Tsakthan Daily 9/5/2018--Κράτος και Παγκοσμιοποίηση: Τα "νέα" ρούχα του αυτοκράτορα

ΣΗΜΕΡΑ  9 Μαΐου
-Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών
-Ημέρα της Ευρώπης (Ευρωπαϊκή Ένωση)


"Οι φιλόσοφοι έχουν μονάχα ερμηνεύσει τον κόσμο, με διάφορους τρόπους. Το θέμα, όμως, είναι να τον αλλάξουμε.
--Καρλ Μαρξ

Στα όρια του αυτόνομου μαρξισμού, ο Τζων Χαλλαγουέι διερευνά μια νέα εκδοχή δομικής αντιπαλότητας και υπέρβασης του κράτους τονίζοντας ότι η δυνατότητα της επανάστασης δεν προκύπτει από την κατάληψη των «χειμερινών ανακτόρων» του κρατικού μηχανισμού αλλά από την καθημερινή δράση με βάση την άρνηση της μιζέριας της καπιταλιστικής κοινωνίας στην προοπτική της αντι-εξουσίας ή «κραυγής».  Κατά την άποψή του, εκ φύσεως οι καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις υπερβαίνουν τους εδαφικούς περιορισμούς. Πριν από την επικράτηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οι σχέσεις μεταξύ φεουδάρχη και δουλοπάροικου -και όλων των προηγούμενων μορφών- ήταν πάντοτε εδαφικά προσδιορισμένες και περιορισμένες. Ο καπιταλισμός απελευθέρωσε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο από τους εδαφικούς περιορισμούς της. Στον καπιταλισμό πλέον η σχέση εργοδότη και εργάτη διαμεσολαβείται από το χρήμα, που σημαίνει ότι οι κοινωνικές σχέσεις ήταν πλέον απολύτως αποεδαφικοποιημένες. Γι’ αυτό μας τονίζει ο Χαλλαγουέι, ότι αφού οι καπιταλιστικές σχέσεις δεν περιορίζονται από τα κρατικά σύνορα δεν πρέπει να θεωρούμε τον καπιταλιστικό κόσμο ως το άθροισμα ιδιαίτερων και διαφορετικών εθνικών κοινωνιών αλλά να τον συλλάβουμε ως παγκόσμιο δίκτυο, το δίκτυο των κοινωνικών σχέσεων στο πλαίσιο του οποίου τα ιδιαίτερα εθνικά κράτη είναι πιασμένα ήδη από τις απαρχές του καπιταλισμού.

Στην περίφημη Αυτοκρατορία τους οι Τόνι Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ τονίζουν πως η μορφή της κυριαρχίας σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης δεν είναι άλλη παρά αυτή που λέει ο τίτλος του πολυδιαβασμένου βιβλίου τους, δηλαδή η Αυτοκρατορία.  Και όσον αφορά το «έθνος-κράτος», τι; Αυτό μαραίνεται, σβήνει, παρακμάζει. Δεν συμβαίνει το ίδιο με την «κυριαρχία» που αναβαθμίζεται σε «παγκόσμια». Τα κράτη συνεχίζουν να παρεμβαίνουν, όχι όμως με τη λογική και στο όνομα του έθνους αλλά της Αυτοκρατορίας. Λένε, λοιπόν, ότι η «Αμερική» είναι μια εδαφικά διαμορφωμένη εθνική ταυτότητα ενώ, ως παγκόσμια, η Αυτοκρατορία είναι αποεδαφικοποιημένη. Τι στέκεται απέναντι στην Αυτοκρατορία και τι κινείται εναντίον της; Το Πλήθος, λένε οι Νέγκρι και Χάρντ. Η αυτοκρατορία και το κεφάλαιο διαπερνούν τα εθνικά σύνορα και οργανώνουν την εκμετάλλευση της εργασίας σε παγκόσμια βάση, συντονίζουν τις δραστηριότητές τους μέσω των πληροφοριακών επικοινωνιακών δικτύων, διαπερνώντας και διασπώντας τις εθνοκρατικές ενότητες και θολώνοντας τις διαχωριστικές γραμμές οικίας και χώρου εργασίας ή εργοστασίου. Αναπτύσσοντας ολοένα και πιο ιβρυδικά και μετακινούμενα υποκείμενα για την ικανοποίηση των αναγκών τους, η αυτοκρατορία και το κεφάλαιο ανοίγουν το δρόμο στα πλήθη για να κινηθούν προς την κατεύθυνση μιας αληθινά παγκόσμιας δημοκρατίας χωρίς τους εθνικού τύπου περιορισμούς:  οργάνωση της διαμαρτυρίας σε παγκόσμια βάση, παγκόσμιες διαδηλώσεις, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, και τα παγκόσμια δίκτυα οργάνωσης και επικοινωνίας. Οι αγώνες του πλήθους συντονίζονται έτσι και προσανατολίζονται με την αυτοοργάνωση της δημοκρατικής δράσης στο παγκόσμιο επίπεδο. Επομένως, το Πλήθος είναι το νέο (επαναστατικό) πολιτικό υποκείμενο. 

Ιδιαίτερη άποψη για την παγκοσμιοποίηση και το έθνος-κράτος έχει ο Μανιουελ Καστέλς. Παρ’ ότι έχει διανύσει πολύ δρόμο από τις αρχικές μαρξιστικές απόψεις του δεν θεωρεί ότι δεν διαπνέεται ακόμη σε ένα βαθμό από αυτές. Πρώτα απ’ όλα δεν ξεγράφει το κράτος από τη χάρτη της «δικτυακής κοινωνίας» την οποία ανάγει στο κυρίαρχο μοντέλο με το οποίο θεωρεί ότι λειτουργούν οι σημερινές κοινωνίες της παγκοσμιοποίησης. Εκείνο που αναγνωρίζει είναι η εκπληκτική σμίκρυνσή του σε αρκετές χώρες του κόσμου -ειδικά στην  περίπτωση της Ε.Ε-.και η αλλαγή του ρόλου του. Οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. ενώθηκαν ώστε να πετυχαίνουν καλύτερους όρους διαπραγμάτευσης και να ασκούν ως ένα βαθμό έλεγχο πάνω στις παγκόσμιες ροές πλούτου, πληροφοριών και δύναμης, χωρίς να γίνουν ομοσπονδιακό κράτος. Στηρίζονται ακόμη στα έθνη-κράτη αλλά και στους υπερεθνικούς θεσμούς με τις οποίες γίνεται η κατανομή κυριαρχίας καθώς και στις αποκεντρωμένες υποεθνικές περιφέρειες. Κάποια από αυτά έχουν εκχωρήσει εξουσίες και αρμοδιότητές τους σ άλλους υπερεθνικούς θεσμούς όπως το ΝΑΤΟ. Η Ε.Ε. είναι το καλύτερο παράδειγμα της λογικής του Καστέλς με την έννοια ότι αποτελούν ένα σύνθετο σύστημα θεσμικών σχέσεων δημιουργώντας το «δικτυακό κράτος», δηλαδή ένα συνεργατικό    δίκτυο με κοινή κυριαρχία. Άλλα τέτοια δικτυακά συστήματα κρατών υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου, όπως στη Λατινική Αμερική, τα οποία όμως εργάζονται σε οικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονται από τη σύνδεσή τους με διεθνείς θεσμούς, όπως το ΔΝΤ. Ακόμη και οι ίδιες οι ΗΠΑ αποτελούν ένα τέτοιο δίκτυο όπου ακόμη και σήμερα, εν μέσω οικονομικής κρίσης, η κυβέρνηση δύσκολα καταφέρνει να επιβληθεί της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Federal Reserve). Το ίδιο θεωρεί ότι ισχύει για τα τεχνολογικά δίκτυα που λειτουργούν εν μέσω εμπορικών και πληροφοριακών ροών.

Έτσι, λοιπόν, δε θεωρεί ότι εξαφανίζεται το κράτος αλλά μετασχηματίζονται τα κράτη σε μορφή αλληλοεξαρτώμενων δικτύων και δίνει έμφαση στην παγκόσμια οικονομία των πληροφοριών  που έχει την ικανότητα να εργάζεται ως μία ενιαία μονάδα σε πραγματικό επίπεδο σε πλανητική κλίμακα. 

Holloway J. (2002) Change the World Without Taking Power: The Meaning of Revolution Today. London: Pluto Press

 Hardt M. and Negri A. (2000) Empire. Cambridge, MA: Harvard University Press. 

 Passavant P. & Dean J. (2004)  Empire’s New Clothes: Reading Hardt and Negri. New York, ΝΥ: Routledge.

 Identity and Change in the Network Society: Conversation with Manuel Castells.  Conversations with History. Institute of International Studies, UC Berkeley http://globetrotter.berkeley.edu/people/Castells/castells-con4.html

  Castells M. (1996). The Rise of the Network Society, The Information Age: Economy, Society and Culture Vol. I. Cambridge, MA and Oxford, UK: Blackwell. Βλ. επίσης του ιδίου:

· Castells, Manuel (1997) The Power of Identity, The Information Age: Economy, Society and Culture Vol. II. Cambridge, MA and Oxford, UK: Blackwell..

· Castells, Manuel (1998). End of Millennium, The Information Age: Economy, Society and Culture Vol. III. Cambridge, MA and Oxford, UK: Blackwell.

Θανάσης Τσακίρης

Φαλτσέτα - 1998     
 
Στίχοι:   Μάνος Ξυδούς
Μουσική:   Μάνος Ξυδούς
Ερμηνεία: Πυξ Λαξ  

Θυμάμαι απόψε που τ’ αστέρια με κυκλώσανε
ένα juke box με φαντασία να καλπάζει
Τόσα τραγούδια που τα χείλη μας προδώσανε
όπως σε πρόδωσα και εγώ για κάποιον άλλη

Ήρθε κι εκείνος ο μουστάκιας ο απότομος
όλο εγκρίνιαζε πως να κρατάς τις στέκες
Στου Jimmy Hendrix τις χαβάγιες εχανότανε
καθώς οι μπίλιες ετρακάρανε σαν πέτρες

Ήρθε και ο Μπίλυ ο αράπης που εμίλαγε
χωρίς να νοιάζεται αν κάποιος του μιλούσε
"Ξυπνάτε βρε μαλάκες απ’ την κούνια σας"
κι ύστερα αμίλητος τις τράπουλες βροντούσε

Σ’ ένα τραπέζι που εφώτιζαν τα ξέφωτα
σαν αυτοκράτορας ο Βάγγος αραδιάζει
Στρωμένη είναι η δουλειά στης Τρούμπας τα περίχωρα
με τα αζήτητα κομμάτια μιας τσατσόγριας που προστάζει

Μια Τετάρτη που τα ξύδια τους εξέραναν
δίπλα στη στάση της Λιοσίων σταματάνε
Ένα ταξί τους παίρνει προς τις γέφυρες
και κατηφόρα για το σπίτι τους τραβάνε

Φράγκα δεν έχω να πληρώσω τα ετίναξα
για μια βρωμιάρα με ακούς μα δεν πειράζει
στραβομουτσούνιασε ο τύπος και σταμάτησε
κατέβα κάτω και τον πιάνει απ’ το κεφάλι

Τραβάει ο Βάγγος τη φαλτσέτα από την κάλτσα του
και την κολλάει στο πρόσωπο του μάγκα
Μα είχανε ήδη μαζευτεί οι χωροφύλακες
και τους επήγαν σηκωτούς πίσω από τη μάντρα

Τόπι στο ξύλο τους εκάνανε και φύγανε
Μα εκείνοι από μέσα τους γελούσαν
αύριο θα κάναν πάλι τη φιγούρα τους
σε έναν κόσμο που αγαπούσαν και μισούσαν

Θυμάμαι απόψε που τ’ αστέρια με κυκλώσανε
ένα juke box με φαντασία να καλπάζει
τόσα τραγούδια που τα χείλη μας προδώσανε
όπως σε πρόδωσα και εγώ για κάποιον άλλη

  

https://www.youtube.com/watch?v=1Wq3ZcEiiMo


Γιορτάζουν σήμερα Τετ 09 Μαι 18 : Ησαΐας, Ησαΐα, Ησαΐτσα, Σίτσα, Χριστόφορος, Χριστοφόρης, Χριστοφόρα, Φόρης, Φόρα, Χριστόφης, Χριστοφία, Χριστοφίνα, Χριστοφίτσα  www.eortologio. (source ©: www.eortologio.gr)

ΕΞΟΔΟΣ

Ο ζωγράφος Γρηγόρης Παπαμαλής, από τα Μοσχονήσια στη Λήμνο
Διοργανωτές: Centre for Asia Minor Studies

Σήμερα στις 6 μ.μ. - 7:30 μ.μ.

