Για την Πολιτική Παιδεια

Είναι κοινή η αγωνία μας για την πολιτική τύχη της χώρας μας στο διεθνές γίγνεσθαι εν μέσω της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Είναι εξίσου κοινή η αγωνία μας για την πορεία της πολιτικής και κοινωνικής δημοκρατίας στην ίδια μας τη χώρα. Αυτή η αγωνία γίνεται ακόμη εντονότερη αν σκεφτούμε ότι ολοένα και πιο πολύ μειώνεται το πολιτικό ενδιαφέρον και αυξάνεται ραγδαία η αμφισβήτηση της Πολιτικής με την αποχή από βασικούς δημόσιους πολιτικούς θεσμούς όπως οι εκλογές, η συμμετοχή στις λειτουργίες των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Μέσα σε ένα πλαίσιο απαξίωσης των θεσμών της δημοκρατίας και των εννοιών της δημόσιας σφαίρας και της συμμετοχής στα κοινά, πρέπει όλοι μας να χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες και τη δημιουργική μας φαντασία και να συνεισφέρουμε με κατάρτιση και προβολή εναλλακτικών προτάσεων για την ανάπτυξη εκ νέου της Πολιτικής Παιδείας. Δεν αρκεί να βγάζουν τα πανεπιστήμια μόνο πολιτικούς επιστήμονες που θα κάνουν ακαδημαϊκή καριέρα ή καριέρα συμβούλου του «ηγεμόνα» και ακόμα χειρότερα υπαλλήλου σε δευτερεύοντες θέσεις εργασίας δίχως συμβολή στην όποια ανάπτυξη Πολιτικής Εκπαίδευσης. Η λύση βρίσκεται στην εισαγωγή της πολιτικής κατάρτισης και της πολιτικής επιστήμες σε όλες τις βαθμίδες της υποχρεωτικής και της ανώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες πρέπει βαθμιαία να μαθαίνουν και να κάνουν εσωτερική τους υπόθεση τις αρχές τις λειτουργίες του πολιτικού συστήματος ξεκινώντας από το βασικό του στοιχείου, δηλαδή το Σύνταγμα και γενικότερα τους κανόνες δικαίου, φτάνοντας στις βασικές συνιστώσες του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος τόσο στο εθνικό όσο και στο διεθνές/παγκόσμιο με τη συγκριτική διάσταση. Αυτές οι συνιστώσες είναι τα πολιτικά κόμματα, οι ιδεολογίες, οι ομάδες συμφερόντων και πίεσης, τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, οι ΜΚΟ και τα νέα πολιτικά και κοινωνικά μορφώματα.

Αυτή η διδασκαλία θα πρέπει να γίνεται με γνώμονα τη διαμόρφωση ενός πολίτη με κριτική σκέψη και γνώση που θα είναι ανά πάση στιγμή να δρα πολιτικά και κοινωνικά και να παρεμβαίνει στα κοινά. Όμως, δεν είναι μόνο οι επίσημοι πολιτικοί θεσμοί που αποτελούν «τα κοινά». Ο δημοκρατικός πολίτης πρέπει να φροντίζει να παρεμβαίνει –στο μέτρο του δυνατού- εκεί όπου λαμβάνονται αποφάσεις που τον αφορούν, από το σχολείο και το χώρο δουλειάς ως το δήμο, την κοινότητα, τη γειτονιά και τους κοινούς δημόσιους χώρους. Δεν πρέπει να υπάρχουν «άβατα» στα οποία δεν μπορούν να εισέλθουν οι πολίτες εν ονόματι οποιασδήποτε αιτίας, είτε αυτή είναι κοσμική είτε θρησκευτική, ιδεολογική είτε επιχειρηματική κλπ. 

Θανάσης Τσακίρης