Τρίτη 29/5 στην εκπομπή ΑΧ ΕΞΟΥΣΙΑ η Χριστίνα Καρακιουλάφη "Κοινωνιολογία των Εργασιακών Σχέσεων"

Την Τρίτη 29 Μαΐου 2018 (8-9μμ) στην εκπομπή ΑΧ ΕΞΟΥΣΙΑ φιλοξενούμε την Χριστίνα Καρακιουλάφη (Επίκουρος Καθηγήτρια, Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, «Κοινωνιολογία των Εργασιακών Σχέσεων»).

Σας περιμένουμε, όπως πάντα, στον φιλόξενο διαδικτυακό ραδιοσταθμό IlioupolisOnAir
http://www.ilioupolisonline.gr/radio/index.html

Σπουδές

Πτυχίο τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών (1996)
Μεταπτυχιακό δίπλωμα D.E.A. στην «Ανάπτυξη Ανθρωπίνων Πόρων» στο CNAM (Conservatoire National des Arts et des Metiers) (Παρίσι, Γαλλία) (1997)
Διδακτορικό δίπλωμα στην Κοινωνιολογία του Πανεπιστημίου Paris 1 (Παρίσι, Γαλλία) (2002).

Σταδιοδρομία

Από το 2003 διδάσκει στο Τμήμα Κοινωνιολογίας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τα μαθήματα που διδάσκει άπτονται του πεδίου των ερεγασιακών σχέσεων και της κοινωνιολογίας της εργασίας.

Ενδιαφέροντα

Εργασιακές σχέσεις – Κοινωνιολογία της εργασίας

Επιλεγμένες δημοσιεύσεις

“Être acteur professionnel en Grèce : un travail de passion ou un emploi comme tous les autres ?, στο Leroux, N. & Loriol, M. (επιμ.), La passion au travail, Eres, Paris. (υπο δημοσίευση)
«Les syndicats face aux memoranda”, Chronique Internationale de l’IRES (υπο δημοσίευση)
« Les plans d’austérité imposés à la Grèce : impact sur les droits sociaux et syndicaux et réactions syndicales », Politique et Sociétés (υπο δημοσίευση)
«Βίωμα της ανεργίας και αντίληψη της εργασίας : Η περίπτωση των καλλιτεχνικών επαγγελμάτων», στο Σπυριδάκης Μ. (επιμ.), Ανεργία και Εργασιακή Επισφάλεια: Όψεις ενός Εμμένοντος Κινδύνου, Αθήνα : Αλεξάνδρεια, 2013.
Εργασιακές Σχέσεις : Θεωρητικές προσεγγίσεις και εμπειρικά ζητήματα, Αθήνα : Παπαζήσης, 2012.
“Les syndicats grecs dans un contexte de crise économique”, Les Mondes du Travail, no 12, novembre, 2012.
«“Όταν η δουλειά σκοτώνει” : το παράδειγμα των αυτοκτονιών στην France Telecom και οι κοινωνιολογικές ερμηνείες των ψυχοκοινωνικών κινδύνων στους χώρους εργασίας», Ουτοπία, 101, Νοέμβριος-Δεκέμβριος, 2012.
«“Είναι και τέχνη και επάγγελμα” : Προσλήψεις της καλλιτεχνικής εργασίας – Το παράδειγμα των ηθοποιών στην Ελλάδα », Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών τεύχος 137-138 Α’-Β’, 2012, σσ.113-140.
«Οι εργασιακές σχέσεις στην Ε.Ε. : κοινωνικός διάλογος και συλλογικές διαπραγματεύσεις», στο Σακελλαρόπουλος, Θ. (επιμ.), Η κοινωνική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Αθήνα: Διόνικος, 2011.
«Ποιότητα της εργασίας και της απασχόλησης στην ελληνική αγορά εργασίας», στο Παπαδάκης, Ν. και Σπυριδάκης Μ. (επιμ.) «Αγορά Εργασίας, Κατάρτιση, Δια βίου Μάθηση και Απασχόληση. Δομές, θεσμοί Αθήνα : Εκδ. Ι. Σιδέρης, σσ. 25-67, 2010.
“Les jeunes acteurs professionnels en Grèce. Premières étapes d’une enquête – Réflexions sur la méthodologie appropriée” στο Buscatto, M. (dir.) Ethnographie du travail artistique. Elements de réflexion epistemologique, Cahiers du Laboratoire Georges Friedmann, Numéro 14, pp 23-34, 2005.

Tsakthan Daily - Ο κόσμος της επισφάλειας - Μέρος 4ον - 18/10/2011

18 Οκτωβρίου 2011

Ο κόσμος της επισφάλειας

Μέρος 4ον

Η ιστορία δεν είναι εντελώς πρόσφατη. Οι τάσεις έχουν ήδη ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1970-1980. Η «παλιά εργατική τάξη» ήταν κατά βάση ανδρική. Η αύξηση συμμετοχής των γυναικών στο εργατικό δυναμικό της μεταπολεμικής Ευρώπης είναι σταθερή και δε σχετίζεται πια με την έλλειψη ανδρικών χεριών λόγω πολέμων. Στις χώρες της ΕΟΚ των 15 (1975-1985), για παράδειγμα, ο αριθμός των ανδρών ο αριθμός των απασχολούμενων ανδρών μειώθηκε κατά 4% λόγω της μείωσης των θέσεων εργασίας στο μεταποιητικό βιομηχανικό τομέα. Στο μεταξύ ο αριθμός των γυναικών, κυρίως στις υπηρεσίες, αυξήθηκε κατά 10%. Η μεταβολή συνεχιζόταν με αργότερους ρυθμούς την δεκαετία του ’80 αλλά επιταχύνθηκε στη δεκαετία του ’90 λόγω της μεταστροφής στην εργοδοτική στρατηγική της επιδίωξης αύξησης της αριθμητικής ευελιξίας της εργασίας. Οι εργοδότες εκμεταλλεύθηκαν το ότι οι γυναίκες εργάζονταν λιγότερες ώρες από τους άνδρες και όταν εργάζονται περισσότερο αυτό δεν διαρκεί για πολύ καιρό. Έτσι, οι γυναίκες γεμίζουν ένα ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό, σε σχέση με τους άνδρες, από τις θέσεις εργασίας της αυξανόμενης «άτυπης» απασχόλησης που περιλαμβάνει τη μερική απασχόληση, τις θέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και τις θέσεις εργασίας για ενοικιαζόμενους εργαζόμενους. Οι νέοι/ες καταλαμβάνουν τις περισσότερες θέσεις μερικής και προσωρινής απασχόλησης και τόσο οι γυναίκες όσο και οι νέοι βρίσκονται σε περισσότερες χαμηλόμισθες θέσεις απ’ όσο οι άνδρες.

Υπάρχουν διαφορές στα μεταβαλλόμενα πρότυπα απασχόλησης μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο ανάλογα με τους ορισμούς και τους κανόνες που διέπουν την απασχόλησης στις εθνικές αγορές εργασίας. Παραδείγματος χάριν, δεν είναι υποχρεωτικά επισφαλής η άτυπη απασχόληση. Η εργασιακή ασφάλεια ενδέχεται να είναι σε χαμηλά επίπεδα σε μια χώρα όπου οι μη κανονικές θέσεις εργασίας σχετικά λίγες επειδή δεν έχουν επιτευχθεί υψηλά επίπεδα προστασίας για τους έχοντες σταθερή εργασία σε συνθήκες έλλειψης καλά οργανωμένης εργατικής νομοθεσίας και αναποτελεσματικές συλλογικές διαπραγματεύσεις (π.χ. Ελλάδα). Βεβαίως, η μείωση της κλασικής ανδρικής εργατικής τάξης των βιομηχανιών της «χρυσής εποχής» της υψηλής συνδικαλιστικής πυκνότητας είναι κοινό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου. Η πρόκληση για τα συνδικάτα είναι η επέκταση της δράσης τους σε θέματα που απασχολούν νεώτερα εργατικά στρώματα και ιδιαίτερα σε εκείνα που αφορούν το ολοένα και αυξανόμενο εργατικό προσωπικό που απασχολείται σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών και αντιμετωπίζει εργασιακές σχέσεις που είναι άτυπες και επισφαλείς. Οι συνέπειες αυτής της μεταβολής επιδρούν στην συνδικαλιστική πυκνότητα. H μείωση της απασχόλησης στον συνδικαλισμένο βιομηχανικό τομέα με τη μεταφορά εργασιών και υπηρεσιών στην γκρίζα ζώνη των εργολαβικών επιχειρήσεων (outsourcing) και η μεταφορά εργοστασιακών μονάδων σε τρίτες χώρες με φτηνότερα μεροκάματα και ελάχιστα εργατικά δικαιώματα οδήγησαν στην μεγάλη μείωση της πυκνότητας του τομέα και τη συνολική πυκνότητα. Ο τομέας των υπηρεσιών δεν αντιστάθμισε τη μείωση παρά τη μεγάλη αύξηση της απασχόλησης στις υπηρεσίες.

