSC και CVP / Βέλγιο, CDS / Γαλλία, Fine Gael / Ιρλανδία
DC/Ιταλία, CSV / Λουξεμβούργο, KPV, CHU, και ARP / Ολλανδία.

n  1978 1ο Συνέδριο Βρυξελλών. Έκκριση του πολιτικού προγράμματος του ΕΛΚ. Ο Giuseppe Petrilli (DC-I) γ.γ. της EUCD.

n  1979  2ο Συνέδριο. Απόφαση για την πολιτική πλατφόρμα προςε τις πρώτες Ευρωεκλογές. Το ΕΛΚ κερδίζει τις 107 έδρες του Ευρωκοινοβουλίου σε σύνολο 419.

n  1980  3ο Συνέδριο Κολονίας.

n  1981  Με την ένταξη της Ελλάδας, το ΕΛΚ διαθέτει πλέον 109 έδρες από τις 434. Πρόεδρος της EUCD εκλέγεται ο Diogo Freitas do Amaral (CDS-P).

n  1983 4ο Συνέδριο Παρισιού.

n  1983   Συγχώνευση της Γραμματείας της ΕUCD (Ρώμη) και της Γραμματείας του ΕΛΚ(Βρυξέλλες). Εκλέγεται γ.γ. των ΕΛΚ και EUCD ο Thomas Jansen. Η Νέα Δημοκρατία έντάσσεται στο ΕΛΚ και στην EUCD. O Giulio Andreotti (DC-I) εκλέγεται Πρόεδρος της  EUCD.

n  1984  5ο Συνέδριο Ρώμης. Υιοθέτηση προγράμματος δράσης για τη δεύτερη θητεία του Ευρ. Κοινοβουλίου. Το ΕΛΚ κερδίζει 110 έδρες στις 2ες ευρωεκλογές (14-17 Ιουνίου). Λόγω παραίτησης ενός Έλληνα ευρωβουλευτή οι έδρες μειώθηκαν σε 109.

n  1985  Ο Piet Bukman (CDA-NL) διαδέχεται στην προεδρία τον Leo Tindemans. Ο Thomas Jansen επανεκλέγεται γενικός γραμματέας. Ο Emilio Colombo (DC-I) εκλέγεται Πρόεδρος της  EUCD.

n  1986  6ο Συνέδριο Χάγης. Ως αποτέλεσμα της ένταξης των Ιβηρικών χωρών οι έδρες του Ευρ. Κοινοβουλίου αυξήθηκαν σε 518. Από αυτές 60 δόθηκαν στην Ισπανία και 28 στην Πορτογαλία. Τα νέα κόμματα του ΕΛΚ ήταν: CDS (Πορτογαλία), PDP (Ισπανία –μετονομάστηκε σε Χριστιανική Δημοκρατία), UDC (Καταλονία) και PNV (Χώρα των Βάσκων) Ο αριθμός των Ευρωβουλευτών του ΕΛΚ αυξήθηκε σε 119 (και με την προσχώρηση Γάλλου ευρωβουλευτή το 1986).

n  1987 Ο Jacques Santer εκλέγεται Πρόεδρος. Νέα επανεκλογή του Thomas Jansen στην θέση του γενικού γραμματέα.

n  1988  7ο Συνέδριο Λουξεμβούργου. Υιοθέτηση του προγράμματος εργασίας ‘Στο πλευρό του Λαού'.

n  1992  Βρετανοί και Δανοί Συντηρητικοί ευρωβουλευτές καθώς και μερικοί Γάλλοι της UDF εντάχθηκαν στις γραμμές της Ομάδας του ΕΛΚ ως συνεργαζόμενα μέλη. Ο αριθμός των ευρωβουλευτών του ΕΛΚ ανήλθε σε 161. Νέο πρόγραμμα δράσης από το 9ο Συνέδριο της Αθήνας.

n  1993  Τα Σκανδιναβικά Συντηρητικά Κόμματα γίνονται μόνιμοι παρατηρητές στο ΕΛΚ. Αποκλείεται το CDS. Ο Wilfried Martensμ επανεκλέγεται Πρόεδρος όπως και ο Thomas Jansen γενικός γραμματέας. Το 10ο συνέδριο των Βρυξελών   υιοθέτησε το πρόγραμμα δράσης «Ευρώπη 2000-Ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα».

n  1994  Το Ελβετικό Christlichdemokratische Volkspartei (CVP) και ο Δημοκρατικός Συναγερμος της Κύπρου αποκτούν το στάτοςυ του συνδεδεμένου μέλους. Στις ευρωεκλογές το ΕΛΚ κερδίζει 125 έδρες, που μαζί με τους Δανούς και Βρετανούς Συντηρητικούς και Γάλλους Φιελελεύθερους αυξάνονται σε 157. Ο Klaus Welle εκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ΕΛΚ και της EUCD.

n  1995  Νέα μέλη της Ομάδας του ΕΛΚ: Kristdemokratiska Samhδllspartiet and Moderata Samling (Σουηδία), Kansallinen Kokoomus (Φινλανδία), Hψyre (Νορβηγία) και Φsterreichische Volkspartei (Αυστρία).

n  Ιδιότητα πλήρους μέλους για τα κόμματα: Kansallinen Kokoomus (Φινλανδία), Moderata Samlingspartiet and Kristdemokratiska Samhällspartiet (Σουηδία), Det Konservative Folkeparti (Δανία) και Österreichische Volkspartei (Αυστρία), όπως και τα Centro Cristiano Democratico (CCD) and Cristiani Democratici Uniti (CDU) της Ιταλίας.

