Σε ηλικία 87 ετών έφυγε από την ζωή το πρωί της Κυριακής ο Λεωνίδας Κύρκος από προβλήματα καρδιάς που αντιμετώπιζε. Η κηδεία θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με πληροφορίες την Τετάρτη στο Α' Νεκροταφείο.
Ο Λ. Κύρκος υπήρξε ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, γεννήθηκε το 1924 στο Ηράκλειο Κρήτης. Γιος του πρώην υπουργού και βουλευτή της ΕΔΑ Μιχαήλ Κύρκου.
Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, αλλά δεν τελείωσε εξαιτίας επανειλημμένων πολιτικών διώξεων.
Το 1943, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στις γραμμές της σπουδάζουσας της ΕΠΟΝ και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.
Το 1946, φυλακίστηκε επί οκτάμηνο για την πολιτική του δράση. Το 1948, έγινε μέλος του ΚΚΕ και την ίδια χρονιά, ξαναφυλακίστηκε για την πολιτική του δράση και ένα χρόνο μετά καταδικάστηκε σε θάνατο. Παρέμεινε φυλακισμένος έως το 1953. Ύστερα από την αποφυλάκισή του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Ελληνικής Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της.
Την περίοδο (1953-1966), εργάστηκε ως συντάκτης στην εφημερίδα «Η Αυγή», ενώ από το 1958 έως το 1961, διετέλεσε διευθυντής της.
Το 1961, έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στο Ηράκλειο, με το συνδυασμό του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Μετώπου (ΠΑΜΕ).
Κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974), συνελήφθη και κρατήθηκε σε διάφορες φυλακές της χώρας. Το 1968 έπειτα από τη διάσπαση του ΚΚΕ τάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού και από το 1ο συνέδριο του κόμματος έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου.
Το 1974, στις πρώτες μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας εκλογές, εξελέγη βουλευτής Αθηνών, ως ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (εσωτερικού), με το συνδυασμό «Ενωμένη Αριστερά» στην οποία συμμετείχε δια μέσου της ΕΔΑ καθώς το ΚΚΕ δεν αναγνώρισε την ύπαρξή διάσπασης του ενιαίου κόμματος.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΓΡΑΜΜΉ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΚΚΕ (ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ) ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΕ ΔΕΞΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΘΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. Η ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΕΑΔΕ (ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ) ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΣΩΣΤΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΣΟ ΑΣΧΕΤΗ ΗΤΑΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 1974-1981. Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΟΠΩΣ Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ Α.Σ.ΔΗ.Σ. ΠΟΥ ΑΠΕΤΡΕΠΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ 1978 ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΥΡΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ (ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ) ΓΙΑΤΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΤΗΝ Β΄ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 1977 ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΑΞΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΝΟΨΕΙ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 815 ΓΙΑ ΤΑ ΑΕΙ (ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ 1979).
Το 1981, εξελέγη για πρώτη φορά ευρωβουλευτής του ΚΚΕ (εσωτερικού) και επανεξελέγη το 1984, αλλά στις 18 Ιανουαρίου 1985, παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Κώστα Φιλίνη.
Τον Ιούνιο του 1986, έγινε γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (εσωτερικού), ενώ ένα χρόνο μετά, τον Απρίλιο του 1987, εξελέγη γενικός γραμματέας της «Ελληνικής Αριστεράς» (ΕΑΡ), η οποία δημιουργήθηκε από την πτέρυγα της "μετεξέλιξης" του ΚΚΕ (εσωτερικού) και ανένταχτους αριστερούς. Η πτέρυγα της "αναβάθμισης" του ΚΚΕ (εσωτερικού) συνέχισε την πορεία της κομμουνιστικής ανανέωσης με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (εσωτερικού)-Ανανατεωτική Αριστερά. Στις 7 Μαΐου 1987, παραιτήθηκε από βουλευτής και αντικαταστάθηκε από το υποψήφιο της ΕΑΡ, Αντώνιο Μπριλλάκη.
Στις 4 Ιουλίου 1989, ορίστηκε πρώτος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου διατηρώντας τη θέση αυτή και στην επόμενη Βουλή που προήλθε από τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου του ιδίου χρόνου.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1989 έγινε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Συνασπισμού, ενώ στις 4 Σεπτεμβρίου ορίστηκε μέλος της διευρυμένης (128 μέλη) Πολιτικής Επιτροπής του.
Στις 23 Νοεμβρίου 1989, ορίστηκε μέλος της γραμματείας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συνασπισμού.
Στις 25 Ιουνίου 1990, εξελέγη πρόεδρος της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ) με 91 ψήφους υπέρ, 2 λευκά και 9 αποχές. Στις 7 Ιουλίου εξελέγη μέλος του νέου 17μελούς Εκτελεστικού Γραφείου της ΕΑΡ.
Στις 18 Μαρτίου 1991, αποχώρησε από την ηγεσία του Συνασπισμού ταυτόχρονα με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Στις 30 Ιουνίου 1991, στην Α' Πανελλαδική Συνέλευση του Συνασπισμού, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1991, η πρότασή του για πολιτική λύση του σκανδάλου Κοσκωτά απορρίφθηκε από την Κεντρική Επιτροπή της ΕΑΡ.
