Σεκάνς - "Μέλι" του Σεμίχ Καπλάνογλου - 9 Αυγούστου 2011

               Σεκάνς

Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»

9 Αυγούστου 2011

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία

MELI (BAL) του Σεμίχ Καπλάνογλου

(ΤΟΥΡΚΙΑ, 2010, έγχρωμη, 103)

Τρίτη, 9 Αυγούστου 2011 στις 9:00 και 11:00 μμ

Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη

Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Μετρό Στάση Δάφνης)

O Semih Kaplanoglu γεννήθηκε στη Σμύρνη της Τουρκίας το 1943. Σύζυγός του είναι η Λεϊλά Ιπεκτσί, ανιψιά του δολοφονημένου δημοσιογράφου Αμπνί Ιπεκτσι και είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και σεναριογράφος. Ο Σεμίχ είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος, κινηματογραφικός παραγωγής και αρθρογράφος.  Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Σχολής Καλών Τεχνών του γνωστού για τις σύγχρονες διδακτικές και ερευνητικές μεθόδους του Πανεπιστημίου Dokuz Eylül της Σμύρνης. Το 1984 μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη και δούλεψε επί διετία ως κειμενογράφος στις διαφημιστικές εταιρείες Güzel Sanatlar, Saatchi & Saatchi and Young & Rubicam. Πέρασε στο χώρο του κινηματογράφου κι έγινε βοηθός σκηνοθέτη σε δυο βραβευμένα ντοκιμαντέρ. Αργότερα έγινε σκηνοθέτης και σεναριογράφος σε τηλεοπτική σειρά 52 επεισοδίων που έγιναν επιτυχίες στα κανάλια Show TV & InterStar.

Η πρώτη του ταινία Μακριά απ’ την πατρίδα, απέσπασε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Σιγκαπούρης.

    Η δεύτερη ταινία του Έκπτωτος Άγγελος εστιάζει στο αγαπημένο του θέμα: τη σχέση του παιδιού με τον γονέα. Πρόκειται για μία ιστορία εκδίκησης που καταγράφεται μέσα από τα σιωπηλά ανθρώπινα πάθη, τη μελαγχολία, την απόγνωση και τους προσωπικούς εφιάλτες

Η αποψινή ταινία είναι η τρίτη της “Τριλογίας του Γιουσούφ» . Ο ίδιος μας επισημαίνει ότι η τριλογία «μπορεί να ‘διαβαστεί’ ως ένα εκτεταμένο φλασμπάκ, ωστόσο καμία από τις τρεις ταινίες δεν είναι εποχής. Όλες διαδραματίζονται στη σύγχρονη Τουρκία, σε διάφορα μέρη, με μια ποικιλία στις σχέσεις όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί και με βάση τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Τέλος αποφάσισα να μην απαντήσω ούτε και να αποκαλύψω τα μυστηριώδη μέρη του χαρακτήρα του Γιουσούφ, την οποιαδήποτε εμφανή ή όχι σχέση των ταινιών μεταξύ τους, όπως και τα σκοτεινά στοιχεία που αυτές σίγουρα έχουν.»

Η τριλογία έχει ως εξής:

Αυγό (Yumurta, 2007)

.Ένας ποιητής, ο Γιουσούφ, που ζει μόνος στην Κωνσταντινούπολη, επιστρέφει στο χωριό του κοντά στη Σμύρνη για την κηδεία της μητέρας του. Έχει χρόνια να επισκεφτεί το πατρικό του και δεν γνωρίζει ότι μια μακρινή συγγενής του, η νεαρή Αϊλά, ζούσε μαζί με τη μητέρα του. Η Αϊλά μεταφέρει στον Γιουσούφ την τελευταία επιθυμία της μητέρας του, να θυσιάσει ένα κριάρι σύμφωνα με ένα ξεχασμένο έθιμο. Παίζουν: Νεζάτ Ισλέρ, Σααντέτ Ακσού.

Γάλα (Sut, 2008)

Ο έφηβος Γιουσούφ ζει με τη χήρα μητέρα του και αντιδρά σιωπηρά στη σχέση της με τον σταθμάρχη του χωριού. Παράλληλα, περιμένει με αγωνία τη δημοσίευση ενός ποιήματός του σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό. Παίζουν: Μελίχ Σελτζούκ, Βαζάκ Κοκλούκαγια.

Μέλι (Bal, 2010)

Ο τελευταίος σταθμός στο ταξίδι της επιστροφής του Καπλάνογλου στον χρόνο είναι η παιδική ηλικία του Γιουσούφ. Ο μικρός, που δεν μπορεί να διαβάσει φωναχτά, μαθαίνει από τον μελισσοκόμο πατέρα του να αφουγκράζεται τη φύση. Χρυσή Άρκτος στην περσινή Μπερλινάλε. Παίζουν: Μπόρα Αλτάς, Ερντέλ Μπεσίκιογλου.

Ο ρόλος του παιδιού ήταν απαιτητικός. Πώς τον χειρίστηκε ο σκηνοθέτης; «Δεν ήταν πιο δύσκολο...αντιθέτως, νομίζω ήταν ευκολότερο, γιατί ένα παιδί αυτής της ηλικίας, δεν κρύβει τα συναισθήματά του. Είναι πολύ αληθινά και αυθεντικά ακόμα. Όταν του λέω "φόβος" , μου λέει αμέσως από ποια πράγματα φοβάται. Έτσι μπορούσαμε αμέσως να πάμε στο στιγμιότυπο, στο οποίο φοβάται ή τρομάζει περισσότερο. Και του έβγαινε καθαρό αυτό το συναίσθημα. Το μόνο "εμπόδιο" όταν συνεργάζεσαι με ένα παιδί, εντοπίζεται σε θέματα ρυθμού και συγκέντρωσης. Για παράδειγμα, υπήρχαν πλάνα μεγάλα σε διάρκεια, όπως ένα συγκεκριμένο στο οποίο "έπαιζαν" ένα παιδί έξι ετών, ένα άλογο και ένα πουλί και φυσικά το δάσος, και ήταν τρία λεπτά συνεχόμενου γυρίσματος. Παρ' όλα αυτά, απέφυγα τις πολλές πρόβες. Το αφήναμε στη ροή. Άλλες φορές η σκηνή έβγαινε μία κι έξω, διαφορετικά κόβαμε και ξεκινούσαμε απ' την αρχή.»

Για τον τρόπο δουλειάς του λέει «Εγώ θέλω να δημιουργώ μια ατμόσφαιρα και συναισθήματα. Επιδιώκω να κάνω μια δουλειά που είναι προσανατολισμένη στα συναισθήματα. Θέλω να δημιουργώ μια ατμόσφαιρα...κάποιοι θεατές μπορούν να μπουν σε αυτήν, κάποιοι άλλοι όχι. Γι' αυτό δεν προσπαθώ να εξηγώ πράγματα ούτε να τα αναλύω. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Αντίθετα, σκέφτομαι ότι, όταν τελειώσει η ταινία, αυτό που πρέπει να μείνει στον θεατή δεν είναι μια ιστορία, αλλά το συναίσθημα...ό,τι σας μένει από μια μουσική, κάθε φορά που ακούτε ένα μουσικό κομμάτι, θέλω να σας μένει και από μια ταινία.»

Σ’ εμάς μένει η νοσταλγική γλύκα εκείνου του παλιότερου χρόνου που γευόμασταν κάθε τι το συνηθισμένο για τους μεγάλους ως καινούργια ανακάλυψη στη φύση. Όπως προτρέπει ένας «επίσημος μελισσοκόμος (www.melissokomos.gr) : «Μην περιμένετε να δείτε μια μελισσοκομική ταινία. Να πάτε να δείτε μια όμορφη, μελαγχολική και γλυκιά ταινία. Αφεθείτε στον ψιθυρισμό της και θα νιώσετε μελισσοκομικά σκιρτήματα. Αφεθείτε στο ρυθμό της και θα ανακαλύψετε ένα ποιητή με τα όνειρά του».

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakthan.blogspot.com

http://tsakiris.snn.gr

http://ilioupoli.wordpress.com

http://www.klh.gr

 

Υ.Γ.

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά

Και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι

Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς το βοριά

Τράβα μπροστά ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Νίκος Καββαδίας

Federico Garcia Lorca

Πηγές:
http://demans2.wordpress.com
http://tvxs.gr/news/people
http://www.melissokomos.gr
http://www.express.gr
http://www.ishow.gr/person
http://entertainment.in.gr

Σεκάνς - ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ (GEGENÜBER)

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»25 Αυγούστου 2009
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ (GEGENÜBER)του Γιαν Μπόνι (ΓΕΡΜΑΝΙΑ, 2007, έγχρωμη, 100΄)
Τρίτη, 25 Αυγούστου 2009 στις 8.30 και 10:30 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)


Ο Γιαν Μπόνι γεννήθηκε στην πόλη Düsseldorf της Γερμανίας τον Απρίλιο 1979. Έζησε κι εργάστηκε στις ΗΠΑ, στην Ολλανδία και, βεβαίως, στη Γερμανία. Πήρε πτυχίο Τεχνών των Μέσων (Media Arts) από το Κολλέγιο Τεχνών των Μέσων της Κολωνίας. Σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία “2nd and A” καθώς και πολυάριθμες εμπορικές διαφημίσεις. Το 2006 σκηνοθέτησε κι έγραψε από κοινού με άλλο σεναριογράφο την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του (την αποψινή) με τίτλο Counterparts (Gegenüber-Για Πάντα Μαζί) που επιλέχθηκε για το 15νθήμερο των Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφων των Καννών και κέρδισε το Χρυσό Βραβείο για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα Γερμανικά Βραβεία Κινηματογράφου. Στα τέλη του 2008 εντάχθηκε στο Κινηματογραφικό Εργαστήριο Binger με την ταινία «Η σύζυγος ενός πολιτικού».



Η ταινία, γυρισμένη με τον τρόπο που ξέρουν πολύ καλά οι βορειοευρωπαίοι, μπαίνει στο ζουμί των οικογενειακών σχέσεων. Πρόκειται για την ιστορία ενός αξιοσέβαστου αστυνομικού που κακοποιείται απ’ τη σύζυγό του!!!



Η ταινία, από αυτή τη σκοπιά, είναι άκρως ενδιαφέρουσα για την απεικόνιση του τύπου της ενδο-οικογενειακής βίας που σπάνια βλέπουμε στην οθόνη και που θα συζητηθεί ευρέως για το λόγο ετούτο.



Ο Μπόνι ανοίγει την ταινία με μια αστυνομική επιχείρηση που κάνει έναν αστυνομικό να τα κάνει επάνω του από τρομάρα, ενώ ο συνάδελφος του Georg (Matthias Brandt, σε εξαιρετική φόρμα) σώζει την κατάσταση. Η ταινία δεν είναι αστυνομική ή θρίλερ, κι αυτό φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο γυρίστηκε και μονταρίστηκε κατά τρόπο τέτοιο που να εστιάζεται μόνο στο ανθρώπινο στοιχείο από την πλευρά της αστυνομίας, αφήνοντας έξω σκηνές σε τέτοιο βαθμό που η ίδια η αστυνομική επιχείρηση γίνεται ακατανόητη. Έτσι οι θεατές αναγκάζονται να επικεντρωθούν στους χαρακτήρες και την ηρωική πράξη του Georg.



Ο ήρωας, το πανίσχυρο χέρι του νόμου είναι παντρεμένος με μια δασκάλα (άριστη η Victoria Trauttmansdorff). Τα δύο παιδιά τους είναι ήδη στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι ευτυχισμένη οικογένεια. Ο γιος τους, ο Lucas, θέλει να παρατήσει το πανεπιστήμιο, αλλά φοβάται να το πει στους γονείς του. Η Anne και ο Georg πρέπει να στηρίζονται στους γονείς της Anne για τα δίδακτρα. Το ταμπεραμέντο της Anne είναι βίαιο και την οδηγεί στο να κακοποιεί τον σύζυγό της και να τον μεταχειρίζεται σαν να ήταν σάκο του μποξ. Παραδόξως, ο Georg φαίνεται να έχει αποδεχθεί τη βία ως μέρος της σχέσης τους! Είναι τόσο σοβαρός άνδρας που πιστεύει στον γάμο και ότι οι όρκοι είναι παντοτινοί, που σημαίνει ότι πρέπει οι άνθρωποι να μείνουν μαζί, δεν έχει σημασία τι. Ότι και αν συμβεί, βρέχει-χιονίσει!
Η σχέση του με τη σύζυγό του έχει και καλές στιγμές, όταν και οι δύο μοιάζουν να είναι δυο πολύ γλυκούλια πιτσουνάκια. Μόνο που τα μεγάλα προβλήματα της οικογένειας έχουν πάντα έναν τρόπο να κυριεύουν τη συζήτηση - τόσο λεκτικά όσο και αλλιώς - στο πιο ακατάλληλες χρονικές στιγμές. Σε μία από τις στιγμές ευτυχίας τους, ένας συνάδελφος του Georg τους βλέπει να φιλιούνται και σχολιάζει: «τα ευτυχισμένα ζευγάρια με κάνουν να ξεράσω» και η Anne απαντά: «Δεν είμαι πάντα χαρούμενη».



Η Anne ποτέ δεν φαίνεται να προχωρά παρακάτω. Δεν την νοιάζει να ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Ωστόσο, και ο σύζυγός της δεν πάει πίσω. Προσπαθεί να επιβιώσει σαν να ήταν μόνο ένα πιστό κατοικίδιο ζώο.



Η ταινία γυρίστηκε κατά τη διάρκεια της περιόδου πριν από τον ερχομό των Χριστουγέννων. Παρ’ όλο που όλο και περισσότερα κεριά ανάβουν και η προσμονή για την έλευση της Αγίας Οικογένειας μεγαλώνει, μόλις και μετά βίας φωτίζουν σε βάθος το σπίτι του ζευγαριού (σε αυτό συντελεί και η νουάρ κινηματογράφηση της ταινίας). Η ταινία όσο φτάνει προς το τέλος το γυρίζει στο σουρεαλισμό, συμπεριλαμβανομένης μιας σκηνής όταν γίνεται ένα σιωπηλό πάρτι στο διαμέρισμα του Georg με τους συναδέλφους του, ενώ η Anne κοιμάται.



Συνσεναριογράφος: Κριστίνα ‘Εμπελτ




Θανάσης Τσακίρης

http://tsakiris.snn.gr

http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

Σεκάνς - ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΕΛΛΑ (STELLA) - Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
14 Ιουλίου 2009Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΕΛΛΑ (STELLA)της Σιλβί Βερχέιντε (ΓΑΛΛΙΑ, 2008, έγχρωμη, 103΄)
Τρίτη, 14 Ιουλίου 2009 στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)


Η Sylvie Verheyde σπούδασε γεωγραφία, μουσική και ζωγραφική. Τα 1990 σκηνοθέτησε το video clip "Comment tu dis?" Juan Rozoff και εργάστηκε σε πολλές ταινίες.


Οι μικρού μήκους ταινίες της έχουν τύχει ιδιαίτερα ευνοϊκής αποδοχή από τους κριτικούς και το κοινό: "Entre chiens et loups" βραβείο Canal+ στο φεστιβάλ Clermont-Ferrand (1992) και "La Maison verte" βραβείο Jury Grand στη Nancy (1993). Η Sylvie Verheyde έγραψε κατόπιν το σενάριο για την ταινία "Un frère," την οποία τελικά σκηνοθέτησε επωφελούμενη από ειδικό πρόγραμμα κινηματογραφικών επιδοτήσεων . Η ταινία ξαναπιάνει θέματα από τις μικρού μήκους ταινίες της και αφορούν την περιγραφή ενός λαϊκού κοινωνικού περιβάλλοντος που είναι σχεδόν περιθωριακό και βρίσκεται στο μεταίχμιο δύο κόσμων, της πρωτεύουσας και των προαστίων. Δεν δείχνει προτίμηση σε κάποιον από αυτούς τους κόσμου.

Αντιθέτως, τα εμπόδια και οι κοινωνικές διαιρετικές τομές και ρήγματα μοιάζουν να σχετίζονται με τα απωθημένα των ανθρώπων περισσότερο παρά με τις εξωτερικές συνθήκες. Στο 50ό φεστιβάλ Καννών και συγκεκριμένα το τμήμα "Cinémas en France" η ταινία "Un frère" πήρε το βραβείο Cyril Collard (1998). Εκτός από την σημαντική επιτυχία της ταινίας και τους επαίνους για τη σκηνοθεσία και το σενάριο πήρε και βραβείο Πιο Υποσχόμενης Νέας Ηθοποιού η Emma de Caunes για το ρόλο της. Το 2000, η Sylvie Verheyde σκηνοθέτησε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της "Princesses," ξανά με πρωταγωνίστρια την Emma de Caunes.

Τη σημερινή ταινία την εμπνεύστηκε από την ιστορία του ίδιου της του εαυτού. "Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και ιδιαίτερα την πρώτη μου χρονιά στο γυμνάσιο, το 1977. Ήθελα εδώ και χρόνια να κάνω μια ταινία από αυτό το κομμάτι της ζωής μου και όταν ο γιος μου μπήκε στο γυμνάσιο πριν από 4 χρόνια αποφάσισα να καθίσω και να το γράψω. Την εποχή εκείνη, το '77, υπήρχαν πολύ καυτά θέματα της επικαιρότητας που αφορούσαν την παιδεία, τις κοινωνικές και ταξικές αλλαγές και διαμόρφωσαν δραστικά την οπτική μου πάνω σε όλα τα πράγματα. Παρά ταύτα μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω σχολείο και να μορφωθώ. Ήθελα να μιλήσω για αυτήν την ευκαιρία. Η Στέλλα είναι με έναν τρόπο αυτοβιογραφική ταινία. Κι εγώ μεγάλωσα σε ένα λαϊκό καφέ μπαρ. Ήταν ένα μέρος σκληρό, βίαιο πολύ μακριά από τα μέρη που πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί. Όπως η Στέλλα, πήγα σε ένα παρισινό σχολείο, έφτασα μόνη μου την πρώτη μέρα με μια μπάλα ποδοσφαίρου. Όπως εκείνη, έφτυσα ένα αγόρι και γύρισα με μαύρο μάτι στο σπίτι μου το πρώτο βράδυ!".

"Οι σκηνές στο καφέ ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία μου. Όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα τέτοιο μέρος, νιώθεις ότι κάθε καφέ που μπαίνεις είναι κατά κάποιον τρόπο το σπίτι σου. Και πάνω απ' όλα η ζωή σε ένα καφέ είναι οι ζωές του Σέρτζιο και της Ρόζι, των γονιών, αλλά και των πελατών, των ανθρώπων που συχνάζουν εκεί. Διάλεξα ένα σύνολο από πολύ διαφορετικούς ανθρώπους ηθοποιούς αλλά και μη ηθοποιούς για να δώσω ζωντάνια και ρεαλισμό στις σκηνές χρησιμοποιώντας κάμερα στο χέρι. Στο σχολείο πάλι η κάμερά μου ήταν πολύ σταθερή: είναι ένας χώρος με κανόνες και πειθαρχία.
Η ματιά πάνω στους ενήλικες είναι τρυφερή αλλά και σκληρή συνάμα. Αν η ζωή είναι σκληρή, δεν είναι σκληρή μονάχα για την Στέλλα. Με αυτήν την έννοια, όλοι οι ενήλικες έχουν δικαιολογίες και θέλουν να κάνουν το καλύτερο, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν είναι ικανοί. Οι γονείς της Στέλλα, για παράδειγμα, δεν είναι τέρατα. Έχουν εκρήξεις, αδυναμίες αλλά αγωνίζονται για τη ζωή τους. Πάνω από όλα η ταινία είναι η ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που είναι γεμάτο ελπίδα. Και όλοι οι χαρακτήρες, εκτός ίσως από τον Μπούμπου, είναι ζωντανοί". (http://filosofia.gr/blogs/index.php?op=ViewArticle&articleId=1103&blogId=20)


Η Στέλλα ξεφεύγει από το περιβάλλον της γνωρίζοντας την Gladys (Melisa Rodrigues) την κόρη μιας οικογένειας Αργεντινοεβραίων διανοουμένων και η οποία γίνεται η μοναδική της φίλη. Η Gladys είναι η αριστούχα μαθήτρια στην τάξη και παίζει στα δάχτυλα την Ευρωπαϊκή ιστορία, την Ελληνική μυθολογία, τον Μπαλζάκ και τον Κοκτώ, που αποτελούν έναν παράξενο και άγνωστο κόσμο για τη Στέλλα, η οποία είναι εξπέρ στα φλίπερ, στα χαρτιά με ιδιαίτερη έμφαση στο πόκερ, στην ποπ μουσική και στις τηλεοπτικές εκπομπές, στο ποδόσφαιρο και, κυρίως, στη…διαχείριση του μπαρ.

Αρχικά η Στέλλα δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον και ο έλεγχός της είναι γεμάτος βαθμούς κάτω από τη βάση. Ο πατέρας της (στο ρόλο ο τραγουδιστής-τραγουδοποιός Benjamin Biolay) θεωρείται «γαμώ τους γκόμενους» από τις γυναίκες της περιοχής του και η μαμά της (Karole Rocher) που λειτουργεί το μπαρ και είναι όμορφη. Είναι κι οι «αστέρες» της γειτονιάς. Η μαμά όμως είναι λυπημένη και αγριεμένη και τον κερατώνει με έναν τακτικό πελάτη.

Ο μεγάλος αδελφός της , ο Loïc (στο ρόλο ο Johan Libereau) έχει όλη τη διάθεση αλλά δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Ένας άλλος θαμώνας, ο Bubu (στο ρόλο ο Jeannick Gravelines), είναι ευγενικός μαζί της αλλά την κοιτάζει με άλλο μάτι. Υπό την επιρροή της Gladys η Στέλλα αρχίζει να διαβάζει Μαργκερίτ Ντυράς και Μπαλζακ που «τους κάνει φίλους της». Ούτε κι αυτοί όμως την βοηθούν στην εκμάθηση των Γαλλικών κι η δασκάλα της βρίσκει απαίσια την ορθογραφία της. Κι εδώ κάπου κάνει την κρίσιμη εμφάνισή του ο αδικοχαμένος Γκυγιώμ, γιος του Ζεράρ Ντεπαρντιέ

Ένα ενδιαφέρον πείραμα που μπορούμε να κάνουμε απόψε είναι να συγκρίνουμε τη «Στέλλα» με την προηγούμενη ταινία που είδαμε «Ανάμεσα στους Τοίχους»
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ….
κι αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στα προσφυγόπουλα από το Αφγανιστάν, που προχτές διώχτηκαν με τη βία από την Πάτρα, βρίσκεται…

Σεκάνς: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
7 Ιουλίου 2009Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ
(ENTRE LES MURS – THE CLASS)
του Λοράν Καντέ (ΓΑΛΛΙΑ, 2008, έγχρωμη, 128΄)
Τρίτη, 7 Ιουλίου 2008 στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)


Ο σκηνοθέτης της ταινίας Laurent Cantet γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1961 στην πόλη Melle της περιφέρειας Deux-Sèvres της Δυτικής Γαλλίας που ιδρύθηκε επί βασιλείας Καρλομάγνου και αποτέλεσε σημαντικό κέντρο εξόρυξης μεταλλευμάτων (είναι και τόπος καταγωγής της αρ' ολίγο προέδρου των Σοσιαλιστών της Γαλλίας Σεγκολέν Ρουαγιάλ). Οι γονείς του ήταν εκπαιδευτικοί.
Σκηνοθέτησε και τις εξής ταινίες: Vers le sud (2005), L'Emploi du temps (Ελεύθερος ωραίου, 2001) και Ressources humaines (1999). Για το έργο που παρουσιάζουμε σήμερα βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών με το Χρυσό Φοίνικα στις 25 Μαΐου 2008.



Τη σημερινή ταινία την εμπνεύστηκε διαβάζοντας το ημιαυτοβιογραφικό βιβλίο του Φρανσουά Μπεγκοντώ με τον ίδιο τίτλο. Ο τίτλος υποδηλώνει τη μακρόχρονη συσχέτιση μεταξύ των λέξεων «τοίχοι» και «αίθουσα διδασκαλίας», δηλαδή την αίσθηση που νοιώθαμε για πολλά χρόνια όταν πηγαίναμε σχολείο ότι περιοριζόμασταν «ανάμεσα στους τοίχους». Η ταινία παρακολουθεί την καθημερινότητα του δάσκαλου Φρανσουά Μαρέν επί ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό έτος στην τάξη του και στους χώρους του σχολείου. Η κάμερα δεν βγαίνει από τους χώρους του σχολείου καταλήγοντας σε μια «ομόκεντρη ειρωνεία» να είναι οι μαθητές/τριες παγιδευμένοι «ανάμεσα στους τοίχους» της αίθουσας αλλά και οι δάσκαλοι παγιδευμένοι «ανάμεσα στους τοίχους του σχολείου». Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να δουλέψει ο δάσκαλος του σχολείου μιας σκληρής φτωχογειτονιάς όπου ζουν Γάλλοι και μετανάστες από τις χώρες του Μαγκρέμπ αλλά και από την Κίνα και την Καραϊβική. Γι’ αυτόν ο δάσκαλος που πρέπει να παίρνει δύσκολες αποφάσεις πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι είναι «πρώτα απ’ όλα η ζωή μέσα στην τάξη, η ζωή της τάξης: μια κοινότητα δηλαδή 25 ατόμων, που δεν έχουν διαλέξει ο ένας τον άλλο, αλλά καλούνται να είναι μαζί και να συνεργάζονται ολόκληρη σχολική χρονιά ανάμεσα σε 4 τοίχους.»



Ο Μαρέν, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει να διαφέρει από τους άλλους καθηγητές ως προς τρόπο με το οποίο προσεγγίζει τους μαθητές και τις μαθήτριές του. Εκεί που θεωρείται καλύτερος στην επικοινωνία μαζί τους, σταδιακά αρχίζει να χρησιμοποιεί αμφισβητούμενες μεθόδους για να τιθασεύσει την τάξη του. Αυτή η ηθική αμφισημία και ο έντονος ρεαλιστικός τρόπος εμφάνισής της στην ταινία οδηγούν σε διαφορετικές προσεγγίσεις σε σχέση με τις συνηθισμένες ταινίες που ασχολούνται με παρόμοια θέματα σχέσεων με μαθητικά ακροατήρια που χαρακτηρίζονται από φυλετική, θρησκευτική και εθνοτική ποικιλία και που τα μέλη του είναι ανά πάσα στιγμή σε εγρήγορση για να γλιτώσουν από τη μαχαιριά ή την πιστολιά του διπλανού του συμμαθητής. Όσοι/ες δεν έχουν ζήσει και μαθητεύσει σε τέτοια περιβάλλοντα δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν την κατάσταση και αρκούνται σε μικροαστικές ηθικολογίες και αντιλαμβάνονται τις ευχές τους για πραγματικότητα. Ο γράφων έχων ιδίαν πείρα από τέτοιες καταστάσεις στις ΗΠΑ έχει ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα.


Από τεχνικής απόψεως, η ταινία θεωρείται εξαιρετική και λάμπει σαν τον ήλιο των Καννών και των Παρισίων. Η χρήση της κάμερα στο χέρι βοηθάει στην ανάπτυξη ενός κατάλληλου ρυθμού ώστε να αντέχει ο θεατής τη διάρκεια της ταινίας που διαδραματίζεται σε ένα αστικό δομημένο περιβάλλον, όπως είναι ένα σχολείο. Το ίδιο κάνει και η μουσική. Και μια λεπτομέρεια που τονίζει το ρεαλισμό της ταινίας: οι μαθητές και οι μαθήτριες παίζουν οι ίδιοι/ες τους ρόλους τους χρησιμοποιώντας ακόμη και τα δικά τους ονόματα, Χούμπα, Σουλεϊμάν κ.ά.

Είναι μια από τις ταινίες που θα συζητιούνται συχνά στα τραπέζια των νυχτερινών ταβερνών και μεζεδάδικων μετά τις προβολές και θα δημιουργούν έντονες διαμάχες μεταξύ των οπαδών των «χάπι εντ» των χολιγουντιανών ταινιών με τους σούπερ-ντούπερ καταφερτζήδες δασκάλους και των σκεπτικιστών που είναι οι απλοί δάσκαλοι που αγαπάνε τη δουλειά του ς και τα παιδιά της τάξης τους αλλά που μπορεί και να μην αντέχουν καμιά φορά και να μην αλλάζουν τον κόσμο πάντοτε εδώ και τώρα˙ ίσως αύριο και αλλού. Αξίζει, όμως, η προσπάθεια.




Θανάσης Τσακίρης

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης: Προβολή ταινίας "Το διάφανο δέρμα"

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
5 Αυγούστου 2008
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΔΙΑΦΑΝΟ ΔΕΡΜΑ (THE REFLECTING SKIN)
του Φίλιπ Ρίντλεϊ (ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΚΑΝΑΔΑΣ, 1990, έγχρωμη, 95΄)
Τρίτη, 5 Αυγούστου 2008 στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)

O Philip Ridley γεννήθηκε στο Ηστ Εντ του Λονδίνου στις 29 Δεκεμβρίου 1964. Σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών St. Martin’s, η δε δουλειά του έχει εκτεθεί σε πινακοθήκες της Βρετανίας και της Ιαπωνίας. Όμως, δεν ήταν μόνο ζωγράφος. Πειραματίστηκε με πολλά είδη τεχνών και υπήρξε και περφόρμερ. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από ένα σκανδαλιστικό μίγμα του «απειλητικού» και του «μαγικού» στοιχείου. Ασχολήθηκε επίσης από τα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια με το θέατρο και είχε δημιουργήσει δική του θεατρική ομάδα. Πρωταγωνίστησε ή έπαιξε απλούς ρόλους σε πολλά από τα έργα του. Σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες μικρού μήκους μεταξύ των οποίων την ταινία Visiting Mr. Beak με πρωταγωνιστή τον βετεράνο ηθοποιό όλων των ειδών (θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφο) Guy Rolfe. Παρά το πλούσιο εύρος των ταλέντων και των γνώσεών του, ο ίδιος αποκαλούσε τον εαυτό του «αφηγητή ιστοριών» ενώ οι άλλοι τον αποκαλούσαν «μονομελή πολιτιστική επανάσταση». Έγραψε 3 βιβλία για ενήλικες, το θεατρικό έργο The Krays, πέντε θεατρικά έργα για ενήλικες και πολλά άλλα θεατρικά και μυθιστορήματα. Επίσης, σκηνοθέτησε δύο από τα σενάριά του και ένα από αυτά θα δούμε απόψε.



Η αποψινή ταινία μας, το Διάφανο Δέρμα, είναι μια αρκετά σουρεαλιστική ταινία γύρω από ένα μικρό παιδί που μεγαλώνει στην αγροτική Πολιτεία Άϊνταχο, κατά τη δεκαετία του 1950. Σε όλη τη διάρκειά της η ταινία συνυφαίνει και συνδέει στοιχεία γκροτέσκου, βαμπιρισμού, παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης και θρησκευτικού ζηλωτισμού, η δε αφήγησή της πραγματεύεται το θέμα των αντιλήψεων και των φαντασιώσεων ενός ευεπηρέαστου αγοριού και των φίλων του.

«Η αθωότητα μπορεί να είναι κόλαση». Αυτό λέει ο χτυπημένος από ραδιενέργεια αδελφός του μικρού πρωταγωνιστή, του Σεθ Ντοβ. Το όνομα του πιτσιρίκου σημαίνει, όντως, Διάβολος Ειρήνη. Σεθ είναι η Αρχαία Αγγλική λέξη για το Διάβολο και η λέξη Dove (περιστέρι) υποδηλώνει την Ειρήνη, την Αθωότητα, την Ελευθερία. Ο Σεθ είναι ο Διάβολος της Αγνότητας, δηλαδή ένα αγόρι, που είναι ταυτόχρονα αθώο και διεφθαρμένο και που βρίσκεται στο μεταίχμιο του παιδιού και του ενήλικα.

Ο Σεθ ζει σε ένα υπό κατάρρευση βενζινάδικο. Γονείς του μια υστερική μάνα και ένας πατέρας με εύθραυστο χαρακτήρα. Η αγροτική κοινότητα θεωρεί μαύρο πρόβατο τον πατέρα που τον έχουν κατηγορήσει για παιδεραστή. Αυτός αντί να διαβάζει τη Βίβλο, όπως οι ζηλωτές της κοινότητας, το έχει ρίξει στα βαμπιρικά αναγνώσματα. Ο θάνατος επικρατεί στην ατμόσφαιρα των αναγνωσμάτων και στον περίγυρο. Ο Σεθ κι οι φίλοι του παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια. Σε κάποια στιγμή ένας φίλος του βρίσκεται νεκρός στην δεξαμενή του βενζινάδικου. Διαπιστώνεται δολοφονία μετά από σεξουαλική κακοποίηση. Όλες οι υποψίες πέφτουν πάνω στον πατέρα. Μολονότι αυτός είναι αθώος, «ρίχνει σπίρτο στο κορμί του» και αυτοπυρπολείται για εξαγνισμό. Ο μεγάλος αδελφός επιστρέφει από τον στρατό έχοντας υποστεί τα μύρια όσα στις πυρηνικές δοκιμές στον Ειρηνικό Ωκεανό και έχοντας λουστεί με τόση ραδιενέργεια ώστε να είναι ετοιμοθάνατος. Κι όμως, έστω κι έτσι ερωτεύεται μια εκκεντρική χήρα, που ο Σεθ θεωρεί βαμπίρ και δολοφόνο του φίλου του.

Μια επαναλαμβανόμενη εικόνα είναι αυτή του Σεθ που κοιτάζει πίσω του καθώς τρέχει να ξεφύγει αλλά θέλει να δει και τις συνέπειες των πράξεών του. Τα μαύρα ρούχα του, τα μαύρα μαλλιά του και το νεανικό πρόσωπό του έρχονται σε αντίθεση με το απέραντο κίτρινο των τεράστιων σιτοβολώνων και το γαλάζιο εξίσου απέραντων ουρανών. Όσο περισσότερο κοιτάζει πίσω του ο Σεθ τόσο πιο πολύ καταλαβαίνει το μικρό κόσμο μέσα στον οποίο ζει. Αργά και σταθερά κατανοεί ότι αυτός ο κόσμος του είναι ένας κόσμος κηλιδωμένος από τα στίγμα του θανάτου.

Τρέχοντας, λοιπόν, για να γλιτώσει από τη θνήσκουσα οικογένειά του, μέσα στο ηλιοβασίλεμα σκοντάφτει και πέφτει σ’ ένα οργωμένο χωράφι. Αρπάζοντας χώμα και με τα δύο το χέρια, σηκώνει προς τον πορφυρό σαν αίμα ουρανό το κεφάλι του, ουρλιάζοντας έχοντας υποστεί την οδυνηρή κάθαρση της γνώσης.

Αντίθετα με αυτό που θα μπορούσε να πει κανείς για το στυλ των «γοτθικών» ταινιών, δηλαδή κακοφωτισμένο και ημισκοτεινό λάβυρινθοειδές σκηνικό και χώροι, στο Διάφανο Δέρμα αλλά και σε μετέπειτα ταινίες του, ο σκηνοθέτης ρίχνει άπλετο φως, και μάλιστα κιτρινο-πορτοκαλί. Γι’ αυτόν, το «γοτθικό στυλ» εκδηλώνεται με το τερατώδες, τη σωματική κακοποίηση, την υπονοούμενη αιμομιξία το παρελθόν που απεικονίζεται στο παρόν και με την καταστολή των οικογενειακών μυστικών.

Θυμίζουμε ότι ο σκηνοθέτης είναι ζωγράφος. Γι’ αυτό ειπώθηκε ότι είναι σα να ζωντανεύει στην οθόνη ένας πίνακας του Βαν Γκογκ.
Πρωταγωνιστούν:
· Βίργκο Μόρτενσεν
· Λίντσεϊ Ντάνκαν
· Τζέρεμι Κούπερ
· Σίλα Μουρ
· Ντάνκαν Φρέιζερ
· Ντέιβιντ Λόνγκγουορθ

Θανάσης Τσακίρης
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com