Η αυτοκτονία κατά τον Emile Durkheim (του Θανάση Τσακίρη)

Η αυτοκτονία κατά τον Emile Durkheim

του Θανάση Τσακίρη

O Emile Durkheim θεωρούσε την «αυτοκτονία» κοινωνικό φαινόμενο, παρ’ όλο που είναι μία κατ’ εξοχήν ατομική πράξη. Στο διάσημο βιβλίο του με τίτλο Αυτοκτονία, ο Ντυρκέμ αναλύει τις διαφορές των ποσοστών αυτοκτονίας, ανάλογα με το έθνος και ανάλογα με την υποομάδα στο εσωτερικό της Γαλλικής κοινωνίας.

Δεν αναλύει τον κάθε ξεχωριστό παράγοντα που ενδεχομένως να έχει επηρεάσει το κάθε ξεχωριστό άτομο για να μην υποπέσει στην πλάνη, όπως τη θεωρεί, του ψυχολογισμού, αλλά προσπαθεί να δείξει γιατί η αυτοκτονία είναι συνεχώς επανεμφανιζόμενο φαινόμενο στις σύγχρονες κοινωνίες. Έτσι, προβαίνει σε χρήση των ποσοστών αναλύοντάς τα κοινωνιολογικά για να φωτίσει τις κοινωνικές αιτίες των αυτοκτονιών. Ανεξάρτητα από τον ορισμό της αυτοκτονίας που, απ’ όσο φάνηκε, δεν είναι κοινός για όλες τις κοινωνικές επιστήμες -και είναι μια άλλη συζήτηση που δεν μπορεί να γίνει εδώ- ο Ντυρκέμ στρέφεται γύρω από δύο άξονες όσον αφορά τα ποσοστά αυτοκτονιών:

1.                  Τα ποσοστά παραμένουν σταθερά για μια δεδομένη κοινωνία ή ομάδα για μια σημαντική περίοδο. Επομένως, συμπεραίνει ότι υπάρχουν εξωτερικοί ως προς το άτομο κοινωνικοί παράγοντες που ωθούν το άτομο στην πράξη της αυτοκτονίας.

2.                  Οι εξω-κοινωνικοί και ατομικοί λόγοι ενδεχομένως να εξηγούν την μεμονωμένη περίπτωση ενός ατόμου που αυτοκτονεί, δεν είναι, όμως, σε θέση να εξηγήσουν την σταθερότητα των ποσοστών συνολικά. Υπάρχουν παράγοντες που συνδέονται με τους κοινωνικούς, όπως οι ψυχοπαθητικοί (αλκοολισμός, κληρονομικότητα, μίμηση) και οι κοσμικοί (κλίμα, θερμοκρασία, χρόνοι και εποχές). Η συζήτηση για τους «κοσμικούς» παράγοντες λειτουργεί ως πρελούδιο στην κυρίως συζήτηση του βιβλίου που αναφέρεται στις κοινωνικές αιτίες. Τα στατιστικά δεδομένα που παρουσιάζει ο Ντυρκέμ δείχνουν ότι οι περισσότερες αυτοκτονίες διαπράττονται κατά την ημέρα, όχι λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας αλλά λόγω του ότι στη διάρκεια της ημέρας οι ανθρώπινες σχέσεις είναι στο φόρτε τους και η κοινωνική ζωή πολύ πιο έντονη. Στα ίδια συμπεράσματα καταλήγει όταν διαπιστώνει ότι οι περισσότερες αυτοκτονίες γίνονται στη διάρκεια του καλοκαιριού και, μάλιστα, στη μέση του.  

Προχωρώντας τη συζήτησή του, ο Ντυρκέμ υποστηρίζει ότι τα κοινωνικά στοιχεία της αυτοκαταστροφής κατατάσσονται σε τρεις βασικούς τύπους και ένα δευτερεύοντα τύπο. Αυτούς τους τύπους τους αποκαλεί προϊόντα των «αυτοκτονιο-γενετικών» κοινωνικών τάσεων. Αυτές οι κοινωνικές τάσεις παρασύρουν τα άτομα στην αυτοκτονία όποτε η κοινωνία χάνει την ισορροπία της και περιπίπτει σε καταστάσεις «ανομίας». Η κατάσταση ισορροπίας ορίζεται με δύο διαστάσεις: α) ενσωμάτωση – δηλ. ο βαθμός στον οποίο τα άτομα έχουν την αίσθηση ότι ανήκουν στη συλλογικότητα, και β) ρύθμιση – δηλ. ο βαθμός στον οποίο οι ενέργειες και οι επιθυμίες των ατόμων βρίσκονται υπό τον έλεγχο ηθικών αξιών.

Οι τύποι αυτοκτονίας κατά τον Durkheim

1.                  Εγωιστική αυτοκτονία. Οι αυτοκτονίες αυτού του τύπου είναι προϊόντα της ανεπαρκούς ενσωμάτωσης. Πρόκειται για ιδιαίτερα σύγχρονο φαινόμενο. Οι άνθρωποι αυτοκτονούν για λόγους δικού τους «συμφέροντος». Στις κοινωνίες όπου απαντάται αυτός ο τύπος υπάρχουν αδυνατισμένοι κοινωνικοί δεσμοί λόγω της (υπερβολικής) έμφασης που δίνεται στα ατομικά δικαιώματα, στην ατομική ευημερία και στα ατομικά συμφέροντα. Απεικονίζεται στα ποσοστά αυτοκτονιών σε συνάρτηση με τα ποσοστά που δείχνουν την ιδιαίτερη θρησκευτική ένταξη, την οικογενειακή κατάσταση και τα πολιτικά γεγονότα. Έτσι οι Προτεσταντικές κοινωνίες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς λόγω της ανάθεσης της ευθύνης στο ίδιο το άτομο να φροντίζει να παίρνει αποφάσεις για τον εαυτό του αποδεχόμενο τις συνέπειες τους. Αντίθετα, οι κοινωνικοί δεσμοί στις Καθολικές κοινωνίες είναι πολύ έντονοι με αποτέλεσμα να κηδεμονεύεται το άτομο και να είναι στενά ενσωματωμένο στην κοινότητα. Οι εργένηδες, οι διαζευγμένοι και οι χήροι άνδρες είναι πιο επιρρεπείς στην αυτοκτονία σε σχέση με τους παντρεμένους. Τέλος, στις περιόδους έντονης πολιτικής και στρατιωτικής κινητοποίησης τα ποσοστά αυτοκτονιών είναι μειωμένα.

