Tsakthan Daily
26 Ιουλίου 2011
Η κυκλοθυμική Ντόρα...
Παρ’ όλο που δε γιορτάζει σήμερα η Ντόρα είχε την τιμητική της, μετά τη δήλωση-έκπληξη ότι αν το κόμμα της δεν περάσει το όριο και δεν μπει στην επόμενη Βουλή, η ίδια θα αποσυρθεί από την Πολιτική. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω εδώ τις αντιδράσεις που καταγράφηκαν στο facebook, τόσο με λόγια όσο και με μουσικά αφιερώματα γεμάτα ριζίτικα, χανιώτικους συρτούς και μπάλους, πεντοζάλια και ό,τι άλλο έχει η χανιώτικη παράδοση. Οι λύρες έβγαζαν σπίθες κι οι μπαλωθιές ακούγονταν ως τη Νορβηγία. Ώσπου άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι προβληματισμού των φεισμπουκικών φίλων. Μα είναι δυνατό μια Μητσοτάκαινα να φεύγει ντροπιασμένη. Σιγά μην και τα παρατήσεις έλεγε ένας άλλος, που έχοντας μελετήσει καλά τους έλληνες πολιτικούς παρατήρησε ότι μόνο ο κόρακας θα την πείσει να κλείσει το καπάκι. Όλοι οι έλληνες πολιτικοί είναι ίδιοι κι απαράλλακτοι στην οικογενειοκρατία, είπε μια Καρδιτσιώτισσα φίλη. Μάλλον είχε δίκιο γιατί στην περιφέρεια της Καρδίτσας, σύμφωνα με την ειδησιογραφία, ο Σιούφας (ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, ντε) ζεσταίνει την έδρα του για τον ξάδελφό του που είναι δικηγόρος και θαμώνας των κυριλέ καφενείων της Πλατείας Κολωνακίου. Καταλάγιασε σιγά-σιγά ο ενθουσιασμός και κανείς πια δεν έγραφε στα ποστ σχόλια του τύπου «και δε φεύγεις εδώ και τώρα, κυρά-Ντόρα;». Τι την έπιασε τη χριστιανή στο άνθος της ηλικίας της να λέει ότι θα σηκωθεί να φύγει; Θέλει να ανοίξει δρόμο για το Κυριάκο και τα παιδιά της; Παίζει τίποτα Ζήμενς παραπέρα; Θέλει να γίνει Δαμανάκη στη θέση της Δαμανάκη; Θυμάστε που έλεγε πριν από λίγες ημέρες ότι το κόμμα της είναι …κίνημα; Πώς έπεσε από ψηλά στα χαμηλά; Και θα αφήσει τον Αντωνάκη να αλωνίζει;
Στο ένθετο «Εντός Εποχής» στην ΕΠΟΧΗ που κυκλοφόρησε την περασμένη Κυριακή είχαμε αφιέρωμα στη σχέση της κρίσης των κομμάτων και της ανάπτυξης των κοινωνικών κινημάτων και δημοσιεύσαμε αποσπάσματα από ένα άρθρο του Χέρμπερτ Κίτσελτ για το «κινηματικό κόμμα». Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί της λύσης του αινίγματος της Ντόρας.
