Σεκάνς - ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΕΛΛΑ (STELLA) - Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
14 Ιουλίου 2009Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΤΕΛΛΑ (STELLA)της Σιλβί Βερχέιντε (ΓΑΛΛΙΑ, 2008, έγχρωμη, 103΄)
Τρίτη, 14 Ιουλίου 2009 στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)


Η Sylvie Verheyde σπούδασε γεωγραφία, μουσική και ζωγραφική. Τα 1990 σκηνοθέτησε το video clip "Comment tu dis?" Juan Rozoff και εργάστηκε σε πολλές ταινίες.


Οι μικρού μήκους ταινίες της έχουν τύχει ιδιαίτερα ευνοϊκής αποδοχή από τους κριτικούς και το κοινό: "Entre chiens et loups" βραβείο Canal+ στο φεστιβάλ Clermont-Ferrand (1992) και "La Maison verte" βραβείο Jury Grand στη Nancy (1993). Η Sylvie Verheyde έγραψε κατόπιν το σενάριο για την ταινία "Un frère," την οποία τελικά σκηνοθέτησε επωφελούμενη από ειδικό πρόγραμμα κινηματογραφικών επιδοτήσεων . Η ταινία ξαναπιάνει θέματα από τις μικρού μήκους ταινίες της και αφορούν την περιγραφή ενός λαϊκού κοινωνικού περιβάλλοντος που είναι σχεδόν περιθωριακό και βρίσκεται στο μεταίχμιο δύο κόσμων, της πρωτεύουσας και των προαστίων. Δεν δείχνει προτίμηση σε κάποιον από αυτούς τους κόσμου.

Αντιθέτως, τα εμπόδια και οι κοινωνικές διαιρετικές τομές και ρήγματα μοιάζουν να σχετίζονται με τα απωθημένα των ανθρώπων περισσότερο παρά με τις εξωτερικές συνθήκες. Στο 50ό φεστιβάλ Καννών και συγκεκριμένα το τμήμα "Cinémas en France" η ταινία "Un frère" πήρε το βραβείο Cyril Collard (1998). Εκτός από την σημαντική επιτυχία της ταινίας και τους επαίνους για τη σκηνοθεσία και το σενάριο πήρε και βραβείο Πιο Υποσχόμενης Νέας Ηθοποιού η Emma de Caunes για το ρόλο της. Το 2000, η Sylvie Verheyde σκηνοθέτησε τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της "Princesses," ξανά με πρωταγωνίστρια την Emma de Caunes.

Τη σημερινή ταινία την εμπνεύστηκε από την ιστορία του ίδιου της του εαυτού. "Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και ιδιαίτερα την πρώτη μου χρονιά στο γυμνάσιο, το 1977. Ήθελα εδώ και χρόνια να κάνω μια ταινία από αυτό το κομμάτι της ζωής μου και όταν ο γιος μου μπήκε στο γυμνάσιο πριν από 4 χρόνια αποφάσισα να καθίσω και να το γράψω. Την εποχή εκείνη, το '77, υπήρχαν πολύ καυτά θέματα της επικαιρότητας που αφορούσαν την παιδεία, τις κοινωνικές και ταξικές αλλαγές και διαμόρφωσαν δραστικά την οπτική μου πάνω σε όλα τα πράγματα. Παρά ταύτα μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω σχολείο και να μορφωθώ. Ήθελα να μιλήσω για αυτήν την ευκαιρία. Η Στέλλα είναι με έναν τρόπο αυτοβιογραφική ταινία. Κι εγώ μεγάλωσα σε ένα λαϊκό καφέ μπαρ. Ήταν ένα μέρος σκληρό, βίαιο πολύ μακριά από τα μέρη που πρέπει να μεγαλώνει ένα παιδί. Όπως η Στέλλα, πήγα σε ένα παρισινό σχολείο, έφτασα μόνη μου την πρώτη μέρα με μια μπάλα ποδοσφαίρου. Όπως εκείνη, έφτυσα ένα αγόρι και γύρισα με μαύρο μάτι στο σπίτι μου το πρώτο βράδυ!".

