Tsakthan Weekly 23/9/2018 -- Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 8

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΔΙΧΩΣ ΓΟΥΝΕΣ

Τον Οκτώβριο του 1989 δυο αφίσες φάνηκαν να τραβούν το ενδιαφέρον και να ερεθίζουν τη φαντασία των Ελλήνων ψηφοφόρων. Η πρώτη, ένα έγχρωμο αντίγραφο της «Αναδυόμενης Αφροδίτης» του Μοντιτσέλι, δήλωνε ότι «μια νέα πολιτική γεννιέται» και η δεύτερη περιείχε τη φιλική προτροπή «μην τα βλέπεις όλα μαύρα : ψήφισε πράσινο». Αμφότερες είχαν υπογραφεί από τον εκλογικό συνδυασμό «Οικολόγοι Εναλλακτικοί» (στο εξής Ο-Ε) και την «Ομοσπονδία Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων». Τα μέλη των δυο σχηματισμών στην πρώτη τους διακήρυξη προς το εκλογικό σώμα καταθέτουν τις «βασικές αρχές της πράσινης εναλλακτικής πολιτικής». Το πρώτο και βασικότερο πρόβλημα γι’ αυτούς ήταν η «διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη» ^[1] που υφίσταται γιατί «ο βιομηχανικός πολιτισμός, το σύστημα της αδιάκοπης συσσώρευσης, του κέρδους, της εξουσίας και της κυριαρχίας πάνω στη φύση και τους ανθρώπους δεν παράγει τίποτε άλλο έξω από θάνατο, κρίση, μοναξιά». Όσον αφορά τον κόσμο και την Ελλάδα επιδίωξη των Ο-Ε είναι «ένα σύστημα μη ανταγωνιστικό, ένα σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης (...) που (...) να στηρίζεται στην αποκεντρωμένη και ισόρροπη ανάπτυξη που δεν επιτρέπει να συγκεντρώνεται η παγκόσμια

ισχύς σε ελάχιστα κέντρα αποφάσεων (...) και (...) πρέπει να αποκλείει όχι μόνο τη χρήση βίας αλλά και τις ανισορροπίες και την υπερβολική εξειδίκευση που οδηγούν σε αντιπαραθέσεις» ^[2]. Σε σχέση με την απόρριψη του οικονομικού και πολιτιστικού μοντέλου ανάπτυξης με βάση το οποίο λειτούργησε η Ελληνική κοινωνία μετά τον εμφύλιο πόλεμο και τη συσσώρευση πλούτου κι εξουσίας σε βάρος της κοινωνίας και της φύσης οι Ο-Ε πρότειναν μιαν εναλλακτική λύση, που, σύμφωνα μ’ αυτούς, δεν είναι εύκολη και ψηφοθηρική : «[Σ]τηρίζεται κατ’ αρχήν στον μετασχηματισμό και στην ενεργοποίηση των ίδιων των πολιτών. Στηρίζεται στην ανάγκη για μια άλλη ζωή εδώ και τώρα. Θεμελιώνεται στην αποκέντρωση, την ενίσχυση της αυτονομίας των περιφερειών, την απόρριψη της αγροτικής, βιομηχανικής ή τουριστικής "μονοκαλλιέργειας", στην αλλαγή πολιτιστικού προτύπου» ^[3]. Τονίζεται επίσης η αυθεντικότητα της εναλλακτικής αντίληψης : «[Α]ρχίζουμε σήμερα να αλλάζουμε τη ζωή μας, τη σχέση μας με το περιβάλλον, τη σχέση με την εργασία για να μπορέσουμε να μεταβάλλουμε το ίδιο το κοινωνικό και πολιτιστικό πρότυπο» ^[4]. Για τις εργασιακές σχέσεις προτείνεται «[Η] ανάπτυξη της αυτονομίας και της αυτοδιαχείρισης στην παραγωγή, οι εναλλακτικές και συνεταιριστικές επιχειρήσεις, ο έλεγχος πάνω στο τι και γιατί παράγουμε είναι θεμελιακά στοιχεία μιας πράσινης πολιτικής» ^[5]. Η υπέρβαση της πατριαρχίας είναι επίσης ένας από τους βασικούς στόχους των Ο-Ε που επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους όπως είναι οι "θετικές διακρίσεις" υπέρ των γυναικών, καθώς και με τη «δημιουργία ενός συστήματος παροχής κοινωνικού μισθού και ασφάλισης για την κοινωνικά αναγκαία οικιακή εργασία και τη φροντίδα των παιδιών, είτε αυτή επιτελείται από τις γυναίκες είτε από τους άντρες» ^[6]. Προτείνεται διεύρυνση των δικαιωμάτων της νεολαίας, των κοινωνικών και εθνικών μειονοτήτων και των ηλικιωμένων, με βάση την απόρριψη της μεταβολής σε μειονότητες εκείνων των κοινωνικών κατηγοριών που δεν θεωρούνται "παραγωγικά εργαζόμενες" ^[7]. Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, το ζήτημα της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων : «[Η] αντίληψή μας στηρίζεται σε δύο αρχές : Α. Τη διασφάλιση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των κατοχυρωμένων ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων που με τόσους αγώνες κατακτήθηκαν. Β. Αν μέναμε μόνο σ’ αυτό, δεν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας. Το νέο βασικό στοιχείο στο οποίο στηρίζεται η οικολογική εναλλακτική αντίληψη είναι η αρχή της άμεσης δημοκρατίας (...) Κινήσεις πολιτών, συνεταιρισμοί παραγωγής και κατανάλωσης, οργανώσεις νέων, ομάδες γειτονιάς, εργασιακής αυτοδιαχείρισης,, δημοψηφίσματα, ανακλητότητα και εναλλαγή των αντιπροσώπων, σταδιακή επέκταση του θεσμού της κλήρωσης, αποτελούν το θεμελιακό στοιχείο της κοινωνικής και πολιτικής μας αντίληψης» ¹⁶².

