Tsakthan Weekly 26/8/2018 -- Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 5

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε «περιβάλλον»; Πρόκειται για αμφίσημη έννοια. Συχνά μιλάμε για «φυσικό περιβάλλον», δηλαδή για το φυσικό κόσμο που περιβάλλει μια κοινότητα, και για «φύση» εννοώντας τον ευρύτερο φυσικό κόσμο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, μιλάμε για «οικολογία», «οικολογικό περιβάλλον», «οικοκρίση» κ.ο.κ.

Εδώ πρέπει να κάνουμε μια μικρή παρένθεση για να δούμε τι σημαίνει η λέξη «κρίση» για την οποία θα διαβάσουμε πολλά στη συνέχεια.  Η λέξη «κρίση» αποτελείται από πολλά σημαινόμενα. Εδώ θα αναφερθούμε σε τέσσερις βασικές κατηγορίες σηματοδοτήσεων που θεωρούμε ότι μπορούν να μας προσφέρουν τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορούμε να κινηθούμε για να προχωρήσουμε στην εξέλιξη του θέματός μας.

Κατ’ αρχήν πρέπει να γίνει αναφορά στους «διαδικαστικούς ορισμούς» της κρίσης (Wiener and Kahn, 1962).[1] Καταχωρούμε τους εξής ορισμούς που εντάσσονται στα πλαίσια της πολιτικής επιστήμης.

          - Η κρίση είναι συχνά σημείο καμπής σε μίαν αναπτυσσόμενη διαδοχή γεγονότων και πράξεων.

          -Η κρίση είναι μία κατάσταση στην οποία απαιτείται υψηλός βαθμός δραστηριοποίησης των συμμετεχόντων.

          -Η κρίση απειλεί τους στόχους και τους σκοπούς των συμμετεχόντων.

          -Η κρίση ακολουθείται από ένα σημαντικό αποτέλεσμα του οποίου οι συνέπειες μορφοποιούν το μέλλον των συμμετεχόντων.

          -Η κρίση αποτελείται από τη σύγκλιση γεγονότων που καταλήγει σε ένα νέο σύνολο γεγονότων.

          -Η κρίση παράγει αβεβαιότητες στην εκτίμηση μίας κατάστασης και στο σχηματισμό εναλλακτικών λύσεων για την αντιμετώπισή της.

          -Η κρίση μειώνει τον έλεγχο επί των γεγονότων και των αποτελεσμάτων τους.

          -Η κρίση εντείνει την πίεση, που συχνά παράγει το στρες και την αγωνία των συμμετεχόντων.

          -Η κρίση είναι μία περίπτωση κατά την οποία η πληροφορία που διατίθεται στους συμμετέχοντες είναι, συνήθως, ανεπαρκής.

          -Η  κρίση αυξάνει τις χρονικές πιέσεις για τους συμμετέχοντες.

          -Η κρίση χαρακτηρίζεται από αλλαγές στις σχέσεις ανάμεσα στους συμμετέχοντες.

          -Η κρίση αυξάνει τις εντάσεις ανάμεσα στους συμμετέχοντες.

Σε κάποιες από τις θέσεις του «δωδεκάλογου» της «διαδικασιολογικής» θεωρίας για την κρίση συμπίπτουν και οι διαπιστώσεις των Μiller and Iscoe (1963), που προέρχονται από το χώρο των κοινωνιολογικών και ψυχολογικών ερευνών:[2]

          -Μία κατάσταση κρίσης είναι μάλλον οξεία                                                                                                                                                                                                                                                     παρά χρόνια, αν και η διάρκειά της είναι συνήθως απροσδιόριστη.

          -η κρίση καταλήγει συχνά σε συμπεριφορές «παθολογικές», όπως η ανικανότητα και η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων.

          -η κρίση απειλεί τους στόχους των εμπλεκομένων ατόμων.

          -η  κρίση είναι σχετική:αυτό που είναι κρίση για κάποιον μπορεί να μην είναι για κάποιον άλλο.

          -η κρίση προκαλεί ένταση στον οργανισμό και άγχος.

          Τέλος, η «ντεσιζιονιστική» θεωρία του C.Barnard (1962)  αναφέρεται σε τρεις διαστάσεις της έννοιας «κρίση»:[3]

          -αναγνώριση της φύσης του γεγονότος: εξωγενές ή ενδογενές για τους «παραγωγούς αποφάσεων».

          -εκτίμηση του χρόνου απόφασης: βραχεία, μέση, μακρά διάρκεια.

          -εκτίμηση της σχετικής σημασίας των αξιών για τους συμμετέχοντες: υψηλή ή χαμηλή.

Επίσης και για τον Barnard ισχύει η θέση ότι η κρίση για το ένα μέρος ενδέχεται να μην εκλαμβάνεται ως τέτοια από το άλλο μέρος. Τέλος, δίδεται ιδιαίτερο βάρος στο ερώτημα: «η μονάδα απόφασης προκάλεσε την κρίση ή προκλήθηκε απ’ αυτήν;"

---

[1] Wiener A.J. and Kahn H., 1962, Crisis and Arms Control, Hudson Institute, Hudson-on-Hudson , New York.

[2] Miller Kent and Iscoe Ira, 1963, «The Concept of Crisis : Current Status and Mental Health Implications» , Human Organization , 22, p.p.195-201.

[3] Barnard Chester, 1962, The Functions of the Executive , Harvard University Press, Cambridge Mass

Θανάσης Τσακίρης



Κρίση - 1994     
 
Στίχοι:   Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική:   Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νανά Μούσχουρη

Κρίση την είπαν τη στιγμή
Σαν εκοιμήθης πλάι μου με χάρη
Την ώρα που ξεχύθηκαν μ’ ορμή
Χίλια πουλιά να σκίσουν το φεγγάρι

Κρίση την είπαν την πηγή
Που πάνε τ’ άστρα να λουστούν το βράδυ
Να πιουν νερό να χτενιστούν στη γη
Και να πλαγιάσουν στης αυλής μου το πηγάδι

Κρίση την είπαν την ορμή
Που φτιάχνει η αγάπη μέσα στο λιβάδι
Κ’ η αναπνοή σου γίνεται στιγμή

Που μ’ ακουμπά τ’ αγέρι του Θεού σαν χάδι

https://youtu.be/0SzdybvxSH0


ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΤΕΤΑΡΤΗ   29/08/2018  " Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ"  του Άκι Καουρισμάκι

ΤΕΤΑΡΤΗ   29/08/2018       Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ (TOIVON TUOLLA PUOLEN)

                                                     του Άκι Καουρισμάκι (ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ/ΓΕΡΜΑΝΙΑ, 2017, έγχρωμη, 98΄)

Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου




Η ταινία του Άκι Καουρισμάκι πραγματεύεται με μοναδικό και πρωτότυπο τρόπο, μέσα από την ιδιαίτερη, μινιμαλιστική ματιά του σκηνοθέτη, το προσφυγικό ζήτημα, ένα από τα πιο φλέγοντα θέματα της εποχής μας. Ένας πωλητής αντρικών πουκαμίσων εγκαταλείπει τη γυναίκα, το σπίτι και την εταιρεία του, κερδίζει ένα σεβαστό ποσό σε μια παρτίδα πόκερ και αγοράζει ένα εστιατόριο. Παράλληλα, δίνει δουλειά και βοηθά έναν Σύρο πρόσφυγα κι έτσι δύο άντρες που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για διαφορετικούς λόγους αλλάζουν μαζί τις ζωές του.



29/08/2018 στις 8:30 μ.μ. και στις 10:30 μ.μ.

ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

                                     (Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη,

Τηλ.: 210 9937870, 210 9941199, 210 9914732, 6945405825, E-mail: info@klh.gr

Ιστοσελίδα: www.klh.gr

Πρόσφατες αναρτήσεις κειμένων στο RedNoteBook

Μενέλαος Χαραλαμπίδης, Τάσος Σακελλαρόπουλος, Θεανώ Φωτίου, Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά (βίντεο από την εκδήλωση Εποχής και Red Notebook της περασμένης Πέμπτης)

Ιουλία Πύρρου, Διαβάζοντας το βιβλίο Ιστορίας της έκτης Δημοτικού

Πέτρος-Ιωσήφ Στανγανέλλης, Οι διανοούμενοι του Μουσολίνι (από τις Αναγνώσεις της Κυριακάτικης Αυγής)

Δημήτρης Κατσορίδας, Το ψυχολογικό υπόβαθρο του φασισμού

Ιάσονας Χανδρινός Ο φαντασιακός ανασχηματισμός της εθνικής υπερηφάνειας (από το ηλεκτρονικό περιοδικό Χρόνος)

Ευκλείδης Τσακαλώτος, Φθινοπωρινό Ημερολόγιο. Σφαίρες και πιστόλια

Χρήστος Λάσκος, Όλοι χάνουμε στην κρίση;(από το alterthess)

Γιάννης Αλμπάνης, Το ξανθό αγγελούδι μάς βγήκε γυφτάκι... (από το left)

Δημήτρης Γκιβίσης [Μια ματιά στον κόσμο] Η εξέγερση του Αμβούργου, η στήλη του Δημήτρη Γκιβίση, κάθε Κυριακή στο Red Notebook

Στάθης Κουτρουβίδης, Η αλληλεγγύη υπό δίωξη

Ελένη Τραγέα, Η έννοια της ενοχής

Όμιλος Φίλων Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς Θεσσαλονίκης. Κύκλος συζητήσεων: Οικολογία και κρίση – για τη σχέση της κοινωνίας με τη φύση’.

Ο Όμιλος Φίλων Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς Θεσσαλονίκης με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς διοργανώνει κύκλο συζητήσεων με θέμα ‘Οικολογία και κρίση – για τη σχέση της κοινωνίας με τη φύση’. Η πρώτη συζήτηση θα γίνει την Τετάρτη 9 Ιανουαρίου στις 19:00 στην Αίθουσα συνεδριάσεων του 10^ου ορόφου στο Κτίριο Βιολογίας του ΑΠΘ με ομιλητές τον Γιώργο Καλλή, Καθηγητή στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Βαρκελώνης και τον Τάσο Χοβαρδά, Επισκέπτη Λέκτορα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Θέμα της συζήτησης θα είναι η πρόταση της απο-ανάπτυξης και η οικοαριστερή προσέγγιση στην απο-ανάπτυξη.

Το πρόγραμμα των συζητήσεων:

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου, 19:00, Αίθουσα συνεδριάσεων του 10^ου ορόφου στο Κτίριο Βιολογίας του ΑΠΘ

Γιώργος Καλλής

Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Βαρκελώνης

Η πρόταση της απο-ανάπτυξης

Τάσος Χοβαρδάς

Επισκέπτης Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Ανάπτυξη, απο-ανάπτυξη και κρίση – μια οικοαριστερή προσέγγιση

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου, 19:00, Αίθουσα συνεδριάσεων του 10^ου ορόφου στο Κτίριο Βιολογίας του ΑΠΘ

Γιάννης Σταυρακάκης

Καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας στο ΑΠΘ

Η πολιτική φαντασίωση στον πράσινο λόγο

Νίκος Νικήσιανης

Διδάκτορας του Τμήματος Βιολογίας ΑΠΘ

Η ιδεολογία της αρμονίας στην οικολογία

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου, 19:00, Αίθουσα συνεδριάσεων του 10^ου ορόφου στο Κτίριο Βιολογίας του ΑΠΘ

Γιώργος Στάμου

Καθηγητής Οικολογίας στο ΑΠΘ

Για τη σχέση της κοινωνίας με τη φύση

Σπύρος Ψαρούδας

Διευθυντής της Περιβαλλοντικής Οργάνωσης ‘Καλλιστώ’

Παραγωγική διαδικασία και προστατευόμενες περιοχές

ΤΡΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΡΙΝ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ Ο...ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ

Κρίση του καπιταλισμού - χωρίς επιστροφή;
του Χρήστου Λάσκου

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4687



Αν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει πλέον ούτε μετρίως υποφερτός, όπως οι εγκυρότεροι απολογητές του παραδέχονται, δεν είναι καιρός να κάνουμε τον αντικαπιταλισμό κύριο στοιχείο της άμεσης παρέμβασής μας;

Τις τελευταίες μέρες, και με αφορμή τη συνάντηση των πλουσίων, των πλανητικών εξουσιαστών, και ενίων άλλων εξαιρετικά επιδραστικών ντενεκέδων, στο Νταβός, επέστρεψε ως θέμα η ίδια η μακροβιότητα-βιωσιμότητα του καπιταλισμού. Από τα ελβετικά τραπέζια συζητήσεων εκπέμφθηκε μήνυμα ανησυχίας: αν η κατάσταση συνεχιστεί στην ίδια τροχιά για δύο-τρία ακόμη χρόνια, λέχθηκε, το σύστημα κινδυνεύει να καταστραφεί ολοσχερώς. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, οι προβλέψεις αυτές είναι περισσότερο απειλητικές από εκείνες δεδηλωμένων αντικαπιταλιστών, όπως ο Βαλερστάιν, που ήδη δέκα χρόνια πριν από την κρίση του 2008 προφήτευε την έκλειψη του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά σε μια χρονική προοπτική διπλάσια από αυτήν των νταβοσιανών.

