Σ ΥΡ ΙΖ Α Ε Ν Α Κ Ο Μ Μ Α Ε Ν Κ Ι Ν Η Σ Ε Ι Από τη διαµαρτυρία στη διακυβέρνηση

Σ ΥΡ ΙΖ Α
Ε Ν Α Κ Ο Μ Μ Α Ε Ν Κ Ι Ν Η Σ Ε Ι

Από τη διαµαρτυρία στη διακυβέρνηση
Επιµέλεια: Γιάννης Μπαλαµπανίδης

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ, στη νέα σειρά ΘΕΜΕΛΙΟ | ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και σε επιµέλεια του Γιάννη Μπαλαµπανίδη, ο συλλογικός τόµος: ΣΥΡΙΖΑ Ένα κόµµα εν κινήσει. Από τη διαµαρτυρία στη διακυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόµµα που αναδύθηκε αιφνιδίως, προκάλεσε έντονα πάθη, εκτοξεύθηκε από ελάσσων παίκτης σε δύναµη διακυβέρνησης µέσα σε µια συγκυρία όπου η οικονοµική κρίση συµβαδίζει µε την πολιτική, αφήνοντας βαθύ αποτύπωµα στην εποχή του. Από πολλές απόψεις είναι ένα πρίσµα µέσα από το οποίο µπορούµε να διαβάσουµε τη σηµερινή Ελλάδα, την ευρωπαϊκή Αριστερά, την πολιτική στους ταραγµένους καιρούς µας.
Πώς µελετάµε όµως ένα κόµµα που αλλάζει – και µάλιστα τόσο πολύπλευρα όσο ο ΣΥΡΙΖΑ του 2008 σε σχέση µε τον ΣΥΡΙΖΑ του 2018 (αλλά και τον Συνασπισµό του 1998); Αυτό είναι ένα βασικό ερώτηµα µε το οποίο καταπιάνεται αυτός ο τόµος, εξετάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόµµα εν κινήσει, που ήδη πριν την κρίση επανεπινοεί ριζικά τον εαυτό του και µέσα στην κρίση επαναπροσδιορίζεται διαρκώς, περνώντας από τη φάση της εκτόξευσης (2009-2012) στην προετοιµασία για τη διακυβέρνηση (2012-2015) και τέλος στην άσκηση της εξουσίας (2015-2019).
Βασική επιδίωξη είναι να προσεγγιστεί η πολυπαραγοντική και παράδοξη ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς η ανάλυση να εγκλωβίζεται στο πρίσµα της δικαίωσης ή της προδοσίας, της
λύτρωσης ή της δηµαγωγικής παραπλάνησης. Το εγχείρηµα συνίσταται σε µια σειρά προσεγγίσεις που αφορούν την εκλογική κοινωνιολογία, την κοµµατική οργάνωση και στρατηγική, τα κοινωνικά κινήµατα, τον πολιτικό λόγο και την ιδεολογία, την ιστορία, το κράτος και τις δηµόσιες πολιτικές, τον κοµµατικό ανταγωνισµό, τη συγκριτική πολιτική. Εάν κάτι
τις συνέχει, δεν είναι αναγκαστικά ένα κοινό συµπέρασµα όσο µια κοινή διερώτηση: πώς θα µπορούσαµε να εννοιολογήσουµε το πολιτικό πρόταγµα που εκλεκτικιστικά συνθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και να ερµηνεύσουµε την ανθεκτικότητα που δείχνει να έχει, καθώς διά της ιδεολογικής (του) αµφισηµίας εγκαθίσταται ως βασικός πόλος της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Υπάρχουν συνέχειες µέσα στην αλλαγή; Τι είδους φυσιογνωµία συνθέτουν οι προσαρµογές,
οι µετασχηµατισµοί και οι µεταµορφώσεις του; Παραµένει ανοιχτό το ερώτηµα αν πρόκειται για ένα νέο παράδειγµα αριστερής πολιτικής ή για το πέρασµα στην άλλη όχθη, ενός
σοσιαλδηµοκρατικού κόµµατος εξουσίας – ή για έναν «πειραµατισµό» σε µια εποχή όπου οι πολιτικές ταυτότητες µοιάζουν πιο ρευστές από ποτέ, επιτρέποντας να αναδύονται µορφολογίες ακατάτακτες.

Στον τόµο αυτό συνεργάστηκαν οι: Κώστας Ελευθερίου • Χρήστος Ηλιάδης • Γιώργος Κατσαµπέκης • Γιάννος Κατσουρίδης • ∆ανάη Κολτσίδα • Νάσος Κορατζάνης • Κωστής Κορνέτης • Παναγιώτης Κουστένης • Ευγενία Κοψίδη • Κατερίνα Λαµπρινού • Σωτηρία Λιακάκη
• Ζωή Λευκοφρύδη • Γιάννης Μπαλαµπανίδης • Ρούλα Νέζη • Νίκος Νικολακάκης • ∆ηµήτρης Παπανικολόπουλος • Χρήστος Πιέρρος • Βίβιαν Σπυροπούλου • Άγγελος Χρυσόγελος

"Αχ Εξουσία" Τρίτη 18/10: καλεσμένος o Βασίλης Ασημακόπουλος (νομικός και Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης)

"Αχ Εξουσία" Τρίτη 18/10: καλεσμένος o Βασίλης Ασημακόπουλος (νομικός και Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης)

Αχ Εξουσία: Θέματα Πολιτικής και Ερωτικής Κοινωνιολογίας
Επιμελείται και παρουσιάζει ο Θανάσης Τσακίρης ή Πανελλαδίξ ή Homo Politicus ή tsakthan

Την Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016 (8-9 μμ) καλεσμένος μας είναι ο Βασίλης Ασημακόπουλος (νομικός και Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης). Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Πορεία Αριστερά (εκδ. Γόρδιος, 2016) θα συζητήσουμε για την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σας περιμένουμε, όπως πάντα, στον φιλόξενο
http://www.ilioupolisonline.gr/radio/index.html

Tsakthan Randomly - Η πρώτη γενιά της Διαβουλευτικής Δημοκρατίας

• Δημοψήφισμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα τη μνημονιακή συμφωνία τελικά δεν θα γίνει. Από μια σκοπιά καλώς γιατί πού να διαβάζεις μέσα στη φάση του καύσωνα κάτι εκατοντάδες (ή χιλιάδες ;) σελίδες! Δε λέει! Αν είναι ας τις διαβάσουμε παρά θίν' αλός στην Αντίπαρο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μέλη ή στη λαγκάδα της Αμοργού κι ύστερα να εξεταστούμε από επιτροπή ελεγκτών που θα πιστοποιήσει τις γνώσεις μας γύρω από το θέμα και θα βεβαιωθεί ότι διαθέτουμε τα κατάλληλα voting skills ώστε να μας επιτραπεί να πούμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Αν, στο μεταξύ, δεν μας το απαγορέψουν οι κ.κ. Μεϊμαράκης, Γεννηματά και Σταύρος.
• Έτσι θα έχει εφαρμοστεί η "διαβουλευτική δημοκρατία". Ας δούμε, όμως, πώς διαμορφώθηκε ιστορικά η θεωρία αυτή που ήδη μετρά τρεις γενιές θεωρητικών, έστω κι αν η πρώτη δεν την αποκαλούσε έτσι. Σήμερα, λοιπόν, θα ξεκινήσουμε να μιλήσουμε για την πρώτη γενιά.
• Το 1927 ο Αμερικάνος πολιτικός φιλόσοφος John Dewey στο βιβλίο του The Public and its Problems τόνισε ότι οι πολίτες θα πρέπει να συνειδητοποιούν την κοινή συλλογική θέση τους και το ποιοι είναι μέσα από την μεταξύ τους διαβούλευση και διαμορφώνουν συλλογικές λύσεις στα προβλήματά τους.