Στις ΗΠΑ τα τοπικά γραφεία κοινωνικής ασφάλισης έγιναν εκ των πραγμάτων προθάλαμοι των διευθύνσεων προσωπικού μεγάλων επιχειρήσεων εξαιτίας της πολιτικής «from welfare to workfare». Η κυβέρνηση Κλίντον το 1999 προώθησε το πρόγραμμα “Welfare to Work Parnership” στο οποίο συμμετείχαν γνωστές μεγάλες εταιρείες όπως οι Monsanto, Burger King, United Parcel Service και United Airlines. Με τα προγράμματα αυτά παρέχονται στους εργοδότες κίνητρα (απευθείας επιδοτήσεις, φορολογικές μειώσεις κλπ) ώστε να τους βοηθήσουν να «στρατολογήσουν» χαμηλόμισθους εργαζόμενους με ελάχιστες απαιτήσεις από πλευράς δεξιοτήτων και δικαιωμάτων. Σύμφωνα με μια δημοσιογραφική εκτίμηση του περιοδικού US News and World Report οι εργοδότες ενδιαφέρθηκαν για το πρόγραμμα: «επειδή διακυβεύονται εκατομμύρια θέσεις εργασίας, μια πετυχημένη μετακίνηση μεγάλου αριθμού ανθρώπων από την πρόνοια στην απασχόληση θα μπορούσε να μειώσει τις πληθωριστικές πιέσεις μέσω του περιορισμού του ύψους των μισθών». Τελικά, αυτές οι επιχειρήσεις έγιναν ακόμη πιο ισχυρές χρησιμοποιώντας πολύ μεγάλο αριθμό πρώην δικαιούχων των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας. Οι σχέσεις εργασίας τους ήταν σε ακραίο βαθμό ελαστικές και σπονσοράρονταν από τις κυβερνήσεις. Συχνά τα δικαστήρια εξαιρούσαν αυτούς τους εργαζόμενους από το status των κανονικών υπαλλήλων ώστε να μην έχουν καμία δυνατότητα νόμιμης συνδικαλιστικής οργάνωσης. Παρά την πρόσκαιρη επιτυχία του συνδικάτου εργαζομένων της UPS, όταν με την μεγάλη απεργία του 1997 μείωσε το ρυθμό αύξησης θέσεων μερικής απασχόλησης υπέρ της αύξησης των θέσεων πλήρους απασχόλησης, η εταιρεία αντλεί το 15% των 150.000 εργαζομένων της σε θέσεις μερικής ή προσωρινής απασχόλησης από αυτά τα προγράμματα.



Συνεχίζεται…..

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/  

http://homopolitics.wordpress.com/

http://politicalperson.wordpress.com/

http://cantpaydontpay.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/

http://redferryman.wordpress.com/
http://adotoe.wordpress.com/

http://easpemporiki.wordpress.com/

http://www.easp.gr/



H ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!"

Αντρέας Παπανδρέου, 1919-1996, Έλληνας πρωθυπουργός

(την εποχή των σκανδάλων, τέλη δεκαετίας ‘80, αναφερόμενος σε στέλεχος της ΔΕΗ)

ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΜΠΛΡΩΘΗΚΑΝ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ: "ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ"

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Hessel, Stephane (2011) Αγωνιστείτε! Αθήνα: Εκδ. Πατάκη Σελ. 122, τιμή 5,85 ευρώ



"Το "Αγανακτήστε!" του Στεφάν Εσσέλ, που πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2010, έγινε ένα τεράστιο ευρωπαϊκό εκδοτικό φαινόμενο, και ενέπνευσε τα λαϊκά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Η οικονομική κρίση ήταν μια αφορμή για να αποκαλυφθεί η κρίση της πολιτικής, των θεσμών και των ιδεολογιών που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος.



Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, ο Στεφάν Εσσέλ, 94 ετών σήμερα, συζητεί με τον εικοσιπεντάχρονο δημοσιογράφο Ζιλ Βαντερπότεν γύρω από τα ζητήματα της πολιτικής ηθικής και της στάσης που πρέπει να κρατήσει ο σημερινός πολίτης. Δεν αρκεί να αγανακτούμε: ο καθένας μας οφείλει, ανάλογα με τις ευαισθησίες του, να δεσμευτεί στις μάχες της εποχής μας• στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην υπεράσπιση των αδυνάτων, εναντίον των ανισοτήτων και της καταστροφής του περιβάλλοντος....



Σταθερά αισιόδοξος, ο Στεφάν Εσσελ πιστεύει στην ανθρώπινη φύση και καλεί τις νέες γενιές να αγανακτήσουν και να αντισταθούν στις σκανδαλώδεις συνθήκες που τους επιβάλλονται. Μια άκρως ενδιαφέρουσα, ζωηρή και βαθυστόχαστη συζήτηση.



Το νέο μανιφέστο του μοναδικού Εσσέλ: Αγωνιστείτε!"



("Le Nouvel Observateur")



"Καθώς το "Αγανακτήστε!" μεταφράζεται μέχρι την Κίνα, ο Στεφάν Εσσέλ στο νέο του βιβλίο μάς λέει: Αγωνιστείτε! Μέσα στους θεσμούς, μέσα στη δημοκρατία."



("Die Zeit")







ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Κόλλησα στο μέλι

Μ.Φάμελλος-Ζ.Στεφάνου

http://www.youtube.com/watch?v=b1f7CFe88lE

Intro:


C
C
Ab Bb
C
] 2x



C

Κάτι θα μου λείπει

C

Κάτι θα μου περισσεύει

Am

κι όλο κάτι, τι ειρωνεία

Bb

στη γωνία περιμένει

Dm

Τη γλυκιά ηδονή

Bb

να γευτεί ποιος δε θέλει

C

όλο εκεί ο νους μου πάει

C

πάει, κόλλησα στο μέλι



C

Κόλλησα στο μέλι

C

να ο δρόμος κατεβαίνει

Am

κι όλο λέω στη στροφή

Bb

η πορεία θ' αντιστραφεί

Dm

Και θα κάνω επιτέλους

Bb

με το θηρίο ειρήνη

C

να 'ναι μία μέσα σ' όλες

C

κι όλες να 'ν' μέσα σε κείνη



F

Μα ο κακός μου εαυτός

D

απ' τη μύτη με σέρνει

C Am

ο παράδεισος

D

μπορεί να περιμένει

C E

Θα γίνουμε κάποτε

Am Am/G

πλάσματα ανώτερα

F Ab

μα μην το παιδεύεις τώρα

Bb C

άστο γι' αργότερα



Intro:


C
C
Ab Bb
C
] 2x



C

Μία αγάπη μία

C

σ' έψαχνα με αγωνία

Am

αυτό το πλάσμα που ζει

Bb

σ' άλλη χώρα ή εποχή

Dm

Να 'γερνα στην αγκαλιά σου

Bb

που όλη η φύσις ησυχάζει

C

σ' είχα πλάσει τόσο ωραία

C

που καμιά να μη σου μοιάζει



C

Όμως δε σε βρήκα

C

πάτησα μια μαύρη τρύπα

Am

και που βγήκα μετά

Bb

απ' τη λάθος μεριά

Dm

Είν' αυτός πάλι εκεί

Bb

με το μαύρο καπέλο

C

Χτύπα με αν σου βαστάει

C

πάντοτε θα σου ξεφεύγω



F

Ο εαυτός μου κι εγώ

D

σ' ένα κρύο σταυροδρόμι

C Am

μονομάχοι στη Δύση

D

με το χέρι στο πιστόλι

C E

Ακούω ένα μπαμ

Am Am/G

και με πήραν τα αίματα

F

Σε σκότωσα αγοράκι

Ab Bb C

και στ' αλήθεια και στα ψέματα



C Bb

Πως χάθηκα, ξεχάστηκα

Am Ab

στο σκοτεινό καθρέφτη

C Bb

άραγε πως από κει στο φως

Am Ab C

κανείς πως επιστρέφει ξανά



Intro:


C
Ab Bb
C
Ab Bb
C




C

Κάτι πάλι λείπει

C

Κάτι πάλι περισσεύει

Am

κι όλο κάτι, τι ειρωνεία

Bb

στη γωνία περιμένει

Dm

Θέλει πίστη κι ασκητεία

Bb

ένας θεός ξέρει τι θέλει

C

Αλλά που να ξεκολλήσω

C

εγώ κόλλησα στο μέλι



F

Κι ο κακός μου εαυτός

D

απ' τη μύτη με σέρνει

C Am

ο παράδεισος

D

μπορεί να περιμένει

C E

Είναι τώρα ή ποτέ

Am Am/G

πριν κυλήσω χειρότερα

F

όσο κι αν του δίνεις

Ab Bb

αυτός σου ζητάει περισσότερα



C Bb

Πως χάθηκα, ξεχάστηκα

Am Ab

στο σκοτεινό καθρέφτη

C Bb

άραγε πως από κει στο φως

Am Ab C

κανείς πως επιστρέφει ξανά

http://www.kithara.vu/ss.php?id=NDEyMjgxODc1

ΘΕΑΤΡΘ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

Ιφιγένεια εν Τ….

Σκηνική Σύνθεση από το θέατρο Gardzienice

Οι γλώσσες που ακούγονται στην παράσταση είναι πολωνικά, αγγλικά και αρχαία ελληνικά και υπάρχουν υπέρτιτλοι στα νέα ελληνικά.



Η πολωνική ιστορική θεατρική ομάδα μάς συστήνεται με μια παράσταση που βασίζεται στο έργο του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Ταύροις» και στην απόδοση του προβάλλεται το θέμα της ευσέβειας και των διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης της σύγχρονης Ευρώπης.





ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μπαίνει μια μέρα ένας άνεργος μέσα σε ένα μαγαζί και ρωτάει τον ιδιοκτήτη αν υπάρχει δουλειά.

- Βεβαίως, υπάρχει μια θέση. Κάθε εβδομάδα θα πρέπει να έρχεσαι 3 μέρες και να δουλεύεις 2 ώρες. Ο μισθός σου θα είναι 2500 ευρώ τον μήνα καθαρά, με εταιρικό αυτοκίνητο, κινητό και μία ξανθιά μοντέλο γραμματέα.

- Πλάκα μου κάνεις;

- Εσύ άρχισες!



tsakthan daily - Ο κόσμος της επισφάλειας Νο.2 - 14 Οκτωβρίου 2011

14 Οκτωβρίου 2011


Ο κόσμος της επισφάλειας


Μέρος 2ον
Σήμερα θα κάνουμε μια «παρέκβαση» για να δείξουμε πως ένας τρόπος παραγωγής υπηρεσιών, μια διαδικασία, αν θέλετε, μπορεί να εξαπλωθεί σε ολόκληρο των τριτογενή τομέα και την ίδια μας τη ζωή. Στον κλάδο αυτό συναντάμε τα υψηλότερα ποσοστά επισφάλειας

Μακντοναλντοποίηση είναι η διαδικασία με βάση την οποία οι αρχές των εστιατορίων ταχυφαγίας (fast-food restaurants) επεκτείνονται και τείνουν να κυριαρχήσουν σε πολύ περισσότερους τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας, τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι μόνο τα ταχυφαγεία που εφαρμόζουν αυτές τις αρχές αλλά και:

• Καταστήματα παιχνιδιών (π.χ. Toys-R-Us )

• Βιβλιοπωλεία (B. Dalton’s),

• Εφημερίδες (USA Today)

• Βρεφονηπιακή και παιδική φροντίδα (Kinder Care)

• Εκπαίδευση-κατάρτιση-φροντιστήρια (Sylvan Learning Centers) και άλλες υπηρεσίες, δημόσιες και ιδιωτικές.



Όλα αυτά αποτελούν δείγματα αυτής της Μακντοναλντοποίησης, της «διαδικασίας εξορθολογισμού», σύμφωνα με τον Μαξ Βέμπερ στο έργο του για τη «γραφειοκρατία». Τα πλεονεκτήματά της διαδικασίας αυτής είναι τα εξής:

• Αποτελεσματικότητα/αποδοτικότητα

• Προβλεψιμότητα

• Υπολογισιμότητα

• Έλεγχος.

Ως μεγάλο μειονέκτημα θεωρείται ο «παραλογισμός της ορθολογικότητας.»



Ας τα δούμε λίγο αναλυτικότερα.

1) Αποτελεσματικότητα. Είναι η επιλογή των μέσων που απαιτούνται για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου με το ελάχιστο δυνατό κόστος ή με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Στο όνομα της αποτελεσματικότητας, ο πελάτης κάνει τη δουλειά που πριν θα έκαναν οι υπάλληλοι. Όσον αφορά τους υπαλλήλους, αυτοί συχνά βρίσκονται να δουλεύουν σε ένα περιβάλλον εργασίας χωρίς δυνατότητες συμμετοχής σε διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το εργασιακό αυτό περιβάλλον χαρακτηρίζεται κυρίως από τον πολύ έντονο καταμερισμό εργασίας, την επαναληπτικότητα των κινήσεων και την έλλειψη υποκίνησης προς εργασία.

2) Υπολογισιμότητα. Δίνεται έμφαση σε ό,τι μπορεί να υπολογιστεί, να μετρηθεί και να ποσοτικοποιηθεί. Η ποσοστικοποίηση αναφέρεται στην τάση να δίνεται έμφαση στην ποσότητα έναντι της ποιότητας. Αυτή η τάση μας οδηγεί στην πρόσληψη της ιδέας της ποιότητας ως ισοδύναμης με τις μεγάλες ποσότητες πραγμάτων. Οι μεγάλες αναλογίες και κλίμακες συγκαλύπτουν συχνά την έλλειψη ποιότητας των προϊόντων, όπως αυτά των εστιατορίων ταχυφαγίας. Ο χρόνος είναι μια ακόμη σημαντική διάσταση της υπολογισιμότητας. Τα εστιατόρια ταχυφαγίας χρησιμοποιούν φούρνους μικροκυμάτων για την επιτάχυνση της ετοιμασίας και παράδοσης του φαγητού με αποτέλεσμα την πτώση της ποιότητάς του. Ανάλογο παράδειγμα είναι η περίπτωση εφημερίδων τύπου USA Today, που ο Ritzer την θεωρεί ως το κατ’ εξοχήν παράδειγμα της “junk-food δημοσιογραφίας”, γιατί δεν έχει ουσία στην αρθρογραφία της. Περιλαμβάνει μικρά κομματάκια ενημέρωσης αλλά πολλή αθλητική ύλη κι αυτή με πληθώρα ποσοτικών δεδομένων, στατιστικών πινάκων, διαγραμμάτων, βαθμολογιών και εικόνων. Η υπολογισιμότητα αφήνει ελάχιστο ή καθόλου χώρο στους εργαζόμενους για ανάπτυξη σκέψεων, διαλόγου και συμμετοχής σε λήψη αποφάσεων. Το αποτέλεσμα είναι να αναπτύσσονται αισθήματα αποξένωσης, η αίσθηση της αλλοτρίωσης, και, πέραν τούτων, η απογοήτευση που επέρχεται λόγω της ολοένα και μεγαλύτερης και εντονότερης αυτοματοποίησης της εργασίας που οδηγεί και σε απώλειες θέσεων εργασίας. Από όλη αυτή τη διαδικασία οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι εργοδότες, οι μεγάλες επιχειρήσεις και γενικώς οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής της περιόδου της “service by numbers”.

3) Προβλεψιμότητα Ο εξορθολογισμός αφορά μια εντεινόμενη προσπάθεια διασφάλισης της προβλεψιμότητας, δηλαδή την προσπάθεια δόμησης του περιβάλλοντος κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι εξωγενείς δυνάμεις να μην είναι σε θέση να προκαλούν ανισορροπία στο εσωτερικό του συστήματος. Οι «ορθολογικοί άνθρωποι» έχουν ανάγκη να ξέρουν τι να αναμένουν , πότε να το αναμένουν και ποιες πορείες δράσης πρέπει να ακολουθήσουν σε περίπτωση που επέλθει το αναμενόμενο. Οι Αμερικανοί βολεύονται με τα McDonalds στην Αθήνα, στη Μόσχα ή στο Πεκίνο, γιατί τους θυμίζει ακριβώς τις οικείες τους γεύσεις. Το ίδιο γίνεται με τα κινηματογραφικά sequel όπου μπορείς να προβλέψεις πάνω-κάτω το τέλος χωρίς κόπο. Το ίδιο συμβαίνει και με τα εμπορικά κέντρα και τα shopping malls. Oι ΗΠΑ είναι μια χώρα που δοξάζει τον ατομικισμό και που οι ατομιστές πολίτες της υποφέρουν από τη διαδικασία της Μακντοναλντοποίησης. Ο Ρίτσερ θεωρεί ότι αυτή η διαδικασία έχει μειώσει τους «ζωντανούς ανθρώπους» σε μια ομάδα ομοειδών ανθρώπων με το ίδιο ντύσιμο, την ίδια αντίληψη για τα πράγματα και τον ίδιο τρόπο δράσης. Ακόμη και η αρχιτεκτονική των McDonald’s είναι σχεδόν παντού η ίδια.

4) Έλεγχος και αντικατάσταση των ανθρώπων με μη ανθρώπινες τεχνολογίες (“nonhuman technologies)”. Τα δύο προηγούμενα στοιχεία συνδυαζόμενα, κατά τον Ritzer, μας δείχνουν ότι η αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας από την μη ανθρώπινη τεχνολογία συχνά οδηγεί σε μεγαλύτερο και στενότερο έλεγχο. Η μεγάλη αιτία για την αβεβαιότητα και την αδυναμία προβλεπτικότητας σε ένα σύστημα εξοορθολογισμού είναι οι άνθρωποι, τόσο οι εντός του συστήματος εργαζόμενοι όσο και οι εξυπηρετούμενοι από αυτούς. Γι’ αυτό, τα πάντα προσυσκευάζονται, προμετρώνται, ελέγχονται αυτόματα. Ο άνθρωπος που εργάζεται δεν είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται, αλλά απλώς να ακολουθεί και να εφαρμόζει τις οδηγίες και πού και πού να πατάει κάποιο κουμπί. Για σκεφτείτε! Τι κάνουν οι ταμίες στα σούπερ-μάρκετ; Σκανάρουν το barcode της συσκευασίας του προϊόντος χωρίς να χρειαστεί να σκεφτούν ή να υπολογίσουν κάτι καθώς όλα τα προϊόντα είναι προζυγισμένα και προκοστολογημένα. Σε λίγο καιρό, όπως τρέχει η τεχνολογική εξέλιξη, ο ίδιος ο πελάτης θα υποχρεωθεί να σκανάρει αυτός τα προϊόντα που θα αγοράζει. Καθώς αντικαθίστανται οι ταμίες από τα scanner χάνουμε από τα μάτια μας τις τιμές των προϊόντων και αντί να ελέγχουμε εμείς την εταιρεία αυτή ελέγχει εμάς τους πελάτες. Αποδεχόμαστε, έτσι, το «αλάνθαστο του Πάπα»˙ συγνώμην, το «αλάνθαστο του υπολογιστή». Θέλετε, ένα ακόμη πιο «τρελό σενάριο»; Οι επιβάτες να «ελέγχουν» τα ηλεκτρονικά όργανα και τον αυτόματο πιλότο του αεροπλάνου. Έτσι, καθώς προχωρά η τεχνολογία ερωτήματα του τύπου «ποιοι είμαστε» και «πώς αλληλεπιδρούμε» επιδέχονται απαντήσεις ανάλογα με το βαθμό εξάρτησης και υποταγής στις μηχανές, με αποτέλεσμα την απαξίωση δεξιοτήτων και ικανοτήτων των ανθρώπων που καθίστανται «μουσειακά είδη».



