Στην Αυγή της Κυριακής που κυκλοφορεί εκτάκτως Σάββατο

Στην Αυγή της Κυριακής       που κυκλοφορεί εκτάκτως Σάββατο      Οι δύο δρόμοι για την επόμενη μέρα Το καθαρό σχέδιο για την έξοδο και το "κρυφό" μνημόνιο Μητσοτάκη   Την επικαιρότητα σχολιάζουν και πάλι Θανάσης Καρτερός και Άγγελος Τσέκερης    Μια ειδική έκδοση από το αρχείο της Αυγής Ξεφυλλίζουμε τα πρωτοσέλιδα της ΑΥΓΗΣ του Μάη του 1963 για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη   Φάκελος Θεσσαλονίκη Το φίδι βγήκε από το «αυγό», ρίχνει το δηλητήριο του φασισμού Τριαντάφυλλος Μηταφίδης: Η Θεσσαλονίκη θα ξορκίσει τα φαντάσματά της Ιταλία Η αναταραχή με τη νέα κυβέρνηση και η ελληνική παράμετρος Τομάζο Μοντανάρι: Ακροδεξιά πέντε αστέρων Τουρκία Ο Ερντογάν παίζει τα ζάρια του και στα Βαλκάνια Θεανώ Φωτίου Η επιτήρηση φεύγει, η αλληλεγγύη στεριώνει Le Monde diplomatique Το κατά... Μαντέλα ευαγγέλιο Το Ταμείο μιας ενδεχόμενης αποχώρησης Τι σημαίνει για τη χώρα η παραμονή ή η έξοδος του ΔΝΤ Το Δημόσιο μετά τα μνημόνια Οι προσλήψεις, η αξιολόγηση και οι γενικοί διευθυντές Ένθετο GUE Κωνσταντίνα Κούνεβα: Υπάρχει μια βαλκανική ταυτότητα για την οποία δεν πρέπει να ντρεπόμαστε Παιδεία και Κοινωνία ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Τέχνη και Εκπαίδευση Ενθέματα ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Λαϊκισμός

Διαβάστε στην Αυγή της Κυριακής

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και νέος υπουργός Οικονομίας Γιάννης Δραγασάκης στην "Α":

Επιτάχυνση τώρα
για την ανάκαμψη
 

Νάσος Ηλιόπουλος,
αναπληρωτής υπουργός Εργασίας:

Η ανάπτυξη που επιθυμούμε
δεν μπορεί να οικοδομηθεί στην ελαστικοποίηση και την υποτίμηση της εργασίας
 

Δημήτρης Γάκης, πρόεδρος της Επιτροπής Περιφερειών της Βουλής:
Η νησιωτικότητα δεν είναι μόνο πραγματικό πρόβλημα
αλλά και ανεκτίμητος πλούτος

Τη Δευτέρα στη Βουλή
Η "πρώτη" της προκαταρκτικής για τη Novartis

Το παζλ της ακροδεξιάς βίας
Τα περιστατικά, οι αντιδράσεις και η αποσιώπηση από τα μέσα του "νόμου και της τάξης"

ΙΤΑΛΙΑ
Κάλπες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Ιδιωτικοποιείται η ενημέρωση;
Από την Ελβετία ξεκινά η επίθεση ενάντια στη δημόσια τηλεόραση

Σήμα κινδύνου από τον Βόρειο Πόλο
Αρκτικό καλοκαίρι, πλανητικός χειμώνας

Έρχονται τα δύο πρώτα ενεργειακά"έξυπνα" νησιά
Θα επιλεγούν μεταξύ της Αμοργού, της Αστυπάλαιας, της Πάτμου, της Σκύρου και της Σύμης
 

Financial Times

Κίνα: Από τη συλλογική στην προσωποπαγή εξουσία
 

- Le Monde diplomatique

Είκοσι χρόνια στην Ελλάδα, πέντε χρόνια στην Αυγή
Σήμερα με τέσσερα εμβληματικά κείμενα
Σερζ Αλιμί: Πού είναι η σοσιαλδημοκρατία την ώρα της κρίσης
Ντομινίκ Βόλτον: Ευρώπη: Να ανοίξουν χίλια εργοτάξια
Σλαβόι Ζίζεκ: Για να ξεφύγουμε (επιτέλους) από τα δίχτυα όπου έχουμε παγιδευτεί
Γεχούντι Μενουχίν: Η μουσική, αγγελιαφόρος της ειρήνης

Διαβάστε στην Αυγή της Κυριακής 10/12/2017

Οι κινήσεις μετά το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης Στροφή στην πραγματική οικονομία Σταύρος Αραχωβίτης: To συγκριτικό μας πλεονέκτημα είναι η ποιότητα Νέα αφετηρία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις Ο απολογισμός της πολύκροτης επίσκεψης Ερντογάν στην Ελλάδα, η ανοιχτή και έντονη συζήτηση στην Αθήνα, τα ενωτικά μηνύματα από την Κομοτηνή Τι επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας στα Βαλκάνια Σταθερά βήματα για σταθερότητα και κοινή ευημερία Ο μαύρος Δεκέμβρης της Παλαιστίνης Η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τον Ντόναλντ Τραμπ άναψε φιτίλια στον αραβικό κόσμο Άνα Γκόμεζ, Σοσιαλιστικό Κόμμα Πορτογαλίας Διαψεύσαμε τις αθλιότητες της Δεξιάς ότι δεν υπάρχει εναλλακτική στη λιτότητα Financial Times Το πολιτικό παιχνίδι στη Ρωσία Le Monde diplomatique Η κρίση της Καταλονίας γεννήθηκε στη Μαδρίτη Τα σχέδια για το "Παύλου Μελά" Αλλάζει η εικόνα της "γκρίζας" Θεσσαλονίκης Brexit Συμφωνία σε γκρίζο φόντο Τάσος Μαντζαβίνος, ζωγράφος Το πένθος είναι χαρακτηριστικό της ελληνικότητας Στα ΕΝΘΕΜΑΤΑ Ο Αριστείδης Μπαλτάς γράφει για την αντιμετώπιση της διαπλοκής Ο καθηγητής Γιόχεν Ρους για τις εξελίξεις στην Γερμανία. Ο Παναγιώτης Νούτσος για την διάθεση του χρόνου και τις ανάγκες των πολιτών. Ο Παντελής Κυπριανός για την Αριστερά. Ο Χρήστος Ηλιάδης για την επίσκεψη Ερντογάν. Η Σωτηρία Χήρα για το προσφυγικό. Η Μαρία Γιαννακάκη για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ. Ο Μιχάλης Σάρρας για τις πλημμύρες και το Κτηματολόγιο. Στις ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ Ένα αφιέρωμα στη Ρωσική Πρωτοπορία

Στα «Ενθέματα» σήμερα Κυριακή 10 Απριλίου Κείμενα των: Ντάνιελ Τρίλινγκ, Μάαρτεν τεν Χάιερ Τόμας Σπαϊκερμπούρ, Κωνσταντίνου Τσουκαλά, Ζερόμ Ρους, Βασίλη Κάλφα, Χρήστου Λάσκου, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Συνεχίζεται και ολοκληρώνεται το παζάρι βιβλίων των Ενθεμάτων, σήμερα Κυριακή, 11.00-6.00 στο εντευκτήριον (Βαλτετσίου 50-52) Τρέξατε τρέξατε!

Στα «Ενθέματα» σήμερα Κυριακή 10 Απριλίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis)

και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Ντάνιελ Τρίλινγκ, Μάαρτεν τεν Χάιερ Τόμας Σπαϊκερμπούρ, Κωνσταντίνου Τσουκαλά, Ζερόμ Ρους, Βασίλη Κάλφα, Χρήστου Λάσκου, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

 Ο διαχωρισμός των μεταναστών σε «καλούς» και «κακούς» πλήττει και τους δύο. Ο Ντάνιελ Τρίλινγκγράφει με αφετηρία τις απελάσεις από την Ελλάδα στην Τουρκία, που ξεκίνησαν την προηγούμενη εβδομάδα: «Μεγάλο μέρος της συζήτησης γύρω από τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας έχει επικεντρωθεί στο αν για τους πρόσφυγες θα ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία. Είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Υπάρχουν ήδη ενδείξεις ότι οι ελληνικές αρχές δεν  δίνουν στους ανθρώπους την ευκαιρία να αιτηθούν για άσυλο, πριν εκδώσουν την απόφαση απέλασής τους. Επιπλέον, παρά τις προσπάθειες της Ε.Ε. να χαρακτηρίσει την Τουρκία “ασφαλή χώρα” υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία για το αντίθετο: η Διεθνής Αμνηστία υποστήριξε ότι η Τουρκία επέστρεψε βίαια  στην Καμπούλ μια ομάδα Αφγανών μεταναστών, μόνο μια ημέρα μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Αλλά το να επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά στους κινδύνους που διατρέχουν οι πρόσφυγες υποβάλλει την ιδέα ότι στους μετανάστες που δεν εμπίπτουν στη συγκεκριμένη κατηγορία --τους «οικονομικούς μετανάστες»--  τους αξίζει η όποια μεταχείριση τους επιφυλάσσεται. Κατά τη γνώμη μου, η βία του συνοριακού συστήματος συνδέεται εν πολλοίς με τη διαδικασία διαλογής των  “καλών” μεταναστών από τoυς “κακούς”, ενώ το να αντιπαραθέτεις τη μια ομάδα ενάντια στην άλλη καταλήγει, εν τέλει, να τους απειλεί όλους (μετ.: Στρ. Μπουλαλάκης).

