ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ – ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ. ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ «1»
Η επιδειχθείσα αστυνομική βαρβαρότητα της περασμένης εβδομάδας ήταν πρωτόγνωρη στα χρονικά της ελληνικής μεταπολίτευσης σε τέτοιο βαθμό που πολλοί μίλησαν για επιστροφή στην μετεμφυλιακή περίοδο του αστυνομικού κράτους και του alter ego του, του παρακράτους.
Σύμφωνα με τη δική μου μνήμη, η σημερινή βαναυσότητα μόνο με την καταστολή της διαδήλωσης της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1980 μπορεί να συγκριθεί . Τότε η μειοψηφία του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ (Συσπειρώσεις, ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ κ.α.) προσπάθησε να σπάσει την απαγόρευση της πορείας προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η πρώτη γραμμή της αστυνομίας («καπελάκηδες») έσπασε εύκολα αλλά πίσω παραμόνευαν τα ΜΑΤ πίσω από τα «λουλουδάδικα» που αντεπιτέθηκαν άγρια διέλυσαν την πορεία και σκότωσαν τον Ιάκωβο Κουμή και την Σταματίνα Κανελλοπούλου. Και εκείνη η συγκυρία ήταν φορτισμένη πολιτικά καθώς η κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Ράλλη είχε επανεντάξει την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ απ’ όπου την είχε αποσύρει το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ρόλο της στρατιωτικής συμμαχίας στο Κυπριακό και στην ελληνοτουρκική σύγκρουση. Τότε επίσης η Ελλάδα ταλανιζόταν από σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που η κυβέρνηση δεν μπορούσε και δεν ήθελε να αντιμετωπίσει (δεύτερη πετρελαϊκη κρίση, κλείσιμο εργοστασίων και προβληματικών επιχειρήσεων, ανεργία, στασιμότητα, πληθωρισμός ). Συχνές ήταν οι συγκρούσεις απεργών με την αστυνομία, όπως στις 9 Αυγούστου 1979 με την ΟΤΟΕ, ή νωρίτερα τους απεργούς εργάτες της Πίτσος και τους οικοδόμους (Μάης 1976) κ.α.
Το κοινό χαρακτηριστικό και των δύο περιόδων είναι η επιλογή των κυβερνήσεων να αποφύγουν την πολιτική της ενσωμάτωσης των κοινωνικών οργανώσεων σε ένα σταθερό σύστημα τριμερούς συνεργασίας όπως έκανε για αρκετά χρόνια το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Η Κυβέρνηση της ΝΔ του Γεωργίου Ράλλη παρενέβαινε στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσω των δικαστηρίων και των κομματικών διασυνδέσεών τους με την ηγεσία της ΓΣΕΕ (Καρακίτσος-Παπαγεωργίου) και με τον αποκλεισμό της συνδικαλιστικής αριστεράς από την διοίκηση της Συνομοσπονδίας. Η συνδικαλιστική αριστερά στηριζόταν σε σχήματα όπως η ΣΑΔΕΟ για να μπορέσει να συντονίσει τους συνδικαλιστικούς αγώνες της περιόδου.
Στη σημερινή περίοδο της Τρόικας και του ΔΝΤ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να “απαλύνει” κάπως την κατάσταση μέσω των συνδικαλιστικών της παρατάξεων και μέσω του εξαναγκασμού της ΓΣΕΕ να υπογράψει τις άθλιες συμβάσεις στο επίπεδο των επιχειρήσεις, δηλαδή να συναινέσει στην μείωση μισθών και την επιδείνωση των ήδη ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων. Όμως, η κατάσταση έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχο της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι μαζικά αντιδρούν υποχρεώνοντας τις κυβερνητικές παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ να κόβουν τους δεσμούς τους –προσωρινά ή μόνιμα – με το κυβερνητικό κόμμα. Οι απεργίες είναι μαζικές και οι συγκεντρώσεις και πορείες μαχητικές. Το χτύπημα της 15ης Ιουνίου και η άγρια καταστολή της 28ης και 29ης Ιουνίου αποσκοπούσε στην αποτροπή της σύνδεσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με το κίνημα των «αγανακτισμένων» και της παραπέρα πολιτικοποίησης των τελευταίων. Μια τέτοια συμμαχία θα αποτελούσε το τέλος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (είτε Παπανδρέου είτε Βενιζέλου) καθώς θα ξέμενε από κοινωνικά ερείσματα. Από τη στιγμή που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους δεν μπορούν πια να επιτελέσουν τη λειτουργία τους όπως παλιά επιστρατεύεται ο γνώριμος και βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους που έχει «εκσυγχρονιστεί» και εξοπλιστεί στο έπακρον χωρίς να ξεχνά, βεβαίως, τα «πρωτόγονα» μέσα (γκλομπ, πέτρες, δακρυγόνα), ή αλλιώς, όπως λένε στη δημοτική, «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος). Η πλατεία, όμως, ήταν γεμάτη και πάλι το επόμενο βράδυ και η γενική συνέλευση ήταν η μαζικότερη από όσες προηγήθηκαν στη διάρκεια του μήνα που κρατάει η εξέγερση των πλατειών.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Η επιδειχθείσα αστυνομική βαρβαρότητα της περασμένης εβδομάδας ήταν πρωτόγνωρη στα χρονικά της ελληνικής μεταπολίτευσης σε τέτοιο βαθμό που πολλοί μίλησαν για επιστροφή στην μετεμφυλιακή περίοδο του αστυνομικού κράτους και του alter ego του, του παρακράτους.
