Tsakthan Daily
6 Σεπτεμβρίου 2011
Η ιστορία του θεσμού των φροντιστηρίων
Με το Ν. 2905/1922 το «Αθήνησιν Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον» απέκτησε το δικαίωμα να οργανώσει τις πρώτες «εισαγωγικές εξετάσεις» τις οποίες διενήργησε για πρώτη φορά το 1924. Ο Ν. 5343/1932 καθιερώνει τον περιορισμένο αριθμό εισακτέων.
[1] Στο μεταξύ ήδη από τη δεκαετία 1920-1930 διδάσκοντες από τη δημόσια μέση εκπαίδευση παραδίδουν μαθήματα μαθηματικών σε ιδιωτικά φροντιστήρια ενισχυτικής διδασκαλίας. Η κυβέρνηση Ι. Μεταξά με τον ΑΝ 2525/1940 νομιμοποίησε το φροντιστήριο και τα ιδιαίτερα μαθήματα.
[2] Από τότε και ύστερα λόγω του περιορισμένου αριθμού εισακτέων και της συνεχούς αύξησης των υποψηφίων στα ΑΕΙ διευρύνεται συνεχώς η κοινωνική βάση των φροντιστηρίων τόσο από πλευράς εκπαιδευτηρίων, μαθητών και καθηγητών. Με την καθιέρωση του Ενιαίου Λυκείου το 1997 τα φροντιστήρια απέκτησαν νέες ευκαιρίες ανάπτυξης λόγω του ρόλου που παίζει η βαθμολογική επίδοση των μαθητών στο Λύκειο, με αποτέλεσμα την νέα αύξηση του αριθμού των εκπαιδευτηρίων (1995-96 2.040 φροντιστήρια ΜΕ, 1999-00 2.800 φροντιστήρια ΜΕ) και των καθηγητών (2001 150.000 άτομα). Όπως επισημαίνεται, η υπερανάπτυξη των φροντιστηρίων στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα «αποκαλύπτει προφανή παρανόηση της έννοιας της παιδείας, που έχει συντελεστεί από την επίσημη εκπαιδευτική πολιτική, και ανεπάρκεια του Κοινού Σχολείου – με ευθύνη της Πολιτείας – να ανταποκριθεί στον προσδοκώμενο παιδευτικό και παιδαγωγικά αποδεκτό ρόλο του. Και τα δυο συμπτώματα (παρανόηση και ανεπάρκεια), εμφανή σε όλα τα περί παιδείας νομοθετήματα και στις αντίστοιχες υπηρεσιακές ενέργειες της περιόδου 1990-93-2004 ως σήμερα, καταλήγουν:
- Σε ουσιαστική παραμόρφωση του νοήματος και του περιεχομένου της μόρφωσης.
- Σε ταλανισμό των νέων, ως το σημείο διατάραξης της ψυχικής υγείας τους ή της φυγής τους από τη «μέριμνα» του Σχολείου.
- Σε υπέρμετρη επιβάρυνση –οικονομική και άλλη- των γονέων για φροντιστήρια.
- Μοιραία και σε κοινωνική αδικία και υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής.
[3]»
Είναι, όμως, μονάχα ελληνικό το φαινόμενο της εξάπλωσης της φροντιστηριακής εκπαίδευσης, όπως τονίζεται κατά κόρον από επίσημα και ανεπίσημα χείλη στη χώρα μας; Η βιβλιογραφία για το θέμα μας δείχνει ότι ο θεσμός του φροντιστηρίου δεν είναι άγνωστος στη Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική αλλά είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στην Νοτιοανατολική Ασία και σε χώρες της Αφρικής. Συγκεκριμένα, αποτελούν μεγάλο επιχειρηματικό κλάδο σε Καμπότζη, Νότια Κορέα, Ταϊβάν, Χονγκ-Κόνγκ, Ινδία, Σιγκαπούρη, Αίγυπτο, Τανζανία, Τουρκία και στη Μάλτα. Τις τελευταίες δεκαετίες σημειώνεται μεγάλη αύξησή του σε πολλές από αυτές τις χώρες, καθώς και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την πτώση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και στην Κίνα και το Βιετνάμ κατά το άνοιγμά τους στην οικονομία του «σοσιαλισμού της αγοράς».
[4] Για την αύξηση του αριθμού και της σημασίας των φροντιστηρίων σε αυτές τις χώρες, ενδεικτικά είναι τα εξής στοιχεία: α) στα Ιαπωνικά φροντιστήρια (juku) από το 1976 ως το 1993 ο αριθμός των μαθητών δημοτικού που φοιτούσαν σε αυτά αυξήθηκε από 12% σε 23.6% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού,
β) στα αντίστοιχα φροντιστήρια της Σιγκαπούρης ο αριθμός των φοιτούντων από 27% του συνόλου των μαθητών το 1982 αυξήθηκε σε 49% το 1992.
Τα φροντιστήρια έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους σε μεγάλο μέρος των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την έναρξη εφαρμογής του νόμου “No Child Left Behind”.