Τον Οκτώβριο του 1995, τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας ''Ιπεκτσί''.
Το Φεβρουάριο του 2000, ήταν υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας, μετά από πρόταση του Συνασπισμού, ενώ τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, ανέλαβε πρόεδρος της «Κίνησης Πολιτών για μια Ανοικτή Κοινωνία».
Είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Διετέλεσε μέλος του προεδρείου του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, από το οποίο του απονεμήθηκε το «Χρυσό Μετάλλιο Κιουρί».
Τον Ιανουάριο του 2003, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος του απένειμε το παράσημο «Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικος».
Συγγραφικό Έργο: «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού»,εκδ. Θεμέλιο, 1994, «Ανατρεπτικά», εκδ. Προσκήνιο, 1995, «Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή», 2007, εκδ. ΕΣΤΙΑ, «Στιγμές ΙΙ»,εκδ. ΕΣΤΙΑ, 2008, «Εκ βαθέων», εκδ. Επίκεντρο, 2009, «Στιγμές ΙΙΙ», εκδ. ΕΣΤΙΑ, 2009.
Η αντιφατική πορεία του Λ. Κύρκου στην αριστερά δεν αναιρεί -όπως κάνουν πολλοί- τον αγωνιστικό του χαρακτήρα. Ανεξάρτητα από το αν διαφωνούσε κανείς μαζί του δε μπορεί να μην του αναγνωρίσει το πάθος με το οποίο αγωνιζόταν για την άποψή του, ιδίως σε συνθήκες δύσκολες όπως το 1994 όταν αντιτάχθηκαμε από κοινού στο εμπάργκο εναντίον των πολιτών της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας που είχε επιβάλει η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (με τη συναίνεση της ΝΔ, της Πολιτικής Άνοιξης του Α. Σαμαρά) και τα ΜΜΕ δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πολιτικό πλαίσιο για όσους διαφωνούσαν. Πολλοί από όσους υποκριτικά θα τον "κλάψουν" την Τετάρτη πάνω από τον τάφο του στο Α' Νεκροταφείο, τότε απειλούσαν τον Λεωνίδο Κύρκο και όσους διαφωνούσαμε με πολιτικές και δικαστικές περιπέτειες. Ας το θυμούνται αυτό -ιδιαίτερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος που τότε χειριζόταν επικοινωνιακά το θέμα- προτού γράψουν τους επικήδειους λόγους τους με το φανφαρίστικο στυλ που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν.
Ο Λ. Κύρκος υπήρξε ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, γεννήθηκε το 1924 στο Ηράκλειο Κρήτης. Γιος του πρώην υπουργού και βουλευτή της ΕΔΑ Μιχαήλ Κύρκου.
Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, αλλά δεν τελείωσε εξαιτίας επανειλημμένων πολιτικών διώξεων.
Το 1943, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στις γραμμές της σπουδάζουσας της ΕΠΟΝ και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος.
Το 1946, φυλακίστηκε επί οκτάμηνο για την πολιτική του δράση. Το 1948, έγινε μέλος του ΚΚΕ και την ίδια χρονιά, ξαναφυλακίστηκε για την πολιτική του δράση και ένα χρόνο μετά καταδικάστηκε σε θάνατο. Παρέμεινε φυλακισμένος έως το 1953. Ύστερα από την αποφυλάκισή του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος της Ελληνικής Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της.
Την περίοδο (1953-1966), εργάστηκε ως συντάκτης στην εφημερίδα «Η Αυγή», ενώ από το 1958 έως το 1961, διετέλεσε διευθυντής της.
Το 1961, έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στο Ηράκλειο, με το συνδυασμό του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Μετώπου (ΠΑΜΕ).
Κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974), συνελήφθη και κρατήθηκε σε διάφορες φυλακές της χώρας. Το 1968 έπειτα από τη διάσπαση του ΚΚΕ τάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού και από το 1ο συνέδριο του κόμματος έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου.
Το 1974, στις πρώτες μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας εκλογές, εξελέγη βουλευτής Αθηνών, ως ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (εσωτερικού), με το συνδυασμό «Ενωμένη Αριστερά» στην οποία συμμετείχε δια μέσου της ΕΔΑ καθώς το ΚΚΕ δεν αναγνώρισε την ύπαρξή διάσπασης του ενιαίου κόμματος.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΓΡΑΜΜΉ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΚΚΕ (ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ) ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΕ ΔΕΞΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΘΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. Η ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΕΑΔΕ (ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ) ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΣΩΣΤΗ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΣΟ ΑΣΧΕΤΗ ΗΤΑΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 1974-1981. Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΟΠΩΣ Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ Α.Σ.ΔΗ.Σ. ΠΟΥ ΑΠΕΤΡΕΠΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ 1978 ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΥΡΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ (ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ) ΓΙΑΤΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕ ΤΗΝ Β΄ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 1977 ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΑΞΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΝΟΨΕΙ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 815 ΓΙΑ ΤΑ ΑΕΙ (ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ 1979).