"Οι σκηνές στο καφέ ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία μου. Όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα τέτοιο μέρος, νιώθεις ότι κάθε καφέ που μπαίνεις είναι κατά κάποιον τρόπο το σπίτι σου. Και πάνω απ' όλα η ζωή σε ένα καφέ είναι οι ζωές του Σέρτζιο και της Ρόζι, των γονιών, αλλά και των πελατών, των ανθρώπων που συχνάζουν εκεί. Διάλεξα ένα σύνολο από πολύ διαφορετικούς ανθρώπους ηθοποιούς αλλά και μη ηθοποιούς για να δώσω ζωντάνια και ρεαλισμό στις σκηνές χρησιμοποιώντας κάμερα στο χέρι. Στο σχολείο πάλι η κάμερά μου ήταν πολύ σταθερή: είναι ένας χώρος με κανόνες και πειθαρχία.
Η ματιά πάνω στους ενήλικες είναι τρυφερή αλλά και σκληρή συνάμα. Αν η ζωή είναι σκληρή, δεν είναι σκληρή μονάχα για την Στέλλα. Με αυτήν την έννοια, όλοι οι ενήλικες έχουν δικαιολογίες και θέλουν να κάνουν το καλύτερο, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν είναι ικανοί. Οι γονείς της Στέλλα, για παράδειγμα, δεν είναι τέρατα. Έχουν εκρήξεις, αδυναμίες αλλά αγωνίζονται για τη ζωή τους. Πάνω από όλα η ταινία είναι η ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που είναι γεμάτο ελπίδα. Και όλοι οι χαρακτήρες, εκτός ίσως από τον Μπούμπου, είναι ζωντανοί". (http://filosofia.gr/blogs/index.php?op=ViewArticle&articleId=1103&blogId=20)


Η Στέλλα ξεφεύγει από το περιβάλλον της γνωρίζοντας την Gladys (Melisa Rodrigues) την κόρη μιας οικογένειας Αργεντινοεβραίων διανοουμένων και η οποία γίνεται η μοναδική της φίλη. Η Gladys είναι η αριστούχα μαθήτρια στην τάξη και παίζει στα δάχτυλα την Ευρωπαϊκή ιστορία, την Ελληνική μυθολογία, τον Μπαλζάκ και τον Κοκτώ, που αποτελούν έναν παράξενο και άγνωστο κόσμο για τη Στέλλα, η οποία είναι εξπέρ στα φλίπερ, στα χαρτιά με ιδιαίτερη έμφαση στο πόκερ, στην ποπ μουσική και στις τηλεοπτικές εκπομπές, στο ποδόσφαιρο και, κυρίως, στη…διαχείριση του μπαρ.

Αρχικά η Στέλλα δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον και ο έλεγχός της είναι γεμάτος βαθμούς κάτω από τη βάση. Ο πατέρας της (στο ρόλο ο τραγουδιστής-τραγουδοποιός Benjamin Biolay) θεωρείται «γαμώ τους γκόμενους» από τις γυναίκες της περιοχής του και η μαμά της (Karole Rocher) που λειτουργεί το μπαρ και είναι όμορφη. Είναι κι οι «αστέρες» της γειτονιάς. Η μαμά όμως είναι λυπημένη και αγριεμένη και τον κερατώνει με έναν τακτικό πελάτη.

Ο μεγάλος αδελφός της , ο Loïc (στο ρόλο ο Johan Libereau) έχει όλη τη διάθεση αλλά δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Ένας άλλος θαμώνας, ο Bubu (στο ρόλο ο Jeannick Gravelines), είναι ευγενικός μαζί της αλλά την κοιτάζει με άλλο μάτι. Υπό την επιρροή της Gladys η Στέλλα αρχίζει να διαβάζει Μαργκερίτ Ντυράς και Μπαλζακ που «τους κάνει φίλους της». Ούτε κι αυτοί όμως την βοηθούν στην εκμάθηση των Γαλλικών κι η δασκάλα της βρίσκει απαίσια την ορθογραφία της. Κι εδώ κάπου κάνει την κρίσιμη εμφάνισή του ο αδικοχαμένος Γκυγιώμ, γιος του Ζεράρ Ντεπαρντιέ

Ένα ενδιαφέρον πείραμα που μπορούμε να κάνουμε απόψε είναι να συγκρίνουμε τη «Στέλλα» με την προηγούμενη ταινία που είδαμε «Ανάμεσα στους Τοίχους»
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ….
κι αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στα προσφυγόπουλα από το Αφγανιστάν, που προχτές διώχτηκαν με τη βία από την Πάτρα, βρίσκεται…