Centre for Asia Minor Studies
11 Kydathinaion Str., 10558 Αθήνα

Λεπτομέρειες
Ο Γρηγόριος Παπαμαλής (1871 - 1941) ήταν Έλληνας λαϊκός ζωγράφος και αγιογράφος από τα Μοσχονήσια, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής έζησε και εργάστηκε στη Λήμνο.

Σήμερα μεγάλο μέρος του έργου του είναι χαμένο ή τραυματισμένο είτε από αδιαφορία είτε από άγνοια. Σώζονται κυρίως αγιογραφίες του σε ναούς και ελάχιστες «κοσμικές» ζωγραφιές του, οι οποίες έτυχε να βρεθούν σε ευγενικά χέρια. Κάποια έργα του, ίσως τα σπουδαιότερα, είναι γνωστά μόνο από φωτογραφίες, αφού οι τοίχοι τους οποίους κοσμούσαν είτε ασβεστώθηκαν είτε μετατράπηκαν σε μπάζα!

Η Άσπα Αρώνη, από το 1988, καταγράφει το έργο του Παπαμαλή το οποίο και ανακάλυψε τυχαία περπατώντας στην ενδοχώρα της Λήμνου.

ΕΝΤΟΣ

ΕΡΤ2
Μικροφίλμ
09/05/2018 22:30 - 22:45 ( 15') κατάλληλο, επιθυμητή η γονική συναίνεση
Κατηγορία: Ταινία, Σκηνοθεσία: Νικόλας Κολοβός, Ηθοποιοί: Ελευθερία Γεροφωκά,Δημήτρης Λάλος,Άννυ Λούλου,Ντόρα Σιμοπούλου
'Σήμερα Γάμος Γίνεται'. Η Σοφία πανικοβάλλεται κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του γάμου της. Ένα μπέρδεμα σκέψεων και εικόνων ενεργοποιούν το άγχος της, αλλά η Σοφία προσπαθεί να το ξεπεράσει. (60')


ΕΡΤ3
Jimi Hendrix: The Isle Of Wight
09/05/2018 23:00 - 00:30 ( 90') κατάλληλο, επιθυμητή η γονική συναίνεση
Κατηγορία: Ντοκιμαντέρ
ΠΡΕΜΙΕΡΑ. Ο Jimi Hendrix σε μία από τις σημαντικότερες συναυλίες της ζωής του, 18 μέρες πριν τον θάνατό του. Ο βραβευμένος με όσκαρ σκηνοθέτης Murray Lerner σκηνοθετεί το ντοκιμαντέρ αυτό, για τη συναυλία που έμεινε στην ιστορία.

SundanceTV
No No: A Dockumentary
09/05/2018 21:20 - 23:00 ( 100') κατάλληλο, επιθυμητή η γονική συναίνεση
Κατηγορία: Ντοκιμαντέρ, Σκηνοθεσία: Τζεφ Ράντις
Εξερευνούμε τη ζωή του Αμερικανού παίχτη του μπέιζμπολ Ντοκ Έλις, συμπεριλαμβανομένου του εθισμού του στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ και πώς βοήθησε άλλους με παρόμοια προβλήματα μέχρι τον θάνατό του το 2008. (2014)

Tsakthan Daily 8/5/2018--Κράτος και Παγκοσμιοποίηση:10 μικροί Κάρολοι;

"Οπουδήποτε πηγαίνω, βρίσκω πως ένας ποιητής είχε έρθει εκεί πριν από εμένα".
― Sigmund Freud

Στην καθαρά μαρξιστική συζήτηση η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η απορρύθμιση των διεθνών ροών χρήματος και κεφαλαίων, θεωρείται μέσο για την αναδιοργάνωση του παγκόσμιου καπιταλισμού μετά την κρίση της δεκαετίας του 1970. Η αναδιοργάνωση αυτή συνεπάγεται την αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων και των πολιτικών συστημάτων. Γι’ αυτό η παγκοσμιοποίηση γίνεται αντιληπτή ως στρατηγική ταξικής πάλης. Οι μαρξιστές της Σχολής της Ρύθμισης θεωρούν ότι κεντρικός στόχος αυτής της στρατηγικής είναι η διάλυση των πολιτικών δομών και των ταξικών σχέσεων που διαμορφώθηκαν ως χαρακτηριστικά στοιχεία της περιόδου του μεταπολεμικού φορντιστικού μοντέλου καπιταλισμού.  Κατά τον M. Aglietta, όπως και για τον Καρλ Μαρξ θεμέλιος λίθος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι η «μισθωτή εργασία» που είναι η βάση της εκμετάλλευσης και, ως εκ τούτου, της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η παγκοσμιοποίηση είναι η εδαφική επέκταση της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλλευσης σε πλανητικό επίπεδο. Όμως, η παρέμβαση του κράτους είναι προϋπόθεση για την επέκταση του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν είναι δυνατή χωρίς αυτή. Το κράτος  διευρύνει την κοινωνία των πολιτών και αναδιαρθρώνει τις νόρμες της με νόμους, καταπίεση, εξαναγκασμό αλλά και κίνητρα. Για το λόγο αυτό προϋπόθεση είναι η ύπαρξη ισχυρών κρατών που θα εξασφαλίζουν τη διαχείριση των εγχώριων συγκρούσεων αλλά και των μεταξύ τους διαμαχών.

Έχοντας αυτή την προβληματική υπόψη, ας δούμε πώς βλέπει ο μεγάλος μαρξιστής ιστορικός Έρικ Χομπσπωμ την ιστορική εξέλιξη του κράτους στον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση. Στην Εποχή των Επαναστάσεων ο Χόμπσπωμ περιέγραψε την ανάδειξη των κύριων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του σύγχρονου νεωτερικού κράτους: συνεκτική και αδιάσπαστη επικράτεια, που διαθέτει σαφώς καθορισμένα σύνορα κυβερνώμενη από μία και μοναδική κυρίαρχη εξουσία, σύμφωνα με ένα ενιαίο θεμελιακό νομικό και διοικητικό σύστημα. Στην Εποχή του Κεφαλαίου δείχνει πώς αυτή η πολιτική υπερδομή διαδόθηκε και καθιερώθηκε σε όλη την Ευρώπη και πώς αλληλοκαλύφθηκαν συμπληρωματικά η οικοδόμηση του κράτους-έθνους και η ανάπτυξη και διάδοση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Στην Εποχή της Αυτοκρατορίας εξιστορεί τη διαδικασία με την οποία ο κόσμος της καπιταλιστικής οικονομίας που διευρυνόταν «ως την άκρη αυτού του κόσμου» τεμαχίστηκε σε εχθρικές εθνικές οικονομίες που ανταγωνίζονταν για τα άμεσα υλικά οικονομικά κέρδη και συμφέροντά τους αλλά και για την εξίσου υλική πολιτική επιρροή στον κόσμο. Εκφράστηκε έτσι το «τέλος» της εντελώς ελεύθερης αγοράς και την ανάπτυξη του προστατευτισμού ως κρατικής πολιτικής και η αρχή της καπιταλιστικής οικονομικής συγκέντρωσης και της συγκεντροποίησης μέσω της κεφαλαιακής συσσώρευσης και, βεβαίως, του ιμπεριαλισμού ως άνοιγμα του δρόμου για την ανάφλεξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της υλικής οικονομικής αυτάρκειας των κρατών που χαρακτήριζε την μεσοπολεμική περίοδο. Στην Εποχή των Άκρων ξεκινά με την οικονομική κρίση, την άνοδο του Φασισμού και του Ναζισμού, τη διεξαγωγή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και καταλήγει με την «παρακμή-διάλυση» της εθνικής οικονομίας και του έθνους κράτους.  Συγκεκριμένα, ο Χομπσπωμ έγραψε: «…το εθνικό κράτος βρισκόταν σε άμυνα απέναντι σε μια παγκόσμια οικονομία που δεν μπορούσε να ελέγξει˙ απέναντι σε θεσμούς που είχε κατασκευάσει για να θεραπεύσει τη δική του διεθνή αδυναμία, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση˙ απέναντι στην εμφανή χρηματοοικονομική του ανικανότητα να διατηρήσει τις υπηρεσίες του προς τους πολίτες που τόση αυτοπεποίθηση ανέλαβε μερικές δεκαετίες νωρίτερα˙ απέναντι στην πραγματική ανικανότητά του να διατηρήσει αυτό που, κατά τους ίδιους τους πολίτες του, ήταν μια κύρια λειτουργία του: τη διατήρηση του νόμου και της τάξης».


Hirsch J. (2000) “The concept of materialist state theory and regulation theory” στο Johannes Schmidt D. and Hersh J. (επιμ.) Globalization and Social Change. London, UK: Routledge.
  Aglietta M. (2000) A Theory of Capitalist Regulation: The US Experience.  London, UK: Verso.
  Eric Hobsbawm (1962) The Age of Revolution: Europe, 1789-1848. London, UK: Weidenfeld & Nicolson.
– (1975) The Age of Capital:1850-1875. London, UK: Weidenfeld & Nicolson.
– (1987) The Age of Empire: 1875-1914. London, UK: Abacus Books.
– (1994) The Age of Extremes: The Short Twentieth Century 1914-1991. New York, NY: Pantheon Books.
 
Θανάσης Τσακίρης




Για λόγους ταξικούς     
 
Στίχοι:   Χατζηφραγκέτα
Μουσική:   Χατζηφραγκέτα
Ερμηνεία: Χατζηφραγκέτα

Φέρνω ζάλη, λυρικά τεχνάσματα και πάλι σου'κανα τανα-που και μπουρδέλο το κεφάλι σε κόπαναν’ οι ρίμες μου σαν τον Μοχάμεντ Άλι και άμα δε σ'αρέσει άλλαξε κανάλι όπως πρώτα τα flows σκάνε σαν τα βαρελότα στις παραγωγές του Rasta όλοι κάνουνε την κότα κάνει τακουνάκι ο Ματεράτσι στον Ζαμπρότα πετάγεται ο Ντελ Πιέρο κι η μπάλα μπαίνει γκολ kill `em all παλιά όλοι ακούγανε metallica το ρίξαμε στους μπάφους στα συρτά και τα αμπντάλικα πήγα διακοπές στην Αστυπάλαια και κάηκα με τον Ντε Λα Φου μέσα σε κάτι ψαροκάικα που θα καταλήξει η κουβέντα με το Χάρη του είπα του μαλάκα πως δεν ξέρει να ραπάρει καλύτερα να πιάσει καμιά τίγρη σε σαφάρι να πίει κανένα γαρο-τσι με τον Μπουτάρη μακάρι να έφερνα εξάρες μ’ ενα ζάρι να σούταρα τη μπάλα και να πήγαινε δοκάρι και μέσα θέλω αβλέπει τη Βίκυ Φλέσσα να με ψήνει να με λιώνει σαν τοστάκι στη φριτέζα έχω σε αφίσα τον Τάκη, τον Φύσσα, τον Ζήση, τον Βρύζα, τη Λίζα κορνίζα θα πάω ν’ αγοράσω τον πύργο στην Πίζα, έμεινε τ'αμάξι γιατί χάλασε το τσοκ διαβάζει η Μαρία συνεχώς Καστοριάδη αυτή θα κάνει ντόκτορα και εγώ βαθιά στον Άδη μήπως παίζει κανά ζεζαλιζλε γι'αυτό το βράδυ;

Ίσως για λόγους ταξικούς και όχι μόνο, τρελό μωράκι του ουρανού για σένα λιώνω και το κεφάλαιο του Μαρξ που πήρα στην γιορτή σου εάν του είχες ρίξει μια ματιά, θα ήμουνα μαζί σου.