Η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας και ο παραμερισμός του Ευρωκοινοβουλίου. Ο Μάαρτεν τεν Χάιερ και οΤόμας Σπαϊκερμπούρ (αναπληρωτής καθηγητής διεθνούς δικαίου και καθηγητής μεταναστευτικού δικαίου στο VrijeUniversiteit του Άμστερνταμ, αντίστοιχα), δείχνουν ότι, εφόσον η κοινή δήλωση των ηγετών της Ε.Ε. έχει ουσιαστικά χαρακτήρα συμφωνίας, το Συμβούλιο έπρεπε να έχει εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη του  Ευρωκοινοβουλίου. Επιπλέον, οι όροι της είναι νομικά δεσμευτικά και για τα δύο μέρη, επομένως η συμφωνία  μπορεί να προσβληθεί στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Η «οικοδόμηση της εξουσίας» και η αναβίωση του συλλογικού φαντασιακού στην εποχή μας.Συνέντευξη του Ζερόμ Ρους. Το  roarmag.org, «ηλεκτρονικό περιοδικό ριζοσπαστικής φαντασίας», αποτελεί σημείο αναφοράς για τα κινήματα και την Αριστερά. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πρώτο του έντυπο τεύχος, με θέμα Revive laCommune!» (είχε προηγηθεί το «τεύχος 0», με θέμα «Building Power»). Μιλήσαμε με τον ιδρυτή και εκδότη του, JeromeRoos, για τη σημασία των έντυπων εγχειρημάτων, την Κομμούνα στον 21ο αιώνα, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, τις προοπτικές του ευρωπαϊκού κινήματος:

«H οnline έκδοση έχει πολλά πλεονεκτήματα, αλλά είναι επίσης και πολύ εφήμερη: όπως αρέσκεται να λέει ο σχεδιαστής μας: Το newsfeed είναι το μέρος όπου τα πράγματα πηγαίνουν για να πεθάνουν. […].

Στο τεύχος # 0 προσπαθήσαμε να προσφέρουμε μια πανοραμική επισκόπηση μιας σειράς σύγχρονων αγώνων που μας έχουν εμπνεύσει. Κύριος στόχος μας ήταν να ασχοληθούμε κριτικά με τις δύο κυρίαρχες πτέρυγες της Αριστεράς: τα ριζοσπαστικά κόμματα, το πολιτικό σχέδιο των οποίων είναι κυρίως η «κατάληψη της εξουσίας», και τα κινήματα βάσης που έχουν πολλές δημιουργικές δυνατότητες, αλλά ενίοτε εμφανίζουν μια πολύ ισχυρή αποστροφή προς την έννοια της εξουσίας και συχνά προτιμούν να μην ασχολούνται καθόλου με το θέμα.

Το ζήτημα της “οικοδόμησης εξουσίας” απέκτησε ιδιαίτερη σημασία στον απόηχο της ελληνικής εμπειρίας του περασμένου καλοκαιριού, όταν έγινε οδυνηρά προφανές ότι «κατάκτηση της εξουσίας» σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα από το να δίνεις ωραίες υποσχέσεις και να κερδίζεις κοινοβουλευτικές εκλογές. Αν η Αριστερά θέλει να γίνει μια οργανωμένη κοινωνική και πολιτική δύναμη που μπορεί να αμφισβητήσει και, τελικά, να νικήσει την τεράστια εξουσία του κεφαλαίου, πρέπει να ξεκινήσει από τη βάση –τις γειτονιές και τους χώρους εργασίας– με την οικοδόμηση δημοκρατικών οργάνων λαϊκής εξουσίας για την αντιμετώπιση του κατακερματισμού της εργατικής τάξης υπό τον νεοφιλελευθερισμό και τη μείωση της δομικής εξάρτησης της κοινωνίας από την αναπαραγωγή του χρηματιστικού κεφαλαίου» (μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης).

Παρόν και παρελθόν: οι αρχαίοι Έλληνες και εμείς. Η αρχαία και η νέα Ελλάδα, το έθνος και η γλώσσα τις παραμονές του 1821. Ο πανηγυρικός του Βασίλη Κάλφα στον φετινό εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου στο ΑΠΘ: «Ο Αδαμάντιος Κοραής, τον Σεπτέμβρη του 1821, εκδίδει στο Παρίσι τα Πολιτικά του Αριστοτέλη. Με τον τρόπο αυτό ο Κοραής θεωρεί ότι συμμετέχει από μακριά στην Ελληνική Επανάσταση που μόλις είχε ξεσπάσει – την οποία ωστόσο θεωρεί πρόωρη και άκαιρη με βάση το μορφωτικό επίπεδο των υπόδουλων Ελλήνων. Στα «Προλεγόμενά» του εξηγεί σε κατανοητή γλώσσα τη χρησιμότητα των Πολιτικών του Αριστοτέλη στη δεδομένη συγκυρία και προβάλλει ορισμένες από τις προωθημένες θέσεις του: την υπεράσπιση της αβασίλευτης δημοκρατίας, τη διάκριση των εξουσιών, τη διάδοση των νεωτερικών ιδεών της Ευρώπης, την αποδέσμευση της ελληνικής εκκλησίας από το Πατριαρχείο. Η κίνηση του Κοραή έχει συμβολικό χαρακτήρα. Ο μεγάλος διαφωτιστής δεν αυταπατάται θεωρώντας ότι τα πρωτότυπα κείμενα του Αριστοτέλη θα διαβαστούν από τους εξεγερμένους, ούτε είναι από εκείνους που πιστεύουν ότι η εξοικείωση με το ένδοξο παρελθόν αρκεί για την παλιγγενεσία των Ελλήνων. Το μήνυμα του Κοραή είναι πως κανένα σύγχρονο έθνος δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του αν δεν έχει πρόσβαση στις βασικές ιδέες που διαμόρφωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό».

Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ. Συνέντευξη. Ο Χρήστος Λάσκος και ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλοςμιλάνε με την ευκαιρία του συλλογικού τόμου «Το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ. Η διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη κυβέρνηση ως τον θρίαμβο του δημοψηφίσματος και από την ήττα στη συστημική προσαρμογή», τον οποίο επιμελήθηκαν:

Χρήστος Λάσκος: «Η έκβαση του δημοψηφίσματος ίσως αποδειχτεί καθοριστική για την τύχη ολόκληρων γενιών στο μέλλον για δεκαετίες. Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να περιμένει το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Η συμβατική –ακόμη και ολοκληρωτική– συντριβή, με οικονομικά και γεωπολιτικά μέσα, ενός εγχειρήματος τέτοιου τύπου δεν θα αποτελούσε ασφαλή, τελειωτική νίκη. Αντίθετα, μάλλον άνοιγε, θάλεγε ο Αλτουσέρ, μια «ιστορία» χωρίς τελειωμό. Μόνη ασφαλή νίκη του συστήματος αποτελούσε η αυτοκατάργηση της αριστερής κυβέρνησης: η αποδοχή, από τον Αλιέντε, της εφαρμογής του προγράμματος του Πινοσέτ». 

Δημοσθένης Παπαδάτος: Μια απαισιόδοξη αριστερή προσέγγιση θα έλεγε: «Λέμε, γενικώς, ότι “η Ιστορία των κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων»· είναι όμως πολύ διαφορετικό η ιστορία αυτή να “μιλά” μέσα από τα στόματα του κόσμου στο δρόμο ή στα ΑΤΜ, και να ακούγεται σε όλο τον κόσμο. Άλλο το προσωπικό βίωμα της κρίσης (το επίδομα ανεργίας που καθυστερεί, η κάρτα σίτισης των αγαπημένων μας που λήγει), και άλλο μια ολόκληρη κοινωνία να συνειδητοποιεί το βάθος της διαίρεσής της και ποια ρίσκα μπορούν να πάρουν εκατομμύρια άνθρωποι όταν νιώθουν πως κάτι κρίνεται. Αλλιώς να καταγγέλλουμε –και δικαίως– την Ε.Ε.· αλλιώς να βλέπει όλος ο κόσμος πόσο ξένος με τη δημοκρατία είναι ο «υπαρκτός καπιταλισμός». Όλα αυτά ήταν τόσο «συμβολικά», όσο και η διαφορά ανάμεσα στο να θες να χορέψεις από χαρά στην πλατεία Συντάγματος και το να μη θες να βγαίνεις από το σπίτι: καθόλου».

H ανθεκτικότητα του Συντάγματος. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς γράφει με αφετηρία το βιβλίο των Ξενοφώντα Κοντιάδη και Αλκμήνης Φωτιάδου (εκδ. Σάκκουλας): «H ιστορική δοκιμασία που φαίνεται να υφίστανται τα κοινωνικά δικαιώματα δεν είναι τεχνική αλλά καθαρά πολιτική. Όπως και πολιτικά και όχι τεχνικά ή λογικά είναι και τα κριτήρια που οδηγούν τόσο στη ρητή “συνταγματοποίηση” ορισμένων ρυθμίσεων και απορρυθμίσεων όσο και στην άρρητη “απο-συνταγματοποίηση”| άλλων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι την ίδια στιγμή που τα όρια της δημοσιονομικής πειθαρχίας τείνουν να περιβάλλονται με καταστατικές συνταγματικές ή παρα-συνταγματικές εγγυήσεις, τα όρια της απογύμνωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων περιβάλλονται με μιαν αξεπέραστη αχλύ κανονιστικής ασάφειας».

