Tsakthan Daily
21 Σεπτεμβρίου 2011
Της Κορέας
Το 2003 μια «επιδημία» αυτοκτονιών εργατών (συνδικαλιστών και απλών εργαζομένων) συγκλόνισε τη Νοτιοκορεάτικη εργατική τάξη και συνολικά την κοινωνία. Οι εξηγήσεις που δόθηκαν στη δημοσιότητα δεν έδωσαν σημασία στους χαμηλούς μισθούς και μεροκάματα στις εργασιακές σχέσεις που επικρατούσαν σε μια κοινωνία με πολύ μεγάλη εργασιακή επισφάλεια και μετανάστες και πρόσφυγες από την Βόρεια Κορέα αλλά και από τη Μογγολία, το Βιετνάμ και άλλες χώρες. Αντίθετα, αν δούμε το θέμα στις ιστορικές, πολιτισμικές (έχοντας εντρυφήσει και στη Βεμπεριανή κατανοητική κοινωνιολογία) και δομικές διαστάσεις των εργασιακών σχέσεων της χώρας θα βγάλουμε νόημα.
.
Η συνδικαλιστική πυκνότητα είναι χαμηλότερη από 10% και τα συνδικάτα των εργαζομένων των επιχειρήσεων είναι στεγανά. Είναι αδύναμη η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων με κανονική απασχόληση και των επισφαλώς εργαζομένων. Οι ακτιβιστές των συνδικάτων εργάζονται σκληρά για να προστατεύσουν τα συνδικάτα, αλλά η βάση των μελών δεν είναι αρκετά ισχυρή για να αντισταθεί στις πρωτοβουλίες των εργοδοτών να την απομακρύνει από τα συνδικάτα. Η δύναμη ων συνδικάτων στους χώρους εργασίας διαβρώνεται. Όταν οι ακτιβιστές αντιμετωπίζουν πολύ ισχυρή πρόκληση από την εργοδοσία και νοιώθουν ότι δεν διαθέτουν τα κατάλληλα μέσα για να αντισταθούν προσφεύγουν στο «τελευταίο καταφύγιο», δηλαδή στην αυτοκτονία. Σε αντίθεση με την «κοινή λογική», ισχυρά μέτρα που έχουν ληφθεί από τις εργοδοσίες δεν έφεραν την ειρήνη στους χώρους εργασίας. Έντονες ενέργειες σε βάρος των εργαζομένων έχουν απαντηθεί με απεγνωσμένα και ακραία
συμπεριφορά όπως οι αυτοκτονίες των εργαζομένων. Οι αυτοκτονίες απαιτούν την προσοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των ανθρώπων. Οι αυτοκτονίες, όμως, δεν έλυσαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι. Αγώνας των εργαζομένων μέσω αυτοκτονιών δεν είναι πραγματικός αγώνας για τη ζωή. Μπορούμε να τον θεωρήσουμε σαν έναν επίδεσμο που τοποθετούμε στην πληγή για πρώτες βοήθειες αλλά όχι ίαση. Μια ακραία συμπεριφορά, η αυτοκτονία επέφερε το άνοιγμα κάποιων υποθέσεων και την υποβολή μηνύσεων και την προσωρινή επαναπρόσληψη ορισμένων απολυμένων συνδικαλιστών και δημιούργησε ορισμένες διαδικασίες ελέγχου στο χώρο εργασίας, ευκαιρίες για καλύτερες συλλογικές συμβάσεις ως ένα βαθμό. Όλα αυτά αποδείχτηκαν προσωρινά κι αυτό δεν εμπόδισε τη συρρίκνωση της υποστήριξης στο χώρο εργασίας, όπου ο φόβος της παγκοσμιοποίησης έχει κυριεύει την καρδιά και το μυαλό των εργαζομένων που έχουν την τάση να προτιμούν «εργασιακή ειρήνη» στο χώρο δουλειάς τους. Δεν βοήθησε την υπόθεση της δύναμης της οργανωμένης εργασίας ούτε στο τοπικό ούτε στο εθνικό επίπεδο. Κι ούτε εμπόδισαν οι αυτοκτονίες τη μετακίνηση εταιρειών της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ασίας προς αναζήτηση ακόμη πιο φτηνής εργασίας και με λιγότερους εργασιακούς ελέγχους. Το μαζικό και μαχητικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Κορέα σημείωσε εκρηκτική άνοδο το 1970 μετά την αυτοκτονία του εργάτη Mr. Chun (Chun Tae-il, 22 ετών τότε). (http://koreajoongangdaily.joinsmsn.com/news/article/article.aspx?aid=1972705 )