2.                  Αλτρουιστική αυτοκτονία. Εδώ πρόκειται για την περίπτωση υπερβολικής ενσωμάτωσης.  Οι κοινωνίες αυτές δίνουν ελάχιστη σημασία στις ανάγκες των ατόμων σε σχέση με τις συνολικές κοινωνικές ανάγκες. Το άτομο ενδέχεται να προσφερθεί να σκοτωθεί για το καλό του κοινωνικού συνόλου, όπως οι καμικάζι της ιαπωνικής αυτοκρατορικής αεροπορίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή οι βομβιστές αυτοκτονίας που έριξαν τα αεροπλάνα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης ή άλλοι που ζωσμένοι πυρομαχικά, τα εκπυρσοκροτούν μέσα στο πλήθος και γίνονται μάρτυρες για χάρη της θρησκευτικής ή εθνοτικής κοινότητάς τους. Αυτός ο τύπος αυτοκτονίας συναντάται σε ορισμένες ινδικές κοινότητες, όπου οι χήρες γυναίκες ανεβαίνουν στην πυρά με τους νεκρούς συζύγους τους.

3.                  Φαταλιστική αυτοκτονία. Αυτός ο τύπος αυτοκτονίας (που ο Ντυρκέμ δύσκολα εύρισκε παραδείγματα για να την τεκμηριώσει) προσιδιάζει σε περιπτώσεις υπερβολικής ρύθμισης της ζωής των ατόμων από τους κοινωνικούς θεσμούς. Μοιραία, λέει ο Ντυρκέμ, στις υπερβολικά αυταρχικές και καταπιεστικές κοινωνίες, όπου δεν υπάρχουν κοινωνικά κινήματα ικανά να επιφέρουν στοιχειώδεις αλλαγές, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα προτιμήσουν να αυτοκτονήσουν παρά να ζήσουν σε τέτοιες κοινωνίες. Τέτοιες είναι π.χ. οι περιπτώσεις των φυλακισμένων που προτιμούν να κρεμαστούν στα κελιά τους παρά να υφίστανται συνεχείς κακοποιήσεις και βασανιστήρια από φύλακες, συγκρατούμενους και ειδικούς βασανιστές.

4.                  Ανομική αυτοκτονία. Εδώ έχουμε κοινωνίες στις οποίες υπάρχει ελλειπτική ρύθμιση. Οι άνθρωποι, ως εκ φύσεως, είναι εγωιστές και βάζουν τις ατομικές τους ανάγκες και συμφέροντα στην πρώτη προτεραιότητα. Υπάρχει ένα πλαίσιο «αποδεκτής συμπεριφοράς» στην κοινωνία και εάν αυτό το πλαίσιο διαρρηχθεί και εξασθενίσει οι άνθρωποι θα στραφούν στον φυσικό τους εγωισμό, με αποτέλεσμα όσοι/ες δεν είναι σε θέση να αυτοβοηθηθούν να είναι πολύ επιρρεπείς στην τάση της αυτοκτονίας. Αυτή η θέση του Ντυρκέμ είναι που του στοίχισε την κατηγορία ότι με αυτό τον τρόπο ενισχύει τις βαθιά αντιδραστικές αντιλήψεις του κοινωνικο-πολιτικού συντηρητισμού της εποχής του και την τάση αντίστασης στην κοινωνική αλλαγή. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

·                     Durkeim Emile (1897/1952) Suicide. London, UK: Routledge and Kegan Paul.

·                     Hamilton Peter (1995) Emile Durkheim: Critical Assessments. London, UK: Routledge. 

·                     Lee David and Newby David (1983) The Problem of Sociology. The Problem of Sociology. London, UK: Hutchinson & Co.

·                     Lukes Steven (1985) Emile Durkheim: His Life and Work, a Historical and Critical Study. Stanford, CA: Stanford University Press.

Το ημερολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ Ηλιούπολης - ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ ΠΙΑ. ΑΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΟΥΜΕ!

Το ημερολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ Ηλιούπολης


http://syrizailioupoli.wordpress.com/
twitter @syriza_ilioupol 

ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ ΠΙΑ. ΑΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΟΥΜΕ!

Αγαπημένο μας ημερολόγιο,

Ξημερώνει Τετάρτη. Μια μικρή παρέα παλιών συμμαθητών, μετά την εκπληκτική με όρους προέλευσης και ποιότητας διαλόγου εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στο Ειδικό Σχολείο της Ηλιούπολης, πήγαμε για μπύρες στου κυρ-Αλέκου. Στην τηλεόραση μας μαγνήτιζε η Μπαρτσελόνα ώσπου τελικά έχασε μέσα από τα χέρια της πρόκριση από την Τσέλσυ. Κι έτσι έπεσε κατήφεια στην παρέα. Παραγγείλαμε άλλον ένα γύρο μπύρες και μεζέδες. Ξαφνικά έρχεται σήμα σε ένα από τα smart phones της παρέας για μήνυμα twitter. Με το που το διαβάσαμε η κατήφεια εξελίχθηκε σε προοίμιο κατάθλιψης. Ο Νίκος από το Γεωλογικό, που κάποιοι είχαμε γνωρίσει παλιότερα σε άλλες κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις, μόλις πριν από λίγες ώρες έθετε κι αυτός τέρμα στη ζωή του. Το μήνυμα είχε ως εξής: «Άλλη μια αυτοκτονία στο δελτίο αυτοκτονησάντων των ημερών....Πριν από λίγο πληροφορηθήκαμε για την αυτοκτονία του Νίκου Παλυβού ,λέκτορα υπο διορισμό στο τμήμα Γεωλογίας του ΕΚΠΑ και μέλους της Πρωτοβουλίας Α-λέκτωρ .Ο αυτόχειρας είχε πλούσιο επιστημονικό έργο ερευνητής γεωλόγος και δούλευε ως ελεύθερος επαγγελματίαςΗ κηδεία του θα γίνει αύριο στις 16;00 στο Κοιμητήριο Χαλανδρίου.Την ανακοίνωση για το χαμό του εξέδωσε η ''Πρωτοβουλία μελών ΔΕΠ υπο αναμονή τοποθέτησης ,Α-λέκτωρ''΄΄''Βρισκόμαστε στην πολύ δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσουμε για ένα γεγονός που μας έχει συγκλονίσει. Εχθές, 23/04/2012, αυτοκτόνησε ο συνάδελφος και φίλος Νίκος Παλυβός. Ήταν Λέκτορας υπό διορισμό στο Τμήμα Γεωλογίας του ΕΚΠΑ, μέλος της Πρωτοβουλίας και της συντονιστικής.» Ορισμένα στοιχεία απο το βιογραφικό του Eρευνητής Γεωλόγος (Ελευθ. Επαγγελματίας),Λέκτορας Τμ. Γεωλογίας Παν/μίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) υπό διορισμό. Για περισσότερα για το επιστημονικό του έργο στο blog του τραγικού αυτόχειρα http://npalyvos.wordpress.com/

