Η Δημοκρατία ως Μέθοδος και Αγορά (του Θανάση Τσακίρη)

Η Δημοκρατία ως  Μέθοδος και Αγορά

του Θανάση Τσακίρη

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΜΕΘΟΔΟΣ

O Γιόζεφ Αλόις Σουμπέτερ (1888-1950) αναπτύσσει τις περί δημοκρατίας απόψεις του στο έργο του «Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία (1942). Όπως και ο Μαξ Βέμπερ έτσι κι ο Σουμπέτερ έχοντας ζήσει στην εποχή που οι θεωρίες της ελίτ έχουν κερδίσει έδαφος και αποτελούν το αντιστάθμισμα στο Μαρξισμό. Ταυτόχρονα ως πολίτης της Αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας επηρεάστηκε από την εποχή του Βίσμαρκ και των Αψβούργων. Κατά τον Σουμπέτερ η δημοκρατία είναι μέθοδος και όχι σκοπός ή αξία αυτή καθ’ αυτή. Έτσι ο ορισμός του για τη δημοκρατία είναι ο εξής: «Η δημοκρατική μέθοδος είναι η θεσμική οργάνωση λήψης πολιτικών αποφάσεων , στην οποία μεμονωμένα άτομα, μέσα από ανταγωνιστικές διαδικασίες για την απόκτηση των ψήφων του λαού, αποκτούν την αρμοδιότητα λήψης αποφάσεων».

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσει τη θεωρία του για την δημοκρατία χαρακτηρίζεται από την άνοδο και επικράτηση του σταλινισμού ως ιδεολογία και πολιτική τόσο στην ΕΣΣΔ όσο και στην οργάνωση και δράση των κομμουνιστικών κομμάτων της Γ΄ Διεθνούς  υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Ταυτόχρονα διαπιστώνει ότι υπάρχει μια ροπή στο εσωτερικό των δυτικών καπιταλιστικών δημοκρατικών κοινωνιών προς την μετατόπιση του οικονομικού κόσμου από το ιδιωτικό προς το δημόσιο. Το καπιταλιστικό σύστημα αυτοϋπονομεύεται εκείνη την περίοδο, κατά τον Σουμπέτερ, καθώς οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις απαρχαιώνονταν και οι προστατευτικές κοινωνικές ασφαλιστικές δικλείδες έσπαγαν μετά το ξέσπασμα και την επέκταση της μεγάλης οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου. Παράλληλα ολοένα και πιο πολλοί διανοούμενοι εκδηλώνονταν κατά του καπιταλισμού τόσο από αριστερή διεθνιστική όσο και από δεξιά εθνικιστική σκοπιά.

Την δική του θεωρία της δημοκρατίας τη διαμορφώνει σταδιακά.  Αρχικά εκδηλώθηκε ως οπαδός του συντηρητικού βρετανικού  μοναρχικού μοντέλου και ήταν φανατικός εθνικιστής που έδινε αφορμή για κατηγορίες ότι έφτανε στα όρια του ναζισμού. Στις ΗΠΑ με αυτές τις θέσεις του απέκτησε αρνητική φήμη. Θεωρούσε ότι η πολιτική του Προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ οδηγούσε στο σταλινικό καθεστώς που το θεωρούσε χειρότερο από το  χιτλερικό.

Στο έργο του Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία  (κεφάλαιο 4ο  «Η δημοκρατία ως μέθοδος») αναπτύσσει ουσιαστικά μια «θεωρία της ανταγωνιστικής δημοκρατίας της ηγεσίας» (ή «θεωρία των ελίτ στη δημοκρατίας»).[1] Η έρευνά του εστιάζεται σε αυτό που αποκαλείται «ηγετικό πολιτικό προσωπικό». Γι’ αυτόν μια τέτοια δημοκρατία δεν είναι σκοπός ή αξία καθαυτή αλλά μέθοδος.  Η θεσμική οργάνωση της δημοκρατίας χρησιμοποιείται  στην λήψη πολιτικών αποφάσεων που οφείλουν να είναι δεσμευτικές για όλη την κοινωνία. Αποτελούν θεμέλια της θεωρίας λήψης αποφάσεων και της κυριαρχίας. Στην περίπτωση του πολιτικού προσωπικού θεωρεί ότι τα μέλη του ανταγωνίζονται για τις θέσεις εξουσίας σε μια «οικονομική λογική ανταγωνισμού που διατρέχει  το έργο του. Ο προσανατολισμός του ορισμού του για τη δημοκρατία είναι η κινητοποίηση για την απόκτηση της ψήφου των εκλογέων και δευτερευόντως για την νομιμοποίηση της πολιτικής, δηλαδή το τρίπτυχο της δημοκρατίας είναι «παραγωγή, κατανάλωση, ανταλλαγές».

---

[1] Schumpeter Joseph (2006) Καπιταλισμός, σοσιαλισμός και δημοκρατία. Αθήνα: Εκδ. Παπαζήσης