συμπεριφορά όπως οι αυτοκτονίες των εργαζομένων. Οι αυτοκτονίες απαιτούν την προσοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των ανθρώπων. Οι αυτοκτονίες, όμως, δεν έλυσαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι. Αγώνας των εργαζομένων μέσω αυτοκτονιών δεν είναι πραγματικός αγώνας για τη ζωή. Μπορούμε να τον θεωρήσουμε σαν έναν επίδεσμο που τοποθετούμε στην πληγή για πρώτες βοήθειες αλλά όχι ίαση. Μια ακραία συμπεριφορά, η αυτοκτονία επέφερε το άνοιγμα κάποιων υποθέσεων και την υποβολή μηνύσεων και την προσωρινή επαναπρόσληψη ορισμένων απολυμένων συνδικαλιστών και δημιούργησε ορισμένες διαδικασίες ελέγχου στο χώρο εργασίας, ευκαιρίες για καλύτερες συλλογικές συμβάσεις ως ένα βαθμό. Όλα αυτά αποδείχτηκαν προσωρινά κι αυτό δεν εμπόδισε τη συρρίκνωση της υποστήριξης στο χώρο εργασίας, όπου ο φόβος της παγκοσμιοποίησης έχει κυριεύει την καρδιά και το μυαλό των εργαζομένων που έχουν την τάση να προτιμούν «εργασιακή ειρήνη» στο χώρο δουλειάς τους. Δεν βοήθησε την υπόθεση της δύναμης της οργανωμένης εργασίας ούτε στο τοπικό ούτε στο εθνικό επίπεδο. Κι ούτε εμπόδισαν οι αυτοκτονίες τη μετακίνηση εταιρειών της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ασίας προς αναζήτηση ακόμη πιο φτηνής εργασίας και με λιγότερους εργασιακούς ελέγχους. Το μαζικό και μαχητικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Κορέα σημείωσε εκρηκτική άνοδο το 1970 μετά την αυτοκτονία του εργάτη Mr. Chun (Chun Tae-il, 22 ετών τότε). (http://koreajoongangdaily.joinsmsn.com/news/article/article.aspx?aid=1972705 )
ΕΛΛΑΔΑ: ΑΥΞΗΜΕΝΕΣ 40% ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΤΟ Α' ΠΕΝΤΑΜΗΝΟ ΤΟΥ 2011!
Στα δικά μας τώρα, στη χώρα που κάποτε περηφανευόταν για την κοινωνική συνοχή της λόγω της αντίστασης του θεσμού της οικογένειας στην επέλαση του σύγχρονου ατομικισμού ως τρόπου ζωής, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Σύμφωνα με δημοσίευμα του www.iskra.gr «Σε σύγχρονο εμφύλιο πόλεμο έχουν μετατρέψει κυβέρνηση και τρόικα την ελληνική κρίση χρέους, καθώς οι ταξικά μεροληπτικές πολιτικές που ακολουθούν για την δήθεν "επιβίωση" της χώρας προκαλούν κυριολεκτικά θύματα, αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά ότι ο καπιταλισμός σκοτώνει.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της "Wall Street Journal", η οποία επικαλείται στοιχεία του ελληνικού υπουργείου Υγείας, οι αυτοκτονίες Ελλήνων πολιτών στο πρώτο 5μηνο του 2011 έναντι της αντίστοιχης περυσινής περιόδου είναι αυξημένες κατά 40%.
Πολύ χειρότερα, οι καταγεγραμμένες αυτοκτονίες έχουν διπλασιαστεί σε σχέση με την προ της κρίσης περίοδο, φτάνοντας σήμερα στο επίπεδο των 6 ανά 100.000 κατοίκους, ενώ και οι απόπειρες αυτοκτονίας ακολουθούν τον ίδιο αυξανόμενο ρυθμό.
Εν τω μεταξύ, όπως δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επιστημονικός υπεύθυνος της τηλεφωνικής γραμμής «Παρέμβαση για την Αυτοκτονία 1018», (24ωρη λειτουργία πανελλαδικά με την εποπτεία του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης), που λειτουργεί στο πλαίσιο του Φορέα Ανάπτυξης και Κοινωνικού Κεφαλαίου για την Αντιμετώπιση του Κοινωνικού Αποκλεισμού «Κλίμακα», ψυχίατρος, Κυριάκος Κατσαδώρος, οι κλήσεις στην τηλεφωνική γραμμή για το οκτάμηνο του 2011 έχουν υπερδιπλασιαστεί σε σχέση με το 2010, ενώ ένας στους τέσσερις καλούντες αναφέρει ότι αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, επιβεβαιώνοντας ότι ο φαύλος κύκλος δυσκολιών που ισχυροποιείται από την οικονομική κρίση, λειτουργεί ως ένας από τους αποφασιστικούς παράγοντες αρνητικών επιπτώσεων στην ψυχική υγεία των ατόμων.