   

          

 Στις προγραμματικές δηλώσεις της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα η μοναδική ουσιαστικά αντιπολιτευτική φωνή ήταν αυτή της Μαρίνας Δίζη, της πρώτης οικολόγου που εκλέχτηκε στο Ελληνικό κοινοβούλιο, «τον ιστορικό αυτό θεσμό που θα πρέπει να βρει το συμπλήρωμά του στην άμεση δημοκρατία» ^[8]. Η κοινοβουλευτική παρέμβαση των Ο-Ε στοχεύει, σύμφωνα μ’ αυτήν, στην εναντίωση «στην πολιτική των κατ’ επάγγελμα πολιτικών» και στο να υπερασπιστεί «την πολιτική των πολιτών και των κοινωνικών τους κινημάτων», επιδιώκει δε τη σύνδεση του κοινοβουλευτικού έργου «με τον καθημερινό αγώνα εκτός Κοινοβουλίου» στην κατεύθυνση της σύνδεσης αντιπροσωπευτικής και άμεσης δημοκρατίας. Υπεύθυνοι για τις πλανητικές οικολογικές ανισορροπίες θεωρούνται ο καπιταλισμός και ο βιομηχανισμός αλλά και η πλειοψηφία της κοινής γνώμης που βοηθάει στην καταστροφή της βιόσφαιρας «έχοντας αναθέσει το πηδάλιο της αδιέξοδης αυτής πορείας στους πολιτικούς και στους τεχνοκράτες». Η βασική αντιπρόταση των Ο-Ε που κατέθεσε ενώπιον των κοινοβουλευτικών πολιτικών η Μ. Δίζη ήταν η εξής : «να αντιπροτείνουμε τη συνεργασία και αλληλεγγύη των πολιτών, τις αξίες και τις πρακτικές των εναλλακτικών δημοκρατικών κινημάτων της εποχής μας, όπως το οικολογικό κίνημα, το κίνημα των γυναικών, των νέων, της αυτονομίας του Τρίτου Κόσμου, το νέο εναλλακτικό-εργατικό κίνημα, το ειρηνιστικό, το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων». Το κεντρικό αίτημα των καιρών, με βάση τη λογική του οποίου η βουλευτίνα των Ο-Ε θα αναπτύξει επί μέρους προτάσεις που θα αποτελούσαν καίρια σημεία προγραμματικών δηλώσεων τις οποίες θα ήταν σε θέση να δεχτεί και να ψηφίσει, δεν ήταν «αυτό που προβάλλουν ομόφωνα τα κόμματα σήμερα, μας λένε δηλαδή "δουλέψτε περισσότερο για να καταναλώνετε περισσότερο" αλλά αντίθετα "πώς θα εργαζόμαστε όλοι και λιγότερο καταναλώνοντας λιγότερο και ζώντας περισσότερο".» ^[9] .

 Τον Απρίλιο του 1990 οι Ο-Ε εξέλεξαν για άλλη μια φορά αντιπρόσωπο στο Ελληνικό κοινοβούλιο, την βουλευτίνα της Β΄ εκλογικής περιφέρειας Πειραιά, Αναστασία Ανδρεαδάκη, η οποία αντικαταστάθηκε, όπως προέβλεπε το καταστατικών της Ομοσπονδίας μετά από δύο χρόνια, από την συνυποψήφιά της Καίτη Ιατροπούλου.  Στις κυβερνητικές δηλώσεις της νεοφιλελεύθερης Ν.Δ. καθώς κατά της λογικής του οικονομισμού που, θεωρούσε, ότι διέκρινε και τις πολιτικές των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης απάντησε η Α. Ανδρεαδάκη τονίζοντας ότι «οι παραδοσιακοί διαχωρισμοί ανάμεσα σε οικονομία, περιβάλλον, υγεία, παιδεία, κ.α. έχουν πάψει προ πολλού να υπάρχουν  και όπου οι αλληλεξαρτήσεις μεταξύ κοινωνίας - φύσης -θεσμών - ιδεολογίας - πολιτισμού - οικονομίας και τεχνολογίας, αποκτούν τεράστια βαρύτητα» ^[10]. Στο βαθμό που οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη κρίθηκαν ανεπαρκείς για την συνολική κρίση του πολιτισμικού μοντέλου ^[11][12] και στην ουσία διαφημιζόταν η ιδιωτική πρωτοβουλία ως φάρμακο η Α. Ανδρεαδάκη τις καταψήφισε. Τι αντιπρότεινε; «Μια νέα αντίληψη για την οικονομία όπου η οικολογική και η κοινωνική ρύθμιση θα υποκαταστήσει τόσο τον κρατισμό όσο και την ιδιωτική πρωτοβουλία(...) η Οικολογική και κοινωνική ρύθμιση σημαίνουν αποκέντρωση, ανάπτυξη της παραγωγικής αυτονομίας της περιφέρειας, πέρασμα της πρωτοβουλίας  στα χέρια της, προστασία των φυσικών πόρων στους οποίους μπορεί να βασιστεί η μελλοντική ευημερία του Έθνους μας»

167

. Δυο σημεία πρέπει να διευκρινισθούν. Πρώτον, ότι με την τοποθέτηση τους αυτή οι Ο-Ε έρχονται πιο κοντά σε θέσεις της ανανεωτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς όσον αφορά την αυτοδιαχείριση των παραγωγικών μονάδων και την τοπική αυτοδιοίκηση και περιφερειακή παραγωγική αυτονομία. Δεύτερον, παρ’ όλο που αναγνωρίζουν την πλανητική διάσταση της κρίσης εν τούτοις επαναφέρουν από την πίσω πόρτα την έννοια του Έθνους ως βασική μονάδα πολιτικής στόχευσης, ζήτημα που θα αποτελέσει στις αμέσως επόμενες χρονιές θέμα τριβής τόσο έντονο που θα είναι ένας βασικός παράγοντας για τη διάλυση του πολιτικού αυτού σχήματος. Δεν ήταν βέβαια και ο μοναδικός. Πλείστοι όσοι παράγοντες που σχετίζονται με τις ατομικές και ομαδικές επιδιώξεις που ποτέ δεν έγιναν ολοφάνερες, διαφορετικές εκτιμήσεις στρατηγικής και τακτικής που δεν φωτίστηκαν, κοινωνικές και ιδεολογικές ανομοιογένειες που δεν είχαν αρχικά εκφραστεί και, κυρίως, μια τάση αυτοπεριορισμού σε ένα "οικολογικόεναλλακτικό" γκέτο μακριά από τις βασικές κοινωνικό-ταξικές αναφορές και διεργασίες που ελάμβαναν χώρα ^[13]. Η «Αναδυόμενη Αφροδίτη» καταδικάστηκε να παραμείνει μια όμορφη αφίσα κολλημένη στους τοίχους της νεφοσκεπούς πρωτεύουσας.

