Η ΕΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΩΝΥΜΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ - ΙΝΑ ΤΙ; ΜΑΡΣΕΛΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

 Η ΕΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΩΝΥΜΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ - ΙΝΑ ΤΙ;

ΜΑΡΣΕΛΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Παρουσίαση

Τι σημαίνει ότι ο χρόνος τελειώνει, τα αποκαλυπτικά κείμενα το λένε, αλλά το λένε με εικόνες, και οι εικόνες είναι αμφίσημες, με μια αμφισημία που τείνει πάντα να απωθείται.

Αν οι προφητικές εικόνες αφορούσαν πραγματικά γεγονότα, θα μπορούσαν να προβλέπουν οτιδήποτε και να μιλάνε για οτιδήποτε. Δεν μιλάνε όμως για οτιδήποτε. Μιλάνε μόνο για τα έσχατα. Φέρνουν στην επιφάνεια όλα όσα η κανονική ζωή έχει απωθήσει. Γι' αυτό και όλες οι εξωτερικές κρίσεις τις επιβεβαιώνουν. Και συγχρόνως τις διαψεύδουν, γιατί καμιά τους δεν είναι η έσχατη. Στο Μεσαίωνα ήταν ο μαύρος θάνατος, αύριο θα είναι μια οικολογική καταστροφή που θα ξανακάνει το σύμπαν αφιλόξενο, ή η συνάντηση με μια μορφή ζωής που θα αδιαφορεί για την ανθρώπινη και θα ξυπνήσει πάλι εκείνη την αρχαία αίσθηση φρίκης που χρειάστηκαν χιλιετίες για να καταπραϋνθεί. Αλλά όλα τα εξωτερικά συμβάντα είναι απλώς αφορμές. Το πραγματικό περιεχόμενο των αποκαλυπτικών εικόνων, το απωθούμενο που φέρνουν στην επιφάνεια, είναι το τέλος του κάθε ανθρώπου, ο θάνατος. Ο άνθρωπος ζει τη ζωή του υποκύπτοντας πάντα στον πειρασμό να αναβάλλει τα κρίσιμα. Στην έσχατη κρίση δεν θα ανοίξουν μόνο οι τάφοι για να βγουν οι νεκροί - ή μάλλον αυτό που η ίδια η εικόνα αυτή λέει, με τον αμφίσημο πάντα τρόπο που έχουν οι εικόνες να μιλάνε, είναι ότι θα βγουν στην επιφάνεια τα θαμμένα νοήματα, αυτά που έθαβαν οι συνεχείς αναβολές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Λεπτομέρειες

Εκδότης ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ

Χρονολογία Έκδοσης Ιούλιος 2020

Αριθμός σελίδων 64

Διαστάσεις 20x15

Επιμέλεια ΦΑΣΟΥΛΑΣ Ζ. ΣΩΤΗΡΗΣ

Τζότζο: μια σάτιρα για τη ναζιστική υποκουλτούρα ( του Δημήτρη Κατσορίδα)

Τζότζο: μια σάτιρα για τη ναζιστική υποκουλτούρα

του Δημήτρη Κατσορίδα

Η ταινία «Jojo rabbit», αποτελεί μια σάτιρα-παρωδία του Ναζισμού. Πρωταγωνιστής είναι ένα αγόρι, από τη Γερμανία, ο Τζότζο, μέλος της μαθητικής ναζιστικής νεολαίας, ο οποίος έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου ενάντια στους Εβραίους, καθώς επίσης στο να είναι αφοσιωμένος στον Χίτλερ και στην πατρίδα του, έτοιμος να πεθάνει γι’ αυτήν, όπως εξάλλου και όλοι οι συνομήλικοί  του. Μπροστά σε αυτό το καθήκον δεν υπάρχει καιρός για έρωτα, αγάπη, χορό και απόλαυση. Σε αυτά συμβάλλει και η φανταστική του συνομιλία με τον Χίτλερ, που η ταινία παρουσιάζει ως ένα γελοίο, ανόητο και φανατικό τύπο, ο οποίος λειτουργεί ως ο άλλος εαυτός του Τζότζο, συμβουλεύοντας και φανατίζοντάς τον όταν πάει να ξεστρατίσει.

Η μητέρα του, απέναντι σε αυτό το φανατισμό, του αντιτείνει ότι η ζωή είναι δώρο, ότι η αγάπη είναι το πιο δυνατό πράγμα στον κόσμο και πως ο χορός είναι για τους ελεύθερους ανθρώπους. Η αντιστροφή επέρχεται όταν ο Τζότζο ανακαλύπτει ότι η μητέρα του, κρύβει στη σοφίτα τους μια νεαρή Εβραία, με την οποία αρχίζει σταδιακά διάλογο μαζί της.

Η ταινία, με κωμικό τρόπο, δείχνει ότι το μίσος, ο εθνικισμός και ο κάθε είδους φανατισμός, οδηγούν σε τραγικές καταστάσεις, όπως ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και τα εκατομμύρια νεκρούς που άφησε πίσω του, ενώ ταυτόχρονα δίνει μια αίσθηση ότι πάντα υπάρχει, παρά τις δυσκολίες, η δυνατότητα να νικηθεί ο φόβος.

Τα μηνύματα είναι σαφώς αντιφασιστικά και αντιπολεμικά, και γίνονται επίκαιρα επειδή στις μέρες μας ο εθνικισμός κερδίζει πάλι έδαφος. Οι κωμικές σκηνές δένουν με τις δραματικές, ενώ όπως είπε ο σκηνοθέτης, ο Γουαϊτίτι, «Ήξερα από την αρχή πως δεν ήθελα να κάνω ένα απλό δράμα για το μίσος και την προκατάληψη, ακριβώς επειδή είμαστε πια συνηθισμένοι σε αυτού του είδους τα δράματα. […] Πάντα πίστευα πως η κωμωδία είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις το κοινό να αισθάνεται άνετα».

Το έργο κλείνει με ένα διαχρονικό απόφθεγμα του Ρίλκε: «Άσε τα πάντα να σου συμβούν. Την ομορφιά και τον τρόμο. Απλά προχώρησε. Κανένα συναίσθημα δεν είναι τελειωτικό».

Bruno Ganz

Bruno Ganz

Ο Ελβετός ηθοποιός πέθανε στις 16 Φεβρουαρίου στην ηλικία των 77 ετών. Ο Ganz ήταν γνωστός για την απεικόνιση του Adolf Hitler στην ταινία  Downfall (Η πτώση, 2004) για τον ρόλο του άγγελο στην ταινία  Wings of Desire (Τα φτερά του ερώτα, 1987) και το ρόλο του στην ταινία Der amerikanische Freund  (Ένας Αμερικανός Φίλος, 1977).

Έπαιξε το πρώτο  ρόλο στις ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου : Μια αιωνιότητα και μια μέρα (1998), Η σκόνη του χρόνου (2008).

Πιο πρόσφατα, ο Ganz εμφανίστηκε με τον Liam Neeson στην ταινία Unknown (O άγνωστος,  2011), αλλά και στις Ο σύμβουλος (The Counsellor , 2013) τουRidley Scott Kraftidiote (Με σειρά εξαφάνισης, (2014), The House That Jack Built (Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ, 2018) του Lars von Trier , και I Witness του Mitko Panov το 2018. Δύο ακόμη ταινίες του, Rolegund του Terrence Malick και Golem του Dominik Graf, θα κυκλοφορήσουν μεταθανάτια. 


Θ.Τ.

Το σινεμά της Σενεγάλης (2ο μέρος)

Κατά τη δεκαετία του 1970 η βιομηχανία του σινεμά αναπτύχθηκε αρκετά. Ο Sembène κάνει μια ταινία στη γλώσσα της κοινότητας Diola και σε γαλλικά με τίτλο Emitaï το 1971. Η ιστορια της ταινίας διαδραματίζεται στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, με την κυβέρνηση Vichy να στρατολογεί άντρες από τις αποικίες της Γαλλίας. Μια εξέγερση ξεσπά στο χωριό Diola, όπου οι γυναίκες κρύβουν την συγκομιδή των καλλιεργειών ρυζιού και δεν αποδίδουν το γαλλικό φόρο. Η αντίσταση ξεδιπλώνεται στο χωριό ταυτόχρονα με τις αντιμαχόμενες μάχες στη μητροπολιτική Γαλλία. Όταν απελευθερώνεται η μητρόπολη, οι κάτοικοι της Diola βλέπουντα πορτρέτα του Charles de Gaulle να αντικαθιστούν αυτές του Στρατάρχη Πεταίν του φιλογερμανικού καθεστώς του Vichy, αλλά οι συνθήκες του χωριού παραμένουν αμετάβλητες. Η ταινία λογοκρίθηκε επί πέντε χρόνια στη γαλλόφωνη Αφρική.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο σκηνοθέτης Djibril Diop Mambéty θα κυκλοφορήσει μια σειρά από ταινίες με βαθιά κοινωνική σημασία. Ήταν Σενεγαλέζος σκηνοθέτης, ηθοποιός, ρήτορας, συνθέτης και ποιητής. Αν και έκανε μόνο δύο ταινίες μεγάλου μήκους και πέντε ταινίες μικρού μήκους, απέκτησε διεθνή αναγνώριση για την πρωτότυπη και πειραματική κινηματογραφική τους τεχνική και για το μη γραμμικό, ασυνήθιστο αφηγηματικό ύφος. Γεννημένος σε μια μουσουλμανική οικογένεια κοντά στο Ντακάρ, πρωτεύουσα της Σενεγάλης, ο Mambéty ήταν Wolof. Πέθανε το 1998 από καρκίνο του πνεύμονα σε νοσοκομείο του Παρισιού. Όπως πολλοί από τους συγχρόνους του, ο Djibril Diop Mambéty χρησιμοποιεί το σινεμά για να σχολιάσει τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στην Αφρική, όπως κι οι Sembène. Οι ταινίες του ήταν αντισυμβατικές, σουρεαλιστικές, με γρήγορο ρυθμό, με αφηγήσεις κοινωνικού ρεαλισμού. Ασχολούνται με την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις της αναπτυσσόμενης κοινωνίας της Σενεγάλης και δείχνουν την «υβριδική»  εικόνα της. Η παλαιότερη ταινία του Djibril Diop Mambéty ήταν το μικρού μήκος φιλμ τίτλο Contras' City (1968), που τονίζει τις αντιθέσεις του κοσμοπολιτισμού της μπαρόκ αρχιτεκτονικής του Ντακάρ με  τις φτωχές περιοχές.