Για την Πολιτική Παιδεια

Είναι κοινή η αγωνία μας για την πολιτική τύχη της χώρας μας στο διεθνές γίγνεσθαι εν μέσω της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Είναι εξίσου κοινή η αγωνία μας για την πορεία της πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας στην ίδια μας τη χώρα. Αυτή η αγωνία γίνεται ακόμη εντονότερη αν σκεφτούμε ότι ολοένα και πιο πολύ μειώνεται το πολιτικό ενδιαφέρον και αυξάνεται ραγδαία η αμφισβήτηση της Πολιτικής με την αποχή από βασικούς δημόσιους πολιτικούς θεσμούς όπως οι εκλογές, η συμμετοχή στις λειτουργίες των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Μέσα σε ένα πλαίσιο απαξίωσης των θεσμών της δημοκρατίας και των εννοιών της δημόσιας σφαίρας και της συμμετοχής στα κοινά, πρέπει όλοι μας να χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες και τη δημιουργική μας φαντασία και να συνεισφέρουμε με κατάρτιση και προβολή εναλλακτικών προτάσεων για την ανάπτυξη εκ νέου της Πολιτικής Παιδείας. Δεν αρκεί να βγάζουν τα πανεπιστήμια μόνο πολιτικούς επιστήμονες που θα κάνουν ακαδημαϊκή καριέρα ή καριέρα συμβούλου του «ηγεμόνα» και ακόμα χειρότερα υπαλλήλου σε δευτερεύοντες θέσεις εργασίας δίχως συμβολή στην όποια ανάπτυξη Πολιτικής Εκπαίδευσης. Η λύση βρίσκεται στην εισαγωγή της πολιτικής κατάρτισης και της πολιτικής επιστήμες σε όλες τις βαθμίδες της υποχρεωτικής και της ανώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες πρέπει βαθμιαία να μαθαίνουν και να κάνουν εσωτερική τους υπόθεση τις αρχές τις λειτουργίες του πολιτικού συστήματος ξεκινώντας από το βασικό του στοιχείου, δηλαδή το Σύνταγμα και γενικότερα τους κανόνες δικαίου, φτάνοντας στις βασικές συνιστώσες του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος τόσο στο εθνικό όσο και στο διεθνές/παγκόσμιο με τη συγκριτική διάσταση. Αυτές οι συνιστώσες είναι τα πολιτικά κόμματα, οι ιδεολογίες, οι ομάδες συμφερόντων και πίεσης, τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, οι ΜΚΟ και τα νέα πολιτικά και κοινωνικά μορφώματα.

Αυτή η διδασκαλία θα πρέπει να γίνεται με γνώμονα τη διαμόρφωση ενός πολίτη με κριτική σκέψη και γνώση που θα είναι ανά πάση στιγμή να δρα πολιτικά και κοινωνικά και να παρεμβαίνει στα κοινά. Όμως, δεν είναι μόνο οι επίσημοι πολιτικοί θεσμοί που αποτελούν «τα κοινά». Ο δημοκρατικός πολίτης πρέπει να φροντίζει να παρεμβαίνει –στο μέτρο του δυνατού- εκεί όπου λαμβάνονται αποφάσεις που τον αφορούν, από το σχολείο και το χώρο δουλειάς ως το δήμο, την κοινότητα, τη γειτονιά και τους κοινούς δημόσιους χώρους. Δεν πρέπει να υπάρχουν «άβατα» στα οποία δεν μπορούν να εισέλθουν οι πολίτες εν ονόματι οποιασδήποτε αιτίας, είτε αυτή είναι κοσμική είτε θρησκευτική, ιδεολογική είτε επιχειρηματική κλπ. 

Θανάσης Τσακίρης  

Συνδικαλιστική Δημοκρατία - Μέρος 11ο (του Θανάση Τσακίρη)

   Συνέχεια από το προηγούμενο    http://tsakthan.blogspot.gr/2017/03/0.html

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των προηγούμενων θεωρήσεων για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και αυτών στις οποίες θα αναφερθούμε είναι η γραμμή «ατομικό-συλλογικό».

Στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης της συνδικαλιστικής δημοκρατίας από τη σκοπιά του «συλλογικού», ο P. Fairbrother[1]θεωρεί ότι πρέπει πάντοτε να λαμβάνεται υπόψη ο δομικός ρόλος των συνδικάτων στο πλαίσιο της «ταξικής πάλης». Η συμμετοχή και η εμπλοκή των μελών σε όλες τις πλευρές της ζωής και δράσης των συνδικάτων καθώς και η κάθετη και οριζόντια ενεργή επικοινωνία μεταξύ αξιωματούχων και μελών είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες προώθησης της συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Πρόκειται για μια διαδικασία μάθησης και κατανόησης των δημοκρατικών διαδικασιών, κάτι που άλλωστε είναι χαρακτηριστικό για τις περισσότερες ομάδες πίεσης και κινηματικούς φορείς της «κοινωνίας των πολιτών».[2]

Κατά τον R. Hyman, στο μέτρο που, πράγματι, υπάρχει συνδικαλιστική δημοκρατία, αυτή θα πρέπει να προωθεί την ενεργό συμμετοχή των απλών μελών του συνδικάτου.[3] Οι εκλογές για την ανάδειξη αιρετών οργάνων του συνδικάτου θα πρέπει να γίνονται συχνά ώστε να δίνεται δυνατότητα στα απλά μέλη να ελέγχουν τους εκλεγμένους αξιωματούχους, να προλαβαίνουν την ανάπτυξη συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να αποτρέπουν τις καταχρήσεις εξουσίας εκ μέρους των εκλεγμένων και διορισμένων αξιωματούχων.[4]Από την άλλη μεριά όμως ο Hyman επισημαίνει ότι τα συνδικάτα δεν λειτουργούν σε κοινωνικο-πολιτικό κενό. Περιβάλλονται και πιέζονται από τη μόνιμη δύναμη ισχυρών εξωτερικών θεσμών που υπαγορεύουν το πλαίσιο νομιμότητας των ενεργειών και δραστηριοτήτων των συνδικάτων.[5] Άρα, συμπεραίνει ο Hyman, η συνδικαλιστική δημοκρατία παραμένει ακόμη στη φάση του οράματος και δεν είναι η καθημερινή πραγματικότητα για τα συνδικάτα.

Μια παρόμοια συγκροτημένη θέση για τη συνδικαλιστική δημοκρατία διατύπωσε o J. Hughes.[6] Η συνδικαλιστική δημοκρατία μπορεί να επιτευχθεί όταν πληρούνται τρεις προϋποθέσεις. Πρώτον, η ενεργός συμμετοχή των μελών στη ζωή του συνδικάτου και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων συμβάλλει στην άσκηση ελέγχου των συνθηκών εργασίας. Είτε άμεσα είτε έμμεσα δι’ εκπροσώπων, η άσκηση της συνδικαλιστικής δημοκρατίας σημαίνει ενίσχυση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης έναντι του εργοδότη και προστασία των συμφερόντων των μελών. Οι διαφορετικές μορφές διακυβέρνησης των συνδικάτων και η ύπαρξη διαφορετικών εκλογικών συστημάτων επηρεάζουν το επίπεδο συμμετοχής των μελών στα συνδικάτα. Δεύτερον, η ύπαρξη συνδικαλιστικών εκπροσώπων στους χώρους εργασίας, είτε πρόκειται για τα Διοικητικά Συμβούλια σωματείων είτε για επιτροπές εκπροσώπησης με ανακλητότητα των μελών τους από το σώμα που τις εκλέγει κάθε φορά, που διαπραγματεύονται για λογαριασμό του προσωπικού με τον εργοδότη. Τέλος, είναι σημαντικότατος όρος για την ύπαρξη συνδικαλιστικής δημοκρατίας, η διενέργεια τακτικών εκλογών ανάδειξης ηγεσιών με ανταγωνιζόμενα ψηφοδέλτια και πλήρη ελευθερία λόγου για όλα τα μέλη σε όλα τα επίπεδα.