Στα «Ενθέματα» Κυριακή 28 Φεβρουαρίου Κείμενα των ΒTS Αnonymous, Στέφανου Δημητρίου, Πηνελόπης Πετσίνη, Τόμας Σπινγκερμπόερ, Στρατή Μπουρνάζου, Έφης Αβδελά, Βασίλη Κρεμμυδά, Τόνιας Κιουσοπούλου

Στα «Ενθέματα» Κυριακή 28 Φεβρουαρίου

Κείμενα των ΒTS Αnonymous, Στέφανου Δημητρίου, Πηνελόπης Πετσίνη, Τόμας Σπινγκερμπόερ, Στρατή Μπουρνάζου, Έφης Αβδελά, Βασίλη Κρεμμυδά, Τόνιας Κιουσοπούλου

Η μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. ή πώς να αποφύγουμε τα ίδια λάθη. O ΒTS Αnonymous επιχειρηματολογεί γιατί η πολιτική αντιμετώπισης του μεταναστευτικού είναι απάνθρωπη και αναποτελεσματική, αναπαράγοντας λάθη του παρελθόντος. «Δυστυχώς, η Ε.Ε. δεν δείχνει να μαθαίνει από τα λάθη της. Παρόλο που πλασάρει τη νέα συνεργασία της με την Τουρκία ως μια καινοτόμο συντονισμένη απάντηση σε μια «άνευ προηγουμένου κρίση», δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σ’ αυτήν. […] Αυτό το σχέδιο με τη σειρά του, βασίστηκε πάνω σε μια πιλοτική πολιτική των αρχών της δεκαετίας του 2000 με τη Λιβύη. Πρώτα η Ιταλία και στη συνέχεια η Ε.Ε., σύναψαν συμφωνίες με τον τότε ηγέτη της Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι, για να εξασφαλίσουν τη συγκράτηση των μεταναστευτικών ροών. Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί μια «νεκρή ζώνη» γύρω από τα σύνορα της Ε.Ε., που θα σταματούσε τους μετανάστες πριν ακόμη ξεκινήσουν το ταξίδι τους μέσω της θαλάσσης. […] αυτή η πολιτική στην πραγματικότητα αύξησε την επιθυμία και την αποφασιστικότητα των μεταναστών να φτάσουν στην ΕΕ. Πριν, η Λιβύη προσέφερε ελκυστικές συνθήκες εργασίας για πολλούς υποσαχάριους μετανάστες, και πολύ συχνά αποτελούσε τελικό προορισμό της μετανάστευσής τους. Ωστόσο, στο πλαίσιο αυτής της νέας πολιτικής, η ζωή στη Λιβύη έγινε αφόρητη αυξάνοντας έτσι τα κίνητρα για τους μετανάστες να δοκιμάσουν την τύχη τους αλλού. Ως αποτέλεσμα, και παρά τους κινδύνους που περιέχει ο διάπλους της Μεσογείου, πολλοί αποφάσισαν να συνεχίσουν προς ασφαλέστερες τρίτες χώρες στην Ευρώπη.» (μετάφραση Γιάννης Χατζηδημητράκης)

Η Αριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Γράφει ο Στέφανου Δημητρίου: «Το πρόβλημα με την κρίση της πολιτικής είναι πρόβλημα όλης της Ευρώπης. Είναι και πρόβλημα αστικής ανοχής του φασισμού. Γι’ αυτό, ο λόγος περί φασισμού, χωρίς αναφορά στον καπιταλισμό, είναι κενόηχος· είναι η αστική «εξημέρωση» του φασισμού. Αποσυνδέεται η πολιτική από την αρχή του γενικού συμφέροντος, δηλαδή από τη δημοκρατική-ρεπουμπλικανική αρχή της, αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη. Παγιώνεται η υφαρπαγή των πρωτείων της πολιτικής από την οικονομία, και η νεοφιλελεύθερη, δεσποτική κυριαρχία της δεύτερης επί των δημοκρατικών-κοινωνικών αξιών της πρώτης. Γι’ αυτό, στην Ευρώπη, η νεοφιλελεύθερη, οικονομική ολιγαρχία υποκαθιστά λειτουργίες της πολιτικής εξουσίας, αποδυναμώνοντας τη θεσμική και πολιτική λειτουργία της δημοκρατίας. Απονευρώνεται και η δυναμική της ίδιας της πολιτικής, που έχει μείζονα διακύβευσή της τη δημοκρατία, μαζί με τα συνταγματικά δικαιώματα, τις ελευθερίες και τις δικαιοκρατικές αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού, ως προς τα ατομικά δικαιώματα, τη δημοκρατική αρχή της συλλογικής αυτονομίας, τη θεσμική θωράκιση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη λειτουργία της αντιπροσώπευσης».

Παράξενα Φρούτα. Mια (δυτική) ιστορία του λιντσαρίσματος. Η Πηνελόπη Πετσίνη γράφει για την πρακτική του λιντσαρίσματος στον αμερικάνικο νότο. «Το λιντσάρισμα ως θέαμα, υποστηρίζει η Wood, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και την επιβεβαίωση της λευκής υπεροχής κατά την αλλαγή του αιώνα αν και κάποια στιγμή η διάδοση αυτών των εικόνων σε εθνική κλίμακα τροφοδότησε τη δυναμική του κινήματος ενάντια στο λιντσάρισμα και τελικά οδήγησε στην παρακμή του. Για πολλούς σχολιαστές, αυτό που κυρίως ενοχλεί τους θεατές αυτών των εικόνων είναι το να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι οι «απλοί άνθρωποι» που έχουν διαπράξει τέτοιες απίστευτες θηριωδίες «στο όνομα της κοινότητας» αποτελούν τμήμα της δυτικής –αμερικανικής– ιστορίας. Συγκρίνοντας το λιντσάρισμα με πράξεις που διαπράχθηκαν από τη ναζιστική Γερμανία, αλλά και με τις τρέχουσες παγκόσμιες συνθήκες, ο ίδιος ο Allen παρατήρησε πως «αυτό αποτελεί πρόβλημα για εμάς τους Αμερικανούς, επειδή εμείς δεν βλέπουμε τους εαυτούς μας «στο ίδιο τραίνο». Στα μάτια μας είμαστε ηθικά ανώτεροι».

Γιατί η δράση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο αντίκειται στο διεθνές δίκαιο. Ο Τόμας Σπιγκερμπόερ τεκμηριώνει το παράνομο της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο προσφυγικό βάσει της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, του ΟΗΕ και διεθνών συμβάσεων. «Τα κράτη δεσμεύονται από το διεθνές δίκαιο κατά την άσκηση δικαιοδοσίας. Τι ισχύει, για παράδειγμα, αν ένα γερμανικό σκάφος, που βρίσκεται στα τουρκικά χωρικά ύδατα, περισυλλέξει ανθρώπους και τους μεταφέρει στις τουρκικές ακτές; Αυτή είναι μια ερώτηση με κομβική σημασία. Αν κάποιο γερμανικό σκάφος ασκήσει τέτοια δικαιοδοσία, τότε η Γερμανία έχει μια σειρά υποχρεώσεις που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και αφορούν, μεταξύ άλλων, το άσυλο. Το ζήτημα της δικαιοδοσίας αποτέλεσε το αντικείμενο αρκετών υποθέσεων στα διεθνή δικαστήρια. […]Η επιχείρηση που σχεδιάζει το ΝΑΤΟ είναι αντίθετη προς αποφάσεις που έχει εκδώσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Hirsi Jamaa), τη Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων (Marine Ι) και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (Burgos). Tα κράτη μπορούν βέβααι να καταγγείλουν (δηλαδή να σταματήσουν να μετέχουν σε) αυτές τις συμβάσεις, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι απλό. Η νομοθεσία της Ε.Ε. ορίζει ότι τα κράτη-μέλη της είναι συμβαλλόμενα μέρη αυτών των συμβάσεων. Ως εκ τούτου, η καταγγελία των συμβάσεων θα απαιτούσε τροποποίηση των συνθηκών της Ε.Ε. (καθώς και όλων των δευτερευουσών νομοθεσιών που αφορά την απαγόρευση της επαναπροώθησης)». (μετάφραση: Αγάπιος Λάνδος, Γιάννης Χατζηδημητράκης)

Αφέλειες και βλάβες σοβαρές. Ο Στρατής Μπουρνάζος γράφει για τη μήνυση που υπέβαλε η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κατά του Σταύρου Τσακυράκη: «Αφού έκανα μια σειρά αναγκαίους ελέγχους (με πρώτο και κυριότερο ότι πηγή της είδησης δεν είναι το «Κουλούρι»), και αφού πείστηκα η μήνυση δεν υποβλήθηκε από τον πρόεδρο της «Βουλής του Ζαππείου» ή του Φιλοπάππου, συνέχισα. […] Το πράγμα γίνεται πολύ σοβαρό, επειδή αυτή που ασκεί τη μήνυση δεν είναι οποιαδήποτε, αλλά η ανώτατη δικαστική λειτουργός, με όλο το κύρος (θεσμικά, όχι προσωπικά) και τις εξουσίες που διαθέτει εντός του δικαστικού σώματος. Και, ακόμα χειροτερότερα, προτείνει ως μάρτυρα μια δικαστή, την Πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Πέραν των νομικών, κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί, νομίζω, ότι οι χαρακτηρισμοί «αφελής» και «πολιτικάντης», όπως και όλο το άρθρο του Σταύρου Τσακυράκη συνιστούν ευπρεπή κριτική. […] Σε κάθε περίπτωση, με τη μήνυσή της, η Βασιλική Θάνου έκανε, πιστεύω, τους δυο παραπάνω χαρακτηρισμούς («αφελής» και «πολιτικάντης») να ακούγονται μάλλον ήπιοι, σχεδόν σαν χάδι για την ίδια.