Ιδού το κείμενο:
« Σύμφωνα με τον H. Kitschelt τα κινηματικά κόμματα είναι «συνασπισμοί πολιτικών ακτιβιστών που προέρχονται από κοινωνικά κινήματα και προσπαθούν να εφαρμόσουν τις οργανωτικές και στρατηγικές πρακτικές των κοινωνικών κινημάτων στο πεδίο του κομματικού ανταγωνισμού. Αυτό συνεπάγεται μια σειρά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, δεν επενδύουν ιδιαίτερα σε μια επίσημη οργανωτική κομματική δομή. Τα κινηματικά κόμματα ενδέχεται να μη διαθέτουν τυπικό ορισμό του ρόλου του μέλους. Οποιοσδήποτε μπορεί να προσέλθει στη συνέλευση ή δραστηριότητα του κόμματος θεωρείται «μέλος, με την έννοια του δικαιώματος συμμετοχής (και ψήφου για δράση σε περίπτωση που κληθεί να το κάνει). Επίσης, τα κινηματικά κόμματα δεν διαθέτουν εκτεταμένη και εντατική τυπική οργανωτική κάλυψη. Δεν διαθέτουν σώματα επαγγελματικών στελεχών και υλική επικοινωνιακή υποδομή (γραφεία, αυτοκίνητα κλπ) σύστημα συνάρθρωσης συμφερόντων μέσω καθιερωμένων οργάνων και αξιωματούχων εξουσιοδοτημένων για τη διατύπωση δεσμευτικών αποφάσεων και εντολών για λογαριασμό του κόμματος. Οι τρόποι, όμως, με τον οποίο τα κινηματικά κόμματα διαφέρουν από τον θεσμοποιημένο τύπο κομμάτων ποικίλουν πολύ. Στο ένα άκρο τα κινηματικά κόμματα μπορεί να καθοδηγούνται από ένα χαρισματικό ηγέτη με κληρονομικό «πολιτικό προσωπικό» και προσωπικό «ποίμνιο» επί των οποίον ασκεί έλεγχο άνευ όρων και αμφισβήτησης. Στο άλλο άκρο τα κινηματικά κόμματα μπορεί να προσπαθούν να πραγματοποιήσουν έναν από τα κάτω δημοκρατικό συμμετοχικό συντονισμό των ακτιβιστών. Εδώ όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται σε συνελεύσεις ακτιβιστών κι εφαρμόζονται από εκπροσώπους που εκλέγονται για πολύ σύντομες, μη ανανεώσιμες θητείες σε αξιώματα πολιτικής αντιπροσώπευσης είτε εσωκομματικά είτε νομοθετικά. Τόσο ο χαρισματικός κληρονομικός τύπος όσο και η δημοκρατία της βάσης οδηγούν σε ένα πρόγραμμα συλλογικών προτιμήσεων ασταθές, ευμετάβλητο και ατελές. Δίνεται προσοχή σε ένα μικρό αριθμό διακυβευμάτων ενώ πολλά άλλα παραμελούνται. Η επιδίωξη αυτών των βασικών αντικειμενικών σκοπών μπορεί να είναι ασυνεπής και ασυνεπής. Τρίτον, με όρους εξωτερικής πολιτικής πρακτικής τα κινηματικά κόμματα επιχειρούν μια διπλή πορεία με τον συνδυασμό δραστηριοτήτων στο πλαίσιο των πεδίων του επίσημου δημοκρατικού ανταγωνισμού και εξωθεσμικής κινητοποίησης. Τη μια μέρα μπορεί οι νομοθέτες να αντιπαρατίθενται σχετικά με ένα νομοσχέδιο στις κοινοβουλευτικές επιτροπές, αλλά την επόμενη μέρα να συμμετέχουν σε συγκρουσιακές διαδηλώσεις ή σε μη βίαιες καταλήψεις κυβερνητικών κτηρίων.
Η μετάβαση από το κινηματικό κόμμα σε οποιαδήποτε άλλη μορφή κόμματος αφορά τότε επενδύσεις είτε σε οργανωτική δομή ή σε τρόπους συνάρθρωσης συμφερόντων. Το κατά πόσο, όμως, είναι έτοιμοι ή όχι οι ακτιβιστές να κάνουν αυτές τις επενδύσεις εξαρτάται από συγκεκριμένες συνθήκες. Επιπλέον, τι ακριβώς σημαίνει ότι οι πολιτικοί επενδύουν στην οργανωτική δομή και σε τρόπους συνάρθρωσης εξαρτάται από εξωγενείς παράγοντες όπως είναι η τεχνολογία (τρόποι επικοινωνίας, μεταφορές) και το ανθρώπινο κεφάλαιο (π.χ. μορφωτικό επίπεδο εκλογικού σώματος). Το συμβατικό μοντέλο του κόμματος μαζών που ενσαρκώνουν τα σοσιαλιστικά εργατικά κόμματα και ευρωπαϊκά χριστιανικά κόμματα από τον ύστερο 19ο αιώνα ως το τελευταίο τρίτο του 20ού αιώνα αποτελεί, από αυτή τη σκοπιά, μια συγκεκριμένη έκφραση επένδυσης που ήταν συνδεδεμένη με μια εποχή αδύναμων ηλεκτρονικών ΜΜΕ κι ενός σχετικά ανεκπαίδευτου πληθυσμού σύμφωνα με τα μέτρα και σταθμά των αρχών του 21ου αιώνα.»
