Tuesday, August 04, 2015

Tsakthan Randomly - Η διαβουλευτική δημοκρατία ενηλικιώνεται

Χτες είδαμε ότι θεωρητικοί της μικρο-διαβούλευσης εστιάζουν τους ερευνητικούς φακούς στις διαδικαστικές προϋποθέσεις και διαδικασίες δομημένου φόρουμ, ενθαρρύνουν την κοινωνία των πολιτών να συμμετέχει σε συνεργατικές πρακτικές, συνήθως με το κράτος. Οι θεωρητικοί της μακροδιαβούλευσης αναδεικνύουν την «ανοργάνωτη» και «ανεπίσημη» διαβούλευση στο πλαίσιο της «δημόσιας σφαίρας» και ενθαρρύνουν την κοινωνία των πολιτών να λειτουργεί παρά και ενάντια στο κράτος.

Στο συλλογικό άρθρο των Jane Mansbridge et al με τίτλο The Place of Self-Interest and the Role of Power in Deliberative Democracy (Journal of Political Philosophy. Volume 18, Issue 1, pages 64–100, March 2010) τονίζεται ότι η θεωρία της διαβουλευτικής δημοκρατίας συνεχίζει να ενηλικιώνεται. Η διαβούλευση πρέπέι να κάνει σαφή τη σύγκρουση και να καθιστά τους συμμετέχοντες ικανούς να αναγνωρίζουν τα συμφέροντα και να σφυρηλατούν τα κοινά συμφέροντα. Μολονότι επισημαίνουν τη σημασία της αναζήτησης του αυθεντικού κοινού καλού τονίζουν ότι η διαβούλευση, υπό ειδικές συνθήκες, πρέπει και μπορεί να δεχτεί τα ιδιοτελή συμφέροντα και τη διαπραγμάτευση μεταξύ αντικρουόμενων συμφερόντων. Τα ιδεώδη της διαβουλευτικής δημοκρατίας είναι συμβατά με τη σύγκλιση, τις ημιτελώς θεωρητικοποιημένες συμφωνίες, τις ολοκληρωμένες διαπραγματεύσεις και τις πλήρως συνεργατικές διαπραγματεύσεις. Όλες είναι μορφές διαβουλευτικής διαπραγμάτευσης. Η ψηφοφορία και η διαπραγμάτευση των συνεργατικών ανταγωνιστών δεν είναι από μόνες τους πράξεις διαβούλευσης αλλά όταν δικαιολογούνται μέσω των διαβουλευτικών διαδικασιών και στην πράξη προηγούνται αυτές οι διαδικασίες οι θεωρητικοί μπορούν να τις αποδεχτούν ως νομιμοποιημένα συστατικά στοιχεία δημοκρατίας συμπληρωματικά στη διαβούλευση. Έτσι η διαβουλευτική δημοκρατία καθίσταται ανώτερη από την συναθροιστική δημοκρατία. Ή όπως επισημαίνει η Iris Young στο έργο της Inclusion and Democracy (2002, Oxford University Press) η συμπληρωματικότητα είναι ένα βήμα πέρα από τα «αποκλειστικά» μοντέλα δημοκρατίας.

Η συγγραφέας μας βοηθάει να κατανοήσουμε την δημοκρατική επικοινωνία ανασυγκροτώντας τις έννοιες της κοινωνίας των πολιτών και της δημόσιας σφαίρας με το να ενεργοποιεί πληθυντικές μορφές επικοινωνίας μεταξύ αντιπαρατιθέμενων πολιτών σε κοινωνίες μεγάλης κλίμακας. Ερευνά τις πολιτικές οντότητες σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. Το εύρος και οι δυνατότητές τους θα πρέπει να εκτείνονται όσο εκτείνονται οι κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις που εγείρουν ζητήματα δικαιοσύνης. Σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ανάγκη για την οικοδόμηση παγκόσμιων δημοκρατικών θεσμών. Σε πιο τοπικό επίπεδο οι διαδικασίες στεγαστικού διαχωρισμού και ο σχεδιασμός των δημοτικών δικαιοδοσιών συχνά καταλήγουν στην ικανότητα δράσης μιας συνοικίας που μπορεί να επιδράσει σε άλλες χωρίς αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις να πρέπει να εντάξει εκείνους που επηρεάζονται στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Οι κυβερνήσεις των μητροπόλεων που διατηρούν υψηλό βαθμό τοπικής αυτονομίας μπορούν επομένως να χρειαστεί να προωθήσουν την πολιτική ισότητα.