Tsakthan Weekend 21 - 22/5/2011
Η Καρμέλλα πάει πλατεία
Η νέα σιωπηλή επανάσταση
Ζούμε αυτές τις μέρες και νύχτες συνεπαρμένοι από την μαζική εξέγερση της ισπανικής νεολαίας που με το έξυπνο σύνθημα "Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε" απαιτούν «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα». Το κίνημα που εκδηλώθηκε στις 15 Μαΐου με χιλιάδες νέους και νέες να έχουν κατακλύσει την Πλατεία του Ήλιου στη Μαδρίτη και τις πλατείες άλλων 52 πόλεων της Ισπανίας δεν λέει να σταματήσει παρά την καταστολή που αντιμετώπισε τις πρώτες μέρες από τους κρατικούς μηχανισμούς. Όπως τονίζει σε άρθρο του στο ηλεκτρονικό portal του zmagazine ο Pablo Ouziel η Ισπανική κοινωνία δείχνει να αγκαλιάζει τις ξεχασμένες της παραδόσεις του αναρχοσυνδικαλισμού και της άμεσης δημοκρατίας που είχαν θαφτεί κάτω από ένα παχύ στρώμα φρανκισμού, σταλινισμού και σοσιαλδημοκρατίας. Χωρίς να υποτιμάω την κομμουνιστική παράδοση και τις Εργατικές Επιτροπές και τον αγώνα τους, θεωρώ ότι στη σημερινή φάση πράγματι πρέπει να συντονιστούν με τις ανάγκες και τις επιθυμίες της νεολαίας και του πρεκαριάτου που σήμερα εκφράζονται από το γενικό ξεσηκωμό. Κάποιοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν αυτό μιλώντας για «εκδηλώσεις εκτόνωσης» επαναλαμβάνοντας τα ίδια τραγικά λάθη. Αυτή η σιωπηλή επανάσταση, σύμφωνα με τον Ouziel, είναι μια μη βίαιη επανάσταση που αγωνίζεται με δημοκρατικά μέσα για τη δημοκρατία, με δίκαια μέσα για τη δικαιοσύνη και για την ειρήνη με ειρηνικά μέσα. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να ανάψει τη φωτιά και να εξάψει τη δημιουργική φαντασία για ένα καλύτερο τώρα και αύριο. Το ποτάμι δε φαίνεται να γυρίζει πίσω και ο αρθρογράφος επιμένει ότι «μπροστά μας θα βρεθεί η πρόκληση της διατήρησης του συλλογικού πνεύματος της μη βίας καθώς οι αστυνομικές δυνάμεις θα κάνουν τα πάντα για να αποσυνθέσουν το κίνημα σε ένα βίαιο χάος για να δικαιολογήσει την καταστολή.» Δεν είναι, όμως, μόνο η φυσική βία πρόβλημα αλλά και «οι κερδοσκόποι των ομολόγων που θα παίξουν το γνωστό παιχνίδι που παίζουν και μ’ εμάς. Θα απειλήσουν τους Ισπανούς εργαζόμενους, άνεργους και επισφαλώς απασχολούμενους με οικονομικές κυρώσεις για να τους υποτάξουν στα δικά τους κελεύσματα. Άρα, εκείνο που χρειάζεται αυτό το κίνημα είναι η άρθρωση ενός πειστικού εναλλακτικού λόγου και πράξης που θα δίνει προοπτική. Ξεκινώντας από την έκφραση οργής κατά του συστήματος και φτάνοντας σε ένα σχέδιο μιας μελλοντικής κοινωνικής διευθέτησης.»