Το 1970 κυκλοφόρησε την ταινία Badou Boy μια κυνική εικόνα της πρωτεύουσας της Σενεγάλης, η οποία απεικονίζει έναν αντισυμβατικό τύπο εναντίον ενός αστυνομικό-καρικατούρα ο οποίος κυνηγά τον πρωταγωνιστή σε απίστευτες κωμικές  καταστάσεις. H ταινία του Touki Bouki (1973), τεχνικώς καλύτερη και πλούσια σε συμβολισμούς είναι η πρώτη μήκους κινηματογραφική ταινία του έλαβε το Διεθνές Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών και κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, κερδίζοντας διεθνή προσοχή και αναγνώριση. Παρά την επιτυχία της ταινίας, πέρασαν είκοσι χρόνια για να κάνει ο Mambéty άλλη ταινία μεγάλου μήκους. Κατά τη διάρκεια αυτού του διαλείμματος έκανε το 1989 μια ταινία μικρού μήκους, Parlons Grandmère (Ας μιλήσουμε για τη γιαγιά).

Οι Ύαινες  (1992), η δεύτερη και τελευταία ταινία μεγάλου μήκους του Mambéty, ήταν μια προσαρμογή του θεατρικού έργου Η επίσκεψη του Friedrich Dürrenmatt και θεωρήθηκε ως συνέχιση του Touki Bouki.  Πρόκειται για μια ιστορία έρωτα και εκδίκησης και παράλληλα για κριτική του νεοαποικιοκρατία και του καταναλωτισμού. Προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1992. Πριν τον θάνατό του, ο σκηνοθέτης εργάστηκε για μια τριλογία μικρού μήκους με τίτλο Contes des Petites Gens (Παραμύθια των μικρών ανθρώπων). Η πρώτη από τις τρεις ταινίες ήταν ο Le Franc (1994). Η δεύτερη ταινία της σειράς La Petite Vendeuse de Soleil (Η μικρή πωλήτρια της λιακάδας) έκανε πρεμιέρα μετά το θάνατο το 1999.  Mambéty For Ever ήταν ο τίτλος του ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 2008 στη μνήμη του

Η Safi Faye  ενθαρρύνθηκε από το Γαλλο εθνολόγο και σκηνοθέτη Jean Rouch να χρησιμοποιήσει την παραγωγή ταινιών ως εθνογραφική εργαλείο και την έπεισε να ακολουθήσει σπουδές στην παραγωγή ταινιών. Σπούδασε εθνολογία στην École pratique des Hautes Études και στη συνέχεια στο Film School Lumière και για να μαζέψει λεφτά δούλεψε ως μοντέλο.Το 1979 πήρε το διδακτορικό δίπλωμα στην εθνολογία από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Η πρώτη ταινία της Faye ήταν μια μικρού μήκους ταινία του 1972 με τίτλο La Passante (Ή περαστική) στην οποία πρωταγωνιστούσε , που είχε να κάνει με τις εμπειρίες της ως ξένη γυναίκα στο Παρίσι.  Η κάμερα ακολουθεί μια γυναίκα που περπατά σε ένα δρόμο παρατηρώντας τις αντιδράσεις των ανδρών γύρω από το ξενοδοχείο. Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Faye ήταν η Kaddu Beykat (Η φωνή του αγρότη)  και έγινε γνωστή διεθνώς ως Επιστολή από το χωριό μου. Έλαβε οικονομική υποστήριξη για την ταινία από το γαλλικό Υπουργείο Συνεργασίας. Η ταινία κυκλοφόρησε το 1975 ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που έγινε από γυναίκα από την Υποσαχαρια Αφρική και διανεμήθηκε εμπορικά. Μολονότι είχε πια αποκτήσει διεθνή αναγνώριση, η ταινία της απαγορεύτηκε στη Σενεγάλη. Το 1976 κέρδισε το βραβείο FIPRESCI από τη Διεθνή Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου. Με το ντοκιμαντέρ της Selbe: Μια από τις πολλές (1983) η Faye ακολουθεί μια γυναίκα ηλικίας 39 ετών που ονομάζεται Sélbe, η οποία εργάζεται για να υποστηρίξει τα οκτώ παιδιά της, αφού ο σύζυγός της εγκατέλειψε το χωριό τους για να αναζητήσει εργασία. Η Selbé συνομιλεί τακτικά με τη Faye, η οποία παραμένει εκτός οθόνης, και περιγράφει τη σχέση της με τον σύζυγό της και την καθημερινή ζωή στο χωριό. Η Faye συνέχισε να σκηνοθετεί  κατά τη δεκαετία του 1980 με την ταινία  Man Sa Yay το 1980 για τη ζωή ενός μετανάστη στη Γερμανία και Les Ames au soleil το 1981 για τις τεράστιες δυσκολίες των Αφρικανών γυναικών σε περιόδους ξηρασίας και κρίσεων υγείας. Παρά το γεγονός ότι συνέχισε να  κάνει ταινίες στη δεκαετία του 1980, όπως  Racines noires (Μαύρες Ρίζες, 1985) και Elsie Haas, femme peintre et Cineaste d'Αϊτή (1985) και Tesito (1989), συχνά λόγω της θεματολογίας που προκαλούσε την επικρατούσα άποψη, οι ταινίες της είναι πιο γνωστές  στην Ευρώπη από ό, τι στην πατρίδα της γιατί σπάνια προβάλλονται στην Αφρική.

Επίσης, στη δεκαετία του 1970, o Ben Diogaye Bèye, αρχικά δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός,  ξεκίνησε στον κινηματογράφο ως βοηθός σκηνοθέτης με τον Djibril Diop Mambéty, τον Momar Thiam και τον Axel Lohman.  Σκηνοθέτησε μια σειρά ταινιών μικρού μήκους στη Σενεγάλη. Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του ήταν το Les Princes Noirs de Saint Germain-des-Près, που κυκλοφόρησε το 1972, είναι η  πιο γνωστή ταινία του. Πρόκειται για μια σάτιρα για ένα νεαρό άνεργο από την Αφρική που προσπαθεί να ζήσει με διαφορετικό τρόπο στη γαλλική πρωτεύουσα.  Η δεύτερη ταινία του, Sidma Tali, κυκλοφόρησε στις αρχές του 1975.  Έλαβε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκος στο Διεθνές Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στη Γενεύη το 1975 και στο Φεστιβάλ Καρχηδόνας το 1976. Είναι ο συγγραφέας ενός μυθιστορήματος, Το όνειρο του Latricia, που δημοσιεύτηκε το 2012

O Beye σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Sey Seyti, το 1980, που ήταν κριτική της πολυγαμίας στη Σενεγάλη.  Ήταν η πρώτη επιλαχούσα για το καλύτερο Βραβείο Σεναρίου στο διαγωνισμό που διοργάνωσε για τις γαλλόφωνες χώρες ο "Οργανισμός για την τεχνική και πολιτισtική συνεργασία."  Έλαβε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο Κινηματογράφου και το Prix de la Commune στο Παναφρικανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου το 1980 και το 1981 αντίστοιχα. 

Μετά το 1983 το σινεμά της Σενεγάλης υπέστη σημαντική πτώση, εν μέρει λόγω έλλειψης εγχώριας χρηματοδότησης. Σκηνοθέτες όπως Sembene ήταν αρκετά εύποροι για να συνεχίσουν να κάνουν ταινίες. Ακόμη και σήμερα στη Σενεγάλη υπάρχουν πολλοί κινηματογραφιστές και εν γένει άνθρωποι που έχουν γνώση της παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, ιδιαίτερα στο Ντακάρ, αλλά δεν έχουν τους πόρους για να αναπτύξουν πλήρως τον κλάδο. Όποιες ταινίες  γίνονται χρηματοδοτούνται εξ ολοκλήρου από το εξωτερικό και προβάλλονται σε διεθνή φεστιβάλ και όχι στη Σενεγάλη, η οποία εξακολουθεί να έχει πολλούς κινηματογράφους από τη χρυσή εποχή της δεκαετίας του 1970 .Ο Sembène, ωστόσο, θα συνεχίσει να κάνει πολλές ταινίες μεγάλου μήκους, αλλά μόνο λόγω της συνεχιζόμενης επένδυση σε ταινίες του από τις αμερικανικές κινηματογραφικές εταιρίες, όπως η New Yorker Films. Το 2000 σκηνοθέτησε την ταινία Faat Kiné για τη μετα-αποικιακή Σενεγάλη και το ρόλο των γυναικών στην κοινωνία αυτή. Μέσω διασταυρωμένων πορτρέτων τριών γενεών γυναικών, ο Ousmane Sembène μιλάει για τη κοινωνία και τους τρόπους της αλλαγής. Η Faat-Kine, η μητέρα της, και η κόρη της, η Αμπι. Η Kine είναι διευθύντρια ενός πρατηρίου καυσίμων, ζει μόνη με τα δύο παιδιά της. Στην ηλικία των σαράντα, αρνείται να παντρευτεί   και ανέβει το σκαλοπάτι της επιτυχίας μέσω ενός άνδρα. Η ταινία ασχολείται με τα θέματα της εγκυμοσύνης εκτός γάμου και τη μοιχεία και εξετάζει επίσης τις αντιθέσεις μεταξύ των μεσαίων και κατώτερων τάξεων και της φτώχειας με την άνιση κατανομή του πλούτου και της νεωτερικότητας,. Η ταινία του Sembène με τίτλο Moolaadé (2004) εξερευνά το θέμα της κλειτοριδεκτομής στην Αφρική. Όταν μια γυναίκα στεγάζει μια ομάδα κοριτσιών από τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων, ξεκινά μια σύγκρουση που διχάζει το χωριό της. Η ταινία Κέρδισε βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου FESPACO στην Ουαγκαντούγκου (Μπουρκίνα Φάσο. )

.

Το 2005 ο Ben Diogaye Bèye έκανε την ταινία Un amour d'enfant  (Ένας παιδικός έρωτας.) Η ιστορία αφορά μια ομάδα παιδιών ηλικίας δέκα ετών που παρακολουθούν το ίδιο σχολείο και ζουν στην ίδια γειτονιά. Ο Omar (Ppe Mafall Thioune) και η Yacine (Anta Sylla), οι δύο κύριοι πρωταγωνιστές, νιώθουν τα πρώτα τους συναισθήματα και τον έρωτα και ανακαλύπτουν την πολυπλοκότητα της ζωής.