• Ο Σκοτσέζος Αlexander D. Lindsay στο βιβλίο του The essentials of democracy (1929) επισήμανε ότι η συλλογική συζήτηση για τη συλλογική λήψη αποφάσεων είναι σημαντικότερη διαδικασία σε σχέση με την συνάθροιση προτιμήσεων του θεσμού των βουλευτικών και άλλων παρόμοιων εκλογών.

• Ο Άγγλος πολιτικός επιστήμονας Ernest Barker με τη σειρά του στο έργο του Principles of Social and Political Theory (1951) έβλεπε τη δημοκρατία ως κοινή συζήτηση μεταξύ των πολιτών που θα καταλήγει σε μια συμφωνία που θα γίνεται αποδεκτή από την ευρεία πλειοψηφία, αν όχι και το σύνολο των εμπλεκομένων πολιτών.

• Τον όρο "διαβουλευτική δημοκρατία" τον επινόησε ο Joseph Bessete το 1980 ερευνώντας το Κογκρέσο των ΗΠΑ ("Deliberative Democracy: The Majority Principle in Republican Government,"  στο Democratic is the Constitution?, Washington, D.C., AEI Press.)

• Ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης,  
  Jürgen Habermas  θεωρεί (The Theory of Communicative Action, 1981) ότι η διαβουλευτική δημοκρατία θέτει ως κεντρική θέση της τη δέσμευση στην συναινετική απόφαση που θα βασίζεται στην ελεύθερη και ισότιμη διαβούλευση μεταξύ των συμμετεχόντων, με επικοινωνία που βασίζεται στην παροχή εξηγήσεων,  και που προϋποθέτει ανοιχτά μυαλά από τη μεριά των συμμετεχόντων έτσι ώστε να επηρεάζονται μόνο από τη δύναμη του καλύτερου επιχειρήματος στην προσπάθειά τους  να επιτύχουν το δημόσιο συμφέρον. Στην πορεία ανέπτυξε μια δυο επιπέδων προσέγγιση της διαβουλευτικής δημοκρατίας. Η κοινή γνώμη που θα προκύπτει από την διαβούλευση των πολιτών στη "δημόσια σφαίρα" θα παραλαμβάνεται από τους εκλεγμένους πολιτικούς  εκπροσώπους των πολιτών και μέσω αυτών θα τροφοδοτείται η διαδικασία της χάραξης και εφαρμογή δημοσίων πολιτικών.

 

Συνεχίζεται....

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ



ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ

 Πήγα στο σινεμά να δω το Pride (2014) του Matthew Warchus με πολύ υψηλές προσδοκίες. Όμως, μπορώ να πω με σιγουριά ότι η ταινία ξεπέρασε και την πιο αισιόδοξη φαντασία μου. Με την πρώτη ματιά, πρόκειται για μια ταινία με απίστευτο χιούμορ και ξεκαρδιστικές ατάκες, με ιδανικό ρυθμό και ευαισθησία που θα συγκινήσει και τους πιο σκληρόπετσους. Με μια δεύτερη ματιά, το Pride μας μαθαίνει πώς να αγωνιζόμαστε.

Η ταινία εκτυλίσσεται την περίοδο της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων στη Βρετανία (1984- 1985) και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η “σιδηρά κυρία” Μάργκαρετ Θάτσερ χρησιμοποιούσε κάθε είδους μέσο για να εξοντώσει την απεργία, από τη βία της αστυνομίας μέχρι τη δυσφήμηση και τη συκοφαντία. Κάποια μέλη της ΛΟΑΤ κοινότητας διέκριναν τις ομοιότητες της βιαιότητας αυτής απέναντι στους ανθρακωρύχους με τη βία που αντιμετώπιζαν καθημερινά και οι ίδιοι από το καθεστώς της Θάτσερ. Έτσι αποφάσισαν να ιδρύσουν ομάδες υποστήριξης: «οι γκέι και οι λεσβίες υποστηρίζουν τους ανθρακωρύχους». Η ομάδα που περιγράφεται στην ταινία είχε ως βάση το Λονδίνο και κατάφερε να μαζέψει περίπου 20000 λίρες για τις οικογένειες των απεργών.

Φυσικά, η διαδρομή δεν ήταν στημένη με ροδοπέταλα. Πολλοί ΛΟΑΤ δεν έβλεπαν τους απεργούς ως συμμάχους γιατί είχαν βιώσει ομοφοβία και απαξίωση σε τέτοιους χώρους. Επίσης, πολλοί ανθρακωρύχοι δυσκολεύονταν να ξεπεράσουν τη συντηρητική τους ανατροφή και αρνιόταν να δεχτούν χρηματική βοήθεια από τους γκει. Όμως τελικά, διοργανώθηκαν πολυάριθμες κοινές εκδηλώσεις, δημιουργήθηκαν ισχυροί δεσμοί ανάμεσα στις δύο ομάδες και, πάνω από όλα, αναδιαμορφώθηκαν συνειδήσεις.

Το καθεστώς προσπάθησε να διαλύσει τη συμμαχία και να τη χρησιμοποιήσει για να υπονομεύσει την απεργία. Έτσι η ομοφοβική αλλά και αντεργατική εφημερίδα The Sun δημοσίευσε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Ανθρακωρύχοι και Ανώμαλοι» (Pits and Perverts). Οι ΛΟΑΤ ομάδες, όμως, είχαν γρήγορα αντανακλαστικά και διοργάνωσαν ομότιτλη συναυλία. Η συναυλία Pits and Perverts μάζεψε περισσότερα χρήματα και περισσότερο κόσμο από κάθε άλλο γεγονός και, τελικά, το υβριστικό άρθρο έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Έγινε σύμβολο της αλληλεγγύης και της αντίστασης απέναντι στη Θάτσερ.

Όπως γνωρίζουμε η απεργία δεν κέρδισε. Όμως η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους ΛΟΑΤ και τους ανθρακωρύχους δεν εξαντλήθηκε με το τέλος της και η συμμαχία αυτή ήταν σημείο καμπής για την προώθηση των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στο πράιντ του 1985 συμμετείχαν και, μάλιστα, ηγήθηκαν της πορείας μπλοκ ανθρακωρύχων. Επιπλέον, για πρώτη φορά το 1985 το εργατικό κόμμα εισήγαγε στις αρχές του τα ΛΟΑΤ δικαιώματα. Προηγούμενες απόπειρες είχαν αποτύχει, αλλά το 1985 το πολύ σημαντικό σωματείο των ανθρακωρύχων δε δεχόταν διαπραγμάτευση. Η υποστήριξη των ανθρακωρύχων συνεχίστηκε με πάθος απέναντι σε κάθε ομοφοβική νομοθεσία, όπως αυτή του 1988 που καθιστούσε παράνομη κάθε δημόσια γκέι «προπαγάνδα».

