- Δημοψήφισμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα τη μνημονιακή συμφωνία τελικά δεν θα γίνει. Από μια σκοπιά καλώς γιατί πού να διαβάζεις μέσα στη φάση του καύσωνα κάτι εκατοντάδες (ή χιλιάδες ;) σελίδες! Δε λέει! Αν είναι ας τις διαβάσουμε παρά θίν' αλός στην Αντίπαρο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μέλη ή στη λαγκάδα της Αμοργού κι ύστερα να εξεταστούμε από επιτροπή ελεγκτών που θα πιστοποιήσει τις γνώσεις μας γύρω από το θέμα και θα βεβαιωθεί ότι διαθέτουμε τα κατάλληλα voting skills ώστε να μας επιτραπεί να πούμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Αν, στο μεταξύ, δεν μας το απαγορέψουν οι κ.κ. Μεϊμαράκης, Γεννηματά και Σταύρος.
- Έτσι θα έχει εφαρμοστεί η "διαβουλευτική δημοκρατία". Ας δούμε, όμως, πώς διαμορφώθηκε ιστορικά η θεωρία αυτή που ήδη μετρά τρεις γενιές θεωρητικών, έστω κι αν η πρώτη δεν την αποκαλούσε έτσι. Σήμερα, λοιπόν, θα ξεκινήσουμε να μιλήσουμε για την πρώτη γενιά.
- Το 1927 ο Αμερικάνος πολιτικός φιλόσοφος John Dewey στο βιβλίο του The Public and its Problems τόνισε ότι οι πολίτες θα πρέπει να συνειδητοποιούν την κοινή συλλογική θέση τους και το ποιοι είναι μέσα από την μεταξύ τους διαβούλευση και διαμορφώνουν συλλογικές λύσεις στα προβλήματά τους.
- Ο Σκοτσέζος Αlexander D. Lindsay στο βιβλίο του The essentials of democracy (1929) επισήμανε ότι η συλλογική συζήτηση για τη συλλογική λήψη αποφάσεων είναι σημαντικότερη διαδικασία σε σχέση με την συνάθροιση προτιμήσεων του θεσμού των βουλευτικών και άλλων παρόμοιων εκλογών.
- Ο Άγγλος πολιτικός επιστήμονας Ernest Barker με τη σειρά του στο έργο του Principles of Social and Political Theory (1951) έβλεπε τη δημοκρατία ως κοινή συζήτηση μεταξύ των πολιτών που θα καταλήγει σε μια συμφωνία που θα γίνεται αποδεκτή από την ευρεία πλειοψηφία, αν όχι και το σύνολο των εμπλεκομένων πολιτών.
- Τον όρο "διαβουλευτική δημοκρατία" τον επινόησε ο Joseph Bessete το 1980 ερευνώντας το Κογκρέσο των ΗΠΑ ("Deliberative Democracy: The Majority Principle in Republican Government," στο Democratic is the Constitution?, Washington, D.C., AEI Press.)
- Ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης,
Jürgen Habermas θεωρεί (The Theory of Communicative Action, 1981) ότι η διαβουλευτική δημοκρατία θέτει ως κεντρική θέση της τη δέσμευση στην συναινετική απόφαση που θα βασίζεται στην ελεύθερη και ισότιμη διαβούλευση μεταξύ των συμμετεχόντων, με επικοινωνία που βασίζεται στην παροχή εξηγήσεων, και που προϋποθέτει ανοιχτά μυαλά από τη μεριά των συμμετεχόντων έτσι ώστε να επηρεάζονται μόνο από τη δύναμη του καλύτερου επιχειρήματος στην προσπάθειά τους να επιτύχουν το δημόσιο συμφέρον. Στην πορεία ανέπτυξε μια δυο επιπέδων προσέγγιση της διαβουλευτικής δημοκρατίας. Η κοινή γνώμη που θα προκύπτει από την διαβούλευση των πολιτών στη "δημόσια σφαίρα" θα παραλαμβάνεται από τους εκλεγμένους πολιτικούς εκπροσώπους των πολιτών και μέσω αυτών θα τροφοδοτείται η διαδικασία της χάραξης και εφαρμογή δημοσίων πολιτικών.
Συνεχίζεται....