Ο Alassane Diago γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1985 στο Agnam Lidoubé ένα χωριό στη βορειοανατολική Σενεγάλη. Σπούδασε φιλοσοφία στο Ντακάρ, αλλά το όνειρό του ήταν να γίνει σκηνοθέτης. Το 2007 εκπαιδεύτηκε στον οπτικοακουστικό τομέα στο Media Center του Ντακάρ και παρακολούθησε τις διδασκαλίες του ντοκιμαντέρ στα Samba Félix Ndiaye. Συμμετείχε σε πολλά φιλμ του project Africadoc στο Saint-Louis της Σενεγάλης το 2008, το 2009 και το 2010. Τα δάκρυα της μετανάστευσης είναι το πρώτο του ντοκιμαντέρ ως σκηνοθέτης. Η ταινία είναι η ιστορία της μητέρας του Alassane, ο οποίος περιμένει τον σύζυγό της για 20 χρόνια. Είναι επίσης η ιστορία της αδελφής του, που περιμένει επίσης τον σύζυγό της που άφησε πριν από πέντε χρόνια και την ανιψιά του, που δεν γνωρίζει τον πατέρα της. Μετά από δύο χρόνια απουσίας, ο Alassane Diago επιστρέφει στο Agnam Lidoubé, ένα χωριό της Σενεγάλης στην περιοχή Fouta, για να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί και πώς η μητέρα του έχει περάσει όλα αυτά τα χρόνια περιμένοντας. Η τεχνική της κινητογραφικής μηχανής καταγράφει την εσωτερική ομορφιά και τη δύναμη των χαρακτήρων. Η ταινία επιλέχθηκε για επίσημο διαγωνισμό στο διεθνές φεστιβάλ Namur και έλαβε το βραβείο Prix du Griot d'Ebène για το καλύτερο ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Αφρικανικού Κινηματογράφου της Κόρδοβα.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ 

Το σινεμά της Σενεγάλης (1ο μέρος)

Ο κινηματογράφος της Σενεγάλης είναι μια σχετικά μικρή κινηματογραφική βιομηχανία, που γνώρισε την ακμή της από τη δεκαετία του 1960 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλά από τότε έχει μειωθεί σε λιγότερο από πέντε ταινίες μεγάλου μήκους που παράγονται κατά τα τελευταία δέκα χρόνια.

Στην διάρκεια της αποικιοκρατίας έδρασε ο Ζωρζ Μελιές που ήταν Γάλλος κινηματογραφιστής και συγγραφέας φανταστικής λογοτεχνίας, γνωστός για τις τεχνικές και αφηγηματικές καινοτομίες που εισήγαγε κατά τα πρώτα χρόνια ύπαρξης του κινηματογράφου. Έκανε δύο μικρού μήκους: La Marche de Dakar και Le cake-walk des négres du nouveau Cirque in Dakar Οι ταινίες χρησιμοποίησαν τα ρατσιστικά στερεότυπα για τους Άραβες και τους μαύρους Αφρικανούς.

Η πρώτη ταινία της ανεξάρτητης Σενεγάλης, L'Afrique-sur-Seine του σκηνοθέτη και ιστορικού Paulin Soumanou Vieyra, γυρίστηκε το 1955. Η ταινία αφορά τη ζωή των Αφρικανών φοιτητών στο Παρίσι, τις συναντήσεις τους και τη νοσταλγία που βιώνουν μακριά από την πατρίδα τους. O Vieyra θα ακολουθήσει με τις ταινίες μικρού μήκους L'Afrique à Moscou (1957), O Νίγηρας σήμερα (1958),Οι πρόεδροι Senghor και Modibo Keita , Με τους Αφρικανούς στη Βιέννη και Η Παρουσία της Αφρικής στην Ρώμη (1959) και Η ανεξαρτησία του Καμερούν, του Τόγκο, του Κονγκό, της Μαδαγασκάρης (1960), ένα ντοκιμαντέρ που καλύπτει την ανεξαρτησία των χωρών αυτών. Ίδρυσε την Παναφρικανική Ομοσπονδία Σκηνοθετών και διετέλεσε μέλος κριτικών επιτροπών φεστιβάλ στην  Ευρώπη και στη Σοβιετική Ένωση.

Ωστόσο, μόνο μετά την Ανεξαρτησία άρχισε να αναπτύσσεται το σινεμά της χώρας. Ο πρώην λιμενεργάτης και συγγραφέας Ousmane Sembène, έγινε ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της χώρας και της Αφρικής κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, προσαρμόζοντας πολλά διηγήματά του σε ταινίες. Ο Sembène διδάχτηκε τον κινηματογράφο από το Σοβιετικό σκηνοθέτη Mark Donskoy, στοMoscow Film School. Αργότερα, ο Sembène μαθήτευσε κοντά τον σκηνοθέτη Σεργκέι Γερασίμοφ στο Στούντιο Γκόρκι και στη συνέχεια επέστρεψε στη Σενεγάλη.

Τα γραπτά του στη γαλλική γλώσσα έφθασαν μόνο ένα μικρό τμήμα των Αφρικανών συμπατριωτών του. Η ταινία του επιτρέπει να φτάσει σε πολλούς περισσότερους ανθρώπους γιατί θεωρούσε πως  ήταν ο καλύτερος τρόπο να εκπαιδεύσει κανείς τις μάζες. Ισχυριζόταν  ότι μπορεί να προσεγγίσει περισσότερους ανθρώπους με τον κινηματογράφο από ότι είναι δυνατόν με τις πολιτικές συγκεντρώσεις, ή με τις χριστιανικές και μουσουλμανικές θρησκευτικές συγκεντρώσεις. Το 1963, ο Sembène γύρισε την πρώτη του ταινία, ένα σύντομο εικοσάλεπτο φιλμ με το αυτοκίνητο με τίτλο Bοrom Sárrét (Ο Αμαξάς). Η ταινία θεωρείται συχνά ως η πρώτη ταινία που έγινε ποτέ στην Αφρική από έναν Αφρικανικό  Μαύρο και απεικονίζει τη φτώχεια που έπληττε τη ζωή του κι ήταν ακόμα διαδεδομένη στη Σενεγάλη μετά την ανεξαρτησία, ακολουθώντας την καθημερινότητα του φτωχού αμαξά. Επιπλέον ο σκηνοθέτης αναφέρεται  στην παθητική στάση και την μοιρολατρία των φτωχών που δεν διεκδικούν τα δικαία τους στη μετααποικιακή εποχή. Η ταινία έχει αρκετές έμμεσες αναφορές στην ταινία Ο Κλέφτης των  Ποδήλατων του Βιτόριο ντε Σικα .

Το 1964 έκανε άλλο μικρό φιλμ με τίτλο Niaye στο οποίο η  εγκυμοσύνη ενός νεαρού κοριτσιού σκανδαλίζει την κοινότητά της. Αν και ένας επισκέπτης εργαζόμενος κατηγορείται για την εγκυμοσύνη ο πατέρας του μωρού της νεαρής γυναίκας είναι στην πραγματικότητα ο δικός της πατέρας. Η κοινότητα καταβάλλει προσπάθεια να κρατήσει το σκάνδαλο κρυφό από τη γαλλική αποικιακή διοίκηση. Το 1966 παρουσίασε την πρώτη του και την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Σενεγάλης, La Noire de ..., που βασίζεται σε ένα διήγημα του και έγινε, επίσης, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που κυκλοφόρησε ποτέ από σκηνοθέτη της υποσαχάριας Αφρικής. Αν και διαρκεί μόνο 60 λεπτά, η ταινία που γυρίστηκε στα γαλλική γλώσσα κέρδισε το βραβείο Jean Vigo, αποσπώντας την προσοχή της διεθνούς κοινότητας στο σινεμά της Σενεγάλης και της Αφρικής. Αφηγείται την ιστορία  της Diouana, μιας νεαρής αφρικανής που πηγαίνει στη Γαλλία για να εργαστεί για το ζευγάρι Γάλλων που την απασχολούσε στο Ντακάρ. Γεμάτη χαρά με την προοπτική του ταξιδιού, σύντομα απογοητεύεται και τελικά, αισθάνεται φυλακισμένη και απομονωμένη από την υποστήριξη της κοινότητας της, αυτοκτονεί.

 Ο Sembène είχε επιτυχία και το 1968 με την ταινία Mandabi (Το έμβασμα),  στη μητρική του γλώσσα, τα Ουολοφικά. Ένας άνεργος Αφρικανός, ονόματι  Ιμπραχίμα, ζει με τις δύο συζύγους και τα παιδιά του. Ένας ανιψιός του τόυ στέλνει ένα έμβασμα από τη Γαλλία ύψους 25.000 φράγκων, το οποίο εξοικονόμησε δουλεύοντας ως οδοκαθαριστής. Πρέπει να κρατήσει μερικά από τα χρήματα για τον εαυτό του, εκτός του ότι πρέπει να δώσει ένα μέρος για τον ανιψιό του και να δώσει ένα μέρος στην αδελφή του. Ωστόσο, ο  Ibrahima αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες με τη γραφειοκρατία της Σενεγάλης προσπαθώντας να εξαργυρώσει το έμβασμα. Η ταινία ασχολείται με θέματα νεοαποικιοκρατίας, θρησκείας, διαφθοράς και κοινωνικών σχέσεων στη Σενεγάλη.

Συνεχίζεται.....

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Tsakthan Daily 21/5/2018--Η "κινηματοποίηση» της πολιτικής.

"Οι άνθρωποι δεν πρέπει να φοβούνται την κυβέρνησή τους. Οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τον λαό τους. "
- Άλαν Μουρ, V για Vendetta

Η φιλολογία περί συλλογικής δράσης διέκρινε αρχικά μεταξύ συμβατικής και μη
συμβατικής δράσης.( 9)Σήμερα αυτή η διάκριση αμφισβητείται. Με τον όρο
«τροποποιητικά κοινωνικά ρεπερτόρια» (modal social repertoire) ο S. Tarrow
αναφέρεται δίνοντας έμφαση στη μετατροπή μορφών συλλογικής δράσης σε μέρος
του ρεπερτορίου δράσης των μέσων πολιτών. O Tarrow εστιάζει τους ερευνητικούς
φακούς του στο θέμα του κοινωνικού συντονισμού των κινημάτων με την αναζήτηση
χρησιμοποιούμενων «πόρων» όπως τα ρεπερτόρια των διεκδικήσεων, τα κοινωνικά
δίκτυα και τα πολιτισμικά πλαίσια. (10)

Η μετριοπάθεια ή η μαχητικότητα των δραστηριοτήτων δεν καθορίζουν από μόνες
τους το νόημά τους αλλά οι σκοποί τους. Το κύριο, όμως, είναι ότι τα άτομα
ταυτίζονται με μια ευρεία κοινωνική κατηγορία και δρουν για λογαριασμό της.(11)
Τα τελευταία σαράντα χρόνια η «κινηματική δράση» γίνεται ένα ολοένα και
συχνότερα εκδηλούμενο κοινωνικο-πολιτικό φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο. Όμως
δεν πρόκειται για «θεσμοποίηση» της συλλογικής κινηματικής δράσης, αλλά,
αντιθέτως, για «κινηματοποίηση» της πολιτικής.