Όλα τα παραπάνω είναι ιστορία και αντικατοπτρίζονται πολύ έντεχνα σε αυτήν την ταινία, που δε χαρίζεται σε κανέναν. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν προσπάθησαν να κανονικοποιήσουν τους ΛΟΑΤ για να μην ενοχλήσουν αντιλήψεις που «αποδέχονται» τους γκέι αρκεί να εμπίπτουν στην αισθητική που τους επιβάλλεται. Ακόμα ένα ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας αφορά το ρόλο που είχαν οι γυναίκες στην υπεράσπιση της απεργίας και πώς αυτή η διαδικασία τις χειραφέτησε. Το σημαντικότερο σημείο κριτικής μπορεί να είναι η μηδαμινή αντιπροσώπευση διαφορετικών φυλών και χρωμάτων.

Βλέποντας το Pride δεν μπορούσα να μην κάνω την αναλογία με την απεργία των καθαριστριών στην Ελλάδα. Ποιος θα περίμενε να δει το μπλοκ αυτών των γυναικών στο Athens pride; Και ποιος θα περίμενε ότι θα ξεπρόβαλαν σημαίες ουράνιο τόξο στις κινητοποιήσεις των καθαριστριών; Ή ότι ένα κομμάτι της πορείας του pride στη Θεσσαλονίκη θα άλλαζε πορεία για να ενωθεί με τις φωνές των εργαζομένων της ΕΡΤ; Τελικά όταν οι άνθρωποι κινούνται μπορούν να δημιουργηθούν οι πιο ιδιαίτερες, αλλά και πολύτιμες, συμμαχίες κι έτσι μόνο προχωράει η ιστορία μπροστά.

Για ποιους είναι, λοιπόν, αυτή η ταινία; Είναι για όποιον θέλει να περάσει ένα βράδυ βλέποντας μια καλογυρισμένη ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες. Για όποιον θέλει να γελάσει, να ξεφύγει από την καθημερινότητά του ή και να μοιραστεί λίγη από τη δύναμη που έχει προσφέρει η έννοια της αλληλεγγύης. Η ταινία αυτή είναι σίγουρα για κάθε γκέι ή τρανς άτομο που έχει αγαναχτήσει από τη στάση της κοινωνίας και θέλει να της γυρίσει την πλάτη. Πάνω από όλα όμως αυτήν την ταινία πρέπει να δει κάθε αριστερός άνθρωπος, κυρίως αν έχει αμφιβολίες για την πάλη για τα ΛΟΑΤ ζητήματα. Είμαι σίγουρη ότι μέχρι το τέλος της ταινίας θα έχουν όλοι αντιληφθεί το εμβληματικό σύνθημα των ανθρακωρύχων: «Ενωμένοι κρατάμε, γιατί η ένωση είναι δύναμη».

Δανάη Παπαδοπετράκη

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ



Σώπα κι άκουσε
1987 
Ελένη Τσαλιγοπούλου

Στίχοι:  

Γιώργος Ζήκας & Μαρία Αρκουλή

Μουσική:  

Γιώργος Ζήκας https://www.youtube.com/watch?v=1CRuzheqIYE   Έχω στα πόδια μου φευγιό, 
στα χέρια μου μηδενικό, 
και στην καρδιά μου έχω πόνο.
Τ’ αστέρι μου ακολουθώ
σ’ αέρα, γη και σε βυθό
και μυστικά μαθαίνω.

Σώπα κι άκουσε, στ’ αφτιά σου τρέχουν νά ’ρθουν, 
σώπα κι άκουσε, οι ήχοι που έχω αφήσει.
Σώπα κι άκουσε, τ’ αστέρια σού μιλάνε, 
σώπα κι άκουσε, σου γλυκοτραγουδάνε.

Μα εγώ δεν ξέρω ρίμες και λόγια μαγικά
τραγούδια να σου γράψω.

Σαν ακροβάτης στο σκοινί, 
σαν σβούρα περιστροφική
γυρνώ μα δε στεριώνω.
Στου χρόνου μέσα το σκοπό, 
στης φύσης μέσα το χορό
κρατάω το ρυθμό μου.


 

Tsakthan Randomly - Καρέκλα Αγάπη μου

Tsakthan Randomly 25 Ιουλίου 2015

 

ΚΑΡΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έπιασε την καλύτερη σεζλόνγκ της πλαζ και δεν λέει την αφήσει. Θα γίνει και χειμερινός κολυμβητής. Θα φυσάει ο μπάτης, ο μαΐστρος θα μουγκρίζει, βροχές θα λασπώνουνε την άμμο και φτιάχνει παλάτια, καρχαρίες θα τον πλησιάζουν στην ακτή, αλλά βράχος αυτός κι η καρέκλα του εκεί 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα και 365 ημέρες το χρόνο.

 

Η ΖΩΗ ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ;    

Η νέα φράση της μοδός: "θεσμική δυσλειτουργία". Φράση από αυτές που κανείς δεν διευκρινίζει αλλά που βολεύει πολλούς. Έτσι γίνεται στόχος η Ζωή ανεξαρτήτως πράξεων και παραλείψεων ώστε σε κατάλληλη στιγμή να καρατομηθεί από "κύκλους του Μαξίμου" με τις ευλογίες των μνημονιακών ποταμοφυλάκων, των swinging right-wingers και μικρότερων πολιτικών τζακιών.

 

 

ΤΙΤΙΒΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ "ΓΡΑΜΜΗ"

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τη χώρα κυβερνούσε μέσω fax  από το κρεβάτι του πόνου στο  νοσοκομείο Χέρφιλντ της πρωτεύουσας της Γηραιάς Αλβιόνας στο εκκολαπτήριο στελεχών "Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου" ανέτειλε ο Δημήτρης Παπαδημούλης που σήμερα ανακηρύσσεται σε βασιλιά των τιτιβισμάτων δίνοντας με 140 χαρακτήρες "γραμμή" στον πρωθυπουργό για το με ποιον να πάει και ποιον να αφήσει. Εμείς οι "παλιοχαρακτήρες" επιμένουμε στο πολυλογάδικο ιστολόγιο και στο "καταραμένο" facebook.

 

 

CYBER PLASTER CAST

Κυβερνογύψος. 41 χρόνια Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Μακριά από εμένα η  άποψη ότι  τίποτε δεν άλλαξε στη χώρα. Αυτό που άλλαξε ότι για κάθε νομοσχέδιο που θα προωθείται στην Βουλή των Ελλήνων θα χρειάζεται προηγούμενη προέγκριση από τους "θεσμούς" (τρόικα, eurogroup). Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο θα πάρει φωτιά και εμείς απαντάμε μέσω fb.