Προφανώς και δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για την απόφαση του Ν.Παλυβού να βάλει τέρμα στη ζωή του .Μια ματιά ομως στην παρακάτω ανακοίνωση δίνει το κλίμα μέσα στο οποίο ζουν και εργάζονται οι ''υπο αναμονή τοποθέτησης''

Πρωτοβουλία Μελών ΔΕΠ υπό Αναμονή Τοποθέτησης, Α-Λέκτωρ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

11 Απριλίου 2011

Αναμονή που φτάνει έως και τα δύο χρόνια• ασάφειες, παλινωδίες και εμπαιγμός από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας• επιστημονική, οικονομική και ψυχική φθορά: σε αυτά συνοψίζεται η κατάσταση την οποία αντιμετωπίζουν οι 800 και πλέον εκλεγμένοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που παραμένουν αδιόριστοι, ενώ ετοιμάζεται το νομοσχέδιο για την «αναβάθμιση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Τις προηγούμενες μέρες, μέλη της Πρωτοβουλίας Α-Λέκτωρ κατέθεσαν αιτήσεις για την ολοκλήρωση της διαδικασίας του διορισμού τους στη Διεύθυνση Προσωπικού Ανώτατης Εκπαίδευσης του ΥΠΔΒΜΘ, με κοινοποίηση στα γραφεία της υπουργού, του υφυπουργού και του πρωθυπουργού. Σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, η διοίκηση υποχρεούται να απαντήσει στις αιτήσεις αυτές, οι οποίες εξάλλου αποτελούν προϋπόθεση για τη διεκδίκηση των διορισμών με ένδικα μέσα.»

Τόσα χρόνια μας μπόλιαζαν το μυαλό με τη θεωρία του «φιλότιμου» που, τάχα μου, είναι μια από τις «αρετές» των Ελλήνων και πως δεν το συναντάμε σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου τόσο ως λέξη όσο και ως έννοια. Παραμύθια της Χαλιμάς, δηλαδή ένα ιδεολόγημα που χρησιμεύει μόνο και μόνο για να εκμεταλλεύονται οι κυρίαρχοι καπιταλιστές και πολιτικοί εξουσιαστές τον ιδρώτα, τη γνώση και την εργατικότητα των κυριαρχούμενων εργαζομένων, άνεργων, επισφαλώς απασχολούμενων και στις εποχές κρίσης να μεταφέρουν τα βάρη της στις αδύνατες πλάτες των τελευταίων. Οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές και οι Βενιζέλοι, Σαμαράδες, Πάγκαλοι, Διαμαντοπούλες και λοιπές μνημονιακές πολιτικές περσόνες τα έφαγαν πλουσιοπάροχα και με μεγαλοπρέπεια και όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού την «κάνανε με γρήγορα πηδηματάκια» και άφησαν τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους (θυμάστε τα «αθάνατα γηρατειά» του Ανδρέα Παπανδρέου;) να πληρώσουν. Διαβάζοντας, λοιπόν, το λογαριασμό διαπιστώνουμε:

1-Ρητή δέσμευση των ηγεσιών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προς την τρόικα για πιστή, μετεκλογική εφαρμογή του νέου μνημονίου

2-Περαιτέρω μείωση μισθών, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων και υπονόμευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στο όνομα της «ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας». Στόχος η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος κατά 15% το 2012-14. Αυτό σημαίνει πολλαπλάσια μείωση των μισθών στην Ελλάδα, οι οποίοι ρητά συγκρίνονται με αυτούς των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης (Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ).

3-Συνέχιση της ακρίβειας, παρά τη μείωση μισθών, η οποία προκαλείται, μεταξύ άλλων, και από μνημονιακές δεσμεύσεις γα η αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας και των εισιτήριων στα μέσα μεταφοράς (κατά 25% τουλάχιστον)

4-Νέα άγρια περικοπή δημόσιων δαπανών (κυρίως συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα)

-- 3,3 δις ευρώ προαπαιτούμενες περικοπές, κυρίως στα φάρμακα, τις συντάξεις, τους μισθούς του δημοσίου και το ΠΔΕ

-- 11,5 δις ευρώ περικοπές αμέσως μετά τις εκλογές. 8 δις ευρώ από συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα και 3,5 δις από κλείσιμο/συγχωνεύσεις δημόσιων φορέων (σχολεία, νοσοκομεία, καταστήματα ΙΚΑ κλπ), και μισθούς και απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο



5-Περαιτέρω αναδιανομή από την εργασία στο κεφάλαιο μέσω της φορολογίας

-- Δημοσιονομικά ουδέτερη φορολογική μεταρρύθμιση, που σημαίνει νέα μείωση φοροαπαλλαγών για τα συνήθη υποζύγια και νέα μείωση φόρου για τα επιχειρ. κέρδη

-- Μείωση εργοδοτικών εισφορών στο ΙΚΑ κατά 5% το 2012-13

6-Ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, χωρίς όρια: 16 δις μέχρι το 2015, 50 δις μέχρι το 2022 και ρητή δέσμευση να εκποιούνται «επιπλέον περιουσιακά στοιχεία» αν δεν καλύπτονται οι στόχοι των εσόδων

7-Τράπεζες: κοινωνικοποίηση ζημιών και ιδιωτικοποίηση κερδών. Προβλέπονται 50 δις ευρώ για ανακεφαλαιοποίηση, εκ των οποίων ανακτήσιμα από το δημόσιο θεωρούνται μόλις τα 16 δις. Παραμένουν υπό τον έλεγχο των ιδιωτών. Καμία πρόβλεψη για ρύθμιση χρεών των δανειοληπτών.