Είναι βάσιμες, όμως, αυτές οι ανησυχίες; Ή πρόκειται για μεγαλοκαπιταλιστικές υστερίες, που διανθίζουν με new age ή άλλα αποκαλυψιακά «οράματα» βαρετές συνάξεις στα τέσσερις χιλιάδες μέτρα υψόμετρο; Τελικά, κινδυνεύει το σύστημα με κατάρρευση, όπως πολλοί πλέον ισχυρίζονται;

Νομίζω πως μπορούμε να σκεφτούμε γόνιμα αν μετατοπίσουμε λίγο τη συζήτηση. Είναι παραπάνω από εμφανές πως τα τέσσερα τελευταία χρόνια όλα όσα έχουν επιχειρηθεί ως υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης δεν φαίνεται να δίνουν λύση. Καμιά συνεκτική στρατηγική δεν έχει παρουσιαστεί από τη μεριά των κυρίαρχων. Το μόνο που φαίνεται να τους ενοποιεί ενεργητικά είναι μια απόφαση να επιτεθούν στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις, επιχειρώντας να μεταφέρουν τα βάρη της κρίσης αποκλειστικά πάνω τους. Στην πραγματικότητα, η συνολική αστική στρατηγική σε παγκόσμιο επίπεδο συνίσταται στο –φανατικά υλοποιούμενο– «φάτε τους και θα δούμε». Η ακραία αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης, μόνιμη και διαχρονική επιδίωξη του κεφαλαίου σε κάθε μια από τις ιστορικές κρίσεις του συστήματος τους δύο τελευταίους αιώνες, επιτρέπει την ανάσχεση της πτωτικής κερδοφορίας στις συνθήκες της υπερσυσσώρευσης, δεν επιλύει, ωστόσο, το πρόβλημα. Ως δεδομένη συνθήκη, μάλιστα, υποδεικνύει πόσο μακριά από μια ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο σήμερα είναι οι νεοκεϋνσιανές «προτάσεις διεξόδου», που φαντασιώνονται πως το ίδιο το συμφέρον του συστήματος θα μπορούσε να επιβάλει μια μεγάλη στροφή στην οικονομία προς όφελος του … 99%. Απλώς, δεν ισχύει – όπως δεν ίσχυσε και ποτέ άλλοτε.

Η επιστροφή στη μεταπολεμική –«κεϋνσιανή»– συνθήκη για το σύστημα είναι απαγορευμένη επιλογή. Και τότε, άλλωστε, η σοσιαλδημοκρατική συναίνεση υπήρξε περισσότερο αποτέλεσμα των ταξικών αγώνων σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, παρά «επιλογή» του συστήματος: η κρίση του ‘30 είχε «επιλυθεί» με την ολοκληρωτική ισοπέδωση του κόσμου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συναίνεση της «χρυσής εποχής», για να το πω αλλιώς, ήταν η τελική απάντηση στην απειλή του ’17 και στους όρους που αυτό δημιούργησε για τον καπιταλιστικό κόσμο. Δεν επρόκειτο περί «επιλογής».

Έστω και έτσι, όμως, γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια παρόμοια ρύθμιση σήμερα, όχι από επιλογή, αλλά «αναγκαστικά»; Αυτό είναι που θέτουν στην πραγματικότητα οι νεοκεϋνσιανοί, όταν επικαλούνται το ίδιο το συμφέρον του συστήματος.

Νομίζω πως την καλύτερη απάντηση σε αυτό την έδωσε στις αρχές του Δεκεμβρίου, σε άρθρο του στους Financial Times (στο πλαίσιο ενός αφιερώματος με θέμα “Capitalism in Crisis”) ο Lawrence Summers. Ο Summers δεν είναι τυχαίος: ο υπ’ αριθμόν ένα άνθρωπος του Κλίντον αποτελεί εισηγητή και «πυλώνα» της περίφημης «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», της καπιταλιστικής στρατηγικής, δηλαδή, που διαμόρφωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την κατάσταση του κόσμου στα 20 τελευταία χρόνια. Ο Summers, λοιπόν, ισχυρίζεται πως για τις «αρρυθμίες» που παρατηρούνται μετά το 2008, όπως π.χ. η μεγάλη ανεργία, δεν ευθύνεται ο καπιταλισμός, αλλά η … τεχνολογία με την ευρύτερη έννοια. Ας δούμε την αφήγησή του, όπως τη συνοψίζει ο Michael Roberts [1]: «Έτσι, η γεωργία έδωσε τη θέση της στη βιομηχανία στον 19ο αιώνα και, εξαιτίας αυτού, άνθρωποι έχασαν τη βιωτή τους και η ανισότητα αυξήθηκε. Κατόπιν, στον 20ο αιώνα, η βιομηχανία έδωσε τη θέση της στις υπηρεσίες και το ίδιο πράγμα συνέβη ξανά. Τώρα, στον 21ο αιώνα, όλες οι δουλειές και τα εισοδήματα εντοπίζονται σε τομείς που αυξάνουν την ποιότητα του ανθρώπινου κεφαλαίου, όπως η υγεία, η εκπαίδευση και η κατοικία, και όχι σε αγαθά ή άλλες χαμηλής αξίας υπηρεσίες. Το πρόβλημα είναι …πως αυτές οι δραστηριότητες ανήκουν κυρίως στο δημόσιο τομέα και δεν υπόκεινται στο κίνητρο του κέρδους».

Ο Summers μας λέει, συνεπώς, πως η κερδοφορία δεν είναι πλέον αρκετή στον υφιστάμενο ιδιωτικό τομέα και, επομένως, για να σώσουμε τον καπιταλισμό, άρα και την …ευημερία μας, πρέπει να καταστρέψουμε κι άλλες δημόσιες υπηρεσίες, περνώντας το προϊόν τους στη σφαίρα του εμπορεύματος. Άρα, η λύση στα τωρινά μας προβλήματα είναι ακόμη περισσότερος καπιταλισμός.

Η ανάλυση είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική. Ένας γκουρού του καπιταλισμού εξηγεί πως η κατάσταση είναι απολύτως χωρίς επιστροφή. Το κεφάλαιο όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένο να εγκαταλείψει σφαίρες δραστηριότητας, προστατευμένες μέχρι πρότινος προς όφελος όλου του πληθυσμού, αλλά είναι υποχρεωμένο, επί ποινή εξαφάνισης, να αποικιοποιήσει το σύμπαν ολόκληρο, αν είναι δυνατόν. Όσοι, λοιπόν, πιστεύουν πως μια ορισμένη αποεμπορευματοποίηση, μαζί με μια κάποια επιστροφή του κράτους στην οικονομία, είναι συμβατές με τις τωρινές απαιτήσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης, πλανώνται πλάνην οικτράν.

Αυτός λοιπόν είναι ένας επιπλέον λόγος να προβάλλουμε εντονότερα την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Αν ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει πλέον ούτε μετρίως υποφερτός, όπως οι εγκυρότεροι απολογητές του παραδέχονται, δεν είναι καιρός να κάνουμε τον αντικαπιταλισμό κύριο στοιχείο της άμεσης παρέμβασής μας;

[1] M. Roberts, Capitalism in Crisis –the apologia, Michael Roberts Blog, 13 January 2012



Γιάννης Μηλιός, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο ΕΜΠ.




1. Εκ του αποτελέσματος, έχουμε την εντύπωση πως το μνημόνιο δεν σχεδιάστηκε για να «σώσει» την κοινωνία, αλλά το αντίθετο. Ποια είναι η άποψη σας;

Το Μνημόνιο σχεδιάστηκε για να φορτώσει όλα τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τις μεσαίες τάξεις, για να «σώσει» επομένως το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του.

Η κρίση στην Ελλάδα είναι συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης του 2008, του τρόπου που λειτουργεί η Ευρώπη και των πολιτικών που άσκησε το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Σε παγκόσμιο επίπεδο η κρίση έχει χαρακτήρα συστημικό, καθόσον συνιστά χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου τρόπου λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ΟΝΕ αποδείχθηκε αντιφατική και τελικά ανίσχυρη μπροστά στην κρίση. Οι ανισορροπίες που προέκυψαν την προηγούμενη περίοδο μεταξύ των χωρών-μελών λειτούργησαν αποσταθεροποιητικά για την Ευρωζώνη (ΖτΕ) με το ξέσπασμα της κρίσης. Οι χώρες που σημείωσαν υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα) αφενός προσέλκυσαν αποταμιεύσεις (κυρίως επενδύσεις χαρτοφυλακίου) από το εξωτερικό, ενώ αφετέρου κατέληξαν με σημαντικά εμπορικά ελλείμματα στις τρέχουσες συναλλαγές. Μετά την κρίση οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου κατέρρευσαν χωρίς να εκλείψουν τα εμπορικά ελλείμματα.

Σε εθνικό επίπεδο, η κρίση είναι εντονότερη στην Ελλάδα λόγω του ακραίου χαρακτήρα που πήραν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ήδη από τη δεκαετία του 1990, μέσα από τη διαρκώς διευρυνόμενη νόμιμη φοροαπαλλαγή (αλλά και τη φοροδιαφυγή) του κεφαλαίου και των ψηλών εισοδημάτων.

Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει επιπλέον φορολογικά έσοδα 95 δις ευρώ. Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των ψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε η χώρα από την Τρόικα.



2. Σε ποιο βαθμό ευθύνονται τα πρόσωπα και η ικανότητα της κυβέρνησης για την αποτυχία των στόχων του μνημονίου;

Η κρίση αποτέλεσε μία πρώτης τάξεως «ευκαιρία» για την αναγκαία «διόρθωση» (μέσα από τη βίαιη αναδιανομή εισοδήματος και εξουσίας υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου), των αντιφάσεων της πρώτης φάσης του εγχειρήματος της ΖτΕ. Από την πλευρά της καπιταλιστικής εξουσίας τέθηκε έτσι σε κίνηση μία σκληρή και άνευ προηγουμένου επίθεση στην εργασία, η οποία εκδηλώνεται στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της ανταγωνιστικότητας. To Μνημόνιο δεν σχεδιάστηκε για να πετύχει τους διακηρυγμένους στόχους του (μείωση δημοσιονομικών ελλειμμάτων κλπ.), αλλά για να αναδιαρθρωθεί η κοινωνία σε αντιδραστική κατεύθυνση: Να συσσωρευτεί ο πλούτος σε λίγα χέρια, να ενισχυθούν τα κέρδη και ο εργοδοτικός δεσποτισμός, να αποδομηθούν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, να αυξηθεί η «ελαστικότητα» της εργασίας… Από την άποψη αυτή, το Μνημόνιο έχει κερδίσει αρκετές μάχες. Θα κερδίσει και τον (κοινωνικό) πόλεμο, αν τα κινήματα και οι δυνάμεις της εργασίας δεν το ανατρέψουν.



3. Τα ποσοστά ανεργίας, και ιδιαίτερα στους νέους, έχουν αγγίξει κόκκινο. Οι εργασιακές σχέσεις αποδιαρθρώνονται. Σε τι εργασιακό τοπίο οδεύουμε;

Για την καπιταλιστική εξουσία η ύφεση επιλέγεται ως στρατηγική εκκαθάρισης (των ανεπαρκώς αξιοποιούμενων ατομικών κεφαλαίων, αλλά και των κοινωνικών θεσμών που προστατεύουν την εργασία) και αναδιανομής (εισοδήματος και εξουσίας υπέρ του αστισμού). Το βάθεμα της κρίσης αποτελεί «εκκαθάριση» για το κεφάλαιο, καταστροφή κάθε «εμποδίου» στην «ανταγωνιστικότητα», ώστε το ποσοστό κέρδους να κινηθεί και πάλι ανοδικά παράλληλα με τη φτώχεια των πολλών και την ανεργία, ώστε η συσσώρευση να επιταχυνθεί και πάλι, αρχίζοντας έστω από μικρότερη συνολική παραγωγή.

Η στρατηγική του κεφαλαίου είναι επομένως η υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών, και για την ταχύτερη επίτευξη του στόχου αυτού η ψηλή ανεργία αποτελεί προϋπόθεση. Βέβαια, όλα τα πράγματα έχουν και την αντίθετη όψη τους: Αν η πλειοψηφία των εργαζομένων μπει σε μια κατάσταση επισφάλειας, τότε γίνεται επισφαλής και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου, διότι το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση, η ύπαρξή του στηρίζεται στην ύπαρξη, την ομαλή αναπαραγωγή και την ευρεία συναίνεση στην εκμετάλλευση της εργασίας.



4. Ταυτόχρονα με την οικονομική εξαθλίωση της κοινωνίας, συρρικνώνονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και η ίδια η δημοκρατία. Η δημοκρατία τελικά, αποτελεί εμπόδιο ή προϋπόθεση για έξοδο απ’ την κρίση;

Το κύριο χαρακτηριστικό της κρίσης είναι η συνολική επαναδιαπραγμάτευση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να υπάρξει μία καθολικά αποδεχτή μεθοδολογία για την έξοδο από την κρίση. Κάθε πρόταση φέρει μαζί της μια συγκεκριμένη ταξική οπτική και μεροληψία. Κάθε πρόταση στηρίζεται και σε διαφορετικές προτεραιότητες. Από τη μία μεριά υπάρχουν τα ζητήματα της ανάκαμψης της κερδοφορίας και από την άλλη μεριά υπάρχουν τα ζητήματα της ανεργίας, των μισθών, των εργασιακών δικαιωμάτων ...

Έτσι, η δημοκρατία αποτελεί εμπόδιο για την έξοδο από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα η δημοκρατία αποτελεί προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση προς το συμφέρον της εργασίας.