 

 

 

 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com  

 

ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ

TOP 40 ROMANTIC PIANO LOVE SONGS INSTRUMENTAL BACKGROUND MUSIC

https://www.youtube.com/watch?v=MTmBbwjivvs

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Οι διάδοχοι του Μαρξ

http://www.nissides.gr/greek/dokimia/4.html

 

Ο Ζακ Ελλύλ (1912-1994) γεννήθηκε στο Μπορντώ. Σπούδασε νομικά (διδάκτωρ το 1936) και δίδαξε στο Μονπελιέ, στο Στρασβούργο, στο Κλερμόν-Φεράν. Από το 1940 έως το 1944 συμμετείχε στην αντίσταση εναντίον των γερμανών κατακτητών. Μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, άρχισε να διδάσκει στο Μπορντώ, στο Ίδρυμα Πολιτικών Μελετών (από το 1947). Από τα πολλά έργα του, που επηρέασαν πολύ τους στοχαστές στη Γαλλία και στις Η.Π.Α., αναφέρουμε τα ακόλουθα:
Η τεχνολογική/ τεχνική κοινωνία
Μεταμόρφωση του αστού
Προπαγάνδες
Η προδοσία της Δύσης
Αναρχία και χριστιανισμός
Η πολιτική αυταπάτη.
Επί τριάντα χρόνια ο Ζακ Ελλύλ παρέδιδε στους φοιτητές του έναν κύκλο μαθημάτων για τους διαδόχους του Μαρξ. Αυτά τα μαθήματα αποτελούν τον παρόντα τόμο. Πραγματεύεται εδώ τις τάσεις και τα ρεύματα που απορρέουν από τις διαφορετικές ερμηνείες που δόθηκαν σε διφορούμενα σημεία του έργου του Μαρξ και οδήγησαν στη δημιουργία ρευμάτων στα πλαίσια της μαρξιστικής σκέψης, που ήταν συνήθως εχθρικά μεταξύ τους: Ζαν Ζωρές, Ζωρζ Σορέλ, Έντουαρντ Μπέρνσταϊν, Καρλ Κάουτσκυ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Βλαντιμίρ Ίλλιτς Λένιν, Γκεόργκι Πλεχάνοφ… Συμπληρώνει το βιβλίο του με την εξέταση των τσεχοσλαβάκων μαρξιστών, στους οποίους βασίστηκε η λεγόμενη "ʼνοιξη της Πράγας" το 1968 (Ράντοβαν Ρίχτα, Ότα Σικ). Όπως λέει: "ανέκτησα μια κάποια ελπίδα για την υπόθεση του σοσιαλισμού εν γένει, όταν συνάντησα τη σκέψη των τσεχοσλοβάκων μαρξιστών: επιχειρούσαν να δώσουν μια μαρξιστική απάντηση στα προβλήματα μιας τεχνολογικής/ τεχνικής κοινωνίας".

Το επιβλητικό έργο του Ζακ Ελλύλ (1912-1994) καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από δυο στοιχεία: τη συνάντησή του με τη σκέψη του Μαρξ, η οποία θα τον εμπνεύσει και θα τον επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό, παρ’ ότι την θεωρεί ξεπερασμένη, και τη θρησκευτική του πίστη, που θα τον οδηγήσει να μελετήσει τη Βίβλο και τη χριστιανική θεολογία. Μαρξιστής μέχρι τη δεκαετία του 1930, ο Ελλύλ θα εγκαταλείψει τον μαρξισμό με αφορμή τις δίκες της Μόσχας. Θα παραμείνει, ωστόσο, κριτικός στοχαστής και με το έργο του θα καταγγείλει την κυριαρχία της τεχνικής, που αναγορεύει τα μέσα σε σκοπούς και απειλεί την ανθρώπινη ελευθερία. Στον παρόντα τόμο συγκεντρώνονται τα μαθήματα που παρέδωσε ο Ελλύλ στους φοιτητές του Ιδρύματος Πολιτικών Ερευνών του Μπορντώ για την εξέλιξη της μαρξιστικής σκέψης μετά τον Μαρξ. Ένα κρίσιμο ερώτημα, στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει ο γάλλος στοχαστής, είναι τούτο: Πώς εξηγείται το μεγάλο πλήθος και η ποικιλία των μαρξισμών; Πώς εξηγούνται οι σοβαρές αποκλίσεις μεταξύ των ερμηνευτών της σκέψης του Μαρξ; Ο Ελλύλ επισημαίνει τις αντινομίες που εμπεριέχει το έργο του Μαρξ, οι οποίες τροφοδότησαν τις διαφορετικές ερμηνείες.

(Θανάσης Γιαλκέτσης, Βιβλιοθήκη της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, 482, 14.12.2007)

[ISBN: 960-8263-15-8]

 

 

 

 

 

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ-Tεύχος 127, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2014

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ

Tεύχος 127, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2014

 

Στο νέο τεύχος των Σύγχρονων Θεμάτων, στη στήλη «Έπεα πτερόεντα» φιλοξενούμε το κείμενο του ολλανδού πολιτικού επιστήμονα Cas Mudde που εξηγεί γιατί δεν είμαστε όλοι Σαρλί και γιατί αυτό είναι πρόβλημα, καθώς και το κείμενο του Κώστα Κανελλόπουλου για τη μεταδημοκρατία, τον ΣΥΡΙΖΑ και το PODEMOS.

Στη μνήμη του δημοσιογράφου και δάσκαλου Σοφιανού Χρυσοστομίδη γράφει η Μαρία Κομνηνού, ενώ αναδημοσιεύουμε και ένα παλιότερο κείμενο του Στέφανου Πεσμαζόγλου με αφορμή την έκδοση της συλλογής άρθρων Ελεύθερα και απροκατάληπτα.

Στα «Άρθρα και Μελέτες», ο Γιώργος Φαράκλας γράφει για τη διεκδίκηση της ισότητας και την κατάκτηση του ελεύθερου χρόνου, η Ελένη Στυλιανού μεταφράζει τη συνθετική βιβλιοκρισία του καθηγητή συγκριτικής λογοτεχνίας Bruce Robbinsμε τίτλο «Μπαλιμπαρισμός!», ο Βαγγέλης Μπιτσώρης αναζητά την πολιτική διάσταση του Συμβάντος στον Ντεριντά και ο  Ευθύμης Παπαταξιάρχης ιχνογραφεί την πολιτικοποίηση της «φιλοξενίας» στην εποχή της κρίσης.

Ο Γιώργος Κατσαμπέκης διερευνά τις μεταμορφώσεις του πολιτικού σχεδίου του «εκσυγχρονισμού» και τη στρατηγική της Αριστεράς σήμερα, ο Λεόν Σαλτιέλ γράφει για τις προσπάθειες διάσωσης εβραιοπαίδων στην κατοχική Θεσσαλονίκη και η Αντιγόνη Σαμέλα συλλέγει παλαιστινιακές και ισραηλινές μαρτυρίες μιας διαρκούς καταστροφής.

Τέλος, στις «Βιβλιοκρισίες», ο Χρήστος Ηλιάδης σχολιάζει ιστορίες και πολιτικές φιλίας με αφορμή το βιβλίο του Λεωνίδα Καρακατσάνη Turkish-Greek Relations: Rapprochement, Civil Society and the Politics of Friendship.