---

[1] Βλ. Πρόγραμμα Οικολόγων Εναλλακτικών και Ομοσπονδίας Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων, «Βασικές Αρχές της Πράσινης Εναλλακτικής Πολιτικής», Αθήνα, Μάρτιος 1990, σελ. 5. Τα μαύρα γράμματα αποτελούν έμφαση των συγγραφέων της διακήρυξης.

[2] Στο ίδιο, σ.σ. 6-7.

[3] Στο ίδιο, σελ. 9.

[4] Στο ίδιο, σελ. 10.

[5] Στο ίδιο, σελ. 10.

[6] Στο ίδιο, σελ. 11.

[7] Στο ίδιο, σ.σ. 12-13. ¹⁶² Στο ίδιο, σελ. 14.

[8] Απόσπασμα από την ομιλία της Μαρίνας Δίζη, η έμφαση δική μου, βλ. Πρακτικά Βουλής, ΣΤ1, σελ.44.

[9] Στο ίδιο, σ.σ 44 - 5. Ο συγγραφέας που επέδρασε γενικότερα στη σκέψη των εναλλακτικών κινημάτων όσον αφορά το σύνθημα «λιγότερη δουλειά - δουλειά για όλους» ήταν ο Guy Aznar (1997) o.ε.π. ιδίως σ.σ. 37-92.

[10] Βλ. Πρακτικά Βουλής, σελ. 67.

[11] Στο ίδιο, σελ. 68.

[12] Στο ίδιο, σελ. 68.

[13] Χρήσιμες οι αναφορές των συνεντευξιαζομένων Γ. Βοϊκλή και Γ. Σχίζα, αλλά και δευτερευόντως του Π. Τότσικα, στο παράρτημα, οι οποίοι εκφράζουν τρεις εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις για την ιστορία του εγχειρήματος και την προοπτική του.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ https://www.scribd.com/doc/20691205/Tsakiris-Spring

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Ξανασμίγουν τ΄ αηδόνια     
 
Στίχοι:   Χαράλαμπος Βασιλειάδης
Μουσική:   Γιώργος Ζαμπέτας
Ερμηνεία: Πάνος Τζανετής

Όλα είναι ωραία τώρα που `ρθες κοντά μου
με φιλιά και κλάματα,
ξανασμίγουν τ’ αηδόνια, ξανασμίγουν τ’ αηδόνια
τα γλυκοχαράματα.

Ξανασμίγουν τ’ αηδόνια και πάλι,
ξαναχτίζουν καινούργια φωλιά,
μ’ αγκαλιές και με τραγούδια,
μ’ αγκαλιές, μ’ αγκαλιές και με φιλιά.

Σε περίμενα χρόνια και κοιτούσα τις στράτες,
άργησες αγάπη μου,
ξανασμίγουν τ’ αηδόνια κι η χαρά μου στα χείλη
σβήνει το φαρμάκι μου.

Ξανασμίγουν τ’ αηδόνια και πάλι,
ξαναχτίζουν καινούργια φωλιά,
μ’ αγκαλιές και με τραγούδια,
μ’ αγκαλιές, μ’ αγκαλιές και με φιλιά.



https://www.youtube.com/watch?v=potHjNrFFGE

Καφές και Κοινωνιολογία (του Θανάση Τσακίρη)

Τις προάλλες συνάντησα στην κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης ένα παλιόφιλο, τον Χάρη ή Ζαν-Κλοντ, με τον οποίο σπουδάζαμε τα ίδια χρόνια στην Πατρα στα ΚΑΤΕΕ.(νυν ΤΕΙ). Κι οι δυο προερχόμασταν από Πρακτικό Λύκειο (τότε Γυμνάσιο). Αυτός μπήκε στη σχολή τεχνολόγων μηχανικών κι εγώ στην σχολή διοίκησης επιχειρήσεων. Μετά αυτός έγινε πολιτικός μηχανικός κι έχτισε μπόλικες μεζονέτες και πολυκατοικίες (με μπιντέδες, παρακαλώ)και εγώ έγινα πολιτικός κοινωνιολόγος που «έχτισα» ομάδες, περιοδικά και εκπομπές. Κάτσαμε σε ένα φούρνο και τα είπαμε με τη συνοδεία καφέ στη χόβολη. Μιλήσαμε για τις τρέλες που κάναμε, τα βράδια στο Χάραμα με τον Μπάμπη Γκολέ και Τα Παιδιά από τη Πάτρα, τις καταλήψεις και τις συνελεύσεις  κλπ. Κάποια στιγμή ήρθαμε στα σημερινά γεγονότα κι ειδικά στη διαμάχη για τα Λατινικά και την Κοινωνιολογία. Ο Χάρης, μολονότι δεν ήξερε Λατινικά (στο Πρακτικό δεν υπήρχε τέτοιο μάθημα), ωρυόταν και έβριζε το γκουβέρνο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μετά το «σκοπιανό» έρχεται να βάλει ταφόπλακα στον αρχαίο κόσμο για να μας παραδώσουν βορά στις ύαινες της Δύσης με την ψευδοεπιστήμη της Κοινωνιολογίας. Μετά αυτή την έκρηξη έβγαλε ένα εικοσάρικο και φώναξε το γκαρσόνι (ήταν ο Λάκης που ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής του ΦΠΨ) για να πληρώσει. Με κέρασε τους καφέδεςι έφυγε τρέχοντας γιατί είδε πως ένας άνδρας της Τροχαίας του έγραφε κλήση. Μαύρα μεσάνυχτα ο Ζαν-Κλοντ.

Φαντασίωση ή κοινωνιολογική φαντασία

  «Ούτε η ζωή ενός ατόμου, ούτε η ιστορία μιας κοινωνίας μπορεί να  κατανοηθεί χωρίς την κατανόηση και των δύο.» C. Wright Mills.

Γραμμένη από τον κοινωνιολόγο C. Wright Mills, το 1959, η Κοινωνιολογική Φαντασία είναι ένα βιβλίο που ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αλλάξουν του φακούς που χρησιμοποιούν ως αυτή τη στιγμή για να βλέπουν τη δική τους ζωή. Ενθαρρύνει κάθε μέλος της κοινωνίας να σταματήσει να περιορίζει  την προσωπική του κατάσταση σε απομονωμένες γωνιές και να ανοιχτούν στο ευρύ τοπίο του κόσμου.

