Η Ιστορία στο Κόκκινο για την Εργατική Πρωτομαγιά την Κυριακή 29 Απριλίου

Κυριακή 29 Απριλίου 13.00 - 14.00 Στο Κόκκινο 105,5

Η Εργατική Πρωτομαγιά από το 1886 μέχρι σήμερα: η πολιτική φαντασία στην πράξη

Συζητούν ο Χρήστος Τριανταφύλλου και ο Κωστής Καρπόζηλος

 

Ταξιδεύοντας από το Σικάγο του 1886 σε μια μπυραρία στο Μετς το 1912, ο ιστορικός Χρήστος Τριανταφύλλου και ο ιστορικός Κωστής Καρπόζηλος συζητούν για την ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, από τα τέλη του 19^ου αιώνα μέχρι σήμερα. Με εναρκτήριο γεγονός τις μαχητικές εργατικές κινητοποιήσεις του 1886 στο Σικάγο, η επέτειος καθιερώθηκε πολύ γρήγορα, απέκτησε το δικό της τελετουργικό, και ταυτίστηκε με ριζοσπαστικά αιτήματα για την καθιέρωση του οκταώρου και για την εν γένει βελτίωση των εργασιακών συνθηκών. Η εξέλιξη της επετείου συμβάδισε έκτοτε με τις μεταβολές εντός του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος, και ο εορτασμός της εξέφραζε τόσο τα εκάστοτε επικαιρικά αιτήματα, όσο και ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες. Στην Ελλάδα ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς εγκαινιάστηκε πολύ γρήγορα, ήδη από τα τέλη του 19^ουαιώνα, και συνδέθηκε με τις ευρύτερες εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετρώντας πάνω από έναν αιώνα εορτασμών, η Εργατική Πρωτομαγιά στηρίχθηκε στη βούληση της εργατικής τάξης να διατρανώσει την ύπαρξή της και τα αιτήματά της· το μέλλον της ξεχωριστής αυτής ημέρας βρίσκεται, τελικά, στη διατήρηση μιας πολιτικής φαντασίας ριζοσπαστικής, τολμηρής και συγχρονισμένης με τις κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις.

Ένα Παράξενο Ζευγάρι: Συνδικάτα και οικολογία - 1o μέρος (του Θανάση Τσακίρη)

Το ουσιαστικό ερώτημα αυτής της έρευνας θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε ως «κατά πόσον μπορούν να συνυπάρξουν τα εργατικά συνδικάτα και το οικολογικό κίνημα σε μια κατεύθυνση πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής». Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι καθόλου αυτονόητη ούτε μπορεί να είναι ένα «ναι» ή ένα «όχι». Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αναφερόμαστε κατ’ αρχάς σε «συλλογική δράση», δηλαδή σε οποιαδήποτε δραστηριότητα δύο ή περισσοτέρων ανθρώπων για την επίτευξη ενός στόχου. Η συλλογική δράση ενδέχεται να είναι θεσμοποιημένη ή μπορεί να λαμβάνει χώρα εκτός των θεσμών. Τα κοινωνικά κινήματα είναι η βασική κοινωνική μορφή που παίρνουν οι διαδικασίες συλλογικής δράσης με τις οποίες ομάδες και συλλογικότητες ανθρώπων διατυπώνουν τα παράπονά τους και τα αιτήματά του και εκφράζουν ενδιαφέρον και ανησυχίες για τα δικαιώματά τους και την ευημερία τους. Θα θεωρήσουμε επίσης, ότι κοινωνικό κίνημα είναι μια ομάδα ανθρώπων που εμπλέκονται με «μη θεσμοποιημένο στην αλλαγή της τρέχουσας κατάστασης και τροχιάς της κοινωνίας».Στο βαθμό που η συλλογική δράση λαμβάνει χώρα και εκτός των θεσμών προσιδιάζει στα χαρακτηριστικά του κοινωνικού κινήματος. Μέσα από την κριτική των παλαιότερων θεωριών για τα κοινωνικά κινήματα αναδείχθηκε ένας συνθετικός ορισμός που τονίζει το δικτυακό χαρακτήρα του κοινωνικού κινήματος ως «ένα κίνημα άτυπων αλληλεπιδράσεων μεταξύ μιας πλειάδας ατόμων, ομάδων και/ή οργανώσεων που εμπλέκονται σε μια πολιτική ή πολιτισμική σύγκρουση στη βάση μιας κοινής συλλογικής ταυτότητας».

 Ο εργατικός συνδικαλισμός είναι έννοια είδους ενώ το εργατικό κίνημα έννοια γένους, συνεπώς τα εργατικά συνδικάτα αποτελούν μέρος του γενικότερου εργατικού κοινωνικού κινήματος. Στο εργατικό κίνημα εντάσσονται οι εργάτες, τα εργατικά, σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά κόμματα, οι αναρχικές οργανώσεις, τα συνδικάτα, οι εργατικές λέσχες, οι σχολές συνδικαλιστικής επιμόρφωσης κ.ο.κ. Τι είναι, όμως, το συνδικάτο; Εργατική ένωση ή συνδικάτο είναι η οργάνωση των εργατών για την προστασία των εργατικών δικαιωμάτων και τη βελτίωση της θέσης του σε μια δεδομένη κοινωνία, κατά τέτοιο τρόπο ώστε η οργάνωση των εργατών να επιβιώνει ανεξαρτήτως κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Συνεπώς, ένα εργατικό συνδικάτο είναι μια μορφή συλλογικής δράσης εργαζομένων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που τους απασχολούν κατά κύριο λόγο με την ιδιότητά τους ως μισθωτών εργαζομένων. Με διαφορετικούς όρους, συνδικάτο είναι μια οργάνωση μισθωτών εργαζομένων που ιδρύεται με σκοπό την αντικατάσταση της ατομικής διαπραγμάτευσης στην αγορά εργασίας από τη συλλογική διαπραγμάτευση, τη διασφάλιση ότι οι αμοιβές και οι συνθήκες εργασίας θα διέπονται από κανόνες που θα εφαρμόζονται με συνέπεια για όλο το συνδικαλισμένο προσωπικό. Επομένως, το συνδικάτο είναι ένας θεσμός, δηλαδή σύνολο κοινωνικών κανόνων που ρυθμίζουν και προσανατολίζουν τη συμπεριφορά και που βασίζονται σε κυρώσεις σκοπός των οποίων είναι να εγγυηθούν τη συναίνεση από την πλευρά των υποκειμένων. Η διαφορά μεταξύ μιας οργάνωσης και ενός θεσμού έγκειται στο ότι η οργάνωση δρα σε αντίθεση με το θεσμό. Αυτή η διφυής φύση του συνδικάτου ως οργάνωσης και θεσμού βρίσκεται στο επίκεντρο της μεγάλης θεωρητικής και μεθοδολογικής συζήτησης σχετικά με το πώς μελετάμε τα συνδικάτα.

Η δεύτερη συνιστώσα του θέματός μας είναι το οικολογικό κίνημα, δηλαδή εκείνο το κοινωνικό κίνημα, οι ιδέες, αγώνες και οι προτάσεις που αναπτύσσουν οι πολίτες που ενδιαφέρονται για το μέλλον της σχέσης ανθρώπου και φυσικού περιβάλλοντος. Είναι κοινωνικό κίνημα γιατί αφορά συλλογικοί αγώνες από ανθρώπους «που έχουν κοινούς σκοπούς και αλληλεγγύη μεταξύ τους και βρίσκονται σε κατάσταση παρατεταμένης αλληλεπίδρασης με το κράτος, τις δημόσιες και ιδιωτικές αρχές και τις σχετικές ελίτ» Το οικολογικό κίνημα κάνει την εμφάνιση του με ριζοσπαστικό λόγο, περιεχόμενο και οργανωτική μορφή στη διάρκεια της δεκαετίας του ’60. Στο παρελθόν το περιβάλλον είχε χαρακτηριστεί από νεοκλασσικούς οικονομολόγους αλλά και από ορισμένους κεϊνσιανούς ως «εξωτερική επιβάρυνση» για την επιχείρηση.

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

Για τα "115 Σωματεία"

Στη δεκαετία του ΄60 αναπτύχθηκε μια σειρά κοινωνικών κινητοποιήσεων που

περιελάμβανε εκδηλώσεις όπως στάσεις εργασίας, απεργίες, καταλήψεις δημοσίων οδών και γεφυρών, διαδηλώσεις και πορείες στους δρόμους των πόλεων, που αποσκοπούσαν στον πολιτικό εκδημοκρατισμό, στη μεταβολή του συστήματος εργασιακών σχέσεων, στο άνοιγμα των πανεπιστημίων στην κοινωνία και στηn πολιτιστική αναγέννηση της χώρας.

 Κύριος κορμός αυτού του κινήματος ήταν το συνδικαλιστικό με πυρήνα τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και τις

ελληνικές δημόσιες και ιδιωτικές τράπεζες. Με επίκεντρο αυτούς τους κλάδους δημιουργήθηκε το κίνημα των 115 Συνεργαζόμενων Συνδικαλιστικών Οργανώσεων.  Η στρατηγική των συνδικαλιστών της εποχής εκείνης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «παραδοσιακή στο βαθμό που διακρινόταν από την επιδίωξη να αντιμετωπιστούν κυρίως τα θέματα διανομής. Με τη στρατηγική αυτή

αποσκοπούσαν στην ικανοποίηση αιτημάτων που αφορούσαν τους μισθούς, τις ώρες εργασίας και τους γενικούς όρους απασχόλησης.  Έτσι, τα αιτήματα ήταν συχνά σχετικά καλά μελετημένα και ποσοτικοποιούνταν με σαφή τρόπο ως ποσοστοποιημένες ή δραχμοποιημένες αυξήσεις μισθών και επιδομάτων. Τα αιτήματα διαμορφώνονταν με βάση την εμπειρία των συνδικαλιστών και των

εργαζομένων. Τέλος, γινόταν προσπάθειες να υπάρχουν διαπραγματεύσεις σε τακτά

χρονικά διαστήματα ώστε να συνομολογούνται αυξήσεις που να έχουν σχέση με την αύξηση του κόστους ζωής. 

Αυτή η στρατηγική αντίληψη ήταν θεωρητικά κοινή και για τους συνδικαλιστές της ελεγχόμενης διοίκησης της ΓΣΕΕ όσο και για τους συνδικαλιστές των αντιπολιτευόμενων σχημάτων και συνδικάτων. Όμως αποδείχτηκε ότι οι διοικήσεις της ΓΣΕΕ εγκλωβισμένες συνειδητά στην υπηρεσία του δεξιού αντικομμουνιστικού κράτους δεν μπορούσαν ούτε αυτή τη στρατηγική να

ακολουθήσουν με στοιχειώδη συνέπεια, υποτασσόμενοι διαρκώς στις απαιτήσεις της

κρατικής πολιτικής. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που είχαν συσπειρωθεί στο σχήμα των «115» ήταν αυτές  που σήκωσαν το βάρος ως κοινωνικό κίνημα για την επίτευξη των στόχων της μισθολογικής αύξησης, της μείωσης του ωραρίου εργασίας και της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας (υγιεινή, ασφάλεια, συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα). Από την άλλη, όμως, τόσο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ όσο και των 115, της ΟΤΟΕ συμπεριλαμβανομένης δεν άγγιζαν τα ζητήματα της οργάνωσης της εργασίας στους ίδιους τους χώρους παραγωγής.  

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Για όλα αυτά βλ. Κουκουλές Γ. (2000) Το εργατικό κίνημα και ο μύθος του Σίσυφου (1964-1966). Αθήνα: Εκδ. Οδυσσέας, Λιβιεράτος Δ. (2003) Η κίνηση των 115: Κοινωνικοί αγώνες 1962-1967. Αθήνα: Εκδ. Προσκήνιο-Άγγ. Σιδεράτος, σελ. 115-117.  45 Για μια κριτική αποτίμηση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος και με ιδιαίτερη αναφορά στη δεκαετία του ’60, βλ. Σεφεριάδης Σ. (1998) «Διεκδικητικό κίνημα και πολιτική: Ο ελληνικός συνδικαλισμός πριν από τη δικτατορία (1962-1967)», Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης, τ. 12, σσ. 5-34, και Τσακίρης Θ. (2005) Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων στις τράπεζες (1960-1967), https://greekunions.files.wordpress.com/2015/12/tsakthan-otoe-1960.pdf

Koumandaraki Anna, (1995) Labour identity in the semi-periphery: the case of the Greek trade-union movement, Αδημοσίευτη διδακτορική διατριβή στο University of Essex.

 Σακελλαρόπουλος Σπ. (2010) «Ελλάδα 2010: Η επίθεση του κεφαλαίου», Θέσεις, Τεύχος 112, περίοδος: Ιούλιος – Σεπτέμβριος,  http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1117&Itemid=29

Κασάπη Αθηνά (2011)«Το εργοστάσιο ως χώρος ανάδυσης της εργατικής υποκειμενικότητας: Μια προσέγγιση των εργατικών αγώνων της περιόδου 1974-1977»,  Historeinhttp://www.historein.gr/2011/05/1974-1977.html

Αλεξατος Ν. Γιώργος (2003) Συνοπτική αναφορά στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος. Θεσσαλονίκη: Γειτονιές του Κόσμου

Η Ιστορία στο Κόκκινο- Μεταπολίτευση: Εργάτες και εργάτριες στο προσκήνιο Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 13.00 - 14.00 Στο Κόκκινο 105,5 Συζητούν ο Κωστής Καρπόζηλος και ο Στέφανος Βαμιεδάκης

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 13.00 - 14.00 Στο Κόκκινο 105,5 

Μεταπολίτευση: Εργάτες και εργάτριες στο προσκήνιο

Συζητούν ο Κωστής Καρπόζηλος και ο Στέφανος Βαμιεδάκης

Εργοστασιακές κινητοποιήσεις, απεργιακές επιτροπές και νέες μορφές οργάνωσης: ο Κωστής Καρπόζηλος και ο Στέφανος Βαμιεδάκης, υποψήφιος διδάκτορας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης,  συζητούν για την εκρηκτική ανάδυση των εργοστασιακών απεργιών στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η ξεχασμένη αυτή ιστορία υπογραμμίζει τη βιομηχανική ιστορία της χώρας, τις εντάσεις στους χώρους εργασίας και τα μεγάλα ερωτήματα γύρω από τη μορφή οργάνωσης των εργατών και εργατριών που καθόρισαν την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Πήγε τελικά η εργατική τάξη στον παράδεισο; 


Φωτογραφία: Κινητοποιήσεις εργαζομένων στη βιομηχανία ηλεκτρικών ειδών ΠΙΤΣΟΣ, [1975-1981] (ΑΣΚΙ/Φωτογραφικό Αρχείο εφ. "Σοσιαλιστική Αλλαγή")

Ακούστε την εκπομπή ΑΧ ΕΞΟΥΣΙΑ (2-5-2017) ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΙΘΥΜΗΤΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ.

Ακούστε την εκπομπή ΑΧ ΕΞΟΥΣΙΑ (2-5-2017) ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΙΘΥΜΗΤΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ. Χορηγός: Μεζεδοπωλείο ΟΑΣΙΣ. http://www.ilioupolisonline.gr/component/muscol/A/13-ax-eksousia/56-ax-eksousia-2016-2017/293-2-5-2017-syzitisi-me-ton-giorgo-bithymitri-gia-tin-epikairotita-tis-ergatikis-protomagias.html?Itemid=901

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ (9/3/14) ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ ΤΑΞΙΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ (9/3/14) ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

ΤΑΞΙΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΥ

Η ταινία του Κώστα Βάκκα και η πολυετής έρευνα του Κώστα Καρπόζηλου για τον ελληνικό εργατικό ριζοσπαστισμό στην Βόρεια Αμερική τω ν αρχών του 20ού αιώνα θα μείνουν στην ιστορία ως σημαντικά έργα αναφοράς για τον επιστημονικό μας κλάδο αλλά και τον χώρο της πολιτικής. Λέγοντας Πολιτική εννοώ τους πολίτες, άνδρες και γυναίκες, που στρέφονται σε χώρους και χρόνους τέτοιος για να αντλήσουν έμπνευση και εμπειρίες στη δύσκολη εποχή της μεγάλης κρίση που βιώνουμε σήμερα. 

Αυτό σημαίνει ότι η ταινία μας πρόσφερε την μεγάλη εικόνα της κατάστασης των Ελλήνων της Αμερικής στα χρόνια της φωτιάς της κρίσης, της πολεμικής έξαρσης και καταστροφής, της μετάβασης από τις απλές αγροτικές κοινότητες στις πολύπλοκες βιομηχανικές κοινωνίες της Δύσης χωρίς να βιωθεί το πιο αργόσυρτο ρεύμα της εγχώριας  αστυφιλίας . Οι επιμέρους εικόνες, οι αφηγήσεις των πρωταγωνιστών και  οι επιστημονικές  εξηγήσεις και ερμηνείες συνθέτουν μια ολοκληρωμένη εξιστόρηση,

Οι Έλληνες σπρωγμένοι από όλες αυτές τις αιτίες αλλά και για τυχοδιωκτικούς λόγους αναζητούσαν την περιπέτεια των δρόμων των στρωμένων με χρυσάφι. Ο πεινασμένος ηττημένος Έλληνας ήθελε να χορτάσει και τα πάντα του φαινόταν χρυσός σε σχέση με το παρελθόν. Κι αυτοί ήταν οι συντριπτικά περισσότεροι. Ήταν αγρότες και κτηνοτρόφοι που δεν ήξεραν άλλη δουλειά και δεν μπορούσαν εύκολα να προσαρμοστούν και να δουλέψουν σε βιομηχανικά οργανωμένες εργασίες με επιστάτες, ωράριο και γραμμή παραγωγής. Κι όμως πολλοί κάνοντας το σταυρό τους ανέβαιναν στις οικοδομές και στους ουρανοξύστες ή κατέβαιναν στις στοές των ορυχείων του Κολοράντο και αράδιαζαν με θανατερό κρύο ή με καυτό ήλιο τις ράγες των σιδηροδρόμων. Αυτοί, το 1907,αποτελούσαν το 1/3 των μεταναστών. Εκτός από αυτούς  ήταν οι υλοτόμοι και οι εργάτες ξυλείας που πήγαν στη Νεμπράσκα ως απεργοσπάστες και το 1909 τόλμησαν να απεργήσουν  οι ίδιοι για να ζήσουν το μεγάλο πογκρόμ που είχε ως συνέπεια να μην υπάρχει ελληνική κοινότητα στην περιοχή για δεκαετίες. Ήταν οι  Ελληνικές εργατικές οικογένειες της Μασαχουσέτης  που  δούλευαν στην υφαντουργία, στα εμπορικά καταστήματα και στα σπίτια των πλουσίων ως βοηθητικό προσωπικό. Το 1912 το μέσο ετήσιο εισόδημα των Ελλήνων της Μασαχουσέτης ανερχόταν στο ποσό 352 δολαρίων που ήταν κάτω από το όριο φτώχειας κι αυτό συνεχιζόταν επί δεκαετίες. Οι περισσότεροι δεν μπόρεσαν ποτέ  να ξεφύγουν από την εργατική μοίρα τους όσες παρακλήσεις κι αν έκαναν στις ελληνορθόδοξες εκκλησίες τους. Όμως, ταυτόχρονα έχοντας ταξικό ένστικτο μπόρεσαν να συγκροτήσουν εργατικές ενώσεις και, όπως είδαμε, αρκετοί να μπουν ενεργά στις οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς της εποχής και να κυκλοφορούν εργατικές εφημερίδες σε πολλές πόλεις της βιομηχανικής Αμερικής.     

Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι παρά το γεγονός πολλά τοπικά συνδικάτα δέχονταν μετανάστες ως μέλη, η γενική ομοσπονδία AFL έβαζε τέτοιους περιοριστικούς όρους που άφηναν απ’  έξω τους ανειδίκευτους εργάτες, δηλαδή τους μετανάστες. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται σήμερα στην Ελλάδα τόσο για μετανάστες όσο και για Έλληνες και Ελληνίδες με το πρόσχημα ότι είναι ενοικιαζόμενοι και δεν έχουν τον ίδιο εργοδότη μέσα στον ίδιο εργασιακό χώρο; Αυτή η κατάσταση άφηνε απροστάτευτους τους νεοεισερχόμενους μετανάστες απέναντι στον άπληστο εργοδότη και την φοβική αντίδραση των ειδικευμένων και των προηγούμενων μεταναστών.   Βαλκάνιοι και Μεσόγειο μετανάστες και ακόμα πιο βάναυσα οι Αφροαμερικανοί ένιωσαν στο πετσί τους το βούρδουλα της  εργοδοσίας και των ρατσιστών.

Η πλατιά ενότητα των μεταναστών εργατών  και των Aμερικανών εργατών έγινε πράξη όταν έδρασε το ριζοσπαστικό Συνδικάτο των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου IWW και αργότερα μετά την κρατική καταστολή του  στη δεκαετία του ’30 όταν η οικονομική κρίση διέλυσε τις αυταπάτες και τα ριζοσπαστικά συνδικάτα ίδρυσαν το Κογκρέσο των Βιομηχανικών Οργανώσεων που ένωσε τον εργατικό κόσμο του Φορντικού μοντέλου παραγωγής. Τα εκατομμύρια των ανειδίκευτων μεταναστών εργατών είχαν πια τα συνδικάτα τους. Η αριστερά και τα συνδικάτα ήταν εκείνη τη δεκαετία στο φόρτε τους και κατοχύρωσαν σχεδόν όλα τα δικαιώματα που χάνονται σήμερα.

Ο ελληνοαμερικάνος εργάτης ήταν πια περήφανος που είχε την κάρτα του social security και τη δυνατότητα να μορφώσει τα παιδιά του στο college και που μπορούσε να βρει να νοικιάσει ένα καλύτερο διαμέρισμα σε ισόγειο κι αν ήταν τυχερός με μια μικρή «γιάρδα» κι «ένα πόρτσι». Στη δεκαετία του ’50 κάποιοι κατάφεραν να ακολουθήσουν το ρεύμα προς τα προάστια με μεγαλύτερες Σεβρολέτες, ιδιόκτητο σπίτι, μεγαλύτερη «γιάρδα» και ξύλινη πισίνα. Ενώ στη δεκαετία του ’30 ο ελληνοαμερικάνος ρεμπέτης Γιώργος Κατσαρός, που τον ακούσαμε στην ταινία να καταριέται τον πρόεδρο Χούβερ, νοσταλγούσε τον καιρό που τρώγαμε μπριτζόλες αντί τώρα που τρώμε λάχανα. Ένας άλλος Κατσαρός θα απαντούσε στον ελληνοαμερικάνο του ’50 « Αντισταθείτε σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει : καλά είμαι εδώ».

Tsakthan Daily - Ο κόσμος της επισφάλειας - Μέρος 4ον - 18/10/2011

18 Οκτωβρίου 2011

Ο κόσμος της επισφάλειας

Μέρος 4ον

Η ιστορία δεν είναι εντελώς πρόσφατη. Οι τάσεις έχουν ήδη ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1970-1980. Η «παλιά εργατική τάξη» ήταν κατά βάση ανδρική. Η αύξηση συμμετοχής των γυναικών στο εργατικό δυναμικό της μεταπολεμικής Ευρώπης είναι σταθερή και δε σχετίζεται πια με την έλλειψη ανδρικών χεριών λόγω πολέμων. Στις χώρες της ΕΟΚ των 15 (1975-1985), για παράδειγμα, ο αριθμός των ανδρών ο αριθμός των απασχολούμενων ανδρών μειώθηκε κατά 4% λόγω της μείωσης των θέσεων εργασίας στο μεταποιητικό βιομηχανικό τομέα. Στο μεταξύ ο αριθμός των γυναικών, κυρίως στις υπηρεσίες, αυξήθηκε κατά 10%. Η μεταβολή συνεχιζόταν με αργότερους ρυθμούς την δεκαετία του ’80 αλλά επιταχύνθηκε στη δεκαετία του ’90 λόγω της μεταστροφής στην εργοδοτική στρατηγική της επιδίωξης αύξησης της αριθμητικής ευελιξίας της εργασίας. Οι εργοδότες εκμεταλλεύθηκαν το ότι οι γυναίκες εργάζονταν λιγότερες ώρες από τους άνδρες και όταν εργάζονται περισσότερο αυτό δεν διαρκεί για πολύ καιρό. Έτσι, οι γυναίκες γεμίζουν ένα ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό, σε σχέση με τους άνδρες, από τις θέσεις εργασίας της αυξανόμενης «άτυπης» απασχόλησης που περιλαμβάνει τη μερική απασχόληση, τις θέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και τις θέσεις εργασίας για ενοικιαζόμενους εργαζόμενους. Οι νέοι/ες καταλαμβάνουν τις περισσότερες θέσεις μερικής και προσωρινής απασχόλησης και τόσο οι γυναίκες όσο και οι νέοι βρίσκονται σε περισσότερες χαμηλόμισθες θέσεις απ’ όσο οι άνδρες.

Υπάρχουν διαφορές στα μεταβαλλόμενα πρότυπα απασχόλησης μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο ανάλογα με τους ορισμούς και τους κανόνες που διέπουν την απασχόλησης στις εθνικές αγορές εργασίας. Παραδείγματος χάριν, δεν είναι υποχρεωτικά επισφαλής η άτυπη απασχόληση. Η εργασιακή ασφάλεια ενδέχεται να είναι σε χαμηλά επίπεδα σε μια χώρα όπου οι μη κανονικές θέσεις εργασίας σχετικά λίγες επειδή δεν έχουν επιτευχθεί υψηλά επίπεδα προστασίας για τους έχοντες σταθερή εργασία σε συνθήκες έλλειψης καλά οργανωμένης εργατικής νομοθεσίας και αναποτελεσματικές συλλογικές διαπραγματεύσεις (π.χ. Ελλάδα). Βεβαίως, η μείωση της κλασικής ανδρικής εργατικής τάξης των βιομηχανιών της «χρυσής εποχής» της υψηλής συνδικαλιστικής πυκνότητας είναι κοινό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου. Η πρόκληση για τα συνδικάτα είναι η επέκταση της δράσης τους σε θέματα που απασχολούν νεώτερα εργατικά στρώματα και ιδιαίτερα σε εκείνα που αφορούν το ολοένα και αυξανόμενο εργατικό προσωπικό που απασχολείται σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών και αντιμετωπίζει εργασιακές σχέσεις που είναι άτυπες και επισφαλείς. Οι συνέπειες αυτής της μεταβολής επιδρούν στην συνδικαλιστική πυκνότητα. H μείωση της απασχόλησης στον συνδικαλισμένο βιομηχανικό τομέα με τη μεταφορά εργασιών και υπηρεσιών στην γκρίζα ζώνη των εργολαβικών επιχειρήσεων (outsourcing) και η μεταφορά εργοστασιακών μονάδων σε τρίτες χώρες με φτηνότερα μεροκάματα και ελάχιστα εργατικά δικαιώματα οδήγησαν στην μεγάλη μείωση της πυκνότητας του τομέα και τη συνολική πυκνότητα. Ο τομέας των υπηρεσιών δεν αντιστάθμισε τη μείωση παρά τη μεγάλη αύξηση της απασχόλησης στις υπηρεσίες.

Στις ΗΠΑ τα τοπικά γραφεία κοινωνικής ασφάλισης έγιναν εκ των πραγμάτων προθάλαμοι των διευθύνσεων προσωπικού μεγάλων επιχειρήσεων εξαιτίας της πολιτικής «from welfare to workfare». Η κυβέρνηση Κλίντον το 1999 προώθησε το πρόγραμμα “Welfare to Work Parnership” στο οποίο συμμετείχαν γνωστές μεγάλες εταιρείες όπως οι Monsanto, Burger King, United Parcel Service και United Airlines. Με τα προγράμματα αυτά παρέχονται στους εργοδότες κίνητρα (απευθείας επιδοτήσεις, φορολογικές μειώσεις κλπ) ώστε να τους βοηθήσουν να «στρατολογήσουν» χαμηλόμισθους εργαζόμενους με ελάχιστες απαιτήσεις από πλευράς δεξιοτήτων και δικαιωμάτων. Σύμφωνα με μια δημοσιογραφική εκτίμηση του περιοδικού US News and World Report οι εργοδότες ενδιαφέρθηκαν για το πρόγραμμα: «επειδή διακυβεύονται εκατομμύρια θέσεις εργασίας, μια πετυχημένη μετακίνηση μεγάλου αριθμού ανθρώπων από την πρόνοια στην απασχόληση θα μπορούσε να μειώσει τις πληθωριστικές πιέσεις μέσω του περιορισμού του ύψους των μισθών». Τελικά, αυτές οι επιχειρήσεις έγιναν ακόμη πιο ισχυρές χρησιμοποιώντας πολύ μεγάλο αριθμό πρώην δικαιούχων των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας. Οι σχέσεις εργασίας τους ήταν σε ακραίο βαθμό ελαστικές και σπονσοράρονταν από τις κυβερνήσεις. Συχνά τα δικαστήρια εξαιρούσαν αυτούς τους εργαζόμενους από το status των κανονικών υπαλλήλων ώστε να μην έχουν καμία δυνατότητα νόμιμης συνδικαλιστικής οργάνωσης. Παρά την πρόσκαιρη επιτυχία του συνδικάτου εργαζομένων της UPS, όταν με την μεγάλη απεργία του 1997 μείωσε το ρυθμό αύξησης θέσεων μερικής απασχόλησης υπέρ της αύξησης των θέσεων πλήρους απασχόλησης, η εταιρεία αντλεί το 15% των 150.000 εργαζομένων της σε θέσεις μερικής ή προσωρινής απασχόλησης από αυτά τα προγράμματα.



Συνεχίζεται…..

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/  

http://homopolitics.wordpress.com/

http://politicalperson.wordpress.com/

http://cantpaydontpay.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/

http://redferryman.wordpress.com/
http://adotoe.wordpress.com/

http://easpemporiki.wordpress.com/

http://www.easp.gr/



H ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!"

Αντρέας Παπανδρέου, 1919-1996, Έλληνας πρωθυπουργός

(την εποχή των σκανδάλων, τέλη δεκαετίας ‘80, αναφερόμενος σε στέλεχος της ΔΕΗ)

ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΜΠΛΡΩΘΗΚΑΝ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ: "ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ"

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Hessel, Stephane (2011) Αγωνιστείτε! Αθήνα: Εκδ. Πατάκη Σελ. 122, τιμή 5,85 ευρώ



"Το "Αγανακτήστε!" του Στεφάν Εσσέλ, που πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2010, έγινε ένα τεράστιο ευρωπαϊκό εκδοτικό φαινόμενο, και ενέπνευσε τα λαϊκά κινήματα σε όλη την Ευρώπη. Η οικονομική κρίση ήταν μια αφορμή για να αποκαλυφθεί η κρίση της πολιτικής, των θεσμών και των ιδεολογιών που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος.



Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, ο Στεφάν Εσσέλ, 94 ετών σήμερα, συζητεί με τον εικοσιπεντάχρονο δημοσιογράφο Ζιλ Βαντερπότεν γύρω από τα ζητήματα της πολιτικής ηθικής και της στάσης που πρέπει να κρατήσει ο σημερινός πολίτης. Δεν αρκεί να αγανακτούμε: ο καθένας μας οφείλει, ανάλογα με τις ευαισθησίες του, να δεσμευτεί στις μάχες της εποχής μας• στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην υπεράσπιση των αδυνάτων, εναντίον των ανισοτήτων και της καταστροφής του περιβάλλοντος....



Σταθερά αισιόδοξος, ο Στεφάν Εσσελ πιστεύει στην ανθρώπινη φύση και καλεί τις νέες γενιές να αγανακτήσουν και να αντισταθούν στις σκανδαλώδεις συνθήκες που τους επιβάλλονται. Μια άκρως ενδιαφέρουσα, ζωηρή και βαθυστόχαστη συζήτηση.



Το νέο μανιφέστο του μοναδικού Εσσέλ: Αγωνιστείτε!"



("Le Nouvel Observateur")



"Καθώς το "Αγανακτήστε!" μεταφράζεται μέχρι την Κίνα, ο Στεφάν Εσσέλ στο νέο του βιβλίο μάς λέει: Αγωνιστείτε! Μέσα στους θεσμούς, μέσα στη δημοκρατία."



("Die Zeit")







ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Κόλλησα στο μέλι

Μ.Φάμελλος-Ζ.Στεφάνου

http://www.youtube.com/watch?v=b1f7CFe88lE

Intro:


C
C
Ab Bb
C
] 2x



C

Κάτι θα μου λείπει

C

Κάτι θα μου περισσεύει

Am

κι όλο κάτι, τι ειρωνεία

Bb

στη γωνία περιμένει

Dm

Τη γλυκιά ηδονή

Bb

να γευτεί ποιος δε θέλει

C

όλο εκεί ο νους μου πάει

C

πάει, κόλλησα στο μέλι



C

Κόλλησα στο μέλι

C

να ο δρόμος κατεβαίνει

Am

κι όλο λέω στη στροφή

Bb

η πορεία θ' αντιστραφεί

Dm

Και θα κάνω επιτέλους

Bb

με το θηρίο ειρήνη

C

να 'ναι μία μέσα σ' όλες

C

κι όλες να 'ν' μέσα σε κείνη



F

Μα ο κακός μου εαυτός

D

απ' τη μύτη με σέρνει

C Am

ο παράδεισος

D

μπορεί να περιμένει

C E

Θα γίνουμε κάποτε

Am Am/G

πλάσματα ανώτερα

F Ab

μα μην το παιδεύεις τώρα

Bb C

άστο γι' αργότερα



Intro:


C
C
Ab Bb
C
] 2x



C

Μία αγάπη μία

C

σ' έψαχνα με αγωνία

Am

αυτό το πλάσμα που ζει

Bb

σ' άλλη χώρα ή εποχή

Dm

Να 'γερνα στην αγκαλιά σου

Bb

που όλη η φύσις ησυχάζει

C

σ' είχα πλάσει τόσο ωραία

C

που καμιά να μη σου μοιάζει



C

Όμως δε σε βρήκα

C

πάτησα μια μαύρη τρύπα

Am

και που βγήκα μετά

Bb

απ' τη λάθος μεριά

Dm

Είν' αυτός πάλι εκεί

Bb

με το μαύρο καπέλο

C

Χτύπα με αν σου βαστάει

C

πάντοτε θα σου ξεφεύγω



F

Ο εαυτός μου κι εγώ

D

σ' ένα κρύο σταυροδρόμι

C Am

μονομάχοι στη Δύση

D

με το χέρι στο πιστόλι

C E

Ακούω ένα μπαμ

Am Am/G

και με πήραν τα αίματα

F

Σε σκότωσα αγοράκι

Ab Bb C

και στ' αλήθεια και στα ψέματα



C Bb

Πως χάθηκα, ξεχάστηκα

Am Ab

στο σκοτεινό καθρέφτη

C Bb

άραγε πως από κει στο φως

Am Ab C

κανείς πως επιστρέφει ξανά



Intro:


C
Ab Bb
C
Ab Bb
C




C

Κάτι πάλι λείπει

C

Κάτι πάλι περισσεύει

Am

κι όλο κάτι, τι ειρωνεία

Bb

στη γωνία περιμένει

Dm

Θέλει πίστη κι ασκητεία

Bb

ένας θεός ξέρει τι θέλει

C

Αλλά που να ξεκολλήσω

C

εγώ κόλλησα στο μέλι



F

Κι ο κακός μου εαυτός

D

απ' τη μύτη με σέρνει

C Am

ο παράδεισος

D

μπορεί να περιμένει

C E

Είναι τώρα ή ποτέ

Am Am/G

πριν κυλήσω χειρότερα

F

όσο κι αν του δίνεις

Ab Bb

αυτός σου ζητάει περισσότερα



C Bb

Πως χάθηκα, ξεχάστηκα

Am Ab

στο σκοτεινό καθρέφτη

C Bb

άραγε πως από κει στο φως

Am Ab C

κανείς πως επιστρέφει ξανά

http://www.kithara.vu/ss.php?id=NDEyMjgxODc1

ΘΕΑΤΡΘ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

Ιφιγένεια εν Τ….

Σκηνική Σύνθεση από το θέατρο Gardzienice

Οι γλώσσες που ακούγονται στην παράσταση είναι πολωνικά, αγγλικά και αρχαία ελληνικά και υπάρχουν υπέρτιτλοι στα νέα ελληνικά.



Η πολωνική ιστορική θεατρική ομάδα μάς συστήνεται με μια παράσταση που βασίζεται στο έργο του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Ταύροις» και στην απόδοση του προβάλλεται το θέμα της ευσέβειας και των διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης της σύγχρονης Ευρώπης.





ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μπαίνει μια μέρα ένας άνεργος μέσα σε ένα μαγαζί και ρωτάει τον ιδιοκτήτη αν υπάρχει δουλειά.

- Βεβαίως, υπάρχει μια θέση. Κάθε εβδομάδα θα πρέπει να έρχεσαι 3 μέρες και να δουλεύεις 2 ώρες. Ο μισθός σου θα είναι 2500 ευρώ τον μήνα καθαρά, με εταιρικό αυτοκίνητο, κινητό και μία ξανθιά μοντέλο γραμματέα.

- Πλάκα μου κάνεις;

- Εσύ άρχισες!



Tsakthan Daily - Η δημοκρατική αφύπνιση της Νέας Υόρκης - 6 Οκτωβρίου 2011

                                                6 Οκτωβρίου 2011

Η δημοκρατική αφύπνιση της Νέας Υόρκης

Σήμερα θα μιλήσουμε για τις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες που έχουν αρχίσει να κινητοποιούνται στην υπόθεση της “κατάληψης της Wall Street”.

·                     Πρώτα απ’ όλα είναι τα εργατικά συνδικάτα. Από την πρώτη στιγμή την κινητοποίηση τη στήριξαν το Συνδικάτο Εργαζομένων στις Μεταφορές της Αμερικής (TWUA) και το Διεθνές Συνδκάτο Εργαζομένων στις Υπηρεσίες (SEIU). Ο πρόεδρος του Νεοϋορκέζικου  παραρτήματος Local 700 της TWUA  John Samuelsen είπε πως οι 38.000 εργαζόμενοι και οι 26.000 συνταξιούχοι των δημοσίων συγκοινωνιών της πόλης συμφωνούν με την κριτική των καταληψιών πως στους πλουσιότερους Νεοϋορκέζους προσφέρονται φορολογικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές την ίδια στιγμή που οι κάτοικοι με τα χαμηλότερα εισοδήματα αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα οικονομικά και εξαναγκάζονται να πληρώνουν το λογαριασμό που τους αφήνουν οι κεφαλαιοκράτες και τα ακριβοπληρωμένα «σαΐνια» της Wall Street. «Διαπιστώνουν την αδικία», τόνισε στην εφημερίδα New York Daily News, «και την καθιστούν πιο ορατή με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κι εμείς υποστηρίζουμε αυτή την προσπάθεια».[1] Χαρακτηριστικός τρόπος εκδήλωσης της αλληλεγγύης των μελών του συνδικάτου ήταν η ανυπακοή τους στη διαταγή της Αστυνομίας να οδηγήσουν τη Δευτέρα τα λεωφορεία στη γέφυρα του Μπρούκλιν για να παραλάβουν τους/τις εκατοντάδες συλληφθέντες/είσες διαδηλωτές/τριες. Χτες Τετάρτη η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας η AFL-CIO μαζί με τους εργαζόμενους στις μεταφορές και το Συνδικάτο των Εργαζομένων στις Αυτοκινητοβιομηχανίες δήλωσαν τη συμπαράστασή τους στον αγώνα των καταληψιών και μέλη τους πήραν μέρος σε πορεία που συγκρούστηκαν με την αστυνομία καθώς προσπάθησαν να σπάσουν τα κιγκλιδώματα που είχαν στηθεί και να προχωρήσουν πιο κοντά στα χρηματιστήρια. Η παρέμβαση των συνδικάτων ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Ήδη έχουν αρχίσει να εξαπλώνονται οι συγκεντρώσεις και οι πορείες στη χώρα και να τίθενται πιο συγκεκριμένα αιτήματα στο πλαίσιο των διεκδικήσεων, αφαιρώντας ένα-ένα τα επιχειρήματα των «φίλων» και «συμβουλατόρων» του κινήματος. Το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει με τα συνδικάτα είναι ότι έχουν διαφορετική δομή και λειτουργία σε σχέση με την αμεσοδημοκρατική λειτουργία των συνελεύσεων του κινήματος που γίνονται δυο φορές την ημέρα και τοποθετούνται όσο πιο πολλοί συμμετέχοντες επιθυμούν και γίνεται ψηφοφορία.

·                     Μια άλλη κοινωνική κατηγορία από την οποία αντλούν υποστήριξη οι καταληψίες είναι ο κόσμος του θεάματος και των διάσημων celebrities.[2] Κι αυτός είναι μπόλικος στις ΗΠΑ και, ως γνωστόν, εύπορος και με επιρροή. Ο συγγραφέας Cornel West ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν το κίνημα και μάλιστα την «έπεσε» στους «γκρινιάρηδες συμβουλάτορες» λέγοντας: «Είναι αδύνατο να μεταφράσουμε το ζήτημα της απληστίας της Wall Street σε ένα ή δυο αιτήματα. Αυτό για το οποίο συζητάμε είναι η δημοκρατική αφύπνιση.»[3] Η Ναόμι Κλάιν τόνισε «Δεν είναι καιρός τώρα να προσπαθούμε να απορρίψουμε τέτοια εκκολαπτόμενα κινήματα εναντίον της εξουσίας του κεφαλαίου αλλά για το αντίθετο: πρέπει να βρούμε τρόπους να το αγκαλιάσουμε, να το υποστηρίξουμε και να το βοηθήσουμε να ανθίσει και να αξιοποιηθεί το τεράστιο δυναμικό του. Είναι τόσο ουσιαστικό το διακύβευμα που ο κυνισμός είναι πολυτέλεια που απλώς δεν μπορούμε να την έχουμε».[4] Ο ράπερ Lupe Fiasco δώρισε τέντες και κινητό σύστημα ήχου και έγραψε ένα ποίημα, το Moneyman, για να εμπνεύσει τους συμμετέχοντες.[5] H Suzan Sarandon μίλησε στη διαδήλωση κι είπε μεταξύ άλλων: «Ήρθα εδώ για να εκπαιδευτώ εγώ η ίδια …Υπάρχει τεράστιο κενό ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς σ’ αυτή τη χώρα». Τέλος, την υποστήριξή τους εξέφρασαν με πολλούς τρόπους οι: Russell Simmons, Anti-Flag, Margaret Atwood, Noam Chomsky, Chris Hedges, Alec Baldwin, Radiohead, αλλά και ο George Soros για τους δικούς του λόγους που σχετίζονται με τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα του συστήματος όπως και ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stieglitz και ο αρθρογράφος των New York Times Jeff Madrick

Συνεχίζεται…..

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr  

http://tsakthan.blogspot.com  

http://tsakthan.wordpress.com  

http://antiracistes.wordpress.com  

http://homoecologicus.wordpress.com  

http://leftypedia.wordpress.com

http://greekunions.wordpress.com  

http://femininmasculin.wordpress.com  

http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com  

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com  

http://redferryman.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr  

H ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Ο συνταγματολόγος από την Θεσσαλονίκη είναι υπερτιμημένος». Θεόδωρος Πάγκαλος, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης στην οποία ανήκει ως Αντιπρόεδρος  ο συνταγματολόγος. Πληροφορία από το εβδομαδιαίο περιοδικό Informer.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Καρλ Μαρξ (2011) Το χρήμα χορεύει για σένα. Μετάφραση-Πρόλογος: Σώτη Τριανταφύλλου, Αθήνα: Πατάκης,  τιμή 4,5 ευρώ

«Όσο λιγότερο τρως και πίνεις, όσο λιγότερα βιβλία αγοράζεις, όσο σπανιότερα πας στο θέατρο, στους χορούς, στα νυχτερινά κέντρα, όσο λιγότερο σκέφτεσαι, αγαπάς, εµβαθύνεις στα πράγµατα, όσο λιγότερο ζωγραφίζεις, γράφεις ποιήµατα... τόσο περισσότερη οικονοµία κάνεις, αποταµιεύεις και αυξάνεις τον θησαυρό σου που δεν θα τον φάει ούτε ο σκόρος, ούτε η σκόνη – το κεφάλαιό σου. Όσο λιγότερο υπάρχεις, όσο λιγότερο εκφράζεσαι στη ζωή σου, τόσο περισσότερα έχεις, όµως η ζωή σου αλλοτριώνεται, κι εσύ συνεχίζεις να συσσωρεύεις και να αποθηκεύεις µε την αλλοτριωµένη σου ύπαρξη. Όσα σου αφαιρούν οι οικονοµολόγοι από τη ζωή και την ανθρωπιά σου σου τα αντικαθιστούν µε χρήµατα, µε πλούτο. Ό,τι δεν µπορείς να κάνεις εσύ µπορεί να το κάνει το χρήµα: µπορεί να τρώει, να πίνει, να χορεύει, να πηγαίνει στο θέατρο· γνωρίζει την τέχνη, τη µόρφωση, τα ιστορικά αξιοθέατα, την πολιτική ισχύ· ταξιδεύει... Όλα αυτά µπορεί να σου τα προσφέρει, να τα αγοράσει – κι αυτή είναι η αληθινή του δύναµη, το αληθινό του χάρισµα…»

Λέµε αυτό τον καιρό ότι ίσως η οικονοµική κατάρρευση της χώρας µας µας ωφελήσει – αν δεν µας εξοντώσει. Ίσως ανακαλύψουµε τις απλές αξίες, την ανάγνωση, τη συζήτηση, την ανταλλαγή ιδεών· ίσως ανακαλύψουµε ό,τι νοµίζουµε πως ξέρουµε κι ό,τι χρησιµοποιήσαµε ως τώρα µε λανθασµένο τρόπο. Από τον πρόλογο της Σώτης Τριανταφύλλου

Αν αυτό το κείµενο φαίνεται τόσο νεανικό, είναι επειδή τονίζει µία από τις αιτίες της αποσυνειδητοποίησής µας: την οπισθοχώρηση του «βιολογικού γένους», την ανάδειξη του χρήµατος ως µοναδικού στόχου, σαγηνευτικού εφόσον, φαινοµενικά αν µη τι άλλο, όλα τα µπορεί. Δεν έπρεπε να είναι έτσι: το χρήµα «όλα τα µπορεί», αλλά δεν µπορεί να παράγει ανθρώπους. Θα έπρεπε λοιπόν να είναι ένα µέσο ανάµεσα σε άλλα. Οπότε, το «βιολογικό γένος» µαραίνεται και, κατά συνέπεια, παρακµάζει η συνείδηση. Η εποχή της παραίτησης ακολουθεί, µιας και ο Μαρξ εγκαινιάζει επίσης µια φιλοσοφία του αλλοτριωµένου σώµατος. Το σώµα δεν χορεύει, το χρήµα όµως χορεύει. Από τον πρόλογο του Jean-Pierre Barou

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Το χρόνο να λαβώσω

Στίχοι: Γιώργος Αθανασόπουλος
Μουσική: Βαγγέλης Φάμπας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας


Νεράιδα φανερώθηκε σε άδειο καλντερίμι
Ήλιος χρυσός στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι
Γυμνή στο λιόγερμα βουτάει και στα ποτάμια τρέχει
Χίλιες φορές τη βάφτισαν μα όνομα δεν έχει.

Πώς ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας, πες μου
Στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές του ανέμου.

Ποια μοίρα φέρνουν τα νερά, ποια μυστικά κρυμμένα
Ποια θάλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα.

Τα βράδια έρχεσαι κρυφά και μπαίνεις στα όνειρά μου
Κόκκινα χείλη με φιλούν και βάφουν τα δικά μου
Κι από το ύψωμα σα βγεις ξανά να σ' ανταμώσω
Δώσ' μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω

ΘΕΑΤΡΟ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

Για πρώτη φορά το έργο «Ο συγγραφέας» του 47χρονου Τιμ Κράουτς, το παρατσούκλι του οποίου είναι «Ο Πιραντέλο της Μεγάλης Βρετανίας», ανεβαίνει στη χώρα μας στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από μια ικανότατη ομάδα της νεότερης γενιάς ηθοποιών. Ο Παντελής Δεντάκης συνεργάστηκε με τους ηθοποιούς της παράστασης, Κατερίνα Λυπηρίδου, Μάκη Παπαδημητρίου, Γιάννο Περλέγκα και Χρήστο Σαπουντζή, για το ανέβασμα του έργου από τις 5/10 σε μια πολύ ιδιόμορφη σκηνική διάταξη που φέρνει σε στενό τετ-α-τετ κοινό κι ερμηνευτές. Αν ο Πιραντέλο αξιοποίησε στο έπακρο το εύρημα «θέατρο μέσα στο θέατρο», ο Κράουτς πειραματίζεται εδώ με το εύρημα «έργο μέσα στο έργο». Η υπόθεση αφορά τη συζήτηση ανάμεσα στον συγγραφέα ενός βίαιου θεατρικού έργου, σε δύο ηθοποιούς που ερμήνευσαν τους βασικούς χαρακτήρες και σε έναν θεατή που το παρακολούθησε.

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

To 13άρι του Αρκά



1. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ.

2. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.

3. H ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!

4. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.

5. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.

6. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ

7. Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ.

8. Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.

9. ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.

10. ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.

11. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.

12. Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.

13. ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.

---

[1] http://www.upi.com/Top_News/US/2011/09/30/Occupy-Wall-Street-gets-union-support/UPI-89641317369600/#ixzz1ZytOvpFV

[2] Liza Tsaliki,Christos A. Frangonikolopoulos, Asteris Huliaras (2011) Transnational Celebrity Activism in Global Politics: Changing the World? Chicago, IL: University of Chicago Press.

[3]http://www.democracynow.org/blog/2011/9/29/cornel_west_on_occupy_wall_street_its_the_makings_of_a_us_autumn_responding_to_the_arab_spring

[4] http://www.naomiklein.org/articles/2011/09/revolution-begins-home-open-letter-join-wall-street-occupation

[5] http://www.lupefiasco.com/news/ad146c-to-the-sep17-occupiers-moneyman/?cmpid=twitter-button