[5] Όπως επισημαίνεται από ορισμένους κοινωνιολόγους, η προτυποποίηση των εξετάσεων σύμφωνα με αυτό το νόμο γίνεται με βάση τη λογική της «Μακντοναλντοποίησης» με αποτέλεσμα από τη μια να πέφτει το συνολικό γνωστικό επίπεδο των μαθητών αφού κάθε Πολιτεία των ΗΠΑ χαμηλώνει τα ίδια τα μέτρα και σταθμά και από την άλλη οδηγεί στη διδασκαλία μόνο των αναγκαίων γνώσεων για την επίτευξη καλών βαθμών˙ κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τον τρόπο με τον οποίο διενεργούνται οι πανελλαδικές εξετάσεις στη χώρα μας για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
[6]
[1] Για περισσότερα ιστορικά στοιχεία, βλ. Πολυχρονάκη Μαρία (2004) «Φροντιστήριο: ένας αλώβητος θεσμός υπέρβασης των συστημάτων εισαγωγής στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση» www.elemedu.upatras.gr/eriande/synedria/synedrio4/praktika1/polyxronaki.htm (ανάκτηση σελίδας 4.7.2008)
[2] Από τη σκοπιά ενός φροντιστή που κάνει μια ιστορική αναδρομή, βλ. Τσίλογλου Λευτέρης. Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα. Η ιστορία και οι άνθρωποι. Αθήνα: Εκδόσεις Κέδρος. Ο συγγραφέας επισημαίνει, έχοντας ερευνήσει μέσω των εφημερίδων την ιστορία των φροντιστηρίων σε Αθήνα και Πειραιά, ότι αυτά υπήρχαν ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα και ότι «το φροντιστήριο είναι ένας συμπληρωματικός θεσμός, που κινείται παράλληλα με το σχολείο και εξυπηρετεί – κυρίως – τη φιλοδοξία, την ανάγκη, την επιθυμία του μαθητή να ‘μπει’ στη σχολή που ονειρεύεται.»
[3] Βώρος Φ.Κ. (2004) «Ανερμήνευτο ή Δυσερμήνευτο Εκπαιδευτικό Ατόπημα η βιασύνη για εμπλουτισμό της ιδιωτικής εκπαίδευσης με Φροντιστήρια» www.voros.gr/epik/ar0439.doc (σημ.: οι τονισμοί του συγγραφέα.)
[4] Bray Mark (2001) “Out-of-School Supplementary Tutoring”. Childhood Education. Volume: 77. Issue: 6. Association for Childhood Education International. σελ 360. Βλ. επίσης Bray Mark (1999) “The Shadow education system: Private tutoring and its implications for planners” Fundamentals of educational planning No. 61. Paris: UNESCO International Institute for Educational Planning.
[5] http://en.wikipedia.org/wiki/No_Child_Left_Behind_Act
[6] Βλ. την κριτική στο σύστημα αυτό σε Ritzer, George (2008). The McDonaldization of Society. Los Angeles: Pine Forge Press.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
«Δεν είναι δουλειά της υπουργού να παραγγέλνει χαρτί». Από το σχόλιο «Η Αννούλα των DVD!”. Εφημερίδα Αυγή. Αρ, φύλλου 11201, 6/9/2011
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ariel Levy (2011) Θηλυκές φαλλοκράτισσες Οι γυναίκες και η ανερχόμενη κουλτούρα του ξέκωλου. Αθήνα: Εκδ. Κουκκίδα, μτφ: Νίκη Σταυρίδη, σελ. 261, τιμή 14,38 ευρώ
Ακούγοντας τόσο συχνά ότι βρισκόμαστε σε μια συντηρητική στιγμή της ιστορίας, αυθόρμητα θα περιμέναμε κάτι εντελώς αντίθετο απ ό,τι είναι η ανάδειξη του ξέκωλου, στην πραγματικότητα όμως ταιριάζει τέλεια αν το καλοσκεφτούμε. Η κουλτούρα του ξέκωλου στην ουσία δεν είναι προοδευτική, είναι εμπορική. Το νόημα της κουλτούρας του ξέκωλου δεν είναι ν' ανοίξουμε το μυαλό μας στις δυνατότητες και τα μυστήρια της σεξουαλικότητας. Είναι το να επαναλαμβάνουμε αενάως μια συγκεκριμένη -και ιδιαίτερα εμπορική- συντόμευση του τι είναι σέξι. Το βιβλίο αυτό δεν μιλάει για τη βιομηχανία του σεξ. Μιλάει γι αυτό που αποφασίσαμε ότι σημαίνει η βιομηχανία του σεξ... για το πώς τη στηρίξαμε, την καθαρίσαμε και την παραμορφώσαμε. Για το πόσο στηριζόμαστε σε αυτήν για να μας μαρκάρει ως σεξουαλική και χωρίς απαγορεύσεις κουλτούρα, σε μια εποχή που ο φόβος και η καταστολή οργιάζουν.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
