"Η ίδια η ουσία του ρομαντισμού είναι η αβεβαιότητα".
- Οσκαρ Γουάιλντ
Η θεωρητική προσέγγιση της δομής των πολιτικών ευκαιριών αποτελεί μια
προσπάθεια γεφύρωσης των μακρο- και μικρο- επιπέδων ανάλυσης των κοινωνικών
κινημάτων. Οι πολιτικές ευκαιρίες και οι πολιτικοί περιορισμοί είναι «διαστάσεις της
πολιτικής πάλης που ενθαρρύνουν τους πολίτες να εμπλακούν στη συγκρουσιακή
πολιτική».(15) Πρόκειται για εξωτερικούς πόρους που βοηθούν στην κινητοποίηση των
κινημάτων και των ομάδων και δεν αποτελούν άμεσο δημιούργημα των τελευταίων.
Οι πολιτικές ευκαιρίες ωφελούν ή εμποδίζουν τα κοινωνικά κινήματα ανάλογα με την
επίδραση που ασκούν στις γενικότερες ευκαιρίες για επιτυχή συλλογική δράση.
Μια από τις σημαντικότερες συμβολές στη θεωρία των κοινωνικών κινημάτων είναι
αυτή της «διαμόρφωσης πλαισίων» (framing analysis) που έχει μεν τις ρίζες της στη
θεωρία της «συλλογικής διάδρασης» αλλά επί της ουσίας αποτελεί σημαντική τομή
σε σχέση με αυτή. Η προσέγγιση της διαμόρφωσης πλαισίων αναφέρεται στους
διαδραστικούς συλλογικούς τρόπους με τους οποίους οι δρώντες αποδίδουν νόημα
στις δραστηριότητές τους και στον κοινωνικό κινηματικό ακτιβισμό. Τα πλαίσια
ταυτόχρονα προσδίδουν νόημα στα γεγονότα και εξυπηρετούν την οργάνωση της
εμπειρίας και την καθοδήγηση της συλλογικής και ατομικής δράσης.(16) Ενώ οι λόγοι
έκφρασης διαμαρτυρίας για τις αδικίες που υφίστανται τα άτομα έχουν αντικειμενικά
τις ρίζες τους στις δομές της κοινωνίας και της πολιτικής, δεν είναι σίγουρο ότι αυτές
οι διαμαρτυρίες θα εκφραστούν συλλογικά αν δεν υπάρξει μια διαδικασία με την
οποία τα άτομα θα τους αποδώσουν νόημα (κοινωνική κατασκευή των λόγων
έκφρασης διαμαρτυρίας). Πρόκειται για μια ρευστή και ευμετάβλητη διαδικασία
αλληλεπίδρασης. Η διαδικασία διαμόρφωσης του πλαισίου έκφρασης διαμαρτυρίας
λαμβάνει χώρα κατά τρεις τουλάχιστον τρόπους. Η διαγνωστική πλαισίωση εντοπίζει
ένα πρόβλημα καθώς και τις αιτίες του ώστε να υπάρξει στόχος για τις
δραστηριότητες του κοινωνικού κινήματος. Η προγνωστική πλαισίωση αναδεικνύει
τις πιθανές λύσεις του προβλήματος καθώς και τις διάφορες στρατηγικές και τακτικές
που μπορούν να προταθούν για την επίτευξη της όποιας λύσης προκριθεί. Από κοινού
αυτές οι δύο διαδικασίες μπορούν να συγκροτήσουν μια δεξαμενή στρατολόγησης
υποψηφίων μελών του κινήματος που ενώ υπάρχει αντικειμενικά κατασκευάζεται
κοινωνικά. Όμως, για να λειτουργήσει κανονικά η δεξαμενή χρειάζεται τον τρίτο
τρόπο, δηλαδή την κατασκευή κινήτρων ώστε να στρατολογηθούν τα μέλη και να
υπάρχει δικαιολογία δράσης μέσω της προσφοράς ενός λεξιλογίου κινήτρων που να
εξωθεί τους ανθρώπους στην κινητοποίηση.(17)Όσο περισσότερο ταιριάζουν οι
επικρατούσες πεποιθήσεις των υποψηφίων μελών με τα διαμορφούμενα από τις
κοινωνικές οργανώσεις πλαίσια τόσο πιο πιθανή καθίσταται η στρατολόγησή τους
και η δραστηριοποίησή τους (frame alignment). Όμως, σε γενικές γραμμές, οι
υποψήφιοι ακτιβιστές δεν αποδέχονται άνευ όρων τα πλαίσια. Προβαίνουν στην
επεξεργασία και αξιολόγηση των πλαισίων με βάση μια σειρά αντικρουόμενων
εναλλακτικών ερμηνειών άλλοτε με «ορθολογικό» και άλλοτε με «ανορθολογικό»
τρόπο ή συνδυάζοντας στοιχεία από αυτούς. Έρευνες έδειξαν ότι οι εργαζόμενοι
αντιμετωπίζουν με κριτικό τρόπο τις έννοιες της αδικίας, της δράσης και της
ταυτότητας και τις επεξεργάζονται με τα δικά τους πλαίσια ερμηνείας και εμπειρίας.(18)
15 Tarrow S. (1998) Power in Movement: Social Movements and Contentious Politics. Cambridge:
Cambridge University Press, σελ. 19-20.
16 Snow D., Rochford E.B.J, Worden S., and Benford R. (1986), «Frame Alignment Processes,
Micromobilization and Movement Participation», American Sociologist Review, No.51, σελ. 464-481.