Είναι τα ρεφρέν μου σουξεδιάρικα το ξέρω, τι να κάνω ρε Μαρία που μακριά σου υποφέρω σ'είδα με ένα μαλάκα στο suzuki το pajero να σου απαγγέλει Ελύτη και Μολιέρο μα δε θα βρεις το νόημα μες στον Ουμπέρτο Έκο δε θέλει ο Χατζήγιαννος κομπρέσορα και echo, τσάμπα θέλει να τα δώσει και τον κόσμο να πορώσει απλό ο Βαγγελάκης θέλει πάλι να τα χώσει zero, zero, zero από Μαρόκο, τα μπιτ του Κατωμέρη θα σ'αφήσουνε στον τόπο δε θέλει γρηγοράδα μα το ραπ θέλει τρόπο το ξέρει ο Βαγγελάκης γι'αυτό τον πούλο μόκο τα τραγούδια σας χειρότερα και απ'το φορτούνε φόκο ακούνε τη δισκάρα κ έχουν πάθει κοκομπλόκο mc's κολλάνε εύκολα στον τοίχο με στόκο αναλαμβάνουν άλλοι μην μπαίνετε στον κόπο αν θέλεις να με φτάσεις πιες κανά red bull Billar (do) a tres bandas και όχι pool που το βρήκες ρε λαμόγιο του κουστούμι πιρ ντε πουλ ό,τι και να κάνεις ο Χάτζη θα'ναι κουλ

Ίσως για λόγους ταξικούς και όχι μόνο, τρελό μωράκι του ουρανού για σένα λιώνω και το κεφάλαιο του Μαρξ που πήρα στην γιορτή σου εάν του είχες ρίξει μια ματιά, θα ήμουνα μαζί σου.

Λοσπούα και πουλέπα και τη κότα λακαμάδες σκάει ο χατζήγιαννος που κάνει τους ραπάδες τανάπου, τα χώνει και αυτός στο κάπου κάπου του τελείωσαν τα ακόρντα και ξεκίνησε τα μπιτ, μου το είπαν δύο κουμούνια πως άλλο είναι η τρόικα και άλλο η περεστρόικα, τα βράδια με τακούνια όλοι σε φωνάζουν Μόνικα κινείσαι με ψευδώνυμα σου κλείνουνε το μάτι Γιαννάκη κάτσε φρόνιμα.
Welcome to the rock από τον Τζον Μέισον, τρέχεις να γλεντήσεις και φωνάζεις κύριε λέησον, έριξε χυλόπιτα η Λόλα στον Καρνέισον, σε κυνηγάνε οι ρίμες μου σαν ρόπαλο του baseball. Χι και Φι επιστροφή κινούμαι υπογείως θα με βρεις στα μπιλιαρδάδικα κυρίως ή στους αγανακτισμένους να πίνω καμιά μπύρα να κάνω πάντα τράκα χαρτάκια και αναπτήρα. Με Βύρων Φιδετζή και Σελιμά στο Ιεμά, Ραστά στην παραγωγή θα σε πείσω λακαμά. Άκου τα τραγουδάκια μας και άραξε μήπως παίζει κανά ζεζαλιζέ

Ίσως για λόγους ταξικούς και όχι μόνο, τρελό μωράκι του ουρανού για σένα λιώνω και το κεφάλαιο του Μαρξ που πήρα στην γιορτή σου εάν του είχες ρίξει μια ματιά, θα ήμουνα μαζί σου.
Τρώω τα μακαρόνια σαν τον Καπαμαρούν , πήγα τις προάλλες να πάρω μια βερμούδα και τρωω τα μακαρόνια σαν τον Καπαμαρούν.

https://www.youtube.com/watch?v=wbQTMfk_3vk


EΞΟΔΟΣ

ΙΔΡΥΜΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΖΟΓΓΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοκρατίας 49, Π. Ψυχικό, 2106712210.

«Ουγκέτσου Μονογκατάρι» (Κέντζι Μιζογκούτσι, 1953) την Τρίτη 8/5, στις 17.30. Είσοδος ελεύθερη

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε
Κωμωδία
«Θέατρο εν θεάτρω», με την υπόθεση να εκτυλίσσεται εντός κι εκτός σκηνής κατά τη διάρκεια των προβών μιας παράστασης
Studio Κυψέλης  αθηνόραμα Club

Μέχρι 13/5 Απόψε αυτοσχεδιάζουμε
Αρπακτικά
Κοινωνικό
Η Φ. βλέπει ένα όνειρο ή μήπως εφιάλτη; Μια σειρά απρόσμενων γεγονότων την οδηγούν σε μια περιπέτεια και η λογική της δοκιμάζεται...
Skrow

Μέχρι 5/6


ΕΝΤΟΣ

Τρίτη 8 Μαΐου
ALPHA
23:50
SNAKE EYES
Θρίλερ 1998 | Έγχρ. | Διάρκεια: 98'
Αμερικανο-καναδική ταινία του Μπράιαν Ντε Πάλμα με τους Νίκολας Κέιτζ, Γκάρι Σινίζ, Τζον Χερντ.Ένας διεφθαρμένος αστυνομικός με πολιτικές φιλοδοξίες που ερευνά τη δολοφονία του Υπουργού Άμυνας στη διάρκεια ενός πυγμαχικού αγώνα, ξεσκεπάζει μια συνωμοσία.

Με αδιαμφισβήτητη βιρτουοζιτέ (όπως στο μονοπλάνο της έναρξης), ο Μπράιαν Ντε Πάλμα επιχειρεί να δημιουργήσει μια φιλμική συμφωνία πάνω στο θέμα της προδοσίας και της διαφθοράς, αλλά και της σχετικότητας της αλήθειας. Μόνο που όλη αυτή η εκπληκτική σκηνοθετική ακρίβεια υπηρετεί ένα προβλέψιμο σενάριο, με αρκετές αναληθοφάνειες και χωρίς την αναμενόμενη κλιμάκωση της έντασης.

Tsakthan Daily 6/5/2018 --Κράτος και Παγκοσμιοποίηση: Μια διαδικασία εν τω γίγνεσθαι

"Ο δογματισμός και ο σκεπτικισμός είναι και οι δύο, κατά μία έννοια, απόλυτες φιλοσοφίες. Κάποιος είναι βέβαιος ότι γνωρίζει, ο άλλος δεν ξέρει. Αυτό που η φιλοσοφία πρέπει να διαλύσει είναι η βεβαιότητα, είτε της γνώσης είτε της άγνοιας. "– Bertrand Russell

Οι θεωρητικοί της τάσης της «πολυσύνθετης παγκοσμιοποίησης» τονίζουν ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια παγιωμένη κατάσταση αλλά μια διαδικασία εν τω γίγνεσθαι. Συμφωνούν με τους σκεπτικιστές ότι το εμπόριο και οι επενδύσεις δεν ρέουν παρά μόνο στο τρίγωνο Βόρεια Αμερική-Ευρώπη-Ιαπωνία αλλά τονίζουν ότι η άνοδος των εμπορικών περιφερειακών μπλοκ αποτελεί μέρος της ευρύτερης διαδικασίας παγκοσμιοποίησης.  Από αυτή την άποψη, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ε.Ε. που απαιτεί το άνοιγμα των αγορών των κρατών που έχουν ζητήσει να ενταχτούν σε αυτήν και την υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων επιλογών πολιτικής. Συμφωνούν, επίσης, ότι ο βαθμός ολοκλήρωσης των οικονομιών βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με αυτό των αρχών του 20ού αιώνα μόνο που τώρα είναι πολύ βαθύτερη καθόσον δεν πρόκειται απλώς για το άνοιγμα των αγορών για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες αλλά για την παραγωγή τους στις τρίτες χώρες. Π.χ. η παραγωγή των αυτοκινήτων της Ford γίνεται μόνο κατά το ¼ στις ΗΠΑ ενώ τα ¾ στις χώρες του τρίτου κόσμου και είναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα μοντέλο δόθηκε η ονομασία Mondeo. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν σύνορα.

Υπάρχουν ακόμη σημαντικές ανισότητες στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη και κάθε δραστηριότητα «γειώνεται» σε συγκεκριμένο τόπο. Πρόκειται, λοιπόν, για μια αναδιαμόρφωση της εξουσίας και των συσχετισμών δύναμης σε όλα τα επίπεδα.  Άλλοι συγγραφείς αυτής της τάσης εξετάζουν τις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης σε πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο και όχι μόνο στο οικονομικό, όπως κάνουν οι globalists. Ένα βασικό στοιχείο που διαμορφώνεται στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών είναι η δημιουργία και αφύπνιση μιας «παγκόσμιας συνείδησης», κάτι που φαίνεται με τις παγκόσμιου χαρακτήρα κινητοποιήσεις για μια εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, για τις παγκόσμιες αντιπολεμικές πορείες, τις οικολογικές εξεγέρσεις εναντίον της επιδείνωσης της περιβαλλοντικής κρίσης που εντείνεται με την ανεξέλεγκτη δράση πολυεθνικών εταιριών, όπως για παράδειγμα οι διεθνείς κινητοποιήσεις εναντίον των μεταλλείων χρυσού. Όλα αυτά έχουν συνέπειες για το κράτος-έθνος.

 Οι συγγραφείς της τάσης απορρίπτουν έντονα την άποψη των globalists για το «τέλος του έθνους-κράτους» αλλά δεν παραβλέπουν τις αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στο ρόλο του κράτους. Το κράτος δεν παραχωρεί μόνο προς τα πάνω, δηλαδή στις περιφερειακές ενώσεις ή στις διεθνείς ΜΚΟ, δικαιώματα, εξουσίες και αρμοδιότητες αλλά και προς τα κάτω αποκεντρώνοντας τες είτε σε νομαρχίες, δήμους και περιφέρειες είτε σε σε ομάδες της λεγόμενης «κοινωνίας πολιτών» όπως τα επιμελητήρια, τα εργατικά συνδικάτα και οι εργοδοτικές ενώσεις που τους έχουν εκχωρηθεί αρμοδιότητες διαχείρισης και λειτουργίας προγραμμάτων επαγγελματικής επιμόρφωσης και εκπαίδευσης. Πλαγίως δε, εξουσίες και αρμοδιότητες αποκτούν οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις που μπαίνουν στους τομείς της ιδιωτικής εκπαίδευσης και της πληροφορικής. Το πέρασμα εξουσιών στις δυνάμεις της αγοράς σημαίνει πως ασκούνται συνεχείς πιέσεις για την αύξηση της έντασης του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών ώστε να δίνεται έμφαση και προτεραιότητα στην (ανταγωνιστική) οικονομία και όχι στην ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών και στην αναδιανομή του πλούτου.  Γι’ αυτό θεωρούν λανθασμένη τη θεωρία των σκεπτικιστών και όσον αφορά την άποψή του για τη «γενναιοδωρία» του κράτους ως προς τις κυβερνητικές δαπάνες που αφορούν το περασμένο στάδιο της ανάπτυξης του κράτους πρόνοιας το οποίο οι νεοφιλελεύθεροι συρρίκνωσαν σε συνδυασμό με τη δημογραφική πίεση και τη  χαμηλή αύξηση των οικονομικών μεγεθών.