---

[1]               Fairbrother P. (1984), Trade Union Democracy, Labour Studies Programme, Working Paper, No. 13, Melbourne, The University of Melbourne, September.

[2]               Για συζήτηση σχετικά με το δημοκρατικό εκπαιδευτικό ρόλο των ομάδων πίεσης βλ. Μαυρογορδάτος Γ.Θ. (2001), ο.ε.π., σσ. 251-267.

[3]               Hyman R. (1975), Industrial Relations: A Marxist Introduction, London, Macmillan.

[4]               Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο του διορισμού αξιωματούχων είτε ενδυομένων το μανδύα του «ειδικού» είτε με σκοπό την ίδρυση και οργάνωση παραρτημάτων του συνδικάτου. Τόσο η αντίληψη περί «ειδικών» που κατέχουν τη συγκεκριμένη τεχνογνωσία όσο και η αντίληψη των οργανωτών, που αναλαμβάνουν να οργανώσουν συνδικαλιστικά ανοργάνωτους εργαζόμενους, μπορούν στο βαθμό που αφεθούν άνευ ελέγχου και κριτικής να αναπτυχθούν και να επιβληθούν δημιουργώντας ασφυκτικές καταστάσεις στο συνδικάτο παραμερίζοντας τα μέλη στο ρόλο του απλού θεατή ή, στην καλύτερη περίπτωση του «πελάτη».

[5]               Από την ελληνική εμπειρία: εργοδοτικά «κίτρινα» σωματεία, σωματεία-φαντάσματα, κρατικές και εργοδοτικές κατασταλτικές παρεμβάσεις, εξαγορά στελεχών, ειδικές συντάξεις και προνόμια σε συνδικαλιστές κ.ο.κ. Βλ. Κουκουλές Γ., (2000), ο.ε.π. καθώς και Κουκουλές Γ.(1983), Για μια Ιστορία του Ελληνικού Συνδικαλιστικού Κινήματος: Εισαγωγή στην Παιδαγωγική της Ιστορικής Έρευνας, Αθήνα, εκδ. Οδυσσέας Κουκουλές Φ.Γ. και Τζανετάκος Β. (1986), Συνδικαλιστικό κίνημα 1981-1986: Η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε, Αθήνα, Εκδ. Οδυσσέας και Κουκουλές Γ.(1995), Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι ξένες επεμβάσεις (1944-1948), Αθήνα: εκδ. Οδυσσέας,. Τέλος για μια διαφορετική οπτική αντιμετώπισης, βλ. Μαυρογορδάτος Γ.Θ. (1988), Μεταξύ Πιτυοκάμπτη και Προκρούστη: Οι επαγγελματικές οργανώσεις στη σημερινή Ελλάδα, Αθήνα, Εκδ. Οδυσσέας.

[6]               Hughes J. (1968) “Trade Union Structure and Government”. Research Paper 5(2), Royal Comission on Trade Unions and Employers' Associations, HMSO, London.

Συνδικαλιστική δημοκρατία - 5ο μέρος (του Θανάση Τσακίρη)

Συνέχεια από το προηγούμενο   http://tsakthan.blogspot.gr/2017/02/4_24.html

Οι περισσότεροι σύγχρονοι Μαρξιστές μελετητές του συνδικαλισμού, όπως ο Richard Hyman [1] και ο Leo Panitsch,[2] παρ’ όλο που δέχονται πως οι θεωρίες περί πλουραλισμού και περί κορπορατισμού ανέδειξαν ορισμένα στοιχεία της πραγματικότητας γύρω από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τους όρους εμφάνισης και ανάδειξής της σε κεντρικό παράγοντα ρυθμιστικής λειτουργίας, υποστηρίζουν ότι οι θεωρίες αυτές «δεν αποδίδουν παρά μέτρια ουσιαστικά αποτελέσματα» Επιπλέον, το κύριο στοιχείο των θεωριών αυτών είναι ότι προωθούν την ενσωμάτωση των συνδικάτων στην καπιταλιστική κοινωνία και διευκολύνουν τη σταθεροποίηση της υπάρχουσας εκμεταλλευτικής κοινωνικής τάξης πραγμάτων.

Η συλλογική διαπραγμάτευση «εξαφάνισε ορισμένα από τα καταφανώς κτηνώδη μέσα που χρησιμοποιούσαν οι διευθυντές για τον έλεγχο των εργατών», όμως «σταθεροποίησε τη βασική δομή» της καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο δε κορπορατισμός αποδείχτηκε για τις φιλελεύθερες δημοκρατίες ως ένα «πανίσχυρο μέσο για την ενίσχυση της ταξικής κυριαρχίας».

Έτσι ερμηνεύεται από τους σύγχρονους Μαρξιστές η διάσταση μεταξύ των στόχων των ηγετικών συνδικαλιστικών οργάνων και των «αντικειμενικών συμφερόντων» των εργαζομένων. Θεωρούν ότι με τον αγώνα των εργαζομένων της βάσης των συνδικάτων, που αρνούνται τη δίχως όρους εμπλοκή στη συλλογική διαπραγμάτευση προβαίνοντας σε απεργιακές και άλλων μορφών κινητοποιήσεις, μπορούν να κατακτηθούν δικαιώματα και να αποσπαστούν ευνοϊκές γι’ αυτούς παραχωρήσεις από τους εργοδότες και τους διευθυντές.[3] Με την αυθόρμητη οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους εργασίας που ασκούν έλεγχο πάνω στη δουλειά τους και συνήθως έρχονται σε ρήξη με τους επίσημους θεσμούς συλλογικής διαπραγμάτευσης διευρύνονται και διασφαλίζονται οι κατακτήσεις.