Γιατί τα κοινωνικά κινήματα ορισμένες φορές δημιουργούν κινηματικά κόμματα; Σύμφωνα με τον H. Kitschelt έχουν διατυπωθεί τέσσερις θεωρίες.
1. «Η εξέλιξη των πολιτικών μορφών μπορεί να είναι ζήτημα πολιτικής μάθησης μέσω δοκιμασίας και λάθους. Οι κοινωνικο-κινηματικοί ακτιβιστές μπορεί να συνειδητοποιήσουν ότι τα διακυβεύματά τους πράγματι συνεπάγονται μια γενική αναδιοργάνωση της κοινωνίας αντί για μεμονωμένα μέτρα πολιτικών μεταρρυθμίσεων. Καθώς διατυπώνουν και αναπτύσσουν ευρείας κλίμακας ιδεολογίες και προγράμματα, έρχονται σε σύγκρουση με τα κατεστημένα πολιτικά κόμματα και προγράμματα σε μια μεγάλη σειρά πολιτικών ζητημάτων. Σε αυτό το σημείο κινηματικοί εγχειρηματίες ενδέχεται να αποφασίσουν να μπουν στην ανταγωνιστική εκλογική αρένα με ένα νέο κόμμα.
2. Η μετάβαση από το κίνημα στο κινηματικό κόμμα μπορεί να είναι ειδική περίπτωση ενός παιγνίου με ατελή και ασύμμετρη ενημέρωση. Οι κινηματικοί εγχειρηματίες έχουν «ιδιωτική ενημέρωση» σχετικά με το μέγεθος του εκλογικού σώματος που θα τους υποστήριζε αν επρόκειτο να μπουν στην αρένα του κομματικού ανταγωνισμού με τις πολιτικές εκκλήσεις του κινήματος (…)
3. Το κατά πόσο θα μπουν οι κινηματικοί εγχειρηματίες στο εκλογικό πολιτικό παιχνίδι ή όχι εξαρτάται από την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ένταση και στα κύρια χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων μελών κατά τη διεκδίκηση του συμφέροντος του κινήματος και των ορίων για την ένταξη που δημιουργούνται από τους εκλογικούς νόμους και τα άλλα επίσημα ή ανεπίσημα κατώφλια που περιορίζουν την ανάπτυξη του νέου διεκδικητή (τα κομματικά οικονομικά, η πρόσβαση στα ηλεκτρονικά κ.ά.). Ένας κινηματικός εγχειρηματίας θα μπει στην αρένα του κομματικού ανταγωνισμού με κάποια προσδοκία επιτυχίας μόνο αν τα εκλογικά εμπόδια είναι αρκετά χαμηλά έτσι ώστε το αναμενόμενο επίπεδο εκλογικής υποστήριξης προσφέρει μια λογική προσδοκία κατάκτησης ενός εκλογικού ποσοστού που να εντάσσει το νέο κόμμα στη νομοθετική αντιπροσωπία.