«Μνημονικοί νόμοι» και ιστορικοί: η ευρωπαϊκή εμπειρία. H συνοπτική εκδοχή της τοποθέτησής της Έφης Αβδελά στη συζήτηση με θέμα «Ιστορία καθ’ υπαγόρευσιν; Νόμοι και διώξεις για το περιεχόμενο της ιστορικής αφήγησης», με αφορμή τη δίκη Ρίχτερ. «Το ερώτημα είναι σαφές: Χρειάζεται νομικό πλαίσιο που να υπερασπίζεται τη μνήμη των θυμάτων του παρελθόντος και μάλιστα να ποινικοποιεί την άρνησή της; Πιστεύω πως όχι. Το ίδιο πιστεύουν και οι περισσότεροι ιστορικοί στην Ευρώπη, μολονότι κάποιοι θέτουν ως όριο την άρνηση της εβραϊκής γενοκτονίας. Όλοι πάντως συμφωνούν ότι η καθιέρωση της «αλήθειας» με νόμο μπορεί να προκαλέσει σοβαρές συνέπειες για το επάγγελμα του ιστορικού και για τη διανοητική ελευθερία εν γένει∙ ότι οι λάθος αντιλήψεις και εκφράσεις δεν ανασκευάζονται στα δικαστήρια αλλά στο δημόσιο πεδίο της κοινής γνώμης και στην εκπαίδευση∙ και ότι η πιο επίπονη δουλειά χρειάζεται ακριβώς στο επίπεδο της διδασκαλίας της ιστορίας σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Κι εμείς εδώ; Κάποιοι από μας αντιδράσαμε όταν επρόκειτο να ψηφιστεί ο νόμος, αλλά η συλλογική προσπάθειά μας δεν είχε συνέχεια. Στις απειλές για διώξεις (Φίλης) ή στις διώξεις που προκάλεσε (Ρίχτερ) απαντήσαμε με μεμονωμένα –συχνά αμήχανα– άρθρα στον Τύπο και με ψηφίσματα τμημάτων. Το ότι τις περισσότερες φορές θεωρήθηκε απαραίτητο η καταδίκη της δίωξης να συνοδεύεται είτε με διαφοροποίηση από τον υπόλογο ιστορικό είτε με δικαίωση των θυμάτων το θεωρώ εξαιρετικά προβληματικό».

Δ. Και αγώνας και φόβος. Ο ιστορικός Βασίλης Κρεμμυδάς στην στήλη του «Πέρασαν εβδομήντα χρόνια». «Στο Πανεπιστήμιο είχα μπει με καλή σειρά επιτυχίας, με αποτέλεσμα να μου δώσουν από το ΙΚΥ (Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών) μια υποτροφία — με αυτήν, με κάτι ιδιαίτερα μαθήματα που παρέδιδα τα καλοκαίρια και με το «χαρτί» απορίας, ότι είμαι πολύ φτωχός δηλαδή, που είχα εξασφαλίσει και μου επέτρεπε να τρώω πολύ φτηνά στην Πανεπιστημιακή Λέσχη, μπόρεσα να τελειώσω τις σπουδές μου. Η διατήρηση της ιδιότητας του υποτρόφου όμως είχε κάποιες προϋποθέσεις: να είμαι καλός φοιτητής, να «περνάω» τα μαθήματα, τέτοια. Και, βέβαια, να μην φανταστεί κανείς ότι δεν χρησιμοποίησαν και αυτό: Μια μέρα έλαβα πρόσκληση να παρουσιαστώ στο γραφείο του καθηγητή μου της γλωσσολογίας. Πήγα, βέβαια! Ο καθηγητής, με ύφος δέκα καρδιναλίων, μου δήλωσε ότι, αν δεν εγκαταλείψω τη ΔΕΣΠΑ, το συνδικαλισμό μ’ άλλα λόγια, θα με «έκοβε» στις εξετάσεις και θα έχανα την υποτροφία! Στις εξετάσεις, που ήταν προφορικές –υπήρχαν και μάρτυρες δηλαδή– απάντησα σωστά σε ό,τι με ρώτησε· δεν τόλμησε να με κόψει· αντί για δέκα όμως, άντε εννιά, με βαθμολόγησε με έξι!»

Σκέψεις για τα περιφερειακά πανεπιστήμια. Γράφει η Τόνια Κιουσοπούλου: «Είναι προφανές ότι η συζήτηση για τον ρόλο που έχει να παίξει ένα πανεπιστήμιο σε μια επαρχιακή πόλη δεν αφορά μόνον το Ρέθυμνο και το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Και είναι ακόμη προφανέστερο ότι η αναζήτηση αυτού του ρόλου γίνεται πιο περίπλοκη στην εποχή της κρίσης που περνάμε. Η κρίση έχει δύο άμεσες συνέπειες, που δεν πρέπει να υποτιμώνται, όταν γίνεται λόγος για τα περιφερειακά πανεπιστήμια. Η πρώτη αφορά τους φοιτητές: παντού, όλο και λιγότερα παιδιά μπορούν να φοιτήσουν μακριά από το σπίτι τους, γεγονός που περιορίζει τις ωσμώσεις μεταξύ φοιτητών με ποικίλη γεωγραφική, ταξική και πολιτισμική προέλευση. […] Η άλλη συνέπεια είναι η αποψίλωση του διδακτικού προσωπικού με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο για το πρόγραμμα σπουδών, την αναλογία διδασκόντων/διδασκομένων και εντέλει την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και για τη δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί στις σχέσεις ενός Πανεπιστημίου με το περιβάλλον του, όταν ενταχθούν επαγγελματικά νεώτεροι και νεοφερμένοι διδάσκοντες που έχουν διαφορετικές αφετηρίες. Σημαντική επίπτωση της κρίσης είναι τόσο οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα (βιβλιοθήκες, συνδρομές σε περιοδικά) όσο και σε πράξεις δημοσιότητας που προάγουν ακριβώς τις σχέσεις με την πόλη».

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 26 Ιουλίου-Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Κλαούντιο Καρνιέρι, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Κωστή Καρπόζηλου, Μιλένας Κατσάρσκα, Νιλς Καντρίτσκε, Κατερίνας Αναστασίου, Γιώργου Σουβλή

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Κλαούντιο Καρνιέρι, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Κωστή Καρπόζηλου, Μιλένας Κατσάρσκα, Νιλς Καντρίτσκε, Κατερίνας Αναστασίου, Γιώργου Σουβλή 

Όμως εγώ παραδέχτηκα την ήττα… Σκέψεις του Στρατή Μπουρνάζου για την επόμενη μέρα.

«Λέμε όλοι, και σωστά, ότι η συμφωνία (θα) είναι κακή, απέχει από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά ήττα. Όμως πρόκειται για κάτι πολύ παραπάνω. Όχι μόνο δεν ακυρώσαμε τα Μνημόνια, αλλά θα υπογράψουμε ένα καινούργιο· κι αυτό δεν είναι «λεπτομέρεια», αλλά σεισμός. Έτσι, η ήττα πλήττει συνολικά τη δυνατότητα άσκησης πολιτικής εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και εδώ ανοίγουμε ένα μεγάλο κεφάλαιο: τον αντιμνημονιακό λόγο. Οι κραυγές Καμμένου για «φυλακές» (σχεδόν μετωνυμία της κρεμάλας) είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τη διεκδίκηση κοινωνικής δικαιοσύνης ή τη δημοκρατική απαίτηση λογοδοσίας. Όπως τα πρωτοσέλιδα της αντιμνημονιακής Κόντρας (ένα μείγμα δημαγωγίας, συνωμοσιολογίας, λατρείας του «αρχηγού», σεξισμού, αντιπλουτοκρατισμού, χυδαίου λαϊκισμού και σκέτης χυδαιότητας) έχουν τόση σχέση με την Αριστερά όσο και η αλήστου μνήμης Αυριανή. Πέρα από την πολιτική και τα πρόσωπα, πίσω από τις γραμμές ας διακρίνουμε κάτι: την ελπίδα που τροφοδότησε ο Γενάρης και το δημοψήφισμα, τον πόνο από τη διάψευση και την ήττα. Δεν είναι εκδορά ή αμυχή, αλλά τραύμα βαθύ. Ξέρω πολλούς που το χλευάζουν, λένε π.χ. ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι άξια της μοίρας τους. Δικαίωμά τους, ασφαλώς, να το λένε, αλλά το βρίσκω μίζερο και ανόητο. Ο πόνος, το κλάμα (που δεν είναι υποκριτικό, δεν έγιναν ηθοποιοί ξαφνικά τόσοι άνθρωποι) φανερώνει ένα ταρακούνημα. Και αυτό, αξιακά αλλά και πολιτικά (οι καιροί είναι ρευστοί) μας αφορά. Ο πόνος και το δάκρυ, η συντριβή μπορεί να γίνουν πηγή δύναμης και ζωής· ο κυνισμός ή η αυταρέσκεια, η ωμότητα ή η χαιρεκακία, δύσκολα.

