Tsakthan Daily - 26 Μαΐου 2011 - Το Δέντρο της Ζωής

Tsakthan Daily



26 Μαΐου 2011

Το Δέντρο της Ζωής

Error 404: Democracy Not Found



Τόσοι δημοσιογράφοι ήταν χτες στο Σύνταγμα καλύπτοντας την πρωτοφανή αυθόρμητη συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, κανένας δεν είδε το παραπάνω ωραίο συνθηματάκι που ήταν γραμμένο σε σελίδες σχήματος Α3 που κρατούσαν και ανέμιζαν πολλοί συγκεντρωμένοι; Τι στο διάολο, στραβοί ήταν; Στα διαλείμματα της δουλειάς μου ρίχνω μια ματιά στο smartphone για να δω τους διαλόγους που γίνονται στο facebook ή στο twitter και τι μου απαντάνε διάφοροι friends μου στα share που στέλνω ή τα σχόλιά μου που ποστάρω στο wall μου. Αυτό που φαίνεται είναι μια διαφορετική αντίληψη για το πώς δημιουργούνται κοινωνικά κινήματα και πώς εξελίσσονται. Ορισμένοι χλευάζουν τους «αγανακτισμένους» ότι είναι πολύ light για τα γούστα τους, ατομιστές, ακολουθούν τη μόδα και το lifestyle και ότι προσάλλονται καθοδηγούνται από τα αστικά ΜΜΕ ώστε να λειτουργήσουν ως βαλβίδες εκτόνωσης. Δεν είναι μόνο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που διακατέχονται από αυτή τη λογική. Άλλοι μην κατανοώντας τη λειτουργία του facebook και του διαδικτύου γενικότερα, μεγεθύνουν τον κίνδυνο να καπελωθούν οι συγκεντρώσεις στις πλατείες από «εθνίκια», «σπίθες» και στο τέλος από χρυσαυγίτες. Πολλοί, επίσης, αν δεν δουν το πανώ της δικής τους πολιτικής ομάδας φεύγουν καταγγέλλοντας του υπόλοιπους ως apolitique. Μερικοί φοβούνται μήπως όλα μείνουν στο επίπεδο των social media. Κάποιοι φοβούνται μήπως μέσα στη γενική αγανάκτηση φτάσουμε στα «μπάχαλα». Υπάρχουν κι αυτοί που φοβούνται ότι το μεσαίο στελεχικό δυναμικό κι οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ είναι ικανοί να αφομοιώσουν το κίνημα στις δικές τους επιδιώξεις. Τέλος δεν έχουν και οι θεωρίες συνομωσίας αλλά αυτές είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Ο φόβος έχει τόσα πρόσωπα που φοβάται ο ίδιος. «Σηκωθείτε από τον καναπέ!» προστάζανε οι υψηλές ελίτ της αριστεράς παντός είδους αλλά όχι παντός καιρού. Και τώρα που οι άνθρωποι αφήσανε τους «καναπέδες» και πήρανε τους δρόμους και τις πλατείες αυτές οι ελίτ δεν ήταν συνεπείς στο ραντεβού. Ευτυχώς που επιτόπου έγινε η Συνέλευση της Πραγματικής Δημοκρατίας-Τώρα και αποφασίστηκε η συνέχιση της κατάληψης της Πλατείας Συντάγματος και το ραντεβού παραμένει σε ισχύ. http://real-democracy.gr/



Η Αριστερά είναι σαν τα Κύθηρα;