Τα λεωφορεία πεθαίνουν στα δικά τους τα «λιμάνια»
Το κράτος του ΠΑΣΟΚ έχει τόσο πολύ διαλύσει (με τη βοήθεια της ΝΔ, πρώην και επόμενης) το «ελληνικό κοινωνικό κράτος» που σε λίγο όχι συντάξεις, υγεία και παιδεία δεν θα υπάρχουν αλλά ούτε και συγκοινωνίες. Το ρεπορτάζ του σημερινού Κόσμου του Επενδυτή αναφέρει ότι στις εγκαταστάσεις της ΕΘΕΛ στα Λιόσια αργοπεθαίνουν από το 1994 και μετά περίπου 1.000 σύγχρονα λεωφορεία που ενσωματώθηκαν τότε στην ΕΘΕΛ όταν η τότε κυβέρνηση Α. Παπανδρέου κατήργησε τους ΣΕΠ που ήταν ο συνεταιρισμός των ιδιωτικοποιημένων επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη λεωφορείων. Στο μεταξύ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε τους μετόχους των ΣΕΠ και επιδίκασε σε 33 από αυτούς 330.000 ευρώ ως ηθική βλάβη, ανοίγοντας το δρόμο και για τους υπόλοιπους. Αυτά τα λεωφορεία ενδέχεται να δοθούν σε άλλους δήμους ανά την Ελλάδα, ορισμένα να πουληθούν και 150 να πάνε για παλιοσίδερα. Έτσι, λοιπόν, για άλλη φορά το Ελληνικό Δημόσιο με ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ θα χρυσοπληρώσει τις σπασμωδικές κινήσεις του, αφού το μόνο πρόγραμμα που εφαρμόζεται είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων, ενώ καλούμαστε εμείς να πληρώσουμε τους μαθητευόμενους μάγους.
Ο αντικομματισμός
Σε όλες τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών ξεχειλίζει το αντικομματικό αίσθημα κι όμως τα κόμματα ακόμα ζουν και «βασιλεύουν». Βέβαια, τα κυρίαρχα κόμματα είναι αγκυρωμένα στο κράτος από το οποίο τρέφονται. Είναι τα λεγόμενα «κόμματα-καρτέλ» και είναι ως επί το πλείστον τα συντηρητικά και τα σοσιαλδημοκρατικά/σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης. Το «παράξενο» φαινόμενο είναι αυτό της ανάπτυξης της «κινηματικής αριστεράς» στους δρόμους από τη μια και της εκλογικής ανόδου της άκρας δεξιάς από την άλλη (με όλες τις διαφορές που συναντούμε στην τελευταία). Δεν θα μπούμε σε λεπτομερή ανάπτυξη του θέματος της αντίφασης αυτή τώρα (για μια πρώτη ερμηνεία της ανόδου της άκρας δεξιάς, βλ. το αφιέρωμα του «Εντός Εποχής», 8/5/2011). Θα σταθούμε στην γενική απαξίωση της έννοιας «κόμμα» στο μυαλό των ανθρώπων.
Τα κόμματα είναι θεσμοί που ο πρωταρχικός σκοπός τους είναι η οργανωμένη ομαδοποίηση πολιτών, οι οποίοι στοχεύουν στην άσκηση εξουσίας στο πλαίσιο του κράτους. Στην αρχαία Ελληνική «πόλη–κράτος» συναντάμε ομάδες ελεύθερων πολιτών που οργανώνονταν με σκοπό να πετύχουν κάποιο σκοπό και έρχονταν σε αντίθεση με άλλες ομάδες που είχαν διαφορετικα συμφέροντα. Το ίδιο ισχύει για την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία απαντώνται τα «κόμματα» του «Πομπηίου» και του «Καίσαρα». Η πρώτη μορφή κόμματος απαντάται με τη μορφή της «φατρίας» (λατ. “facere”, δηλ. «πράττειν») που δεν είχε και την καλύτερη φήμη καθώς εθεωρείτο πολιτική ομάδα που προέβαινε σε διασπαστικές και επιζήμιες πράξεις σε βάρος του συνόλου.Στο Βυζάντιο συναντάμε τους «Πράσινους» και τους «Βένετους» (Στάση του Νίκα). Όλες αυτές οι πολιτικές ομάδες οργανώνονταν (και ως κόμματα σήμερα) για διάφορους λόγους: στήριξη ενός συγκεκριμένου πολιτικού προοσώπου, προώθηση συγκεκριμένης πολιτικής (policy) ή γενικής ιδεολογικής θέσης, πολιτική βοήθεια σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, ακόμη και για βραχυπρόθεσμα πολιτικά πλέονεκτήματα. Στην Ιταλία του 17ου αιώνα αναπτύχθηκαν πολιτικές ομαδοποιήσεις με σκοπό να επηρεάσουν την επιλογή ατόμων και μηχανισμών, ταυτίστηκαν όμως με την έννοια της μηχανορραφίας και της παρασκηνιακής δράσης. Για πολλούς αιώνες το κόμμα θεωρείται διασπαστικό πολιτικό μόρφωμα και γι’ αυτό και αποκαλείτο «σέκτα» (τελικά μόνο για τις θρησκευτικές επικράτησε ο όρος αυτός).