Ο «παραλογισμός της ορθολογικότητας»

«Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο» λέει ένα λαϊκό άσμα. Η Μακντοναλντοποίηση δεν είναι μονόπλευρα σκοτεινή υπόθεση˙ έχει και ορισμένα καλά να επιδείξει: ποικιλία προϊόντων, 24ωρη λειτουργία ορισμένων τραπεζικών εργασιών (π.χ. συναλλαγές μέσω αυτόματων ταμειακών μηχανών, - ΑΤΜ- και μέσω διαδικτύου) και εμπορικών αγορών, πολύ ταχύτερη εξυπηρέτηση. Κι, όμως, όπως ο Μαξ Βέμπερ, έτσι κι εμείς διαπιστώνουμε στην καθημερινή μας ζωή ότι ακόμη και τα πλέον «ορθολογικά συστήματα» καταλήγουν σε παράλογα αποτελέσματα και μας στέλνουν στο ντιβάνι του ψυχίατρου.



Ο Ritzer επισημαίνει ότι ο «παραλογισμός» είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι τα ορθολογικά συστήματα είναι μη λογικά συστήματα, δηλαδή αρνούνται τη βασική ανθρώπινη ιδιότητα, την ανθρώπινη λογική όσων εργάζονται στα πλαίσιά τους ή εξυπηρετούνται από αυτές. Για θυμηθείτε τις ατέλειωτες ουρές στα McDonald’s, στα drive-thru καταστήματα και τις βλαστήμιες που έχετε εκστομίσει περιμένοντας στην ουρά ενώ αν είχατε μπει στο κατάστημα θα είχατε εξυπηρετηθεί πιο γρήγορα. Ρίξτε μια ματιά στα συστατικά του γρήγορου φαγητού και θα διαπιστώσετε ότι είναι λιγότερο θρεπτικό, έχει τόσους «σταθεροποιητές», «συντηρητικά», «ενισχύσεις» γεύσεων, λίπη, αλάτι και ζάχαρη που συμβάλλουν σημαντικά στην επιδείνωση των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι λόγω των επιπτώσεων που έχουν πάνω τους άλλοι παράγοντες όπως π.χ. η ατμοσφαιρική ρύπανση, τα «άρρωστα κτήρια» στα οποία εργάζονται κ.α. Τα συστατικά, λοιπόν, του γρήγορου φαγητού είναι, εν τέλει, «απάνθρωπα». Όσο περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε αυτά τα συστήματα τόσο αυξάνεται η συνολική κοινωνική εξάρτηση από τέτοια συστήματα. Σκεφθείτε, παρακαλώ, τη συμβολή των συσκευασιών των προϊόντων, ειδικά των ταχυφαγείων, στη μόλυνση του περιβάλλοντος. Σκεφθείτε, επίσης, πως η παλιότερη μορφή κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής ήταν η συγκέντρωση της οικογένειας γύρω από το τραπέζι του φαγητού.



Όλα αυτά που αναφέραμε δεν αποσκοπούν στην υπόσκαψη του ηθικού του/της αναγνώστη/ριας. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι που ευθύνεται πρώτα και κύρια λόγω της λογικής της άντλησης κέρδους από κάθε ανθρώπινη ενέργεια και σκέψη και αυτός είναι ο στόχος της κριτικής. Όμως, κάπου ελλοχεύουν κίνδυνοι να ξεφύγουν εντελώς τα «ορθολογικά συστήματα» από τον οποιοδήποτε έλεγχο των πολιτών. Σε ποιο βαθμό έχει προχωρήσει κάτι τέτοιο ως σήμερα; Τι μπορεί να συμβεί αν αυτοί που τα ελέγχουν υποκύψουν και γίνουν ελεγχόμενοι από άλλους; Μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στα συστήματα που αλληλεπιδρούν, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, μια μικρή ελίτ που να ελέγχει σχεδόν τους πάντες και τα πάντα, σε στυλ Γενναίου, Καινούργιου Κόσμου;



Θα μπορούσαμε να ασκήσουμε πολύ έντονη κριτική στη θέση περί Μακντοναλντοποίησης (π.χ. ότι αγνοεί τις συγκεκριμένες διαμορφώσεις των ταξικών κοινωνικών συσχετισμών δυνάμεων, τις έννοιες του φύλου, της ιστορίας, της φυλής, ότι διακρίνεται για μια γραμμική αντίληψη των εξελίξεων κ.ο.κ.). Όμως, ας κρατήσουμε προς το παρόν τα θετικά σημεία της, που μας δείχνουν τη γενική τάση των κοινωνικών συστημάτων.



Συνεχίζεται…..

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/  

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/

http://homopolitics.wordpress.com/

http://politicalperson.wordpress.com/

http://cantpaydontpay.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/

http://redferryman.wordpress.com/

http://adotoe.wordpress.com/

http://easpemporiki.wordpress.com/

http://www.easp.gr/ 



H ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε το πολιτικό ή εκλογικό κόστος» Ευάγγελος Βενιζέλος. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_14/10/2011_410820

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

• ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



Σας προσκαλούμε στην εκδήλωση που διοργανώνει η εφημερίδα Η ΑΥΓΗ με θέμα: Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

Η εκδήλωση θα γίνει την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011, ώρα 7.00 μ.μ. στο Cine ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, Κεραμεικού 58



ομιλητές/ομιλήτριες

∙ Νίκος Κοτζιάς, καθηγητής Πολιτικών Θεωριών και Ευρωπαϊκών Σπουδών,Πανεπιστήμιο Πειραιά

∙ Νίκος Κωνσταντόπουλος, δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού

∙ Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας,Πανεπιστήμιο Αθηνών

∙ Τασία Χριστοδουλοπούλου, δικηγόρος, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ



Θα χαιρετίσει ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του Συνασπισμού και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ



Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Νίκος Φίλης, διευθυντής της εφημερίδας



Η ΑΥΓΗ Η εκδήλωση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Ινστιτούτου ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ



Η ΑΥΓΗ: Αγίου Κωνσταντίνου 12, 10431 Αθήνα ∙ τηλ. 210 5231831-4 ∙ e-mail:editors@avgi.gr



ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Τζούλια Κρίστεβα (2011) Αυτή η απίστευτη ανάγκη για πίστη. Μετάφραση: Τζένη Κωνσταντίνου. Αθήνα: Εκδ. Μεταίχμιο, Σελ. 160, τιμή 14,40 ευρώ





Με μια εκτενέστατη συζήτηση και μερικά κείμενα που για πρώτη φορά συγκεντρώνονται στο βιβλίο αυτό, η Κρίστεβα αναστατώνει τις κοινώς αποδεκτές απόψεις περί θρησκείας και χριστιανισμού και μας προσκαλεί σε μια εκπληκτική ανάλυση της «απίστευτης ανάγκης μας για πίστη».

Γοητευμένη από τον χριστιανισμό, επανεξετάζει την ανάγκη για πίστη που δίνει ζωή στο ανθρώπινο ον και αναλύει τις ψυχικές διαταραχές που οδηγούν στη λατρεία του ιερού. Μελετά την «ανακούφιση» που αναζητούν όσοι στρέφονται προς τη θρησκεία, αφιερώνοντας ένα σημαντικό κομμάτι στην προ-θρησκευτική ανάγκη για πίστη, χαρακτηριστική όλων των πολιτισμών. Η ανάλυσή της κυριαρχείται από τον εξαιρετικά σύγχρονο τρόπο σκέψης της, που τον υποστηρίζει με σύγχρονα παραδείγματα, όπως οι ταραχές στα προάστια του Παρισιού.

Το βιβλίο γεννά πλήθος ερωτημάτων και προσφέρει πλούσιο υλικό για τους πολιτικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς διαξιφισμούς που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, συγκλονίζουν την κοινωνία.



«Και μόνη αυτή η λεπτή κατανόηση του ανθρώπινου θα μπορούσε να οδηγήσει στις σύγχρονες γνωστικές επιστήμες και την ψυχανάλυση. Παρακολουθώντας ένα τόσο ξεχωριστό μυαλό, ο αναγνώστης θα βγει σίγουρα κερδισμένος».