Ο Πιέτρο Ινγκράο και η πρακτική της αμφιβολίας. Αποσπάσματα από την εισαγωγή τουΚλάουντιο Καρνιέρι στο βιβλίο «Η πρακτική της αμφιβολίας», «μια συναισθηματική συμπύκνωση και μια αναζωογονητική περιήγηση στην ιστορία της Ιταλικής και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς του δευτέρου μισού του 20ου αιώνα», όπως γράφει στον πρόλογο ο Κ. Δουζίνας. «Κι όμως έμεινε άλυτο, στη μακρά εμπειρία του Ινγκράο και στους στοχασμούς του γι’ αυτό, ένα ζήτημα που θα ήθελα να αναφέρω σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα, γιατί νομίζω ότι μιλάει αρκετά για την αναζήτηση της αριστεράς σ’ αυτήν τη φάση του εθνικού βίου. Ο Ινγκράο υπήρξε ένας από τους λίγους κομμουνιστές ηγέτες που αναρωτήθηκε, δουλεύοντας πάνω σ’ αυτό, για το θέμα των σχέσεων μεταξύ κράτους και ανάπτυξης, μεταξύ οικονομίας και πολιτικής, εντοπίζοντας εδώ μια ουσιαστική ρίζα, συστατική της αριστεράς: που κατά κάποιον τρόπο θεμελιώνει μια εθνική και διεθνή λειτουργία της. Σήμερα είναι εύκολο να βρούμε αναφορές θεωρίας και εμπειρικής αναγνώρισης για την εδαφικότητα της ανάπτυξης, για την εδαφικότητα των ίδιων των κοινωνικών υποκειμένων, ακόμη και εκείνων του κόσμου της εργασίας, σε μια διάσταση που δεν αφαιρεί και δεν επισκιάζει το μέγεθος της μεμονωμένης εργασιακής πράξης, με την κόπωσή της, την αμοιβή της, με τις προστασίες και τα δικαιώματα που πρέπει να κατακτώνται και να ανακτώνται συνεχώς».

Η σφαγή στο Σουρούτς: σήμερα πενθούμε, αύριο ξαναχτίζουμε. Η σφαγή στο Σουρούτς μέσα από τα μάτια του Ύβο Φίτζχερμπερτ, ανεξάρτητου δημοσιογράφου που ειδικεύεται στο Κουρδικό. «Τόσο η σφαγή στο Κομπάνι στα τέλη Ιουνίου όσο και η τελευταία βομβιστική επίθεση στο Σουρούτς είναι μια προσπάθεια του Ισλαμικού Κράτους να κρατήσει το Κομπάνι σε κατάσταση απόγνωσης και καταστροφής. Οι τοπικές αρχές άρχισαν να ξαναχτίζουν την πόλη — και οι επιθέσεις είχαν ξεκάθαρο στόχο να προκαλέσουν φόβο και να αποτρέψουν τους ανθρώπους να δράσουν αλληλέγγυα στο Κομπάνι. Ως διεθνείς σύμμαχοι των επαναστατημένων της Ροτζάβα, έχουμε καθήκον να εκπληρώσουμε τους σκοπούς της αντιπροσωπείας του SGDF: να βοηθήσουμε να ξαναχτιστεί το Κομπάνι. Η διεθνής αλληλεγγύη προς το Κομπάνι έχει ωφελήσει εξαιρετικά την κουρδική αντίσταση στην περιοχή. Έδωσε ελπίδα στους αγωνιστές και τους πολίτες. Το Πολιτιστικό Κέντρο Αμάρα αντιπροσώπευε αυτή την ισχυρή επιθυμία για διεθνή αλληλεγγύη. Καλωσόριζε τους διεθνείς επισκέπτες και αναζητούσε να διεθνοποιήσει την αντιπαράθεση πέρα από όσους άμεσα επηρεάζει ο πόλεμος. Δεν πρέπει να αφήσουμε να κυριαρχήσει το ISIS, δεν πρέπει να ενδώσουμε στην αδράνεια, από φόβο απέναντι στην τρομοκρατία του ISIS».

Το πραξικόπημα διαρκεί πολύ. Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος εξηγεί γιατί η απεμπλοκή είναι ο μόνος νοητός δρόμος για την Αριστερά. «Αν λοιπόν σταθεροποιηθεί κάτι μετά τη συμφωνία, δεν θα είναι η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά η κατάσταση της έκτακτης ανάγκης που θα ψαλιδίζει τις προσπάθειες «φιλολαϊκής διαχείρισής» της. Από μέσο δε πειθάρχησης της Ελλάδας, σε βαθμό εξουθένωσης, το Grexit ίσως αποδειχτεί το αναπόφευκτο τέλος της διαδρομής που σχεδιάστηκε, υποτίθεται, για την αποφυγή του: με όρους ευρωπαϊκής «ενοποίησης», το άδειασμα των πιο αδύναμων, για να συνεχίσουν οι πιο δυνατοί. Αν όμως ισχύουν αυτά, αν δηλαδή η κατά κοινή παραδοχή μη βιώσιμη συμφωνία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα (μπορεί να) σημαίνει «και Μνημόνιο και Grexit», η απεμπλοκή από το διαρκές μνημονιακό πραξικόπημα, και συνεπώς η προετοιμασία για την ενδεχόμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είναι ο μόνος νοητός δρόμος για την Αριστερά, για τη δύναμη δηλαδή που καλείται να υπερασπιστεί πια τα πολύ βασικά: το νερό, το ρεύμα, το σπίτι και τη δημοκρατία. Όχι γιατί το εθνικό νόμισμα προσφέρει εγγυήσεις έναντι οικονομικών καταναγκασμών ή ζητημάτων ασφάλειας. Ούτε βεβαίως γιατί προστατεύει με κάποιον μαγικό τρόπο από την υφαρπαγή πόρων και περιουσίας, δημόσιας ή ιδιωτικής. Αλλά γιατί αποδεδειγμένα πια οι εταίροι δεν το επισύρουν ως επικοινωνιακή τακτική, αλλά ως δυνητικό τέλος της διαπραγμάτευσης — ειδάλλως κακώς πήγαμε σε τρίτο μνημόνιο. Επιπλέον γιατί το Μνημόνιο, και όχι (μόνο) το Grexit όπως προπαγανδιστικά υποστηρίζεται, είναι «σχέδιο Σόιμπλε» — αλλά και των πιο «φιλελλήνων» από τους εταίρους: όχι η τακτική κάποιων ακραίων της Ε.Ε., αλλά «η επιτομή της κοινής νεοφιλελεύθερης στρατηγικής της».

Φυσάμε να πέσουν ή ψάχνουμε ομπρέλα; Προτάσεις για ένα νέο ξεκίνημα από τονΚωστή Καρπόζηλο. «Αυτό που προτείνω, στην ουσία, είναι ένα ριζοσπαστικό think tank που θα απολήγει σε αντίστοιχα ριζοσπαστικές μορφές παρέμβασης στην καθημερινότητά μας –όχι την καθημερινότητα των «άλλων», αλλά την ίδια τη δικιά μας– με στόχο την ανάδυση υποδειγματικών εγχειρημάτων για τη δυνατότητα πραγμάτωσης του εναλλακτικού σχεδίου στην πράξη. Για να προλάβω ενδεχόμενες παρεξηγήσεις δεν εννοώ ούτε ένα κονκλάβιο σοφών κεφαλών, ούτε ένα νεολαιίστικο παράρτημα ήδη γνωστών πρωτοβουλιών, αλλά μια κίνηση εκ του μηδενός που δίχως μεγαλόστομες φιλοδοξίες θα παράγει, θα παρεμβαίνει και θα αμφισβητεί τις βεβαιότητες του παρελθόντος. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η νέα πρόταση θα πρέπει να είναι καινοτόμα και στην ίδια την μορφή της οργάνωσής της: να στηρίζεται σε αποκεντρωμένες ομάδες εργασίας γύρω από συγκεκριμένους άξονες, να ενσωματώνει τη λογική του επαγγελματισμού και της παραγωγικότητας, να επικοινωνεί με τη σύγχρονη συζήτηση για την ανάδυση μορφών δυαδικής εξουσίας και εν τέλει να συνιστά μια δημιουργική προέκταση των πολυάριθμων πρωτοβουλιών, κινήσεων και εντύπων που πρωταγωνίστησαν στην άρθρωση της ριζοσπαστικής κριτικής ύστερα από το 2008 και που σήμερα θα πρέπει να αποφασίσουν για την επόμενη μέρα».