Η κοινή γνώμη δεν είναι πια ενιαία κι αυτό έχει ως συνέπεια ότι τα κοινωνικά
κινήματα αποκτούν ολοένα και περισσότερη σημασία καθώς η διχασμένη και
διεσπαρμένη (diffused) κοινή γνώμη αποτελεί ένδειξη της κρίσης ηγεμονίας στις
κοινωνίες.Το ένα τρίτο των συλλογικών κινητοποιήσεων είχαν
κάποιο βαθμό επιτυχίας σε σχέση με την ατομική δράση στο πλαίσιο του πολιτικού
συστήματος.Τόσο όσοι δοκιμάζουν μια νικηφόρα εμπειρία από συμμετοχή στις κινητοποιήσεις
όσο και εκείνοι που βλέπουν τους άλλους να συμμετέχουν στη συλλογική δράση και
στις κινητοποιήσεις που φέρνει αποτελέσματα αποκτούν κίνητρο είτε για να
ξαναπάρουν μέρος σ’ αυτές είτε για να μπουν κι αυτοί στο παιχνίδι.




9 Βλ. Barnes and Kaase (1979) Political Action: Mass Participation in Five Western Democracies, Sage Publications
10 Βλ. Tarrow S. (1994) ο.ε.π..,σελ 16-23.
11 Klandermans B. (2003) “Collective Political Action” in Huddy L., Jervis R. and Sears D. (eds)
Oxford Handbook of Political Psychology. Oxford: Oxford University Press, σελ.. 670-683.



Θανάσης Τσακίρης



Θα `θελα να `μουν - 2001     
 
Στίχοι:   B.D Foxmoor
Μουσική:   B.D Foxmoοr
Ερμηνεία: Active Member

Θα `θελα να’ μουν μελάνι στην πένα του Καστοριάδη
και οργή πάνω στα μάτια του Πάμπλο,
γερασμένο σκυλί μπροστά απ’ την πύλη του Άδη,
να γελάω και να θέλω τα σωθικά μου να βγάλω.
Να σας τη σπάω συνεχώς σαν τον Ραφαηλίδη,
αν γονατίζετε για κάποιο θεό,
να `χα μια γλώσσα φαρμακωμένο λεπίδι,
αντί μια ψυχή ναυάγιο σε απέραντο βυθό.
Να `μουν Εβραίος το `40 στη Θεσσαλονίκη
ή ένα κύμα μεγάλο πάνω στα ξερονήσια,
να `στελνα πίσω τη ντροπή σ’ αυτούς που ανήκει
και μια συγγνώμη σ’ αυτούς που χαθήκαν περίσσια.
Θα `θελα σκλάβος να `μουν με μαστιγιές στην πλάτη,
να κουβαλάω μάρμαρα του Παρθενώνα,
πεισματάρης μαθητής του Σωκράτη,
και τυφλός χριστιανός κάπου στον πρώτο αιώνα.
Στίχοι Τούρκου ποιητή γραμμένοι σε λευκό κελί
και λίγο ελεύθερος στη χάση και στη φέξη,
να `μουν αλλόθρησκου στο κούτελο φιλί
και το γέλιο το πικρό στο Πέραμα του Ξέρξη.
Να `χα πάρει Ι 5 επί επταετίας,
να μην αντίκριζα μάτια προδομένα
κι από χέρι αριστερό άνευ αιτίας,
ψηφοδέλτιο άκυρο αλλαγής το `81.
Θα θελα να `μουν μελωδία άγνωστη του Χατζηδάκη
και το επόμενο βιβλίο του Κοροβέση,
απ’ τα ράσα αφορισμένος σαν τον Καζαντζάκη,
να παω μ’ αθάνατους αν περισσεύει θέση.
Του 2004 να λείπω το Σεπτέμβρη,
θα πάρει η μπάλα πολλούς στο πουθενά,
τα ποντίκια θα χορεύουνε στ’ αλεύρι,
γνωστή εικόνα εγώ θα πάρω τα βουνά.

Θα `θελα να `μουν όσα σκότωσες πριν από μένα,
δήθεν για μένα.
Θα `θελα να `μουν όσα σκότωσες πριν από μένα
και δεν είναι γραμμένα.
Θα `θελα να `μουν όσα σκότωσες πριν από μένα,
τα μυθοπαρμένα.
Θα `θελα να `μουν όσα σκότωσες πριν από μένα,
σειρά μου και μένα.

Θα `θελα να `μουν μετανάστης στο μεταγωγών,
μπάτσος αυτόχειρας που τέλειωσε ωραία.
Μια φωνή δυνατή που αναφέρεται απών,
έλληνας λοχαγός που δεν πήγε στην Κορέα.
Μια στιγμή από το όνειρο του Ρήγα
και ντοκουμέντο μυστικό από τη Βάρκιζα,
ένα τραγούδι καμπίσιο από κολίγα
και το δάφνινο στεφάνι θα στο χάριζα.
Θα `θελα να `μουν ψωμί και κουκούτσι από ελιά
δίπλα σε άδειο από νερό χρυσό κανάτι
που θα καθόταν στο λαιμό του βασιλιά
στο γάμο του λαού με το παλάτι.
να `μουν η πρωτη διαγραφη απο το ΠΑΚ,
χαμένη μπάλα του γκολφ ξεμωραμένου εθνάρχη,
να `μουνα σάτιρα σ’ ένα κοινό γεμάτο τρακ
και τραγουδιάρης που να μη σέρνεται όπου λάχει
Να `μουν η αντοχή του Ρένου του Αποστολίδη,
μια ιστορία αφηγημένη απ’ τον Κατράκη;
θα `θελα να `μουν σ’ αλάνα αυτοσχέδιο παιχνίδι
κι ισόβια κάθειρξη απλά για ένα γκαζάκι.
Του Κώστα Βάρναλη να ήμουν η "Καμπάνα"
και το πινέλο του Θεόφιλου στο αίμα,
Θα θελα να `μουν όσα δε σου `παν, μάνα,
μήπως και δε με γένναγες μέσα στο ψέμα.

Αφού είμαι άτυχος και δεν ξαναγεννιέμαι,

έφτιαξα μόνος μου κάτι να καυχιέμαι.

https://www.youtube.com/watch?v=x0rVi6KdtwE



ΕΞΟΔΟΣ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ
Κινηματοθέατρο Πετρούπολις, Μπουμπουλίνας 59 & Αθ. Διάκου, Πετρούπολη. Είσοδος ελεύθερη.

21.00 Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών (Ξενοφώντας Βαρδαρός & Γιάννης Ξυδάς, 2018)

ΕΝΤΟΣ


ΕΡΤ2
Φωτιά στη Θάλασσα
21/05/2018 21:00 - 22:45 ( 105') κατάλληλο, απαραίτητη η γονική συναίνεση
Κατηγορία: Ντοκιμαντέρ, Σκηνοθεσία: Τζιανφράνκο Ρόσι
Ντοκιμαντέρ, ιταλικής και γαλλικής παραγωγής 2016. Eστιάζοντας σε έναν 12χρονο κάτοικο του νησιού, το υποψήφιο για Όσκαρ ντοκιμαντέρ αποτυπώνει την τραγωδία της προσφυγικής κρίσης στο νησί Λαμπεντούζα, λιμάνι εισόδου για χιλιάδες πρόσφυγες που αποζητούν μια καλύτερη ζωή.



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Γιορτάζουν σήμερα Δευ 21 Μαι 18 : Ελένη, Ελενα, Ελεάννα, Ελεάνα, Λένα, Ελενιώ, Ελενίτσα,

Λενίτσα, Λένγκω, Λενιώ, Ελεωνόρα, Ελεονόρα, Ελεονώρα, Νόρα, Μαριλένα, Κωνσταντίνος, Κωσταντίνος, Κων/νος, Κων/τίνος, Κώστας, Κωστής, Κώτσος, Κώτσαρης, Κωστάκης, Κωτσάκης, Κωστάρας, Κωστάλας, Νάντια, Κωνσταντίνα, Κωσταντίνα, Κωστούλα, Ντίνα, Τίνα  www.eortologio.gr (source ©: www.eortologio.gr)

Tsakthan Daily 19/5/2018--Οι παλιότερες μορφές συλλογικής δράσης

"Δεν κάνει να μιλάς για τα όνειρα και να ξεχνάς να ζήσεις."
- J.K. Rowling,

Οι παλιότερες μορφές συλλογικής δράσης χαρακτηρίζονταν από το στοιχείο της
τελετουργίας και, συχνά, της επισημότητας, δηλαδή της υποχρεωτικής έγκρισής του
από τις δημόσιες αρχές, Έτσι,

…εγκεκριμένες δημόσιες συγκεντρώσεις, όπως π.χ. οι γιορτές, οι κηδείες και οι

ενοριακές συνελεύσεις, επί μακρόν παρείχαν ευκαιρίες στους πολίτες να εκφράσουν

παράπονα καθώς και να υποστηρίξουν λαϊκούς ηγέτες. Εντός ορίων, οργανωμένοι

μάστορες και λόχοι εθνοφυλάκων ασκούσαν το δικαίωμά τους να παρελαύνουν κατά

τις δικές τους εορτές και ορισμένες φορές χρησιμοποιούσαν αυτό το δικαίωμα για να

δηλώνουν την αντίθεσή τους σε ισχυρές προσωπικότητες ή καταπιεστικά

προγράμματα. Με τις δέουσες εκδηλώσεις σεβασμού, μπορούσαν επίσης να στέλνουν

ταπεινές αντιπροσωπείες για να ζητήσουν επανόρθωση συλλογικών αδικιών. (…) Οι

τελετουργίες αντιποίνων (…) διέφεραν εντυπωσιακά στις λεπτομέρειες από τόπο σε

τόπο. Δεν μπορούσαν να μεταφερθούν από τόπο σε τόπο – δυνατότητα

προτυποποίησης – όπως οι μεταγενέστερες εκδηλώσεις των κοινωνικών κινημάτων,

π.χ. διαδηλώσεις και δημιουργία ενώσεων ειδικού σκοπού.6

Η ανάπτυξη των διαδηλώσεων δεν ακολούθησε μια ενιαία και γραμμική ανοδική
πορεία, καθόσον ότι,

…σύντομα οι λαϊκές πορείες και συγκεντρώσεις στους δρόμους σταμάτησαν υπό το

βάρος της καταστολής. Οι διαδηλώσεις εξαφανίστηκαν επί δεκαπέντε περίπου χρόνια.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της Δεύτερης Αυτοκρατορίας του

Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εποχή ραγδαίας εκβιομηχάνισης στη Γαλλία, το καθεστώς

άρχισε να χαλαρώνει ορισμένους από τους ελέγχους του πάνω στις οργανώσεις και τις

ενέργειες των εργατών. Το 1864, η αυτοκρατορία χορήγησε ένα περιορισμένο

δικαίωμα στην απεργία. Το 1868, νομιμοποιήθηκαν οι εργάτες να οργανώνουν

δημόσιες συγκεντρώσεις χωρίς προηγούμενη έγκριση από την κυβέρνηση. Αργότερα

τον ίδιο χρόνο, αυτοκρατορικό διάταγμα επέτρεπε την οργάνωση συνδικάτων, με την

προϋπόθεση να εγκρίνονται τα καταστατικά τους από τις Αρχές, να κατατίθενται σ’

αυτές τα πρακτικά των συνελεύσεών τους και να επιτρέπεται στους αστυνομικούς να

παρευρίσκονται και να παρακολουθούν.7

6 Tilly Ch. (2004) Social Movements, 1768-2004. Boulder, CO and London, UK: Paradigm

Publishers,σελ. 20. Ο Tilly αναφέρεται μεν στην Αγγλία, αλλά τονίζει την ύπαρξη παρόμοιων στοιχείων και στη γαλλική περίπτωση.