5. Τι επιπτώσεις για τους εργαζόμενους και την κοινωνία θα είχε η επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα και κατά πόσο αυτή θα επηρέαζε την ελληνική και ευρωπαϊκή κοινότητα;

Η έξοδος από το ευρώ, με τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν τόσο διεθνώς όσο και στην Ευρώπη δεν είναι μία επιλογή προς το συμφέρον των εργαζόμενων και επομένως δεν μπορεί να είναι επιλογή των δυνάμεων της Αριστεράς. Την έξοδο από το ευρώ προτείνουν άλλωστε υπερσυντηρητικοί κύκλοι επειδή προσδοκούν είτε ότι θα ευνοηθούν οι χρηματαγορές, είτε ότι μέσω των παλιών εθνικών νομισμάτων και του συναλλαγματικού πολέμου που θα ξεσπάσει, θα εφαρμοστούν ακόμα πιο σκληρές πολιτικές ενάντια στους εργαζόμενους.

Αλλά και η γενικότερη αποτίμηση της παγκόσμιας κατάστασης δείχνει ότι για να ανατραπεί η σημερινή παγκόσμια ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος και να προωθηθούν στρατηγικοί στόχοι όπως ο έλεγχος των διεθνών αγορών και των τραπεζών, η προστασία του περιβάλλοντος και ο κοινωνικός μετασχηματισμός υπέρ των εργαζομένων απαιτούνται λύσεις που αφορούν κυρίως την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών δύναμης σε κάθε (ευρωπαϊκή) χώρα, και όχι λύσεις προώθησης της «εθνικής ανταγωνιστικότητας» έναντι των άλλων χωρών. Θα ήταν αστείο να προτείνουμε π.χ. στους Πορτογάλους εργαζομένους να αγωνιστούν για να υιοθετήσει η χώρα τους το «νέο εσκούδο», ώστε μέσα από αλλεπάλληλες ανταγωνιστικές υποτιμήσεις να αυξηθούν, υποτίθεται, τα κέρδη των Πορτογάλων καπιταλιστών εξαγωγέων, και έτσι να βελτιωθεί, υποτίθεται επίσης, και η θέση των Πορτογάλων εργαζομένων.

Η έξοδος από το ευρώ, στις σημερινές διεθνείς συνθήκες παγκόσμιας κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, είναι απατηλή λύση αφού οι πιέσεις των χρηματαγορών σε ένα αδύνατο εθνικό νόμισμα για ευθυγράμμιση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και για να αποδεχθεί ο εργαζόμενος κόσμος μεγαλύτερες θυσίες από αυτές που υφίσταται τώρα, θα είναι μεγαλύτερες.



6. Τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα;

Μια εναλλακτική διακυβέρνηση είναι αναγκαία. Μια διακυβέρνηση που θα προστατεύει την κοινωνία από τον ασφυκτικό έλεγχο των χρηματαγορών και θα προτάσσει τις κοινωνικές ανάγκες έναντι του καταναγκασμού για συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η «λογική» των κοινωνικών αναγκών και του κοινωνικού ελέγχου αποτελεί ένα εναλλακτικό πρόταγμα απέναντι στη λογική της «ανταγωνιστικότητας» και του κέρδους ως προϋπόθεσης για την (ανεύρετη) λαϊκή ευημερία. Αποκτά έτσι αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, επιτρέπει να τεθεί με μαζικούς όρους η προοπτική του σοσιαλισμού. Όμως, για μια τέτοια προοπτική απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε ένα κοινό πλαίσιο συγκεκριμένων στόχων.

Πρώτος Στόχος: Η οργάνωση μιας καθολικής αντίστασης απέναντι στην σημερινή επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, την εργασία και το κοινωνικό κράτος. Αιχμή των κοινωνικών αγώνων πρέπει να είναι η κοινωνική αλληλεγγύη, η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και της απασχόλησης, η διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών.

Δεύτερος στόχος: Η δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Η φορολόγηση του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου, καθώς και των χρηματιστηριακών συναλλαγών με στόχο ένα κοινωνικό ισοσκελισμένο κρατικό Προϋπολογισμό. Η κοινωνική προστασία και η στήριξη του λαϊκού εισοδήματος. Η δραστική περικοπή του κράτους καταστολής υπέρ του κράτους πρόνοιας.

Τρίτος στόχος: Η αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, με στόχο τη διαφάνεια και την κοινωνική αποτελεσματικότητα και λογοδοσία.

Τέταρτος στόχος: Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του (αυτού που διακρατούν οι τράπεζες, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, τα «επενδυτικά» κεφάλαια) και τη βελτίωση των όρων αποπληρωμής και τη μείωση της δαπάνης εξυπηρέτησης σε βιώσιμα επίπεδα του τμήματος που διακρατούν τα ελληνικά και διεθνή ασφαλιστικά ταμεία και οι μικροκαταθέτες.

Πέμπτος στόχος: Η χειραφέτηση από τον έλεγχο των αγορών. Η όποια ρύθμιση του χρέους από μόνη της δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι δεν θα επανέλθουμε σε ένα καθεστώς υπερχρέωσης. Χρειάζεται λοιπόν ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, στο οποίο καθοριστικό ρόλο θα παίζουν οι σταθερές εργασιακές σχέσεις, η ισχυρή δημόσια παρέμβαση για αναδιανομή και ανακατανομή πόρων υπέρ των επενδύσεων, της πλήρους απασχόλησης και της περιβαλλοντικής προστασίας, καθώς και μια νέα λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της ΖτΕ, που θα χρηματοδοτεί με ευνοϊκούς όρους την ανάπτυξη αυτή. Σήμερα η ΕΚΤ δανείζει τις ιδιωτικές τράπεζες με επιτόκιο 1%, ενώ τα κράτη με πολλαπλάσιο επιτόκιο. Αυτό είναι μια απόφαση καθαρά πολιτική. Και με πολιτικούς όρους μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.

Έκτος στόχος: Ένα τραπεζικό σύστημα στην υπηρεσία της κοινωνίας. Στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια έχουν δοθεί στις τράπεζες σε ρευστό και εγγυήσεις σχεδόν όσα δανειζόμαστε από τη τρόικα. Το αίτημα, λοιπόν για κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι δίκαιο και αναγκαίο. Για ένα τραπεζικό σύστημα υπό δημόσιο έλεγχο που θα υπερασπίζεται και θα προωθεί το δημόσιο συμφέρον (με διαφοροποιημένες πολιτικές «ειδικού σκοπού» που θα διευκολύνουν την ανάπτυξη, την κοινωνική προστασία, την κοινωνική συνοχή και το περιβάλλον, καθώς και για την προστασία των αποταμιεύσεων από αυθαίρετες και καταχρηστικές πρακτικές) και όχι το συμφέρον κάποιων αόρατων μετόχων.

Έβδομος στόχος: Η ρύθμιση του εσωτερικού ιδιωτικού χρέους και κυρίως των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.

Όγδοος στόχος: Η υπεράσπιση της δημοκρατίας μέσα στην κρίση.




Αυτό θα το διαβάσετε;

του Γιάνη Βαρουφάκη
Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών

2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις

3. δεν θα δινόταν χρόνος στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να παραγάγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε βήματα πίσω από το χείλος της χρεοκοπίας.

Τότε κάποιοι είχαμε πει ότι αυτό το τρίπτυχο αποτελούσε επικίνδυνη φαντασίωση. Καθώς οι όροι για να πάρουμε το δάνειο εγγυόντουσαν την υφεσιακή δίνη στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, τα πλεονάσματα του (3) δεν θα παράγονταν, το σημείο (1) δεν θα το αποφεύγαμε έτσι κι αλλιώς, και, για αυτό τον λόγο, θα επιστρέφαμε θέλοντας και μη στο (2), στην σημερινή κατάσταση που το κράτος, αφού χρεώθηκε με την μερίδα του λέοντος του δανείου-μαμμούθ των €110 δις και πάλι αδυνατεί να καλύπτει τα έσοδά του.

Από αυτές εδώ τις σελίδες, τον Απρίλη του 2010, σε άρθρο με τίτλο «Το πρώτο τάνγκο στην ευρωζώνη» είχα γράψει τα εξής:

«[Ο] φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε… μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε; Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:

(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς "αγοράζουμε" (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.

(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων - δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.

Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο.»

Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η Γερμανία έχει βρεθεί σε αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, επικουρούμενη βέβαια από τους δικούς μας φωστήρες, που δεν μπόρεσαν να διανοηθούν μια στάση πληρωμών (τότε που το ΑΕΠ μας ήταν 15% μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα και τα χρέη μας 20% μικρότερα). Η καλύτερη αφήγηση της οικονομικής αποτυχίας και πολιτικής αστοχίας του πρώτου Μνημονίου της χώρας μας δόθηκε από τον Keynes το… 1920. Τότε ήταν που είχε γράψει τις ακόλουθες αράδες:

"... η ανειλικρινής αποδοχή... όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν..., και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν." (*)

Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του Keynes. Είναι όμως πολύ κοντά. Το μόνο που άλλαξα ήταν εκεί που εκείνος έγραφε {Γερμανία} εγώ έγραψα {Ελλάδα} και αντί για {τους Συμμάχους} που ανέφερε εκείνος, αντικατέστησα τις λέξεις { τους ευρωπαίους εταίρους }. Η ουσία όμως είναι ακριβώς η ίδια: Οι ισχυροί προσέφεραν μια συμφωνία στους αδύναμους υπό όρους που ούτε οι μεν είχαν δικαίωμα να επιβάλουν ούτε οι δε να αποδεχθούν. Συνένοχοι σε μια τέτοια λογικά ατέρμονη συμφωνία, οι ηγέτες μας, Έλληνες και Γερμανοί, έσπρωξαν και τις δύο χώρες μας βαθύτερα στην Κρίση του Ευρώ. Πρόκειται για μια πρωτοφανή πολιτική αποτυχία στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας (για πληρέστερη παρουσίαση της αποτυχίας αυτής δείτε αυτό το πρόσφατο άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN).

Θα μου πείτε, περασμένα-ξεχασμένα. Μακάρι. Να όμως που το ένα λάθος οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επόμενο. Σήμερα, αρχές 2012, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα τα στοιχεία, και όλη την εμπειρική γνώση, που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε πως η λογική του Μνημονίου (που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «νέα δάνεια– βαθύτερη λιτότητα») καταποντίστηκε, έχουμε μια κυβέρνηση (εθνικής ενότητας μάλιστα) που έχει στόχο ένα νέο Μνημόνιο.

Μήπως το νέο Μνημόνιο έχει μάθει από τα παθήματα του προηγούμενου; Σε καμία περίπτωση. Η συνταγή είναι η ίδια: Άλλες δεκάδες δις με στόχο την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, υπό τον όρο ακόμα μεγαλύτερης αφαίμαξης της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας, και με την κούφια «υπόσχεση» για ανάπτυξη μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και ενός στρεβλού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού ΕΣΠΑ.

Μήπως υπάρχουν νέα επιχειρήματα για να αποδεχθούμε την νέα Μνημονιακή συμφωνία; Ας δούμε ποια επιχειρήματα ακούγονται υπέρ της υπογραφής της: Χωρίς αυτήν, μας λένε,

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαστεί σε στάση πληρωμών τον Μάρτιο η οποία θα μας θέσει εκτός του ευρώ

Αυτό είναι! Το εξής ένα επιχείρημα! Δεν υπάρχει άλλο. Προσέξτε πως τα (2) και (3) που είχαμε στην περίπτωση του πρώτου Μνημονίου δεν υπάρχουν πια. Μας τελείωσαν. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλά για μισθούς και για συντάξεις καθώς η γερμανική πλευρά το έχει ξεκαθαρίσει: ό,τι πάρει το ελληνικό κράτος από τούδε και στο εξής θα πρέπει να το χρησιμοποιεί για να αποπληρώνει τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Τελεία και παύλα. Άρα, η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει δάνεια για την αποπληρωμή δανείων. Μήπως όμως έτσι δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κράτος να αρχίσει κάποια στιγμή να αποπληρώνει να χρέη του και να ξαναγίνει αξιόπιστο;

Μήπως ισχύει το μέρος (3), βλ. στη αρχή του άρθρου, της λογικής του αρχικού Μνημονίου; Σε καμία των περιπτώσεων! Επ’ ουδενί! Γιατί είμαι τόσο κάθετος; Επειδή αυτό μας λέει ακόμα και το ΔΝΤ. Τι λέει δηλαδή; Ότι για να τιθασευτεί το ελληνικό χρέος, και να μπει η Ελλάδα στην τροχιά της αποπληρωμής των χρεών της, θα πρέπει να ισχύσουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις: (α) Η οικονομία μας να μπει σε ρυθμούς μεγέθυνσης της τάξης του 2% από το πρώτο εξάμηνο του 2012, (β) ο πληθωρισμός να μην ξεπερνά το 2%, (γ) να πετύχει 100% το κούρεμα (το κατ’ ευφημισμόν γνωστό και ως PSI) και (δ) να εισπράξει το δημόσιο €50 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια οικονομία που αντί να μεγεθύνεται φθίνει με ρυθμό -7%, με το κούρεμα να αποδίδει πολύ λιγότερα στην πράξη από αυτά που θα ανακοινωθούν, με τις ιδιωτικοποιήσεις να αδυνατούν να αποδώσουν όταν οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων καταρρέουν, κλπ., τα παραπάνω αποτελούν σενάριο νοσηρής και κακόβουλης φαντασίας.