Έτσι, στο εσωτερικό των συνδικάτων υπάρχει μια διαρκής σύγκρουση μεταξύ της ηγετικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (που περιλαμβάνει τόσο τους ανώτερους ιεραρχικά συνδικαλιστές και τους πλήρους απασχόλησης επαγγελματίες συμβούλους και υπαλλήλους των συνδικάτων) από τη μια πλευρά και τμημάτων της εργατικής τάξης από την άλλη. Οι μεν παραμένουν δεσμευμένοι στην υπόθεση της κανονικής και συνεχούς συνδιαλλαγής με τους εργοδότες και το κράτος μέσω της διαδικασίας συλλογικής και οι δε αρνούνται τη συνέχιση της εκμετάλλευσής τους είτε με άμεσους είτε με έμμεσους τρόπους.

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

---

[1] Hyman R. (2001) Understanding European Trade Unionism: Between Market,

Class, and Society. London, Thousand Oaks, New Delhi: Sage. Επίσης α) Hyman R. (1989) The Political Economy of Industrial Relations. London: Macmillan και β) Hyman R. (1989) Strikes, London: Macmillan

[2] Panitch L. (1986) Working Class Politics in Crisis. London: Verso

[3] Jeffreys S. (1986) Management and Managed: Fifty Years of Crisis at Chrysler.Cambridge: Cambridge University Press,

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ Μέρος 1o (Κριτική παρουσίαση: Θανάσης Τσακίρης)

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

 ·         Okin, Susan Moller (1979). Women in Western political thought. Princeton, New Jersey: Princeton University Press.

·         Okin, Susan Moller (1989). Justice, gender, and the family. New York: Basic Books

·         Okin, Susan Moller; Mansbridge, Jane (1994). Feminism. Schools of Thought in Politics. Aldershot, England Brookfield, Vermont, USA: E. Elgar

H Σούζαν Μόλλερ Όκιν θεωρεί σημαντική τη συνεισφορά των μελετών που εκπονούνται στο χώρο της ανθρωπολογίας, της ιστορίας της νομικής επιστήμης, της κοινωνιολογίας και της φιλολογικής κριτικής, εντούτοις προσθέτει πως δεν έχει μελετηθεί το ζήτημα της γυναίκας στο έργο των κλασικών πολιτικών φιλοσόφων. Θεωρεί καθήκον της να προσπαθήσει να καλύψει στοιχειωδώς το επιστημονικό αυτό κενό όχι τόσο για λόγους ακαδημαϊκούς αλλά για να γίνει κατανοητό ότι οι παραδοχές που είναι βαθιά ριζωμένες στους τρόπους σκέψης των κλασικών πολιτικών φιλοσόφων επιδρούν πάνω στην ζωή των ανθρώπων με πολλούς και διάφορους τρόπους. Είναι σαφές πως, παρά τις νίκες των προηγούμενων αγώνων του φεμινιστικού κινήματος στο πολιτικό πεδίο, παραμένουν σε ισχύ πολλές ανισότητες τόσο στο οικονομικό όσο και, κυρίως ,  στο κοινωνικό πεδίο της ζωής των γυναικών, καθιστώντας τις γυναίκες πολίτες δεύτερης κατηγορίας, κυρίως σε ζητήματα όπως της εκπαίδευσης, της οικονομικής ανεξαρτησίας ή του στάτους απασχόλησης. Προσθέτοντας το κριτήριο της πολιτικής συμμετοχής στα ανώτερα/ανώτατα ιεραρχικά κλιμάκια της εξουσίας διαπιστώνουμε πως ακόμη και στο πεδίο αυτό η ανισότητα καλά κρατεί, δημιουργώντας το κλίμα για τη διεκδίκηση της πλήρους ισότητας από τα νέα φεμινιστικά κινήματα.

            Δύο είναι τα ερωτήματα που θέτει η ΄Οκιν ως βασικά για τη μελέτη των κλασικών έργων της πολιτικής φιλοσοφίας. Πρώτον, κατά πόσον η υπάρχουσα παράδοση της πολιτικής φιλοσοφίας μπορεί να δεχτεί την ενσωμάτωση των γυναικών στα περιεχόμενά της ,και αν όχι ,γιατί ;  Δεύτερον, κατά πόσον τα επιχειρήματα των φιλοσόφων για τη φύση των γυναικών και της κατάλληλης θέσης τους στην κοινωνική και πολιτική τάξη , ιδωμένα μέσα στα πλαίσια των ολοκληρωμένων πολιτικών θεωριών των φιλοσόφων , θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε γιατί η τυπική , πολιτική χειραφέτηση των γυναικών δεν έχει οδηγήσει στην ουσιαστική ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα.