Jacques de Guillebon, Le Figaro Magazine



ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ήρθαν οι ανθρώποι με τα μαύρα



Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Ντόρα Γιαννακοπούλου



Από τον κύκλο τραγουδιών ΑΡΚΑΔΙΑ ΙΙ

Συντέθηκε στη Ζάτουνα τον Ιανουάριο τού 1969

σε στίχους τού Μάνου Ελευθερίου

Ξεχωρίζει η εκτέλεση με τη Μαρία Φαραντούρη από τον δίσκο με

τον John Williams



Τον έναν τον επήρε ο νόμος

κι έγινε σύννεφο και καπνός

τον άλλο τον επήρε ο δρόμος

κι έγινε η πίκρα καθενός



Ήρθαν οι ανθρώποι με τα μαύρα

πού έχουν σκοτάδι στα μαλλιά τους

κι αυτοί πού έχουνε βροχή στα χέρια

και κεραυνό στο κοίταγμά-α τους



Και πήραν τα όνειρά μας νόμοι

και τα τραγούδια μας καπνός

και πήραν τη ζωή μας δρόμοι

και την αγάπη καθενός



Ψάχνουν στα δένδρα και στο χώμα

κι ύστερα ψάχνουν στην καρδιά μας

μα βρίσκουν την πληγή μου ακόμα

στα μάτια και στα δάκρυά- α μου









ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

Δωμάτιο στη Ρώμη (2010)

(Habitación en Roma)

Είδος: Ρομαντική

Διάρκεια: 109'

Γλώσσα: Αγγλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Ρώσικα, Βασκικά

Χώρα: Ισπανία

Εταιρεία Διανομής: Σπέντζος



Δείκτης Καταλληλότητας:

Βαθμολογία SevenArt: [7.0/10]





Ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Ρώμη. Δύο νεαρές γυναίκες, που μόλις γνωρίστηκαν, η Άλμπα και η Νατάσα ανακαλύπτουν η μία την άλλη σωματικά και ψυχικά σε ένα ταξίδι πάθους που διαρκεί 12 ώρες. Αρχικά κρατούν τις επιφυλάξεις τους προσπαθώντας να προστατέψουν τους εαυτούς τους. Σιγά σιγά όμως αφήνονται , αποκαλύπτουν τα πιο μύχια μυστικά τους και ανακαλύπτουν ανεξερεύνητες πτυχές του έρωτα. Έπειτα οι δρόμοι τους χωρίζουν για πάντα για να επιστρέψει η Αλπμα στην Ισπανία και η Νατάσα στη Ρωσία.



Ιντεάλ

Πανεπιστημίου 46 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 210-3826720.

Γενική Είσοδος: € 8,00, Φοιτ. € 6,00. ΑΜΕΑ € 4,00. Σάβ. & Κυρ. φοιτητικό μόνο στην α' προβολή.

Ώρες Προβολών :17:45, 20:00, 22:20





ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ένα το χέλι



Eίναι ο Δώνης και θέλει να παεί σε μία ταβέρνα να φάει ψάρια. Πάει στην πρώτη ταβέρνα, τίποτα είχαν τελειώσει. Πάει στην δεύτερη, πάλι τα ίδια. Πάει σε μια τρίτη, ρωτάει τον μάγειρα εάν έχουν ψάρια κι εκείνος του λέει ότι μόλις τελείωσαν αλλά του πρότεινει να πάει σε μία άλλη 10 μέτρα πιο κάτω, την "Ανοιξη".

Με μία χαρά ο Δώνης φτάνει στην Ανοιξη και ρώτάει τον μάγειρα έαν έχουν ψάρια. Ο μάγειρας λοιπόν του λέει ότι από ψάρια τους έχει μείνει μόνο ένα χέλι. Ε, μην έχοντας άλλο κουράγιο ο φίλος μας να ψάξει και για πέμπτη ταβέρνα συμφωνεί και παραγγέλνει το χέλι.

Τρώει, πίνει και ζήταει τον λογαριασμό. Έρχεται ο σερβιτόρος και του λέει ότι ο λογαριασμός είναι 500 ευρώ. Ο Δώνης τα χάνει!!!

- Μα καλά, 500 ευρώ για ένα χέλι;

...και ο σερβιτόρος...

- Ένα το χέλι Δώνη κι η Ανοιξη ακριβή...!!!!

Tsakthan Daily - 21/7/2011 - Η Ταπηροκρανίωση της Πέμπτης

Tsakthan Daily

21 Ιουλίου 2011

Η Ταπηροκρανίωση της Πέμπτης

Είναι μέρα δύσκολη η σημερινή. Μπορεί να χαλάρωσε λίγο ο καύσωνας αλλά η πραγματικότητα δε σ’ αφήνει ούτε για μια στιγμή να αράξεις. Τα πήρα στο κρανίο, όπως έλεγε η έφηβη γενιά των 90s ή στην κράνα, όπως το παράλλαξε το ρητό η γενιά της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα. Δε θα παραθέσω θεωρίες ούτε θα διηγηθώ παλιές πολιτικές, κοινωνικές και αισθηματικές ιστορίες. Θα τα πω χύμα και τσουβαλάτα. Θέλω να τα πω, όπως τραγουδούσε ο Γιώργος Νταλάρας υπό τη μαεστρία του Άκη Πάνου.

Παρ’ όλη την άγρια κριτική που έχω να απευθύνω στους ταξιτζήδες για τα μαρτύρια που έχουμε υποστεί τόσα χρόνια εξαιτίας της άθλιας συμπεριφοράς πολλών εξ αυτών, σέβομαι τον αγώνα τους γιατί είναι αγώνας επιβίωσης ενός κλάδου εργαζομένων που βλέπουν μπροστά τους το χάος από την πολιτική του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ (είτε με Ραγκούση είτε με όποιον άλλον) και της ΝΔ (δεν ξεχνιέται). Βέβαια, δεν αισθάνονται την ανάγκη να ενημερώσουν το κοινό τους νομίζοντας ότι όλα γίνονται αυτόματα (και δεν είναι οι μόνοι, εδώ που τα λέμε) αρκεί να διακηρύξουν το δίκιο του αγώνα τους. Αμ, δε! Μπήκα στο site του ΣΑΤΑ για να ενημερωθώ και απηύδησα. Πιο πολλές ήταν οι διαφημίσεις των εισαγωγέων ταξί παρά οι πληροφορίες για τον κλάδο και τα προβλήματα που ήταν ελάχιστες και κρυμμένες. Τα πήρα, επίσης, στο κρανίο με τους δικούς μας συνδικαλιστές του χώρου των τραπεζών. Έχουν ξεφτιλίσει μια ιστορική ομοσπονδία, την ΟΤΟΕ, που έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια ανάμεσα σε Λάτση, Κωστόπουλο, Σάλλα και τα εργοδοτικά σωματεία και στις κρατικο-κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των νυν ή πρώην κρατικών τραπεζών (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, καθαρόαιμοι εργοδοτικοί). Ας ελπίσω ότι θα πάρουν μαθήματα στρατηγικής και τακτικής από τους ταξιτζήδες, που ξεχύθηκαν ως κίτρινη στρατιά με τις πορείες τους, τις καταλήψεις και τους αποκλεισμούς τους.

Τα πήρα στο κρανίο με τις ίδιες πολιτικο-συνδικαλιστικές συνομοταξίες στη ΓΣΕΕ και  αλλού που κάνουν σήμερα τις παρθένες ενώ έστρωσαν το χαλί τόσα χρόνια για να περάσει ο οδοστρωτήρας του εκσυγχρονιστικού ξεθεμελιώματος  των στοιχειωδών εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων είχαν κατακτηθεί ως τη δεκαετία του ’80 με κόστος νεκρούς, τραυματίες, απολυμένους και εξορισμένους συνδικαλιστές. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής του «καλά είμαστε εδώ» και της υποδούλωσης των εργαζομένων στον καταναλωτικό δανειστικό παράδεισο αντί της στήριξης των εισοδημάτων των εργαζομένων με αυξήσεις στους βασικούς μισθούς και με την ανοχή της λογικής του επιδόματος, του ρουσφετιού, του χρηματιστηριακού τζόγου και του κατακερματισμού, είναι η σημερινή κατάρρευση κάθε συνδικαλιστικού οχυρού μπροστά στη γενικευμένη επίθεση. Και τα πήρα επίσης στο κρανίο γιατί έχουν γεμίσει τις δημόσιες, ιδιωτικές επιχειρήσεις και τράπεζες με ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, με μαθητευόμενους, με ατομικές συμβάσεις χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και προοπτική. Κι όχι μόνο αυτό αλλά δεν τους εντάσσουν αυτούς εργαζόμενους οι «μόνιμοι» στα δικά τους σωματεία υποχρεώνοντάς τους να ιδρύουν νέα δικά τους αμεσοδημοκρατικά σωματεία (κι έτσι πρέπει). Τα πήρα στο κρανίο με τις συνέπειες όλων αυτών των «παραλείψεων», των «σφαλμάτων», των «κακών χειρισμών», όπου η κυβέρνηση αναθέτει σε (δήθεν) Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις να ενοικιάζουν  εργαζόμενους έναντι 650 ευρώ στο δημόσιο και δεν κουνιέται φύλλο ενώ ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών παίρνει 650.000 (!!!) ευρώ το χρόνο (ο Ομπάμα παίρνει 320.000 ευρώ ετησίως!!!), 1.000.000 άνθρωποι χάνουν το νοσοκομείο τους στη Δυτική Αθήνα, βάζουν ΦΠΑ στο «αγροτικό νερό», τα Πανεπιστήμια αποδιοργανώνονται χάνοντας το δημόσιο κοινωνικό χαρακτήρα τους και μετατρέπονται σε κολεγιάκια της κακιάς ώρας τώρα που ακόμη και οι εμπνευστές του σχεδίου της Μπολόνια το αναθεωρούν, κ.ο.κ.