4. Η χωρική θεωρία του κομματικού ανταγωνισμού που αντλεί από την κοινωνική και πολιτική κινητοποίηση των συγκρούσεων συμφερόντων στην κοινωνία (cleavages-διαιρετικές τομές). Μόνο όπου για ένα σημαντικό πολιτικό συμφέρον το οποίο ενστερνίζεται ένα αριθμητικά σημαντικό εκλογικό σώμα γίνεται έντονα αισθητή η έλλειψη αντιπροσώπευσής του στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα είναι πιθανή η κινητοποίηση των κινηματικών εγχειρηματιών για την είσοδό τους στην εκλογική αρένα.»
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι δεν είναι αδιαμεσολάβητη η σχέση ύπαρξης ενός κοινωνικού προβλήματος και της αντίστοιχης κομματικής-εκλογικής εκπροσώπησή του αντίστοιχου κοινωνικού σώματος που το υφίσταται. Το εργατικό και το οικολογικό κίνημα πέρασαν από διάφορες φάσεις μέχρι να δημιουργηθεί η αντίστοιχη κοινωνική συνείδηση και να υπάρξει δυνατότητα συγκρότησης και επιτυχούς πολιτικής και εκλογικής παρέμβασης με χειροπιαστά θετικά αποτελέσματα για τα τμήματα αυτά του πληθυσμού.»
- O Herbert Hitschelt είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων στο Duke University, North Carolina των ΗΠΑ. Η βασική θεωρητική συνεισφορά είναι η ανάδειξη της διαιρετικής τομής μεταξύ δεξιών αυταρχικών και αριστερών ελευθεριακών κομμάτων ως κύριας στον ύστερο καπιταλισμό και είναι ο πρώτος ερευνητής που μελέτησε τα Οικολογικά και Πράσινα σε συγκριτική προοπτική. Τα αποσπάσματα προέρχονται από το άρθρο “Movement Parties” στο βιβλίο των Richard S. Katz and William Crotty (επιμ.) Handbook of Party Politics. Λος Άντζελες και Λονδίνο: Sage, 2006.
- Απόδοση και σχολιασμός: tsakthan
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει
Κατσιμίχας Πάνος
Μουσική/Στίχοι: Κατσιμίχας Πάνος
Εισαγωγή:
Απόψε θα πω για σένα, για σένα θα τραγουδήσω
Λευκό τριαντάφυλλό μου, για σένανε θα μιλήσω
Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει
Η ζωή ότι κι αν φέρει
Τη μια του χειμώνα τη νύχτα
Την άλλη γλυκό καλοκαίρι
Η ανόητη φταίει καρδιά μου, που ποτέ δε θα μεγαλώσει
Η νοσταλγία μου φταίει, που θέλει μέσα της να σε σώσει
Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει...
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΤΡΙΤΗ 26/7/2011 ΜΠΟΝΙ ΚΑΙ ΚΛΑΪΝΤ (BONNIE AND CLYDE)
του Άρθουρ Πεν (ΗΠΑ, 1967, έγχρωμη, 111΄)
Μία από τις καλύτερες γκανγκστερικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου έντονα επηρεασμένη από το στιλ και τη νεανική ζωντάνια του γαλλικού Νέου Κύματος. Με ορισμένες ιστορικές ανακρίβειες, ο Άρθουρ Πεν παρουσιάζει τη δράση και το τραγικό τέλος του Κλάϊντ Μπάροου και της Μπόνι Πάρκερ, διάσημων ληστών τραπεζών της περιόδου της μεγάλης οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του ’30, οι οποίοι εκείνη την εποχή υμνήθηκαν ως λαϊκοί ήρωες. Ο Γουόρεν Μπίτι και η Φέι Νταναγουέι ενσαρκώνουν εξαιρετικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
ΔΥΟ ΠΡΟΒΟΛΕΣ 9.00 μ.μ ΚΑΙ 11.00 μ.μ
ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
«ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, λεωφορείο 237 από Σταθμό Μετρό Δάφνης τηλ. 210 9919818, 210 9941199, 210 9914732,
Ιστοσελίδα: http://www.klh.gr/ , e-mail:cineclubilioupolis@gmail.com )
No comments:
Post a Comment