OI AKAKIEΣ
Στίχοι: Τάκης Μουσαφίρης
Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Μόνος σου τα βράδια τριγυρνάς
Κόβεσαι στα δυο και συζητάς
Καινούργιους νόμους κουβαλάς, καινούργιες προφητείες
Ένας θεός που ξεκινά, αγόρι μου, για ξένες πολιτείες
Μόνος σου τα βράδια τριγυρνάς
και στο παρελθόν σου αντιμιλάς
Σε χτυπάν τα φώτα που περνάν κάτω απ’ τις ακακίες
κι ο ίσκιος σου σκοτώνεται, αγόρι μου, στις πολυκατοικίες
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ (ΣΒΕΤΑΤ Ε ΓΚΟΛΙΑΜ Ι ΣΠΑΖΕΝΙΕ ΝΤΕΜΠΝΕ ΟΤΒΣΙΑΚΑΝΤΕ)
του
Στέφαν Κομαντάρεφ
(ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ/ΓΕΡΜΑΝΙΑ/ΟΥΓΓΑΡΙΑ/ΣΛΟΒΕΝΙΑ, 2008, έγχρωμη, 105´)
ΤΡΙΤΗ 6/9/2011
Η βαθιά ανθρώπινη ταινία του Στέφαν Κομαντάρεφ αποτελεί διασκευή του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Ιλίγια Τρογιάνου, που έγινε μπεστ σέλερ στη Βουλγαρία, και συμπεριλήφθηκε στις εννέα καλύτερες ταινίες για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 2010. Έπειτα από ένα αυτοκινητικό ατύχημα ο Άλεξ δεν μπορεί να θυμηθεί ούτε το όνομά του. Για να μπορέσει να του επαναφέρει τη μνήμη, ο παππούς του ταξιδεύει στη Γερμανία, όπου ζει ο εγγονός του, προκειμένου να οργανώσει ένα ταξίδι στο παρελθόν για τον Άλεξ, ένα ταξίδι μνημών πίσω στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε (Βουλγαρία). Εξαιρετική η ερμηνεία του Μίκι Μανόλοβιτς, ηθοποιού γνωστού από ταινίες του Εμίρ Κουστουρίτσα.
ΤΡΙΤΗ 6/9/2011 ΣΤΙΣ 8.30 μ.μ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 10.30 μ.μ
ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, λεωφ. 237 από στάση Δάφνη του Μετρό τηλ. 210 9919818, 210 9941199, 210 9914732, ιστοσελίδα:
http://www.klh.gr , e-mail:
cineclubilioupolis@gmail.com .
Το ανέκδοτο της ημέρας
Είναι στην Σαχάρα ο Ομπάμα , ο Πούτιν και ο Παπανδρέου...
Εκεί που περπατάνε βλέπουν μία όαση στην οποία υπάρχει μόνο ένα....μπουρδέλο.....
Πάει πρώτα ο Ομπάμα και βγαίνει η τσατσά....
Γειά σας .... είμαι ο Ομπάμα από το U.S.A και θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα στην χώρα μου.....
Μα ασφαλώς κε Ομπάμα δεν χρειάζεται να συστηθείτε είστε πολύ γνωστός εδώ το τηλεφώνημα στοιχίζει 10.000 δολάρια.
Μα καλά ..... 10.000 δολάρια για ένα τηλέφωνο...!!!!!
Μία είναι η όαση ένα το τηλέφωνο εάν δεν θέλετε! Τι να κάνει αναγκάζεται να δώσει τα χρήματα για να κάνει το τηλεφώνημά του! Πάει μετά ο Πούτιν....
Γειά σας.... είμαι ο Πούτιν από την Ρωσία και θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα στην χώρα μου!
Μα ασφαλώς κε Πούτιν δεν χρειάζεται να συστηθείτε είστε πολύ γνωστός εδώ το τηλεφώνημα στοιχίζει 5.000 δολάρια. Το ακούει ο Ομπάμα και λέει με παράπονο.
Μα καλά εμένα μου είπατε 10.000 δολάρια .......
Εντάξει, Ρωσία πρώην Σοβιετική Ένωση οικονομική κρίση τι να κάνουμε! Τέλος πάντων κάνει και το τηλεφώνημα ο Πούτιν. Πάει τελευταίος και ο Παπανδρέου ........
Γειά σας...... είμαι ο Παπανδρέου από την Ελλάδα και θέλω να κάνω ένα τηλεφώνημα στην χώρα μου.....
Μα κε Παπανδρέου δεν χρειάζεται να συστηθείτε δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα καταφέρουμε να σας γνωρίσουμε!!!
Βεβαίως και να κάνετε το τηλεφώνημα που θέλετε μόνο που θα στοιχίσει 1 EURO. Το ακούει ο Ομπάμα με τον Πούτιν και τρελαίνονται.....
Μα καλά ...... εμείς για να τηλεφωνήσουμε έπρεπε να πληρώσουμε 10.000 και 5.000 δολάρια και ο Παπανδρέου γιατί θα πληρώσει μόνο 1 Ευρώ!!!!!!!
Κοιτάξτε να δείτε λέει η τσατσά.... ΑΠΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΣΕ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΙΚΗ ΧΡΕΩΣΗ........