8-Μη βιωσιμότητα δημόσιου χρέους, παρά μόνο αν η Ελλάδα επιτύχει πρωτογενή πλεονάσματα ύψους και διάρκειας όμοιας με τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου και την Αίγυπτο του Μουμπάρακ

9-«Προτεραιότητα στις πληρωμές που εξυπηρετούν το χρέος» (πχ έναντι των συντάξεων). Ρητή δέσμευση ότι αυτό θα διασφαλίζεται νομοθετικά, ακόμα και στο Σύνταγμα.

10-Ύφεση επί 2 επιπλέον χρόνια, τουλάχιστον. Προβλέπεται ύφεση 4,7% του ΑΕΠ το 2012 και μηδενική ανάπτυξη το 2013, που εξαιτίας των περικοπών θα είναι βαθύτερη

11-Καμία πρόνοια για την ανεργία, πέρα από το ιδεολόγημα ότι θα υποχωρήσει αν ακολουθήσουμε επιθετικότητα την πολιτική του μνημονίου/1 που την υπερδιπλασίασε!

12-Καμία ελπίδα βελτίωσης. Ρητή πρόβλεψη αφενός για νέα μέτρα αν δεν πιάνονται οι στόχοι και αφετέρου η όποια υπεραπόδοση μέτρων δεσμεύεται για την ταχύτερη μείωση ελλείμματος και χρέους, και για τη μείωση του φόρου των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων.

Ο αγωνιστής δάσκαλος Σάββας Μετοικίδης έβαλε τέρμα στη ζωή του. Αιώνια η Μνήμη του

Εκπαιδευτική Παρέμβαση


Α΄ Συλλόγου Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.
 
 Για το Σάββα…




Ένας ακριβός μας σύντροφος, συνάδελφος και φίλος, ο Σάββας Μετοικίδης, έθεσε τέλος στη ζωή του, σήμερα, Σάββατο 21 Απριλίου. Ο αγαπημένος μας Σάββας, από νέο παιδί πάντα ήταν μπροστά στους αγώνες και στις απεργίες, πάντα φιλότιμος, ευαίσθητος και αλτρουιστής, πάντα κοντά στους συντρόφους του, δίπλα στους συναδέλφους του, κοντά σε κάθε παιδί του σχολείου του.



Είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε και να συμπορευτούμε μαζί του τα τελευταία εννιά χρόνια. Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου μας, πρωταγωνιστής στην απεργία του 2006, μάχιμος δάσκαλος και άνθρωπος. Δεν του άρεσαν τα μεγάλα λόγια του Σάββα, ήταν άνθρωπος της πράξης. Μέσα από τα κείμενά του στον Αντίλογο, μέσα από το γέλιο που μας χάρισε με τη συμμετοχή του στη θεατρική ομάδα του Συλλόγου, τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας που με δική του – και άλλων συναδέλφων – προσωπική εργασία και αφοσίωση πρόσφερε για πέντε χρόνια σε μετανάστες, την καθημερινή παρουσία του στους αγώνες και το κίνημα.



Οι σύντροφοι και συντρόφισσες του Σάββα από την Εκπαιδευτική Παρέμβαση αποχαιρετάμε τον ακριβό μας σύντροφο και υποσχόμαστε να βαδίσουμε στους ίδιους δρόμους που περπατούσαμε μαζί του τόσα χρόνια, στις διαδηλώσεις και τους αγώνες για ένα καλύτερο σχολείο και ένα καλύτερο αύριο.

Πιο μόνοι. Πιο αποφασισμένοι…



Σαν ψέμα… για το μονάκριβό μας φίλο, σύντροφο, αδελφό…



Ποια λόγια μπορούν να αποτυπώσουν το χαμό ενός ανθρώπου, του Σάββα μας, του Σάββα Μετοικίδη δάσκαλου που έφυγε από κοντά μας, θέτοντας τέλος στη ζωή του, σήμερα Σάββατο 21 Απρίλη;




Ο Σάββας 44 χρονών από την Ξάνθη, πάντα μπροστά στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο, για το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών μας, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για το δάσκαλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, για ένα άλλο αύριο.




Και όταν έσβηναν τα φώτα των μεγάλων αγώνων, δίπλα στα παιδιά που τόσο αγάπησε, ως δάσκαλος ειδικής αγωγής, ως δάσκαλος εκμάθησης ελληνικής γλώσσας των μεταναστών.



Ευαίσθητος, κοινωνικά ανήσυχος, ανοιχτός στους ανθρώπους, δίπλα σε όποιον/α είχε ανάγκη, δεν λογάριασε ποτέ προσωπικό κόστος, κούραση, κίνδυνο. Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη, άνθρωπος των πράξεων κυρίως, και όχι των λόγων. Αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε «σπαθί».



Σύντροφέ μας, καλό ταξίδι, μας αφήνεις σε δύσκολες μέρες, σε δύσκολες εποχές. Ξέρουμε όμως, ότι σε αυτό το ταξίδι που όλοι μαζί χαράξαμε, δε θα λείπεις. Θα μας συντροφεύεις με το πείραγμά σου, τη γνώμη σου, το γέλιο σου, την αποφασιστικότητα σου.

Σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε στους ίδιους δρόμους που μαζί διαβήκαμε, στους δρόμους που ακόμα δεν ανοίξαμε, αλλά ονειρευτήκαμε μαζί, στη διαδήλωση, στον αγώνα, στο σχολείο

Tsakthan Daily - Της Κορέας - 21 Σεπτεμβρίου 2011

Tsakthan Daily

21 Σεπτεμβρίου 2011

Της Κορέας

Το 2003 μια «επιδημία» αυτοκτονιών εργατών (συνδικαλιστών και απλών εργαζομένων) συγκλόνισε τη Νοτιοκορεάτικη εργατική τάξη και συνολικά την κοινωνία. Οι εξηγήσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα δεν έδωσαν σημασία στους χαμηλούς μισθούς και μεροκάματα στις εργασιακές σχέσεις που επικρατούσαν σε μια κοινωνία με πολύ μεγάλη εργασιακή επισφάλεια και μετανάστες και πρόσφυγες από την Βόρεια Κορέα αλλά και από τη Μογγολία, το Βιετνάμ και άλλες χώρες. Αντίθετα, αν δούμε το θέμα στις ιστορικές, πολιτισμικές (έχοντας εντρυφήσει και στη Βεμπεριανή κατανοητική κοινωνιολογία) και δομικές διαστάσεις των εργασιακών σχέσεων της χώρας θα βγάλουμε νόημα.

http://research.allacademic.com/meta/p_mla_apa_research_citation/1/1/0/6/6/p110669_index.html?phpsessid=88b937bb5f55ad2e2ca63955661b5847 )

.  