Και, βεβαίως, τα παίρνω διαρκώς στο κρανίο που η αριστερά σε μεγάλο βαθμό περί άλλων τυρβάζει αφ’ υψηλού κρίνοντας το βαθμό πολιτικοποίησης των μαζών του κινήματος των πλατειών και οι αριστεροί/ες μιλούν σα να βρίσκονται σε κάποιο κόσμο διαφορετικό από τον πραγματικό, ξεσκίζοντας τα ιμάτιά τους για μια μικρή νίκη του ενός επί του άλλου αντί κάνοντας συντροφική κριτική να δρουν, παρ’ όλα αυτά, με τρόπο συσπειρωτικό και ενωτικό, χωρίς «θεούς κι αφέντες» της Πολιτικής.    

Ευτυχώς που έρχονται ορισμένες δημοσκοπήσεις σαν αυτή της Metron Analysis (για τον «Ελεύθερο Τύπο» που κάπως ανακουφίζει:

ΠΡΟΘΕΣΗ ΨΗΦΟΥ: ΝΔ 19%, ΠΑΣΟΚ 16,2%, ΚΚΕ 7%, ΛΑΟΣ 5,8%, ΣΥΡΙΖΑ 5,3%, Οικολόγοι 2,6%, Άρμα Πολιτών 2,4%, Δημ. Συμμαχία 1,8%, ΔΗΜΑΡ 1,6%. / ΕΚΤΙΜΗΣΗ: ΝΔ 30%, ΠΑΣΟΚ 25,6%, ΚΚΕ 11%, ΛΑΌΣ 9,2%, ΣΥΡΙΖΑ 8,5%, Οικολόγοι 4,2%, Άρμα Πολιτών 3,9%, Δημ. Συμμαχία 2,8%, ΔΗΜΑΡ 2,5%. ---- Είναι η 2η μετά από αυτή του «Βήματος» που δείχνει ΠΡΟΘΕΣΗ ψήφου σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κάτω του 20%...

Έφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής Νίκος Αθανασάκος



Έφυγε από τη ζωή όπως ο ίδιος ήθελε. Σαν να επέλεξε χρόνο και χώρο να μας αποχαιρετήσει. Όρθιος, στα 87 του χρόνια, μαχητής, στις επάλξεις... στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία ήταν σύνεδρος, μόλις το προεδρείο τον κάλεσε να μιλήσει…



Ο Νικόλας μας, πάντα μάχιμος , ευθύβολος και αγαπητός, ανιδιοτελής και επίκαιρος, αγωνιστής της αριστεράς κοντά έναν αιώνα, πάντα κοντά στους νέους την ΑΚΟΑ και τον Σύριζα, μαχητικός αρθογράφος στην «Εποχή».



Από την Εθνική Αντίσταση και στα βουνά της Πελοποννήσου, στη Μακρόνησο, στις εξορίες και φυλακές..



Τη περίοδο της «νομιμότητας» δραστηριοποιήθηκε στην οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και του αντίστοιχου συνδικαλιστικού ρεύματος της αριστεράς (Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα). Πήρε, επίσης, μέρος στη συσπείρωση των “114 σωματείων”, που ηγήθηκε του διεκδικητικού κινήματος τη δεκαετία του ‘60 για εκδημοκρατισμό, σε αντιπαράθεση με τον εργατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.



Την περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Γυάρο και στο Παρθένι της Λέρου. Αργότερα, με νέες κατηγορίες, στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού.



Με τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάχθηκε με τις δυνάμεις της ανανέωσης. Ήταν μέλος στην Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσωτερικού, πρόεδρος του σωματείου Ελαιοχρωματιστών και γραμματέας του ΑΕΜ στον Πειραιά. Στη συνέχεια στο ΚΚΕ Εσ. Α-Α και την ΑΚΟΑ. Ήταν από τα 14 ιδρυτικά μέλη του Λιμανιού της Αγωνίας.



Και έχουμε όλοι μας να θυμηθούμε πολλά από την κοινή μας πορεία στο ανανεωτικό κομμουνιστικό κίνημα, στο ΚΚΕ Εσωτερικού, το ΚΚΕ Εσωτερικού Α-Α, την ΑΚΟΑ: το ανοιχτό κριτικό του πνεύμα, το ατελείωτο πείσμα του στα ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης και του σοσιαλισμού, την αντίληψή του για την αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος, στο οποίο είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή.



Τον θυμόμαστε στις διαδηλώσεις να προχωρά αγέρωχος και παρά την προχωρημένη ηλικία του, να προσπερνά τα δακρυγόνα.



Τον θυμόμαστε να αφουγκράζεται τα νέα μηνύματα να προβάλει τις νέες ιδέες, να διαβάζει, να συζητά.



Δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος ο Νίκος. Ήταν «παραδοσιακός» και ταυτόχρονα «εναλλακτικός». Ήταν βαθιά κομμουνιστής, αλλά και οικολόγος. Ήταν εργάτης, αλλά όχι εργατιστής.



Θα τον αποχαιρετήσουμε την Παρασκευή 22 Ιουλίου στις 4,30μ.μ, δυο μέρες μόνο πριν από την επέτειο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, στο 3ο νεκροταφείο στη Νίκαια.



Αντίο σύντροφε, αντίο Νικόλα..

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr 
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ

Στίχοι: Άκης Πάνου Μουσική: Άκης Πάνου Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Άλλες ερμηνείες:
Λεωνίδας Βελής

http://www.youtube.com/watch?v=XVuUvk4Fq6g
Θέλω να τα πω
χωρίς να με ρωτήσεις

Θέλω να τα πω
όπως υπάρχουν στο μυαλό

άλλο εξομολόγηση
και άλλο απαντήσεις

Θέλω να τα πω
σαν να παραμιλώ

Θέλω να τα πω

------------------

[πρόσθετοι στίχοι, μόνο στην εκτέλεση με τον Βελή]:

Ήταν μια φορά
- που λεν στα παραμύθια -
πίσω από ’ναν άγγελο
κρυμμένη η συμφορά.
Άπλωσα τα χέρια μου
να αγγίξω την αλήθεια,
χάθηκε ο άγγελος
και πέταξ’ η χαρά.

Ήταν μια φτηνή
κουκλίτσα ασχημομούρα
από πριονίδι,
λίγες χάντρες και πανί.
Μες στο μισοσκόταδο
υπήρχε μια φιγούρα
που την εφαντάστηκα
γυναίκα αληθινή.

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

ΤΑ 400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ

Σινεφίλ | 1959 | Ασπρόμ. | Διάρκεια: 93' | επανέκδοση

Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Φρανσουά Τριφό με τους: Ζαν Μορό, Ζαν-Πιερ Λεό, Αλμπέρ Ρεμί, Κλερ Μοριέ

Η αδιαφορία των γονιών του και η αυταρχική συμπεριφορά του σχολείου σπρώχνουν τον 13χρονο Αντουάν, ο οποίος ονειρεύεται τη θάλασσα, σε ένα ταξίδι φυγής στους δρόμους του Παρισιού.

Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1006735

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ, ΦΥΣΙΚΑ ΝΤΕΚΟΡ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΚΥΛΩΣΗ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΟ ΣΕΛΙΛΟΙΝΤ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ "ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ. ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗ ΝΟΥΒΕΛ ΒΑΓΚ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΣΙΝΕΜΑ.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ

ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ

Του Θανάση Τσακίρη

(Εισήγηση στο workshop για την εργασιακή επισφάλεια που έγινε την Παρασκευή, 24/9/2010, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Νεολαίας Συνασπισμού της αριστεράς, της οικολογίας και των κινημάτων, στο 3ο Πάρκο Παραλίας Θεσσαλονίκης).

Τα τελευταία 20χρόνια, γενικότερα η μισθωτή απασχόληση έχει απορυθμιστεί σε τεράστιο βαθμό. Παλιότερα με την ύπαρξη εργασιακής σταθερότητας (δημόσιο, ΔΕΚΟ, μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση κ.α.) οι εργαζόμενοι δεν αισθάνονταν το φόβο της ανεργίας και της απόλυσης. Η συνδικαλιστική δράση υπό αυτές τις συνθήκες ήταν πιο εύκολη και τα κύρια εμπόδια έμπαιναν από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους και την γραφειοκρατική νοοτροπία και τον κομματικοποιημένο συνδικαλισμό. Πριν το 1985 είχαν κατακτηθεί στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα μετά από σκληρούς μακροχρόνιους αγώνες (κίνημα εργοστασιακών σωματείων, απεργίες 39 και 42 ημερών της ΟΤΟΕ, αγώνας στις ΔΕΚΟ), δημιουργήθηκαν ενιαία μισθολόγια και επικουρικά ταμεία, καθιερώθηκε το δικαίωμα των σωματείων στην διαβούλευση και συμμετοχή (Ν.1264/82, Ν. 1365/83 παρά τα αρνητικά: άρθρο 4, απλή αναλογική στα μέτρα των κομματικών παρατάξεων κ.ά.)