Held D., McGrew, Goldblatt D., Perraton J. (1999) Global Transformations: Politics, Economics and Culture. Cambridge, UK: Cambridge University Press
Breslin S. and Higgott R. (2000) “Studying Regions: Assessing the New, Learning from the Old” in New Political Economy 5 (3) November σελ 333-353
 Dicken P. (2003) Global Shift: Reshaping the Global Economic Map in the 21st Century,  London, UK: Sage..
 Τσακίρης Θ. (2008) « Ό,τι είναι χρυσό δεν λάμπει: διεθνείς κοινωνικές κινητοποιήσεις ενάντια στα χρυσορυχεία». Περ. Προσεχώς, τεύχος 19, σελ. 8-10.
 Cerny P.G. (1997) “Paradoxes of the Competition State: The Dynamics of Political Globalization”, Government and Opposition, 32 (2) σελ. 251-74.
  Hall P. and Soskice D. (2001) “Introduction” in Hall P. and Soskice D. (eds.) Varieties of Capitalism: The Institutional Foundation of Comparative Advantage. Oxford, UK: Oxford University Press
Weiss L. (2003) States in the Global Economy: Bringing Domestic Institutions Back In. Cambridge, UK: Cambridge University

Θανάσης Τσακίρης




Σιγουριά - 1996     
 
Στίχοι:   Active Member
Μουσική:   B.D Foxmoοr
Ερμηνεία: Active Member


Κακό πράγμα η σιγουριά τελικά άκου που σου λέω
εγώ που πληρώνω ακόμα για όλα εκείνα που δε φταιω
δεν άραξα ποτέ να βολευτώ σε όσα είχα κοντά μου
δε μοιράστηκα ποτέ τα όνειρά μου.
Με εκείνους και καλά τους βολεμένους
εγώ έψαχνα το δάκρυ κάπου αλλού, στους πληγωμένους
απ’ όλα εκείνα που μουλιάζουν το μυαλό μας
που γεμίζουν ένα ψέμα με χαρά για το εγώ μας.

Στάθηκα απέναντι από εκείνα που μου `τάζαν
που μου χαλάγαν τη ζωή και με τρομάζαν
γιατί είναι τόσο ψυχρό και βέβαιο το πάθος
που δε σηκώνει λάθος.
Και με απόγνωση βαθιά κοιτάω να μην καταντήσω
να πληρώνω λύτρα για να πάρω τη ζωή μου πίσω
Βάζω στοίχημα λοιπόν όλα τα όνειρά μου
και τρέχω πάλι μακριά απ’ τη σιγουριά μου.

Και έτσι στο έργο που κυλάει σήκωσε λίγο τη ματιά σου
είναι ο ρόλος σου μικρός βάλε λόγια ρε δικά σου
ζήσε περήφανη ζωή και άσε το δράμα
Διώξε το φόβο μακριά δεν έχει όρια το θαύμα.
Πες ότι θέλεις να πετάξεις κι ας μεγάλωσες στο χώμα
πάρε μαύρο και λευκό, φτιάξε ένα δικό σου χρώμα
κάνε φίλους που δεν έχουν λησμονήσει
εκείνο το παιδί που δεν έχει ακόμα αρχίσει
να μετράει τις αναμνήσεις και τη λύπη του να φτύνει
να ζητάει απ’ τη στιγμή μεγαλείο και να κρίνει
ό, τι του δίνει μια εικόνα τυλιγμένη μ’ ένα ψέμα
ένα τίποτα που αρκεί για να γίνει πρώτο θέμα.
Μα εκεί χαμένος στην ασφάλεια της λήθης
να φωνάζει η ψυχή του «Ρε, ηλίθιε, δε με πείθεις!»

Θέλω μια άνοιξη από δάκρυα, πίστεψέ το, είναι η σειρά σου
σ’ αγαπάει η ζωή φύγε ρε απ’ τη σιγουριά σου.

Τη σιγουριά που μου έδινες Θεέ μου δεν πήρα ποτέ μου
είχα παρέα τον πόνο στα ταξίδια μου εγώ
τριγύρω μου όλα γνωστά σαν το αύριο, το χθες μου
να μου κλείνουν το στόμα μα δεν λέω να πνιγώ.



https://www.youtube.com/watch?v=Mc9DELD6qKw



ΕΞΟΔΟΣ

Ο Κύριος και η Κυρία Αντελμάν 
Monsieur et Madame Adelman


Δραματική κομεντί 2017 | Έγχρ. | Διάρκεια: 120'
Γαλλοβελγική ταινία, σκηνοθεσία Νικολά Μπεντός με τους: Ντενί Πονταλιντές, Πιέρ Αρντιτί, Ντοριά Τιλιέ, Νικολά Μπεντός

Η σύζυγος ενός διάσημου συγγραφέα, ο οποίος μόλις έχει πεθάνει, διηγείται σε έναν δημοσιογράφο την κοινή τους ζωή για σχεδόν μισό αιώνα και την αλήθεια πίσω από το λογοτεχνικό θρύλο που συνοδεύει τον άντρα της.

Από κοινού 
Performance
Μια διαδραστική παράσταση στην οποία ηθοποιοί και θεατές δημιουργούν επιτόπου μια αυτοσχεδιαστική ιστορία και την παρουσιάζουν
Παλμός Χώρος Έκφρασης & Θεραπείας

Από 6/5 Μέχρι 25/6
Πρεμιέρα: 6/5/2018


ΕΝΤΟΣ


Κυριακή 6 Μαΐου
COSMOTE CINEMA 1HD/COSMOTE TV
21:00
Η Τριλογία της Απόκλισης: Αφοσίωση
The Divergent Series: Allegiant
Περιπέτεια 2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 110'
Αμερικανική ταινία του Ρόμπερτ Σβέντκε, με τους Σάιλιν Γούντλι, Τέο Τζέιμς, Οκτάβια Σπένσερ.Παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις του νέου καθεστώτος, η Τρις, ο Φορ και τρεις ακόμα σύντροφοί τους περνούν στην εξωτερική πλευρά του φράκτη και περιπλανιούνται σε μια έρημη, κατεστραμμένη γη. Όμως, κάποιοι τους περιμένουν εκεί έξω…

Tsakthan Daily 5/5/2018 -- Κράτος και Παγκοσμιοποίηση: Τα κυδώνια μυρίζουνε ακόμα!

Αν οι παραπάνω λάτρεις της παγκοσμιοποίησης έχουν φτάσει στο σημείο να αφήνουν την τύχη του κράτους στα χέρια των εργολάβων κηδειών, υπάρχουν και οι σκεπτικιστές που κάνουν πως δεν βλέπουν -και κάποιοι εξ αυτών δε μπορούν να δουν- τις όποιες αλλαγές έχουν συντελεστεί. Προχωρούν τόσο  πολύ ώστε να θεωρούν  ότι στην πραγματικότητα η παγκόσμια οικονομία είναι πιο κλειστή και από την προ-1984 περίοδο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Ούτε θεωρούν ότι υπάρχει υψηλότερο επίπεδο ολοκλήρωσης όπως τότε. Τέλος, αμφισβητούν την άποψη για την ύπαρξη κόσμου χωρίς σύνορα. Θεωρείται ότι υπό το μανδύα της παγκοσμιοποίησης επιχειρείται να επιβληθεί ως αναπόφευκτη η σκόπιμη ιδεολογικά διαδικασία της οικονομικής φιλελευθεροποίησης που υποτάσσει τα κράτη και τα άτομα στις ολοένα και πιο επιθετικές δυνάμεις της αγοράς. Υπάρχει και μια ακόμη άποψη στην τάση αυτή που δέχεται ότι έχουν γίνει βήματα προς την παγκοσμιοποίηση αλλά δεν ήταν τόσο στέρεα με αποτέλεσμα σε κάθε αποτυχία να υπάρχει η αντίστροφή πορεία προς το «τέλος της παγκοσμιοποίησης». Οι εμπορικές και επενδυτικές ροές απέχουν πολύ από το να είναι παγκόσμιες. Αντιθέτως, σε πολύ υψηλό βαθμό συγκεντρώνονται στο τρίγωνο Βόρεια Αμερική-Ευρώπη-Ιαπωνία, αφήνοντας απ’ έξω τις αναπτυσσόμενες χώρες για τις οποίες υπάρχουν μόνο ψίχουλα: μόνο 16% των άμεσων ξένων επενδύσεων πήγαν στα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Οι επιχειρήσεις δεν πηγαινοέρχονται ανενόχλητες από χώρα σε χώρα γιατί το κόστος απεγκατάστασης/αποεπένδυσης, από μια χώρα όπου μια επιχείρηση έχει επενδύσει πολύ χρόνο και χρήμα σε ουσιαστικές δαπάνες όπως η εκπαίδευση του προσωπικού, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι υψηλότερο από το κέρδος λόγω διαφοράς φορολογίας. Επομένως, αυτές οι επιχειρήσεις δεν είναι πραγματικά παγκόσμιες αλλά λειτουργούν με μια ξεχωριστή και ισχυρή εθνική βάση.

Συμπεραίνουν, λοιπόν, οι σκεπτικιστές, ότι πρόκειται για μια «ανοιχτή διεθνή οικονομία που ακόμη, στη βάση της, χαρακτηρίζεται από συναλλαγές μεταξύ σχετικά ξεχωριστών εθνικών οικονομιών και όπου πολλά αποτελέσματα, όπως η ανταγωνιστική επίδοση των επιχειρήσεων και των τομέων, καθορίζονται ουσιαστικά από διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στο εθνικό επίπεδο. Όσον αφορά το μέλλον του κράτους θεωρούν ότι η αναγγελία του θανάτου του ιστορικού αυτού θεσμού είναι «πρώιμη» ή «ανεπαρκώς θεμελιωμένη», καθώς ακόμη και στη δεκαετία του 1990, όταν όλα ιδιωτικοποιούνταν στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, το μερίδιο των κυβερνητικών δαπανών ως προς το ΑΕΠ ανερχόταν σε μέσους όρους σε 47% έναντι 21% στην προ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου περίοδο.

.
O’ Brien R. (1992) Global Financial Integration:  The End of Geography. New York, NY: Council on Foreign Relations Press.
 Friedman Th. (1999) The Lexus and the Olive Tree. London, UK: HarperCollins.
 Hirst P. and Thompson G. (1996) Globalization in Question: The International Economy and the Possibilities of Governance. Cambridge, UK: Polity Press και  McMichael P. (2000) Development and Social Change. A Global Perspective. Thousand Oaks, CA: Pine Forge Press.
Rugman A. (2000) The End of Globalization. London: Random House.

Θανάσης Τσακίρης




Μια χωριανή μου πέρδικα - 1975     
 
Στίχοι:   Ερρίκος Θαλασσινός
Μουσική:   Νίκος Ξυλούρης
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

"Μια χωριανή μου πέρδικα
του κήπου μου τση βιόλες,
άλλες τσιμπά κι άλλες μαδεί
κι εξέρανέ τση όλες".

Να τη χαλάσεις τη φωλιά,
την πέρδικα να διώξεις.
Το νου σου στο κεφάλι σου
να τον αναμαζώξεις.

Μια χωριανή μου πέρδικα
ξεσήκωσε το νου μου
και δεν αναμαζώνομαι
στο σπίτι του κυρού μου.

Θα την ταΐζω ζάχαρη
να μην την αγριέψω
κι όντε κοιμάται η μάνα τζη
τη νύχτα θα την κλέψω.

Να την εκλέψεις δε βαστάς,
είναι μικρή και κλαίει
κι ανε της πεις και τίποτα
της μάνας της το λέει.

Χαθήκανε τ’ άλλα πουλιά
που λεύτερα πετούνε;
Υπάρχουνε πολλώ λογιώ
και με παρακαλούνε.

Το σείσμα και το λύγισμα
άλλη καμιά δεν το `χει,
μόνο η πετροπέρδικα
που είναι στο μετόχι.

Πέμψε να βρεις τη μάνα τση,
κυδώνι στο μαντήλι,
να γίνετε δικολογιά
και μπιστεμένοι φίλοι.

Πέμπω τση ξαναπέμπω τση,
μα δε μου λέει πράμα.
Για δε διαβάζει τη γραφή,
για χάνεται το γράμμα.

https://www.youtube.com/watch?v=sS0ZwPomnbI


Περί Ρητορικής

"Υπάρχουν, λοιπόν, αυτοί οι τρεις τρόποι να επιτύχουμε την πειθώ. Ο άνθρωπος που πρόκειται να διευθύνει ανθρώπους πρέπει, όπως είναι σαφές, να μπορεί να επιχειρηματολογεί λογικά, να κατανοεί τον ανθρώπινο χαρακτήρα και την καλοσύνη στις διάφορες μορφές τους και να κατανοεί τα συναισθήματα ... "

Αριστοτέλης,  Η τέχνη της ρητορικής

ΕΞΟΔΟΣ

ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

7η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
19.00  Γλυκό άρωμα της Άνοιξης «Ζίζου»/ Sweet smell of Spring «Zizou» (2016, 95’) Σκηνοθεσία: Φερίντ Μπουγκεντίρ
           Ελληνικοί & Αγγλικοί υπότιτλοι.
21.00  Μαντέλα: Ο μακρύς δρόμος προς την ελευθερία/ Mandela: long walk to freedom (2013, 146’) Σκηνοθεσία: Τζάστιν Τσάντγουικ
           Ελληνικοί υπότιτλοι


ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ
Ινστιτούτο Γκαίτε, Ομήρου 14-16, Κολωνάκι, 2103661000. Είσοδος ελεύθερη.