n  11ο Συνέδριο Μαδρίτης «ΕΛΚ-Δύναμη της Ένωσης»

n  Παρατηρητές από τις υποψήφιες χώρες-μέλη από την Ανατολική Ευρώπη: KDU/CSL and ODA (Τσεχία), KDH and MKDM (Σλοβακία), KDNP and MDF (Ουγγαρία) και PNT-cd (Ρουμανία).

n  1999  13ο Συνέδριο Βρυξελλών –Πρόγραμμα Δράσης «Στο δρόμο για τον 21ο αιώνα».

n  Επανεκλογή σ’ αυτό το συνέδριο του Προέδρο Martens και εκλογή του Alejandro Agag στη θέση το γενικού γραμματέα σε αντικατάσταση του Klaus Welle που διορίστηκε γενικός γραμματέας της Ομάδας του ΕΛΚ στο Ευρ. Κοινοβούλιο.

n  2000 Ο Wilfried Martens εξελέγη πρόεδρος της Χριστιανοδημοκρατικής Διεθνούς και ο Arag Longo γενικός γραμματέας της στο συνέδριο του Σαντιάγκο στη Χιλή. Στάτους συνδεδεμένου μέλους δόθηκε στα εξής κόμματα: Tautas Partija (Λετονία), SMK-MKP (Σλοβακία) Rep US (Τσεχία) FKGP (Ουγγαρία),  FIDESZ – MPP (Hungary).

n  2001 14ο Συνέδριο Βερολίνου. Βασικό ντοκουμέντο: «Ένωση Αξιών». Στάτους πλήρους μέλους σε: UD EUR (Ιταλία), RPR (Γαλλία) και συνδεδεμένου μέλους στο MDF (Ουγγαρία).
2002 Μάρτιος:Το Πολιτικό Γραφείο αποδέχεται δια βοής πρόταση για την αντικατάσταση του Alejandro Agag στη θέση του γ.γ. του ΕΛΚ από τον Antonio Lopez-Isturiz. Ίδρυση Ομάδας Συνεδρίων με πρωτοβουλία του Προέδρου Martens. Απόδοση στάτους συνδεδεμένου μέλους στα κόμματα: EVP (Ελβετία), EPP and KDH (Σλοβακία). Απόδοση στατους  παρατηρητή στο SDKU (Σλοβακία).

 Θανάσης Τσακίρης

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ 2016 - 2ο μέρος

Η εξέγερση των αποίκων για την ανεξαρτησία τους από την Αγγλική κυριαρχία στέφθηκε με επιτυχία μετά από αρκετούς μήνες ένοπλων συγκρούσεων. Έτσι, στις 4 Ιουλίου 1776 οι 13 αποικίες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους ιδρύοντας την Ομοσπονδία που στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και στις αρχές του 21^ου θα γινόταν αρχικά η υπερδύναμη του καπιταλιστικού κόσμου και με την κατάρρευση της άλλης υπερδύναμης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» θα καθίστατο προσωρινά η μοναδική. 

Thomas Jefferson

Το πολιτικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε με την αμερικανική επανάσταση δεν διαμορφώθηκε μια κι έξω αλλά μέσα από σκληρές ιστορικές ταξικές, φυλετικές και άλλες κοινωνικές συγκρούσεις που στα μέσα του 19^ου αιώνα πήραν τη μορφή της εμφύλιας στρατιωτικής σύγκρουσης των Βορείων και των Νοτίων. Γι’ αυτό είναι λαθεμένη η εθνοκεντρική-ελληνοκεντρική άποψη που αναλύει εντελώς ρηχά την αμερικανική ιστορία. Όπως, εξίσου ρηχή αλλά και σκοταδιστική είναι η ίδια η κυρίαρχη αγγλοσαξωνική προτεσταντική αντίληψη της ιστορίας. «Οταν η ιστορία οποιασδήποτε χώρας παρουσιάζεται ως ιστορία μιας οικογένειας, τότε αποκρύπτονται λυσσαλέες συγκρούσεις συμφερόντων ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους, σε αφέντες και δούλους, σε καπιταλιστές και εργάτες, σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους, σε άτομα διαφορετικής φυλής και φύλου. Και σ' έναν τέτοιο κόσμο συγκρούσεων, σ' έναν κόσμο θυμάτων και δημίων, είναι καθήκον των σκεπτόμενων ανθρώπων, όπως είπε ο Αλμπέρ Καμί, να μη συμμαχήσουν με τους δήμιους».[1] Η ιδιαίτερη δικομματική συγκρότηση που χαρακτηρίζει το κομματικό σύστημα είναι και αυτή προϊόν ιστορικών συγκρούσεων που αντανακλούσαν με τη σειρά τους τα αντιτιθέμενα ταξικά και φυλετικά-εθνοτικά συμφέροντα. Το γενικό σχήμα εξέλιξης των βασικών κομμάτων είναι το εξής:

Χρονική περίοδος	Τύπος οργάνωσης	Βασικά κόμματα	Καθοριστικές εκλογικές αναμετρήσεις
1796-1828	Κόμματα ελίτ	Φεντεραλιστές Τζεφερσονιανοί vs Ρεπουμπλικάνοι	1800, 1824
1830-1900	Κόμματα – μαζικές οργανώσεις (machine)	Δημοκρατικοί vs Ουίγοι vs Ρεπουμπλικάνοι	1840, 1860, 1896
1900-1960	Μεταρρυθμισμένα κόμματα	Δημοκρατικοί vs Ρεπουμπλικάνοι	1912, 1932, 1952
1960-σήμερα	Κόμματα υπηρεσίες	Δημοκρατικοί vs Ρεπουμπλικάνοι	1960, 1968, 1980, 2000

---

[1] Βλ. Zinn, Howard (2003) A People's History of the United States. New York, NY: Perennial Classics [Ελλ. Έκδ.  Zinn, Howard (2008) Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών. Αθήνα: Εκδ. Αιώρα].

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης