Tsakthan Daily
21 Ιουλίου 2011
Η Ταπηροκρανίωση της Πέμπτης
Είναι μέρα δύσκολη η σημερινή. Μπορεί να χαλάρωσε λίγο ο καύσωνας αλλά η πραγματικότητα δε σ’ αφήνει ούτε για μια στιγμή να αράξεις. Τα πήρα στο κρανίο, όπως έλεγε η έφηβη γενιά των 90s ή στην κράνα, όπως το παράλλαξε το ρητό η γενιά της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Δε θα παραθέσω θεωρίες ούτε θα διηγηθώ παλιές πολιτικές, κοινωνικές και αισθηματικές ιστορίες. Θα τα πω χύμα και τσουβαλάτα. Θέλω να τα πω, όπως τραγουδούσε ο Γιώργος Νταλάρας υπό τη μαεστρία του Άκη Πάνου.
Παρ’ όλη την άγρια κριτική που έχω να απευθύνω στους ταξιτζήδες για τα μαρτύρια που έχουμε υποστεί τόσα χρόνια εξαιτίας της άθλιας συμπεριφοράς πολλών εξ αυτών, σέβομαι τον αγώνα τους γιατί είναι αγώνας επιβίωσης ενός κλάδου εργαζομένων που βλέπουν μπροστά τους το χάος από την πολιτική του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ (είτε με Ραγκούση είτε με όποιον άλλον) και της ΝΔ (δεν ξεχνιέται). Βέβαια, δεν αισθάνονται την ανάγκη να ενημερώσουν το κοινό τους νομίζοντας ότι όλα γίνονται αυτόματα (και δεν είναι οι μόνοι, εδώ που τα λέμε) αρκεί να διακηρύξουν το δίκιο του αγώνα τους. Αμ, δε! Μπήκα στο site του ΣΑΤΑ για να ενημερωθώ και απηύδησα. Πιο πολλές ήταν οι διαφημίσεις των εισαγωγέων ταξί παρά οι πληροφορίες για τον κλάδο και τα προβλήματα που ήταν ελάχιστες και κρυμμένες. Τα πήρα, επίσης, στο κρανίο με τους δικούς μας συνδικαλιστές του χώρου των τραπεζών. Έχουν ξεφτιλίσει μια ιστορική ομοσπονδία, την ΟΤΟΕ, που έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια ανάμεσα σε Λάτση, Κωστόπουλο, Σάλλα και τα εργοδοτικά σωματεία και στις κρατικο-κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των νυν ή πρώην κρατικών τραπεζών (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, καθαρόαιμοι εργοδοτικοί). Ας ελπίσω ότι θα πάρουν μαθήματα στρατηγικής και τακτικής από τους ταξιτζήδες, που ξεχύθηκαν ως κίτρινη στρατιά με τις πορείες τους, τις καταλήψεις και τους αποκλεισμούς τους.
Τα πήρα στο κρανίο με τις ίδιες πολιτικο-συνδικαλιστικές συνομοταξίες στη ΓΣΕΕ και αλλού που κάνουν σήμερα τις παρθένες ενώ έστρωσαν το χαλί τόσα χρόνια για να περάσει ο οδοστρωτήρας του εκσυγχρονιστικού ξεθεμελιώματος των στοιχειωδών εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων είχαν κατακτηθεί ως τη δεκαετία του ’80 με κόστος νεκρούς, τραυματίες, απολυμένους και εξορισμένους συνδικαλιστές. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής του «καλά είμαστε εδώ» και της υποδούλωσης των εργαζομένων στον καταναλωτικό δανειστικό παράδεισο αντί της στήριξης των εισοδημάτων των εργαζομένων με αυξήσεις στους βασικούς μισθούς και με την ανοχή της λογικής του επιδόματος, του ρουσφετιού, του χρηματιστηριακού τζόγου και του κατακερματισμού, είναι η σημερινή κατάρρευση κάθε συνδικαλιστικού οχυρού μπροστά στη γενικευμένη επίθεση. Και τα πήρα επίσης στο κρανίο γιατί έχουν γεμίσει τις δημόσιες, ιδιωτικές επιχειρήσεις και τράπεζες με ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, με μαθητευόμενους, με ατομικές συμβάσεις χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και προοπτική. Κι όχι μόνο αυτό αλλά δεν τους εντάσσουν αυτούς εργαζόμενους οι «μόνιμοι» στα δικά τους σωματεία υποχρεώνοντάς τους να ιδρύουν νέα δικά τους αμεσοδημοκρατικά σωματεία (κι έτσι πρέπει). Τα πήρα στο κρανίο με τις συνέπειες όλων αυτών των «παραλείψεων», των «σφαλμάτων», των «κακών χειρισμών», όπου η κυβέρνηση αναθέτει σε (δήθεν) Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις να ενοικιάζουν εργαζόμενους έναντι 650 ευρώ στο δημόσιο και δεν κουνιέται φύλλο ενώ ο γενικός διευθυντής του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών παίρνει 650.000 (!!!) ευρώ το χρόνο (ο Ομπάμα παίρνει 320.000 ευρώ ετησίως!!!), 1.000.000 άνθρωποι χάνουν το νοσοκομείο τους στη Δυτική Αθήνα, βάζουν ΦΠΑ στο «αγροτικό νερό», τα Πανεπιστήμια αποδιοργανώνονται χάνοντας το δημόσιο κοινωνικό χαρακτήρα τους και μετατρέπονται σε κολεγιάκια της κακιάς ώρας τώρα που ακόμη και οι εμπνευστές του σχεδίου της Μπολόνια το αναθεωρούν, κ.ο.κ.
Και, βεβαίως, τα παίρνω διαρκώς στο κρανίο που η αριστερά σε μεγάλο βαθμό περί άλλων τυρβάζει αφ’ υψηλού κρίνοντας το βαθμό πολιτικοποίησης των μαζών του κινήματος των πλατειών και οι αριστεροί/ες μιλούν σα να βρίσκονται σε κάποιο κόσμο διαφορετικό από τον πραγματικό, ξεσκίζοντας τα ιμάτιά τους για μια μικρή νίκη του ενός επί του άλλου αντί κάνοντας συντροφική κριτική να δρουν, παρ’ όλα αυτά, με τρόπο συσπειρωτικό και ενωτικό, χωρίς «θεούς κι αφέντες» της Πολιτικής.
Ευτυχώς που έρχονται ορισμένες δημοσκοπήσεις σαν αυτή της Metron Analysis (για τον «Ελεύθερο Τύπο» που κάπως ανακουφίζει:
Έφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής Νίκος Αθανασάκος
Έφυγε από τη ζωή όπως ο ίδιος ήθελε. Σαν να επέλεξε χρόνο και χώρο να μας αποχαιρετήσει. Όρθιος, στα 87 του χρόνια, μαχητής, στις επάλξεις... στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία ήταν σύνεδρος, μόλις το προεδρείο τον κάλεσε να μιλήσει…
Ο Νικόλας μας, πάντα μάχιμος , ευθύβολος και αγαπητός, ανιδιοτελής και επίκαιρος, αγωνιστής της αριστεράς κοντά έναν αιώνα, πάντα κοντά στους νέους την ΑΚΟΑ και τον Σύριζα, μαχητικός αρθογράφος στην «Εποχή».
Από την Εθνική Αντίσταση και στα βουνά της Πελοποννήσου, στη Μακρόνησο, στις εξορίες και φυλακές..
Τη περίοδο της «νομιμότητας» δραστηριοποιήθηκε στην οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και του αντίστοιχου συνδικαλιστικού ρεύματος της αριστεράς (Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα). Πήρε, επίσης, μέρος στη συσπείρωση των “114 σωματείων”, που ηγήθηκε του διεκδικητικού κινήματος τη δεκαετία του ‘60 για εκδημοκρατισμό, σε αντιπαράθεση με τον εργατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Την περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Γυάρο και στο Παρθένι της Λέρου. Αργότερα, με νέες κατηγορίες, στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού.