Η κοινωνιολογική φαντασία απαιτεί, πάνω απ 'όλα, να σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας μακριά από τις γνωστές ρουτίνες της καθημερινής μας ζωής, προκειμένου να τους εξετάσουμε εκ νέου. Ο καλύτερος τρόπος για να το απεικονίσουμε αυτά ας δούμε την απλή πράξη που εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν κάθε μέρα πίνοντας ένα φλιτζάνι καφέ. Η κοινωνιολογική έρευνα για τον καφέ αποκαλύπτει ότι υπάρχουν πολλές κοινωνικές διαδικασίες που συνδέονται με αυτήν την πράξη. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει ο Χάρης ή Ζαν-Κλοντ που αρκείται στη φαντασίωση.

Κατ 'αρχάς, ο καφές δεν είναι απλώς ένα ποτό, αλλά έχει συμβολική αξία, ως μέρος των καθημερινών μας κοινωνικές δραστηριότητες. Συχνά οι τελετουργίες που συνδέονται με την κατανάλωση καφέ είναι πιο σημαντικές   από ό,τι το ίδιο το ποτό. Για παράδειγμα, το πρωί ένα φλιτζάνι του καφέ είναι, για πολλούς ανθρώπους, το κεντρικό μέρος της ρουτίνας του πρωινού τους, ένα ουσιαστικό μέρος της έναρξης της ημέρας, ενώ για κάποιους συνάντηση για καφέ δεν είναι συνήθως μόνο για την κατανάλωση καφέ, αλλά αποτελεί τη βάση για κοινωνικοποίηση και κοινωνική αλληλεπίδραση, που προσφέρει μια πλούσια φλέβα θεμάτων κοινωνιολογικής έρευνας.

Δεύτερον, ο καφές περιέχει καφεΐνη, ένα συστατικό που διεγείρει ορισμένα τμήματα του εγκεφάλου. Ως εκ τούτου, οι άνθρωποι πίνουν καφέ για τονώσουν την συγκέντρωσή  τους. Ο καφές είναι μια ουσία που γίνεται συνήθεια και πολλοί άνθρωποι αισθάνονται σαν να μην μπορούν να περάσουν μια ολόκληρη ημέρα χωρίς τις δόσεις τους από καφέ. Στην Ελλάδα ο καφές όπως και το αλκοόλ είναι νόμιμή ουσία, ενώ άλλες ουσίες που αλλοιώνουν τη συνείδηση, όπως η κάνναβη και η κοκαΐνη είναι παράνομες. Άλλες κοινωνίες έχουν διαφορετικούς κανόνες σχετικά με τα εθιστικά ναρκωτικά που αλλοιώνουν τη συνείδηση - και το ερώτημα γιατί  διαμορφώνονται οι κανόνες αυτοί και γιατί διαφέρουν από πολιτισμό σε πολιτισμό είναι ενδιαφέρον για τους κοινωνιολόγους.

Τρίτον, όταν πίνουμε ένα φλιτζάνι καφέ, εμπλεκόμαστε σε ένα πολύπλοκο σύνολο παγκόσμιας κοινωνικής και οικονομικής αλληλεπίδρασης που μας συνδέει με εκατομμύρια άλλους ανθρώπους σε άλλες χώρες. Υπάρχει μια τεράστια αλυσίδα παγκόσμιας παραγωγής που σχετίζονται με τον καφέ - που καλλιεργείται στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, συνήθως από πολύ φτωχούς αγρότες, στη συνέχεια αγοράζονται χύμα από τους τοπικούς διανομείς, και στη συνέχεια συνήθως αποστέλλονται στην Ευρώπη, όπου είναι καβουρδισμένος, αλεσμένος, και συσκευασμένος.

Τέταρτον - ιστορικά, η παραγωγή και η κατανάλωση καφέ συνδέεται με την ιστορία της αποικιοκρατίας - μια περίοδο κατά την οποία οι ευρωπαϊκές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική και δημιούργησε αποικίες που ειδικεύονταν κυρίως  σε καλλιέργειες (όπως το τσάι, ο καφές, η ζάχαρη, οι μπανάνες) που τα προϊόντα τους εξάγονταν στις «μητέρες πατρίδες» - το ότι ο καφές καλλιεργείται σε τεράστιες ποσότητες σε χώρες όπως η Κολομβία και η Ινδονησία είναι μια κληρονομιά από την εποχή της αποικιοκρατίας.

Πέμπτον - πίνοντας τον καφέ δενόμαστε σε σχέσεις με μερικές από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου - όπως η Nestle και η Starbucks – που πολλές από αυτές τις έχουν κατηγορήσει εκμετάλλευση των εργατών του καφέ πληρώνοντας πολύ λίγα για τον καφέ που αγοράζουν προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Ετσι διαιωνίζεται  ο παγκόσμιος καπιταλισμός.

Έκτον - έχουν υπάρξει πρόσφατες ανησυχίες σχετικά με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της αυξανόμενης παραγωγής καφέ που εξαντλεί το έδαφος και μειώνει τη βιοποικιλότητα σε μια περιοχή - για να μην αναφέρουμε τη ρύπανση που σχετίζονται με την αποστολή του προϊόντος αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα σε όλο τον κόσμο.

   Xάκκας Μάριος (2001) Ο μπιντές (μικρο) και αλλες ιστοριες, Αθήνα: Εκδ. Κέδρος
Mills, C. Wright. (1959) The Sociological Imagination, Oxford: Oxford University Press
Giddens, Anthony (2006). Sociology, Cambridge: Polity
 

Η μπαλάντα του καφέ - 1993      

 

Στίχοι:   Μπέτυ Κομνηνού

Μουσική:   Νένα Βενετσάνου

Ερμηνεία: Νένα Βενετσάνου

Θα σου πω τη μοίρα

και του καφέ το παραμύθι θ’ ακουστεί

μια τύχη βλέπω ταιριαστή.

Εδώ στο τραπέζι πάνω στα καρώ

θα σου βρω τα μελλούμενα και θα στα πω

θά `ρθει του τσιγάρου

ο βαρύς καπνός, σοβαρός, στολισμένος

θά `ναι σαν γαμπρός.

Θα σου βρω τον ήχο

στου πεπρωμένου την ανέμη τη λεπτή

βγαίνουν δύο δρόμοι αγκαλιαστοί.

Μαζί θα πηδάμε μέσα στις μικρές

τις όμορφες φούσκες που `χει ο καφές

κι οι δρόμοι σαν φίδια άσπρα και σοφά

θα υμνούν της αγάπης τ’ άστρα τα χρυσά.

Θα μ’ αναγνωρίσεις

τον έρωτά μας στον καφέ βλέπω καιρό

δυο χρόνια τώρα σ’ αγαπώ.

Εδώ με της κούπας

τη γριά γωνιά

θα πετούν τα φλυτζάνια

σα λευκά πουλιά

η μάγισσα θά `ρθει μ’ εκατό ραβδιά

και θα δεις το χαλάκι πέρα να πετά.

https://www.youtube.com/watch?v=XgckeJKCJ1s

Tsakthan Weekly 2/9/2018 -- Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 6

Η επίλυση του προβλήματος που παίρνει διλημματική μορφή, δηλαδή από τη μια πλευρά προτεραιότητα στη βραχυπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση και από την άλλη παράλληλη και αλληλοσυνδεόμενη μακροπρόθεσμη οικονομική και οικολογική ανάπτυξη λαμβάνει τρεις διαστάσεις που πρέπει να συνυπολογιστούν. Η αξιολογική, δηλαδή η υποκατάσταση της αρχής της κεφαλαιακής αποδοτικότητας από την αρχή της κοινωνικής χρησιμότητας (αξία ανταλλαγής από αξία χρήσης). Η πολιτική, δηλαδή η αυτονομία και αυτοδιαχείριση που συνεπάγεται ουσιαστικά και τον εξανθρωπισμό της βιομηχανικής (αλλά και όχι μόνο βιομηχανικής) επιχείρησης και τη δημιουργία μονάδων παραγωγής φιλικών προς το φυσικό, ανθρωπογενές και πολιτισμικό περιβάλλον στις οποίες οι εργαζόμενοι θα έχουν άμεση γνώση και επαφή με το τελικό προϊόν της εργασίας τους και την κατανομή του. Η τεχνική διάσταση, δηλαδή η εξάλειψη των συνθηκών εκείνων που οδηγούν στα φαινόμενα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης των εργαζομένων από την ίδια τους την εργασία. 

 Οι τρεις αυτές διαστάσεις στοιχειοθετούν το βασικό πλαίσιο που οριοθετεί την κεντρική για το οικολογικό κίνημα έννοια της βιώσιμης ή αειφόρου ανάπτυξης που ουσιαστικά σημαίνει ανάπτυξη συμβατή και φιλική με το περιβάλλον. Αυτή η βασική θέση συνδέεται άμεσα με την άλλη θέση που διέπει τη φιλοσοφία της διαχείρισης των πόρων τόσο σε τοπικό και εθνικό επίπεδο όσο και σε διεθνές, πλανητικό επίπεδο ^[1]. Περιβαλλοντική υποβάθμιση, αντιθέτως, σημαίνει "μη βιώσιμη ανάπτυξη". Αν διαβάσουμε και μελετήσουμε σε βάθος τα διεθνή οικονομικά στοιχεία, τις οικολογικές αναλύσεις, ενδεχομένως να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι «υπάρχουν κοινές αιτίες περιβαλλοντικής υποβάθμισης, ανεξαρτήτως τόπου,  κουλτούρας και ανάπτυξης» και να διαπιστώσουμε ότι «η οικονομική ανάπτυξη από μόνη της ούτε προκαλεί ούτε θεραπεύει την περιβαλλοντική υποβάθμιση» ^[2]. 

 Προϋποθέσεις που τίθενται για την κίνηση στην κατεύθυνση της βιώσιμης ανάπτυξης θεωρούνται, η καλύτερη αξιοποίηση των γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων των εργαζομένων και του συνόλου των πολιτών, η σώφρων διαχείριση και διαφύλαξη των περιβαλλοντικών πόρων και, τέλος, η χρήση της πλέον καθαρής τεχνολογίας. Η καθαρή τεχνολογία πέραν των επιπτώσεών της στη βελτίωση του περιβάλλοντος λόγω της μειωμένης ανάγκης σε περιβαλλοντικούς πόρους είναι σε θέση να επιφέρει υψηλούς δείκτες εργασιακής απασχόλησης με τις νέες υπηρεσίες με τις νέες υπηρεσίες επισκευής και ανακύκλωσης προϊόντων που θα απαιτούνται. Ο ρόλος του δημόσιου τομέα, των κρατικών αρχών και υπηρεσιών και, πάνω απ’ όλα, των κοινωνικών κινημάτων διαγράφεται σημαντικός σε μια τέτοια προοπτική : «οφείλουν να δημιουργήσουν το απαραίτητο πλαίσιο και τις προϋποθέσεις, να δημιουργήσουν κίνητρα και να άρουν τα εμπόδια ώστε να διευκολύνουν τα άτομα και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αντεπεξέλθουν στους ρόλους που τους αναλογούν» ^[3]. Ο ρόλος των κοινωνικών κινημάτων όμως που σχετίζονται με το περιβάλλον και την οικολογία είναι ακόμη πιο καθοριστικός : κινητοποίηση για την πίεση του κράτους από τη μια για αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης προς την βιώσιμη ανάπτυξη και από την άλλη να δημιουργήσουν συνθήκες ανατροπής δομών και θεσμών που σχετίζονται πρώτα και κύρια με την λογική του κέρδους ως του μοναδικού και παντοδυνάμου κριτηρίου ανάπτυξης. Θέτουν, δηλαδή, ζήτημα ουσιαστικής αμφισβήτησης του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού και όχι απλού "πρασινίσματός του"^[4]. Οι θέσεις των θεωρητικών ρευμάτων σε διεθνές επίπεδο ^[5] μας είναι χρήσιμες για να εξετάσουμε το κατά πόσο τα ελληνικά πολιτικά κόμματα ενημερώνονται κι αφομοιώνουν κριτικά αυτούς τους προβληματισμούς. 