            Η Όκιν χωρίς να αποδέχεται την αιτιακή σχέση ανάμεσα στις κλασικές πολιτικές θεωρίες και στη σημερινή πολιτική σκέψη και πρακτική, εντούτοις αναζητά τα επιχειρήματα και τις ιδέες στη σύγχρονη σκέψη που αντλούν την ισχύ τους από την κλασική πολιτική σκέψη. Παρά τη χρήση εκ μέρους των κλασικών πολιτικών φιλοσόφων γενικών όρων («άνθρωπος» , «ανθρωπότητα») που αναφέρονται γενικώς στο «σύνολο» , εντούτοις η χρήση της αντωνυμίας «αυτός» προϊδεάζει για το φύλο στο οποίο αναφέρονταν. Ο Ρουσσώ για παράδειγμα στον πρόλογο του Λόγου περί ανισότητας γράφει , «θα μιλήσω για τον άνδρα», αναφερόμενος προφανώς στην ανισότητα ανάμεσα στους άνδρες ενώ η ανισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα θεωρούνται ανάξιες λόγου. Οι φεμινίστριες έχουν δείξει και συνεχίζουν να δείχνουν την επικινδυνότητα της αμφισημίας της γλωσσολογικής χρήσης τέτοιου τύπου σε μία πατριαρχική κουλτούρα. Οι φιλόσοφοι ακόμη και αν χρησιμοποιούν λέξεις που αναμφισβήτητα στις γλώσσες τους έχουν γενική σημασία εντούτοις αυτό δεν τους έχει εμποδίσει στο να αγνοήσουν τις γυναίκες από τα συμπεράσματά τους. Ο Αριστοτέλης, για παράδειγμα, συζητά επί μακρόν το ζήτημα του ύψιστου καλού για το ανθρώπινο όν (άνθρωπος) . Κατόπιν επιχειρεί να χαρακτηρίσει όλες τις γυναίκες ως όχι μόνο συμβατικά στερημένες από , αλλά και εκ συστάσεως , το ύψιστο αυτό αγαθό. Ο Καντ ομιλεί περί μη περιορισμού της συζήτησής του παρά μόνο εντός των ορίων του κόσμου «όλων των ορθολογικών όντων», δικαιολογώντας εμμέσως πλην σαφώς μία διπλή σταθερά φυλετικής ηθικής στο βαθμό που μία γυναίκα θεωρείται συγχωρητέα για το φόνο του νόθου παιδιού της εξαιτίας του «καθήκοντός» της να υποστηρίξει , με κάθε κόστος , την «σεξουαλική τιμή» της. Συμπεραίνει επίσης πως το μοναδικό χαρακτηριστικό που μόνιμα καθιστά ανίκανο ένα πρόσωπο για απόκτηση της ιδιότητας του πολίτη σ’ ένα κράτος , και ως εκ τούτου για συμμόρφωση και υπακοή μόνο στους νόμους που με συναίνεση εγκαθιδρύθηκαν , είναι το να έχει γεννηθεί γυναίκα. Το φαινόμενο αυτό της γλωσσικής αμφισημίας δεν είναι ίδιον μόνο των πολιτικών φιλοσόφων αλλά και των μεγάλων διακηρύξεων της πολιτικής κουλτούρας των ΗΠΑ (π.χ. Σύνταγμα των ΗΠΑ). Οι οικουμενικοί όροι που χρησιμοποιούνται δεν ερμηνεύονται συνήθως παρά μόνον υπέρ του ανδρικού φύλου. Οι Πατέρες της Ίδρυσης των ΗΠΑ δεν αναφέρονταν στην ελευθερία όλων των «ανθρώπων» αλλά των ανδρών εξαιρουμένων των σκλάβων και των γυναικών (πχ,. Τζον Άνταμς). Η ανθρώπινη φύση στα κείμενα των φιλοσόφων όπως ο Αριστοτέλης, ο Ακινάτης , ο Λοκ, ο Μακιαβέλι, ο Ρουσσώ, ο Χέγκελ και πολλών άλλων αποδίδεται μονάχα στους άνδρες με συνέπεια τα δίκαια και οι ανάγκες στα οποία αναφέρονται αφορούν μόνο το ήμισυ του ανθρώπινου πληθυσμού. Γι ‘ αυτό και χρησιμοποιούνται γενικοί όροι και αγνοείται η διαίρεση της ανθρωπότητας σε δύο φύλα ή όταν γίνεται αναφορά η συζήτηση δεν περιστρέφεται στα ζητήματα που αφορούν τον «άνθρωπο» ή την «ανθρωπότητα». 

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

Παρουσίαση βιβλίου "Τι είναι το κράτος; Τι δημοκρατία χρειαζόμαστε;" του Δημήτρη Καλτσώνη (Σάββατο, 1/10/2016, 7:30 μμ στο Wall Press Cafe)

1000 βιβλία που πρέπει να διαβάσετε πριν πεθάνετε. Νο 6."Το φύλο της δημοκρατίας: Ιδιότητα του πολίτη" της Μ. Παντελίδου-Μαλούτα

Μάρω Παντελίδου-Μαλούτα (2002) Το φύλο της δημοκρατίας: Ιδιότητα του πολίτη, Εκδόσεις Σαββάλας, Αθήνα.

Σύμφωνα με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση το 30% των υποψηφίων δημοτικών και νομαρχιακών συμβούλων πρέπει να είναι γυναίκες. Πρόκειται για μια καθαρή πολιτική νίκη του φεμινιστικού κινήματος ή μήπως υπάρχουν και άλλες όψεις του ζητήματος που δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιηθεί και που μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο στο χειραφετητικό αγώνα των γυναικών για την πλήρη ισότητα των δύο φύλων; Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει σ’ αυτή τη μελέτη η καθηγήτρια πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθήνας Μ. Παντελίδου, στην Ελλάδα «οι γυναίκες δεν υπερέχουν αριθμητικά στην τοπική αυτοδιοίκηση σε σχέση με την κεντρική πολιτική εξουσία: Στους 900 εκλεγμένους δημάρχους του 1998 οι 14 μόνο ήταν γυναίκες (λιγότερες από 1,6%) και στους 54 νομάρχες οι δύο (3,7%). Παράλληλα παρατηρούμε ότι οι συνενώσεις δεν ευνόησαν τη γυναικεία παρουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση, μάλλον το αντίθετο συνέβη.» Συνεπώς, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν προηγήθηκε ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα που να είναι σε θέση να ανατρέψει την παγιωμένη κατάσταση, η δε πρόσφατη εκλογή της Ν. Μητσοτάκη και της Φ. Γεννηματά, στο Δήμο και στην Υπερνομαρχία αντίστοιχα, δεν αλλάζει τίποτε ουσιαστικά.