H ιστορία του «ενάρετου πτωχού». Ο επίσημος βουλγαρικός λόγος για τη Βουλγαρία, την Ελλάδα και την Ε.Ε. από την Μιλένα Κατσάρσκα. «Όπως και η Ιρλανδία που αυτοπροσδιορίζεται ως το «καμάρι της Ευρώπης», έτσι και η Βουλγαρία φαίνεται να διαλέγει τον ρόλο του «ενάρετου πτωχού» — χωρίς περαιτέρω αξιώσεις στην υπερηφάνεια. Διαβάστε, για το άρθρο του Andrew Higgins στους New York Times, στις 29 Ιουνίου 2015: Στο άρθρο αυτό, ο πρόεδρος της Βουλγαρίας, Ρόσεν Πλεβνέλιεφ καταφέρεται εναντίον «των καταγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ευρώπη εγκατέλειψε την Ελλάδα». Παραδέχεται ότι η Βουλγαρία είναι πολύ φτωχότερη από την γειτονική Ελλάδα (μεγάλη έκπληξη) αλλά, παρ’ όλα αυτά, δηλώνει με υπερηφάνεια ότι η Βουλγαρία ήταν σε θέση να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις (διάβαζε: περαιτέρω μέτρα λιτότητας), διότι, «όταν έχεις κάποιο πρόβλημα, θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις και όχι να στραφείς στις Βρυξέλλες ή σε κάποιον άλλο». Οι Χίγκινς και Πλεβνέλιεφ φαίνεται να συμφωνούν στο «βγάλτα πέρα μόνος σου και γίνε αυτάρκης», σε αντίθεση με τους Έλληνες. Το πιο προφανές μήνυμα του Χίγκινς είναι ότι, ενώ η φτώχεια δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί σύμπτωμα κάποιας ηθικής ανεπάρκειας, το «να κάνεις φασαρία» ή να κάνεις πραγματικά κάτι γι’ αυτό, αποτελεί».

Το «ταμείο ιδιωτικοποιήσεων» και η επιστροφή στην πολιτική της ισχύος. Κριτική του σχεδίου για το νέο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, του Νιλς Καντρίτσκε. «Η ιδέα λοιπόν του νέου ταμείου είναι τόσο ανώριμη και αντιφατική, που μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο διατυπωμένος σκοπός του δεν είναι και ο πραγματικός του. Κατά την άποψή μου, το ταμείο προορίζεται για να επιτύχει εντελώς διαφορετικούς στόχους, οι οποίοι κρύβονται στην καταληκτική παράγραφο, όπου αναφέρεται η αξιοποίηση των φανταστικών εσόδων. Τα μισά από τα έσοδα θα εξυπηρετήσουν την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών (η οποία, σημειωτέον, πρέπει να γίνει άμεσα, ενώ τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν υπάρχουν καν!). Δεύτερον, το 25% των εσόδων θα διατεθεί για την αποπληρωμή των δανείων και τρίτον για επενδύσεις, πράγμα σίγουρα πολύ πιο λογικό. Γι’ αυτό και το μοναδικό –ή τουλάχιστον το σημαντικότερο– που βλέπω πίσω από αυτή την πρόταση είναι ότι επιχειρείται να πνιγούν οποιεσδήποτε ιδέες εκ μέρους της Ελλάδας για την αξιοποίηση των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις. Η κυβέρνηση του Τσίπρα σκεφτόταν να καλύψει τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων με αυτόν τον τρόπο. Αυτή ακριβώς την ιδέα έρχεται να τορπιλίσει το νέο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων. Έρχεται λοιπόν για να εξασφαλίσει ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αντλήσουν χρήματα από άλλη πηγή – εκτός από τα έσοδά τους από τις εισφορές των ασφαλισμένων». 

Η Ανάδυση της Δημοκρατίας. Σκέψεις για την αποτίμηση ενός συνεδρίου, από τουςΚατερίνα Αναστασίου και Γιώργο Σουβλή. «Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν, να συζητήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις επί συγκεκριμένων ζητημάτων, τα οποία συμβαίνουν στη συγχρονία, λαμβάνοντας υπόψη τα όριά τους αλλά και το πώς αυτά μεταβάλλονται. Υπ’ αυτό πρίσμα συνιστά μια απόπειρα γεφύρωσης του χάσματος θεωρίας και πράξης που σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζει την Αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες, μετά τις διαδοχικές της ήττες. Τώρα καλείται να λειτουργήσει ξανά όχι μουσειακά, αλλά σαν εργαστήριο ελπίδας και αλλαγής, με παρεμβάσεις οι οποίες επηρεάζουν πραγματικά τη ζωή ανθρώπων. Επομένως, δεν θα πρέπει να προξενεί εντύπωση ότι ορισμένες θεματικές του συνεδρίου επικεντρώνονταν αυστηρά στις πρακτικές όψεις των αγώνων μας και στις προεκτάσεις τους. Για παράδειγμα: Ποιος ο ρόλος της αστυνομίας σε μια αριστερή κυβέρνηση; Πού εμφανίστηκαν οι δομές αλληλεγγύης κατά την περίοδο της κρίσης και ποιος ο ρόλος τους στους εν εξελίξει αγώνες; Τι σημαίνει επαχθές και επονείδιστο χρέος; Ποιές τεχνικές ανάλυσης ενδείκνυνται και πώς διεκδικούμε τη διαγραφή του; Πώς εξηγούμε στην κοινωνία “τα κοινά”;

Στα «Ενθέματα» της Κυριακής, εκτάκτως αύριο Σάββατο 4 Ιουλίου-Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Σπύρου Ι. Ασδραχά, Χρήστου Χατζηιωσήφ, Νίκου Σαραντάκου, Ζερόμ Ρους, Σάσκια Σάσσεν, Μαρίας Ιβάντσεβα, Καταρίνα Πρίνσιπε, Δώρας Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη, Τζόζεφ Λέι-Λιούις Μπάσετ-Μάικλ Γουόκερ, Μυρσίνης Ζορμπά, Νίκου Χατζηνικολάου, Πεϊνέτα, Δημήτρη Βαρδουλάκη, Aνδρέα Λυμπεράτου

Στα «Ενθέματα» της Κυριακής, εκτάκτως αύριο Σάββατο 4 Ιουλίου-Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Σπύρου Ι. Ασδραχά, Χρήστου Χατζηιωσήφ, Νίκου Σαραντάκου, Ζερόμ Ρους, Σάσκια Σάσσεν, Μαρίας Ιβάντσεβα, Καταρίνα Πρίνσιπε, Δώρας Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη, Τζόζεφ Λέι-Λιούις Μπάσετ-Μάικλ Γουόκερ, Μυρσίνης Ζορμπά, Νίκου Χατζηνικολάου, Πεϊνέτα, Δημήτρη Βαρδουλάκη, Aνδρέα Λυμπεράτου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

 

 

 

 

 

 

Για το Δημοψήφισμα και το Όχι:  12 κείμενα

Όχι: De bono et malo, του Στρατή Μπουρνάζου: «Η συνέχεια θα είναι δύσκολη, σε κάθε περίπτωση: είτε η κυβέρνηση υπογράψει μια κακή συμφωνία (γιατί καλή δεν πρόκειται να είναι) είτε δρομολογηθούν διαδικασίες εξόδου από το ευρώ είτε επανέλθουμε στη βασιλεία των Σαμαράδων και της ασφυξίας. […]  Επιλέγω λοιπόν το Όχι, γιατί εκτιμώ ότι, στα δύσκολα χρόνια που θα συνεχίσουμε να ζούμε, μπορεί να αποτελέσει πρόπλασμα ενός ιστού αλληλεγγύης και αντίστασης. Να το πω αλλιώς: Άσχετα εν πολλοίς με τον πολιτικό λόγο που εκπέμπουν τα δυο «στρατόπεδα», βασικό κίνητρο (πέρα από τις κομματικές εντάξεις) που οδηγεί στο «Ναι» είναι ο φόβος, ενώ στο «Όχι» ένα πνεύμα αντίστασης. Από τον φόβο, αν και τον κατανοώ (όπως και όσους τον αισθάνονται), δεν βλέπω να προκύπτει κάτι προωθητικό για την κοινωνία μας. Από τη διάθεση αντίστασης (παρά τις μπόλικες ανταύγειες πατριωταράδικου αντιευρωπαϊσμού και αρχαϊκότητας), μπορώ να δω να βγαίνουν εστίες αλληλεγγύης και ζωής τα επόμενα χρόνια. Όχι αναγκαστικά (μπορεί να βγουν και φίδια), αλλά μπορεί -- όπως και στις «Πλατείες.»

Το δημοψήφισμα, οι «θεσμοί» και οι αρχές, του Χρήστου Χατζηιωσήφ: «Εάν υπήρχε ο χρόνος και η ψυχραιμία, το δημοψήφισμα θα μπορούσε να συμβάλει στο ξεκαθάρισμα του τοπίου, στην ανάδειξη των βαθύτερων τομών. Στις σημερινές δεδομένες συνθήκες οι αντίπαλες απόψεις ερείδονται από τη μια μεριά στην άμεση, αλλά μη επεξεργασμένη εμπειρία και από την άλλη στον μύθο και τον φόβο. Οι υποστηρικτές του «Όχι» δείχνουν τη γενική πτώση του βιοτικού επιπέδου, την έκρηξη της ανεργίας και την επέκταση της φτώχειας, την υπονόμευση της δημόσιας υγείας, τη διαρροή εγκεφάλων και την τροχιά της κοινωνίας προς την εξαθλίωση. Οι υποστηρικτές του «Ναι» δεν αρνούνται τις αρνητικές εμπειρίες της προηγούμενης εξαετίας. Ορισμένοι τις θεωρούν απαραίτητη όσο και επώδυνη προϋπόθεση για μια μόνιμη εξυγίανση της κατάστασης που θα επέλθει αυτόματα χάρις στη λειτουργία των μηχανισμών της αγοράς, την εισροή ξένων κεφαλαίων που δεν διευκρινίζεται από πού θα προέλθουν, πού ακριβώς θα επενδυθούν και ποιες συνέπειες θα έχουν στην απασχόληση και στις οικονομικές ισορροπίες. Οι περισσότεροι όμως δεν ελπίζουν ούτε αυτό. Έχουν απλώς πεισθεί ότι χειρότερο από το πρόσφατο παρελθόν θα είναι το μέλλον, του οποίου τα χαρακτηριστικά κανένας δεν τους έχει περιγράψει και οι ίδιοι αδυνατούν να το φανταστούν διαφορετικά από σκοτεινό. Τόσο οι ιδεολόγοι της αυτόματης εξυγίανσης της οικονομίας όσο και εκείνοι που απλώς φοβούνται το άγνωστο επενδύουν στον μύθο μιας Ευρώπης που δεν υπήρξε ποτέ και μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξει».