 

Τα Σύγχρονα Θέματα στο διαδίκτυο:

http://www.synchronathemata.gr/

https://www.facebook.com/synchronathemata

https://twitter.com/SynxronaThemata

 

 

Δικαιώματα: η ώρα της πράξης-Ομιλία της Βασιλικής Κατριβάνου (ΣΥΡΙΖΑ, Β΄ Αθήνας) κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, 10.2.2015

 

Δικαιώματα: η ώρα της πράξης

Ομιλία  της Βασιλικής Κατριβάνου (ΣΥΡΙΖΑ, Β΄ Αθήνας) κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, 10.2.2015

 

Με χαρά,  συγκίνηση και  αίσθηση ευθύνης, ήρθε η ώρα της πράξης. Για όσα παλέψαμε και δουλέψαμε συλλογικά. Για μια κοινωνία δημοκρατική, που στηρίζει τον άνθρωπο και τα δικαιώματα που είχαν τσαλαπατηθεί.

Τα δικαιώματα και η δημοκρατία δεν είναι αφηρημένες λέξεις. Είναι συστατικά στοιχεία της αντίληψής μας, κομμάτια μιας ζωής με αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ανθρωπιά και αλληλεγγύη.

Τα λέω επιγραμματικά και ενδεικτικά, αλλά για μας είναι ολόκληρα κεφάλαια, κεφάλαια που αφορούν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων: Ιθαγένεια στα παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών, διευρυμένο συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, ως άμεσο βήμα, για να προχωρήσουμε και στον πολιτικό γάμο. Αντιμετώπιση όλων των διακρίσεων για θέματα φυλής, εθνικότητας, θρησκείας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου,  κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και των φυλακών ανηλίκων, φροντίδα για τους ψυχικά ασθενείς και τους τοξικοεξαρτημένους και τους εργαζομένους στις δημόσιες δομές ψυχικής υγείας και απεξάρτησης,  μέριμνα για τα δικαιώματα  των ανθρώπων με αναπηρία. Αναπνέουμε άλλο αέρα μετά τη χτεσινή ομιλία του υπουργού Δικαιοσύνης!

 Θα σταθώ σε τρία σημεία – και όσα θα πω δεν είναι μόνο προσωπικές απόψεις, είναι αποτέλεσμα συλλογικών επεξεργασιών μας.

 

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

α) Για πρώτη φορά ιδρύεται Υπουργείο μετανάστευσης, όπως στις χώρες της Ευρώπης. Στο υπουργείο θα μεταφερθούν οι Υπηρεσίες Ασύλου και Πρώτης Υποδοχής, καθώς και η Αρχή Προσφυγών, που υπάγονταν μέχρι τώρα στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Το μεταναστευτικό γίνεται αυτό που πρέπει να είναι σε ένα κράτος δικαίου: ζήτημα συνολικής διαχείρισης με ενιαία στρατηγική. Θα εφαρμόσουμε μια ενιαία πολιτική με πρόσημο την ένταξη, την προστασία, τον σεβασμό των δικαιωμάτων και την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής. Η κοινωνική ένταξη μεταναστών και προσφύγων, η πρόσβαση στα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα της εργασίας, της υγείας και της εκπαίδευσης, ενισχύει την κοινωνική συνοχή και την ασφάλεια, ενώ ο αποκλεισμός διευρύνει το κοινωνικό περιθώριο, ευνοώντας την παραβατικότητα στην οποία εμπλέκονται ντόπιοι και μετανάστες.

β) Οι μεταναστευτικές ροές, βέβαια,  αποτελούν διεθνές ζήτημα, και δεν επιδέχονται μόνο εθνικές λύσεις. Θα εργαστούμε για μια ευρωπαϊκή πολιτική μετανάστευσης και ασύλου, που θα βασίζεται στο σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και στην ανάληψη της ευθύνης από τα όλα τα κράτη-μέλη, με δίκαιο καταμερισμό ευθυνών και ενεργοποίηση μέτρων αλληλεγγύης.

γ) Για τους μετανάστες που είναι επί μακρόν εγκατεστημένοι στη χώρα, για τα παιδιά τους που είναι ριζωμένα εδώ, που δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα και πληρούν τους όρους ένταξης στην ελληνική κοινωνία και στην εθνική πολιτική κοινότητα, θα προχωρήσουμε στην κτήση της ελληνικής ιθαγένειας. Με τον δέοντα σεβασμό στη σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Είναι ένα μέτρο ώριμο, που προάγει μια κοινωνία ανοιχτή.

δ) Θα προωθήσουμε την ένταξη, όχι τον αποκλεισμό και την καταστολή. Άμεση προτεραιότητά μας, η αποδοτικότερη λειτουργία του καθεστώτος εξέτασης των αδειών διαμονής για εξαιρετικούς λόγους ή ανθρωπιστικούς λόγους, που προβλέπονται ήδη στην υπάρχουσα νομοθεσία. Αφορούν όσους εξέπεσαν της νομιμότητας λόγω των αυστηρών προϋποθέσεων, καθώς και όσους συνδέονται με ισχυρούς νομικούς και βιοτικούς δεσμούς με τη χώρα.

ε)Άσυλο-προστασία. Η πρόσβαση στο έδαφος της Ε.Ε. και η χορήγηση προστασίας δεν επιδέχεται εκπτώσεις, για πρόσωπα που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις χώρες τους λόγω πολέμων, εμφύλιων συγκρούσεων, διώξεων, ακραίας φτώχειας. Απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους έχουμε διεθνείς και ενωσιακές υποχρεώσεις για προστασία τους σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Ελπίζουμε ότι το υπουργείο θα προχωρήσει γρήγορα στη σταδιακή μετατροπή των κέντρων κράτησης σε ανοιχτές δομές φιλοξενίας

Η διοικητική κράτηση δεν μπορεί να αποτελεί τον κανόνα, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά προβλέπεται ως μέτρο μόνο κατ’ εξαίρεση. Πρώτο βήμα, η άμεση απελευθέρωση όσων κρατούνται άνω των 18 μηνών, και η απελευθέρωση των ασυνόδευτων ανηλίκων σε συνεργασία με τις κατάλληλες δομές.

 

ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Είχαμε καταθέσει πρόταση νόμου για διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα αλλά και για ετερόφυλα ζευγάρια που  περιλαμβάνει  ασφαλιστικά, φορολογικά, κληρονομικά και εργασιακά δικαιώματα: το ισχύον Σύμφωνο δεν καλύπτει σε αυτά ούτε τους ετερόφυλους. Ήρθε η ώρα να μην είναι πια διεκδίκηση ή παγωμένο σχέδιο νόμου που  παγώνει τις προσδοκίες και τις ζωές τόσων συμπολιτών μας. Ήρθε η ώρα να γίνει νόμος του κράτους! Ένα πρώτο μέτρο – και σειρά έχει, όπως επιτάσσει η ισονομία, ο πολιτικός γάμος.

Ακόμα, θα πάρουμε συγκεκριμένα μέτρα ενάντια στις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, όπως και για θέματα φυλής, εθνικότητας, θρησκείας, φύλου, κατάσταση υγείας. Μέτρα που θα ξεκινάνε από τον κρατικό μηχανισμό, που υπήρξε συχνά φορέας τέτοιων διακρίσεων, και θα προχωράνε στα σχολεία, στις γειτονιές, παντού.