Σάββατο 5

10.00-14.00 Οι μουζικάντηδες της Βρέμης (Ντιρκ Ρέγκελ, 2009) / Η Κυρά Καλή (Μπόντο Φιρνέισεν, 2008) / Ο Γενναίος Ραφτάκος (Κρίστιαν Τέντε, 2008) / Τραπεζάκι στρώσου (Ούλριχ Κένινγκ, 2008)

Εργατική Λέσχη Νέας Σμύρνης

7 μ.μ. - 8 μ.μ.
Ιστορία της Τέχνης: Ρεαλισμός

Η Ομάδα "Μάθε ό,τι ξέρω" φιλοξενεί τον ζωγράφο - εκπαιδευτικό Κώστα Φραγκόπουλο

https://web.facebook.com/pages/%CE%95%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%9B%CE%AD%CF%83%CF%87%CE%B7-%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%A3%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82/1215297598581851

ΕΝΤΟΣ

Διαβάζουμε 

ΕπιθυμητόΑγαπημένο βιβλίο

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

της Ευγενίας Φακίνου

 Ένα χωριό, όπου οι παππούδες μεταδίδουν στα εγγόνια τους τη μελαγχολία και τη θλίψη.
Η Φεοδώρα με φι, που μεγαλώνει με αλήτικα ζώα.
Η νεαρή Ελένη με τη γατίσια όραση και τη σκυλίσια ακοή.
Ο Μάξιμος, που της αφηγείται υπέροχες ιστορίες φαροφυλάκων με αντίδωρο ερωτικά χάδια.
Ο βίαιος χωρισμός τους.
Οι δίδυμες μοδίστρες Σία και Σία με τις εμμονές τους.
Ο Λουκάε, τζογαδόροε ολκής, δάσκαλος οδήγησης αλλά και ερωτικών μαθημάτων.
Η Αθήνα αποκλεισμένη από τα χιόνια.
Η Αμαλίτσα, ορφανή εξήντα ετών, και ο αρτοποιός "Κοσμάς ο Αιτωλός".
Η νοσοκόμα "η Αντ' αυτής" και ο "Ιώβ ο υπομονετικός" με τα δελτία καιρού από τα ημερομήνια.
Η παροπλισμένη λαϊκή τραγουδίστρια, που λέει πάντα το ίδιο ρεφρέν.
Ο νταλικέρης "Άρχοντας της Εθνικής" και ο ερημίτης με το σκύλο του που έχει όνομα πόλης.
Άνθρωποι με ματαιωμένες ελπίδες και ακυρωμένα πάθη, στωικοί αλλά όχι παραιτημένοι, που τους συνδέει το ραδιόφωνο και οι νυχτερινές εκπομπές, στις οποίες βρίσκουν ένα αντίδοτο στη μοναξιά, μια ελπίδα για την επόμενη μέρα και την προσδοκία μιας φωτεινής ανατροπής.
Η Νυχτερινή ακρόαση είναι ένα εγκώμιο στο όνειρο, στους αφηγητές φανταστικών ιστοριών και στις αγάπες που κρατάνε μια ζωή.


Γιορτάζουν σήμερα Σαβ 05 Μαι 18 : Ειρηναίος, Ειρηναία, Ειρήνη, Ειρήνα, Ρένα, Ρήνα, Ρηνιώ, Ρηνούλα, Ειρήνγκω, Ρένια, Ευφραίμ, Ευφραίμιος, Ευφραίμης, Ευφραιμάκης, Ευφραιμία, Ευφραιμίτσα, Εφραίμ  www.eortologio.gr (source ©: www.eortologio.gr)

Tsakthan Daily 4/5/2018 -- Κράτος και Παγκοσμιοποίηση: Έχει δίκιο ο Παρτσαλάκης;

Αν πιστέψουμε τον Αντρέα Γεωργίου ηθοποιό-σκηνοθέτη-χορευτή-παραγωγό της τηλεοπτικής σειράς "Το Τατουάζ" η γραμμή Μπουένος Άιρες-Αίγινα-Πειραιάς-Αθήνα-Καλαμπάκα-Λονδίνο είναι κάτι σαν τη διαδημοτική λεωφορειακή γραμμή 140 Πολύγωνο-Γλυφάδα.

Παγκοσμιοποίηση:Διαδικασία που ενθαρρύνεται από (αλλά και που καταλήγει σε) αύξηση των διασυνοριακών ροών αγαθών, υπηρεσιών, χρημάτων, ανθρώπων, πληροφοριών και πολιτιστικών στοιχείων.[δημοσιογραφικός ορισμός]

Άντονυ Γκίντενς. Η βασική του προσέγγιση στηρίζεται στην έννοια της αποσύνδεσης του χρόνου από το χώρο. Αυτή είναι και η αρχή της παγκοσμιοποίησης στο έργο του Μάνιουελ Καστέλς, ο οποίος μιλάει για τη «συμπύκνωση του χωροχρόνου» με αποτέλεσμα τη «σμίκρυνση του κόσμου».

Ο James Mittelman δεν θεωρεί ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ενιαίο φαινόμενο αλλά μάλλον ένα «σύνδρομο διαδικασιών και δραστηριοτήτων: ένα σύνολο ιδεών και ένα πλαίσιο πολιτικών». 

Στη συμπίεση το υχωροχρόνο ως χαρακτηριστικό στοιχείο της εποχής της παγκοσμιοποίησης αναφέρεται κι ο μαρξιστής γεωγράφος David Harvey:πρόκειται για τη διαδικασία επαναστατικοποίησης των αντικειμενικών ιδιοτήτων του χώρου και του χρόνου. 

Έτσι, καλύπτεται η ανάγκη υπέρβασης των χωρικών συνόρων, του ανοίγματος και της δημιουργίας νέων αγορών, επιτάχυνσης των κύκλων παραγωγής και μείωσης του χρόνου ανακύκλυσης (turn-over) του κεφαλαίου.

Η παγκοσμιοποίηση επιδρά ιδιαίτερα έντονα στο κράτος, στους θεσμούς, στις λειτουργίες και τους λειτουργούς του. 

Όσον αφορά την προστασία και την προώθηση των φτωχών και μη προνομιούχων στρωμάτων το κράτος χάνει την αποκλειστική αρμοδιότητα και εξουσία του σε αυτό τον τομέα.

 Ένα τμήμα των αρμοδιοτήτων και λειτουργιών του παραχωρείται σε άλλους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς. 

Όσο πιο ενσωματωμένο οικονομικά είναι ένα κράτος  τόσο ανοιχτό είναι στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. 

Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά την εκχώρηση εξουσιών και αρμοδιοτήτων σε διεθνή όργανα λήψης αποφάσεων 

Στο στάδιο της μετάβασης αυτά τα κράτη αντιμετωπίζουν βραχυπρόθεσμα προβλήματα, όπως απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας λόγω της εξόδου των επιχειρήσεων ή της μείωσης των εισοδημάτων ορισμένων ομάδων εργαζομένων καθώς ξένα προϊόντα και υπηρεσίες είναι πιο ανταγωνιστικά από υψηλού κόστους εγχώρια προϊόντα και υπηρεσίες

Hyperglobalists

Yποστηρίζουν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι αναπόφευκτη διαδικασία και ότι εκεί όπου μέχρι προ μιας τριακονταετίας κυριαρχούσαν τα έθνη-κράτη στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, σήμερα κυριαρχεί η αγορά «χωρίς σύνορα». 

Βασικοί υποστηρικτές αυτής της άποψης είναι ο Ρόμπερτ Ραιχ, πάλαι ποτέ Υπουργός Οικονομίας της κυβέρνησης Κλίντον, και ο Κενίτσι Ομέ.

 Bλέπoυν μέσα από ένα οικονομίστικο πρίσμα τον κόσμο και την παγκοσμιοποίηση ως προϊόν κατά κύριο λόγο της δράσης των οικονομικών δυνάμεων και μηχανισμών. 

Αναφέρεται στην υπεραυξημένη κυκλοφορία και ροή αγαθών, κεφαλαίου, εργασίας και πληροφοριών διαμέσου και πέραν των εθνικών συνόρων που καταργούνται ντεφάκτο και δια παντός. 

Το κύριο οικονομικό στοιχείο αναφοράς είναι οι Άμεσες Ξένες Επενδύσεις

Βοηθούσης και της νέας πληροφορικής τεχνολογίας ο κόσμος είναι απείρως μικρότερος σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, καθώς το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο αντικαθιστά το παραδοσιακό (snail mail) και το διαδίκτυο αντικαθιστά την εφημερίδα, το περιοδικό και το βιβλίο. 

Άρα οδηγούμαστε στο «τέλος της γεωγραφίας» γιατί, σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα, οι εταιρείες είναι εκείνες που θα επιλέγουν και θα αποφασίζουν πού θα επενδύουν δίχως να υπολογίζουν τη γεωγραφία και συνήθως η επιλογή τους είναι η προσφυγή σε χώρες όπου διαβλέπουν τεράστια περιθώρια κερδών λόγω ύπαρξης πάμφθηνων εργατικών χεριών και φθηνών από άποψη κόστους ενεργειακών πηγών, και λόγω φορολογικών κινήτρων, ελαφρύνσεων και απαλλαγών. 

Πιέζονται, έτσι, οι εθνικές κυβερνήσεις να χαμηλώνουν τα μέτρα και σταθμά της φορολογίας, της εργασιακής νομοθεσίας και να ρίχνουν το επίπεδο ζωής και το επίπεδο του φυσικού περιβάλλοντος.

Αλλάζει συντριπτικά ο συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων και εξουσίας μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων σε βάρος των κατώτερων λαϊκών τάξεων. 

Λόγω των φορολογικών κινήτρων και απαλλαγών χάνονται έσοδα που θα χρησιμοποιούνταν για την ενίσχυση δημοσίων επενδύσεων στους κοινωνικούς τομείς του κράτους πρόνοιας και ιδιαίτερα για την υγεία και την παιδεία. 

Μαζί με το «τέλος της γεωγραφίας» ήλθε και το «τέλος των εθνικών κρατών», σύμφωνα με τη διατύπωση του Ομέ.

Giddens A. (2001) Οι συνέπειες της νεωτερικότητας. Αθήνα: Εκδ.Κριτική.
  Castells M.  (1996) The Rise of the Network Society. Cambridge, MA: Blackwell
  Mittelman J. (2000) The Globalization Syndrome: Transformation and Resistance. Princeton, NJ: Princeton University Press.
  Harveγ, D. (1990) The Condition of Postmodernίty: Αn Enquiry into the Origins of Cultural Change. Cambridge ΜΑ & Oxford UK: Blackwell.March D., Smith N., and Hothi N. (2006) “Globalization and the State.” στο Hay C., Lister M., March D. (eds) The State: Theories and Issues. Basingstoke, UK and New York, USA: Palgrave Macmillan,  σελ. 172-189.
  Reich R. (1991) The Work of Nations: Preparing Ourselves for 21st Century Capitalism. New York, NY: Knorf
   Ohmae K. (1996) The End of the Nation-State: The Rose of Regional Economics. London: HarperCollins.


Θανάσης Τσακίρης





ΚΑΡΑΒΙ ΜΕ ΣΗΜΑΙΑ ΞΕΝΗ


Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Καράβι με σημαία ξένη
που πας ταξίδι μακρινό,
αγάπη πια δεν με προσμένει,
το σπίτι άδειο κι ορφανό.
Αγάπη πια δεν με προσμένει,
μαζί σου πάρε με,
μαζί σου πάρε με,
να μην πονώ.

Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη,
Βομβάη, Τόκιο και Μπαρμπαριά.
Ψεύτικα όνειρα, ψεύτικοι όρκοι,
αχ! να τα ξέχναγα εκεί μακριά.

Του έρωτά μου η ορφάνια
κάνει το δάκρυ μου καυτό.
Μόνο σε μακρινά λιμάνια
εκεί μπορεί να γιατρευτώ,
να φύγω λίγο απ την αφάνεια,
να λησμονήσω,
να λησμονήσω,
να ξεχαστώ.

Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη,
Βομβάη, Τόκιο και Μπαρμπαριά.
Ψεύτικα όνειρα, ψεύτικοι όρκοι,
αχ! να τα ξέχναγα εκεί μακριά.

https://www.youtube.com/watch?v=w8p91kq0hRc




ΕΞΟΔΟΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ΤΗΝ ΟΥΡΟΓΟΥΑΗ ΚΑΙ ΤΗ ΧΙΛΗ
Στη εκδήλωση θα παρουσιασθούν οι εμπειρίες που είχε η Εναλλακτική Δράση από την επικοινωνία και τις επαφές που είχε με αυτοδιαχειροζόμενα εγχειρήματα στην Αργεντινή, την Ουρουγουάη και τη Χιλή
Όπως είναι γνωστό η Εναλλακτική Δράση εκπροσωπούμενη από το μέλος της Μάκη Σταύρου ήταν καλεσμένη και συμμετείχε στην 6η Διεθνή Συνάντηση για την Οικονομία των Εργαζομένων που έγινε στο Μπουένος Άιρες στα τέλη του Αυγούστου του 2017. Το θέμα που παρουσίασε ήταν “Η διαχείριση των ιστορικών μνημείων από την ίδια την κοινωνία.”
Κατά τη δίμηνη παραμονή μας στη Λατινική Αμερική είχαμε πολλές επαφές με συλλογικότητες και κινήματα που λειτουργούν με αυτοδιαχείριση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις επισκέψεις και τις συζητήσεις με εργάτες και άλλους εργαζόμενους, αλλά και απλούς πολίτες σε αυτοδιαχειρζόμενα εργοστάσια και επιχειρήσεις, όπως το εργοστάσιο υφαντουργίας στο Πιγουέ, το ξενοδοχείο Μπάουεν στην καρδιά του Μπουένος Άιρες, το συνεταιρισμό ανακύκλωσης Reciclando Sueños, τα τυπογραφεία Campichuelo, και Chilavert, τα εστιατόρια Bataglia και Alen-Alen, τον κατασκευαστικό και οικοδομικό συνεταιρισμό Quilmes, το αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Bachillerato Popular Dario Sautillan, την αυτοδιαχειριζόμενο καταναλωτικό συνεταιρισμό mercado popular de subsistencia στο Μοντεβίδεο (Ουρουγουάη), την cooperativa Coenergia με τα εργοτάξιά της στο Σαντιάγο (Χιλή), το αυτοδιαχειριζόμενο από την τοπική κοινωνία, με ανοιχτή συνέλευση ιστορικό μνημείο της βασιλικής Capilla Santa Ana, στη συνοικία Κορδιγέρα του Βαλ Παραϊσο στη Χιλή κ.α.
Τις εμπειρίες αυτές θα παρουσιάσει ο Μάκης Σταύρου στην προαναφερόμενη εκδήλωση, ενώ στην εκδήλωση και στη συζήτηση που θα ακολουθήσει θα συμμετέχει και ο Βασίλης Διαμάντης, εργαζόμενος στο αυτοδιαχεριζόιμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ.



ΕΝΤΟΣ

Διαβάζουμε

Μυρωδιά από σανίδι
του Κώστα Κρομμύδα

 

Στην Αθήνα του ’40, ένας έρωτας γεννιέται στο σανίδι, όταν η Δωδέκατη Nύχτα ενώνει τον Νικόλα και τη Λυδία στη σκηνή και τη ζωή. Ένας έρωτας που θα κρατήσει δεκαετίες, κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά και με πτυχές που μένουν κρυφές, μέχρι τη μέρα που ο Νικόλας αποφασίζει να αποκαλύψει στη Μάρω τα κρυμμένα μυστικά.

Μια ζωή σαν θέατρο, γεμάτη ένταση, πάθος και δημιουργία, συνδέει τους δύο πρωταγωνιστές μέχρι την τελική αυλαία. Μια ζωή όπου «Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή. Κι όλοι οι άντρες κι οι γυναίκες είν’ απλώς ηθοποιοί». Μια ζωή γεμάτη μυρωδιά από σανίδι.

Μια ιστορία εμπνευσμένη από τους αξέχαστους έρωτες του θεάτρου και της μεγάλης οθόνης

Καθηλωτικό και άκρως ατμοσφαιρικό, το Μυρωδιά από Σανίδι του Κώστα Κρομμύδα τον καθιερώνει πλέον ως έναν από τους πιο δυναμικούς συγγραφείς της γενιάς του. Ο ίδιος καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να πλημμυρίσει τον αναγνώστη με εικόνες και συναισθήματα, δημιουργώντας ένα τρυφερό και συναρπαστικό αφήγημα, όπου η ιστορική προσέγγιση μπλέκεται αρμονικά με τη μυθοπλασία.
Δημήτρης Κοτταρίδης, δημοσιογράφος

Καθηλωτικό και άκρως, ατμοσφαιρικό το Μυρωδιά από σανίδι του Κώστα Κρομμύδα τον καθιερώνει πλέον ως έναν από τους πιο δυναμικούς συγγραφείς της γενιάς του. Ο ίδιος καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να πλημμυρίσει τον αναγνώστη με εικόνες και συναισθήματα δημιουργώντας ένα τρυφερό και συναρπαστικό αφήγημα όπου η ιστορική προσέγγιση μπλέκεται αρμονικά με τη μυθοπλασία.
Δημήτρης Κοτταρίδης, Δημοσιογράφος

Τρίτη, 17/4 στην εκπομπή ΑΧ ΕΞΟΥΣΙΑ ο Τάσος Πεχλιβανίδης. Θέμα: "Κράτος και πολιτική στον όψιμο μεσαίωνα".

Την Τρίτη, 17 Απριλίου 2018 (8-9 μμ) στην εκπομπή ΑΧ ΕΞΟΥΣΙΑ συζητούμε με τον Τάσο Πεχλιβανίδη. (Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης, ΕΚΠΑ).  Θέμα:  "Κράτος και πολιτική στον όψιμο μεσαίωνα".

Σας περιμένουμε, όπως πάντα, στον φιλόξενο διαδικτυακό ραδιοσταθμό IlioupolisOnAir


http://www.ilioupolisonline.gr/radio/index.html


Χορηγός: Μεζεδοπωλείο "Όασις

Παρουσίαση βιβλίου "Τι είναι το κράτος; Τι δημοκρατία χρειαζόμαστε;" του Δημήτρη Καλτσώνη (Σάββατο, 1/10/2016, 7:30 μμ στο Wall Press Cafe)

1000 βιβλία που πρέπει να διαβάσετε πριν πεθάνετε. Νο 10. Η διαμόρφωση της νεωτερικότητας Stuart Hall, Bram Gieben (Επιμ.)

Stuart Hall, Bram Gieben (επιμ.)  (2003) Η διαμόρφωση της νεωτερικότητας

Μετάφραση: Θανάσης Τσακίρης, Βίκτωρ Τσακίρης

Επιμέλεια σειράς: Μιχάλης Σπουρδαλάκης

Αθήνα:Εκδ. Σαββάλας

Το 1ο κεφάλαιο τιτλοφορείται «Ο Διαφωτισμός και η γέννηση της κοινωνικής επιστήμης» και τίθεται το ερώτημα «τι ήταν ο Διαφωτισμός» και αμέσως μετά ποια ήταν η κοινωνική, ιστορική και γεωγραφική θέση του Διαφωτισμού» μέσα από την οποία προέκυψε η «Εγκυκλοπαίδεια», η σύγκρουση της παράδοσης με τη νεωτερικότητα, μεταβλήθηκαν οι κοινωνικές τάξεις και άλλαξαν οι κοινωνικές δομές και εμφανίστηκε ένα νέο κοινωνικό υποκείμενο δηλ. οι «Γυναίκες» που συνδέθηκαν με το Διαφωτισμό μέσω του «σαλονιού». Ο Διαφωτισμός είχε συγκροτηθεί ως ο βασικός σκοπός και η θεμελιώδης επιδίωξη της νεωτερικότητας˙ συνδέθηκε η ανάπτυξη της επιστήμης με την έννοια της προόδου. Για τη διάδοση, όμως, του Διαφωτισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη του τότε γνωστού κόσμου σημαντικό ρόλο έπαιξε η κοινωνική επιστήμη που μελέτησε την ανθρώπινη φύση και την ανθρώπινη κοινωνία, την επανάσταση και τη μεταρρύθμιση. Έτσι, μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο, γεννιέται η κοινωνιολογία με τους Ανρί ντε Σεν-Σιμόν και τον Ογκίστ Κοντ.

Το 2ο κεφάλαιο ασχολείται με την «Εξέλιξη του σύγχρονου κράτους», θέμα που ακόμη και σήμερα αποτελεί το υπό εξερεύνηση «μαύρο κουτί» της διακυβέρνησης των κοινωνιών μας. Γίνεται μια σύντομη ιστορική και γεωγραφική αναδρομή στην εξέλιξη των ευρωπαϊκών κρατών, δηλαδή γίνεται λόγος για τις μεγάλες αυτοκρατορίες, τα συστήματα διαιρεμένης εξουσίας στη μεσαιωνική Ευρώπη, το καθεστώς των νομοκατεστημένων τάξεων, τα απολυταρχικά κράτη που αποτέλεσαν τη μεταβατική μορφή προς την ανάδυση των σύγχρονων κρατών. Τα τελευταία ήταν τα «εθνικά κράτη», που η εμφάνιση και ανάπτυξή τους συνδέθηκε στενά με την επικράτηση του πολέμου και του μιλιταρισμού και του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από την άλλη. Η ανάπτυξη αυτή δεν ήταν μια γραμμικού τύπου εξέλιξη. Επί της πολιτικής φιλοσοφίας για την εγκαθίδρυση, τη σταθεροποίηση, επέκταση και ολοκλήρωσή του εθνικού κράτους, καθώς και για την κατάλληλη μορφή της πολιτικής εξουσίας συγκρούστηκαν τα «ιερά τέρατα» της θεωρίας: Τόμας Χομπς, Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, Τζον Λοκ, Τζον Στιούαρτ Μιλ, Κάρολος Μαρξ και Φρειδερίκος Ένγκελς και Μαξ Βέμπερ.

Το 3ο κεφάλαιο ασχολείται με την ανάπτυξη του τομέα της κοινωνίας με τον οποίο είναι δεμένη η ύπαρξη του ανθρώπου, δηλαδή την οικονομία. Πώς διαμορφώθηκε η «οικονομία της νεωτερικότητας»; Ήταν μια νέα εμπορική κοινωνία αυτή που αναδύθηκε κατά τον 18ο αιώνα; Πώς λειτουργούσε, ποιες ήταν οι κινητήριες δυνάμεις της; Με ποιους τρόπους μεταβλήθηκε στη διάρκεια αυτού του αιώνα η οικονομική δομή; Αυτές οι συζητήσεις ξεκίνησαν με αφετηρία το έργο ενός οικονομολόγου του διαμετρήματος ενός Άνταμ Σμιθ που υποστήριζε την οικονομική ανάπτυξη μέσω της λειτουργίας της αγοράς και του καπιταλιστικού κοινωνικού καταμερισμού της εργασίας, την επικράτηση της έννοιας του ατομικού συμφέροντος και της εγωιστικής φιλοδοξίας ως κινητήριων ιδεών που συντελούν στην ομαλή λειτουργία και ανάπτυξη της οικονομίας για την ευημερία της κοινωνίας. Γεννήθηκε έτσι η σύγχρονη οικονομική επιστήμη στις γραμμές της οποίας θα άνθιζαν αργότερα μεγάλες θεωρίες όπως αυτές του Κάρολου Μαρξ, του Κέυνς και άλλων στοχαστών.