Χαρακτηριστικά, οι κλήσεις στο 1018 για το έτος 2010 ξεπέρασαν τις 2500, ενώ ήδη στο οκτάμηνο του 2011 έχουν ξεπεράσει τις 5.000.
ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ
Με τη δραματική τροπή που έχει πάρει η εκτόξευση της ανεργίας στην Ελλάδα σε ουράνια ύψη, τα αποτελέσματα πρόσφατης μελέτης για τη σχέση ανάμεσα στα προβλήματα που συνδέονται με την εργασία και τις πιθανότητες αυτοκτονίας προκαλούν τρόμο.
Σύμφωνα, λοιπόν, με σχετική μελέτη, το άτομο χωρίς εργασία είναι 2-3 φορές περισσότερο πιθανό να αυτοκτονήσει απ’ ό,τι ένας εργαζόμενος, ενώ η αύξηση της ανεργίας κατά 3% συνδέεται με 4,5% αύξηση των αυτοκτονιών στον γενικό πληθυσμό.
Τα νέα σε ηλικία άτομα, που δεν εργάζονται, κινδυνεύουν πολύ περισσότερο στο να εκδηλώσουν κάποια ψυχική ασθένεια σε σχέση με άτομα που έχουν εργασία, ενώ τα άτομα με μεγάλα χρέη κινδυνεύουν 2-3 φορές περισσότερο να εκδηλώσουν μείζονα κατάθλιψη, ή κάποια άλλη ψυχική ασθένεια, συγκριτικά με το γενικό πληθυσμό και η αδυναμία αποπληρωμής των χρεών είναι πιθανό να οδηγήσει σε αυτοκτονικό ιδεασμό.
Η εργασιακή ανασφάλεια που βιώνει ο σύγχρονος εργαζόμενος αυξάνει κατά 33% την πιθανότητα εμφάνισης κάποιας ψυχικής διαταραχής.”»
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
H ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
«Ευτυχώς που τεθήκαμε υπό διεθνή έλεγχο». Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Jennifer Jihye Chun (2011) Organizing at the Margins: The Symbolic Politics of Labor in South Korea and the United States Ithaca , NY
Η συγγραφέας είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο University of British Columbia του Καναδά. Διδάσκει τα μαθήματα: Development and Globalization, Racial and Ethnic Inequality, Immigration and Transnationalism, Political Sociology, Work and Labour, Ethnography.
Για το βιβλίο της γράφει ότι μελετά «πώς οι εργαζόμενοι και τα εργατικά συνδικάτα σε δύο διαφορετικά πλαίσια αποπειράθηκαν να αμφισβητήσουν τις πιέσεις για μειώσεις μισθών και ημερομισθίων και για χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας που σχετίζονται με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική αναδιάρθρωση και ανασυγκρότηση. Μέσω της συγκριτικής ιστορικής ανάλυσης και εις βάθος μελέτες περιπτώσεων, βρήκα ότι οι εργαζόμενοι και τα εργατικά συνδικάτα σε δύο διαφορετικά πλαίσια – Κορέα και ΗΠΑ – χρησιμοποίησαν εκπληκτικά παρόμοιες προσεγγίσεις για την οργάνωση των κοινωνικά περιθωριοποιημένων εργαζόμενων σε χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας στον τομέα των υπηρεσιών: έντονα δημόσιους και ηθικά φορτισμένους ταξικούς αγώνες για τον επαναπροσδιορισμό των άδικων εργασιακών ρυθμίσεων. Το βιβλίο επιλέχθηκε ως φιναλίστ για το Βραβείο C. Wright Mills 2009 και έλαβε Τιμητική Αναφορά για το Βραβείου Καλύτερου Βιβλίου 2011 του Τομέα Εργασίας και Εργατικών Κινημάτων της Αμερικανικής Κοινωνιολογικής Εταιρείας.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Αναλαμπή
Ελένη Βιτάλη
Μουσική/Στίχοι: Ξύδης Βαγγέλης/Βιτάλη Ελένη
Ούτε σ’ ακούμπησα και θέλεις να σ’ αφήσω
τρελή διπρόσωπη μάνα γλυκιά μου ξένη
ούτε σ’ ακούμπησα και θέλεις να γυρίσω
σ’ αυτή την κρύα αγκαλιά που περιμένει
Δες πως χειρούργησα του νου τις υποψίες
κι ανταγωνίζομαι το σώμα που με ντύνει
δεν επιτρέπω στην καρδιά μου φλυαρίες