 Πρώτα απ’ όλα, η φιλελεύθερη θέση συνοψίζεται στη φράση «ο ρυπαίνων πληρώνει». Η λογική αυτή επισημαίνει πως οι εξωτερικές επιβαρύνσεις λόγω της ρύπανσης που επιφέρει η οικονομική δράση πρέπει να αντιμετωπίζονται από τα ενδιαφερόμενα μέρη και μόνο μέσα από ελεύθερες διαπραγματεύσεις. Η ίδια η αγορά με τη δική της λογική μπορεί να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά το ζήτημα αν συμφωνηθεί να δοθούν τιμές στα ελεύθερα αγαθά που πρόσφερε στο παρελθόν απλόχερα η φύση και με κατεύθυνση την ιδιοποίηση με τη λογική της ατομικής ιδιοκτησίας των πηγών αυτών. Η συνεπαγωγή της σκέψης αυτής είναι να ρυθμίζονται οι ρυθμοί ανάλωσής τους σύμφωνα με τους ρυθμούς της ζήτησής τους. Η νεο-φιλελεύθερη αυτή αντίληψη είναι φανερό ότι υπερβαίνει τη θέση του J. Locke και ωθεί στην εμπορευματικοποίηση όλων των ελεύθερων αγαθών που αναγνώριζε η κλασική πολιτική οικονομία ^[6] και τα οποία ήταν ιδιοκτησία του συνόλου της ανθρωπότητας και της φύσης. Άρα για τους νέους φιλελεύθερους ο πράσινος καπιταλισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας και της φύσης ^[7]

 Ο μηχανισμός της αγοράς, θεωρούν οι σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης και οι νεοκεϋνσιανοί πολιτικοί και οικονομολόγοι, όπως λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες του οικονομικού φιλελευθερισμού αδυνατεί να λάβει υπ’ όψιν του τις εξωτερικές επιβαρύνσεις της παραγωγής στην κοστολόγηση και τιμολόγηση του προϊόντος, με συνέπεια να πρέπει το κράτος να αναλάβει να παρέμβει για την προστασία του περιβάλλοντος. Ο πράσινος φόρος είναι η βασική πολιτική παρέμβασης του κράτους που βοηθάει στην εσωτερίκευση της εξωτερικής επιβάρυνσης στην τιμή του προϊόντος ώστε να εξισωθούν τα δυο κόστη : το ιδιωτικό και το κοινωνικό. Η κρατική παρέμβαση, εθνική αλλά και διεθνής στο βαθμό που διεθνοποιείται η οικολογική κρίση θεωρείται απαραίτητη, γιατί η μεγαλύτερη αδυναμία της αγοράς είναι κυρίως η αδυναμία επακριβούς εξακρίβωσης και μέτρησης της εξωτερικής επιβάρυνσης, που μπορεί να γίνει μόνο μέσω των συγκεντρωμένων, ή και αποκεντρωμένων, θεσμών του κράτους (υπουργεία, τοπική αυτοδιοίκηση, πανεπιστημιακές μονάδες και ινστιτούτα ερευνών)

 Πέρα από το νέο φιλελευθερισμό και τη νεοκεϋνσιανή σοσιαλδημοκρατία που αναγνώρισαν το πρόβλημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος και πρότειναν λύσεις ανάλογα με τη βασική λογική τους, η Αριστερά, τουλάχιστον στις επίσημες και κρατικές εκδοχές του, είτε αγνοούσε το πρόβλημα έχοντας ως κύριους στόχους του την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και την κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αναγκών των ανθρώπων είτε το θεωρούσε δευτερεύον και το απέδιδε στα παραπροϊόντα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής υποσχόμενος τη λύση του στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας ως πρόβλημα τεχνικής και μόνο. Η κρατική αριστερά των καθεστώτων του "υπαρκτού σοσιαλισμού" δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της μόλυνσης του περιβάλλοντος στις κοινωνίες αυτές και μετά το ατύχημα του Chernobyl αποδείχτηκε περίτρανα ότι η μόλυνση στις κοινωνίες αυτές είχε χειρότερες τιμές απ’ ότι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Όμως κριτικές φωνές και δυνάμεις υπήρξαν και μέσα στα πλαίσια του χώρου αυτού της παραδοσιακής αριστεράς που, αργά ή γρήγορα, σε ορισμένες περιπτώσεις στη Δυτική Ευρώπη κατάφεραν να επιβάλουν την άποψή τους στους πολιτικούς τους φορείς.

---

[1] Βλ. Σιούτη Γ., (1995α) ο.ε.π. , σ.σ. 75 - 8 και Dobson A., (1995), σ.σ. 17 - 9.

[2] Βλ. Ξεπαπαδέας Αν., (1995), ο.ε.π. , σ.σ. 179 - 95, ο οποίος και καταλήγει στο εξής συμπέρασμα : «Η ανάγκη διαμόρφωσης συντονισμένης βιομηχανικής περιβαλλοντικής πολιτικής θα πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα επειδή τα εμπειρικά στοιχεία δείχνουν ότι η παραγωγική διαδικασία στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από υψηλή ένταση εκπομπών σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και επομένως το συγκριτικό κόστος της ελληνικής οικονομίας για την προσαρμογή στην Ευρωπαϊκή περιβαλλοντική πολιτική αναμένεται ότι θα είναι υψηλό». ο.ε.π. σελ. 195.   

[3] Βλ. Σιούτη Γ. (1995α), ο.ε.π. σ.σ. 80 - 1.

[4] Σιούτη Γ.Π., (1995), «Βιώσιμη Ανάπτυξη και Προστασία του Περιβάλλοντος» στο  Σκούρτος Μ.Σ. & Σοφούλης Κ.Μ. (επιμ.), Η Περιβαλλοντική Πολιτική στην Ελλάδα: Ανάλυση του Περιβαλλοντικού Προβλήματος από τη Σκοπιά των Κοινωνικών Επιστημών, Αθήνα, Εκδόσεις Τυπωθήτω - Γιώργος Δαρδανός, σ.σ. 73 -  86. Επίσης βλ.  Σιούτη Γ., (1995β), «Βιώσιμη Ανάπτυξη και Προστασία του Περιβάλλοντος» στο συλλογικό Περιφερειακή ανάπτυξη, χωροταξία και περιβάλλον στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης : Πολιτικές του περιβάλλοντος και ανάπτυξη, Τόμος ΙΙΙ, Αθήνα, Κοινή έκδοση Συνδέσμου Ελλήνων Περιφερειολόγων & Επιθεώρησης Αστικών και Περιφερειακών Μελετών ΤΟΠΟΣ, σ.σ. 43-50. 

