Οι συγκοινωνίες της Αθήνας γύρισαν τριάντα χρόνια πίσω (του Γιώργου Δελαστίκ)

Οι συγκοινωνίες της Αθήνας γύρισαν τριάντα χρόνια πίσω

Του Γιώργου Δελαστίκ*

Σάββατο απομεσήμερο.

Λεωφόρος Κηφισίας. Στάση λεωφορείου έξω από το Υγεία. Πάνω από δέκα άνθρωποι, που πληθαίνουν, περιμένουν το λεωφορείο Α7 για να πάνε στο κέντρο της Αθήνας, ως την αφετηρία του στην πλατεία Κάνιγγος. 

Έχουν περάσει... πενήντα (ναι, πενήντα με το ρολόι!) λεπτά κι ακόμα να φανεί το Α7. Πρόκειται όμως για«γραμμή κορμού», από αυτές που όταν τις έφτιαχνε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υποσχόταν ότι θα περνούν τα λεωφορεία τους κάθε... 5-7 λεπτά! 

Έχουν περάσει 50 κι ακόμα να φανεί. Κάποια στιγμή εμφανίζεται το λεωφορείο 550. Δεν πάει Σύνταγμα, Ομόνοια, κέντρο, αλλά τουλάχιστον περνάει από το... Παναθηναϊκό Στάδιο! Είναι τόσο γεμάτο, που μόνο τρία από τα δεκαπέντε περίπου άτομα που έχουν μαζευτεί στη στάση κατορθώνουμε να μπούμε μέσα. Σε κάθε στάση που περνάμε ο κόσμος βρίζει, κάποιοι μουντζώνουν! Παίρνουμε έναν - δύο από τους πέντε - δέκα που περιμένουν.Βλαστημιέσαι κάθε φορά που περιμένεις λεωφορείο.

Ακόμα κι ο ηλεκτρικός, αυτό το παθολογικά αγαπημένο μέσο μεταφοράς των Αθηναίων και Πειραιωτών, έχει γίνει εχθρικός προς τους επιβάτες. 

Σαββατοκύριακα, όταν νυχτώνει ή κάποιες ώρες που δεν είναι αιχμής κάνει 10 ή και περισσότερα λεπτά να έρθει συρμός, όταν προ μνημονίου ερχόταν κάθε 3 ή το πολύ 5-6 λεπτά. Ας μη μιλήσουμε για τα τρένα του ΟΣΕ, αν κάποιος θέλει να πάει στην επαρχία. Κι όταν λέμε «επαρχία», εννοούμε ότι δεν υπάρχει καν τρένο που να πηγαίνει από την Αθήνα στην... Πάτρα! Όχι, δεν αστειευόμαστε. Χρόνια τώρα, δεν συνδέεται σιδηροδρομικά η Αθήνα με την Πάτρα! 

Δεν έχει μείνει λίθος επί λίθου στα μέσα μαζικής μεταφοράς την εποχή του μνημονίου. Πέρα από τις προσωπικές εμπειρίες, οι αριθμοί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Τα λεωφορεία, το μετρό, ο ηλεκτρικός, τα τρόλεϊ και το τραμ στην πρωτεύουσα είχαν μεταφέρει συνολικά 851,3 εκατομμύρια επιβάτες το 2009, την τελευταία χρονιά πριν ο Γιώργος Παπανδρέου υπαγάγει την πατρίδα μας στο επάρατο καθεστώς του μνημονίου. Πέρυσι, το 2012, οι επιβάτες αυτοί έγιναν μόνο 652,3 εκατομμύρια. Το μνημόνιο... κατάπιε 200 εκατομμύρια επιβάτες σε Αθήνα, Πειραιά και περίχωρα! Διακόσια εκατομμύρια!Θεαματική μείωση κατά 23%. Από τη μια η ανεργία, από την άλλη η αραίωση των δρομολογίων, καταποντίστηκε η επιβατική κίνηση. Σαν να μην έφταναν αυτά, πάνω στην κρίση αύξησαν οι άθλιοι θεαματικά την τιμή του αστικού εισιτηρίου - από 80 λεπτά που είχε το 2008 εκτινάχθηκε στο 1,40 ευρώ σήμερα η τιμή του ενιαίου εισιτηρίου, αν πρέπει να χρησιμοποιήσει κανείς ηλεκτρικό ή μετρό! Αύξηση... 75%!