Οπότε, λοιπόν, μένουμε με το εξής ένα επιχείρημα: Να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί αλλιώς θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Πόσο όμως στέκει αυτή η απειλή; Έστω ότι έρχεται η 20η Μαρτίου, η μέρα που το δημόσιο πρέπει να καταβάλει €14 δις στους δανειστές του, και η κυβέρνηση ανακοινώνει πως η πληρωμή αυτή αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας, έως ότου η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρουσιάσει ένα Σχέδιο Λύσης το οποίο, αντίθετα με τον τραγέλαφο της 27ης Οκτωβρίου, να έχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βάλει την χώρα (αλλά και την υπόλοιπη ευρωζώνη, ιδίως την περιφέρεια) σε τροχιά επιστροφής από την κόλαση. Τι θα γίνει τότε; Θα μας διώξουν από το ευρώ;

Κατ’ αρχάς, δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες. Π.χ. ακόμα και να ψηφίσουν οι υπόλοιποι 17 του eurogroup υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας, η απόφαση αυτή δεν έχει καμία νομική ή ουσιαστική σημασία. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η ΕΚΤ να δηλώσει πως δεν δέχεται πλέον ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και του ελληνικού δικαίου, ως εχέγγυα για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, με σημαντική πιθανότητα να αναγκαστούν να θέτουν όριο αναλήψεων στους αποταμιευτές τους. Μια τέτοια εξέλιξη, λένε πολλοί, θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το ευρώ, τυπώνοντας ξανά δραχμές ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται και άλλο ένα κενό περιεχομένου επιχείρημα. Τέσσερεις είναι οι λόγοι που δεν στέκει:

Πρώτον, μια τέτοια επιθετική κίνηση της ΕΚΤ θα είχε μεγαλύτερο κόστος για εκείνη, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την (ήδη ρημαγμένη) ελληνική οικονομία. Από τότε που ξεκίνησε η Κρίση, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια προς την Γερμανία και την Ολλανδία έχουν δημιουργήσει (εντός του συστήματος της ΕΚΤ) χρέη των Κεντρικών Τραπεζών της Περιφέρειας προς τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του πυρήνα της τάξης των €600 δις. Από αυτά, €250 δις έχει λαμβάνειν μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας από τις Κεντρικές Τράπεζες της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας. Μια κίνηση αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από το σύστημα αυτό απειλεί με άμεση κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα εσωτερικού δανεισμού της ευρωζώνης.

Δεύτερον, οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη καταθέσει ό,τι ομόλογα είχαν στην ΕΚΤ και έχουν ήδη λάβει ρευστότητα στην βάση αυτών των χάρτινων τίτλων. Το πουλί, με άλλα λόγια., έχει πετάξει. Τώρα πια, καταθέτουν στην ΕΚΤ ως εχέγγυο ότι «πατσαβούρι» βρουν. Αν πει η ΕΚΤ ότι δεν τα δέχεται αυτά τα «πατσαβούρια», τότε πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα «πατσαβούρια» των ιταλικών, των ισπανικών, των πορτογαλικών τραπεζών. Τότε, όμως ευρώ γιοκ.

Τρίτον, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, σε περίπτωση που η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μειωθεί απότομα, οι τράπεζές μας θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα (καθώς τα δάνεια που έχουν λάβει είναι σε ευρώ, ενώ η νέα δραχμή που θα λαμβάνουν από την Τράπεζα της Ελλάδας θα χάνει αξία με το δευτερόλεπτο), όπως άλλωστε και οι έλληνες καταθέτες (των οποίων οι καταθέσεις θα απολέσουν εν μία νυκτί τουλάχιστον την μισή τους αξία). Άρα, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν κινηθεί επιθετικά δημιουργώντας ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να επιστρέψει στην δραχμή.

Τέταρτον, ό,τι και να λένε, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας μηχανισμός που θα σταματήσει την αποδιάρθρωση του ευρώ μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό. Κανένας. Σε μερικές μέρες, μετά από μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ, η ίδια η Γερμανία θα βάλει μπροστά το σχέδιο του Νέου Μάρκου, καθώς το κόστος στήριξης της εναπομείνασας ευρωζώνης θα ανέλθει στα πολλά τρις.

Καταλήγουμε λοιπόν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι η υπογραφή από την Ελλάδα του νέου πακέτου Μνημονίου 2 – PSI στερείται οποιασδήποτε λογικής. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα στους πολιτικούς μας, και ιδίως στον κ. Σαμαρά ο οποίος, υποτίθεται, απέρριψε την λογική του πρώτου Μνημονίου: Πώς θα το υπογράψετε; Πάλι θα αποφύγετε να το διαβάσετε σε μια ύστατη προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι, δεν μπορεί, κάποια λογική θα έχει;

Και για να μην νομίζετε ότι την πιο πάνω ανάλυση την ενστερνιζόμαστε μόνο κάποιοι περίεργοι «εγχώριοι», επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του ανταποκριτή των Financial Times στην Washington, Alan Beattie:

«Μια φτωχή χώρα της περιφέρειας ενθαρρύνθηκε να γίνει μέλος μιας κακοσχεδιασμένης νομισματικής ένωσης των πλούσιων χωρών οι οποίες κυριαρχούσαν σε αυτήν. Αυτές οι χώρες, αφού επέβαλαν κανόνες δανεισμού για τους συμμετέχοντες στην νομισματική τους ένωση, ήταν οι πρώτες που τους παραβίασαν. Και το έκαναν χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Λόγω εφησυχασμού και αναποτελεσματικών κανόνων στις χρηματαγορές, και δεδομένης της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών στις αργοκίνητες οικονομίες τους, ενθάρρυναν τις τράπεζές τους να δανείζουν χωρίς μέτρο στην χώρα αυτή. Κι όταν αυτά τα δάνεια «έσκασαν», οι κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών έτρεξαν να διασώσουν τις τράπεζές τους φορτώνοντας με νέα δάνεια την ελλειμματική κυβέρνηση της περιφέρειας. Αργότερα απαίτησαν και την τοποθέτηση τοποτηρητή στην χώρα αυτή με νομική ισχύ να προβαίνει σε κατασχέσεις φόρων από τους πολίτες της.»

Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι: Οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια, με τι ψυχολογικό τέχνασμα θα πείσουν τον εαυτό τους ότι υπερψηφίζοντάς την κάνουν καλό στον τόπο; Πάλι θα αποφύγουν να την διαβάσουν;



(*) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428. Την παραπομπή αυτή την είχα χρησιμοποιήσει στις 20 Μαΐου του 2010 σε άρθρο με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας».








http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12332

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η: “Κρίση, απεχθές χρέος και αθέτηση πληρωμών. Το ελληνικό… δίλημμα!”

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η




Σας καλούμε στην εκδήλωση - συζήτηση που θα γίνει με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Γιάννη Τόλιου “Κρίση, απεχθές χρέος και αθέτηση πληρωμών. Το ελληνικό… δίλημμα!” σχετικά με την οικονομική κρίση και την οικονομική ισοπέδωση στη χώρα μας.



Θα μιλήσουν οι: Δημήτρης Καζάκης, Οικονομολόγος

Γιάννης Τόλιος, Οικονομολόγος – συγγραφέας





Η εκδήλωση θα γίνει την Τρίτη 25 Οκτωβρίου, στις 8 το βράδυ στο βιβλιοπωλείο σύρτις, Υμηττού 9 στο Χολαργό.

Tsakthan Daily - 7 Ιουνίου 2011 - Μάθε συνδικάλα γράμματα

Tsakthan Daily


7 Ιουνίου 2011

                         Μάθε συνδικάλα γράμματα

Πέρα από τα πολιτικά κόμματα που περνάνε κρίση διαρκείας πια, τα συνδικάτα
αντιμετωπίζουν και αυτά με τη σειρά τους τεράστιων διαστάσεων κρίση ενώ θα
έπρεπε σε τέτοιες στιγμές να είναι το καταφύγιο των εργαζομένων. Το
περασμένο Σάββατο η συγκέντρωση που διοργάνωσε η ΓΣΕΕ σε συνεργασία με την
ΑΔΕΔΥ ήταν για κλάματα. Εξαίρεση ήταν η παρουσία των επισφαλώς εργαζομένων
και των οργανώσεών τους (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=281945 ).

Η κρίση εμπιστοσύνης των εργαζομένων προς τα συνδικάτα αρχίζει από παλιά.
Ήδη το 2000 η κοινωνική έρευνα έκρουε το καμπανάκι του κινδύνου για τη
συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την κομματικοποιημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Παραθέτω παρακάτω ορισμένα στοιχεία μιας έρευνας της V-PRC την οποία
παρουσίασα στον ετήσιο τόμο της [«Συνδικάτα και εργασιακές σχέσεις. Από την
κρίση στην αποσυνδικαλικοποίηση» στο Βερναρδάκης Χ. (επ.) Η κοινή γνώμη
στην Ελλάδα 2004 - Εκλογές, Κόμματα, Ομάδες Συμφερόντων, Χώρος και
Κοινωνία. http://www.vprc.gr/article.php?id=163 ].

Τον Δεκέμβριο του 2000, το 65,6% δήλωσε ότι δεν ανήκει σε κανένα σωματείο
εργαζομένων, το 21,8% είναι μέλος σε σωματείο του επαγγελματικού κλάδου
του, το 8,2% ανήκει σε σωματείο της επιχείρησης όπου δουλεύει ή του χώρου
δουλειάς του, το 3,6% ανήκει και στα δύο ενώ δεν απάντησαν 0.9%. Τα
αντίστοιχα ποσοστά της έρευνας του 1995 ήταν: 64,6%, 16,4%, 13,2%, 3,6% και
0%.

Απ’ όσους δεν ανήκουν σε σωματείο ζητήθηκε να δηλώσουν τους λόγους για τους
οποίους δεν εγγράφονται. Οι απαντήσεις έχουν ως εξής: 28,8% «αρνητικές
απόψεις για το συνδικαλισμό», 16,1% «δεν υπάρχει», 8,7% «δεν είχα
προβλήματα / δεν έτυχε», 5,2% «δεν έχω ενημέρωση», 4,4% «δεν έχω χρόνο»,
3,9% «δεν έχω εμπιστοσύνη», 2,9% «δεν ασχολούμαι με τα κοινά», 1,9% «αλλάζω
δουλειές», 1,2% «δεν το επιτρέπει η δουλειά μου», 1% «κομματικοποίηση»,. 1%
«Άλλο», 25% «δεν γνωρίζω/δεν απαντώ».

Η επόμενη ερώτηση ήταν «το να δημιουργηθεί στο άμεσο μέλλον στη δουλειά
σας, ή στον κλάδο της δουλειάς σας σωματείο/σύλλογος των εργαζομένων είναι
κάτι που θα το χαρακτηρίζατε». Οι απαντήσεις ήταν οι εξής: «Μάλλον Ναι»
54,5% απαραίτητο/αναγκαίο, 48,4% αποτελεσματικό, 39,5% ρεαλιστικό/εφικτό,
23,5% μοντέρνο, 20,2% αδιάφορο, έναντι «Μάλλον Όχι» 56% Αδιάφορο, 49,2%
μοντέρνο, 33,1% ρεαλιστικό/εφικτό, 22,8% αποτελεσματικό, 20,4%
απαραίτητο/αναγκαίο.

Στο ερώτημα «Το να δημιουργηθεί στο άμεσο μέλλον στη δουλειά σας, ή στον
κλάδο της δουλειάς σας σωματείο/σύλλογος των εργαζομένων είναι κάτι που θα
το χαρακτηρίζατε», οι απαντήσεις από άνεργους και αλλοδαπούς είχαν ως εξής:
οι Άνεργοι θεωρούν σε ποσοστό 65,9% απαραίτητο το σωματείο έναντι 54,1% των
αλλοδαπών, ενώ αποτελεσματικό το θεωρούν οι άνεργοι κατά 76,2% και οι
αλλοδαποί κατά 57,1%.

Από το σύνολο των ερωτηθέντων το 84,9
% θεωρεί απαραίτητα τα συνδικάτα, το 11,9% δεν τα θεωρεί απαραίτητα ενώ το
3,2% δεν γνώριζε ή δεν απάντησε.