 

ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ  ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ & ΤΟΝ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Και βέβαια, θα μεριμνήσουμε για τα θύματα των διακρίσεων, που αποτελούν και στόχο της νεοναζιστικής βίας της Χρυσής Αυγής. Τέρμα η εποχή Μπαλτάκου, η εποχή όπου η κυβέρνηση ενθάρρυνε τη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό! Η αντιμετώπιση του νεοναζισμού θα γίνει σε πολλά επίπεδα: εκδημοκρατισμός της αστυνομίας, εφαρμογή του νόμου, άμεση αντιμετώπιση των θυλάκων στο κράτος, μαθήματα κατά των διακρίσεων σε σχολεία, σε δικαστές και αστυνομικούς, ανυποχώρητο μέτωπο στον ρατσισμό και τον νεοναζισμό της Χρυσής Αυγής!

***

Ένας νέος αέρας πνέει για τα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Σε αυτό τον αγώνα, καλούμε όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες, στρέιτ, γκέι και λεσβίες, τρανς,  πιστούς και άπιστους, κάθε εθνοτικής καταγωγής και θρησκεύματος! Στον αγώνα για να  διευρύνουμε τους χώρους ελευθερίας και αλληλεγγύης. Και θα το κάνουμε όλες και όλοι μαζί!

 

Ο Γιάννης Μπασκόζος θα μιλήσει σε συγκέντρωση που έχουν ετοιμάσει οι φίλοι του και ιατροί Ηλιούπολης .

Ο Γιάννης Μπασκόζος θα μιλήσει σε συγκέντρωση που έχουν ετοιμάσει οι φίλοι του και ιατροί Ηλιούπολης . 
Η συγκέντρωση θα γίνει στις 20/1/2015 την Τρίτη ωρα 21:00 στο καφέ Wallpress στην Μπότσαρη 6-8 ισόγειο στο εμπορικό κέντρο δίπλα στην κεντρική πλατεία της Ηλιουπολης .
Ο Γιάννης Μπασκόζος είναι υποψήφιος στην Β περιφ.Αθήνας είναι αντιπρόεδρος του ΠΙΣ (Πανελλήνιου Ιατρ. Συλλόγου). 

Βιογραφικό 
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1955. 
Η μητέρα μου κατάγεται από τη Βυτίνα Αρκαδίας, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης. 
Ο πατέρας μου από την Ανδρίτσαινα, υπάλληλος ΟΤΕ. 
Και οι δύο γονείς μου σταθερά με τους αγώνες και τις ιδέες της αριστεράς. 

Είμαι γιατρός ενδοκρινολόγος. 
Μεγάλωσα στη γειτονιά της Ανω Χαραυγής, ανάμεσα στη Δάφνη τον Υμηττό και την Ηλιούπολη. 
Γυμνάσιο και λύκειο στη δημόσια ΒΑΡΒΑΚΕΙΟ πρότυπο σχολή. 
Είμαι απόφοιτος της ιατρικής σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών. 

Συμμετέχω στις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις της αριστεράς (ΚΝΕ ,ΚΚΕ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ) από τις μέρες της εξέγερσης στη Νομική και το Πολυτεχνείο μέχρι σήμερα. 
Διετέλεσα αντιπρόεδρος και προεδρεύων στην επιστημονική και επαγγελματική ένωση των ενδοκρινολόγων ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΔΟΚΡΙΝΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΊΑ. 
Συμμετείχα στις αυτοδιοικητικές εκλογές στο Γαλάτσι και στη Νέα Ιωνία, και εκλέχτηκα Δημοτικός Σύμβουλος ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ. 
Είμαι Α’ Αντιπρόεδρος του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ (ΠΙΣ). 
Από τα ιδρυτικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της πρώτης ΚΠΕ ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της ΚΕ μέχρι σήμερα. 

Μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνος του τομέα υγείας και 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές. Τρία καθοριστικά διλήμματα και οι πιθανές απαντήσεις τους, του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές. Τρία καθοριστικά διλήμματα και οι πιθανές απαντήσεις τους, του Χριστόφορου Βερναρδάκη

Ευκλ. Τσακαλώτος (βίντεο): Στόχος η μείωση των κρατικών δαπανών ως το 2018, σε επίπεδα Βολιβίας

Συγκοινωνούντα δοχεία, του Κώστα Παπαγιάννη

Γυναίκες, εργάτριες, περήφανες, του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Για τον Μιχαήλ Πρωτοψάλτη, του Μιχάλη Καστρινάκη

Παλαιολόγου 8-10 (των γειτονιών), της Μαρίας Μπαλάφα

Η μετεκλογική θλίψη, οι προηγούμενες νύχτες και οι επόμενες μέρες, του Χρήστου Μαντά

Η χρεοκοπία της «Νέας Ελλάδας», του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου

Καταδίκη της Ελλάδας για τα σύγχρονα κολαστήρια, της Αλεζίνης Λόξα

Σίλβια Φεντερίτσι: «Το σώμα πρέπει να είναι δικό μας. Ούτε του κράτους, ούτε της αγοράς» (αναδημοσίευση από το Φύλο Συκής - μετάφραση: Δήμητρα Κοκκινίδου)

Ένα λουλούδι για τις δεκαεπτά, του Δημήτρη Γκιβίση

Αυτή η κεντροαριστερά είναι «μακέτο»; Ένα σενάριο για το άμεσο πολιτικό μέλλον. (του Νίκου Ζολοταριώφ)

Αυτή η κεντροαριστερά είναι «μακέτο»; Ένα σενάριο για το άμεσο πολιτικό μέλλον

Όταν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βενιζέλος δήλωνε σε συνέντευξή του στο Βήμα της 4^ης Μαΐου 2014 ότι αν η Ελιά πάρει στις ευρωεκλογές ποσοστό κάτω του 10% θα υπάρχει πρόβλημα κυβερνητικής σταθερότητας, είχε ήδη στο μυαλό του το ζήτημα της αλλαγής του εκλογικού νόμου και του μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα.

Η εκλογική κατακρήμνιση της ΔΗΜΑΡ, το ποσοστό του Ποταμιού, αλλά και του νεοναζιστικού κόμματος που ανεδείχθη τρίτο κόμμα, αλλά και η καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια η νίκη της Δούρου στη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας, διαμόρφωσαν μια δυναμική που κατά τη γνώμη μου θέτει στα όριά της τη συζήτηση περί πιθανών κυβερνητικών συμμαχιών. Η κυβερνητική σύμπραξη οφείλει να προετοιμαστεί μπροστά στο ενδεχόμενο ήττας στις επόμενες εθνικές εκλογές, οι οποίες το αργότερο θα είναι λόγω της αδυναμίας της παρούσας βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ΠτΔ). Το Ποτάμι δεν αντιπροσωπεύεται στην εθνική αντιπροσωπεία, ενώ η ΔΗΜΑΡ είναι πολύ πιθανό μην έχοντας ουσιαστικά να συνεισφέρει (σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών) σε αυτό που ονομάζεται «ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς» να μην υπάρχει στη νέα Βουλή.