Ακόμη μεγαλύτερο το έγκλημα που έγινε στον ΟΣΕ. Το 2010 το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας ήταν 2.923 χιλιόμετρα. Οι αθεόφοβες μνημονιακές κυβερνήσεις έφαγαν... χίλια χιλιόμετρα δίκτυο - 911 για την ακρίβεια κι έτσι το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδαςσυρρικνώθηκε στα 2.012 χλμ.

Δεν υπάρχει ουσιαστικά τρένο στην Πελοπόννησο! Ρήμαξαν και το δίκτυο της Μακεδονίας. Ανελέητη η σφαγή του προσωπικού. Στον ΟΣΕ δούλευαν 4.600 άτομα το 2009 και έμειναν σχεδόν τα μισά το 2012, μέσα σε μία τριετία, μόλις... 2.526 εργαζόμενοι! Στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που είναι το προσωπικό των τρένων, από 1.710 εργαζόμενοι το 2009απέμειναν κυριολεκτικά οι μισοί το 2012, μόνο 877. Μείωση δηλαδή κατά 45% του προσωπικού του ΟΣΕ και κατά 49% του προσωπικού της ΤΡΑΙΝΟΣΕ! Η σφαγή συνεχίζεται και το 2013 και οι μέχρι στιγμής αριθμοί δείχνουν ότι στο τέλος αυτού του μήνα δεν θα έχουν πλέον απομείνει ούτε οι μισοί εργαζόμενοι σε σύγκριση με το 2009. Νέα μείωση κατά δεκάδες εκατομμύρια επιβάτες αναμένεται επίσης εντός του 2013 και στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας. Επανερχόμενοι στον ΟΣΕ, πρέπει να επισημάνουμε ότι αν οι εργαζόμενοι σφαγιάστηκαν κατά ποσοστό περίπου 50%, οι αποδοχές τους κατακρεουργήθηκαν κατά σχεδόν τα δύο τρίτα!

Συγκεκριμένα στον ΟΣΕ, οι δαπάνες για το προσωπικό από 270 εκατομμύρια ευρώ το 2009 έπεσαν στα 98 εκατομμύρια το 2012,ενώ στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ από 116 εκατομμύρια το 2009 καταβαραθρώθηκαν στα... 36,5 εκατομμύρια πέρυσι!

Ανατριχιαστικές είναι οι εκτιμήσεις για τη μείωση των μισθών του προσωπικού του ΟΣΕ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ για φέτος, που αν όντως επιβεβαιωθούν στο κλείσιμο αυτού του μήνα, θα έχει μειωθεί το κόστος προσωπικού κατά... 75% σε σχέση με το προ τετραετίας! Φυσικά, αν κόβεις το ένα τρίτο του σιδηροδρομικού δικτύου, το κόστος μειώνεται θεαματικά. Αν μάλιστα καταργήσουν εντελώς τα τρένα, δεν θα ξοδεύουν ούτε ευρώ! Σαν δεν ντρέπονται...

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Γ. Δελαστίκ «Το τέλος των Βαλκανίων» Παρουσίαση του βιβλίου στην Πάτρα

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Το βιβλιοπωλείο «Πρωτoπορία» σας προσκαλεί την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου στις 8.30 μ.μ. σε μια συζήτηση με τον δημοσιογράφο Γιώργο Δελαστίκ, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Το τέλος των Βαλκανίων» από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Στη συζήτηση συμμετέχουν οι:
- Παντελής Κυπριανός, αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
- Ανδρέας Τσιλίρας, υπεύθυνος των εκδόσεων ΤΟ ΔΟΝΤΙ
Χορηγός επικοινωνίας: ΣΚΑΪ 89.4



ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
Συνεχίζουν ή όχι τα Βαλκάνια να αποτελούν μια γεωπολιτική οντότητα με κάποια κοινά συμφέροντα των χωρών που τα συναποτελούν; Κατά παράδοξο τρόπο, καμία χώρα της περιοχής δεν ανταποκρίνεται στις κρούσεις της Αθήνας για τη συγκρότηση ενός «βαλκανικού μετώπου» μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, παρόλο που σήμερα τα βαλκανικά κράτη δεν ανήκουν πλέον σε αντίπαλες στρατιωτικοπολιτικές συμμαχίες, όπως παλαιότερα.
Κυριαρχούν όμως οι φυγόκεντρες τάσεις. Η Σλοβενία, η Κροατία και η Βοσνία ισχυρίζονται ότι ανήκουν στην Κεντρική Ευρώπη και αρνούνται ότι έχουν οιαδήποτε σχέση με τα Βαλκάνια. Το ίδιο και η Ρουμανία. Η Βουλγαρία και η Ρουμανία αποκτούν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο έδαφός τους, μετατρέπονται σε στρατηγική απειλή εναντίον της Ρωσίας και καθίστανται ορμητήρια της Ουάσινγκτον για πολεμικές εκστρατείες στη Μέση Ανατολή, στον Καύκασο, στην περιοχή της Κασπίας. Τα Τίρανα επιδιώκουν να προωθήσουν την ίδρυση του κράτους της «Μεγάλης Αλβανίας», με την ανεξαρτητοποίηση κατ’ αρχάς και την ενσωμάτωση εν συνεχεία του Κοσόβου και των περιοχών της ΠΓΔΜ που κατοικούνται από Αλβανούς. Η φιλική αλλά πολλαπλά ακρωτηριασμένη Σερβία έχει υποστεί δραματική συρρίκνωση του διεθνούς της ρόλου, σε βαθμό που δεν μπορεί πλέον να αποτελεί τον άξονα της βαλκανικής πολιτικής της χώρας μας. Η σταδιακή μετατροπή της ΠΓΔΜ σε ένα κράτος που έχει εχθρικές σχέσεις με όλες τις γειτονικές του χώρες, υπερεκτιμώντας την ισχύ που υποτίθεται ότι προσφέρει στα Σκόπια η θέση τους ως προτεκτοράτου των ΗΠΑ, θέτει κρίσιμη ερωτήματα ως προς τη συνέχιση της ύπαρξης της ΠΓΔΜ ως ενιαίας χώρας ή το διαμελισμό της σε αλβανικό και σλαβικό κομμάτι. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η προηγηθείσα κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» έχουν οδηγήσει στην ορμητική ανάπτυξη της επιρροής της Τουρκίας στα Βαλκάνια, σε διαστάσεις πρωτοφανείς εδώ και έναν αιώνα.
Η Ελλάδα τι κάνει σε αυτό το «πολιτικό ναρκοπέδιο» των Βαλκανίων του 21ου αιώνα, όπου πέρα από τις επιδιώξεις των κρατών της χερσονήσου συγκρούονται και η αμερικανική, η γερμανική και η ρωσική πολιτική, που επιδιώκουν να εδραιώσουν, να διευρύνουν ή να ανακτήσουν σφαίρες επιρροής; Ποιες συμμαχίες σφυρηλατεί η Αθήνα; Ποιους στόχους πρέπει να έχει η ελληνική βαλκανική πολιτική;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και κρίσιμα για το μέλλον, άμεσο ή προσεχές. Πρέπει ή όχι να προβάλει η Ελλάδα βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ; Θα επιτραπεί ή όχι στον ελληνικό λαό να πει και αυτός με δημοψήφισμα τη γνώμη του για το αν πρέπει να ενταχθεί η Τουρκία στην ΕΕ; Συνιστά ή όχι απειλή για την Ελλάδα η «Μεγάλη Αλβανία»; Ποιες είναι οι δραματικές συνέπειες για την Κύπρο από ενδεχόμενη αναγνώριση μονομερούς ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Κοσόβου; Επιτρέπεται η Ελλάδα να καταστεί «ενεργειακός όμηρος» της Τουρκίας;
Το βιβλίο του Γιώργου Δελαστίκ φωτίζει τη σημερινή βαλκανική πραγματικότητα, αναλύει τις επιπτώσεις της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή μας και εντάσσει στο διεθνές πλαίσιο τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική.


Ο Γιώργος Δελαστίκ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952 και σπούδασε ηλεκτρολόγος-μηχανικός στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών. Είναι δημοσιογράφος, ειδικός σε θέματα εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής. Από το 1981 παρακολουθεί συστηματικά τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια. Γνωρίζει δώδεκα ξένες γλώσσες. Το βιβλίο αυτό είναι το πέμπτο του σε διεθνή θέματα. Έχουν προηγηθεί τα Αφγανιστάν (1985), Συνωμοσία στη Μεσόγειο (1986), Θύελλα στον Κόλπο (1991) και Η Νέα Γιάλτα (1994). Μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε ξένα περιοδικά.
Έχει εργαστεί σε πολλές εφημερίδες, ραδιοσταθμούς και περιοδικά. Σήμερα είναι διευθυντής στην εβδομαδιαία εφημερίδα Πριν, αρθρογράφος στο Έθνος και αναλυτής στον ΑΝΤΕΝΑ.