Η επόμενη ενότητα ερωτήσεων αφορά τη ΓΣΕΕ. «Το τελευταίο διάστημα έχετε
δει, ή ακούσει κάτι στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, ή στις εφημερίδες,
σχετικά με την                                ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΕΛΛΑΔΑΣ (ΓΣΕΕ);(Δεκέμβριος 2000)». Οι απαντήσεις στη συγκεκριμένη ερώτηση
είχαν ως εξής: 53,7% ΝΑΙ, 44,5% ΟΧΙ, 1,8% Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ. «Το
τελευταίο διάστημα έχετε δει, ή ακούσει κάτι στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο,
ή στις εφημερίδες, σχετικά με την                                ΓΕΝΙΚΗ
ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΓΣΕΕ);» Στη συγκεκριμένη ερώτηση οι
απαντήσεις τον Δεκέμβριο 2000 είχαν ως εξής: 71,1% ΟΧΙ, 27,5% ΝΑΙ, 1,4% Δεν
γνωρίζω/Δεν απαντώ. Οι αντίστοιχες απαντήσεις τον Ιούνιο 2000 είχαν ως
εξής: 53,7% ΝΑΙ, 44,5% ΟΧΙ, 1,8% ΔΓ/ΔΑ. «Τι εντύπωση σας έκανε αυτό που
διαβάσατε ή είδατε για τη ΓΣΕΕ; (Δεκέμβριος 2000). Οι απαντήσεις στο
συγκεκριμένο ερώτημα είχαν ως εξής: 44,9% γενικά θετική, 28,3% γενικά
αρνητική, 23,9% ούτε θετική ούτε αρνητική, ενώ 2,9% δεν γνώριζαν ή δεν
απάντησαν. Οι αντίστοιχες απαντήσεις τον Ιούνιο 2000 είχαν ως εξής: 40,4%
γενικά θετική, 33,3% ούτε θετική ούτε αρνητική, 22,5% γενικά αρνητική, ενώ
3,8% δεν γνώριζε ή δεν απάντησε.

Στο ερώτημα «Γνωρίζετε, ποιος είναι σήμερα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ;» οι
ερωτώμενοι απάντησαν ως ακολούθως: Ναι, ο κ. Χρήστος Πολυζωγόπουλος, 32,1%
Δεκέμβριος 2000 (15% Ιούνιος 2000)? Ναι (λάθος απάντηση), 4,3% Δεκέμβριος
2000 (3,3% Ιούνιος 2000)? Όχι, δεν γνωρίζω, 62,6% Δεκέμβριος 2000 (80,3%
Ιούνιος 2000)? ΔΑ 1% Δεκέμβριος 2000 (1,4% Ιούνιος 2000).

Ως προς την προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων τα συνδικάτα
θεωρούνται οι πιο ικανοί φορείς (60,6%) ενώ τα κόμματα αποδεικνύονται
αναποτελεσματικά (7,4%).

Η επόμενη ενότητα ερωτήσεων αφορά τις συνθήκες και τους όρους εργασίας. Η
πρώτη ερώτηση σ’ αυτή την ενότητα είναι η εξής: «Όταν σκέφτεστε την
προσωπική και επαγγελματική σας κατάσταση στο μέλλον πόσο εξασφαλισμένοι
αισθάνεστε;». Οι απαντήσεις ήταν οι ακόλουθες:32,4% αρκετά εξασφαλισμένοι,
27,4% λίγο εξασφαλισμένοι, 27,1% καθόλου εξασφαλισμένοι, 10.
,6% πολύ εξασφαλισμένοι, ενώ 2,5% δεν γνώριζαν ή δεν απάντησαν.

Στην ίδια σειρά ερωτημάτων σχετικά με τα εργασιακά προβλήματα εντάσσεται το
θέμα του μέσου εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας. Οι απαντήσεις (στο σύνολο του
δείγματος έχουν ως εξής: ο μέσος όρος συνολικού χρόνου εργασίας από Δευτέρα
ως Παρασκευή είναι 42 ώρες, ενώ ο μέσος όρος εργασίας για όσους εργάζονται
τα Σαββατοκύριακα είναι 11 ώρες. Το επόμενο ερώτημα ήταν το εξής: «Πόσες
ώρες εργάζεστε (εργαζόσασταν/άνεργος) συνολικά την εβδομάδα;» Οι απαντήσεις
ήταν οι ακόλουθες (κατά κατηγορία εργαζομένων)
: 44,8 ώρες «Άνεργοι (στην προηγούμενη δουλειά τους)», 43,6 ώρες «Ιδιωτικοί
Υπάλληλοι», 40,3 ώρες «Αλλοδαποί εργαζόμενοι» στην Ελλάδα» 39,1 ώρες
«ΔΕΚΟ / Ευρύτερου Δ.Τ.», 36,6 ώρες Δημόσιοι υπάλληλοι. Στο ερώτημα «Πόσες
ώρες εργάζεστε (εργαζόσασταν/άνεργος) συνολικά την εβδομάδα;» οι απαντήσεις
ήταν οι εξής (κατά κλάδο απασχόλησης):
48 ώρες «Επικοινωνίες, μεταφορές, αποθηκεύσεις (Θ)», 44,3 ώρες «Ορυχεία,
λατομεία, μεταλλεία (Γ)», 44,3 «Εμπόριο (Ζ)», 44,1 ώρες «Βιομηχανία,
βιοτεχνία (Δ)», 44,1 ώρες Άλλες Υπηρεσίες, 43 ώρες «Εστιατόρια-Ξενοδοχεία
(Ξ)», 42,1 ώρες «Οικοδομή, κατασκευές, δημ. έργα (ΣΤ)», 40,9 ώρες
«Τράπεζες, ασφαλ. ή διαφημ. Εταιρείες (Ι)», 40,4 ώρες «Δημόσια Διοίκηση
(Λ)», 40,2 ώρες «Παροχή υπηρεσιών», 40 ώρες «Ενέργεια, ύδρευση (Ε)», 39,3
ώρες «Υγεία-Πρόνοια (Ν)», 30,5 ώρες «Εκπαίδευση (Μ)»

Στην ερώτηση «Εργάζεσθε (εργαζόσασταν) αργίες ή Σαββατοκύριακα;) οι
απαντήσεις στο σύνολο του δείγματος ήταν: 40,8% ποτέ, 37,8% συχνά, 12,8%
κάποιες φορές, 8,6% σπάνια. Στο ερώτημα «Το ωράριο στο οποίο δουλεύετε
(δουλεύατε) είναι συνεχές, ή διακεκομμένο;» οι απαντήσεις είχαν ως εξής:
82,0% συνεχές έναντι 18% διακεκομμένου.  Στο ερώτημα «Το ωράριο στο οποίο
δουλεύετε (δουλεύατε) είναι σταθερό, ελαστικό, ή ελεύθερο;» οι απαντήσεις
ήταν οι εξής: 76% σταθερό, 9,8% ελαστικό, 9,7% ελεύθερο, 4,1% εξαρτάται από
το φόρτο εργασίας/κατόπιν συμφωνίας, ενώ 0,3% δεν γνώριζαν ή δεν απάντησαν.

Στο ερώτημα «Ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος για την αντιμετώπιση των
εργασιακών προβλημάτων;» οι απαντήσεις είχαν ως εξής (Δεκέμβριος 2000):
59,7% «Ο διάλογος εργοδοτών/εργαζομένων» (έναντι 60,9% τον Ιούνιο 2000 και
64,8% το 1995), 15,9% «Οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων με νόμους» (έναντι
22,9% τον Ιούνιο 2000 και 6,6% το 1995), 15,8% «Η κινητοποίηση των
συνδικαλιστικών οργανώσεων» (έναντι 8,8% τον Ιούνιο 2000 και 20% το 1995),
5,7% «Η προσφυγή στη δικαιοσύνη» (έναντι 4,5% τον Ιούνιο 2000 και 5,6% το
1995), ενώ 3% δεν γνώριζε ή δεν απάντησε (έναντι 3% τον Ιούνιο 2000 και 0%
το 1995).

Στην ερώτηση σχετικά με τη σχέση ανάμεσα στα συμφέροντα των εργοδοτών και
των εργαζομένων, οι απαντήσεις είχαν ως εξής: 39,4% διαφορετικά (έναντι
3,2% τον Ιούνιο 2000 και 37,7% το 1995), 35,7% αντίθετα (έναντι 34,7% τον
Ιούνιο 2000 και 42,8% το 1995), 12,1% κοινά (έναντι 13,4% τον Ιούνιο 2000
και 7,8% το 1995), 11,5% παρόμοια (έναντι 12,8% τον Ιούνιο 2000 και 10,4%
το 1995), ενώ 1,3% δεν γνώριζε ή δεν απάντησε (έναντι 1,9% τον Ιούνιο 2000
και 0% το 1995).


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://workingreece.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://homopolitics.wordpress.com
http://politicalperson.wordpress.com
http://cantpaydontpay.wordpress.com
http://pringkipessa.wordpress.com
http://adotoe.wordpress.com
http://easpemporiki.wordpress.com
http://www.easp.gr



ΚραΜητσιάς Μανώλης
Μουσική/Στίχοι: Κηλαηδόνης Λουκιανός/Γκάτσος Νίκος

Χρόνια μαύρα και πικρά
γίναμε άνω κάτω
τα κοράκια κάνουν κρα
μες στο συνδικάτο

Άλλοι λένε για λαούς
άλλοι για πατρίδες
και τους έχουν σαν θεούς
οι εφημερίδες

Όμως έφτασε η στιγμή
όλα να λυθούνε
κι αν δε δείξουμε πυγμή
θα μας καταπιούνε

Κοίταξε να στηριχτείς
στις δικές σου πλάτες
και ποτέ σου μη δεχτείς
φίλους και προστάτες

Άλλοι με μαλαγανιά
άλλοι με το ψέμα
σου τραβάνε δαγκωνιά
να σου πιουν το αίμα

Όμως έφτασε η στιγμή
όλα να λυθούνε
κι αν δε δείξουμε πυγμή
θα μας καταπιούνε



ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ


ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Κωμωδία | 1981 | Έγχρ. | Διάρκεια: 96' |


Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Θ. Μαραγκός με τους: Βασίλη Διαμαντόπουλο,
Αννα Μαντζουράνη, Νίκο Καλογερόπουλο, Κώστα Τσάκωνα
Σ’ ένα χωριό της Αρκαδίας λίγο μετά τη Μεταπολίτευση, ένα μνημείο πεσόντων
της Κατοχής φέρνει σε σύγκρουση ένα συντηρητικό δάσκαλο με τη γυναίκα και
τους δυο του γιους.
Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση
http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1001165
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΣΑΤΙΡΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ
ΓΝΩΡΙΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΗ ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΤΙΚΑ, ΣΗΜΕΡΑ
ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΛΟΪΚΗ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ, ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΕ
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ.


Και η διάσημη ατάκα του Κώστα Τσάκωνα:
http://www.youtube.com/watch?v=JCdUQh_2vgY

Tsakthan Daily, 28 august 2009 «ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ» ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

Tsakthan Daily, 28 august 2009

«ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ» ΦΟΒΑΤΑΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

Για «απαξίωση της πολιτικής» μίλησε χτες μετά τη συνάντηση των εργοδοτικών οργανώσεων ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών και Επιχειρήσεων κ. Δασκαλόπουλος. Ως αντίδοτο πρότεινε τη δημιουργία του «μεγάλου συνασπισμού» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ώστε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και να σταματήσει η εκλογολογία. Αλλιώς, επισήμανε ότι πρέπει να γίνουν πρόωρες εκλογές για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση στην αγορά. Ο κ. Μίχαλος του ΕΒΕΑ θέλει να βάλει όλη την κοινωνία και τις οργανώσεις των πολιτών στο παιχνίδι της διακυβέρνησης για να τις καταστήσει «συνένοχες». Ας μην αναφερθούμε στο ότι οι εργοδότες ζητούν να τους λυθούν τα χέρια ώστε να προβούν σε μαζικές απολύσεις και σε απόλυτη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Ας μείνουμε στην «απαξίωση της πολιτικής» και των κομμάτων. Ως Πολιτική (Politics) θεωρούμε το πεδίο πάλης και ανταγωνιστικής δραστηριότητας για την επίλυση γενικής εμβέλειας διαφορών. Ως πολιτική (policy) θεωρούμε τη συγκεκριμένη πρόταση αντιμετώπισης συγκεκριμένων θεμάτων από την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό. Για την ύπαρξη Πολιτικής απαιτείται: πρώτον, «συμφωνία για την ανάγκη κοινωνικής συνύπαρξης μίας ομάδας, η οποία είναι αδιανόητη χωρίς κανόνες γενικής εφαρμογής και ισχύος» και δεύτερον, «σύγκρουση αντιθέτων ή ανταγωνιστικών απόψεων για το ποιοι θα είναι οι κανόνες αυτοί» Στο βαθμό που η Πολιτική αφορά την προσπάθεια λήψης αποφάσεων μετά από τη σύγκρουση των διαφορετικών απόψεων του πρακτέου, χρειάζεται να υπάρχουν οργανωτικοί φορείς που θα συντονίζουν τουλάχιστον την διατύπωση των απόψεών τους και την έκφρασή τους. Συνεπώς, αυτό το καθήκον το αναλαμβάνουν τα πολιτικά κόμματα.

Το πολιτικό σύστημα είναι:
n Έννοια που αναφέρεται σε σχέσεις, διαδικασίες, και θεσμούς που συγκροτούν ένα πολιτικό σύμπαν.
n Κάθε ξεχωριστό πολιτικό σύστημα (κάθε χωρική ενότητα) αποτελείται από προερχόμενες από την κοινωνία εισροές (inputs) προς τους επίσημους θεσμούς της κυβέρνησης με τις μορφές της «κοινής γνώμης», των δραστηριοτήτων «ομάδων πίεσης» κ.ο.κ.
n Οι θεσμοί της κυβέρνησης επεξεργάζονται αυτές τις εισροές και παράγουν «εκροές» (outputs) με τη μορφή νόμων, εφαρμοστέων πολιτικών, ακόμη και με τη μορφή κανόνων, προτύπων και αξιών.

