Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
MELI (BAL) του Σεμίχ Καπλάνογλου
(ΤΟΥΡΚΙΑ, 2010, έγχρωμη, 103)
Τρίτη, 9 Αυγούστου 2011 στις 9:00 και 11:00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Μετρό Στάση Δάφνης)
O Semih Kaplanoglu γεννήθηκε στη Σμύρνη της Τουρκίας το 1943. Σύζυγός του είναι η Λεϊλά Ιπεκτσί, ανιψιά του δολοφονημένου δημοσιογράφου Αμπνί Ιπεκτσι και είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και σεναριογράφος. Ο Σεμίχ είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος, κινηματογραφικός παραγωγής και αρθρογράφος. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Σχολής Καλών Τεχνών του γνωστού για τις σύγχρονες διδακτικές και ερευνητικές μεθόδους του Πανεπιστημίου Dokuz Eylül της Σμύρνης. Το 1984 μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη και δούλεψε επί διετία ως κειμενογράφος στις διαφημιστικές εταιρείες Güzel Sanatlar, Saatchi & Saatchi and Young & Rubicam. Πέρασε στο χώρο του κινηματογράφου κι έγινε βοηθός σκηνοθέτη σε δυο βραβευμένα ντοκιμαντέρ. Αργότερα έγινε σκηνοθέτης και σεναριογράφος σε τηλεοπτική σειρά 52 επεισοδίων που έγιναν επιτυχίες στα κανάλια Show TV & InterStar.
Η πρώτη του ταινία Μακριά απ’ την πατρίδα, απέσπασε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Σιγκαπούρης.
Η δεύτερη ταινία του Έκπτωτος Άγγελος εστιάζει στο αγαπημένο του θέμα: τη σχέση του παιδιού με τον γονέα. Πρόκειται για μία ιστορία εκδίκησης που καταγράφεται μέσα από τα σιωπηλά ανθρώπινα πάθη, τη μελαγχολία, την απόγνωση και τους προσωπικούς εφιάλτες
Η αποψινή ταινία είναι η τρίτη της “Τριλογίας του Γιουσούφ» . Ο ίδιος μας επισημαίνει ότι η τριλογία «μπορεί να ‘διαβαστεί’ ως ένα εκτεταμένο φλασμπάκ, ωστόσο καμία από τις τρεις ταινίες δεν είναι εποχής. Όλες διαδραματίζονται στη σύγχρονη Τουρκία, σε διάφορα μέρη, με μια ποικιλία στις σχέσεις όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί και με βάση τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Τέλος αποφάσισα να μην απαντήσω ούτε και να αποκαλύψω τα μυστηριώδη μέρη του χαρακτήρα του Γιουσούφ, την οποιαδήποτε εμφανή ή όχι σχέση των ταινιών μεταξύ τους, όπως και τα σκοτεινά στοιχεία που αυτές σίγουρα έχουν.»
Η τριλογία έχει ως εξής:
Αυγό (Yumurta, 2007)
.Ένας ποιητής, ο Γιουσούφ, που ζει μόνος στην Κωνσταντινούπολη, επιστρέφει στο χωριό του κοντά στη Σμύρνη για την κηδεία της μητέρας του. Έχει χρόνια να επισκεφτεί το πατρικό του και δεν γνωρίζει ότι μια μακρινή συγγενής του, η νεαρή Αϊλά, ζούσε μαζί με τη μητέρα του. Η Αϊλά μεταφέρει στον Γιουσούφ την τελευταία επιθυμία της μητέρας του, να θυσιάσει ένα κριάρι σύμφωνα με ένα ξεχασμένο έθιμο. Παίζουν: Νεζάτ Ισλέρ, Σααντέτ Ακσού.
Γάλα (Sut, 2008)
Ο έφηβος Γιουσούφ ζει με τη χήρα μητέρα του και αντιδρά σιωπηρά στη σχέση της με τον σταθμάρχη του χωριού. Παράλληλα, περιμένει με αγωνία τη δημοσίευση ενός ποιήματός του σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό. Παίζουν: Μελίχ Σελτζούκ, Βαζάκ Κοκλούκαγια.