Το 4ο κεφάλαιο με τίτλο «Μεταβαλλόμενες κοινωνικές δομές: τάξη και φύλο» αναφέρεται στις δομικές αναδιαρθρώσεις που βίωσαν οι κοινωνίες περνώντας από την προβιομηχανική στη βιομηχανική εποχή. Οι προβιομηχανικές κοινωνίες, στηριζόμενες στην πατριαρχία και την ανδρική κυριαρχία και στις νομοκατεστημένες τάξεις δίνουν τη θέση τους σε νέες που στηρίζονται σε τάξεις με βάσεις στην κατοχή των μέσων παραγωγής και του κεφαλαίου. Οι νέες τάξεις είναι η αστική και η αντίπαλή της, δηλαδή η εργατική. Οι ανάγκες της νέας οικονομίας οδηγούν παράλληλα στην αλλαγή της κατανομής εργασίας και μεταξύ των φύλων, μια αλλαγή που δεν είναι καθόλου σίγουρη ως προς την ολοκλήρωσή της και γι’ αυτό το λόγο παρεμβάλλεται το κίνημα του φεμινισμού στη διαδικασία της ωρίμανσης της βιομηχανικής κοινωνίας διεκδικώντας την κατάργηση του κατά φύλα διαχωρισμού στη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα.Το 5ο κεφάλαιο αναφέρεται στην «πολιτιστική διαμόρφωση της νεωτερικής κοινωνίας». Προσδιορίζεται και αναλύεται η κουλτούρα και η σχέση της με την κοινωνική αλλαγή. Ερωτήματα του τύπου «πώς διαμορφώνονται οι συλλογικές παραστάσεις», «πώς συνδέεται η θρησκεία με την άνοδο του καπιταλισμού», «ποιος είναι ο διαμορφωτικός συσχετισμός μεταξύ του δυτικού πολιτισμού, της επιστήμης και των αξιών», «ποιο είναι το τίμημα που πληρώνουμε για την ανάπτυξη του πολιτισμού», «γιατί η απομάγευση των κοινωνιών και η σύνδεσή της με την ολοένα και αυξανόμενη ορθολογικότητα» οδηγούν στην απογοήτευση και τη θεώρηση του πολιτισμού ως πηγή δυστυχίας;»

Το 6ο κεφάλαιο έχει τίτλο «Η Δύση και οι λοιποί: Λόγος και εξουσία». Ποια είναι η Δύση και ποιοι είναι οι «λοιποί» και πώς διαρθρώνονται οι μεταξύ τους σχέσεις; «Πότε η Δύση και γιατί ανακάλυψε τους λοιπούς; Πώς έγιναν οι εξερευνήσεις και ποιες ήταν οι συνέπειες της επέκτασης της Ευρώπης στις νέες χώρες; Τι είναι λόγος και ιδεολογία πιοια και η σχέση τους; Υπάρχει λόγος «αθώος» ή πάντα κάτι άλλο υποκρύπτεται στην «αθωότητα», δηλαδή η εξουσία; Τι είναι ο «άλλος» και ποιοι είμαστε «εμείς»; Τι σημαίνει «οριενταλισμός» και τι «καθεστώς αλήθειας» Ποιοι είναι αυτοί που διαφέρουν και γιατί διαφέρουν; Ποιοι είναι οι «ευγενείς άγριοι» και ποιοι οι «ποταποί»; Υπάρχουν «πρωτόγονα» και «εξευγενισμένα έθνη»; Πώς ενσωματώθηκε ο λόγος περί της Δύσης και των λοιπών άλλων στην κοινωνιολογία της εποχής μας; Αρκεί να καταλάβουμε τη νόημα της τελευταίας πρότασης του Α΄ τόμου που βρίσκεται σε ένα από τα παρατιθέμενα αποσπάσματα του έργου του Πήτερ Χιουλμ: «Η παρεξήγηση ενδημούσε: οι Άγγλοι είχαν σαφώς ελάχιστη αντίληψη για τις ιδέες των Ινδιάνων της Αμερικής για τα κοινοτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα, όπως και οι Αλγκόνκουιαν είχαν ελάχιστη γνώση για τις αγγλικές ιδέες περί ατομικής ιδιοκτησίας.» Καταλαβαίνουμε, έτσι, ποιο ήταν, και παραμένει, ένα από τα κυριότερα –ίσως το κυριότερο διακύβευμα στην εποχή της μετάβασης στη νεώτερη κοινωνία.

Kαλή ανάγνωση

Θανάσης Τσακίρης

Παρουσίαση βιβλίου: Το «βαθύ κράτος» στη σημερινή Ελλάδα και η Ακροδεξιά. Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
Το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ (Παράρτημα Ελλάδας), σε συνεργασία με τις εκδόσεις νήσος και με την υποστήριξη του ραδιοφωνικού σταθμού Στο Κόκκινο 93,4 διοργανώνουν στη Θεσσαλονίκη δημόσια συζήτηση με αφορμή την κυκλοφορία του συλλογικού τόμου (γραμμένου από τον Δημήτρη Κουσουρή, τον Δημοσθένη Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, την Κλειώ Παπαπαντολέων, τον Αλέξανδρο Σακελλαρίου, τον Δημήτρη Χριστόπουλο)
Το «βαθύ κράτος» στη σημερινή Ελλάδα και η Ακροδεξιά. Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία
Συνομιλούν

• ο Ηλίας Νικολακόπουλος, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
• ο Ανδρέας Τάκης, επίκουρος καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
• η Meriç Özgüneş, δρ. πολιτικών επιστημών
• και ο Δημήτρης Χριστόπουλος, επιμελητής του τόμου.

Τη συζήτηση συντονίζει η Ιωάννα Μεϊτάνη, συντονίστρια του Παραρτήματος Ελλάδας του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 7 Νοεμβρίου 2014 στις 19:00 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΜ-Θ, Στρατηγού Καλλάρη 5, Θεσσαλονίκη.
Σας περιμένουμε!

Ιδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ | Παράρτημα Ελλάδας | Καλλιδρομίου 17, 10680 Αθήνα | kotini@rosalux.de, meitani@rosalux.de | rosalux.gr | τηλ. +30 210 3613769

---

--english text follows--
--Weiterleitung erwünscht!--

Liebe Freundinnen, liebe Freunde,
Die Rosa-Luxemburg-Stiftung (Verbindungsbüro Athen), in Kooperation mit nissos Verlag und mit der Unterstützung des Radiosenders “Sto Kokkino 93,4” laden auf eine Paneldiskussion in Thessaloniki ein, aus dem Anlass der Publikation des Sammelbands (von Dimitris Christopoulos, Dimitris Koussouris, Dimosthenis Papadatos-Anagnostopoulos, Clio Papapantoleon, Alexandros Sakellariou)
Der “tiefe Staat” im heutigen Griechenland und der Rechtsextremismus. Polizei, Justiz, Militär, Kirche
Es diskutieren:

• Elias Nikolakopoulos, emeritierter Professor an der Universität Athen
• Andreas Takis, Dozent an der Aristoteleion Universität Thessaloniki
• Meriç Özgüneş, Dr. in Politikwissenschaften
• Dimitris Christopoulos, Herausgeber des Sammelbands.

Die Diskussion moderiert Ioanna Meitani, Koordinatorin des RLS Verbindungsbüros Athen.
Freitag, den 7. November, um 19:00
Veranstaltungsraum der ESIEM-TH (ΕΣΗΕΜ-Θ, Gewerkschaft der Journalist_innen von Makedonien und Thrakien), Stratigou Kallari 5, Thessaloniki.
In griechischer Sprache, mit anschließender Publikumsdiskussion. Eintritt frei.

 

Rosa Luxemburg Stiftung | Verbindungsbüro Griechenland | Kallidromiou Str. 17 | GR 10680 Athen | kotini@rosalux.de, meitani@rosalux.de | rosalux.gr | Tel. +30 210 3613769

---

--please forward!—
Dear friends,
The Rosa-Luxemburg-Foundation (Office in Greece), in cooperation with nissos publications, with the support of “Sto Kokkino 93,4” radio station, invite you at an open panel discussion in Thessaloniki, on the occasion of the publication of the collective volume (by Dimitris Christopoulos, Dimitris Koussouris, Dimosthenis Papadatos-Anagnostopoulos, Clio Papapantoleon, Alexandros Sakellariou)
The «Deep State» in Today’s Greece and the Far-Right. Police, Judiciary, Military, Church
Discussants:

• Elias Nikolakopoulos, professor emeritus at the University of Athens
• Andreas Takis, assistant professor at the Aristoteleion University of Thessaloniki
• Meriç Özgüneş, dr. in Political Sciences
• Dimitris Christopoulos, editor of the volume.

Moderator: Ioanna Meitani, coordinator of the Office in Greece of the Rosa-Luxemburg-Foundation.
The event will take place on November 7th, at 19:00, in the rooms of ESIEM-TH (ΕΣΗΕΜ-Θ, Journalists’ Union of Macedonia-Thrace), Stratigou Kallari 5, Thessaloniki. The discussion will be held in Greek. Free entrance.

Rosa Luxemburg Stiftung | Office in Greece | 17, Kallidromiou str. | GR 10680 Athens | kotini@rosalux.de, meitani@rosalux.de | rosalux.gr | tel. +30 210 3613769

Θεωρία στον Αέρα: Έννοιες - Ιδέες - Κριτική: Το κράτος και η φασιστική ακροδεξιά-Σάββατο 12 Απριλίου 2014, 11-12 το πρωί

28η εκπομπή Στο Κόκκινο   

Αθήνα 105,5 

Θεσσαλονίκη 93,4

Θεωρία στον Αέρα:  Έννοιες - Ιδέες - Κριτική

με τη στήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

  

Σάββατο 12 Απριλίου 2014, 11-12 το πρωί

Το κράτος και η φασιστική ακροδεξιά

Θα μιλήσουν

Δέσποινα Παρασκευά -Βελουδογιάννη, πολιτικός επιστήμονας

Δημήτρης Χριστόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής - Πάντειο πανεπιστήμιο,

αντιπρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Τη συζήτηση θα συντονίσει

ο Δημοσθένης Παπαδάτος -Αναγνωστόπουλος, υποψήφιος

διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης

ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (του Θανάση Τσακίρη)

ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

 του Θανάση Τσακίρη

Σε γενικές γραμμές η πλουραλιστική θεωρία λέει ότι η κοινωνία είναι ένας αγώνας ανταγωνιστικών ομάδων μέσα σε μια αρένα με διαιτητή το κράτος. Το κράτος αποτελεί θεσμοθετημένη δύναμη και εξουσία και είναι ο υπέρτατος θεματοφύλακας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη σύγχρονη κοινωνία, ανοίγοντας το δρόμο ώστε από τις εντάσεις να προκύψει πολιτικός ανταγωνισμός και πλουραλιστική δημοκρατία. Το κράτος δεν εξυπηρετεί ούτε τα δικά του συμφέροντα ούτε αυτά μιας και μοναδικής ομάδας ή τάξης. Το κράτος μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο διαπραγμάτευσης ή μεσολάβησης. Κύριο καθήκον του κράτους είναι να εξισορροπεί τα συμφέροντα ενός πλήθους ανταγωνιστικών ομάδων, να εκπροσωπεί τα συμφέροντα της κοινωνίας στο σύνολό της, συντονίζοντας τις υπόλοιπους σημαντικούς θεσμούς.  Η πρωταρχική λειτουργία του είναι να προωθεί την αρμονία στο πλαίσιο του συστήματος για να εξασφαλίζει την ισορροπία και την τάξη ή να επιτηρεί τις συγκρούσεις συμφερόντων. Από αυτούς τους ρόλους, το κράτος είναι σε θέση να θεσμοθετεί την κυριαρχία του και να διατηρεί την τάξη στην κοινωνία. Διαχωρισμός της κυβερνητικής εξουσίας: πληθώρα ανταγωνιζόμενων κυβερνητικών φορέων, διευθύνσεων και τοπικών αρχών, την ύπαρξη πολιτικών κομμάτων. Έτσι τα άτομα και οι ομάδες μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους διάφορα σημεία πρόσβασης στους φορείς λήψης αποφάσεων.