7 Στο ίδιο, σελ. 40.

Θανάσης Τσακίρης

Γέφυρες με πέτρες της σιωπής - 1999     
 
Στίχοι:   Μάνος Ξυδούς
Μουσική:   Άλκης Παπαδόπουλος & Δήμητρα Καραμπεροπούλου
Ερμηνεία: Πυξ Λαξ  

Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή τη νύχτα απ’ την ψυχή μου
σ’ ευχαριστώ για ό,τι περάσαμε μαζί
Όμως θα φύγω γιατί αυτή είν’ η ζωή μου
να κλείνω γέφυρες με πέτρες της σιωπής

Σ’ ευχαριστώ για ό,τι μου χάρισες απόψε
μα τα λουλούδια κοιμούνται το πρωί
Ένα "αντίο" που θυμάμαι πότε πότε
κλείνει τις γέφυρες με πέτρες της σιωπής

Είναι αργά, πολύ αργά κι έχω ξεχάσει
της φαντασίας μου τα σκίτσα έχουν ξεβάψει
"Ναι" είναι αργά, πολύ αργά να ζωντανέψει

Ό,τι εφτιάξαμε κι αφήσαμε στη μέση

https://www.youtube.com/watch?v=25sKWUlHdl4

ΕΞΟΔΟΣ

ΕΝΤΟΣ

Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο 
Les Neiges Du Kilimandjaro
Κοινωνική 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 90'
Action24 22:00

Το Βάθος Τ' Ουρανού Είναι Κόκκινο 
Ντοκιμαντέρ 1977 | Έγχρ. | Διάρκεια: 244'
ΕΡΤ1 22:00

Tsakthan Daily 7/5/2018 -- Κράτος και Παγκοσμιοποίηση: "Οι θεσμοί θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν το πρόβλημα στο οποίο είναι η λύση;

"Η φιλία βελτιώνει την ευτυχία και μειώνει τη δυστυχία, διπλασιάζοντας τις χαρές μας και διαιρώντας τη θλίψη μας".
- Μάρκος Τουλίους Κικέρωνας


Οι θεωρητικοί της «νέας θεσμικής ανάλυσης», όπως λέει το όνομά της, θέλουν να επαναφέρουν την θεσμική ανάλυση στην μελέτη της πολιτική και της οικονομίας και συγκεκριμένα στην έρευνα του φαινόμενου της παγκοσμιοποίησης. Παρ’ ότι όλες οι κοινωνίες του κόσμου αντιμετωπίζουν την ίδια πίεση στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης καθεμία ξεχωριστά την αντιμετωπίζει με διαφορετικούς τρόπους στηριζόμενη στη διαφορετικότητα των θεσμικών και πολιτισμικών πλαισίων μέσα στα οποία λειτουργεί. Οι διαφορετικοί εγχώριοι θεσμοί έχουν τα δικά τους ξεχωριστά χαρακτηριστικά καθιστώντας έτσι το κράτος δυνατό (ή αδύναμο) να αντιμετωπίσει (ή να αντιμετωπίζει αρνητικά ή να υποχωρεί μπροστά) την παγκοσμιοποίηση, τις νέες προκλήσεις και καθήκοντα, και, τελικά, να παράγει διαφορετικά κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά αποτελέσματα.

Αυτοί οι συγγραφείς θεωρούν ότι το έθνος-κράτος μπορεί να επωφεληθεί από την παγκοσμιοποίηση υπερβαίνοντας τους περιορισμούς που του θέτει. Αυτό συμβαίνει καθότι, κατά τη γνώμη τους, η παγκοσμιοποίηση ευνοεί τη συγκρότηση και εφαρμογή συνεκτικών στρατηγικών -είτε νεοφιλελεύθερων είτε σοσιαλδημοκρατικών. Σε χώρες όπου η σοσιαλδημοκρατία προωθεί συναινετικούς θεσμούς τριμερούς συνεργασίας κράτους, εργοδοτών και εργαζομένων και υπάρχει υψηλά ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, οι επιχειρήσεις κερδίζουν από την επένδυση και όχι λόγω ύπαρξης χαμηλών φορολογικών συντελεστών ή φτηνών χεριών. Έτσι, συμφωνούν με τους σκεπτικιστές όσον αφορά τη δυνατότητα παρέμβασης του κράτους στις οικονομικές και κοινωνικές υποθέσεις αλλά διαφωνούν με αυτούς όσον αφορά την απόρριψη της παγκοσμιοποίησης ως «μύθου» καθώς θεωρούν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι κρίσιμης σημασίας παράγοντας και προωθητική δύναμη για την κοινωνική αλλαγή.

Θανάσης Τσακίρης

Για έναν ελεύθερο άνθρωπο - 1983     
 
Στίχοι:   Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική:   Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Βασίλης Λέκκας

Τραγουδάς άλλο σκοπό:
δεν μπορεί να `σαι δικός μας.
Μέθυσε με το κρασί.
Έμαθα να σ’ αγαπώ,
αν και είσ’ αντίθετός μας.
Μάθε το καλά κι εσύ:

είτε λίγοι, είτε πολλοί,
είναι κρίμα την ψυχή μας
να τη λιώνουν σαν κερί.
Ας κοιτάξουμε μαζί
να σκοτώσουμ’ ένα τέρας,
που παντού μάς απειλεί.

Γιατί, αλήθεια, Ελευθερία,
γεννημένη από σεισμούς,
είναι έξω από τα κράτη
κι έξω απ’ τους θεσμούς.
Έχει απ’ τον ήλιο κάτι
κι από τους αστερισμούς.

Γιατί, αλήθεια, Ελευθερία,
γεννημένη από σεισμούς,
είναι έξω από τα κράτη
κι έξω απ’ τους θεσμούς.
Έχει απ’ τον ήλιο κάτι
κι από τους αστερισμούς.

Είναι άδικο οι πολλοί
να μισούν το πέταγμά μου.
Άσε να `μ’ ένα πουλί.
Ούτ’ εγώ δεν ωφελεί
να σε καίω με τη φωτιά μου.
Σβήσε με μ’ ένα φιλί.

Είναι άδικο οι πολλοί
να μισούν το πέταγμά μου.
Άσε να `μ’ ένα πουλί.
Ούτ’ εγώ δεν ωφελεί
να σε καίω με τη φωτιά μου.
Σβήσε με μ’ ένα φιλί.

Γιατί, αλήθεια, Ελευθερία,
γεννημένη από σεισμούς,
είναι έξω από τα κράτη
κι έξω απ’ τους θεσμούς.
Έχει απ’ τον ήλιο κάτι
κι από τους αστερισμούς.

Γιατί, αλήθεια, Ελευθερία,
γεννημένη από σεισμούς,
είναι έξω από τα κράτη
κι έξω απ’ τους θεσμούς.
Έχει απ’ τον ήλιο κάτι
κι από τους αστερισμούς.


https://www.youtube.com/watch?v=4VuFLsLoaMQ




ΕΞΟΔΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Είσ.: € 5.

Δευτέρα 7

Τριανόν, Κοδριγκτώνος 21, Βικτώρια, 2108215469.

19.00 Δαμάζοντας τα Κύματα (Λαρς φον Τρίερ, 1996)


ΑΛΚΥΟΝΙΣ
Ιουλιανού 42-46, Βικτώρια, 2108220008.

«Η Γη» (Αλεξάντρ Ντοβζένκο, 1930) τη Δευτέρα 7/5, στις 21.00, συνοδεία ζωντανής μουσικής από τους Silent Move. Είσ.: € 7.



Η Καταγωγή των Σάμι
Sameblod / Sami Blood

Δραματική 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 110'
Νορβηγοσουηδική ταινία, σκηνοθεσία Αμάντα Κέρνελ με τους: Λένε Σεσίλια Σπάροκ, Μία Έρικα Σπάροκ, Μάι - Ντόρις Ρίμπι
Επιστρέφοντας απρόθυμα στη Λαπωνία για την κηδεία της αδερφής της, με την οποία ήταν εντελώς αποξενωμένες, η Κριστίνα θυμάται τα παιδικά της χρόνια εκεί, στο ειδικό οικοτροφείο που σπούδαζε μαζί με τα άλλα κορίτσια της φυλής της.

Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο
Δραματοποιημένο Μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ
Διαρκεια : 70 '
Σκηνοθ.:Δ. Κίτσος
Ερμηνεύουν: Θ. Τζήμου, Β. Δημητριάδου, Χρ. Κοτταράκου. Κοστ.: Ελ. Αράπογλου.

Ένα συμβολικό παραμύθι για τη δύναμη της αγάπης και την ευτυχία που βρίσκεται στα απλά πράγματα


ΕΝΤΟΣ


ΕΡΤ2
Μεγάλες Νύχτες, Μικρές Μέρες του '68
07/05/2018 21:00 - 22:45 ( 105') κατάλληλο, επιθυμητή η γονική συναίνεση
Κατηγορία: Ντοκιμαντέρ, Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Κλάιν
Ντοκιμαντέρ γαλλικής παραγωγής, 2007. Ο Μάης του '68, μέσα από την ματιά του Αμερικανού φωτογράφου Γουίλιαμ Κλάιν. Η κάμερα του φωτογράφου μας μεταφέρει με μοναδικό τρόπο μέσα στην ατμόσφαιρα των δρόμων του Παρισιού.

SundanceTV
The Queen Of Ireland
07/05/2018 23:00 - 00:25 ( 85') κατάλληλο, απαραίτητη η γονική συναίνεση
Κατηγορία: Ντοκιμαντέρ, Σκηνοθεσία: Κόνορ Χόργκαν
Ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Ιρλανδής drag queen Ρόρι Ονίλ, της γνωστής ως Πάντι Μπλις, με φόντο το ιστορικό δημοψήφισμα σχετικά με την ισότητα του γάμου για ζευγάρια του ίδιου φύλου στην Ιρλανδία. (2015)

Tsakthan Daily 5/5/2018 -- Κράτος και Παγκοσμιοποίηση: Τα κυδώνια μυρίζουνε ακόμα!