Η συνδικαλιστική πυκνότητα είναι χαμηλότερη από 10% και τα συνδικάτα των εργαζομένων των επιχειρήσεων είναι στεγανά. Είναι αδύναμη η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων με κανονική απασχόληση και των επισφαλώς εργαζομένων. Οι ακτιβιστές των συνδικάτων εργάζονται σκληρά για να προστατεύσουν τα συνδικάτα, αλλά η βάση των μελών δεν είναι αρκετά ισχυρή για να αντισταθεί στις πρωτοβουλίες των εργοδοτών να την απομακρύνει από τα συνδικάτα. Η δύναμη ων συνδικάτων στους χώρους εργασίας διαβρώνεται. Όταν οι ακτιβιστές αντιμετωπίζουν πολύ ισχυρή πρόκληση από την εργοδοσία και νοιώθουν ότι δεν διαθέτουν τα κατάλληλα μέσα για να αντισταθούν προσφεύγουν στο «τελευταίο καταφύγιο», δηλαδή στην αυτοκτονία. Σε αντίθεση με την «κοινή λογική», ισχυρά μέτρα που έχουν ληφθεί από τις εργοδοσίες δεν έφεραν την ειρήνη στους χώρους εργασίας. Έντονες ενέργειες σε βάρος των εργαζομένων έχουν απαντηθεί με απεγνωσμένα και ακραία
συμπεριφορά όπως οι αυτοκτονίες των εργαζομένων. Οι αυτοκτονίες απαιτούν την προσοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των ανθρώπων. Οι αυτοκτονίες, όμως, δεν έλυσαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι. Αγώνας των εργαζομένων μέσω αυτοκτονιών δεν είναι πραγματικός αγώνας για τη ζωή. Μπορούμε να τον θεωρήσουμε σαν έναν επίδεσμο που τοποθετούμε στην πληγή για πρώτες βοήθειες αλλά όχι ίαση. Μια ακραία συμπεριφορά, η αυτοκτονία επέφερε το άνοιγμα κάποιων υποθέσεων και την υποβολή μηνύσεων και την προσωρινή επαναπρόσληψη ορισμένων απολυμένων συνδικαλιστών και δημιούργησε ορισμένες διαδικασίες ελέγχου στο χώρο εργασίας, ευκαιρίες για καλύτερες συλλογικές συμβάσεις ως ένα βαθμό. Όλα αυτά αποδείχτηκαν προσωρινά κι αυτό δεν εμπόδισε τη συρρίκνωση της υποστήριξης στο χώρο εργασίας, όπου ο φόβος της παγκοσμιοποίησης έχει κυριεύει την καρδιά και το μυαλό των εργαζομένων που έχουν την τάση να προτιμούν «εργασιακή ειρήνη» στο χώρο δουλειάς τους. Δεν βοήθησε την υπόθεση της δύναμης της οργανωμένης εργασίας ούτε στο τοπικό ούτε στο εθνικό επίπεδο. Κι ούτε εμπόδισαν οι αυτοκτονίες τη μετακίνηση εταιρειών της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ασίας προς αναζήτηση ακόμη πιο φτηνής εργασίας και με λιγότερους εργασιακούς ελέγχους. Το μαζικό και μαχητικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Κορέα σημείωσε εκρηκτική άνοδο το 1970 μετά την αυτοκτονία του εργάτη Mr. Chun (Chun Tae-il, 22 ετών τότε). (http://koreajoongangdaily.joinsmsn.com/news/article/article.aspx?aid=1972705 )

ΕΛΛΑΔΑ: ΑΥΞΗΜΕΝΕΣ 40% ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΤΟ Α' ΠΕΝΤΑΜΗΝΟ ΤΟΥ 2011!

Στα δικά μας τώρα, στη χώρα που κάποτε περηφανευόταν για την κοινωνική συνοχή της λόγω της αντίστασης του θεσμού της οικογένειας στην επέλαση του σύγχρονου ατομικισμού ως τρόπου ζωής, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Σύμφωνα με δημοσίευμα του www.iskra.gr «Σε σύγχρονο εμφύλιο πόλεμο έχουν μετατρέψει κυβέρνηση και τρόικα την ελληνική κρίση χρέους, καθώς οι ταξικά μεροληπτικές πολιτικές που ακολουθούν για την δήθεν "επιβίωση" της χώρας προκαλούν κυριολεκτικά θύματα, αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά ότι ο καπιταλισμός σκοτώνει.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της "Wall Street Journal", η οποία επικαλείται στοιχεία του ελληνικού υπουργείου Υγείας, οι αυτοκτονίες Ελλήνων πολιτών στο πρώτο 5μηνο του 2011 έναντι της αντίστοιχης περυσινής περιόδου είναι αυξημένες κατά 40%.

Πολύ χειρότερα, οι καταγεγραμμένες αυτοκτονίες έχουν διπλασιαστεί σε σχέση με την προ της κρίσης περίοδο, φτάνοντας σήμερα στο επίπεδο των 6 ανά 100.000 κατοίκους, ενώ και οι απόπειρες αυτοκτονίας ακολουθούν τον ίδιο αυξανόμενο ρυθμό.

Εν τω μεταξύ, όπως δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επιστημονικός υπεύθυνος της τηλεφωνικής γραμμής «Παρέμβαση για την Αυτοκτονία 1018», (24ωρη λειτουργία πανελλαδικά με την εποπτεία του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης), που λειτουργεί στο πλαίσιο του Φορέα Ανάπτυξης και Κοινωνικού Κεφαλαίου για την Αντιμετώπιση του Κοινωνικού Αποκλεισμού «Κλίμακα», ψυχίατρος, Κυριάκος Κατσαδώρος, οι κλήσεις στην τηλεφωνική γραμμή για το οκτάμηνο του 2011 έχουν υπερδιπλασιαστεί σε σχέση με το 2010, ενώ ένας στους τέσσερις καλούντες αναφέρει ότι αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, επιβεβαιώνοντας ότι ο φαύλος κύκλος δυσκολιών που ισχυροποιείται από την οικονομική κρίση, λειτουργεί ως ένας από τους αποφασιστικούς παράγοντες αρνητικών επιπτώσεων στην ψυχική υγεία των ατόμων.