και πολεμάω την αλήθεια που με φτύνει
Υστερικό το αίσθημα με βιάζει
κι είναι το χρώμα μου με θειάφι αδερφωμένο
κρυμμένη σ’ ένα κόσμο που μου μοιάζει
ολόστεγνη σε βλέμμα βουρκωμένο
Μάνα τρελή μαιτρέσσα των φονιάδων
σα παροιμία με αποφθέγματα στοιχειώνεις
πλένεις τις φλέβες σου με αίμα σατανάδων
και με το θάνατο μου δρας και αναβιώνεις
Σε διαδήλωση βουβή τα αιτήματά μου
περνούν σειρά από τη χρονοϊεραρχία
σε αντισφαίρα διακηρύττω το όραμά μου
διαβατήριο για την αυτοκτονία
Στασίδια αντικριστά οι αμαρτίες μου
ανάπαυλες γραμμάτια σκισμένα
μια ανάσα μόνο στις ολονυχτίες μου
στου κόσμου τ’ αυστηρά διεστραμμένα
Κλεφτάρισσες αχνόφεγγες λατρείες μου
μοίρες κακές σε γλέντι ξεχασμένων
διαβαίνοντας τις σκοτεινές λυχνίες μου
φωτίζεται σε βλέμμα πεθαμένων
Βαφτίσια με απρόσωπα ονόματα
συνθήματα και ανίατες προλήψεις
κουφάρια με προστάτες αντισώματα
και φανφαρόνες στείρες αντιλήψεις
Αγάπη είναι η λέξη και κρατάει
στους κόλπους της το νόημα κρυμμένο
βγαίνει αυτή μπροστά και τραγουδάει
κι είναι το φάλτσο της με γλύκα μπολιασμένο
Αναλαμπή στεγάστρα των θαυμάτων
λειτουργική μετέωρη μαγεία
λυπήσου τη μιζέρια των πραγμάτων
και δώσε την κρυμμένη τους αξία
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ
QUARTIER LOINTAIN
Δραματική | 2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 98'
Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες
Δραματική | 2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 98'
Κατάλληλη για όλες τις ηλικίες
Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Σαμ Γκαρμπάρσκι με τους: Πασκάλ Γκρεγκορί, Αλεξάντρα Μαρία Λάρα, Τζοναθάν Ζακέ
Ένας παντρεμένος μεσήλικος γίνεται και πάλι παιδί προσπαθώντας να διορθώσει τις ανορθογραφίες του παρελθόντος και τα σημάδια που έχουν αφήσει πίσω τους, με κύριο σκοπό να εμποδίσει τον πατέρα του να εγκαταλείψει την οικογένειά του.
Η κριτική του "α" από το Γιάγκο Αντίοχο
ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΚΑ ΦΑΓΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΙΛΙΖΑΡΙΣΜΕΝΑ ΡΕΤΡΟ ΚΑΔΡΑ ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΧΑΜΗΛΟΤΟΝΗ, ΣΧΕΔΟΝ ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ, ΠΟΥ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΕΜΒΑΘΥΝΕΙ Η ΕΣΤΩ ΑΠΟΚΤΑ ΜΙΑ ΥΠΟΔΟΡΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ. ΤΑ "ΜΙΚΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ" ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΥΡΑ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΓΕΥΣΗ ΠΟΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ.
.
Το ανέκδοτο της ημέρας
Άμα μπερδεύεις τους Βενιζέλους…
Με την επέκταση του ηλεκτρισμού στην Κρήτη, ένας Νομάρχης επισκέπτεται ένα χωριό.
Μπαίνει και στο σπίτι μίας γριάς χωριάτισσας και τη ρωτά:
- Ε, πως τα πας θεία; Τώρα έχεις και ηλεκτρικό στο σπίτι σου.
- Ναι, παιδί μου, έχω.
- Και πόσο πληρώνεις το μήνα;
- Εγώ, παιδί μου, δεν πληρώνω πολύ, γιατί τ` ανάβω μόνο για να βρω τα σπίρτα.
Κι απόης (1) ανάβω το λύχνο μου.
(1) = έπειτα
Μπαίνει και στο σπίτι μίας γριάς χωριάτισσας και τη ρωτά:
- Ε, πως τα πας θεία; Τώρα έχεις και ηλεκτρικό στο σπίτι σου.
- Ναι, παιδί μου, έχω.
- Και πόσο πληρώνεις το μήνα;
- Εγώ, παιδί μου, δεν πληρώνω πολύ, γιατί τ` ανάβω μόνο για να βρω τα σπίρτα.
Κι απόης (1) ανάβω το λύχνο μου.
(1) = έπειτα