Αν οι παραπάνω λάτρεις της παγκοσμιοποίησης έχουν φτάσει στο σημείο να αφήνουν την τύχη του κράτους στα χέρια των εργολάβων κηδειών, υπάρχουν και οι σκεπτικιστές που κάνουν πως δεν βλέπουν -και κάποιοι εξ αυτών δε μπορούν να δουν- τις όποιες αλλαγές έχουν συντελεστεί. Προχωρούν τόσο  πολύ ώστε να θεωρούν  ότι στην πραγματικότητα η παγκόσμια οικονομία είναι πιο κλειστή και από την προ-1984 περίοδο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Ούτε θεωρούν ότι υπάρχει υψηλότερο επίπεδο ολοκλήρωσης όπως τότε. Τέλος, αμφισβητούν την άποψη για την ύπαρξη κόσμου χωρίς σύνορα. Θεωρείται ότι υπό το μανδύα της παγκοσμιοποίησης επιχειρείται να επιβληθεί ως αναπόφευκτη η σκόπιμη ιδεολογικά διαδικασία της οικονομικής φιλελευθεροποίησης που υποτάσσει τα κράτη και τα άτομα στις ολοένα και πιο επιθετικές δυνάμεις της αγοράς. Υπάρχει και μια ακόμη άποψη στην τάση αυτή που δέχεται ότι έχουν γίνει βήματα προς την παγκοσμιοποίηση αλλά δεν ήταν τόσο στέρεα με αποτέλεσμα σε κάθε αποτυχία να υπάρχει η αντίστροφή πορεία προς το «τέλος της παγκοσμιοποίησης». Οι εμπορικές και επενδυτικές ροές απέχουν πολύ από το να είναι παγκόσμιες. Αντιθέτως, σε πολύ υψηλό βαθμό συγκεντρώνονται στο τρίγωνο Βόρεια Αμερική-Ευρώπη-Ιαπωνία, αφήνοντας απ’ έξω τις αναπτυσσόμενες χώρες για τις οποίες υπάρχουν μόνο ψίχουλα: μόνο 16% των άμεσων ξένων επενδύσεων πήγαν στα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Οι επιχειρήσεις δεν πηγαινοέρχονται ανενόχλητες από χώρα σε χώρα γιατί το κόστος απεγκατάστασης/αποεπένδυσης, από μια χώρα όπου μια επιχείρηση έχει επενδύσει πολύ χρόνο και χρήμα σε ουσιαστικές δαπάνες όπως η εκπαίδευση του προσωπικού, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι υψηλότερο από το κέρδος λόγω διαφοράς φορολογίας. Επομένως, αυτές οι επιχειρήσεις δεν είναι πραγματικά παγκόσμιες αλλά λειτουργούν με μια ξεχωριστή και ισχυρή εθνική βάση.

Συμπεραίνουν, λοιπόν, οι σκεπτικιστές, ότι πρόκειται για μια «ανοιχτή διεθνή οικονομία που ακόμη, στη βάση της, χαρακτηρίζεται από συναλλαγές μεταξύ σχετικά ξεχωριστών εθνικών οικονομιών και όπου πολλά αποτελέσματα, όπως η ανταγωνιστική επίδοση των επιχειρήσεων και των τομέων, καθορίζονται ουσιαστικά από διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στο εθνικό επίπεδο. Όσον αφορά το μέλλον του κράτους θεωρούν ότι η αναγγελία του θανάτου του ιστορικού αυτού θεσμού είναι «πρώιμη» ή «ανεπαρκώς θεμελιωμένη», καθώς ακόμη και στη δεκαετία του 1990, όταν όλα ιδιωτικοποιούνταν στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, το μερίδιο των κυβερνητικών δαπανών ως προς το ΑΕΠ ανερχόταν σε μέσους όρους σε 47% έναντι 21% στην προ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου περίοδο.

.
O’ Brien R. (1992) Global Financial Integration:  The End of Geography. New York, NY: Council on Foreign Relations Press.
 Friedman Th. (1999) The Lexus and the Olive Tree. London, UK: HarperCollins.
 Hirst P. and Thompson G. (1996) Globalization in Question: The International Economy and the Possibilities of Governance. Cambridge, UK: Polity Press και  McMichael P. (2000) Development and Social Change. A Global Perspective. Thousand Oaks, CA: Pine Forge Press.
Rugman A. (2000) The End of Globalization. London: Random House.

Θανάσης Τσακίρης




Μια χωριανή μου πέρδικα - 1975     
 
Στίχοι:   Ερρίκος Θαλασσινός
Μουσική:   Νίκος Ξυλούρης
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

"Μια χωριανή μου πέρδικα
του κήπου μου τση βιόλες,
άλλες τσιμπά κι άλλες μαδεί
κι εξέρανέ τση όλες".

Να τη χαλάσεις τη φωλιά,
την πέρδικα να διώξεις.
Το νου σου στο κεφάλι σου
να τον αναμαζώξεις.

Μια χωριανή μου πέρδικα
ξεσήκωσε το νου μου
και δεν αναμαζώνομαι
στο σπίτι του κυρού μου.

Θα την ταΐζω ζάχαρη
να μην την αγριέψω
κι όντε κοιμάται η μάνα τζη
τη νύχτα θα την κλέψω.

Να την εκλέψεις δε βαστάς,
είναι μικρή και κλαίει
κι ανε της πεις και τίποτα
της μάνας της το λέει.

Χαθήκανε τ’ άλλα πουλιά
που λεύτερα πετούνε;
Υπάρχουνε πολλώ λογιώ
και με παρακαλούνε.

Το σείσμα και το λύγισμα
άλλη καμιά δεν το `χει,
μόνο η πετροπέρδικα
που είναι στο μετόχι.

Πέμψε να βρεις τη μάνα τση,
κυδώνι στο μαντήλι,
να γίνετε δικολογιά
και μπιστεμένοι φίλοι.

Πέμπω τση ξαναπέμπω τση,
μα δε μου λέει πράμα.
Για δε διαβάζει τη γραφή,
για χάνεται το γράμμα.

https://www.youtube.com/watch?v=sS0ZwPomnbI


Περί Ρητορικής

"Υπάρχουν, λοιπόν, αυτοί οι τρεις τρόποι να επιτύχουμε την πειθώ. Ο άνθρωπος που πρόκειται να διευθύνει ανθρώπους πρέπει, όπως είναι σαφές, να μπορεί να επιχειρηματολογεί λογικά, να κατανοεί τον ανθρώπινο χαρακτήρα και την καλοσύνη στις διάφορες μορφές τους και να κατανοεί τα συναισθήματα ... "

Αριστοτέλης,  Η τέχνη της ρητορικής

ΕΞΟΔΟΣ

ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

7η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
19.00  Γλυκό άρωμα της Άνοιξης «Ζίζου»/ Sweet smell of Spring «Zizou» (2016, 95’) Σκηνοθεσία: Φερίντ Μπουγκεντίρ
           Ελληνικοί & Αγγλικοί υπότιτλοι.
21.00  Μαντέλα: Ο μακρύς δρόμος προς την ελευθερία/ Mandela: long walk to freedom (2013, 146’) Σκηνοθεσία: Τζάστιν Τσάντγουικ
           Ελληνικοί υπότιτλοι


ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ
Ινστιτούτο Γκαίτε, Ομήρου 14-16, Κολωνάκι, 2103661000. Είσοδος ελεύθερη.

Σάββατο 5

10.00-14.00 Οι μουζικάντηδες της Βρέμης (Ντιρκ Ρέγκελ, 2009) / Η Κυρά Καλή (Μπόντο Φιρνέισεν, 2008) / Ο Γενναίος Ραφτάκος (Κρίστιαν Τέντε, 2008) / Τραπεζάκι στρώσου (Ούλριχ Κένινγκ, 2008)

Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης

7 μ.μ. - 8 μ.μ.
Ιστορία της Τέχνης: Ρεαλισμός

Η Ομάδα "Μάθε ό,τι ξέρω" φιλοξενεί τον ζωγράφο - εκπαιδευτικό Κώστα Φραγκόπουλο

https://web.facebook.com/pages/%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%9B%CE%AD%CF%83%CF%87%CE%B7-%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%A3%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82/1215297598581851

ΕΝΤΟΣ

Διαβάζουμε 

ΕπιθυμητόΑγαπημένο βιβλίο

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

της Ευγενίας Φακίνου

 Ένα χωριό, όπου οι παππούδες μεταδίδουν στα εγγόνια τους τη μελαγχολία και τη θλίψη.
Η Φεοδώρα με φι, που μεγαλώνει με αλήτικα ζώα.
Η νεαρή Ελένη με τη γατίσια όραση και τη σκυλίσια ακοή.
Ο Μάξιμος, που της αφηγείται υπέροχες ιστορίες φαροφυλάκων με αντίδωρο ερωτικά χάδια.
Ο βίαιος χωρισμός τους.
Οι δίδυμες μοδίστρες Σία και Σία με τις εμμονές τους.
Ο Λουκάε, τζογαδόροε ολκής, δάσκαλος οδήγησης αλλά και ερωτικών μαθημάτων.
Η Αθήνα αποκλεισμένη από τα χιόνια.
Η Αμαλίτσα, ορφανή εξήντα ετών, και ο αρτοποιός "Κοσμάς ο Αιτωλός".
Η νοσοκόμα "η Αντ' αυτής" και ο "Ιώβ ο υπομονετικός" με τα δελτία καιρού από τα ημερομήνια.
Η παροπλισμένη λαϊκή τραγουδίστρια, που λέει πάντα το ίδιο ρεφρέν.
Ο νταλικέρης "Άρχοντας της Εθνικής" και ο ερημίτης με το σκύλο του που έχει όνομα πόλης.
Άνθρωποι με ματαιωμένες ελπίδες και ακυρωμένα πάθη, στωικοί αλλά όχι παραιτημένοι, που τους συνδέει το ραδιόφωνο και οι νυχτερινές εκπομπές, στις οποίες βρίσκουν ένα αντίδοτο στη μοναξιά, μια ελπίδα για την επόμενη μέρα και την προσδοκία μιας φωτεινής ανατροπής.
Η Νυχτερινή ακρόαση είναι ένα εγκώμιο στο όνειρο, στους αφηγητές φανταστικών ιστοριών και στις αγάπες που κρατάνε μια ζωή.


Γιορτάζουν σήμερα Σαβ 05 Μαι 18 : Ειρηναίος, Ειρηναία, Ειρήνη, Ειρήνα, Ρένα, Ρήνα, Ρηνιώ, Ρηνούλα, Ειρήνγκω, Ρένια, Ευφραίμ, Ευφραίμιος, Ευφραίμης, Ευφραιμάκης, Ευφραιμία, Ευφραιμίτσα, Εφραίμ  www.eortologio.gr (source ©: www.eortologio.gr)

Tsakthan Daily 30/4/2018 --Κράτος. Προσωποποίηση της ωμής εξουσίας;

Στην ελληνική μυθολογία το Κράτος ήταν η προσωποποίηση της ωμής εξουσίας κάθε μορφής (όχι μόνο της κρατικής). Το Κράτος, η Βία, ο Ζήλος και η Νίκη αναφέρονται από τον Ησίοδο στη Θεογονία του ως αδέλφια, τέκνα της Στυγός και του Πάλλαντα.