Η Μ. Παντελίδου θέτει ένα μεγάλο στόχο για τη φεμινιστική θεωρία: τη διαμόρφωση και επεξεργασία τόσο μιας προβληματικής για τις γυναικείες διεκδικήσεις που θα τις εντάσσει σε μια συνολική ριζοσπαστική θεώρηση και στρατηγική για την κατάργηση του υπάρχοντος συστήματος σχέσεων των δύο φύλων ως κεντρικής εξουσιαστικής δομής, όσο και μια νέα αντίληψη για τον οικουμενικό χαρακτήρα της ιδιότητας του πολίτη που να υπερβαίνει την «ψευτοοικουμενικότητα» του φιλελεύθερου ατομικισμού όπου ο πολίτης προσλαμβάνεται απλώς ως φορέας δικαιωμάτων, και έτσι να περιλαμβάνει πραγματικά όλους και όλες τους πολίτες της δημοκρατίας. Έτσι, η προσπάθεια της Μ. Παντελίδου αποσκοπεί στην υλοποίηση δύο στόχων: αφενός να συνεισφέρει τις απόψεις της στο δημόσιο θεωρητικό διάλογο για τις προοπτικές της δημοκρατίας με σημείο αναφοράς την κρίσιμη σχέση της με το φύλο ως θεσμοθετημένης διάκρισης, και αφετέρου, να παρέμβει σ’ έναν πολιτικά επίκαιρο διάλογο σχετικά με τους τρόπους, την πολιτική και τις πολεμικές καταπολέμησης της γυναικείας πολιτικής υποτέλειας, καθώς και σχετικά με τις ιδεολογικές συνιστώσες και συνδηλώσεις των πολιτικών αυτών. Έτσι, η συζήτηση για την πολιτική «υποαντιπροσώπευση» των γυναικών πρέπει να μπει στο δρόμο της αναζήτησης της κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα σε μια συγκεκριμένη δημοκρατική κοινωνία υπερβαίνοντας το εικονικό «εκσυγχρονιστικό» αίτημα των ποσοστώσεων. 

(Κείμενο του 2002 http://www.oocities.org/homo_politicus/reader1.htm)

Το φύλο της σύγχρονης δημοκρατίας είναι ανδρικό. Με το υπάρχον σύστημα σχέσεων των φύλων η "ουσιαστική" δημοκρατία, ακόμη και ως κοινωνική επιδίωξη, είναι αδύνατη. Ο εκσυγχρονισμός της γυναικείας κοινωνικής κατωτερότητας, που επιχειρείται μέσω προνοιακών πολιτικών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων, παρά τις επιμέρους βελτιώσεις, αναπαράγει τη διάκριση πολιτών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Όπως δείχνει άλλωστε και η ελληνική περίπτωση, πολιτικές που δεν αμφισβητούν τη διχοτομία γυναίκες-άνδρες εμπεδώνουν τελικά τον ανδρικό χαρακτήρα της δημοκρατίας. Με αναφορές στην παράδοση της ουτοπικής σκέψης, η συγγραφέας επιχειρεί ένα νέο προσδιορισμό της έμφυλης υπόστασης του υποκειμένου και μας προσφέρει μια ρεαλιστική προοπτική για την υπέρβαση της υπάρχουσας διχοτομίας του φύλου. Μια υπέρβαση που θα καθοδηγείται από, αλλά και θα οδηγεί σε νέες πολιτικές για τους έμφυλους πολίτες, συμβάλλοντας στην πραγμάτωση μιας ουσιαστικότερης δημοκρατίας.
Στο Παράρτημα για πρώτη φορά, πενήντα χρόνια από της θέσπιση της γυναικείας ψήφου στην Ελλάδα, παρουσιάζονται αναλυτικά στοιχεία για τη συμμετοχή γυναικών στα κέντρα λήψεως πολιτικών αποφάσεων.

(Κείμενο από 

http://www.biblionet.gr/book/71668/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85_-_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1,_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%89/%CE%A4%CE%BF_%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82)

Καλή Ανάγνωση 

Θανάσης Τσακίρης

Θεωρία στον Αέρα: Από το χρέος και τη λιτότητα στη διεκδίκηση της δημοκρατίας-Στο ΚΟΚΚΙΝΟ Σάββατο 25 Απριλίου 2015, ώρα 13.00-14.00

Θεωρία στον Αέρα: Έννοιες – Ιδέες – Κριτική

με τη στήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

2^η περίοδος

Στο Κόκκινο  105,5

Θεσσαλονίκη 93,40 – Πάτρα 107,7 

Ηλεκτρονική διεύθυνση εκπομπής: theoriastonaera@gmail.com

 Σάββατο 25 Απριλίου 2015, ώρα 13.00-14.00

28^η εκπομπή

Από το χρέος και τη λιτότητα στη διεκδίκηση της δημοκρατίας

Συζητούν

Αλίκη Κοσυφολόγου, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ΕΚΠΑ

Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Τη συζήτηση συντονίζει

ο Σωτήρης Κοσκολέτος, ερευνητικός συνεργάτης ΙΝΠ

Αρχείο προηγούμενων εκπομπών:

http://poulantzas.gr/ekpompes/

Θεωρία στον Αέρα: Έννοιες - Ιδέες - Κριτική, "Δημοκρατία", Στο Κόκκινο 105,5 Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015, ώρα 13.00-14.00

Θεωρία στον Αέρα: Έννοιες - Ιδέες - Κριτική

με τη στήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

2^η περίοδος

 

Στο Κόκκινο  105,5

Θεσσαλονίκη 93,40 - Πάτρα 107,7 

Ηλεκτρονική διεύθυνση εκπομπής: theoriastonaera@gmail.com

 

Τέσσερις «προεκλογικές» εκπομπές με τίτλους:

Φόβος, Ελπίδα, Αξιοπρέπεια, Δημοκρατία

 

 

 

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015, ώρα 13.00-14.00

18^η εκπομπή

 

Δημοκρατία

 

Συζητούν

Αθηνά Αθανασίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας,

Πάντειο πανεπιστήμιο

 

Κώστας Δουζίνας, καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου, κολέγιο Μπίρμπεκ

 

Τη συζήτηση συντονίζει

η Βαγγία Λυσικάτου, πολιτική επιστήμονας,

ερευνήτρια Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

  

Αρχείο προηγούμενων εκπομπών:

 

http://poulantzas.gr/ekpompes/

Θεωρία στον Αέρα: Έννοιες - Ιδέες – Κριτική "Σύνταγμα, Δημοκρατία, Πολιτική Πρακτική" Στο Κόκκινο 105,5 Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014, ώρα 13.00-14.00