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η σταδιακή εκδίπλωση των εργοδοτικών απαιτήσεων και η συμβιβαστική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών που προσπαθούσαν να σώσουν μόνο τις κατακτήσεις των μονίμων εργαζομένων άφησε τους μη μόνιμους εργαζόμενους ακάλυπτους. Επήλθε μια μετάβαση από βιομηχανικού τύπου οικονομία σε τριτογενή που συνεπάγεται την ολοένα και πιο συχνή ίδρυση θέσεων εργασίας που δεν είναι σταθερές και είναι κακοπληρωμένες (delivery, fast-food, couriers, εμποροϋπάλληλοι, εργαζόμενοι σε call centers κλπ) στη λογική της μακντοναλτοποίησης.

Εκεί όπου υπήρχαν απλώς πολλαπλές ταχύτητες όσον αφορά τα μισθολογικά και βαθμολογικά επίπεδα και τις συνταξιοδοτικές παροχές και την υγειονομική κάλυψη, σήμερα οι ανισότητες και διαφορές επεκτείνονται στο πεδίο των ευρύτερων δικαιωμάτων και συνθηκών εργασίας και διαβίωσης. Έτσι, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ζουν δίχως πολλά περιθώρια αντίστασης, συχνά έξω από τα συνδικάτα, ένα πλήθος κατακερματισμένο, διασκορπισμένο και απομονωμένο. Ανάλογα με τις επιδιώξεις της επιχείρησης, «το κεντρικό προσωπικό μπορεί να υποστηρίζεται από μεγάλο αριθμό “ευέλικτων” εργαζομένων (που κατά εποχές θα αυξομειώνεται, χωρίς όμως κόστος αποζημιώσεων και ακριβά ασφάλιστρα), οι οποίοι εμφανίζονται είτε με σύμβαση μικρής διάρκειας, είτε με μερική απασχόληση, είτε ως εποχικό προσωπικό (πολύ συχνά εισαγόμενο), είτε ως παρέχοντες ‘‘ανεξάρτητες υπηρεσίες’’ (ΔΠΥ), είτε με το σύστημα φασόν κ.λπ. Σύμφωνα με τη νομοθεσία, η επιχείρηση δεν έχει υποχρέωση να σεβαστεί ορισμένη ποσόστωση στην οργανική σύνθεση του προσωπικού της, δηλαδή αναλογία εργαζομένων με το ένα ή το άλλο καθεστώς απασχόλησης. (…) Η ανάπτυξη των μορφών απασχόλησης με το καθεστώς των συμβάσεων έργου ή των ανεξάρτητων υπηρεσιών είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ελλάδα. Οι συμβάσεις μη εξαρτημένης εργασίας, με προφανές αποτέλεσμα τη μη υπαγωγή τους στην εργατική νομοθεσία, χρησιμοποιούνται συχνά προκειμένου να προσδώσουν νομικό περιεχόμενο σε μια συμβατική σχέση που έχει όλα τα γνωρίσματα της μισθωτής εργασίας, με στόχο την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων».[1]

Με τον νόμο 2956/2001(Κεφ. Δ, Άρθρο 20) ορίζεται ότι Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης είναι οι εταιρείες «οι οποίες έχουν ως αντικείμενο δραστηριότητας την παροχή εργασίας από μισθωτούς τους σε άλλο εργοδότη (έμμεσο εργοδότη) με τη μορφή της προσωρινής απασχόλησης».

Δύο είδη δανεισμού εργαζομένων: «γνήσιος» και «μη γνήσιος δανεισμός» ή κατ’ επιχείρησιν δανεισμός

•              «Γνήσιος» δανεισμός: ο εργαζόμενος, ενώ προσφέρει την εργασία του κανονικά στον αρχικό εργοδότη, παραχωρείται για ένα διάστημα σε μια τρίτη επιχείρηση.

•              «Μη γνήσιος δανεισμός» ή κατ’ επιχείρησιν δανεισμός εργαζομένου υπάρχει όταν η σύμβαση εργασίας μεταξύ του αρχικού εργοδότη και του εργαζομένου προβλέπει ότι ο εργαζόμενος δεν θα προσφέρει την εργασία του στον αρχικό εργοδότη αλλά σε τρίτους, που θα υποδεικνύει εκάστοτε ο αρχικός εργοδότης

•              Οι εργαζόμενοι αμείβονται συνήθως με τους ελάχιστους και όχι τους πλήρεις όρους που προβλέπονται για τους εργαζόμενους της δανειζόμενης επιχείρησης

•              Αυτό αποτελεί ισχυρό κίνητρο για τις επιχειρήσεις να προσφεύγουν στο δανεισμό εργαζομένων για ειδικότητες που δεν είναι βασικές για την επιχείρηση (π.χ. μεταφραστές/τριες σε τράπεζες που εξαγοράζονται από ξένους ομίλους), για εποχικών εργασιών προσωπικό, ή για μονότονες εργασίες υπαλληλικού χαρακτήρα (π.χ. ταμίες, καταχωριστές, κ.ά)

•      Ενώ ο ανώτατος χρόνος δανεισμού είναι 8μηνος και υπάρχει δυνατότητα μιας 8μηνης ανανέωσης, συχνά ο δανεισμός διαρκεί ένα μήνα και έχουν υπάρξει περιπτώσεις δανεισμού ενός εργαζόμενου σε 6 διαφορετικούς εργοδότες μέσα σε διάστημα ενός έτους.

•      Σε σχέση με το μόνιμο προσωπικό δεν λαμβάνουν την ίδια αμοιβή για παροχή ίδιας εργασίας.

•      Ταυτόχρονα δεν δημιουργούν εργατικά σωματεία και είναι σε συνεχή ένταση γιατί υπό το φόβο της απόλυσης («διακοπή ενοικίασης») δεν απεργούν και θεωρούνται «απεργοσπάστες»

•      και, βεβαίως, δεν ασφαλίζονται στο ίδιο ασφαλιστικό ταμείο με το μόνιμο προσωπικό.

ΠΑΛΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

•      Ισχυρή ιεραρχική δομή με το αποφασιστικό Διοικητικό Συμβούλιο στην κορυφή και ενδιάμεσα όργανα όπως το Γενικό Συμβούλιο και κυρίαρχη θεωρητικά την ετήσια Γενική Συνέλευση. Παρά τις γενικές διακηρύξεις περί δημοκρατίας τα παραδοσιακά συνδικάτα έχουν καταλήξει να είναι γραφειοκρατικά και ολιγαρχικά με τη βάση τους αδρανοποιημένη και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις υπάρχουν ρωγμές στο μοντέλο αυτό.

•      Ανδροκρατούμενο χαρακτήρα τόσο λόγω της φύσης του επαγγέλματος (π.χ. οικοδόμοι, εργοστάσια, full-time κ.ά) όσο και νοοτροπίας (μειοψηφία γυναικών σε ΔΣ, ΓΣ παρόλο που σε ορισμένους χώρους υπερβαίνουν το 50% των εργαζομένων (στις τράπεζες αυτό έγινε τις δύο δεκαετίας)

•      Παραδοσιακά μέσα δράσης, όπως η διαβούλευση, η παράσταση και η απεργία. Σε ορισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις οι απεργίες έπαιρναν είτε χαρακτήρα γενικής απεργίας (π.χ. άνοιξη 2001 εναντίον της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος επί υπουργίας Α. Γιαννίτση) είτε της μακρόχρονης απεργίας (εργοστασιακά σωματεία δεκαετίας 1970-1980, ή τράπεζες δεκαετίας 1980-1990).

•      Επαγγελματικοποίηση των συνδικαλιστών

•      Χρήση συνδικαλιστικών αξιωμάτων για άλμα προς βουλευτική και υπουργική καριέρα

•      Αποκλεισμός εργαζομένων με ευέλικτες μορφές απασχόλησης από τα συνδικάτα

NEA ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

•      Νέα μορφώματα χωρίς μόνιμα κεντρικά όργανα αλλά με εκλεγμένες επιτροπές με ανά πάσα στιγμή ανακλητούς εκπροσώπους ή πέρασμα των εξουσιών στη Γενική Συνέλευση που έχει συχνά έκτακτο ή διαρκή χαρακτήρα και συντονιστικός χαρακτήρας των Δ.Σ.

•      Άμεση δημοκρατία / όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις / ΔΣ συντονιστικά και όχι αποφασιστικά (εκτελούν αποφάσεις των ΓΣ / ανακλητότητα εκλεγμένων εκπροσώπων στα όργανα

Η αναποτελεσματικότητα αντεπίθεσης στις πολιτικές των εργοδοτών υπό συνθήκες παγκοσμιοποίησης και άλλοι παράγοντες ώθησαν τους εργαζομένους  να δημιουργήσουν νέου τύπου σωματεία

•      Σωματεία σε τράπεζες (Εθνοdata, Κλαδικό Χρηματοπιστωτικού κ.α)

•      Τηλεπικοινωνίες (Wind, Vodafone)

•      Ντελιβεράδες, κούριερ, μάγειροι/σερβιτόροι

•      Stage

•      Επαναδραστηριοποίηση σωματείων Βιβλίου-Χάρτου και Καθηγητών Φροντιστηρίων

•      Συμμετοχή ολοένα και περισσότερων γυναικών και εργαζόμενων με επισφαλείς σχέσεις εργασίας.