Ερωτήματα

• Τι είναι το «κράτος»;
• Σε το διαφέρει το «κράτος» από την «κυβέρνηση»;
• Είναι το κράτος απολύτως αυτόνομο και πανίσχυρο ή μήπως είναι απολύτως κατακτημένο και κυριαρχούμενο από συγκεκριμένα συμφέροντα ή μάλλον είναι «σχετικά αυτόνομο»;
• Αν το κράτος δεν είναι εντελώς αυτόνομο, ποιοι ασκούν περισσότερη επιρροή και πειθώ από άλλους;
• Ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετεί το κράτος;

To κράτος είναι οργανωμένη πολιτική οντότητα που κατέχει καθορισμένη γεωγραφική περιοχή και αντιπροσωπεύει ένα πληθυσμό (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82)

-Σύνολο θεσμών που διευκολύνουν την ικανότητα άσκησης  εξαναγκαστικής εξουσίας και διακυβέρνησης πάνω σε μια καθορισμένη επικράτεια. 

-Από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο συχνά μεταβάλλονται ριζικά οι μορφές και οι λειτουργίες του κράτους.

ΜΑΞ ΒΕΜΠΕΡ

Δεν περιγράφει το κράτος με όρους λειτουργίας/σκοπού αλλά modus operandi.

Εξετάζει τις καθιερωμένες από καιρό διαδικασίες, δηλαδή από την άποψη της οργάνωσής του και της χρήσης μέσων εξαναγκασμού και φυσικής βίας.

Είναι «μια αναγκαστική πολιτική οργάνωση με διαρκείς λειτουργίες που θα αποκαλείται ‘κράτος’ στο μέτρο που το διοικητικό προσωπικό υπερασπίζεται με επιτυχία τo δικαίωμα της νόμιμης χρήσης της φυσικής βίας στην επιβολή της τάξης (order).»

Δυο στοιχεία-κλειδιά του ορισμού του Βέμπερ:

-Το κράτος είναι σύνολο θεσμών με ένα αφοσιωμένο-δεσμευμένο προσωπικό.

-Το σύγχρονο (modern) κράτος διαθέτει το μονοπώλιο της εξουσιαστικής διαμόρφωσης των κανόνων και της νομοθέτηση στο πλαίσιο μιας οριοθετημένης περιοχής.




Τι είναι κράτος - 2009     
 
Στίχοι:   Νίκη Παπαθεοχάρη
Μουσική:   Κίτρινα Ποδήλατα
Ερμηνεία: Κίτρινα Ποδήλατα

Στο δίκυκλο του έρωτα κουδούνια σέρνω πίσω
φωνάζω φίλε δυνατά συγγνώμη αν σε ξυπνήσω
του νου ο φάρος νύσταξε κλεισμένος στο σακκί σου
ταυτότητα εθνική σου
ψυχή μου για προσκύνημα είναι η άθλησή σου

Για να σκανάρω την ψυχή θέλω και τομογράφο
ως την κοιλιά το δόλωμα
με Σόδομα και Γόμορρα
κι απάνω του υπογράφω

Γύρω άδεια πουκάμισα άδεια χωρίς Ελένη
στήνω θεούς ανδρείκελα ζωή εξελιγμένη
ζωή υπνωτισμένη, νοθεμένη, τρομαγμένη, ζωή μπασταρδέμενη

Γυμνώνω το παράλογο κι είναι σαν τη Λερναία
ένα κεφάλι κόβεται φυτρώνουνε εννέα
τρυπάνε το συκώτι μου όπως του Προμηθέα
ένα κεφάλι κόβεται φυτρώνουνε εννέα

Με θρόνους που το χέρι μου σας δίνει με την κάλπη
τολμάτε κι από πάνω μου το παίζετε βαρβάτοι
αφού για να το κάνετε σας λείπει αυτό το κάτι Χ2

Αν βγάλεις το φτιασίδωμα θα δεις τι είναι κράτος
η Λουκρητία του Αρκά κι ο γάτος ο Καστράτος
Χ3
Ευνούχος και χορτάτος

Αν σπάσω τα αρχεία σας ραχάτι και απάτη
θα ψάχνετε στο χάρτη να βρειτε μονοπάτι
του Βάρναλη επάνω σας το θυμωμένο μάτι
να λέει με αγανάκτηση και με φωτιά από στάχτη
“Στον τενεκέ των σκουπιδιών, κοπρόσκυλα οι πρωτάτοι”

Μ’ αλφάδιασαν στα μέτρα τους και ίδιοι είναι όλοι
τ’ αυτιά σου άνοιξε καλά και άκουσε Μανώλη
αντί να αλλάζεις το ζυγό σταμάτα να ‘σαι βόδι Χ2
Σταμάτα…

Τρύπες φίλε μου μπαλώνεις
μάθε πώς να τις ξηλώνεις
κι αν παθητικά θυμώνεις
βολεύεσαι κι αμύνεσαι
ιστορικά ευθύνεσαι
Χ2

Αν βγάλεις το φτιασίδωμα θα δεις τι είναι κράτος
η Λουκρητία του Αρκά κι ο γάτος ο Καστράτος
Χ2
Ευνούχος και χορτάτος

Αν βγάλεις το φτιασίδωμα θα δεις τι είναι κράτος
η Λουκρητία του Αρκά πόδια ανοιχτά και τσαμπουκάς κι ο τύπος ο Καστράτος
αν βγάλεις το φτιασίδωμα θα δεις τι είναι κράτος
που ευνούχο εσύ τον διάλεξες και σου το παίζει γάτος



https://www.youtube.com/watch?v=KyKfCRIpmMI



ΕΞΟΔΟΣ

Της Πατρίδας μου η Σημαία

Ντοκιμαντέρ 2018 | Έγχρ. | Διάρκεια: 114'
Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες Eλληνική ταινία, σκηνοθεσία Στέλιος Χαραλαμπόπουλος
Από τα Βούρβουρα Αρκαδίας μέχρι το Μαρούσι, η πορεία μιας οικογένειας (του σκηνοθέτη) συνδέει την επαρχιακή Ελλάδα του προηγούμενου αιώνα με αυτήν της αστικής συσσώρευσης, της Ολυμπιάδας του 2004 και της σύγχρονης κρίσης.


ΕΝΤΟΣ

Βιβλίο και Βιβλιοθήκες E3
30/04/2018 12:30 - 13:30 ( 60') κατάλληλο, επιθυμητή η γονική συναίνεση
Κατηγορία: Ντοκιμαντέρ, Σκηνοθεσία: Πάνος Αγγελόπουλος
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τα βιβλία; Με αφορμή την ανακήρυξη της Αθήνας σε Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου για το 2018, κριτικοί και συγγραφείς εκθέτουν τις απόψεις τους για το μέλλον του βιβλίου και τον ρόλο των βιβλιοθηκών. Παραγωγή: COSMOTE TV, 2018. (50')

Tsakthan Daily, 19/4/2018 -- 11ο Τακτικό Συνέδριο ΕΕΠΕ Ευρωπαϊκή και ελληνική πολιτική στην οκταετία της κρίσης. Τάσεις και προοπτικές.

11ο Τακτικό Συνέδριο ΕΕΠΕ

Ευρωπαϊκή και ελληνική πολιτική στην οκταετία της κρίσης. Τάσεις και προοπτικές.

Πέμπτη 19 και Παρασκευή 20 Απριλίου 2018 | Πάντειο Πανεπιστήμιο

Η θεωρία της ορθολογικής επιλογής και η κριτική της

Μια από τις ενδιαφέρουσες θεωρητικές σχολές στην «αστική πολιτική επιστήμη» είναι αυτή της «ορθολογικής επιλογής». Πρόκειται για μια σειρά θεωριών που σχετίζονται με την ατομικιστική επιστημολογική αντίληψη, βασική αρχή της οποίας είναι η απόδοση και ερμηνεία των κοινωνικών φαινομένων στις σκέψεις, επιλογές και πράξεις των ατόμων. Ένα σημαντικό καθήκον στις σημερινές συνθήκες είναι η αριστερή κριτική της. 

Ας δούμε, λοιπόν, με κριτικό μάτι τη βασική της θέση. Η έννοια της «ταξικής συνείδησης» σχετίζεται ουσιαστικά με την έννοια της αλληλεγγύης. Οι θεωρίες περί ορθολογικής επιλογής στηρίζονται σε μια ατομικιστική μεθοδολογία των κοινωνικών επιστήμων που έχει ως αφετηρία τη θέση ότι «…όλα τα κοινωνικά φαινόμενα –η δομή τους και η αλλαγή τους- είναι κατ’ αρχήν εξηγήσιμα κατά τρόπους που αφορούν μόνο τα άτομα, τις ιδιότητές τους, τους στόχους τους, τις πεποιθήσεις και τις ενέργειές τους.» Όλα τα δρώντα υποκείμενα θεωρούνται ιδιοτελή. 

Η βασική θέση της κυριότερης από τις θεωρίες που στηρίζονται στην «ορθολογική επιλογή», δηλαδή της «οικονομικής θεωρίας της δημοκρατίας», υποστηρίζει ότι το «ορθολογικό υποκείμενο» σκέφτεται και παίρνει αποφάσεις για την επίτευξη στόχων με βάση τον ορθό λόγο σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας. Αυτή η μεθοδολογική βάση ταυτίζεται με τον ορθολογισμό της κλασικής οικονομικής ανάλυσης που διακρίνεται από δύο ξεχωριστά αλληλοσυνδεόμενα βήματα: «α) την ανακάλυψη των στόχων τους οποίους επιδιώκει ο οικονομικός παράγοντας που παίρνει αποφάσεις και (β) την ανάλυση των μέσων με τα οποία είναι λογικότερο να επιδιώξει την επίτευξη των στόχων του, δηλ. ζητείται η ελάχιστη δυνατή εισροή από τους σπανίζοντες πόρους.» 

Η θεωρία κατασκευάζει έτσι ένα «ορθολογικό υποκείμενο το οποίο έχει τα εξής χαρακτηριστικά: «(1) Μπορεί πάντα να παίρνει μια απόφαση όταν αντιμετωπίζει μια σειρά εναλλακτικών δυνατοτήτων. (2) Ταξινομεί όλες τις εναλλακτικές δυνατότητες που έχει σύμφωνα με τις προτιμήσεις του, με τέτοιο τρόπο ώστε η μία είτε να είναι προτιμότερη από μία άλλη είτε να τον αφήνει αδιάφορο είτε να είναι κατώτερη σε προτίμηση από κάποια άλλη. (3) Η κατάταξη των προτιμήσεών του έχει τη μεταβατική του ιδιότητα. (4) Επιλέγει πάντα μεταξύ των εναλλακτικών δυνατοτήτων εκείνη που τοποθετείται ψηλότερα στην κλίμακα των προτιμήσεών του. Και (5) παίρνει πάντα την ίδια απόφαση κάθε φορά που αντιμετωπίζει τις ίδιες εναλλακτικές δυνατότητες». 