Πώς οι σημερινοί κυβερνητικοί εταίροι θα παραμείνουν στη διαχείριση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης της χώρας χωρίς να χάσουν την εξουσία είναι το ζητούμενο και η λύση είναι απλή και δεδομένων των συνθηκών και του πολιτικού χρόνου και μάλιστα τη δίνει το Σύνταγμα (άρθρο 54 § 1): ‘Το εκλογικό σύστημα και οι εκλογικές περιφέρειες ορίζονται με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών.’ Εάν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θέλουν να διαμορφώσουν μια νέα κυβερνητική συμμαχία και την αντίστοιχη – κατ’ επίφαση – πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση, μπορεί να αναγκαστούν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, με πρόσχημα ίσως τη μεγαλύτερη αναλογικότητα ώστε να προκαλέσουν τη «συναίνεση» της Αριστεράς που έχει ως πάγια θέση της την απλή αναλογική.

Με την άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου, οι σύγχρονοι αριβίστες της πολιτικής που έχουν ήδη πολλές φορές καταγράψει νομοθετήματα και «πολιτικές πρωτοβουλίες» στα όρια της συνταγματικότητας και με ξεκάθαρο στόχο την πολιτική χειραγώγηση και εν τέλει την ομηρία της κοινωνίας, καταργώντας το μπόνους των 50 εδρών θα μπορούν να προκαλέσουν άμεσα εκλογές και πιθανώς να τις χάσουν από το ΣΥΡΙΖΑ. Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει να κυβερνήσει, είτε όχι, δεν τους ενδιαφέρει, για τον απλούστατο λόγο ότι ο πολιτικός χρόνος θα είναι ταυτόχρονα βραχύς και κρίσιμος: σύμφωνα με το παραπάνω σενάριο, η εκλογή του ΠτΔ το Μάρτη του 2015 θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε εκλογές και εκεί θα δοθεί η υπέρτατη, η ύστατη μάχη της εγχώριας ολιγαρχίας και του πολιτικού κατεστημένου της διαπλοκής. Ταυτόχρονα θα δοθεί η δυνατότητα σε νέες ή και παλαιές πολιτικές δυνάμεις να μπουν στη βουλή, όπως το Ποτάμι και ο ΛΑΟΣ (που ξαφνικά επανήλθε με τις ευρωεκλογές). Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Βενιζέλος ειδικά θα επιδιώξει το σχηματισμό της ευρύτερης δυνατής συσπείρωσης της «κεντροαριστεράς» υπό την ηγεμονία του, ενώ η ΝΔ δεν έχει παρά να παραμείνει συνεπής στην ατζέντα της «σοβαρής» Χρυσής Αυγής και με το δεξιό άνοιγμα υπό το φόβο της πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας να μαζέψει από τα συγγενικά κόμματα ή να ενισχύσει το ΛΑΟΣ ως νέο σύμμαχο και εταίρο, αλλά και ως ανάχωμα προς τους νεοναζί.

Σύμφωνα με τις παραπάνω υποθέσεις, μπορεί ο ΛΑΟΣ να γίνει μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή, το ΠΑΣΟΚ ο «νέος» κεντροαριστερός πόλος και το Ποτάμι μια νέα ΔΗΜΑΡ με πιο φιλελεύθερα χαρακτηριστικά ως προς τον οικονομικό και κοινωνικό προσανατολισμό. Με αυτόν τον τρόπο που περιγράφω παραπάνω, οι Βενιζέλος και Σαμαράς υποθέτω ότι πιστεύουν πως μπορούν να επιτύχουν ταυτόχρονα α) τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ ως ανίκανου να κυβερνήσει και ως πολιτικά ανάδελφου και β) το μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος σε πολύ σύντομο χρόνο και σχετικά αναίμακτα, ώστε να παραμείνουν κυρίαρχοι στην πολιτική σκηνή και συγκυβερνώντες. Εάν στο μεσοδιάστημα μεταξύ δύο τέτοιων εκλογικών αναμετρήσεων, ας πούμε η πρώτη το φθινόπωρο και η δεύτερη λίγους μήνες μετά για τον ΠτΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει κυβέρνηση ή όχι, δεν έχει καμία σημασία. Θα σύρεται καθημερινά από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ως το κόμμα του λαϊκισμού, της πολυγλωσσίας και της ανικανότητας να κυβερνήσει. Θα του καταλογίζονται πολύ περισσότερα από όσα προπαγάνδιζε ο Αντένα από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων την παραμονή των ιστορικών ευρωεκλογών της 25^ης Μαΐου 2014.

Σε μια οικονομικά και κοινωνικά καθημαγμένη κοινωνία και με ένα τέτοιο ρευστό πολιτικό τοπίο, οι σύγχρονοι αριβίστες της πολιτικής δεν διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων για να μεγιστοποιήσουν τα αποτελέσματα του πολιτικού σχεδίου που ξεδιπλώνεται ερήμην του ελληνικού λαού εδώ και σχεδόν τρία χρόνια. Το τσεκούρι του πολέμου των ακροδεξιών θα θαφτεί για χάρη της νέας «κεντροαριστεράς», του «μακέτου» για να θυμηθούμε το δημοφιλές σαρδάμ του πρωτομάστορα της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, Κώστα Σημίτη. Αυτό το πολιτικό αντάλλαγμα, για κάποιους που εξυπηρετούνται από αυτή τη διαχείριση της κρίσης και τις νέες συνθήκες αναδιανομής του (μη) πλούτου, έχει διπλό όφελος: αφ’ ενός δεν διαταράσσεται η καθεστηκυία τάξη των οικονομικών και πολιτικών ελίτ και αφ’ ετέρου υποβαθμίζεται και ιδανικά απορροφάται η συντηρητική ριζοσπαστικοποίηση της ρημαγμένης μικροαστικής τάξης που στράφηκε προς της Χρυσή Αυγή.

Στην ίδια συνέντευξή του ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υποστήριζε ότι δεν αθροίζονται τα ποσοστά ΝΔ και Ελιάς (ΠΑΣΟΚ). Στην πραγματικότητα όμως ούτε αυτή του η θέση έχει έρεισμα και ουσιαστικά δεν είχε ούτε όταν την εκστόμισε. Το μόρφωμα της Ελιάς σε αντίθεση με την ανεπιτυχή προσπάθεια των «58» είναι η λύση ανάγκης με την οποία το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να κουκουλώσει την αποτυχία του να συσπειρώσει και να εκφράσει πολιτικά τον εκσυγχρονιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος έμεινε πραγματική μακέτα. Το μπόλιασμα της Ελιάς με τα υπολείμματα της ΔΗΜΑΡ ή τα βλαστάρια του Ποταμιού, αν πραγματοποιηθούν τα παραπάνω, ή με όποιον άλλο πολιτικό φορέα, δεν θα αλλάξουν καθόλου την ουσία των πραγμάτων: το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί φορέα εξέλιξης και αλλαγής. Από τη στιγμή που μετασχηματίστηκε από κίνημα σε καθεστωτικό / ηγεμονικό κόμμα [1], με την απώλεια της εξουσίας και την πρόσδεσή του στο άρμα των πολιτικών της τεχνοκρατικής διαχείρισης της κρίσης μαζί με τη ΝΔ, συνθλίβεται στην παρακμή του καθεστωτισμού που το ίδιο εξέθρεψε. Ακόμα χειρότερα, προσπαθεί η ηγεσία του με πολιτικές και νομικίστικες ακροβασίες να διατηρήσει αυτό που θεωρεί κεκτημένο: τη διαρκή συμμετοχή του στη νομή της εξουσίας και εν τέλει στη διαπλοκή. Προφανώς, σε αυτή τη διαδικασία δεν χωράνε οι ρομαντισμοί του παρελθόντος περί σύγκρουσης με οργανωμένα συμφέροντα, κοινωνική δικαιοσύνη και εκδημοκρατισμό. Η νέα μακέτα της κεντροαριστεράς, υπό τη σκιά της όποιας Ελιάς, είναι η πλήρης υποταγή στο νεοφιλελεύθερο τεχνοκρατισμό και στις επιταγές μιας «τραπεζοκεντρικής δημοκρατίας».

