- Οι θεωρητικοί της 2ης γενιάς της διαβουλευτικής δημοκρατίας πήραν υπόψη τους την κατάσταση "συνθετότητας" και ειδικά την "ποικιλότητα" (diversity), την κλίμακα (scale) μεγέθους και τις κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες, την ανάγκη των εμπειρογνωμόνων-ειδικών και την παγκοσμιοποίηση.
- Ο J. Bohman στο άρθρο του "The coming of age of deliberative democracy" στο Journal of Political Philosophy 6 (4):400–425 (1998) τονίζει ότι μια ρεαλιστική σύλληψη της διαβουλευτικής δημοκρατίας πρέπει να αναγνωρίζει τον πολιτισμικό πλουραλισμό, τις κοινωνικές ανισότητες που μπορούν να εμποδίζουν μειονότητες από τη συμμετοχή. Επιπλέον, επισημαίνει ότι οι μεγάλης κλίμακας οργανισμοί είναι αναπόφευκτοι στη σημερινή κοινωνία και ότι λόγω της κοινοτικής προκατάληψης υπάρχει περιορισμό στην ανάδειξη προβλημάτων και την εξεύρεση ρεαλιστικών λύσεων. Ο ίδιος στο βιβλίο του Public Deliberation: Pluralism, Complexity, and Democracy (Cambridge: MIT Press: 1996/2000) μιλά για την "πληθυντική συμφωνία".
- Oι Amy Gutmann και Dennis Thompson στο βιβλίο τους Democracy and Disagreements (Belknap Press,1998)δείχνουν πώς μπορεί η διαβουλευτική δημοκρατία να αντιμετωπίσει ορισμένες από τις πιο δύσκολες αντιπαραθέσεις (π.χ. αμβλώσεις, θετικές διακρίσεις, υγεία, πρόνοια κλπ) και μπορεί να αφήσει χώρο σε πολλές και ποικίλες ομάδες που τις χωρίζουν η φυλή, η θρησκεία η τάξη και το φύλο να συμμετέχουν στη διαβούλευση και να αναπτύσσουν τα επιχειρήματά τους. Δείχνουν πως γιατί η βελτίωση της συλλογικής ικανότητάς μας για ηθική επιχειρηματολογία είναι καλύτερη από το να παραπέμπουμε όλες τις διαφωνίες στην διαδικαστική πολιτική ή στην δικαιοδοσία των δικαστικών θεσμών.
- Οι θεωρητικοί της 2ης γενιάς υποθέτουν ότι είναι δεδομένο πως οι πολίτες κινητοποιούνται από τα ίδια τα συμφέροντά τους και ότι αυτά τα συμφέροντα συμφιλιώνονται προσωρινά μέσω των διαδικασιών δημοσίας διαβούλευσης αλλά ποτέ δεν διευθετούνται οριστικά. Συνεπώς, λόγω της δέσμευσης σε προ-διαβουλευτικά συμφέροντα η αλλαγή προτιμήσεων είναι δύσκολη υπόθεση και, ενδεχομένως, να μην επιτυγχάνεται συναίνεση. Άρα δεν μόνο η ανταλλαγή επιχειρημάτων η μοναδική μορφή επικοινωνίας αλλά και η ρητορική, η αφήγηση κ.ά.
- Σύμφωνα με τον J. Bohman η ένταξη της κοινωνικής συνθετότητας στη θεωρία της διαβουλευτικής δημοκρατίας άνοιξε το δρόμο για την ανάπτυξη της 3ης γενιάς θεωρητικών της διαβουλευτικής δημοκρατίας.