Οι ΗΠΑ, όπου ο πλουραλισμός απαυγάζει αποτελώντας τη θεωρία της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας, απεικονίζονται ως το κύριο παράδειγμα «καλής κοινωνίας». Το πλουραλιστικό μοντέλο γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη στο χώρο της πολιτικής επιστήμης, παρότι στηρίζεται ουσιαστικά σε ορισμένες κοινωνιολογικές αρχές και προσανατολίζεται μεθοδολογικά προς τις μικρές ομάδες. Οι πλουραλιστές μελετούν τις μικρές αυτές ομάδες προσώπων και προσπαθούν να τις γενικεύσουν στο κοινωνικό επίπεδο. Την ομάδα ως μονάδα ανάλυσης όρισε πρώτος ο Ντέηβιντ Τρούμαν[1]στηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό στο έργο του Άρθουρ Μπέντλευ ο οποίος τονίζει χαρακτηριστικά ότι «η ισορροπία των πιέσεων των ομάδων είναι η υφιστάμενη κατάσταση της κοινωνίας».[2] Η πολιτική δεν μπορεί να εξηγηθεί με όρους αισθημάτων, στάσεων ή ιδεών στο βαθμό που αυτοί απορρέουν από την ζωή των ομάδων˙ ούτε μπορεί να εξηγηθεί με την μελέτη των ηγετών αφού αυτοί εκφράζουν τα συμφέροντα των ομάδων, η δε συμπεριφορά τους δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή παρά μόνο από την οπτική των ομάδων οι οποίες αποτελούν τις βασικές μονάδες ανάλυσης λόγω των ομοιομορφιών συμπεριφοράς που χαρακτηρίζουν τα μέλη τους. Αυτές οι ομοιομορφίες πηγάζουν από τις σχέσεις ή τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μελών της ομάδας. Ο Τρούμαν κάνοντας λόγο για ισορροπία των «θεσμοποιημένων ομάδων» δεν εννοεί ότι πάντοτε βρίσκονται σ’ αυτή την κατάσταση χωρίς να διατυπώνουν αξιώσεις επί άλλων ομάδων. Όταν προβαίνουν στη διατύπωση των αξιώσεων διαμορφώνονται ως «ομάδες συμφερόντων». Τα συμφέροντα που υπερασπίζονται οι ομάδες είναι οι κοινές νοοτροπίες και οι μορφές συμπεριφοράς που συνεπάγονται αυτές οι νοοτροπίες. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να διακρίνει κανείς εν δυνάμει ομάδες συμφερόντων εκεί όπου ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων συμμερίζεται κοινές νοοτροπίες ακόμη και χωρίς να είναι οργανωμένοι σε μια ομάδα συμφέροντος. Αν όμως απειληθούν τα συμφέροντά τους, τότε είναι πιο πιθανό να οργανωθούν.

Μια ακόμη έννοια που συνεισέφερε ο Τρούμαν στην πολιτική ανάλυση είναι αυτή των «ενώσεων», που προκύπτουν από τις «εφαπτόμενες ομάδες» (tangent groups). Αυτή η έννοια είναι ιδιαίτερα ασαφής καθώς αναφέρεται μεν σε ομάδες που αποτελούνται από ανθρώπους τους οποίους φέρνουν σε επαφή οι σχέσεις τους με τρίτους, π.χ. εργοδότες που οι εργάτες τους ανήκουν στο ίδιο συνδικάτο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν δεν υπήρχε η σχέση με τους τρίτους δεν θα ήταν δυνατή η ύπαρξη της ένωσης, καθώς τίποτε δεν εμποδίζει π.χ. τους εργοδότες να είναι ενωμένοι και οι εργάτες τους να ανήκουν σε διαφορετικά συνδικάτα. Το βασικό πρόβλημα αυτής της έννοιας είναι ότι δεν αντιμετωπίζει τη δυσκολία της γεφύρωσης του κενού μεταξύ των μικρών ομάδων και της κοινωνικής δομής.

Πώς ορίζουν οι πλουραλιστές το κράτος και την εξουσία; Αυτό είναι ένα αναπάντητο ερώτημα. Δεν δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην φύση της κυβερνητικής εξουσίας ούτε και στα πρόσωπα που την απαρτίζουν. Αντίθετα, την θεωρούν μια διαφοροποιημένη αντιπροσωπευτική ομάδα που εκτελεί τις κυβερνητικές λειτουργίες για λογαριασμό των υπολοίπων μελών της κοινωνίας. Συνεπώς, σύμφωνα με τη λογική τους, η κυβέρνηση δεν διαθέτει ιδιαίτερη ελευθερία δράσης˙ βρίσκεται πολύ συχνά σε θέση τέτοια ώστε είναι υποχρεωμένη να αντιδρά σε πρωτοβουλίες και πιέσεις άλλων ομάδων. Ιδιαίτερα για το ρόλο του Προέδρου των ΗΠΑ, ο Τρούμαν τονίζει ότι «…ενεργεί προσπαθώντας συνεχώς να διευθετεί τα ποικίλα συμφέροντα στο πλαίσιο του έθνους». Θεωρεί ότι ο Πρόεδρος περιορίζεται από το Κοινοβούλιο που ασκεί τον έλεγχό τους σε κρατικές υπηρεσίες και υπουργεία. Το Κοινοβούλιο με τη σειρά του ενεργεί επηρεαζόμενο από τις διάφορες ομάδες.

Το ότι οι πλουραλιστές αναφέρονται στο ρόλο των μικρών ομάδων, αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά δεν αποδέχονται εμμέσως απόψεις τόσο των θεωρητικών των ελίτ όσο και των κοινωνικών τάξεων. Θεωρούν και αυτοί ότι υπάρχει μια «ενεργός μειοψηφία» που εκτελεί τις καθημερινές λειτουργίες και διευθύνει τις διαδικασίες διακυβέρνησης μιας κοινωνίας ή μιας μικρότερης ομάδας. Αυτοί αποτελούν την ομάδα των «πολιτικών ανθρώπων» κατά τον Ρόμπερτ Νταλ.[3] Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν τους ηγέτες των ομάδων, ιδιαίτερα των ομάδων πίεσης. Στο ερώτημα του «Ποιος κυβερνά;» απαντά ο ίδιος ο Νταλ: «οι περισσότερες από τις ενέργειες της κυβέρνησης μπορούν να εξηγηθούν…ως το αποτέλεσμα των αγώνων μεταξύ ομάδων ατόμων με διαφοροποιούμενα συμφέροντα και με διαφορετικούς σε μέγεθος πόρους επιρροής». Ουσιαστικά, κατά τον Νταλ, παρά την ανισότητα στους πόρους, οι ηγέτες και οι μάζες κυβερνούν από κοινού. Εδώ φαίνεται η πρώτη κριτική αναθεώρηση της πλουραλιστικής θεωρίας καθώς υπονοείται ότι υπάρχουν πολιτικές και κοινωνικές ανισότητες μεταξύ των ομάδων με συνέπεια να υπερισχύουν οι ηγεμονικές. Ένα ακόμη ερώτημα που διαφοροποιεί είναι το κατά πόσο εύκολα μεταφέρεται εξουσία από ένα τομέα της κοινωνίας σε έναν άλλο. Στο ερώτημα αυτό ο Άρνολντ Ρόουζ απάντησε ισχυριζόμενος ότι δεν είναι ίδιες οι εξουσίες μεταξύ τους καθώς άλλοι ασκούν πολιτική εξουσία, άλλοι οικονομική και άλλοι ασκούν εξωτερική πολιτική ή πολιτική για την παιδεία.[4] Αντίθετα, άλλοι διακεκριμένοι στοχαστές με αναφορά στην θεωρία των ελίτ, όπως ο Κ. Ράιτ-Μιλς, τόνισαν ότι η εξουσία ενοικεί με ενιαία μορφή στις ανώτατες βαθμίδες της κρατικής πυραμίδας και των κοινωνικών θεσμών˙ η ελίτ της εξουσίας - οικονομική, πολιτική και στρατιωτική – προέρχεται και διαιωνίζεται από μία κοινωνική τάξη, δηλαδή την ανώτερη.[5] Εμπνεόμενες από τον Μιλς ορισμένες τάσεις στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς χρησιμοποίησαν τον όρο ελίτ στις δικές τους αναλύσεις˙ π.χ. τονίστηκε ότι στα χέρια των ελίτ συγκεντρώθηκε η εξουσία ως αποτέλεσμα της εγκαθίδρυσης του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των συναφών μορφών ιεραρχικής δομής.[6] 

Πώς μπορούμε να συνοψίσουμε τις κριτικές που απευθύνθηκαν στον πλουραλισμό; Πρώτα απ’ όλα αποτελεί απολογία υπέρ του στάτους-κβο, υπεράσπιση του ισχύοντος πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, τοπικιστική επικέντρωση που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή ευρέως. Στην πραγματικότητα οι εθελοντικές ενώσεις του πλουραλισμού δεν αποτελούν παρά ένα ακόμη επίπεδο της γραφειοκρατίας. Επίσης, στην πράξη, οι ΗΠΑ δεν αποτελούν μια κοινωνία όπου όλοι είναι οργανωμένοι σε ομάδες˙ αντιθέτως, λίγοι είναι μέλη τους και, ως επί το πλείστον, προέρχονται από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα των πλουσίων και εκπαιδευμένων λευκών. Οι εθελοντικές ενώσεις στις οποίες αναφέρονται οι συγκεκριμένοι πλουραλιστές δεν αποτελούν πολιτικές ομάδες αλλά κοινωνικές, πολιτιστικές κλπ που δεν διακρίνονται για την εντελώς δημοκρατική λειτουργία τους καθώς είναι γραφειοκρατικά και ιεραρχικά δομημένες. Οι πόροι και η ισχύς των ενώσεων είναι άνιση στο θεσμικό επίπεδο (μεγαλοεπιχειρηματικές ενώσεις σε σχέση π.χ. με τα συνδικάτα. Το κράτος δεν είναι ένας ουδέτερος μεσολαβητής. Οι πλουραλιστές θεωρούν ότι υπάρχει ευρεία συναίνεση στους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού παραβλέποντας την πραγματικότητα της άρνησης αποδοχής του που παρουσιάζεται είτε με τη μορφή της αποχής στις προεδρικές εκλογές είτε με τη μορφή της ειρηνικής ή βίαιης κινητοποίησης των κοινωνικών κινημάτων της εργατικής τάξης, των μειονοτήτων, των γυναικών, της νεολαίας και των οικολογικών οργανώσεων. Κι αυτό γιατί στη σκέψη τους δεν υπάρχει χώρος για τις κοινωνικές τάξεις και για την παρέμβαση και συμμετοχή των μαζών στην πολιτική. Οι πλουραλιστές εστιάζουν τους φακούς της ανάλυσής τους περισσότερο στην πολιτική της κυβέρνησης και των δημοσίων θεσμών αφήνοντας εκτός οπτικής γωνίας την πολιτική του ιδιωτικού τομέα. Είναι απορροφημένοι με την ανάλυση των τυπικών πολιτικών θεσμών και αγνοούν τη διάσταση μεταξύ των υποθετικών και των πραγματικών λειτουργιών τους υπό συνθήκες καπιταλισμού.

---

[1] Βλ. Truman D. (1951) The Governmental Process: Political Interests and Public Opinion, New York: Knopf.

[2] Βλ. Bentley A. (1967) The Process of Government, Cambridge, Mass.: The Belknap Press of Harvard University Press.

[3] Βλ. Dahl R. (1961) Who Governs, New Haven Conn.: Yale University Press.

[4] Βλ. Rose A. (ed) (1962) Human Behaviour and Social Processes, Boston: Houghton Mifflin.

[5] Βλ. Wright Mills C. (1956) The Power Elite. New York: Oxford University Press.

[6] Βλ. Fotopoulos T. (2001) «What is Inclusive Democracy?», in Barry Jones (ed) Routledge Encyclopedia of International Political Economy, London: RJ Routledge.