Οι χοίροι και η αποικιοκρατία: συνειρμοί με αφορμή το ελληνικό δημοψήφισμα (web only): Ο Ανδρέας Λυμπεράτος, με αφετηρία το ελληνικό δημοψήφισμα και τα PIGS, ανασκοπεί τη χρήση των χοίρων στο διεθνές διπλωματικό και πολιτικό λεξιλόγιο, από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα: «Τούτες τις κρίσιμες στιγμές του Δημοψηφίσματος σκέφτομαι τους ατυχείς χοίρους, ζώα που –παρά την γαστρονομική τους εκμετάλλευση και την απόλαυση που προσφέρουν– η όψη, η φωνή και τα ήθη τους τα έχουν «καταδικάσει» σε συχνή παρομοιαστική –και στερεοτυπική– «χρήση» για να δηλωθεί η αναισθησία, η ακαθαρσία, η βουλιμία και η βαρβαρότητα ανθρώπων, κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων ή και ολόκληρων λαών – ποιότητες  και χαρακτηρισμοί που δεν συνάδουν βεβαίως με τον ευρωπαϊκό μας πολιτισμό.  Οι χοίροι όμως, εκτός από τις συνήθεις αυτές αδόκιμες και ασεβείς «χρήσεις» τους, πέρασαν κατά την πορεία της ιστορίας –συχνά από σπόντα– και στο διεθνές διπλωματικό και πολιτικό λεξιλόγιο».

Το όγδοο και το πρώτο δημοψήφισμα, του Νίκου Σαραντάκου. «Έλεγε κάποιος, νομίζω ο Φρανσουά Μιτεράν, ότι τα δημοψηφίσματα έχουν ένα κακό, ότι οι πολίτες ψηφίζουν με γνώμονα όχι το εκάστοτε ερώτημα, αλλά με άλλες σκέψεις, π.χ. για να τιμωρήσουν την κυβέρνηση. Από την άλλη, φέρνουν μια δόση άμεσης δημοκρατίας -- και αυτό δεν αρέσει σε πολλούς. Για παράδειγμα, ένας βουλευτής του Ποταμιού είπε σε ένα πάνελ ότι «δεν μπορεί η κυρά Καλλιόπη που ζει στην Κάλυμνο να αποφασίσει για τα preliminary drafts», παρόλο που τον ίδιο τον έστειλαν στη Βουλή πολλές κυρά Καλλιόπες και κυρ Μήτσοι. Εγώ πάντως δεν θα ακολουθήσω το ρητό του Μιτεράν. Η ψήφος μου την Κυριακή θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από το ερώτημα του δημοψηφίσματος: τη συμφωνία που είχε προταθεί από τους θεσμούς. Και δεν θεωρώ, όπως πολύ επικίνδυνα κάνουν πολλοί της αντιπολίτευσης, ότι την Κυριακή θα ψηφίσουμε αν μένουμε ή όχι στην Ευρώπη, στην ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή Ένωση: αν ήταν αυτό το ερώτημα, θα ψήφιζα Ναι. Λέω ότι είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που κάνουν, διότι οι ίδιοι θέτουν εν αμφιβόλω την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, σε περίπτωση επικράτησης του Όχι. Παραφράζοντας λοιπόν κάποιον, λέω να πρωτοτυπήσω, και να πάω ψηφίσω με κριτήριο το περιεχόμενο της συμφωνίας».

Η σημασία του Όχι. Για μια καλύτερη συμφωνία, για να μείνουμε στην Ευρώπη, της Μυρσίνης Ζορμπά. «Το τελεσίγραφο θεωρήθηκε μη γενόμενο από κείνους που είχαν κηρύξει το  «game  is over»,  εξαφανίστηκε  δια μαγείας, οι σκληρές προτάσεις εξαερώθηκαν,  οι μάσκες του ευρωπαϊσμού  κάλυψαν  τα απειλητικά πρόσωπα, η υποκρισία περίσσεψε, οι τακτικισμοί συνεχίστηκαν. Είναι αυτή η δημοκρατική Ευρώπη κι αυτό το πολιτικό προσωπικό που μπορεί να  οδηγήσει τα κράτη και τους λαούς της στο κοινό μέλλον και  στην ευημερία; Επειδή συνεχίζω να πιστεύω στην ευρωπαϊκή ιδέα, επειδή συνεχίζω να πιστεύω ότι η θέση της χώρας είναι μέσα στην Ευρώπη, επειδή  πιστεύω ότι αν περάσει η συμφωνία των δανειστών οδηγεί σε αδιέξοδη λιτότητα, επειδή  πιστεύω ότι μια καλύτερη συμφωνία είναι δυνατή με ενισχυμένη  την ελληνική κυβέρνηση από το Όχι του δημοψηφίσματος, γι’ αυτό θα ψηφίσω Όχι».   

Το χάλκεον χέρι, του Σπύρου Ι. Ασδραχά. «Ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, ακόμα, συνεπάγεται την κατάργηση της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή της έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Παρά τις διαστρεβλώσεις που πρόσφατα έκανε με εξαιρετικό κυνισμό ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, η προσφυγή στο δημοψήφισμα ήταν αναγκαία πράξη. Η υπερίσχυση του αυτονόητα επιβεβλημένου Όχι εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη φοβική προσαρμοστικότητα ενός τμήματος του λαού μας που δυστυχώς δεν είναι αμελητέο και εγγίζει τα όρια της εθελοδουλίας, αν δεν ταυτίζεται με αυτήν, κάτω από το χάλκεον χέρι του πανικού-φόβου».

«Παίρνοντας θέση, ή γιατί ψηφίζοντας “Όχι” ψηφίζουμε “Ναι” στην ιδέα της Ευρώπης». Ο Δημήτρης Βαρδουλάκης, ξεκινώντας από το δημοψήφισμα θέτει στο επίκεντρο το θέμα της εθνικής κυριαρχίας, εξετάζοντας την ελληνική ιστορία σε συνδυασμό με την νουβέλα του Heinrich von Kleist, το «Michael Kohlhaas»: «Η ιστορία διαδραματίζεται στη Μεταρρύθμιση. Από έναν ταπεινό έμπορος αλόγων, τον Kohlhaas, κατασχέθηκαν παράνομα δύο άλογα, με αποτέλεσμα τελικά να πάρει τα όπλα εναντίον των αρχών που τον αδίκησαν. Επιτρέψτε μου να απαριθμήσω τις πιο εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ των δύο ιστοριών». (μετάφραση: Αιμιλία Σαλβάνου. Το αγγλικό πρωτότυπο δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Χρόνος).

ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ

1. Ένα Όχι, πολλά Ναι, του Ζερόμ Ρους. «Θα ήταν πιο εύκολο για την κυβέρνηση να υποχωρήσει στην πιστωτική ασφυξία που της επέβαλαν οι δανειστές και στην τρομοκρατική εκστρατεία των εγχώριων και διεθνών ΜΜΕ. Αλλά ως τώρα η Ελλάδα έχει επιμείνει στις θέσεις της, και σήμερα στέκει όρθια και δυνατή, καθώς εκατομμύρια πολίτες της κατευθύνονται στις κάλπες για το πιο σημαντικό δημοψήφισμα στην ιστορία της Ε.Ε. Μη γελιέστε: αυτό το δημοψήφισμα αποτελεί μια καθοριστική στιγμή στη σύγχρονη ευρωπαϊκή Ιστορία» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

2. Τρεις κρυφές αλήθειες για την ολοφάνερη ελληνική τραγωδία, της Σάσκια Σάσσεν. «Ποια είναι η βοήθεια που οι Βρυξέλλες προσφέρουν αν ο Τσίπρας αποδεχτεί τους όρους των πιστωτών; 7,2 δις. ευρώ --τα οποία (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, 1η Ιουλίου) δεν θα κάλυπταν καν τις αποπληρωμές του χρέους της Ελλάδας μέχρι το τέλος Αυγούστου-- και ρευστότητα για δύο μόνο μήνες. Εννέα στα δέκα ευρώ που οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ δάνεισαν στην ελληνική κυβέρνηση από το 2010 έχουν πάει στις τράπεζες και σε άλλους πιστωτές, και όχι στην Ελλάδα για να τη βοηθήσουν να ανακάμψει. Και σήμερα η τρόικα ζητά ακόμα περισσότερα: ολόκληρη η επιπλέον χρηματοδότηση θα πάει στην αποπληρωμή των χρεών της, που ανέρχονται στο 175% του ΑΕΠ. Και ακόμα περισσότερα: την επιβολή πολιτικών λιτότητας – των ίδιων πολιτικών που συρρίκνωσαν την ελληνική οικονομία πάνω από 20%». » (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