[5] Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. •     Διαμαντόπουλος Θανάσης, (1992), Οικολογισμός και Πολιτική, Αθήνα, Εκδόσεις Παπαζήση. 

σ.σ. 22-32 και Ναξάκης Χάρης, (1997), «Τα πολιτικά ρεύματα στην οικολογία» στο περιοδικό Θέσεις, Τεύχος 59, Απρίλιος - Ιούνιος ‘97, σ.σ. 133 - 42.

[6] Βλ  Λοκ Τζων, (1990), Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως, Αθήνα, Εκδόσεις Γνώση και για κριτική επισήμανση των μεθοδολογικών και πολιτικών προβλημάτων που σημαδεύουν τη γέννηση του φιλελευθερισμού βλ. Αγγελίδης Μανόλης, (1994), Η γένεση του φιλελευθερισμού : προβλήματα σύστασης του πολιτικού σε θεωρίες του κοινωνικού συμβολαίου, Αθήνα, Εκδόσεις Ιδρύματος Σάκη Καράγιωργα.

ιδίως σ.σ. 161 - 192.

[7] Για την κριτική από τη σκοπιά της πολιτικής οικολογίας βλ. Μαντότο Ρίτα, (1996), Ο οικοκαπιταλισμός : Το περιβάλλον ως μεγάλη επιχείρηση, Αθήνα, Εκδόσεις Στάχυ, Σειρά: Κοινωνία και Περιβάλλον 2. 

 ιδίως σ.σ. 139 - 158.

Θανάσης Τσακίρης

Ποτάμι - 2013     
 
Στίχοι:   Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική:   Γιάννης Αγγελάκας
Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας

Δεν ξέρω οι θεοί ακόμα τι μου οφείλουν
όσο κοιμάμαι αυτοί μοιράζουν τα χαρτιά
έξω απ’ την πόρτα σου να λιώνω θα με στείλουν
ή στο κρεβάτι σου να κλαίω από χαρά.

Τα δάκρυά μου είναι ένα διάφανο ποτάμι
ορμάει μέσα σου γκρεμίζει ό,τι βρει
και μεθυσμένο σου φωνάζει
έλα να φύγουμε μαζί.

Η μοναξιά σου είναι ένα βρωμικο λιμάνι
κανείς δε θέλει στα νερά του να σταθεί
μην την ακούς όταν μιλάει
κάψε ό,τι πρέπει να καεί.

Σου λέω μη βιάζεσαι δεν ξέρεις πού έχεις φτάσει
ξυπνάς μια μέρα μ’ ένα υπέροχο φιλί
κι όσα για πάντα είχες χάσει
για πάντα έχουν σωθεί.

Μη στέκεις μόνη εκεί κάτω στο πηγάδι
η αγάπη μου ήδη σου έχει ρίξει το σκοινί
και μεθυσμένη σου φωνάζει
έλα να φύγουμε μαζί.

Η μοναξιά σου είναι ένα ψεύτικο σημάδι
μες στην καρδιά σου ζωγραφίζει μια πληγή
μην την ακούς όταν μιλάει
κάψε ό,τι πρέπει να καεί…


https://www.youtube.com/watch?v=MmJPxuh7Hmg



ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΠΡΟΣΩΠΑ & ΙΣΤΟΡΙΕΣ  των Ανιές Βαρντά και JR  ΤΕΤΑΡΤΗ  05/09/2018  

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ

l ΤΕΤΑΡΤΗ   05/09/2018       ΠΡΟΣΩΠΑ &ΙΣΤΟΡΙΕΣ (VISAGES VILLAGES / FACES PLACES)
των Ανιές Βαρντά και JR (ΓΑΛΛΙΑ, 2017, έγχρωμη, 89΄)

• Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κανών

Η 90χρονη σκηνοθέτις Ανιές Βαρντά και ο 35χρονος φωτογράφος και εικαστικός Ζε Αρ (JR) διασχίζουν την επαρχιακή Γαλλία με ένα φορτηγάκι-φωτογραφικό θάλαμο. Συναντώντας καθημερινούς ανθρώπους, δημιουργούν τα γιγάντια πορτρέτα τους και αναρτώντας τα σε δημόσιους χώρους επεμβαίνουν δημιουργικά στο τοπίο. Συγγενικές ψυχές, η Βαρντά και ο JR μοιράζονται το πάθος για τις εικόνες και το πώς αυτές δημιουργούνται, παρουσιάζονται και μοιράζονται. Ένας ύμνος στην ομορφιά των απλών ανθρώπων και των απρόσμενων ιστοριών τους και στην υπέρτατη αξία της μνήμης.

05/09/2018 στις 8:30 μ.μ. και στις 10:30 μ.μ.

ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

                                     (Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη,

Τηλ.: 210 9937870, 210 9941199, 210 9914732, 6945405825, E-mail: info@klh.gr

Ιστοσελίδα: www.klh.gr

Tsakthan Weekly 26/8/2018 -- Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 5

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε «περιβάλλον»; Πρόκειται για αμφίσημη έννοια. Συχνά μιλάμε για «φυσικό περιβάλλον», δηλαδή για το φυσικό κόσμο που περιβάλλει μια κοινότητα, και για «φύση» εννοώντας τον ευρύτερο φυσικό κόσμο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, μιλάμε για «οικολογία», «οικολογικό περιβάλλον», «οικοκρίση» κ.ο.κ.

Εδώ πρέπει να κάνουμε μια μικρή παρένθεση για να δούμε τι σημαίνει η λέξη «κρίση» για την οποία θα διαβάσουμε πολλά στη συνέχεια.  Η λέξη «κρίση» αποτελείται από πολλά σημαινόμενα. Εδώ θα αναφερθούμε σε τέσσερις βασικές κατηγορίες σηματοδοτήσεων που θεωρούμε ότι μπορούν να μας προσφέρουν τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορούμε να κινηθούμε για να προχωρήσουμε στην εξέλιξη του θέματός μας.

Κατ’ αρχήν πρέπει να γίνει αναφορά στους «διαδικαστικούς ορισμούς» της κρίσης (Wiener and Kahn, 1962).[1] Καταχωρούμε τους εξής ορισμούς που εντάσσονται στα πλαίσια της πολιτικής επιστήμης.