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ
Πήγα στο σινεμά να δω το Pride (2014) του Matthew Warchus με πολύ υψηλές προσδοκίες. Όμως, μπορώ να πω με σιγουριά ότι η ταινία ξεπέρασε και την πιο αισιόδοξη φαντασία μου. Με την πρώτη ματιά, πρόκειται για μια ταινία με απίστευτο χιούμορ και ξεκαρδιστικές ατάκες, με ιδανικό ρυθμό και ευαισθησία που θα συγκινήσει και τους πιο σκληρόπετσους. Με μια δεύτερη ματιά, το Pride μας μαθαίνει πώς να αγωνιζόμαστε.
Η ταινία εκτυλίσσεται την περίοδο της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων στη Βρετανία (1984- 1985) και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η “σιδηρά κυρία” Μάργκαρετ Θάτσερ χρησιμοποιούσε κάθε είδους μέσο για να εξοντώσει την απεργία, από τη βία της αστυνομίας μέχρι τη δυσφήμηση και τη συκοφαντία. Κάποια μέλη της ΛΟΑΤ κοινότητας διέκριναν τις ομοιότητες της βιαιότητας αυτής απέναντι στους ανθρακωρύχους με τη βία που αντιμετώπιζαν καθημερινά και οι ίδιοι από το καθεστώς της Θάτσερ. Έτσι αποφάσισαν να ιδρύσουν ομάδες υποστήριξης: «οι γκέι και οι λεσβίες υποστηρίζουν τους ανθρακωρύχους». Η ομάδα που περιγράφεται στην ταινία είχε ως βάση το Λονδίνο και κατάφερε να μαζέψει περίπου 20000 λίρες για τις οικογένειες των απεργών.
Φυσικά, η διαδρομή δεν ήταν στημένη με ροδοπέταλα. Πολλοί ΛΟΑΤ δεν έβλεπαν τους απεργούς ως συμμάχους γιατί είχαν βιώσει ομοφοβία και απαξίωση σε τέτοιους χώρους. Επίσης, πολλοί ανθρακωρύχοι δυσκολεύονταν να ξεπεράσουν τη συντηρητική τους ανατροφή και αρνιόταν να δεχτούν χρηματική βοήθεια από τους γκει. Όμως τελικά, διοργανώθηκαν πολυάριθμες κοινές εκδηλώσεις, δημιουργήθηκαν ισχυροί δεσμοί ανάμεσα στις δύο ομάδες και, πάνω από όλα, αναδιαμορφώθηκαν συνειδήσεις.
Το καθεστώς προσπάθησε να διαλύσει τη συμμαχία και να τη χρησιμοποιήσει για να υπονομεύσει την απεργία. Έτσι η ομοφοβική αλλά και αντεργατική εφημερίδα The Sun δημοσίευσε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Ανθρακωρύχοι και Ανώμαλοι» (Pits and Perverts). Οι ΛΟΑΤ ομάδες, όμως, είχαν γρήγορα αντανακλαστικά και διοργάνωσαν ομότιτλη συναυλία. Η συναυλία Pits and Perverts μάζεψε περισσότερα χρήματα και περισσότερο κόσμο από κάθε άλλο γεγονός και, τελικά, το υβριστικό άρθρο έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Έγινε σύμβολο της αλληλεγγύης και της αντίστασης απέναντι στη Θάτσερ.
Όπως γνωρίζουμε η απεργία δεν κέρδισε. Όμως η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους ΛΟΑΤ και τους ανθρακωρύχους δεν εξαντλήθηκε με το τέλος της και η συμμαχία αυτή ήταν σημείο καμπής για την προώθηση των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στο πράιντ του 1985 συμμετείχαν και, μάλιστα, ηγήθηκαν της πορείας μπλοκ ανθρακωρύχων. Επιπλέον, για πρώτη φορά το 1985 το εργατικό κόμμα εισήγαγε στις αρχές του τα ΛΟΑΤ δικαιώματα. Προηγούμενες απόπειρες είχαν αποτύχει, αλλά το 1985 το πολύ σημαντικό σωματείο των ανθρακωρύχων δε δεχόταν διαπραγμάτευση. Η υποστήριξη των ανθρακωρύχων συνεχίστηκε με πάθος απέναντι σε κάθε ομοφοβική νομοθεσία, όπως αυτή του 1988 που καθιστούσε παράνομη κάθε δημόσια γκέι «προπαγάνδα».