Χαρακτηριστικά, οι κλήσεις στο 1018 για το έτος 2010 ξεπέρασαν τις 2500, ενώ ήδη στο οκτάμηνο του 2011 έχουν ξεπεράσει τις 5.000.

ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

Με τη δραματική τροπή που έχει πάρει η εκτόξευση της ανεργίας στην Ελλάδα σε ουράνια ύψη, τα αποτελέσματα πρόσφατης μελέτης για τη σχέση ανάμεσα στα προβλήματα που συνδέονται με την εργασία και τις πιθανότητες αυτοκτονίας προκαλούν τρόμο.

Σύμφωνα, λοιπόν, με σχετική μελέτη, το άτομο χωρίς εργασία είναι 2-3 φορές περισσότερο πιθανό να αυτοκτονήσει απ’ ό,τι ένας εργαζόμενος, ενώ η αύξηση της ανεργίας κατά 3% συνδέεται με 4,5% αύξηση των αυτοκτονιών στον γενικό πληθυσμό.

Τα νέα σε ηλικία άτομα, που δεν εργάζονται, κινδυνεύουν πολύ περισσότερο στο να εκδηλώσουν κάποια ψυχική ασθένεια σε σχέση με άτομα που έχουν εργασία, ενώ τα άτομα με μεγάλα χρέη κινδυνεύουν 2-3 φορές περισσότερο να εκδηλώσουν μείζονα κατάθλιψη, ή κάποια άλλη ψυχική ασθένεια, συγκριτικά με το γενικό πληθυσμό και η αδυναμία αποπληρωμής των χρεών είναι πιθανό να οδηγήσει σε αυτοκτονικό ιδεασμό.

Η εργασιακή ανασφάλεια που βιώνει ο σύγχρονος εργαζόμενος αυξάνει κατά 33% την πιθανότητα εμφάνισης κάποιας ψυχικής διαταραχής.”»

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr

http://tsakthan.blogspot.com

http://tsakthan.wordpress.com

http://antiracistes.wordpress.com

http://homoecologicus.wordpress.com

http://leftypedia.wordpress.com

http://greekunions.wordpress.com

http://femininmasculin.wordpress.com

http://ilioupoli.wordpress.com

http://homopolitics.wordpress.com

http://politicalperson.wordpress.com

http://cantpaydontpay.wordpress.com

http://pringkipessa.wordpress.com

http://redferryman.wordpress.com

http://adotoe.wordpress.com

http://easpemporiki.wordpress.com

http://www.easp.gr

H ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«Ευτυχώς που τεθήκαμε υπό διεθνή έλεγχο». Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Jennifer Jihye Chun (2011) Organizing at the Margins: The Symbolic Politics of Labor in South Korea and the United States.  Ithaca, NY: Cornell University Press, σελ.248, τιμή 14,50 λίρες Αγγλίας

Η συγγραφέας είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο University of British Columbia του Καναδά. Διδάσκει τα μαθήματα:  Development and Globalization, Racial and Ethnic Inequality, Immigration and Transnationalism, Political Sociology, Work and Labour, Ethnography.

Για το βιβλίο της γράφει ότι μελετά «πώς οι εργαζόμενοι  και τα εργατικά συνδικάτα σε δύο διαφορετικά πλαίσια αποπειράθηκαν να αμφισβητήσουν τις πιέσεις για μειώσεις μισθών και ημερομισθίων και για χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας που σχετίζονται με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική αναδιάρθρωση και ανασυγκρότηση. Μέσω της συγκριτικής ιστορικής ανάλυσης και εις βάθος μελέτες περιπτώσεων, βρήκα ότι οι εργαζόμενοι και τα εργατικά συνδικάτα σε δύο διαφορετικά πλαίσια – Κορέα και ΗΠΑ – χρησιμοποίησαν εκπληκτικά παρόμοιες προσεγγίσεις για την οργάνωση των κοινωνικά περιθωριοποιημένων εργαζόμενων σε χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας στον τομέα των υπηρεσιών: έντονα δημόσιους και ηθικά φορτισμένους ταξικούς αγώνες για τον επαναπροσδιορισμό των άδικων εργασιακών ρυθμίσεων. Το βιβλίο επιλέχθηκε ως φιναλίστ για το Βραβείο C. Wright Mills 2009 και έλαβε Τιμητική Αναφορά για το Βραβείου Καλύτερου Βιβλίου 2011 του Τομέα Εργασίας και Εργατικών Κινημάτων της Αμερικανικής Κοινωνιολογικής Εταιρείας.    