•      Ανανέωση ρεπερτορίων δράσης, με εισαγωγή μεθόδων όπως η κατάληψη του χώρου εργασίας ή ο αποκλεισμός χώρων καταστημάτων για σταμάτημα των συναλλαγών, οι πιο ευέλικτες μορφές απεργίας (στάσεις εργασίας σε τοπικό επίπεδο ή οι απεργίες διαρκείας σε μεγάλες από πληθυσμιακής άποψης επιχειρήσεις) αναζήτηση συμπαράστασης και αλληλεγγύης από το κοινό

•      Χαρακτηριστική η κατάληψη της ΓΣΕΕ κατά την εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008, που έβαλε με κραυγαλέο, έστω, τρόπο, το θέμα των ελαστικών επισφαλών σχέσεων εργασίας επί τάπητος

•      Ένας νέος τρόπος οργάνωσης των επισφαλώς εργαζομένων είναι η δημιουργία «συνελεύσεων βάσης» και η συγκρότηση «νέων σωματείων» καθώς τα παραδοσιακά συνδικάτα των μισθωτών με σταθερή ή μόνιμη απασχόληση δεν εγγράφουν τους νέους εργαζόμενους στα οικεία σωματεία με το σύνηθες αιτιολογικό ότι δεν υπάγονται στον ίδιο εργοδότη αλλά σε εργολάβους-εργοδότες ή σε ιδιωτικά γραφεία εργασίας.

•      Ένα παράδειγμα «συνέλευσης βάσης» που έχει πλέον εξελιχθεί σε νέου τύπου σύλλογο είναι η «Πρωτοβουλία Μεταφραστών-Επιμελητών» με την ονομασία «Σύλλογος  Μεταφραστών – Επιμελητών – Διορθωτών (ΣΜΕΔ).» Λόγω της ιδιομορφίας της χωρικής διασποράς των υποψήφιων μελών του ο Σύλλογος δημιούργησε μια ιστοσελίδα με αυτόματη ενημέρωση των μελών μέσω των διευθύνσεων ηλεκτρονικών για τις διαδικασίες κατάρτισης του καταστατικού του Συλλόγου στις οποίες μπορούσαν να παρέμβουν αποστέλλοντας αντιρρήσεις, προτάσεις και εναλλακτικά σχέδια προς συζήτηση.

•      Με ανάλογο τρόπο δραστηριοποιήθηκαν δεκάδες εργαζόμενοι στην Εθνοdata μετέχοντας στο Φόρουμ Ενοικιαζομένων Εργαζομένων και στην ιστοσελίδα του.

•      Παράλληλα δραστηριοποιήθηκαν στο πλάι των αντίστοιχων συναδέλφων τους σε άλλους κλάδους που αγωνίζονταν για να αναγνωριστεί η ύπαρξή τους και το δικαίωμά τους να οργανωθούν οι ίδιοι συνδικαλιστικά αφού τα σωματεία των μονίμων εργαζομένων δεν ενδιαφέρονταν να πάρουν την πρωτοβουλία με το σκεπτικό ότι έτσι αναγνωρίζουν στην εργοδοσία το δικαίωμα να υποβαθμίσει τις δικές τους εργασιακές σχέσεις.

Ας πάρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αυτό των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων, ειδικότερα δε αυτών που απασχολούνται στις τράπεζες που είναι ένας κλάδος στον οποίο συνυπάρχουν όλες οι μορφές ιδιοκτησίας και εργασιακών καθεστώτων και μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις ακόμη και επιχειρήσεις που ανήκουν σε πολυεθνικούς ομίλους.  [2]

Ο τραπεζικός και γενικότερα ο χρηματοπιστωτικός κλάδος αποτελείται από:

- τον τραπεζικό χώρο (λιανική και χονδρική τραπεζική σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο)

- τον ασφαλιστικό χώρο (ασφάλιση ζωής, περιουσίας, οχημάτων, πυρός κλπ) και τους οίκους αντασφάλισης

- τις χρηματιστηριακές, εισπρακτικές και χρηματοπιστωτικές διαμεσολαβητικές εταιρείες

Ένα τμήμα των υπηρεσιών τραπεζικής εξακολουθεί να προσφέρεται υπό «νέο-φορντιστικές» συνθήκες εργασίας: Ανάπτυξη της τεχνολογίας της πληροφορικής και δυνατότητα τυποποίησης εργασιών τόσο στην παροχή υπηρεσιών προς τους πελάτες μέσω των υποκαταστημάτων (εργασίες καταθέσεων, κίνησης κεφαλαίων και άλλες εργασίες «γκισέ») όσο και στις λεγόμενες εργασίες back-office (λογιστική, χρηματοοικονομική, τεχνολογική υποστήριξη κ.ά.). Οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες, πιέζονταν να προβούν σε σημαντική δομική μεταρρύθμιση και αναδιοργάνωση και να αρχίσουν να εκσυγχρονίζουν τον τεχνολογικό εξοπλισμό τους, με συνέπεια την κατάργηση χιλιάδων θέσεων εργασίας. Καταργήθηκαν πολλές θέσεις εργασίας υποστηρικτικού χαρακτήρα  ενώ παράλληλα δημιουργούνταν νέες θέσεις εργασίας «πελατειακού χαρακτήρα» (front office jobs) καθώς η «μοντέρνα τράπεζα» αποσκοπεί πια στην «πώληση προϊόντων» αντί της «προσφοράς υπηρεσιών». Ο παραδοσιακός τραπεζικός υπάλληλος αντικαταστάθηκε από τον «χρηματοοικονομικό σύμβουλο» (from teller to seller).

Eργαζόμενοι δύο ταχυτήτων:

•      αυτοί που εργάζονται σε θέσεις ευέλικτης απασχόλησης και

•      εκείνοι που εργάζονται σε αναβαθμισμένες θέσεις εργασίας με απαιτήσεις για ειδικές γνώσεις και ευέλικτη νοοτροπία για να μπορούν να προσαρμόζονται κάθε φορά στις νέες ανταγωνιστικές συνθήκες στην τραπεζική αγορά και γενικότερα στο διεθνή και εγχώριο χρηματοπιστωτικό τομέα,  που δημιουργούνται ταχύτατα και ταχύτατα αλλάζουν

•      Η ανάπτυξη σχέσεων με τους πελάτες στηριζόμενη στις βάσεις δεδομένων μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή έδωσε τη δυνατότητα στις τράπεζες να προωθήσουν στρατηγικές διασταυρούμενων πωλήσεων (cross-selling),

•      να διαχωρίσουν τους πελάτες ανάλογα με την κερδοφορία που επιφέρουν για την τράπεζα,

•      να αλλάξουν την αναλογία ανάμεσα  στην αυτοεξυπηρέτηση και στην προσωπική εξυπηρέτηση

•      οι υποστηρικτικές υπηρεσίες αλλά και οι εγκριτικές διαδικασίες «κεντροποιήθηκαν» =>υποβάθμιση της λειτουργίας του παραδοσιακού υποκαταστήματος και τη μείωση του βαθμού αυτονομίας του διευθυντή του υποκαταστήματος στο πλαίσιο της πολιτικής κατάργησης των μεσαίων στελεχών.

•      Αυτές οι τράπεζες συχνά έχουν ανάγκη από προσωπικό εξειδικευμένο στα νέα προϊόντα και δεξιότητες πωλήσεων και μάρκετιγκ και προσπαθούν να αποσπάσουν προσωπικό των εμπορικών τραπεζών με προσφορές μπόνους και πριμ έξω από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

•      Στις λιγότερο απαιτητικές τράπεζες ή χρηματοπιστωτικές εταιρείες δεν απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα και η εκπαίδευση γίνεται πάνω στη δουλειά (on-the-job training), όπως στις τράπεζες 24ωρης λειτουργίας ή στις εισπρακτικές εταιρείες.

Για να αντεπεξέλθουν, λοιπόν,

---

[1] Κουζής Γιάννης (2001) Εργασιακές σχέσεις και ευρωπαϊκή ενοποίηση : ευελιξία και απορρύθµιση ή αναβάθµιση της εργασίας; Αθήνα : Εκδ. ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ,

[2] Το βασικό νομοθετικό πλαίσιο στην Ελλάδα για τους επισφαλώς εργαζόμενους διαμορφώθηκε στην Ελλάδα κατά τη διακυβέρνησης της χώρας από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ («απασχολησιμότητα») για να περιγράψει τις βασικές μορφές εργασιακών σχέσεων. :

1. Ν. 2639/1988. Με αυτό νόμο διευρύνθηκαν οι μέχρι τότε δυνατότητες των εργοδοτών για χρήση ελαστικών σχέσεων εργασίας: καθιέρωση τοπικών συμφώνων απασχόλησης, διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε διαφορετική βάση, ενίσχυση του θεσμού της μερικής απασχόλησης.

2. Ν. 2956/2001. Όπως θα δούμε παρακάτω ο νόμος θεσμοθετεί την ύπαρξη ιδιωτικών εταιρειών προσωρινής απασχόλησης (ΕΠΑ) για το δανεισμό και την ενοικίαση εργαζομένων.

3. Ν. 2874/2002. Μείωση αμοιβής υπερωριών, κατάργηση υπερεργασίας, νέα διευθέτηση του χρόνου εργασίας, μείωση εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. 

4. Ν. 3144/2003. Θεσμοθετεί τα ιδιωτικά γραφεία συμβούλων εργασίας (ΙΓΣΕ).

5. Ν. 3174/2003. Ενισχύεται και διευρύνεται η μερική απασχόληση στη δημόσια διοίκηση.