3. Βαλκάνια: Ο ελλείπων κρίκος της διεθνούς αλληλεγγύης; της Μαρίας Iβάντσεβα. «Δεν είναι ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ το ότι περιβάλλεται από κράτη-μαριονέτες. Ωστόσο, η ελληνική και διεθνής Αριστερά έχουν μια επείγουσα ευθύνη για τη δημιουργία εγκάρσιων δικτύων αλληλεγγύης οπουδήποτε υποφέρουν από ύφεση και εξαθλίωση, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν ισχυροί αριστεροί σύμμαχοι. Απαιτούνται επειγόντως περισσότερες προσπάθειες σφυρηλάτησης σχέσεων που θα μεταμορφώσουν τις ιστορικές διαφορές σε δράσεις αλληλεγγύης για όλες τις χώρες στην περιφέρεια της Ευρώπης που έχουν πληγεί από την ύφεση. Το να αφήσουμε στην άκρη τις αναφορές στον Ψυχρό Πόλεμο και να δουλέψουμε για αλληλεγγύη πέρα από τα σύνορα, είναι ζωτικής σημασίας σε μια περιοχή που σήμερα είναι ο φορέας της μεγαλύτερης υπόσχεσης, αλλά και του μεγαλύτερου κινδύνου για το μέλλον της ηπείρου». » (μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης).

4. Μας διδάσκετε πώς να αγωνιζόμαστε,  της Καταρίνα Πρίνσιπε. «Το δημοψήφισμα είναι μια από τις υψηλότερες μορφές δημοκρατίας που είναι ακόμα εφικτές στον κόσμο που ζούμε σήμερα. Είναι η απόφαση του λαού, η δική σας απόφαση, ενάντια στις προσταγές εκείνων που μας έκριναν ανάξιους να αποφασίζουμε για τις ζωές μας. Ενάντια σε εκείνους που ξέρουν ότι η λιτότητα είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα που έχει ως στόχο να αλλάξει βαθιά τη σχέση μεταξύ των τάξεων, να καταστρέψει όλα τα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα, να μας κάνει φοβισμένους, υποταγμένους, φτωχούς και ήσυχους. Το γνωρίζουν ότι αυτό το πολιτικό πρόγραμμα είναι τόσο ολέθριο που μπορεί να εφαρμοστεί μόνο όταν η δημοκρατία αποτύχει και οι άνθρωποι πάρουν απόφαση πως τίποτε άλλο δεν είναι εφικτό. Αλλά εσείς διαλέξατε τη δημοκρατία. Και όταν κάνατε αυτή την επιλογή, μας δείξατε στην πράξη ότι είναι εφικτή. Μας διδάσκετε πώς να αγωνιζόμαστε» (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

5. «Γράμμα από την Ισπανία» (web only), της Πεϊνέτα:  «Πολυπληθείς, συγκινητικές συγκεντρώσεις συμπαράστασης στο κέντρο των ισπανικών πόλεων (Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Μούρθια, Χιχόν, Βαλένθια, Γρανάδα, Θαραγόθα, Λας Πάλμας κ.α.), οργανωμένες ομιλίες ενημέρωσης, διαδικτυακές πλατφόρμες συλλογής υπογραφών, συζητήσεις στις γειτονιές, άρθρα τον ανεξάρτητο τύπο, είναι μερικά μόνο δείγματα των κινητοποιήσεων υπέρ της προσπάθειας της Ελλάδας να βγει πρώτη από τα δεσμά και τις καταστροφικές συνέπειες της λιτότητας. Η ισπανική κοινωνία και κυρίως εκείνα τα στρώματα που έχουν χτυπηθεί από την οικονομική κρίση αντιλαμβάνονται ότι τα γεγονότα στην Ελλάδα τους αφορούν άμεσα. Αυτό σημαίνει κινητοποιήσεις υπέρ του ΟΧΙ στο προσεχές ελληνικό δημοψήφισμα».

 

Η αποφυλάκιση Κασιδιάρη. Ο Στρατής Μπουρνάζος σχολιάζει ένα ανησυχητικό γεγονός που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο στον καταιγισμό των ημερών: την αποφυλάκιση Κασιδιάρη: «Πέραν της μομφής στους εφέτες (πόθεν τεκμαίρεται ότι δεν είναι ύποπτος φυγής ή τέλεσης  νέων αδικημάτων;) η μομφή μου  στρέφεται στην κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον εαυτό μας. Γιατί όλοι οι παραπάνω, με διαφορετικούς τρόπους και ευθύνες ο καθείς βέβαια,  επιτρέψαμε στη Χρυσή Αυγή να κάνει ένα δυναμικό come back, να επανομιμοποιείται στην κοινωνία,  να δίνει ρεσιτάλ “φιλολαϊκής” πολιτικής στη Βουλή. Όλο αυτό το κλίμα αντανακλάται και στην απόφαση αποφυλάκισης».

Η αρχή της ουδετερότητας του διαδικτύου. Τι περιλαμβάνει και γιατί είναι τόσο σημαντική; Η Δώρα Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη εξηγεί τι σημαίνει αυτή η αρχή και γιατί είναι τόσο σημαντική. «Αν τα παραπάνω δεν τηρούνται, το διαδίκτυο σύντομα θα αρχίσει να θυμίζει την καλωδιακή τηλεόραση, όπου ο πάροχος έχει απόλυτο έλεγχο ως προς το προσβάσιμο online περιεχόμενο, ενώ η επιπλέον χρέωση για συγκεκριμένες υπηρεσίες είναι στη διακριτική του ευχέρεια. Ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να οδηγήσει σε διαδίκτυο δύο ταχυτήτων. Συγκεκριμένες υπηρεσίες θα αποκτούν προτεραιότητα και υψηλότερη τιμή, ενώ άλλες θα οδηγούνται σε αργές και φτηνότερες γραμμές. Με λίγα λόγια, θα μιλούν, δημιουργούν, καινοτομούν όσοι μπορούν να πληρώνουν -- και όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα ακούμε. Σήμερα, κάθε χρήστης μπορεί ταυτόχρονα να είναι τόσο πομπός όσο και δέκτης πληροφοριών».

Προς υπεράσπιση της Ελλάδας. Οι Τζόζεφ Λέι, Λιούις Μπάσετ και Μάικλ Γουόκερ καταρρίπτουν  έξι μύθους που  αφορούν την Ελλάδα. «Δεν θα έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να δοκιμάσει τα πάντα ώστε να μπορέσει να μείνει στην Ευρωζώνη; Το έχει κάνει. Παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρουσιαστεί από τα μίντια ως αυτός που γύρισε την πλάτη στην Ευρωζώνη, στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Στις αρχές του χρόνου ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη με εντολή να αναχαιτίσει τις συνέπειες της λιτότητας παραμένοντας στο ευρώ. Με εξαίρεση κάποιες φωνές εντός του κόμματος που διαφωνούν με την επονομαζόμενη «στρατηγική του καλού ευρώ», η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε αδιάκοπα στις διαπραγματεύσεις να ισορροπήσει τη δημοφιλή εντολή κατά της λιτότητας, που είχε λάβει, με τις επιθυμίες των πιστωτών. Οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν όταν, αργότερα την ίδια μέρα, προτάθηκε από τους «θεσμούς» μια τελική συμφωνία, η οποία δεν περιείχε ούτε ανακούφιση του χρέους, ούτε επενδυτικά κονδύλια· πρόταση που αν γινόταν αποδεκτή θα βύθιζε την Ελλάδα σε σχεδόν αέναη ύφεση».    

Οι δυνάμεις του Kακού.  Ο Νίκος Χατζηνικολάου συνεχίζει την σειρά άρθρων του σχετικά με τον μουσουλμανικό κόσμο. «Είναι γνωστό ότι η χριστιανική Δύση δεν παρεμβαίνει ποτέ στρατιωτικά στη Μέση Ανατολή χωρίς να έχει την «ηθική υποχρέωση» να το κάνει. Πάντοτε έρχεται αρωγός των αδικημένων και τιμωρός εκείνων που τους καταπιέζουν. Ακόμα και η εισβολή στο Ιράκ δικαιολογήθηκε με το επιχείρημα ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε στα χέρια του όπλα μαζικής καταστροφής. Από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και μετά, κύριος στόχος της είναι η Τρομοκρατία, η οποία είναι όργανο του Διαβόλου. Όπως υποστήριξαν δύο στενοί συνεργάτες του Τζωρτζ Μπους του νεότερου, ο Ρίτσαρντ Περλ και ο Ντέιβιντ Φρουμ, το ζήτημα είναι να συντρίψουμε τις δυνάμεις του Κακού (Το τέλος του Κακού: πώς να νικήσουμε στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, 2004). Η «Σύγκρουση πολιτισμών»,   στην οποία αναφέρθηκε το 1990 ο Μπέρναρντ Λούϊς και στη συνέχεια ο Σάμουελ Χάντινγκτον (1993 και 1996), σε τούτο το κομβικό σημείο διεξάγεται».