Σύμφωνα με τη δική μου μνήμη, η σημερινή βαναυσότητα μόνο με την καταστολή της διαδήλωσης της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1980 μπορεί να συγκριθεί . Τότε η μειοψηφία του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ (Συσπειρώσεις, ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ κ.α.) προσπάθησε να σπάσει την απαγόρευση της πορείας προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η πρώτη γραμμή της αστυνομίας («καπελάκηδες») έσπασε εύκολα αλλά πίσω παραμόνευαν τα ΜΑΤ πίσω από τα «λουλουδάδικα» που αντεπιτέθηκαν άγρια διέλυσαν την πορεία και σκότωσαν τον Ιάκωβο Κουμή και την Σταματίνα Κανελλοπούλου. Και εκείνη η συγκυρία ήταν φορτισμένη πολιτικά καθώς η κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Ράλλη είχε επανεντάξει την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ απ’ όπου την είχε αποσύρει το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ρόλο της στρατιωτικής συμμαχίας στο Κυπριακό και στην ελληνοτουρκική σύγκρουση. Τότε επίσης η Ελλάδα ταλανιζόταν από σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που η κυβέρνηση δεν μπορούσε και δεν ήθελε να αντιμετωπίσει (δεύτερη πετρελαϊκη κρίση, κλείσιμο εργοστασίων και προβληματικών επιχειρήσεων, ανεργία, στασιμότητα, πληθωρισμός ). Συχνές ήταν οι συγκρούσεις απεργών με την αστυνομία, όπως στις 9 Αυγούστου 1979 με την ΟΤΟΕ, ή νωρίτερα τους απεργούς εργάτες της Πίτσος και τους οικοδόμους (Μάης 1976) κ.α.
Το κοινό χαρακτηριστικό και των δύο περιόδων είναι η επιλογή των κυβερνήσεων να αποφύγουν την πολιτική της ενσωμάτωσης των κοινωνικών οργανώσεων σε ένα σταθερό σύστημα τριμερούς συνεργασίας όπως έκανε για αρκετά χρόνια το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Η Κυβέρνηση της ΝΔ του Γεωργίου Ράλλη παρενέβαινε στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσω των δικαστηρίων και των κομματικών διασυνδέσεών τους με την ηγεσία της ΓΣΕΕ (Καρακίτσος-Παπαγεωργίου) και με τον αποκλεισμό της συνδικαλιστικής αριστεράς από την διοίκηση της Συνομοσπονδίας. Η συνδικαλιστική αριστερά στηριζόταν σε σχήματα όπως η ΣΑΔΕΟ για να μπορέσει να συντονίσει τους συνδικαλιστικούς αγώνες της περιόδου.
Στη σημερινή περίοδο της Τρόικας και του ΔΝΤ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να “απαλύνει” κάπως την κατάσταση μέσω των συνδικαλιστικών της παρατάξεων και μέσω του εξαναγκασμού της ΓΣΕΕ να υπογράψει τις άθλιες συμβάσεις στο επίπεδο των επιχειρήσεις, δηλαδή να συναινέσει στην μείωση μισθών και την επιδείνωση των ήδη ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων. Όμως, η κατάσταση έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχο της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι μαζικά αντιδρούν υποχρεώνοντας τις κυβερνητικές παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ να κόβουν τους δεσμούς τους –προσωρινά ή μόνιμα – με το κυβερνητικό κόμμα. Οι απεργίες είναι μαζικές και οι συγκεντρώσεις και πορείες μαχητικές. Το χτύπημα της 15ης Ιουνίου και η άγρια καταστολή της 28ης και 29ης Ιουνίου αποσκοπούσε στην αποτροπή της σύνδεσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με το κίνημα των «αγανακτισμένων» και της παραπέρα πολιτικοποίησης των τελευταίων. Μια τέτοια συμμαχία θα αποτελούσε το τέλος της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (είτε Παπανδρέου είτε Βενιζέλου) καθώς θα ξέμενε από κοινωνικά ερείσματα. Από τη στιγμή που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους δεν μπορούν πια να επιτελέσουν τη λειτουργία τους όπως παλιά επιστρατεύεται ο γνώριμος και βραχυπρόθεσμα αποτελεσματικός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους που έχει «εκσυγχρονιστεί» και εξοπλιστεί στο έπακρον χωρίς να ξεχνά, βεβαίως, τα «πρωτόγονα» μέσα (γκλομπ, πέτρες, δακρυγόνα), ή αλλιώς, όπως λένε στη δημοτική, «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος). Η πλατεία, όμως, ήταν γεμάτη και πάλι το επόμενο βράδυ και η γενική συνέλευση ήταν η μαζικότερη από όσες προηγήθηκαν στη διάρκεια του μήνα που κρατάει η εξέγερση των πλατειών.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
No comments:
Post a Comment