Θανάσης Τσακίρης
Ονειροχαμένη πόλη
Μακρινά Ξαδέρφια
2008
Παράξενα μου φαίνονται
της πόλης τα φωτάκια
σαν ξεπεσμένα του ουρανού
μου μοιάζουν αστεράκια
Περίεργα μου φαίνονται
κι εκείνα τα κουτάκια
που μία πόρτα έχουνε
πολλά παραθυράκια
Ονειροχαμένη πόλη
στο λαβύρινθό σου όλοι
τρένα, πλοία, αεροπλάνα
για τα μάτια σου τα πλάνα
Ελπίδα μου ξεπλύθηκες
σε αυτήν εδώ τη ράτσα
σα ρούχο σε απλώσανε
επάνω στην ταράτσα
Με το μεγάλο όνειρο
ξυπνάνε τ’ ανθρωπάκια
στο φως της τηλεόρασης
κοιμούνται τα παιδάκια
Ονειροχαμένη πόλη
στο λαβύρινθό σου όλοι
τρένα, πλοία, αεροπλάνα
για τα μάτια σου τα πλάνα
Παράξενα μου φαίνονται
της πόλης τα φωτάκια
σε ένα δέντρο πλαστικό
φιλιούνται δυο πουλάκια
Ονειροχαμένη πόλη
στο λαβύρινθό σου όλοι
τρένα, πλοία, αεροπλάνα
για τα μάτια σου τα πλάνα
| https://www.youtube.com/watch?v=DNWTpDNm7Iw |
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ
Νοσταλγία
Ένας Ρώσος ποιητής, συνοδευόμενος από τη μεταφράστριά του, αναζητά στην Ιταλία τα ίχνη ενός συμπατριώτη του συνθέτη του 18ου αιώνα. Για πρώτη φορά εκτός Σοβιετικής Ένωσης, ο Ταρκόφσκι αναρωτιέται με μπεργκμανικό τρόπο πάνω στα θέματα της εξορίας, του νόστου και της πολιτιστικής παρακμής. Βραβείο σκηνοθεσίας και κριτικών στο Φεστιβάλ Κανών.
Τρεις καλλιτέχνες: Ο Πάβελ, Ρώσος μουσικός του 18ου αιώνα, ο οποίος έζησε για καιρό στην Ιταλία. Κατόπιν ο Αντρέι, συμπατριώτης του ποιητής, ο οποίος 200 χρόνια αργότερα ταξιδεύει ως τη γειτονική μας χώρα αναζητώντας τα ίχνη του. Ο άλλος Αντρέι, τέλος, ο κινηματογραφικός δημιουργός τους, ο οποίος έχει εγκαταλείψει μόνιμα πλέον τη Σοβιετική Ένωση. Είναι η εποχή που μετά το αριστουργηματικό «Στάλκερ» και τα χρόνια προβλήματά του με τη σοβιετική λογοκρισία, ο Αντρέι Ταρκόφσκι ταξιδεύει ως τον ευρωπαϊκό νότο για την πρώτη ταινία της φιλμογραφίας του που είναι γυρισμένη μακριά από την πατρίδα.
- Θέματά της, αναπόφευκτα, η εξορία, ο νόστος, η πίστη και το τέλος των πολιτισμικών αξιών, μέσα από ένα βαθιά μεταφυσικό, επηρεασμένο σαφώς από τον Μπέργκμαν υπαρξιακό δράμα. Ο μέγιστος των μεταπολεμικών Σοβιετικών σκηνοθετών είναι σαφές πως νιώθει άβολα μακριά από τις κινηματογραφικές ρίζες του, επιβάλλει όμως το υπνωτιστικό, σαγηνευτικό στιλ του και εντυπωσιάζει με τα υποβλητικά πλάνα του (διαποτισμένα όλα από το υγρό στοιχείο ), τη χρήση του «ρέοντος» ντεκόρ και την απαισιόδοξα ονειρική ατμόσφαιρά του. Βραβείο σκηνοθεσίας και κριτικών στο Φεστιβάλ Κανών του 1983.
- Ιταλία, Σοβιετική Ένωση. 1983. Διάρκεια: 125΄. Διανομή: NEW STAR.
No comments:
Post a Comment