Μέλι (Bal, 2010)
Ο τελευταίος σταθμός στο ταξίδι της επιστροφής του Καπλάνογλου στον χρόνο είναι η παιδική ηλικία του Γιουσούφ. Ο μικρός, που δεν μπορεί να διαβάσει φωναχτά, μαθαίνει από τον μελισσοκόμο πατέρα του να αφουγκράζεται τη φύση. Χρυσή Άρκτος στην περσινή Μπερλινάλε. Παίζουν: Μπόρα Αλτάς, Ερντέλ Μπεσίκιογλου.
Ο ρόλος του παιδιού ήταν απαιτητικός. Πώς τον χειρίστηκε ο σκηνοθέτης; «Δεν ήταν πιο δύσκολο...αντιθέτως, νομίζω ήταν ευκολότερο, γιατί ένα παιδί αυτής της ηλικίας, δεν κρύβει τα συναισθήματά του. Είναι πολύ αληθινά και αυθεντικά ακόμα. Όταν του λέω "φόβος" , μου λέει αμέσως από ποια πράγματα φοβάται. Έτσι μπορούσαμε αμέσως να πάμε στο στιγμιότυπο, στο οποίο φοβάται ή τρομάζει περισσότερο. Και του έβγαινε καθαρό αυτό το συναίσθημα. Το μόνο "εμπόδιο" όταν συνεργάζεσαι με ένα παιδί, εντοπίζεται σε θέματα ρυθμού και συγκέντρωσης. Για παράδειγμα, υπήρχαν πλάνα μεγάλα σε διάρκεια, όπως ένα συγκεκριμένο στο οποίο "έπαιζαν" ένα παιδί έξι ετών, ένα άλογο και ένα πουλί και φυσικά το δάσος, και ήταν τρία λεπτά συνεχόμενου γυρίσματος. Παρ' όλα αυτά, απέφυγα τις πολλές πρόβες. Το αφήναμε στη ροή. Άλλες φορές η σκηνή έβγαινε μία κι έξω, διαφορετικά κόβαμε και ξεκινούσαμε απ' την αρχή.»
Για τον τρόπο δουλειάς του λέει «Εγώ θέλω να δημιουργώ μια ατμόσφαιρα και συναισθήματα. Επιδιώκω να κάνω μια δουλειά που είναι προσανατολισμένη στα συναισθήματα. Θέλω να δημιουργώ μια ατμόσφαιρα...κάποιοι θεατές μπορούν να μπουν σε αυτήν, κάποιοι άλλοι όχι. Γι' αυτό δεν προσπαθώ να εξηγώ πράγματα ούτε να τα αναλύω. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Αντίθετα, σκέφτομαι ότι, όταν τελειώσει η ταινία, αυτό που πρέπει να μείνει στον θεατή δεν είναι μια ιστορία, αλλά το συναίσθημα...ό,τι σας μένει από μια μουσική, κάθε φορά που ακούτε ένα μουσικό κομμάτι, θέλω να σας μένει και από μια ταινία.»
Σ’ εμάς μένει η νοσταλγική γλύκα εκείνου του παλιότερου χρόνου που γευόμασταν κάθε τι το συνηθισμένο για τους μεγάλους ως καινούργια ανακάλυψη στη φύση. Όπως προτρέπει ένας «επίσημος μελισσοκόμος (www.melissokomos.gr) : «Μην περιμένετε να δείτε μια μελισσοκομική ταινία. Να πάτε να δείτε μια όμορφη, μελαγχολική και γλυκιά ταινία. Αφεθείτε στον ψιθυρισμό της και θα νιώσετε μελισσοκομικά σκιρτήματα. Αφεθείτε στο ρυθμό της και θα ανακαλύψετε ένα ποιητή με τα όνειρά του».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Υ.Γ.
Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
Και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς το βοριά
Τράβα μπροστά ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει
Νίκος Καββαδίας
Federico Garcia Lorca
Πηγές:
http://demans2.wordpress.com
http://tvxs.gr/news/people
http://www.melissokomos.gr
http://www.express.gr
http://www.ishow.gr/person
http://entertainment.in.gr