          - Η κρίση είναι συχνά σημείο καμπής σε μίαν αναπτυσσόμενη διαδοχή γεγονότων και πράξεων.

          -Η κρίση είναι μία κατάσταση στην οποία απαιτείται υψηλός βαθμός δραστηριοποίησης των συμμετεχόντων.

          -Η κρίση απειλεί τους στόχους και τους σκοπούς των συμμετεχόντων.

          -Η κρίση ακολουθείται από ένα σημαντικό αποτέλεσμα του οποίου οι συνέπειες μορφοποιούν το μέλλον των συμμετεχόντων.

          -Η κρίση αποτελείται από τη σύγκλιση γεγονότων που καταλήγει σε ένα νέο σύνολο γεγονότων.

          -Η κρίση παράγει αβεβαιότητες στην εκτίμηση μίας κατάστασης και στο σχηματισμό εναλλακτικών λύσεων για την αντιμετώπισή της.

          -Η κρίση μειώνει τον έλεγχο επί των γεγονότων και των αποτελεσμάτων τους.

          -Η κρίση εντείνει την πίεση, που συχνά παράγει το στρες και την αγωνία των συμμετεχόντων.

          -Η κρίση είναι μία περίπτωση κατά την οποία η πληροφορία που διατίθεται στους συμμετέχοντες είναι, συνήθως, ανεπαρκής.

          -Η  κρίση αυξάνει τις χρονικές πιέσεις για τους συμμετέχοντες.

          -Η κρίση χαρακτηρίζεται από αλλαγές στις σχέσεις ανάμεσα στους συμμετέχοντες.

          -Η κρίση αυξάνει τις εντάσεις ανάμεσα στους συμμετέχοντες.

Σε κάποιες από τις θέσεις του «δωδεκάλογου» της «διαδικασιολογικής» θεωρίας για την κρίση συμπίπτουν και οι διαπιστώσεις των Μiller and Iscoe (1963), που προέρχονται από το χώρο των κοινωνιολογικών και ψυχολογικών ερευνών:[2]

          -Μία κατάσταση κρίσης είναι μάλλον οξεία                                                                                                                                                                                                                                                     παρά χρόνια, αν και η διάρκειά της είναι συνήθως απροσδιόριστη.

          -η κρίση καταλήγει συχνά σε συμπεριφορές «παθολογικές», όπως η ανικανότητα και η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων.

          -η κρίση απειλεί τους στόχους των εμπλεκομένων ατόμων.

          -η  κρίση είναι σχετική:αυτό που είναι κρίση για κάποιον μπορεί να μην είναι για κάποιον άλλο.

          -η κρίση προκαλεί ένταση στον οργανισμό και άγχος.

          Τέλος, η «ντεσιζιονιστική» θεωρία του C.Barnard (1962)  αναφέρεται σε τρεις διαστάσεις της έννοιας «κρίση»:[3]

          -αναγνώριση της φύσης του γεγονότος: εξωγενές ή ενδογενές για τους «παραγωγούς αποφάσεων».

          -εκτίμηση του χρόνου απόφασης: βραχεία, μέση, μακρά διάρκεια.

          -εκτίμηση της σχετικής σημασίας των αξιών για τους συμμετέχοντες: υψηλή ή χαμηλή.

Επίσης και για τον Barnard ισχύει η θέση ότι η κρίση για το ένα μέρος ενδέχεται να μην εκλαμβάνεται ως τέτοια από το άλλο μέρος. Τέλος, δίδεται ιδιαίτερο βάρος στο ερώτημα: «η μονάδα απόφασης προκάλεσε την κρίση ή προκλήθηκε απ’ αυτήν;"

---

[1] Wiener A.J. and Kahn H., 1962, Crisis and Arms Control, Hudson Institute, Hudson-on-Hudson , New York.

[2] Miller Kent and Iscoe Ira, 1963, «The Concept of Crisis : Current Status and Mental Health Implications» , Human Organization , 22, p.p.195-201.

[3] Barnard Chester, 1962, The Functions of the Executive , Harvard University Press, Cambridge Mass

Θανάσης Τσακίρης



Κρίση - 1994     
 
Στίχοι:   Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική:   Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νανά Μούσχουρη

Κρίση την είπαν τη στιγμή
Σαν εκοιμήθης πλάι μου με χάρη
Την ώρα που ξεχύθηκαν μ’ ορμή
Χίλια πουλιά να σκίσουν το φεγγάρι

Κρίση την είπαν την πηγή
Που πάνε τ’ άστρα να λουστούν το βράδυ
Να πιουν νερό να χτενιστούν στη γη
Και να πλαγιάσουν στης αυλής μου το πηγάδι

Κρίση την είπαν την ορμή
Που φτιάχνει η αγάπη μέσα στο λιβάδι
Κ’ η αναπνοή σου γίνεται στιγμή

Που μ’ ακουμπά τ’ αγέρι του Θεού σαν χάδι

https://youtu.be/0SzdybvxSH0


ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΤΕΤΑΡΤΗ   29/08/2018  " Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ"  του Άκι Καουρισμάκι

ΤΕΤΑΡΤΗ   29/08/2018       Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ (TOIVON TUOLLA PUOLEN)

                                                     του Άκι Καουρισμάκι (ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ/ΓΕΡΜΑΝΙΑ, 2017, έγχρωμη, 98΄)

Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου




Η ταινία του Άκι Καουρισμάκι πραγματεύεται με μοναδικό και πρωτότυπο τρόπο, μέσα από την ιδιαίτερη, μινιμαλιστική ματιά του σκηνοθέτη, το προσφυγικό ζήτημα, ένα από τα πιο φλέγοντα θέματα της εποχής μας. Ένας πωλητής αντρικών πουκαμίσων εγκαταλείπει τη γυναίκα, το σπίτι και την εταιρεία του, κερδίζει ένα σεβαστό ποσό σε μια παρτίδα πόκερ και αγοράζει ένα εστιατόριο. Παράλληλα, δίνει δουλειά και βοηθά έναν Σύρο πρόσφυγα κι έτσι δύο άντρες που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για διαφορετικούς λόγους αλλάζουν μαζί τις ζωές του.



29/08/2018 στις 8:30 μ.μ. και στις 10:30 μ.μ.

ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

                                     (Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη,

Τηλ.: 210 9937870, 210 9941199, 210 9914732, 6945405825, E-mail: info@klh.gr

Ιστοσελίδα: www.klh.gr