Όλα τα παραπάνω είναι ιστορία και αντικατοπτρίζονται πολύ έντεχνα σε αυτήν την ταινία, που δε χαρίζεται σε κανέναν. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν προσπάθησαν να κανονικοποιήσουν τους ΛΟΑΤ για να μην ενοχλήσουν αντιλήψεις που «αποδέχονται» τους γκέι αρκεί να εμπίπτουν στην αισθητική που τους επιβάλλεται. Ακόμα ένα ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας αφορά το ρόλο που είχαν οι γυναίκες στην υπεράσπιση της απεργίας και πώς αυτή η διαδικασία τις χειραφέτησε. Το σημαντικότερο σημείο κριτικής μπορεί να είναι η μηδαμινή αντιπροσώπευση διαφορετικών φυλών και χρωμάτων.
Βλέποντας το Pride δεν μπορούσα να μην κάνω την αναλογία με την απεργία των καθαριστριών στην Ελλάδα. Ποιος θα περίμενε να δει το μπλοκ αυτών των γυναικών στο Athens pride; Και ποιος θα περίμενε ότι θα ξεπρόβαλαν σημαίες ουράνιο τόξο στις κινητοποιήσεις των καθαριστριών; Ή ότι ένα κομμάτι της πορείας του pride στη Θεσσαλονίκη θα άλλαζε πορεία για να ενωθεί με τις φωνές των εργαζομένων της ΕΡΤ; Τελικά όταν οι άνθρωποι κινούνται μπορούν να δημιουργηθούν οι πιο ιδιαίτερες, αλλά και πολύτιμες, συμμαχίες κι έτσι μόνο προχωράει η ιστορία μπροστά.
Για ποιους είναι, λοιπόν, αυτή η ταινία; Είναι για όποιον θέλει να περάσει ένα βράδυ βλέποντας μια καλογυρισμένη ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες. Για όποιον θέλει να γελάσει, να ξεφύγει από την καθημερινότητά του ή και να μοιραστεί λίγη από τη δύναμη που έχει προσφέρει η έννοια της αλληλεγγύης. Η ταινία αυτή είναι σίγουρα για κάθε γκέι ή τρανς άτομο που έχει αγαναχτήσει από τη στάση της κοινωνίας και θέλει να της γυρίσει την πλάτη. Πάνω από όλα όμως αυτήν την ταινία πρέπει να δει κάθε αριστερός άνθρωπος, κυρίως αν έχει αμφιβολίες για την πάλη για τα ΛΟΑΤ ζητήματα. Είμαι σίγουρη ότι μέχρι το τέλος της ταινίας θα έχουν όλοι αντιληφθεί το εμβληματικό σύνθημα των ανθρακωρύχων: «Ενωμένοι κρατάμε, γιατί η ένωση είναι δύναμη».
Δανάη Παπαδοπετράκη
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ
Σώπα κι άκουσε
1987
Ελένη Τσαλιγοπούλου
Στίχοι:
Γιώργος Ζήκας & Μαρία Αρκουλή
Μουσική:
Γιώργος Ζήκας https://www.youtube.com/watch?v=1CRuzheqIYE Έχω στα πόδια μου φευγιό,
στα χέρια μου μηδενικό,
και στην καρδιά μου έχω πόνο.
Τ’ αστέρι μου ακολουθώ
σ’ αέρα, γη και σε βυθό
και μυστικά μαθαίνω.
Σώπα κι άκουσε, στ’ αφτιά σου τρέχουν νά ’ρθουν,
σώπα κι άκουσε, οι ήχοι που έχω αφήσει.
Σώπα κι άκουσε, τ’ αστέρια σού μιλάνε,
σώπα κι άκουσε, σου γλυκοτραγουδάνε.
Μα εγώ δεν ξέρω ρίμες και λόγια μαγικά
τραγούδια να σου γράψω.
Σαν ακροβάτης στο σκοινί,
σαν σβούρα περιστροφική
γυρνώ μα δε στεριώνω.
Στου χρόνου μέσα το σκοπό,
στης φύσης μέσα το χορό
κρατάω το ρυθμό μου.
.jpg)