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Αναλαμπή

Ελένη Βιτάλη

Μουσική/Στίχοι: Ξύδης Βαγγέλης/Βιτάλη Ελένη

http://www.youtube.com/watch?v=_KBtAXKdJFo

Ούτε σ’ ακούμπησα και θέλεις να σ’ αφήσω

τρελή διπρόσωπη μάνα γλυκιά μου ξένη

ούτε σ’ ακούμπησα και θέλεις  να γυρίσω

σ’ αυτή την κρύα αγκαλιά που περιμένει

Δες πως χειρούργησα του νου τις υποψίες

κι ανταγωνίζομαι το σώμα που με ντύνει

δεν επιτρέπω στην καρδιά μου φλυαρίες

και πολεμάω την αλήθεια που με φτύνει

Υστερικό το αίσθημα με βιάζει

κι είναι το χρώμα μου με θειάφι αδερφωμένο

κρυμμένη σ’ ένα κόσμο που μου μοιάζει

ολόστεγνη σε βλέμμα βουρκωμένο

Μάνα τρελή μαιτρέσσα των φονιάδων

σα παροιμία με αποφθέγματα στοιχειώνεις

πλένεις τις φλέβες σου με αίμα σατανάδων

και με το θάνατο μου δρας και αναβιώνεις

Σε διαδήλωση βουβή τα αιτήματά μου

περνούν σειρά από τη χρονοϊεραρχία

σε αντισφαίρα διακηρύττω το όραμά μου

διαβατήριο για την αυτοκτονία

Στασίδια αντικριστά οι αμαρτίες μου

ανάπαυλες γραμμάτια σκισμένα

μια ανάσα μόνο στις ολονυχτίες μου

στου κόσμου τ’ αυστηρά διεστραμμένα

Κλεφτάρισσες αχνόφεγγες λατρείες μου

μοίρες κακές σε γλέντι ξεχασμένων

διαβαίνοντας τις σκοτεινές λυχνίες μου

φωτίζεται σε βλέμμα πεθαμένων

Βαφτίσια με απρόσωπα ονόματα

συνθήματα και ανίατες προλήψεις

κουφάρια με προστάτες αντισώματα

και φανφαρόνες στείρες αντιλήψεις

Αγάπη είναι η λέξη και κρατάει

στους κόλπους της το νόημα κρυμμένο

βγαίνει αυτή μπροστά και τραγουδάει

κι είναι το φάλτσο της με γλύκα μπολιασμένο

Αναλαμπή στεγάστρα των θαυμάτων

λειτουργική μετέωρη μαγεία

λυπήσου τη μιζέρια των πραγμάτων

και δώσε την κρυμμένη τους αξία

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ

QUARTIER LOINTAIN
Δραματική | 2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 98'
Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες

Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Σαμ Γκαρμπάρσκι με τους: Πασκάλ Γκρεγκορί, Αλεξάντρα Μαρία Λάρα, Τζοναθάν Ζακέ

Ένας παντρεμένος μεσήλικος γίνεται και πάλι παιδί προσπαθώντας να διορθώσει τις ανορθογραφίες του παρελθόντος και τα σημάδια που έχουν αφήσει πίσω τους, με κύριο σκοπό να εμποδίσει τον πατέρα του να εγκαταλείψει την οικογένειά του.

Η κριτική του "α" από το Γιάγκο Αντίοχο

http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=10008420

ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΚΑ ΦΑΓΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΙΛΙΖΑΡΙΣΜΕΝΑ ΡΕΤΡΟ ΚΑΔΡΑ ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΧΑΜΗΛΟΤΟΝΗ, ΣΧΕΔΟΝ ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ, ΠΟΥ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΕΜΒΑΘΥΝΕΙ Η ΕΣΤΩ ΑΠΟΚΤΑ ΜΙΑ ΥΠΟΔΟΡΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ. ΤΑ "ΜΙΚΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ" ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΥΡΑ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΓΕΥΣΗ ΠΟΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ.

.

Το ανέκδοτο της ημέρας

Άμα μπερδεύεις τους Βενιζέλους…

Με την επέκταση του ηλεκτρισμού στην Κρήτη, ένας Νομάρχης επισκέπτεται ένα χωριό.
Μπαίνει και στο σπίτι μίας γριάς χωριάτισσας και τη ρωτά:
- Ε, πως τα πας θεία; Τώρα έχεις και ηλεκτρικό στο σπίτι σου.
- Ναι, παιδί μου, έχω.
- Και πόσο πληρώνεις το μήνα;
- Εγώ, παιδί μου, δεν πληρώνω πολύ, γιατί τ` ανάβω μόνο για να βρω τα σπίρτα.
Κι απόης (1) ανάβω το λύχνο μου.

(1) = έπειτα

Tsakthan Daily - 20 Μαΐου 2011 - Σκοτεινός βυθός, χωρίς ανάσα

Tsakthan Daily


20 Μαΐου 2011



Σκοτεινός βυθός, χωρίς ανάσα



Ανάποδα μετράς



Στο τελευταίο τεύχους του περιοδικού «Επίκαιρα» ο Αλέξης Μητρόπουλος γράφει για το νέο επάγγελμα στη Βόρεια Αμερική και στη Δυτική Ευρώπη, αυτό του «συμβούλου αυτοκτονίας» (suicide consultant). Κατά σύμπτωση το ίδιο πρωί δημοσιεύθηκε σε ραπόρτο ελληνικής τράπεζας ότι υπογράφθηκε επιχειρησιακή σύμβαση στον ΟΠΑΠ που μειώνει τους μισθούς των εργαζομένων κατά 14% και αυξάνει τις ώρες εργασίας από 7,5 σε 8 ημερησίως. Οι εργαζόμενοι αποφάσισαν φαίνεται να μη ζητήσουν τη βοήθεια του «συμβούλου αυτοκτονίας».



Μέρες αδέσποτες που παν στο πουθενά



Στο ίδιο τεύχος των «Επικαίρων» δημοσιεύεται έρευνα του ΟΠΑ (παλιότερα ΑΣΟΕΕ) σχετικά με την εμπιστοσύνη των καταναλωτών. Ας δούμε τα αποτελέσματα της έρευνας όσον αφορά κάποιους συντελεστές για τους δείκτες εμπιστοσύνης. Όχι πως δεν το ξέραμε αλλά τον τελευταίο χρόνια «η φτώχεια στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο» αυξήθηκε σύμφωνα με το 88,7% των ερωτηθέντων και μειώθηκε σύμφωνα με το 2% και έμεινε στάσιμη για το 4,9%. Για τον επόμενο χρόνο 85,4% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι η φτώχεια θα αυξηθεί και για το 3,6% ότι θα αυξηθεί. Για κομμάτι αισιόδοξους σας κόβω! Η απαισιοδοξία για την προσωπική οικονομική κατάσταση διαπερνά οριζόντια το ιδεολογικό φάσμα καθώς την πιο απαισιόδοξη θέση (αλλά προς το χειρότερο) εκφράζουν οι αριστεροί ψηφοφόροι (81,4%) και την πιο…αισιόδοξη οι κεντροαριστεροί (αλλαγή προς το χειρότερο) με 71,6%. Η ίδια εικόνα καταγράφεται για την ανεργία με μια μικρή αλλαγή: οι πιο απαισιόδοξοι είναι οι κεντροδεξιοί που λένε πως θα αυξηθεί (97,9%) και πιο…αισιόδοξοι οι κεντροαριστεροί που λένε ότι θα αυξηθεί με (88,1%). Όσον αφορά την αποταμίευση οι περισσότεροι απ’ όσους είναι σε δύσκολη κατάσταση (39,1%) θεωρούν πως διανύουμε πολύ κακή εποχή για αποταμίευση σε αντίθεση με τους περισσότεροι από αυτούς που δηλώνουν ότι η οικονομική τους κατάσταση είναι άνετη οι οποίοι θεωρούν ότι είναι πολύ καλή εποχή. Για αγορές το ποσοστό των ερωτώμενων που θεωρούν ότι είναι τώρα «η πιο κατάλληλη στιγμή» και «η κατάλληλη στιγμή» αθροιστικά φτάνει μόνο στο 10%! Τέλος ο γενικός «Δείκτης Καταναλωτικής Εμπιστοσύνης» είναι αρνητικός καθώς φτάνει μόνο στο 27,1 υποδηλώνοντας αρνητική στάση.