Το 1981, εξελέγη για πρώτη φορά ευρωβουλευτής του ΚΚΕ (εσωτερικού) και επανεξελέγη το 1984, αλλά στις 18 Ιανουαρίου 1985, παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Κώστα Φιλίνη.
Τον Ιούνιο του 1986, έγινε γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (εσωτερικού), ενώ ένα χρόνο μετά, τον Απρίλιο του 1987, εξελέγη γενικός γραμματέας της «Ελληνικής Αριστεράς» (ΕΑΡ), η οποία δημιουργήθηκε από την πτέρυγα της "μετεξέλιξης" του ΚΚΕ (εσωτερικού) και ανένταχτους αριστερούς. Η πτέρυγα της "αναβάθμισης" του ΚΚΕ (εσωτερικού) συνέχισε την πορεία της κομμουνιστικής ανανέωσης με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (εσωτερικού)-Ανανατεωτική Αριστερά. Στις 7 Μαΐου 1987, παραιτήθηκε από βουλευτής και αντικαταστάθηκε από το υποψήφιο της ΕΑΡ, Αντώνιο Μπριλλάκη.
Στις 4 Ιουλίου 1989, ορίστηκε πρώτος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου διατηρώντας τη θέση αυτή και στην επόμενη Βουλή που προήλθε από τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου του ιδίου χρόνου.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1989 έγινε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Συνασπισμού, ενώ στις 4 Σεπτεμβρίου ορίστηκε μέλος της διευρυμένης (128 μέλη) Πολιτικής Επιτροπής του.
Στις 23 Νοεμβρίου 1989, ορίστηκε μέλος της γραμματείας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Συνασπισμού.
Στις 25 Ιουνίου 1990, εξελέγη πρόεδρος της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ) με 91 ψήφους υπέρ, 2 λευκά και 9 αποχές. Στις 7 Ιουλίου εξελέγη μέλος του νέου 17μελούς Εκτελεστικού Γραφείου της ΕΑΡ.
Στις 18 Μαρτίου 1991, αποχώρησε από την ηγεσία του Συνασπισμού ταυτόχρονα με τον Χαρίλαο Φλωράκη. Στις 30 Ιουνίου 1991, στην Α' Πανελλαδική Συνέλευση του Συνασπισμού, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1991, η πρότασή του για πολιτική λύση του σκανδάλου Κοσκωτά απορρίφθηκε από την Κεντρική Επιτροπή της ΕΑΡ.
Τον Οκτώβριο του 1995, τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας ''Ιπεκτσί''.
Το Φεβρουάριο του 2000, ήταν υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας, μετά από πρόταση του Συνασπισμού, ενώ τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, ανέλαβε πρόεδρος της «Κίνησης Πολιτών για μια Ανοικτή Κοινωνία».
Είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Διετέλεσε μέλος του προεδρείου του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, από το οποίο του απονεμήθηκε το «Χρυσό Μετάλλιο Κιουρί».
Τον Ιανουάριο του 2003, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος του απένειμε το παράσημο «Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικος».
Συγγραφικό Έργο: «Το αδιέξοδο βήμα του εθνικισμού»,εκδ. Θεμέλιο, 1994, «Ανατρεπτικά», εκδ. Προσκήνιο, 1995, «Στιγμές από την προσωπική μου διαδρομή», 2007, εκδ. ΕΣΤΙΑ, «Στιγμές ΙΙ»,εκδ. ΕΣΤΙΑ, 2008, «Εκ βαθέων», εκδ. Επίκεντρο, 2009, «Στιγμές ΙΙΙ», εκδ. ΕΣΤΙΑ, 2009.
Η αντιφατική πορεία του Λ. Κύρκου στην αριστερά δεν αναιρεί -όπως κάνουν πολλοί- τον αγωνιστικό του χαρακτήρα. Ανεξάρτητα από το αν διαφωνούσε κανείς μαζί του δε μπορεί να μην του αναγνωρίσει το πάθος με το οποίο αγωνιζόταν για την άποψή του, ιδίως σε συνθήκες δύσκολες όπως το 1994 όταν αντιτάχθηκαμε από κοινού στο εμπάργκο εναντίον των πολιτών της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας που είχε επιβάλει η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (με τη συναίνεση της ΝΔ, της Πολιτικής Άνοιξης του Α. Σαμαρά) και τα ΜΜΕ δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πολιτικό πλαίσιο για όσους διαφωνούσαν. Πολλοί από όσους υποκριτικά θα τον "κλάψουν" την Τετάρτη πάνω από τον τάφο του στο Α' Νεκροταφείο, τότε απειλούσαν τον Λεωνίδο Κύρκο και όσους διαφωνούσαμε με πολιτικές και δικαστικές περιπέτειες. Ας το θυμούνται αυτό -ιδιαίτερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος που τότε χειριζόταν επικοινωνιακά το θέμα- προτού γράψουν τους επικήδειους λόγους τους με το φανφαρίστικο στυλ που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν.