Το κόμμα λειτουργεί στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος σε αντίθεση με την ομάδα πίεσης που είναι εξωτερική του πολιτικού συστήματος και προσπαθεί να επηρεάσει την εξουσία αλλά δεν επιδιώκει να την κατακτήσει. Παράγει, δηλαδή, εκροές του πολιτικού συστήματος. Το κόμμα είναι οργάνωση ατόμων που αναζητάει, μέσα από ορισμένες διαδικασίες εκλογικές και μη εκλογικές, την άδεια ενός κοινού (ή ενός μέρους του) να τοποθετήσει ειδικούς εκπροσώπους της στα ιδιαίτερα κυβερνητικά αξιώματα για να ασκούν την πολιτική εξουσία. Η πιο πλήρης ερμηνευτική απόδοση της έννοιας του πολιτικού κόμματος οφείλει να λάβει υπόψη της και την ιδεολογία και τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται για να επιβάλουν οι οργανώσεις πολιτών που επιζητούν την κατάληψη της εξουσίας επί των ψηφοφόρων και των οπαδών ούτως ώστε να χρησιμεύουν ως «λεκτική συγκολλητική ουσία» και «συμβολική νομιμοποίηση» Με άλλα λόγια, κόμμα είναι «μια μόνιμη οργάνωση, πρωταρχικός στόχος της οποίας είναι η συμμετοχή στις εκλογές και η άσκηση εξουσίας στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης.

Οι ουσιώδεις λειτουργίες του πολιτικού κόμματος είναι η ενσωμάτωση ενός πλήθους συμφερόντων, πεποιθήσεων και αξιών σε ένα πρόγραμμα ή σε μια σειρά προγραμματικών θέσεων ή προτάσεων για αλλαγή(ές) και ο ορισμός κομματικών μελών για τις εκλόγιμες θέσεις της κυβέρνησης.
Το κόμμα ασκεί μια επιπλέον σειρά λειτουργιών:
¨ απλοποίηση των επιλογών για τους ψηφοφόρους,
¨ εκπαίδευση των πολιτών,
¨ κινητοποίηση λαϊκής συμμετοχής στην πολιτική,
¨ εκπροσώπηση τμημάτων του κοινού,
¨ σύνδεση των κυβερνώντων με τους κυβερνώμενους,
¨ διατύπωση και μεταφορά της γνώμης των πολιτών για τη χάραξη και εφαρμογή πολιτικής,
¨ στρατολόγηση και εκπαίδευση στελεχών για ανανέωση των πολιτικών ελίτ, οργάνωση της κυβέρνησης και καθορισμός διαδικασιών αντιμετώπισης διαφωνιών στο εσωτερικό της,
¨ διαμόρφωση και εφαρμογής της δημόσιας πολιτικής καθώς και έλεγχος και διασφάλιση της υπευθυνότητας των κυβερνητικών ενεργειών.

Η σύγχρονη πολιτική είναι η πολιτική των κομμάτων. Τα πολιτικά κόμματα είναι οι κύριοι δρώντες στο σύστημα που συνδέει το σώμα των πολιτών με την κυβερνητική διαδικασία...Τα πολιτικά κόμματα συναρθρώνουν τα αιτήματα σε συνεκτικά πακέτα πολιτικής -μια διαδικασία που προσφέρει στους ψηφοφόρους μια επιλογή στις εκλογές. Τα πολιτικά κόμματα σχηματίζουν κυβερνήσεις και δρουν ως αντιπολιτεύσεις στα νομοθετικά σώματα...Έτσι είναι κρίσιμη η σημασία τους στη διαδικασία λήψης και εφαρμογής πολιτικών αποφάσεων. Από την άποψη αυτή, τα πολιτικά κόμματα...είναι οι κύριοι δρώντες στα δημοκρατικά συστήματα αντιπροσώπευσης όταν πρόκειται για επίλυση κοινωνιακών προβλημάτων.

Αν όλα αυτά που πρεσβεύει το «πολιτικό κόμμα» και η λειτουργία του απαξιώνονται αυτό σημαίνει ότι θολώνει ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της Πολιτικής και ότι το τέλος του κατήφορου είναι η ολοκληρωτική κατίσχυση εκείνων των συμφερόντων που μπορούν ανά πάσα στιγμή να επιβάλλουν την πολιτική τους χωρίς αντίσταση. Αυτά τα ισχυρά συμφέρονται είναι τα επιχειρηματικά. Θα αφήσουμε κάτι τέτοιο να συμβεί; Όχι, βέβαια! Η αντίστροφη πορεία μπορεί να υπάρξει. Το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ και η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτελέσουν την απαρχή της μακράς αυτής πορείας προς την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στην Πολιτική. Προϋπόθεση και ζητούμενο είναι η συμμετοχή των πολιτών.



ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

Κυνήγι μαγισσών
Active Member
Μουσική/Στίχοι: Active Member

Βγήκες κυνήγι γι άλλη μια φορά
μες στην ομίχλη μάγισσες να μαζέψεις
Το παρελθόν σου έφτιαξες πυρά
κι απ’ τη ζωή βάλθηκες να ξεπεζέψεις
Πριν σκοτεινιάσει απόψε ο ουρανός,
τα κρίματα σου μάζεψέ τα και ρίχτα
Όσο θα καίγονται, θα δίνουνε φως
στην πιο μεγάλη νύχτα

Κάναν το γύρο του κόσμου σε λίγες ώρες τα μαντάτα,
γίνανε όλα ένα μεγάλο χωριό, μια αιμάτινη στράτα
που την έστρωσες για να πατήσει το παράλογο,
αφού πρώτα δολοφόνησες το διάλογο
Στο πρόσταγμα σου άναψε φωτιά πεινασμένη,
καλοθρεμμένη με ψέμα και στο σκοτάδι απλωμένη
με χίλιες εστίες, ένα πύρινο δύχτι,
που την ύστατη την ώρα θα ψαρέψει τον πλανήτη
να ταϊσει μεγάλα, μακροπρόθεσμα πλάνα,
τα κροκοδείλια δάκρυά σου για τους πύργους, τ’ αεροπλάνα,
και των όπλων την ειρήνη· απόψε πνίχτα, στην πιο μεγάλη νύχτα
Μπλέξαν οι ρίζες σάπια και καλόκαρδα
και οι νέοι εξεταστές μαζέψαν χαμόκλαδα
Έφτασε η ώρα σου, τώρα, πενήντα χρόνια καρτέρι,
μεταμοντέρνος μεσσίας στο κόκκαλο το μαχαίρι
Η πολιτική σου στυγνό κυνήγι μαγισσών,
αφού αλλού ψάχνουν τα μάτια σου άφεση αμαρτιών,
κι αλλού τα χέρια σου πράττουν κατά διαόλου
ξορκιστής η προπαγάνδα του διπλού σου ρόλου
Τα επόμενα θύματα σου μπορεί και να 'ναι τα παιδιά σου
Δε παίρνει χαμπάρι η πεφωτισμένη αφεντιά σου
Τα ιδανικά που υπερασπίζεσαι τα ξέκανες ήδη
και βάζεις δόλωμα φίδι πιο μεγάλο για να βγάλει το φίδι
από τρύπα που οδηγεί στα λαγούμια
που 'χεις σκάψει από παλιά κάτω από κορφοβούνια
και κρυστάλλινης πηγής παγωμένου τρόμου
που εξομοιώνεις με το φάντασμα πιο δίκαιου κόσμου
Και βιάζεσαι, γιατί ξέρεις πως απόψε ο ουρανός,
θα σκοτεινιάσει και θα μοιάζει μαγικός,
κι αν θέλεις φως, τα κρίματά σου στη φωτιά που άναψες ρίχτα,
στη πιο μεγάλη νύχτα


ΑΠΕ
Συνεδρίαση ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ - Π. Κοροβέσης
Συγγραφέας Σιδέρης Σ. (ANA) – 43 λεπτά πριν
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα και τα μέλη του Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν λήξαν το θέμα που δημιουργήθηκε με τις δηλώσεις του βουλευτή Π. Κοροβέση περί ανάμειξης της Αριστεράς στο σκάνδαλο Siemens. Σε δήλωση που ανέγνωσε ο πρόεδρος της ΚΟ Α. Αλαβάνος αναφέρεται ότι: "Η ΚΟ και τα μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μια ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση στην οποία από κοινού εκφράστηκε η κατηγορηματική διαφωνία και αντίθεση στο περιεχόμενο των επίμαχων δηλώσεων του σ. Περικλή Κοροβέση. Μετά τις εξηγήσεις που έδωσε ο σ. Περικλής ότι, πέρα από ατυχείς διατυπώσεις, δεν είχε την πρόθεση να θίξει την ηθική και ιστορική διαδρομή προσώπων και κομμάτων της Αριστεράς, η Κοινοβουλευτική Ομάδα θεωρεί το θέμα λήξαν. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για το ηθικό φορτίο του ΣΥΡΙΖΑ, την αγωνιστική παρουσία και δράση του".
© 2009 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Επιστολή του Γ. Δραγασάκη προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ
Συγγραφέας Σιδέρης Σ. (ANA) – 1 ώρα πριν
Την πλήρη διαφωνία του , τόσο με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές , όσο και με τις δηλώσεις του κ. Π. Κοροβέση περί ανάμειξης της Αριστεράς στο σκάνδαλο Ζίμενς, εκφράζει ο κ. Γ. Δραγασάκης με μακροσκελή επιστολή του προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που συνεδριάζει από το απόγευμα με αντικείμενο τις δηλώσεις του κ. Κοροβέση.
Οκ. Δραγασάκης που δεν μπόρεσε να πάρει μέρος στη σημερινή συνεδρίαση αναφέρει στην επιστολή του ότι , "παρόλο που το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών -αν και αρνητικό- δεν ήταν καταστροφικό, οι εξελίξεις που ακολούθησαν έχουν δημιουργήσει μια εξαιρετικά αρνητική κατάσταση που έχει γεμίσει με θλίψη, απογοήτευση και θυμό τον κόσμο που μας ψήφισε αλλά και ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας που είχαν επενδύσει πολλές προσδοκίες στον ΣΥΡΙΖΑ." Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τονίζει στη συνέχεια ότι από τις ευρωεκλογές και μετά αναπτύσσεται μια δυναμική αντιπαράθεσης και συγκρούσεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και σημειώνει ότι αν και τα αποτελέσματα αυτής της συγκρουσιακής λογικής είναι καταστροφικά για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την Αριστερά συνολικά, αυτή η δυναμική πυροδοτείται από πολλές πλευρές με αμείωτη ένταση και αυξανόμενη ανευθυνότητα. Το τελευταίο επεισόδιο σ’ αυτή την ολισθηρή και αδιέξοδη πορεία, υπογραμμίζει ο κ. Δραγασάκης , είναι οι δηλώσεις, η πληθωρική αρθρογραφία και η στάση γενικότερα του Περικλή Κοροβέση και προσθέτει ότι η ιδιαιτερότητα, του τελευταίου αυτού επεισοδίου είναι ότι ο Περικλής Κοροβέσης δεν διατυπώνει διαφορετικές πολιτικές απόψεις, πράγμα που θα ήταν θεμιτό, αλλά για να υπηρετήσει τις όποιες δικές του ιδιαίτερες επιδιώξεις, έχει επιδοθεί απρόκλητα σε μια πρωτοφανή προσπάθεια κατασυκοφάντησης και απαξίωσης που κατ’ αρχάς στρέφεται ενάντια στον Συνασπισμό, στην ιστορία του, τα μέλη και τα στελέχη του, την ηγεσία του, αλλά τελικά πλήττει πολιτικά και ηθικά τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτίμηση του κ. Δραγασάκη είναι ότι "ο Περικλής Κοροβέσης όχι μόνο δεν τηρεί αυτή την αρχή, αλλά για να προωθήσει την άποψή του περί διάλυσης του ΣΥΝ και διάχυσής του στον ΣΥΡΙΖΑ -άποψη που έχει διατυπώσει και δημόσια- καταφεύγει σε αθέμιτα, συκοφαντικά, απαξιωτικά και προσβλητικά για τον κόσμο του Συνασπισμού και ευρύτερα της Αριστεράς μέσα". Ο κ. Δραγασάκης τονίζει ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα και η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκφράσουν την απερίφραστη πολιτική καταδίκη της στάσης του Περικλή Κοροβέση.
© 2009 ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

TO BHMAΛήξαν το θέμα με τις δηλώσεις Κοροβέση αποφάσισε η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ
Αθήνα - Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
«Το θέμα με τις δηλώσεις Κοροβέση θεωρείται λήξαν» είναι η απόφαση στην οποία κατέληξε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μετά από μία μαραθώνια συνεδρίαση. Όπως αναφέρεται στο Δελτίο Τύπου που εξεδόθη μετά το τέλος της συνεδρίασης:
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα και τα μέλη του Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση στην οποία από κοινού εκφράστηκε η κατηγορηματική διαφωνία και αντίθεση στο περιεχόμενο των επίμαχων δηλώσεων του συντρόφου Περικλή Κοροβέση. Μετά τις εξηγήσεις που έδωσε ο σύντροφος Περικλής ότι, πέρα από ατυχείς διατυπώσεις, δεν είχε την πρόθεση να θίξει την ηθική και ιστορική διαδρομή προσώπων και κομμάτων της Αριστεράς, η Κοινοβουλευτική Ομάδα θεωρεί το θέμα λήξαν. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για το ηθικό φορτίο του ΣΥΡΙΖΑ, την αγωνιστική παρουσία και δράση του.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=285369&dt=27/08/2009

Δήλωση Π.Κοροβέση μετά την συνεδρίαση της Κ.Ο.
Αθήνα - Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κοροβέσης, σε δήλωσή του μετά την πολύωρη συνεδρίαση της ΚΟ τόνισε ότι δεν έχει να ανακαλέσει τίποτα, από την άποψη, όπως είπε, ότι ανακύκλωσε με τις δηλώσεις του δουλειά των δημοσιογράφων, δηλαδή, πράγματα που είχαν δημοσιευθεί και θεώρησε καθήκον του να υπερασπιστεί την Αριστερά.
Ο κ. Κοροβέσης πρόσθεσε ότι : «Η δήλωσή μου δεν ήταν να καταγγείλω την Αριστερά μην φανταστείτε, αυτή είναι η Αριστερά που υπερασπίζομαι εδώ και χρόνια. Τώρα το πώς διαμορφώθηκε από τα media είναι άλλο κεφάλαιο, αλλά στην ουσία η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Υπερασπίζομαι την Αριστερά, ψάχνω το παρελθόν της και όπου το πράγμα ξεκαθαρίζει, χαίρομαι και είμαι περήφανος».