Δεν χωράνε αυταπάτες για την προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας ιδεολογικής ηγεμονίας του φόβου και της υποταγής. Το πολιτικό υποκείμενο έπαψε να εκφράζεται μέσα από το παραδοσιακό δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αφού η πάλαι ποτέ συγκρουσιακή τους σχέση αποκαλύφθηκε ως συμπόρευση στην υποταγή της πολιτικής και της δημοκρατικής συναίνεσης στην οικονομική ολιγαρχία. Απλά, η πολιτική ολιγαρχία, τώρα πια, πιεσμένη ήδη από την κατάρρευση της κοινωνίας, επιδιώκει το νέο της ρόλο. Η ΝΔ προς τα δεξιά και το ΠΑΣΟΚ στα κεντροαριστερά προσπαθούν να οικοδομήσουν τη νέου τύπου συναίνεση ώστε να αποκτήσουν το λόγο ύπαρξής τους. Σε αυτή τη χρονικά και θεσμικά βίαιη διαδικασία μεταχειρίζονται όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους: από τα ΜΜΕ και τις σχέσεις με οργανωμένα συμφέροντα, μέχρι τους κρατικούς θεσμούς και πόρους, το κυβερνητικό doublespeak και τα οργουελιανής σύλληψης ιδεολογήματα.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα όταν το διακύβευμα είναι τόσο κρίσιμο όσο σήμερα: διατήρηση της εξουσίας. Για αυτό δεν έχουν και κανένα πρόβλημα να παραδώσουν τη σχετική αυτονομία της πολιτικής και του κράτους και να υποκύψουν ουσιαστικά στην ετερονομία που επιβάλλουν η τρόικα και οι πολιτικές διαχείρισης της κρίσης του τραπεζικού-πιστωτικού συστήματος και της κρίσης χρέους. Για αυτό και δεν αμύνονται του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων αγαθών αλλά σπεύδουν να διακηρύσσουν το νέο ιδεολόγημα του κερδοφόρου (πλεονασματικού) κράτους σε μια κοινωνία με πραγματικό έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Το να χρειαστεί να παραδώσουν για μια μικρή περίοδο την εξουσία στο ΣΥΡΙΖΑ (ή στην «ακυβερνησία»), δεν θα επηρεάσει καθόλου αυτό το σχέδιο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την οργανωτική υποδομή ούτε και τον πολιτικό χρόνο να ανατρέψει τους καθεστωτικούς μηχανισμούς που έχουν επιμελώς οικοδομήσει εδώ και 40 χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ίσα ίσα, αυτό θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρουσιάσουν μια τέτοια βραχύβια απόπειρα ως αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην αντιπαράθεση αυτή δεν υπάρχει χώρος άλλων πολιτικών συμμαχιών. Αυτό που διαμορφώνεται σήμερα είναι οι συμμαχίες του αύριο και σε αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν συμμετέχει. Γιατί πολύ απλά, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χτίζουν αυτό το αύριο, φτιάχνοντας τους πολιτικούς τους συμμάχους, είτε ως «Νέα Ελλάδα» (ή κάτι άλλο αφού αυτό το όνομα «κάηκε»), είτε ως «Ελιά» με νέους Α.Φ.Μ. και διαγραφή των χρεών τους, κυρίως όμως διαγράφοντας τα πολιτικά τους χρέη. Ποιος θα θυμάται σε λίγους μήνες τις συνταγματικές εκτροπές των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, τη de facto κατάργηση των δικαστικών αποφάσεων από μέρους της κυβέρνησης, τις δηλώσεις και τις δεσμεύσεις για ανάπτυξη, μείωση ανεργίας, πάταξη φοροδιαφυγής και διαφθοράς. Ήδη οι λίστες των ύποπτων για φοροδιαφυγή ξεχάστηκαν, το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε από την υπόθεση Μπαλτάκου στις νέες κυβερνητικές εξαγγελίες για αλλαγές στο φορολογικό, ανασχηματισμό της κυβέρνησης και στην «ανατροπή» που δεν ήρθε ποτέ.

Ναι, αυτή η νέα κεντροαριστερά θα είναι «μακέτο» - ένα μικρό πακέτο πάνω στο οποίο θέλει να στέκεται η δεξιά για να δείχνει ψηλότερη. Και αν το επιτρέψουν οι συνθήκες μιας σοβαρής ακροδεξιάς, το πατημένο πακέτο θα πεταχτεί με τον ίδιο τρόπο που κάποτε το ΠΑΣΟΚ εξαργύρωσε και στη συνέχεια πέταξε την Αριστερά. Αυτή είναι η μοίρα των πακέτων άλλωστε, όταν παλιώσουν. Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν έχει άλλο δρόμο, από αυτό των αρχών και ιδεολογικών αφετηριών της. Τον πιο δύσκολο δρόμο – που ποτέ δεν υπήρξε ευκολοδιάβατος. Αν μέσα από την πορεία αυτή καταφέρει, χωρίς ηγεμονισμούς, προσωπολατρίες και αυταπάτες, να συσπειρώσει και να οικοδομήσει πολιτικές συμμαχίες, είναι το μεγάλο της στοίχημα. Μεγαλύτερο όμως είναι να αποτελέσει ένα νέο φορέα πολιτικής εμπιστοσύνης πρώτα και έπειτα πολιτικής εξουσίας της ίδιας της κοινωνίας που τη γέννησε.

                                                                               

[1] Βλ. σχετικά την εξαιρετική μελέτη των Κ. Ελευθερίου και Χρ. Τάσση, ΠΑΣΟΚ – Η άνοδος και η πτώση (;) ενός ηγεμονικού κόμματος, Σαββάλας 2014.

Νίκος Β. Ζολοταριώφ

nzolotar@yahoo.com

Ο Νίκος Ζολοταριώφ είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ και έχει μεταπτυχιακό στην Πολιτική Θεωρία από το Πανεπιστήμιο του Essex Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι υπάλληλος στο Δήμο Διονύσου και μέλος της Τ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ Μαραθώνα.