Θεωρία στον Αέρα: Έννοιες - Ιδέες – Κριτική

με τη στήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς

2^η περίοδος

Στο Κόκκινο  105,5

Θεσσαλονίκη 93,40 - Πάτρα 107,7

Ηλεκτρονική διεύθυνση εκπομπής: theoriastonaera@gmail.com

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014, ώρα 13.00-14.00

12^η εκπομπή

Σύνταγμα, Δημοκρατία, Πολιτική Πρακτική

Συζητούν

Ιφιγένεια Καμτσίδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια

Συνταγματικού Δικαίου, ΑΠΘ

Γιάννης Μαυρής, πρόεδρος της Public Issue

Τη συζήτηση συντονίζει

ο Νίκος Θεοχαράκης, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας,

Πανεπιστήμιο Αθηνών

Αρχείο προηγούμενων εκπομπών:

http://poulantzas.gr/institute.php?id=0&subId=969

Tsakthan Daily, 18/8/2013 - Αντίσταση και επανενοποίηση της κοινωνίας με βάση τη δημοκρατία και την ελευθερία

Tsakthan Daily, 18/8/2013

Αντίσταση και επανενοποίηση της κοινωνίας με βάση τη δημοκρατία και την ελευθερία

Η Αrendt φτάνει στο σημείο να τονίσει ότι ακόμη και ανάμεσα στις κλασικές τυραννίες και στον ολοκληρωτισμό υπάρχει μια ακόμη ουσιαστική διαφορά : η τυραννία ή η στρατιωτική δικτατορία αφήνουν – συνειδητά ή ασυνείδητα, αδιάφορο, – έστω και κάποιες ελάχιστες χαραμάδες ελευθερίας στον άνθρωπο να χαρεί την ιδιωτική του ζωή, ο ολοκληρωτισμός σκοπεύει στο κλείσιμο κι αυτής της χαραμάδας. Η αρνητική ελευθερία που ένα της βασικό στοιχείο είναι το «δικαίωμα στο όνειρο» θεωρείται ως η άκρη της κλωστής που άμα την τραβήξει κανείς θα ξεσκιστεί ολόκληρο το ψεύτικο οικοδόμημα του ολοκληρωτισμού. Γι’ αυτό και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ο άνθρωπος-μάζα οδηγείται στην τέλεια απόγνωση ώστε να μην ελπίζει έστω και σε έναν θεό, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός: ο άνθρωπος, η φύση, η κοινωνία, η ακόμη κι ο «πανταχού παρών και τα πάνθ’ ορών» που από τα γεννοφάσκια του μαθαίνει να γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος στα πλαίσια της διαδικασίας του εκ-κοινωνισμού του. Οι έγκλειστοι των στρατοπέδων οδηγούνται στην απόρριψη κάθε έννοιας περί χρησιμότητας ακόμη και του εαυτού τους. Αισθάνονται άχρηστοι. Και ως άχρηστοι, χωρίς θεό χωρίς βουλή, οδηγούνται στα κρεματόρια ή αφήνονται στο έλεος της παγωμένης φύσης. Ο ολοκληρωτισμός έκανε τους ανθρώπους να νοιώσουν πως δεν έχουν καμία αξία. Νομιμοποίησε το έγκλημα όχι μόνο για τους καθ’ έξιν κατά σύστημα εγκληματίες αλλά το έκανε αποδεκτό και από τα ίδια τα θύματα : ο «φονιάς με το θύμα αγκαλιά» κατά την παρανόηση μιας από τις εκδοχές. Η αντίστοιχη, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό τελειοποιημένη, στρατηγική ακολουθήθηκε και από την άλλη πλευρά, τη Σταλινική. Ας θυμηθούμε τις δίκες της Μόσχας: ο αθώος ομολογούσε το έγκλημα που δεν διανοήθηκε ποτέ να διαπράξει για να σώσει όχι τον εαυτό του αλλά τη «σοσιαλιστική» πατρίδα. Δεν ήταν οι ομολογίες μονάχα προϊόντα βασανιστηρίων. Οι Ναζιστές και οι Σταλινικοί βασίστηκαν στη γνήσια ανιδιοτέλεια των στρατευμένων οπαδών τους για να δηλώσουν στον έξω κόσμο ότι τα καθεστώτα τους είναι τόσο τελειοποιημένα που ακόμη και η διαφωνία ως προς μια επιμέρους πολιτική δεν μπορεί παρά να εντάσσεται σε μια ενιαία λογική. Η διαφωνία είναι και αυτή προγραμματισμένη. Αντίθετα, πολλές φορές η συμφωνία με την ολοκληρωτική ιδεολογία είναι που βάζει σε υποψία τους ολοκληρωτικούς ηγέτες. Ενώ η σκέψη απαγορεύεται ρητώς και δια ροπάλου, εν τούτοις υπαγορεύεται στην πράξη, για να είναι σε θέση ο ολοκληρωτικός ηγέτης να χρησιμοποιεί σαν πιόνια μιας πολιτικής σκακιέρας τους υποταγμένους του. Στο όνομα της αποτελεσματικότητας της πολιτικής του ο ηγέτης κάνει ρουά ματ πριν ακόμα ξεκινήσει την παρτίδα.