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=285377&ct=32&dt=27/08/2009

ΤΑ ΝΕΑ
Φωτιά... εσωτερικού χώρου
Το νέο καυστικό σχόλιο Αλαβάνου ανέβασε την ένταση στον ΣΥΝ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

Σεισμικές δονήσεις προκαλεί στην Κουμουνδούρου η εισήγηση του Αλέξη Τσίπρα για τη διενέργεια έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΝ, αλλά και η αντίδραση του Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος διαφωνώντας σχολίασε καυστικά ότι η κοινωνία αδιαφορεί για συνέδρια με ολίγη ή γλυκύ βραστό...

Χθες μάλιστα ο κ. Αλαβάνος προέβη σε μια νέα ειρωνική δήλωση για το ίδιο θέμα με την επισήμανση πως «η Αριστερά δεν είναι φυτό εσωτερικού χώρου», υπονοώντας όπως έλεγαν στον ΣΥΝ ότι η Αριστερά δεν μπορεί να συζητά σε κλειστούς χώρους διαφορετικά θέματα από αυτά που απασχολούν την κοινωνία.

Η στάση του κ. Αλαβάνου προκάλεσε την αντίδραση πολλών στελεχών- ακόμη κι εκείνων που προβάλλουν αντιρρήσεις για τη διεξαγωγή έκτακτου συνεδρίου. Είναι χαρακτηριστικό πως ο πρώην ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης σχολίασε (ΝΕΤ) πως «ο μεν κ. Τσίπρας οφείλει να πρωταγωνιστήσει ενωτικά και συνθετικά ως πρόεδρος όλου του ΣΥΝ, αλλά και ο κ. Αλαβάνος οφείλει να μην απαξιώνει ούτε το κόμμα του ούτε τον διάδοχό του». Επίσης, ο βουλευτής Νίκος Τσούκαλης, αν και παρατήρησε (9.84) πως μια κρίση δεν αντιμετωπίζεται με εσωστρεφείς διαδικασίες, αναφερόμενος στο συνέδριο είπε πως η δήλωση Αλαβάνου ήταν το κερασάκι σε μια παραλυτική κατάσταση η οποία επικρατεί στον χώρο. Διερωτήθηκε δε με ποια ιδιότητα έκανε ο κ. Αλαβάνος τη σχετική δήλωση: με αυτήν του στελέχους του ΣΥΝ ή του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ; Την ίδια ώρα παλαιά στελέχη του ΣΥΝ σχολίαζαν πως «η Κουμουνδούρου δεν είχε ποτέ τέτοια αποκρουστική εικόνα», τονίζοντας πως γίνονται αποδέκτες της αγανάκτησης στελεχών του χώρου για την «περιφρονητική και απαξιωτική δήλωση Αλαβάνου».

Πιέσεις στο Ρεύμα
Στο μεταξύ έντονες διεργασίες συντελούνται στην Κουμουνδούρου εν όψει της αυριανής κρίσιμης συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής. Στελέχη που βρίσκονται κοντά στην ηγεσία προσπαθούν να πείσουν τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος που διαφωνούν με τη διεξαγωγή συνεδρίου, να ψηφίσουν τελικώς υπέρ της εισήγησης του Αλέξη Τσίπρα, προκειμένου ο ΣΥΝ να μην μπει σε νέα περίοδο αναταράξεων. Πολλοί εκτιμούν πως σε περίπτωση που δεν περάσει η πρόταση Τσίπρα, τότε ο ίδιος θα πρέπει να παραιτηθεί από την προεδρία του ΣΥΝ. Πάντως χθες ο Φώτης Κουβέλης διευκρίνισε στον Real FΜ ότι διαφωνεί με τη διενέργεια έκτακτου συνεδρίου και ότι ο ίδιος δεν θα θέσει υποψηφιότητα για το προεδρικό αξίωμα. Επίσης ο Δημήτρης Στρατούλης, από τα στελέχη του Ρεύματος που διαφωνούν με την προκήρυξη συνεδρίου, είπε στο Κανάλι 1 του Πειραιά πως «θα αναζητηθεί στην Κ.Ε. η καλύτερη δυνατή λύση για να μην υπάρχουν “τραυματισμοί” του κόμματος, ούτε του προέδρου. Δεν σημαίνει πως κάθε φορά που δεν περνάει μια συγκεκριμένη πρόταση ότι θα πρέπει να φεύγει ο πρόεδρος. Αλίμονο».


Το ΠΑΣΟΚ

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ στον Συνασπισμό δεν αφήνουν αδιάφορη ούτε την Ιπποκράτους. Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπακωνσταντίνου είπε ότι το Κίνημα παρακολουθεί με προσοχή όσα συμβαίνουν στον χώρο και επανέλαβε ότι το κόμμα του έχει τη διάθεση να μιλήσει με τον ΣΥΝ, να ανοίξει μια συζήτηση, «για να δούμε πού υπάρχει δυνατότητα προγραμματικών συγκλίσεων»
3 ώρες συνεδρίαση για δύο παραγράφους ανακοίνωση

ΛΗΞΑΝ θεωρείται για τον ΣΥΝ- ΣΥΡΙΖΑ το θέμα που προέκυψε έπειτα από τις δηλώσεις Κοροβέση για χρηματισμό στελεχών της Αριστεράς επί Οικουμενικής από την Siemens.

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που συνεδρίασε χθες με αποκλειστικό αντικείμενο το περιεχόμενο των δηλώσεων του βουλευτή της, περιορίστηκε στο να τις αποδοκιμάσει πολιτικά εκφράζοντας την αντίθεσή της κι έκλεισε το θέμα μέσα σε δύο παραγράφους γραπτής ανακοίνωσης: «Η Κοινοβουλευτική Ομάδα και τα μέλη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μία ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση στην οποία από κοινού εκφράστηκε η κατηγορηματική διαφωνία και αντίθεση στο περιεχόμενο των επίμαχων δηλώσεων του συντρόφου Περικλή Κοροβέση. Μετά τις εξηγήσεις του ότι, πέρα από ατυχείς διατυπώσεις, δεν είχε την πρόθεση να θίξει την ηθική και ιστορική διαδρομή προσώπων και κομμάτων της Αριστεράς, η Κοινοβουλευτική Ομάδα θεωρεί το θέμα λήξαν».

Η συνεδρίαση είχε διάρκεια 3 ωρών ενώ το «παρών» έδωσαν και τα στελέχη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ όπως επίσης και στελέχη του ΣΥΝ που δεν ανήκουν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Αλέκος Αλαβάνος απευθυνόμενος στον κ. Κοροβέση τού είπε ότι «έκανες ατόπημα», ωστόσο υπερασπίστηκε την παρουσία του βουλευτή στον χώρο της Αριστεράς και εξέφρασε την πεποίθηση ότι οι σχετικές δηλώσεις δεν έγιναν από πρόθεση. Ο ίδιος ο βουλευτής μετά τη συνεδρίαση υποστήριξε ότι «ήθελα να υπερασπίσω την Αριστερά» και παρατήρησε ότι το πώς διαμορφώθηκαν οι δηλώσεις του από τα media είναι άλλο θέμα.

Με επιστολή του προς την Κοινοβουλευτική Ομάδα, ο Γιάννης Δραγασάκης μιλούσε για πρωτοφανή προσπάθεια συκοφάντησης και απαξίωσης που κατ΄ αρχάς στρέφεται ενάντια στον Συνασπισμό, τα μέλη και την ηγεσία του, αλλά τελικά πλήττει πολιτικά και ηθικά τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4533421&ct=1


ΕΘΝΟΣ
Εκτακτο ΣΥΝέδριο
Αλ. Αλαβάνος: Την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει για το κάθε κόμμα αν θα κάνει συνέδριο με ολίγη ή συνέδριο γλυκύ βραστό
27/8/2009
Στα άκρα οδηγείται η σχέση του Αλ. Τσίπρα και του Αλ. Αλαβάνου μετά την απόφαση του πρώτου να οδηγήσει τον ΣΥΝ σε έκτακτο συνέδριο στις 10 Οκτωβρίου. «Την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει για το κάθε κόμμα αν θα κάνει τακτικό, αν θα κάνει έκτακτο, αν θα κάνει διαρκές συνέδριο, αν θα κάνει... συνέδριο με ολίγη ή συνέδριο γλυκύ βραστό» απάντησε από την ένωση αμπελουργών του Ηρακλείου Κρήτης ο προκάτοχός του. «Δεν τα καταλαβαίνει αυτά, δεν την ενδιαφέρει» προσέθεσε «η θέση της Αριστεράς, κατά τη γνώμη μου, είναι δίπλα στους αμπελουργούς, δίπλα στους αγρότες, δίπλα στους μετανάστες, δίπλα στους ανέργους, δίπλα στους μαγαζάτορες, που κλείνουν τα μαγαζιά τους, για την αντιμετώπιση της επίθεσης της ΝΔ και για να δημιουργηθούν συνθήκες για μια πραγματικά μεγάλη και ουσιαστική αλλαγή». «Ουδέν σχόλιο» απάντησαν με τη σειρά τους οι συνεργάτες του Αλ. Τσίπρα, που είδαν στην αντίδραση του Αλ. Αλαβάνου προσπάθεια να τους εμφανίσει ως γραφειοκράτες και να παρουσιάσει τον εαυτό του ως εκφραστή της κινηματικής Αριστεράς.
Σε κάθε περίπτωση, μετά το ατυχές εκλογικό αποτέλεσμα, τα μπρος-πίσω του Αλ. Αλαβάνου, τις διεργασίες στο εσωτερικό των τάσεων του ΣΥΝ και τη «βόμβα» Κοροβέση στον ΣΥΡΙΖΑ, ο νεαρός πρόεδρος θέλει να καθαρίσει την κατάσταση και να καταστεί ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του χώρου του.
Η κίνησή του να προκαλέσει έκτακτο συνέδριο έχει έναν και μόνο στόχο: να επανεκλεγεί από μία νέα πλειοψηφία (αριστερού ρεύματος και ανανεωτικών) στη βάση του κόμματος, χωρίς πλέον την κηδεμονία του Αλ. Αλαβάνου! Ταυτόχρονα, θέλει να επιβάλει αυτός τους όρους λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελεί προνομιακό πεδίο του μέχρι πρότινος πολιτικού μέντορά του. «Ενα εκλογικό αποτέλεσμα κατώτερο των προσδοκιών έδωσε την αφορμή να τεθούν όλα υπό αμφισβήτηση: η πολιτική μας γραμμή, η ηγεσία και εσχάτως ό,τι πολυτιμότερο έχει απομείνει στους χιλιάδες αριστερούς αγωνιστές και αγωνίστριες, η ηθική υπόσταση της Αριστεράς» δήλωσε χθες στην πολιτική γραμματεία του κόμματός του. «Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια του κόσμου της Αριστεράς και βεβαίως η ανάγκη να δοθούν απαντήσεις σε σοβαρότατες πολιτικές και οργανωτικές αδυναμίες, μας οδηγούν σε μία και μοναδική επιλογή, την πιο δημοκρατική που διαθέτουμε: να δοθεί ο λόγος στα μέλη του κόμματος» πρόσθεσε και ανακοίνωσε πως στο έκτακτο συνέδριο που προτείνει «η ηγεσία θα κάνει τον απολογισμό της και θα τεθεί υπό την κρίση τους». Ενδεικτικό των διεργασιών που συντελούνται στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου και των τάσεων είναι ότι ο πρώτος που έσπευσε να δηλώσει δημόσια τη συμφωνία του ήταν ο Γ. Μπαλάφας των ανανεωτικών.
Μπαρούτι
Από εκεί και πέρα, όμως, εν όψει της σημερινής συνεδρίασης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα Κοροβέση, η ατμόσφαιρα συνεχίζει να μυρίζει μπαρούτι.
Ο Μ. Γλέζος απάντησε χθες με σκληρή γλώσσα στην κριτική που άσκησαν οι ανανεωτικοί στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. «Τι εννοεί ο Κουβέλης να επαναπροσδιορίσει ο ΣΥΝ με πολιτικούς λόγους τη συμμετοχή του στον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως θα πρέπει να ξεκαθαρίσει η Ανανεωτική Πτέρυγα τη σχέση της με τον υπόλοιπο ΣΥΝ; Και όχι ο ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ;» αναρωτήθηκε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη. Οι τελικές αποφάσεις για το συνέδριο και την ημερομηνία διεξαγωγής του θα ληφθούν στη συνεδρίαση της κεντρικής πολιτικής επιτροπής το προσεχές Σαββατοκύριακο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ«Η Αριστερά δεν είναι φυτό εσωτερικού χώρου»
Αλαβάνος: Εχουμε μία ώριμη Κοινοβουλευτική Ομάδα
Πέμπτη, 27 Αυγούστου 2009 14:04
URL: http://www.naftemporiki.gr/news/redirstory.asp?id=1706976


«Εχουμε μία ώριμη Κοινοβουλευτική Ομάδα», αρκέστηκε να πει ο Αλέκος Αλαβάνος εν όψει της αποψινής συνεδρίασης της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την οποία θα τεθεί και το θέμα του Περ. Κοροβέση, χωρίς να κάνει κανένα περαιτέρω σχόλιο για τα περί διεύρυνησης του χάσματος που τον χωρίζει από τον Αλέξη Τσίπρα.

Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος, κατά τη δεύτερη ημέρα της περιοδείας του στο Ηράκλειο Κρήτης, συναντήθηκε με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του 44ου και 6ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου για το πρόβλημα στέγασης των σχολείων καθώς και με το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ και τους Συλλόγους Δασκάλων και Νηπιαγωγών Νομού Ηρακλείου προκειμένου να ενημερωθεί για τις ελλείψεις και προβλήματα εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς.

Ερωτηθείς μετά το τέλος των συναντήσεών του για το κλίμα στις σχέσεις του με τον πρόεδρο του ΣΥΝ, ο κ. Αλαβάνος είπε:

«Εγώ εδώ βρέθηκα με δεκάδες και εκατοντάδες μέλη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και μέλη του κόμματός μου, του ΣΥΝ, και κάναμε αυτές τις δύο ημέρες μια εξαιρετική δουλειά με δύο προσανατολισμούς, τα μεγάλα προβλήματα των γεωργών, των παραγωγών και τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν στο χώρο της εκπαίδευσης. Και θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν στηρίξει και τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ξέροντας ότι η Αριστερά δεν είναι φυτό εσωτερικού χώρου».

Σε ερώτηση τέλος για το ποια θα είναι η εισήγησή του στη συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ το απόγευμα, ο κ. Αλαβάνος είπε πως την έχει εκφράσει δημόσια και συμπλήρωσε: «Πιστεύω ότι έχουμε μια ώριμη Κοινοβουλευτική Ομάδα».

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Π. Κοροβέσης παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ
Λήξαν θεωρεί η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ το θέμα που δημιουργήθηκε με τις δηλώσεις του βουλευτής, Π. Κοροβέση.
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα και τα μέλη του Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν λήξαν το θέμα που δημιουργήθηκε με τις δηλώσεις του βουλευτή Π. Κοροβέση περί ανάμειξης της Αριστεράς στο σκάνδαλο Siemens.
Σε δήλωση που ανέγνωσε ο πρόεδρος της ΚΟ Α. Αλαβάνος αναφέρεται ότι:
«Η ΚΟ και τα μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μια ουσιαστική και σε βάθος συζήτηση στην οποία από κοινού εκφράστηκε η κατηγορηματική διαφωνία και αντίθεση στο περιεχόμενο των επίμαχων δηλώσεων του σ. Περικλή Κοροβέση.
Μετά τις εξηγήσεις που έδωσε ο σ. Περικλής ότι, πέρα από ατυχείς διατυπώσεις, δεν είχε την πρόθεση να θίξει την ηθική και ιστορική διαδρομή προσώπων και κομμάτων της Αριστεράς, η Κοινοβουλευτική Ομάδα θεωρεί το θέμα λήξαν. Αισθανόμαστε υπερήφανοι για το ηθικό φορτίο του ΣΥΡΙΖΑ, την αγωνιστική παρουσία και δράση του».
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κοροβέσης, σε δήλωσή του μετά την πολύωρη συνεδρίαση της ΚΟ τόνισε ότι δεν έχει να ανακαλέσει τίποτα, από την άποψη, όπως είπε, ότι ανακύκλωσε με τις δηλώσεις του δουλειά των δημοσιογράφων, δηλαδή, πράγματα που είχαν δημοσιευθεί και θεώρησε καθήκον του να υπερασπιστεί την Αριστερά.
Ο κ. Κοροβέσης πρόσθεσε ότι : «η δήλωσή μου δεν ήταν να καταγγείλω την Αριστερά μην φανταστείτε, αυτή είναι η Αριστερά που υπερασπίζομαι εδώ και χρόνια. Τώρα το πώς διαμορφώθηκε από τα media είναι άλλο κεφάλαιο, αλλά στην ουσία η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Υπερασπίζομαι την Αριστερά, ψάχνω το παρελθόν της και όπου το πράγμα ξεκαθαρίζει, χαίρομαι και είμαι περήφανος».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
Νέα φαγωμάρα με αιχμή την πρόταση για έκτακτο συνέδριο
Βαθαίνει η κρίση στο εσωτερικό του ΣΥΝ, την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει να κλείσει το θέμα Κοροβέση, χαρακτηρίζοντας την προβοκάτσια «ατυχείς δηλώσεις»
Αναίμακτα - κατά τα αναμενόμενα - έκλεισε χτες το θέμα Κοροβέση η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ανακοίνωση αμέσως μετά τη συνεδρίαση στην οποία συμμετείχαν και μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ , χαρακτήρισε απλά «ατυχείς δηλώσεις» την προβοκάτσια που επιχείρησε ο βουλευτής το κόμματος, ο οποίος, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, επιχείρησε την προηγούμενη βδομάδα να τσουβαλιάσει μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που πήραν μίζες από τη «Ζίμενς», και τα κόμματα που μετείχαν στην κυβέρνηση Ζολώτα, ανάμεσά τους και το ΚΚΕ.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, «από κοινού εκφράστηκε η κατηγορηματική διαφωνία και αντίθεση στο περιεχόμενο των επίμαχων δηλώσεων», αλλά «μετά τις εξηγήσεις που έδωσε ο σ. Περικλής ότι, πέρα από ατυχείς διατυπώσεις, δεν είχε την πρόθεση να θίξει την ηθική και ιστορική διαδρομή προσώπων και κομμάτων της αριστεράς, η ΚΟ θεωρεί το θέμα λήξαν». Από τη συνεδρίαση απουσίαζε ο Γ. Δραγασάκης, ο οποίος με επιστολή του ζητούσε να γίνει αυστηρή πολιτική κριτική στον συνάδελφό του, χωρίς ωστόσο και αυτός να βάζει θέμα διαγραφής.
Ο Π. Κοροβέσης, μετά τη συνεδρίαση, υπερασπίστηκε εκ νέου την προβοκάτσια του, λέγοντας ότι «δεν έχω να ανακαλέσω τίποτα, από την άποψη ότι ανακύκλωσα μια δική σας δουλειά (σ.σ. των δημοσιογράφων), πράγματα που είχαν δημοσιευτεί στην "Ελευθεροτυπία" και θεώρησα καθήκον μου να υπερασπίσω την Αριστερά. Η δήλωσή μου δεν ήταν να καταγγείλω την Αριστερά, μη φανταστείτε, αυτή είναι η Αριστερά που υπερασπίζομαι εδώ και χρόνια. Τώρα το πώς διαμορφώθηκε από τα media είναι άλλο κεφάλαιο, αλλά στην ουσία η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Υπερασπίζομαι την Αριστερά, ψάχνω το παρελθόν της και όπου το πράγμα ξεκαθαρίζει, χαίρομαι και είμαι περήφανος».
Αλληλοκατηγορίες και αντιρρήσεις
Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό του ΣΥΝ, φουντώνει η διαμάχη με επίκεντρο την πρόταση του Α. Τσίπρα για έκτακτο συνέδριο στις 10 και 11 Οκτώβρη. Πρόταση που θα συζητηθεί αύριο στην ΚΠΕ του κόμματος και με την οποία έχουν ήδη διαφωνήσει τα μισά από τα μέλη (7 από τα 14) της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ, που συμμετείχαν στην προχτεσινή της συνεδρίαση, ανάμεσά τους και στελέχη προσκείμενα στο πλειοψηφικό Αριστερό Ρεύμα. Αντίθετη στη διενέργεια συνεδρίου είναι και η Ανανεωτική πτέρυγα, με τον Γ. Μπαλάφα, να διαφοροποιείται από τη γενική κατεύθυνση.
Λάβρος ενάντια στην πρόταση Τσίπρα εμφανίστηκε και χτες ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος δηλώνοντας το πρωί από το Ηράκλειο ότι «η Αριστερά δεν είναι φυτό εσωτερικού χώρου», κατηγορώντας επί της ουσίας την ηγεσία του ΣΥΝ ότι καταδικάζει το κόμμα σε εσωστρέφεια με προσωπικά κίνητρα. Στο ίδιο πνεύμα, ο Αλ. Αλαβάνος είχε δηλώσει προχτές ότι «την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει για το κάθε κόμμα αν θα κάνει τακτικό, αν θα κάνει έκτακτο, αν θα κάνει διαρκές συνέδριο, αν θα κάνει συνέδριο με ολίγη ή συνέδριο γλυκύ βραστό. Δεν τα καταλαβαίνει αυτά. Δεν την ενδιαφέρει».
Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, ο Φώτης Κουβέλης διαφώνησε με την πρόταση για συνέδριο, λέγοντας ότι «ένα έκτακτο συνέδριο θα οδηγήσει πάλι σε εσωστρεφείς διαδικασίες, δε θα δίνει απάντηση στα πολιτικά ζητήματα». Ξεκαθάρισε, ωστόσο, ότι σε περίπτωση που αυτό γίνει, τότε αυτός δε θα είναι υποψήφιος για την ηγεσία του ΣΥΝ.
Υπονοούμενα για διάσπαση
Υπονοούμενα για ενδεχόμενα μεγαλύτερης πόλωσης που μπορούν με αφορμή το συνέδριο να οδηγήσουν ακόμα και σε διάσπαση άφησε ο Δ. Χατζησωκράτης, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ. Μιλώντας στο ραδιόφωνο, είπε: «Η ίδια η εκλογή συνέδρων στις συνελεύσεις έχει από μόνη της μια πολωτική διαδικασία, πάρα πολλές φορές οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη πόλωση (...) Οταν ομνύουμε στην προοπτική της ενότητας οφείλουμε να διασφαλίζουμε και τους όρους, ώστε αυτή να υπάρξει (...) Αυτό που λέω ευθέως είναι ότι σε Συνέδρια σε πολωτικές καταστάσεις λειτουργούν εντονότατες φυγόκεντρες τάσεις».
Λάθος χαρακτήρισε την πρόταση Τσίπρα και ο Σ. Λυκούδης, προσθέτοντας: «Μας οδηγούν σε έκτακτο συνέδριο, με την πρότασή του, την πρόταση Τσίπρα δηλαδή, για να λυθεί υποτίθεται - που δε θα λυθεί - το ζήτημα της ηγεσίας και της κορυφής. Ποιος από τους δύο, δηλαδή, στη γνωστή τους κόντρα θα διαχειριστεί το χώρο. Αναρωτιέμαι, με βάση τη συνείδησή μου, την ισορροπία μου, τη στοιχειώδη μου λογική, την ιστορία μου "είναι δυνατόν ένα κόμμα της αριστεράς να σύρεται σε ένα συνέδριο για να λύσει ζητήματα διαχείρισης και ηγεσίας του χώρου; Μόνο γι' αυτό;». Είπε ακόμα ότι «είναι αστείο πράγμα να θεωρούμε ότι θα μετάσχει το κόμμα επί της ουσίας σε ένα συνέδριο το οποίο συγκαλείται μέσα σε 30 μέρες. Χειροκροτητές και ψηφοφόροι θα είμαστε του ενός ή του άλλου - σε ένα συνέδριο που οξύνει, βαθαίνει τα χάσματα - ρήγματα, λειτουργεί διχαστικά ανακυκλώνει ζητήματα».
Παρακολουθεί το ΠΑΣΟΚ
Τη δεδηλωμένη πρόθεση του ΠΑΣΟΚ να ανοίξει «διάλογος» με τον ΣΥΝ στην προοπτική της συνεργασίας, μεταξύ των δύο κομμάτων, εξέφρασε χτες για ακόμη μια φορά ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γ. Παπακωνσταντίνου. «Παρακολουθούμε με μεγάλη προσοχή όσα συμβαίνουν στο χώρο αυτό. Δεν έχουμε κρύψει τη διάθεσή μας να μιλήσουμε με αυτό το χώρο, να ανοίξουμε μια συζήτηση, για να δούμε πού υπάρχει δυνατότητα προγραμματικών συγκλίσεων», δήλωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Μάλιστα, εκφράζοντας και τους πόθους του ΠΑΣΟΚ - τους οποίους τροφοδοτεί μεγάλη μερίδα στελεχών του ΣΥΝ - για τις εσωκομματικές εξελίξεις, σημείωσε: «Θα θέλαμε όμως η εξέλιξη της εσωτερικής τους συζήτησης να είναι τέτοια, που να επιτρέψει αυτός ο διάλογος να συνεχιστεί, γιατί θα είναι για το καλό πιστεύω του τόπου και συνολικά της προοδευτικής παράταξης»...