Η λέξη party (κόμμα), που εμφανίστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια δια χειρός Βολτέρου, είναι δίσημη: διαίρεση αλλά και συμμετοχή. Ο Μακιαβέλλι, παρότι δεν χρησιμοποίησε τον όρο και τις θεωρούσε καταστρεπτικές για την «πόλη», μας μίλησε για τους Ευγενείς και τους Πληβείους, τις δύο μεγάλες πολιτικές ομάδες της Ρώμης που λόγω των τεράστιων διαμαχών τους καθιερώθηκαν όλοι οι νόμοι υπέρ της ελευθερίας. Ο Μοντεσκιέ, εκ πρώτης όψεως, το τράβηξε στα άκρα το επιχείρημα του Μακιαβέλλι, μιλώντας για την αρμονία του συνόλου που πρέπει να την υπηρετούν τα μέρη, όπως οι παραφωνίες στη μουσική. Ακόμη και οι Διαφωτιστές, όμως, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν την ύπαρξη και αναγκαιότητα των κομμάτων. Παραδείγματος χάριν, ο Ζαν Ζακ Ρουσώ προέκρινε την ενότητα του έθνους από την διασπαστική φύση των κομμάτων. Στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» ο Ρουσσώ υπογράμμιζε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν επιμέρους σύλλογοι στο κράτος που θα διασπούσαν τη γενική βούληση και ότι ο κάθε πολίτης θα έπρεπε να εκφράζει μόνο τη δική του άποψη. Ο πρώτος μεγάλος συντηρητικός στοχαστής που θα αναγνωρίσει την ύπαρξη των κομμάτων είναι ο Έντμουντ Μπερκ που θα ορίσει το κόμμα «ως ένα σώμα ανθρώπων που ενώνονται για την προώθηση του εθνικού συμφέροντος μέσω των κοινών τους προσπαθειών με βάση ορισμένες ιδιαιτέρες αρχές πάνω στις οποίες όλοι συμφωνούν». Το κόμμα τύπου Μπερκ υλοποιήθηκε ιστορικά στις ΗΠΑ το 1800 με τον Thomas Jefferson που οργάνωσε ενώσεις για την υποστήριξη του τότε Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Κι όμως, ένας από τους «ιδρυτικούς πατέρες» των ΗΠΑ, ο James Madison που συνεργάστηκε με τον Jefferson στη συγκρότηση του πρώτου Ρεπουμπλικανικού Κόμματος δεν ήταν αρχικά υπέρ των κομμάτων διότι αποτελούσαν “factions” και αποτελούσαν κίνδυνο διάσπασης της συνοχής της δημοκρατίας εκπροσωπώντας ειδικά συμφέροντα. Από το σημείο αυτό και ύστερα, κατά τη διάρκεια της αστικής βιομηχανικής επανάστασης και την συγκρότηση των αντιμαχόμενων κοινωνικών τάξεων των καπιταλιστών και του προλεταριάτου που διεκδίκησαν τα πολιτικά δικαιώματά τους, τα κόμματα βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερα ακροατήρια με την σταδιακή καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας ανδρών και γυναικών χωρίς οικονομικές προϋποθέσεις. Τα κόμματα γίνονται εκφραστές κοινωνικών διαιρετικών τομών, δηλαδή μακροχρόνιων ρηγμάτων στην κοινωνική δομή που χωρίζουν σε διάφορες τάξεις και ομάδες τον πληθυσμό, καθώς και μορφές πολιτικής συγκρότησης κοινωνικών κινημάτων.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι δεν είναι πρώτη φορά που αμφισβητείται η χρησιμότητα των κομμάτων. Σήμερα στην Ελλάδα καταγράφεται άλλη μία αντίφαση. Στην δημοσκόπηση που θα δημοσιευτεί στο Έθνος της Κυριακής οι περισσότεροι ερωτώμενοι απαντούν ότι θέλουν τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. «Ειδικότερα, το 62,8% τάσσεται υπέρ της προσπάθειας για συναίνεση, ενώ το 32,2% διαφωνεί.