17 Βλ. Buechler St. (2000) Social Movements in Advanced Capitalism: The Political Economy and
Cultural Construction of Social Activism. New York, NY: Oxford University Press, σελ. 40-45. Βλ.
επίσης Goffman E. (1974) Frame Analysis. Cambridge, MA: Harvard University Press˙ Klandermans
B. (1988) “The Formation and Mobilization of Concensus” σε Klanderman B., Kriesi H., and Tarrow
S. (eds) International Social Movement Research, Vol.1, From Structure to Action: Comparing
Movement Participation across Cultures. Greenwich, Conn.: JAI Press, σελ. 173-197˙ Snow D.,
Rochford E.B.J, Worden S., and Benford R. (1986), «Frame Alignment Processes, Micromobilization
and Movement Participation», American Sociologist Review, No.51, σ.σ. 464-481.
18 Gamson W. (1990) The Strategy of Social Protest. Homewood, Ill.: Dorsey
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Στο θέατρο του παραλόγου - 1998
Στίχοι: Γιώργος Ψωμόπουλος
Μουσική: Γιώργος Ψωμόπουλο.
Ερμηνεία: Magic de Spell
Στη χτεσινή εφημερίδα τα νέα χτεσινά,
για λίφτινγκ πήγε η Μεσσαλίνα, ενύχτωσε ξανά.
Μου τηλεφώνησε η Μαίρη τα νέα να της πω,
μα απεργούσε η αρένα, δεν πρόλαβα το κώνειο να πιω.
Όλο το χρόνο στη μιζέρια ανταλλάσσουμε σιωπή,
κοιτάζω τη φωτογραφία και με κοιτάει βουβή.
Απόμειναν ξεραμένα χείλη να σκάβουν διαδρομή,
συλλέκτης, μάγος και πελάτης, πόζες για όξινη βροχή.
Στο θέατρο του παραλόγου
και με τα γκέμια του αλόγου,
κουμπάκια για ιπτάμενα χαλιά.
Σε τούτη την παράσταση το τρένο έχει περάσει,
θεοί, πολίτες κι εραστές, κοιμήθηκαν στη στάση.
Περπάτησα μια συννεφιά σ’ αυτό το παραμύθι,
είδα γερμένα γόνατα και δίδυμο χαλίφη.
Άκουσα κάτι ιαχές για το έντιμο ρολόι,
η τελετή χρυσή εποχή, θα βγάλει μοιρολόι.
Τσάροι, δεσπότες και προφήτες,
πορτραίτα, μύθοι, τρωγλοδύτες,
σε μια περίληψη περνούν.
Σε τούτη την παράσταση το τρένο έχει περάσει,
νιώθω τους τυφλοπόντικες ποιο χάρτη έχουν χαράξει.
Σε τούτη την παράσταση το τρένο έχει περάσει,
ξεφλούδισα το ψέμα μου, κοιμήθηκα στη στάση.
ΕΞΟΔΟΣ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ
Κινηματοθέατρο Πετρούπολις, Μπουμπουλίνας 59 & Αθ. Διάκου, Πετρούπολη. Είσοδος ελεύθερη.
Τρίτη 22
21.00 Αναζητώντας τη Φετινέ (Γελίζ Σούκρι, 2017)
ΕΝΤΟΣ
Διαβάζουμε
Η σχέση του Ρομαντισμού με τον μεσαιωνικό κόσμο είναι ακριβώς μια intellectus spiritualis, μια πνευματική δηλαδή πράξη, η οποία βλέπει στον Μεσαίωνα τον ένα πόλο που μέσα από την οραματική του ύπαρξη και εικόνα, μέσα από τις αχαλίνωτες δυνάμεις της μαγικής του ενέργειας, μέσα από το σκοτάδι του δαιμονισμού του, που ανοίγει διάπλατα τον κόσμο της ενοχής και της καταδίκης, μέσα, τέλος, από την σάρκωση της θειότητας σε μια ζωντανή και πάλλουσα φύση, η οποία βιώνει το μαρτύριο και την αγωνία της σάρκωσης, σημασιοδοτεί μοναδικά τη δημιουργική ρομαντική φαντασία, που με τη σειρά της εκπληρώνει (αφού ενεργοποιεί) και διερμηνεύει το κρυφό νόημα αυτού του κόσμου, υλοποιεί, δηλαδή, την υπόσχεση της πραγματικής ελευθερίας του Μεσαίωνα. Η σχέση αυτή, όσο και αν εκφράζεται κυρίως στο αισθητικό επίπεδο, δεν παραμένει μόνον μια αισθητική αρχή. Δεν πρόκειται, δηλαδή, αποκλειστικά για μιαν αισθητική figura, αλλά επίσης για έναν βαθύτερο ιδεολογικό συσχετισμό, o oποίος διερμηνεύει το παρόν ως εκπλήρωση του παρελθόντος και το παρελθόν ως σημασιοδότηση του παρόντος. Ο Holderlin, βλέποντας την εποχή του σαν μια σκοτεινιά παράλληλη με εκείνη που επικράτησε στον κόσμο κατά την περίοδο ανάμεσα στην πτώση της αρχαίας Ελλάδας και τη γέννηση του Χριστού, και πιστεύοντας ότι η σκοτεινιά αυτή θα λάβει τέλος μόνον μέσω της συνδυασμένης Θεοφάνειας του Χριστού και των αρχαίων θεών, δεν κάνει τίποτε περισσότερο παρά να ορίζει το παρόν ως figura της σκοτεινιάς του παρελθόντος, παρόν που όμως μέσα του κρύβει το σπέρμα της εκπλήρωσης, αφού η καινούργια Θεοφάνεια είναι η figura της γέννησης του Χριστού. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
No comments:
Post a Comment