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες;


Γι’ αυτό πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας. Να πάρουμε την τύχη μας και τον αγώνα μας στα χέρια μας γιατί, αλλιώς, δεν θα έχουμε τη δύναμη να φωνάξουμε: «κουφάλα νεκροθάφτη, δεν θα πεθάνουμε ποτέ» και να βγάλουμε και τους «συμβούλους αυτοκτονίας» στην ανεργία μαζί με τους χαφιέδες και τους πολιτικούς τους προϊστάμενους, που συνεδριάζουν σήμερα σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις μας που, όμως, διαθέτει τις πιο παλιές φυλακές της χώρας. Εκεί είναι η «Φυλακή του Θ. Κολοκοτρώνη», των κομμουνιστών και άλλων δημοκρατικών αγωνιστών που έδωσαν το αίμα τους στην πάλη για μια κοινωνία δημοκρατική, σοσιαλιστική και ειρηνική δίχως προστάτες, τρόικες και αφεντικά..



ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ



http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://workingreece.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/

http://homopolitics.wordpress.com/

http://politicalperson.wordpress.com/

http://cantpaydontpay.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/

http://adotoe.wordpress.com/

http://easpemporiki.wordpress.com/

http://www.easp.gr/





Τα ίχνη σου ζητώ

Τραγούδι Χρήστος Θηβαίος


Μουσική Χρήστος Θηβαίος


Στίχοι Μάνος Ελευθερίου

http://www.youtube.com/watch?v=4QLllMpJ5vA





Άσπρη και μαύρη οθόνη και χιόνι το γυαλί

τα νέα είν’ αγχόνη κι ο κόσμος απειλή

Της δόξας οι ζητιάνοι τον ουρανό πουλούν

τα νερά του Ιορδάνη στα πόδια σου κυλούν



Αγάπες αγιασμένες, ζωές αμαρτωλές

για πάθη πεινασμένες και κάτασπρες στολές και κάτασπρες

στολές...



Ο έρωτας κοιμάται σε νύχτα αλκοολική

κανένας δε σε συστήνει στον ύψιστο Κριτή

στον ύψιστο Κριτή



Δωμάτιο παγωμένο με σόμπα ηλεκτρική

φάντασμα ο ξενοδόχος και φάντασμα η ζωή

Κουρτίνες τραβηγμένες, οι πόρτες σφαλιστές

και οι νύχτες μες τον φόβο σαν κάποιους ποιητές



Σαν κοιμισμένο αγρίμι το περιπολικό

τίποτα μέσα στον κόσμο δε μένει μυστικό, δε μένει μυστικό

δεν είναι οφθαλμαπάτη μια κλούβα στο στενό

ούτε και αυταπάτη που εγώ αυτοκτονώ, που εγώ αυτοκτονώ



Τρεις σε φωτογραφίζουν και σε φυλάνε τρεις

τον κόσμο λιβανίζουν σαν τους αρχιερείς

Τόσα και τόσα χρόνια τα ίχνη σου ζητώ

και πάνω στα σεντόνια πουλάκι ακροβατώ



Το αίμα μου νερό κυλάει μες τη βροχή

για φόνο υπογράφω μπρος στον ανακριτή

μπρος στον ανακριτή...



Σινεμά γι’ απόψε



Η Νέα Βαβυλώνα (1929)

Αγγλικός Τίτλος: The New Babylon

Αυθεντικός Τίτλος: Novyy Vavilon

Tagline: 18 Μαρτίου - 28 Μαΐου 1871, Οι 72 μέρες της Παρισινής Κομμούνας.

Είδος: Δραματική, Ιστορική

Διάρκεια: 120'

Γλώσσα: Ρώσικα

Χώρα: Σοβιετική Ένωση

Εταιρεία Διανομής: New Star

Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19/05/2011

Δείκτης Καταλληλότητας:

http://www.sevenart.gr/movie-ipothesi.php?id=1669



Υπόθεση:

1871. Τα γεγονότα που οδήγησαν στην πρώτη προλεταριακή εξουσία της ιστορίας, της Παρισινής Κομμούνας. Στον αναβρασμό του Γαλλοπρωσικού πολέμου, με τους Γάλλους αστούς να συνθηκολογούν με την Πρωσία και τους εργάτες και μικροαστούς να κρατάνε σθεναρή αντίσταση και μη παράδοση των όπλων, η Γαλλία βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη ιστορική στιγμή, όπου για πρώτη φορά θα συμβεί τόσο μεγάλη κοινωνική αλλαγή, έστω και μόνο για 72 ημέρες! Η Λουίζ, πωλήτρια σε ένα πολυκατάστημα καπιταλιστών εμπόρων, που βρίθει από υπερκαταναλωτικούς αστούς, γνωρίζει έναν ηρωικό νεαρό στρατιώτη και τον ακολουθεί στον επαναστατικό εργατικό αγώνα. Συμμετέχει κι αυτή ενεργά στις μάχες, αντιστέκεται στην παράδοση των κανονιών στους κυβερνητικούς, κανονιών που είχαν αποκτήσει οι εργάτες ύστερα από δικό τους έρανο και όχι με κρατικά χρήματα, και πολεμά μέχρι τέλους… Έτσι, στο Παρίσι δημιουργείται μια κομμούνα, που αναλαμβάνει την εξουσία, κάνει πρωτοποριακές κοινωνικο-πολιτικές μεταρρυθμίσεις, πρωτόγνωρες στην ιστορία, και καταπνίγεται αιματηρά από την αντιδραστική κυβέρνηση των Βερσαλλιών….