Οι θεωρητικοί της «ορθολογικής επιλογής» υποστηρίζουν ότι «κάθε ομάδα ή οργάνωση, μικρή ή μεγάλη, είναι προσανατολισμένη προς τη επίτευξη ενός συλλογικού ωφελήματος το οποίο από τη φύση του το απολαμβάνουν όλα τα μέλη της ομάδας. 

Μολονότι όλα τα μέλη τη ομάδας έχουν επομένως ως κοινό συμφέρον την επίτευξη αυτού του συλλογικού ωφελήματος δεν έχουν ωστόσο ως κοινό συμφέρον την πληρωμή του κόστους που είναι απαραίτητο για την παροχή αυτού του συλλογικού ωφελήματος. Κάθε μεμονωμένο άτομο θα προτιμούσε να πληρώσουν οι άλλοι ολόκληρο ο κόστος, ενώ συνήθως ωφελείται είτε πληρώσει μέρος του κόστους είτε όχι».

 Έτσι, ο ορθολογικός ατομικιστικής εργάτης θα αποφύγει το κόστος της συμμετοχής του ως μέλος της συνδικαλιστικής οργάνωσης αφού θα ωφελείται από τα επιτεύγματα της συλλογικής διαπραγμάτευσης ακόμη και αν δεν είναι μέλος του συνδικάτου. Το παράδοξο της θεωρητικής αυτής προσέγγισης έγκειται στο ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι σε περίπτωση που αυτή η στάση ήταν γενική η συλλογική διαπραγμάτευση δεν θα είχε κανένα νόημα στο μέτρο που δεν θα υπήρχαν συνδικαλιστικές ενώσεις ή άλλες οργανώσεις.

 Όμως, δεν είναι μόνο ατομικιστές και τυπικά οικονομικά ορθολογιστές οι εργάτες αλλά πολλές φορές θεωρούν ότι αποτελούν μέλη μιας ευρύτερης συλλογικότητας με την οποία δεν ταυτίζονται στη βάση εγωιστικών όρων. Η κύρια λαθεμένη υπόθεση της θεωρίας της ορθολογικής επιλογής είναι ότι υποθέτει πως οι εν λόγω άνθρωποι - δηλαδή οι εργάτες που είναι μέλη των συνδικάτων – έχουν πληροφορίες και επίγνωση για όλους τους λόγους των ενεργειών και της δράσης τους καθώς και για κάθε πλευρά του περιβάλλοντος στο πλαίσιο του οποίου δρουν. Από την άλλη, δεν είναι ανάγκη όλοι να χρησιμοποιούν τους ίδιους όρους που χρησιμοποιούν οι κοινωνικοί επιστήμονες όταν αναλύουν τις συνθήκες και τα αποτελέσματα των πράξεών τους. 

Πέραν τούτων, η θεωρητική αυτή προσέγγιση με το να θεωρεί τους εργάτες απολύτως ορθολογικά υποκείμενα που απλώς επιδιώκουν το συμφέρον τους αδυνατεί να εντοπίσει τα προσδιοριστικά κοινωνικά – ταξικά χαρακτηριστικά των υποκειμένων, δηλαδή το επάγγελμα, τη θέση στην ιεραρχία, το κοινωνικό φύλο, την ηλικία, την κατοχή ή όχι προσωπικής ιδιοκτησίας (π.χ. ιδιόκτητη κατοικία) κλπ. Έτσι, αφήνεται να εννοηθεί ότι τα (ιδιοτελή) άτομα επιδιώκουν, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, να προωθήσουν τα ατομικά τους συμφέροντα απλώς και μόνο βάσει της ορθής λογικής. 

Γι’ αυτό ιδρύουν ή συμμετέχουν στα σωματεία, τα συνδικάτα ή τις ενώσεις. Συνεπώς, η θεωρία της «ορθολογικής επιλογής» αδυνατεί να ορίσει και να κατανοήσει έννοιες όπως κοινωνική τάξη, αλτρουισμός, αμοιβαιότητα και εμπιστοσύνη που αποτελούν βασικές αρχές και έννοιες γύρω από τις οποίες στρέφεται η δημιουργία συνδικάτων και άλλων εργατικών ενώσεων. 

Θανάσης Τσακίρης

ΕΞΟΔΟΣ

Το Νησί των Σκύλων

Animation του Γουές Άντερσον. Ο υπερπληθυσμός των σκύλων έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας στο Μεγκασάκι της Ιαπωνίας και έτσι η κυβέρνηση αποφασίζει να στείλει όλα τα σκυλιά της πόλης στην… εξορία. Ένας 12χρονος, αρνούμενος να χάσει τον σκύλο του, ταξιδεύει μέχρι το Νησί των Σκουπιδιών, την αχανή χωματερή που έχει πια μετατραπεί σε αποικία εξόριστων σκύλων, με σκοπό να τον εντοπίσει.

Thelma

Μεταφυσικό θρίλερ του Γιόακιμ Τρίερ. Μια νεαρή κοπέλα από θρησκόληπτη οικογένεια προσπαθεί να διαχειριστεί την ερωτική έλξη που νιώθει για μία συμφοιτήτριά της, ενώ παράλληλα παλεύει να ελέγξει τις σκοτεινές, υπερφυσικές δυνάμεις που διαθέτει.

Καλπάζοντας με τ’ Όνειρο

Αμερικανικό δράμα βραβευμένο με Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ένας νεαρός καβαλάρης με εξαιρετικές επιδόσεις υποχρεώνεται να μείνει μακριά από τις αρένες του ροντέο που τόσο αγαπά εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού. Πόσο βαρύ είναι όμως το τίμημα τού να γυρνάς την πλάτη στις επιθυμίες σου;

Κωστής Παπαγιώργης: Ο Πιο Γλυκός Μισάνθρωπος

Βραβευμένο ντοκιμαντέρ για έναν ξεχωριστό διανοούμενο και συγγραφέα. Μια σκιαγράφηση των βιωμάτων και των θεμάτων που διαπότισαν το έργο, τη ζωή, τη σκέψη και την ψυχή του Κωστή Παπαγιώργη μέσα από τα γραπτά του ίδιου και αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώριζαν.

Μποέμικη Ψυχή

Ελληνο-γαλλικό μουσικό οδοιπορικό του Τονί Γκατλίφ με τη Δάφνη Πατακιά. Η Τζαμ, μια νεαρή Ελληνίδα ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη για να βρει ένα σπάνιο ανταλλακτικό για το σκάφος του θείου της, με τον οποίο μοιράζεται το ίδιο πάθος για το ρεμπέτικο. Εκεί θα γνωρίσει την Αβρίλ, μια 18χρονη Γαλλίδα εθελόντρια που βρίσκεται στην Τουρκία χωρίς λεφτά και την οποία η Τζαμ θα πάρει υπό την προστασία της.

Ιστορίες Φαντασμάτων

Βρετανικό παραψυχολογικό θρίλερ. Ο καθηγητής Φίλιπ Γκούντμαν είναι ένας σκεπτικιστής ψυχολόγος του οποίου ο ορθολογισμός δοκιμάζεται όταν πέφτει στα χέρια του ένας ξεχασμένος φάκελος που περιέχει τρεις τρομακτικές ιστορίες φαντασμάτων. Επηρεασμένος από αυτά που διάβασε ξεκινάει μία έρευνα ώστε να δώσει λογικές εξηγήσεις σε αυτά τα γεγονότα.

Οικογενειακός Φίλος

Δράμα του Φιλίπ Λιορέ («Welcome»), υποψήφιο για δύο Σεζάρ ερμηνείας.Ο Ματιέ, ένας 33χρονος Γάλλος που δεν είχε ποτέ του καμία πληροφορία σχετικά με την ταυτότητα του πατέρα του, δέχεται ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που τον ενημερώνει ότι ο πατέρας του ήταν Καναδός και ότι μόλις είχε πεθάνει. Επίσης, μαθαίνει ότι έχει δύο εξ αγχιστείας αδερφούς και αποφασίζει να πάει στην κηδεία για να τους γνωρίσει. Φτάνοντας όμως στον Καναδά συνειδητοποιεί ότι κανείς δεν γνωρίζει την ύπαρξή του.

Το Τελευταίο Φιλί του Κάιζερ

Πολεμικό δράμα με τους Λίλι Τζέιμς και Κρίστοφερ Πλάμερ. Ένας Γερμανός στρατιώτης αναλαμβάνει να ερευνήσει τον Γερμανό εξόριστο μονάρχη Κάιζερ που πια ζει σε μια απομονωμένη έπαυλη στην Ολλανδία. Κατά τη διάρκεια την έρευνάς του αναπτύσσει μια παθιασμένη σχέση με μια καμαριέρα του Κάιζερ, η οποία κρατά κρυφή την εβραϊκή καταγωγή της, και σύντομα καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην πατρίδα και την καρδιά του.

Μπλε Βασίλισσα

Ελληνικό νεο-νουάρ του Αλέξανδρου Σιπσίδη.Μια ληστεία γίνεται η αφετηρία για μια ανατρεπτική ιστορία με διαφορετικές εκδοχές, όσες και οι οπτικές γωνίες τεσσάρων χαρακτήρων που συναγωνίζονται σε απληστία, με «έπαθλο» τη «Μπλε Βασίλισσα», ένα από τα σπανιότερα διαμάντια του κόσμου.

Αmityville: Το Ξύπνημα

Το διασημότερο στοιχειωμένο σπίτι επιστρέφει. Η νεαρή Μπελ, η μικρή της αδελφή και ο αδελφός της που βρίσκεται σε κώμα και χρήζει μιας ιδιαίτερα ακριβής θεραπείας, μετακομίζουν με τη μητέρα τους σε ένα παράξενο σπίτι προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα. Όταν κάποια περίεργα φαινόμενα κάνουν την εμφάνισή τους, η Μπελ ανακαλύπτει σταδιακά την ανατριχιαστική αλήθεια για το μυστηριώδες σπίτι… 

Obscuro Barroco

Ντοκιμαντέρ της Ευαγγελίας Κρανιώτη («Exotica, Erotica, etc»). Μια εξερεύνηση στις έννοιες της εθνικής ταυτότητας και του φύλου με οδηγό την τραβεστί πρωταγωνίστρια Λουάνα Μουνίζ και φόντο το πολύχρωμο καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Krisis

Ντοκιμαντέρ του Γερμανού Βόλφγκανγκ Ρέινκε για την ελληνική πραγματικότητα. Μια ματιά στην Ελλάδα από τον Ιανουάριο του 2015 έως τον Σεπτέμβριο του 2016, δοσμένη από την οπτική γωνία ενός Γερμανού. 

http://www.athinorama.gr/cinema/article/oi_tainies_pou_tha_doume_stis_aithouses_tin_pempti_194-2527928.html