Με τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τάχθηκε με τις δυνάμεις της ανανέωσης. Ήταν μέλος στην Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσωτερικού, πρόεδρος του σωματείου Ελαιοχρωματιστών και γραμματέας του ΑΕΜ στον Πειραιά. Στη συνέχεια στο ΚΚΕ Εσ. Α-Α και την ΑΚΟΑ. Ήταν από τα 14 ιδρυτικά μέλη του Λιμανιού της Αγωνίας.
Και έχουμε όλοι μας να θυμηθούμε πολλά από την κοινή μας πορεία στο ανανεωτικό κομμουνιστικό κίνημα, στο ΚΚΕ Εσωτερικού, το ΚΚΕ Εσωτερικού Α-Α, την ΑΚΟΑ: το ανοιχτό κριτικό του πνεύμα, το ατελείωτο πείσμα του στα ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης και του σοσιαλισμού, την αντίληψή του για την αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος, στο οποίο είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή.
Τον θυμόμαστε στις διαδηλώσεις να προχωρά αγέρωχος και παρά την προχωρημένη ηλικία του, να προσπερνά τα δακρυγόνα.
Τον θυμόμαστε να αφουγκράζεται τα νέα μηνύματα να προβάλει τις νέες ιδέες, να διαβάζει, να συζητά.
Δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος ο Νίκος. Ήταν «παραδοσιακός» και ταυτόχρονα «εναλλακτικός». Ήταν βαθιά κομμουνιστής, αλλά και οικολόγος. Ήταν εργάτης, αλλά όχι εργατιστής.
Θα τον αποχαιρετήσουμε την Παρασκευή 22 Ιουλίου στις 4,30μ.μ, δυο μέρες μόνο πριν από την επέτειο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, στο 3ο νεκροταφείο στη Νίκαια.
Αντίο σύντροφε, αντίο Νικόλα..
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ
Στίχοι: Άκης Πάνου Μουσική: Άκης Πάνου Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Άλλες ερμηνείες:
Λεωνίδας Βελής
http://www.youtube.com/watch?v=XVuUvk4Fq6g
Θέλω να τα πω
χωρίς να με ρωτήσεις
Θέλω να τα πω
όπως υπάρχουν στο μυαλό
άλλο εξομολόγηση
και άλλο απαντήσεις
Θέλω να τα πω
σαν να παραμιλώ
Θέλω να τα πω
------------------
[πρόσθετοι στίχοι, μόνο στην εκτέλεση με τον Βελή]:
Ήταν μια φορά
- που λεν στα παραμύθια -
πίσω από ’ναν άγγελο
κρυμμένη η συμφορά.
Άπλωσα τα χέρια μου
να αγγίξω την αλήθεια,
χάθηκε ο άγγελος
και πέταξ’ η χαρά.
Ήταν μια φτηνή
κουκλίτσα ασχημομούρα
από πριονίδι,
λίγες χάντρες και πανί.
Μες στο μισοσκόταδο
υπήρχε μια φιγούρα
που την εφαντάστηκα
γυναίκα αληθινή.
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
ΤΑ 400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ
Σινεφίλ | 1959 | Ασπρόμ. | Διάρκεια: 93' | επανέκδοση
Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Φρανσουά Τριφό με τους: Ζαν Μορό, Ζαν-Πιερ Λεό, Αλμπέρ Ρεμί, Κλερ Μοριέ
Η αδιαφορία των γονιών του και η αυταρχική συμπεριφορά του σχολείου σπρώχνουν τον 13χρονο Αντουάν, ο οποίος ονειρεύεται τη θάλασσα, σε ένα ταξίδι φυγής στους δρόμους του Παρισιού.
ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ, ΦΥΣΙΚΑ ΝΤΕΚΟΡ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΚΥΛΩΣΗ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΟ ΣΕΛΙΛΟΙΝΤ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΚΡΗ "ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ" ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ. ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗ ΝΟΥΒΕΛ ΒΑΓΚ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΣΙΝΕΜΑ.
No comments:
Post a Comment