Βέβαια, πολλοί ήταν οι αριστεροί και οι αριστερές που πήγαν στις συγκεντρώσεις. Ήρθαν και οι εργαζόμενοι της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που γιουχαΐστηκαν από μερικούς που μπερδεύουν τα σώβρακα με τις κάλτσες και δεν καταλαβαίνουν ότι δεν προσλήφθηκαν όλοι με ρουσφέτι, ότι με το να προγκάρεις αυτούς που κινδυνεύουν να απολυθούν κινδυνεύεις κι εσύ αύριο να μείνεις μονάχος όταν έρθει η δική σου η σειρά. Και τώρα αφού πέρασε μια μέρα και είδαν τον κόσμο να παίρνει την τύχη του στα χέρια του, εμφανίστηκαν δειλά-δειλά οι ελίτ που είχαν κρυφτεί. Η Αλέκα Παπαρήγα άρχισε τα «Ναι μεν Αλλά» όλοι στις 28 στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος ξανάβγαλε αφίσα της Αριστερής Πρωτοβουλίας ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ανακοίνωση στην οποία μιλά γενικά για κάποιους που προσπαθούν να παρασύρουν κάποιους άλλους σε συντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους δρόμους, λες και αυτή είναι η κυβέρνηση και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι υπόλοιπες αριστερές ηγεσίες είναι υπέρ της κινητοποίησης, με όσες επιφυλάξεις και αν έχει η καθεμία. Το πρόβλημα βρίσκεται σε πολλούς ανθρώπους της αριστεράς, ανεξάρτητα από τη θέση τους στην οργανωτική ιεραρχία, να ξεφύγουν από την «τακτοποιημένη σκέψη και την ευκολία που αυτή προσφέρει. Όπως στη δεκαετία του ’70 δεν μας καταλάβαιναν οι γενιές των της αντίστασης και του εμφυλίου όταν δημιουργήσαμε το κίνημα των καταλήψεων για την κατάργηση του νόμου 815 για τα ΑΕΙ, ακούγαμε ροκ μουσική, είχαμε μακριά μαλλιά και ζούσαμε σε ημι-κοινόβια άνδρες και γυναίκες μαζί και ούτω καθεξής, έτσι και η σημερινή γενιά του Πολυτεχνείου στην Αριστερά δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι ξεπερνιούνται από μια γενιά αριστερών νέων που είναι πιο μορφωμένοι, επικοινωνούν με τα νέα μέσα (διαδίκτυο, social media, i-pads, i-phones κλπ) με συνομηλίκους τους από όλο τον πλανήτη, ερωτεύονται ελεύθερα αλλά ζουν με περισσότερους φόβους για το σκοτεινό μέλλον που τους περιμένει. Όπως έγραψε ο Κώστας Βαξεβάνης: «Πολυτεχνείου και twitter γωνία, διασταυρώνονται πολιτικές, λογικές, αρνήσεις, αμφισβητήσεις. Σημασία έχει ότι κάτι γίνεται. Επιτέλους. Προτιμώ απ το να φωτογραφίζουν με τα smartphone, κολεξιόν του Armani, να στέλνουν μηνύματα ανησυχίας και συλλογικής δράσης. Το προτιμώ.» http://www.koutipandoras.gr/?p=6835 Και να προσθέσω προτιμάμε την Παναγιά των Πατησίων από την Παναγιά των Βρυξελλών.





ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ



http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://workingreece.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/

http://homopolitics.wordpress.com/

http://politicalperson.wordpress.com/

http://cantpaydontpay.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/

http://adotoe.wordpress.com/

http://easpemporiki.wordpress.com/

http://www.easp.gr/





Η Παναγία των Πατησίων

http://www.youtube.com/watch?v=lgbPxBKGzp0

Τραγούδι: Γιάννα Κατσαγιώργη

Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Δίσκος: Πορνογραφία (1982)



Τη μέρα που γεννήθηκα, με πήρανε τρεις γύφτοι

και στράτα-στράτα με έφεραν εδώ στον Ποδονίφτη



Τα σπίτια τότε φτωχικά, ξεσκέπαστο το ρέμα

το γάλα ήταν όνειρο και παραμύθι η κρέμα



Μα εμένα μού 'δωσε η ζωή λαχταριστές καμπύλες

που για τους άντρες άνοιγαν των ουρανών τις πύλες

και μού 'λεγαν στενάζοντας καθώς με παίρναν πρέφα

Εσύ κερδίζεις μάνα μου και κύπελλο Ουέφα





Απ' αριθμούς και γράμματα δε σκάμπαζα ούτε λέξη

κι ένα παιδί της γειτονιάς πού 'χα μαζί του μπλέξει



Έπαιζε με ένα ακορντεόν σε μια μικρή ορχήστρα

και με το ζόρι μ' έβαλε να γίνω τραγουδίστρα



Βγήκα στο πάλκο μια βραδιά, κι ω θαύμα των θαυμάτων

πάψαν των σκύλων οι φωνές κι οι τσαχπινιές των γάτων

και μού 'λεγαν οι φίλοι μου, παιδιά του εργοταξίου

εσύ μασάς τη Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου



Με τον καιρό βαρέθηκα τον ακκορντεονίστα

τα λόγια του μου φέρνανε και κούραση και νύστα



Έτσι λοιπόν παντρεύτηκα κάποιον συνταξιούχο

κι είχα σπιτάκι καθαρό, σιδερωμένο ρούχο



Κι έμαθα σα λησμόνησα του τραγουδιού τα φάλτσα

να φτιάχνω φίνο μουσακά και μακαρόνια σάλτσα

Κι όλοι μου λέγαν σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια

εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια







ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ



Σινέ Αστέρας Συντάγματος



Το Δέντρο της Ζωής (του Τέρενς Μάλικ)

Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Σον Πεν, Φιόνα Σο

Ένας άντρας θυμάται τα παιδικά του χρόνια ως δεύτερο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ του ’50.