Στην ερώτηση αν πρέπει ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, να συναινέσει με την κυβέρνηση ή να επιμείνει στην πολιτική πρόταση που παρουσίασε, το 51,9% δηλώνει πως πρέπει να συναινέσει και το 37,6% να επιμείνει στην πρόταση που παρουσίασε στο Ζάππειο, ενώ 35,7% των ψηφοφόρων της ΝΔ ζητούν συναίνεση από τον κ. Σαμαρά. Παράλληλα, το 77,3% των ερωτηθέντων ζητεί από την κυβέρνηση να υιοθετήσει κάποιες από τις προτάσεις Σαμαρά σε αντίθεση με ένα ποσοστό 14% που καλεί την κυβέρνηση να επιμείνει στο πρόγραμμά της. Μάλιστα, το 74,1 των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ καλούν την κυβέρνηση να υιοθετήσει προτάσεις από τον κ. Σαμαρά. Τέλος, επτά (71,6%) στους 10, λένε όχι στις πρόωρες εκλογές ενώ αντίθετη άποψη έχει με το 26,2%.» Κι όμως, οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι είναι πυρ και μανία με την πολιτική του Μνημονίου. Από τη μια αντιτίθενται στο κυβερνόν κόμμα και από την άλλη ζητούν δικομματική συναίνεση στην ίδια πολιτική καταργώντας επί της ουσίας την έννοια του κόμματος ως φορέα που εκφράζει ταξικά, κοινωνικά συμφέροντα με διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
El Ejército del Ebro
El Ejército del Ebro,
rumba la rumba la rumba la.
El Ejército del Ebro,
rumba la rumba la rumba la
una noche el río pasó,
rumba la rumba la rumba la.
El Ejército del Ebro,
rumba la rumba la rumba la
una noche el río pasó,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
una noche el río pasó,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
Y a las tropas invasoras,
rumba la rumba la rumba la.
Y a las tropas invasoras,
rumba la rumba la rumba la
buena paliza les dio,
rumba la rumba la rumba la.
Y a las tropas invasoras,
rumba la rumba la rumba la
buena paliza les dio,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
buena paliza les dio,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
El furor de los traidores,
rumba la rumba la rumba la.
El furor de los traidores,
rumba la rumba la rumba la
lo descarga su aviación,
rumba la rumba la rumba la.
El furor de los traidores,
rumba la rumba la rumba la
lo descarga su aviación,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
lo descarga su aviación,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
Pero nada pueden bombas,
rumba la rumba la rumba la.
Pero nada pueden bombas,
rumba la rumba la rumba la
donde sobra corazón,
rumba la rumba la rumba la.
Pero nada pueden bombas,
rumba la rumba la rumba la
donde sobra corazón,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
donde sobra corazón,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
Contraataques muy rabiosos,
rumba la rumba la rumba la.
Contraataques muy rabiosos,
rumba la rumba la rumba la
deberemos resistir,
rumba la rumba la rumba la.
Contraataques muy rabiosos,
rumba la rumba la rumba la
deberemos resistir,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
deberemos resistir,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
Pero igual que combatimos,
rumba la rumba la rumba la.
Pero igual que combatimos,
rumba la rumba la rumba la
prometemos resistir,
rumba la rumba la rumba la.
Pero igual que combatimos,
rumba la rumba la rumba la
prometemos resistir,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
prometemos resistir,
¡Ay Carmela! ¡Ay Carmela!
,
No comments:
Post a Comment