Η εξουσία έχασε την πραγματική της έννοια, κατά την Arendt, κι έγινε ωμή βία, τρόμος, σιωπή. Όμως υπήρξαν κραυγές στη σιωπή. Αν οι ιδεολόγοι του ολοκληρωτισμού νομίζουν πως ο ολοκληρωτισμός ποτέ δεν πεθαίνει, έχουν και δίκιο και άδικο. Όταν ο Αδόλφος και η Εύα αυτοκτονούσαν σ’ εκείνο το Βερολινέζικο υπόγειο για να μην δώσουν τη χαρά στους Σοβιετικούς στρατιώτες που κατελάμβαναν την πρωτεύουσα του Γ Ράιχ να τους συλλάβουν ήξεραν πως η φυσική τους παρουσία δεν ήταν πλέον απαραίτητη. Ο Αδόλφος γνώριζε πως σε κάποια άλλη στιγμή της ιστορίας, που είναι γνωστή για τα καπρίτσια της, ίσως σε κάποιο άλλο τόπο και, βεβαίως, υπό άλλες συνθήκες, κάποιος άλλος άνθρωπος με «έμφυτη προσωπικότητα» τόσο ισχυρή ώστε να ξεχωρίζει από το ασήμαντο πλήθος των μαζανθρώπων θα προσπαθήσει να ξαναοργανώσει το πλήθος των ανωνύμων σε ένα νέο ολοκληρωτικό παν-κίνημα με στόχο την κατάργηση της ανθρωπότητας, των ίδιων των ανθρώπων με τα φυσικά τους δικαιώματα. Και ο ολοκληρωτισμός που τότε δεν δεσμευόταν από τα εθνικά όρια και επεκτεινόταν για χάρη της επέκτασης σε ολόκληρο τον πλανήτη, ίσως αύριο να προσπαθήσει να διευρύνει τα όρια της επέκτασής του και πέρα από τα όρια της τόσο υποτιμημένης στην αντίληψή του ανθρωπότητας. Οι νέοι Άριοι ίσως να είναι γήινοι στην καταγωγή αλλά όχι στην εμβέλεια.

 Πάντως η ιδιότητα του ανθρώπου-πολίτη όπως την όρισε ο Αριστοτέλης μπορεί να αποδείξει ενεργοποιούμενη και το άδικο των ιδεολόγων του ολοκληρωτισμού. «Οι ολοκληρωτικοί υπερηφανεύονται ότι είναι ο ισχυρός βραχίονας της ιστορικής αναγκαιότητας. Αυτοαναγνωρίζονται ως οι νέες και σφριγηλές δυνάμεις που αγωνίζονται εναντίον μιας παλιάς, παρακμάζουσας τάξης πραγμάτων. Ισχυρίζονται πως πρέπει να αποδείξουν, και δεν μπορούν να αποδείξουν. Εν τούτοις πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε στο δικό τους έδαφος, και να έχουμε τις λύσεις τις δικές μας για τα δικά τους προβλήματα. Δεν θα είναι και τόσο εύκολο καθήκον. Όμως αν πετύχουμε, τότε η ελευθερία θα αποδειχτεί πάντα νέα, και η καταστροφή που βρίσκεται στη ρίζα όλων των ολοκληρωτισμών θα στραφεί εναντίον του ίδιου του ολοκληρωτισμού» έγραφε από το Λονδίνο την 1η Δεκεμβρίου του πρώτου έτους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο μαρξιστής της Σχολής της Φραγκφούρτης Franz Borkenau. Το μήνυμα του ήταν ένα και μοναδικό : Αντίσταση και επανενοποίηση της κοινωνίας με βάση τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Θανάσης Τσακίρης

http://tsakiris.snn.gr 

http://tsakthan.blogspot.com  

http://tsakthan.wordpress.com  

http://antiracistes.wordpress.com  

http://homoecologicus.wordpress.com  

http://leftypedia.wordpress.com  

http://greekunions.wordpress.com  

http://femininmasculin.wordpress.com  

http://ilioupoli.wordpress.com 

http://homopolitics.wordpress.com  

http://politicalperson.wordpress.com 

http://cantpaydontpay.wordpress.com 

http://pringkipessa.wordpress.com  

http://redferryman.wordpress.com

http://civilrightsgreece.wordpress.com   

http://adotoe.wordpress.com 

http://easpemporiki.wordpress.com 

http://www.easp.gr

 

ATAKA ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

“Ο Αντώνης Σαμαράς θα υποδυθεί τον Νίκο Καζαντζάκη”

http://pitsirikos.net/2013/08/%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B4%CF%85%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF/

Σαν σήμερα

1961: Ολοκληρώνεται η κατασκευή του Τείχους του Βερολίνου.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/almanac/1808#ixzz2cJPYq8JV

Επέτειοι

Παγκόσμια Ημέρα Φάρων.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Δρόμοι που αγάπησα

http://www.youtube.com/watch?v=DiGjpoh3kQk

Βιτάλη Ελένη

Em

Δρόμοι που χάθηκαν με σένα πλάι μου

D          Em

δεν είσαι εδώ

Em

Σκιά που έφυγε μέσα στη θύμηση

D      Em

ήσουν εσύ

Am

Σβήνεις και χάνεσαι κι όμως ξανάρχεσαι

         Em

κι ακροβατώ

Am

Δρόμοι που αγάπησα ένα αδιέξοδο

           Em D Em

δεν είσαι εδώ

Κι εγώ να χάνομαι φτιάχνοντας το αύριο

και προορισμούς

Δρόμους περπάτησα πόρτες που άνοιξα

για να σε βρω

Σβήνω και χάνομαι κι όλο ξανάρχομαι

κι ακροβατώ

σβήνεις και χάνεσαι κι όλο ξανάρχεσαι

και σ' αγαπώ

Πνοή της θάλασσας μέρα που πέταξε

και δεν γυρνά

μοιάζει κι η αγάπη μ' ένα χαμόγελο

που προσπερνά

σβήνεις και χάνεσαι κι όλο ξανάρχεσαι

και μου γελάς

σβήνεις και χάνεσαι κι όλο ξανάρχεσαι

και μ' αγαπάς

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η τέχνη να είσαι ευτυχισμένος
Συγγραφείς:   Άρθουρ Σοπενάουερ
Θέμα:  Φιλοσοφία
Εκδότης: Γνώση
Μετάφραση:  Λεωνίδας Καρατζάς
Σελίδες:  128
ISBN: 9789602358603
Ημ. Έκδοσης: 01/01/2013
Περιγραφή:
Αυτό που έχουμε μέσα μας, αυτό που μας συντροφεύει ακόμα και στην άκρα μοναξιά, αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αλλά ούτε και να μας το δώσει, είναι πολύ πιο ουσιαστικό απ όλα τα αγαθά που μπορεί να διαθέτουμε, απ όλες τις εντυπώσεις που μπορεί να δίνουμε στους άλλους. ΑΡΘΟΥΡ ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