17 Οκτωβρίου 2011
Ο κόσμος της επισφάλειας
Ο κόσμος της επισφάλειας
Μέρος 3ον
Η αποσύνθεση των αναπτυξιακών προτύπων της λεγόμενης «χρυσής εποχής» του καπιταλισμού, που δοκιμάστηκαν στην πράξη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κίνησε τη διαδικασία αποσύνθεσης και των παραδοσιακών στρατηγικών και προτύπων των συνδικάτων με ένα διπλό τρόπο. Από τη μια άλλαξε ο τόπος λήψης αποφάσεων που μπορούν να επηρεάσουν τα συνδικάτα και από την άλλη επήλθαν αλλαγές τόσο στο επίπεδο της δημογραφίας όσο και σε αυτό των δομών της οικονομίας με αποτέλεσμα τη μεταβολή των πληθυσμιακών ομάδων που μπορούν δυνητικά να γίνουν μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Στα πλαίσια της νέας παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας διευρύνεται το χάσματα μεταξύ της γενικού τύπου εργασίας (επισφαλής γενικής φύσεως ανειδίκευτη εργασία που είναι υποκαταστάσιμη) και της αυτό-αναπρογραμματιζόμενης εργασίας (οι εργαζόμενοι που έχουν την ικανότητα να προσαρμόζει εφ’ όρου ζωής τις δεξιότητες που κατέχουν). Οι πρώτοι είναι ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι εκτός αν διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να ζήσουν ως άνθρωποι και ως πολίτες οργανώνοντας τη συλλογική δράση τους. Οι δεύτεροι είναι όσα πρόσωπα διαθέτουν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και την κατάλληλη παιδεία για να διαχειρίζονται και να ελέγχουν πληροφορίες και έχουν ιδιαίτερα αναπτυγμένη ικανότητα φαντασίας και δημιουργίας. Όσο το περισσότερο διασυνδέονται μεταξύ τους και αλληλεπιδρούν τα διάφορα πληροφοριακά συστήματα τόσο η εργασία σε αυτά θα απαιτεί την επίδειξη ιδιαίτερων ικανοτήτων χειρισμού, δημιουργικών δυνατοτήτων και επιδεξιότητα στην οργάνωση και την επικοινωνία σε μια κοινωνία της γνώσης.
Από τη στιγμή που το ζήτημα της εργασίας στην παγκόσμια οικονομία σχετίζεται με την ικανότητα και τη δημιουργικότητα, μία τάση θεωρεί ότι η παιδεία είναι αυτή η καλύτερη λύση που μπορεί να υπάρξει σήμερα. Ένα άλλο πρόβλημα στο ρήγμα μεταξύ των δύο τύπων της εργασίας είναι ότι οι οργανώσεις της εργασίας δεν μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά και μάλλον ξεχωρίζουν την αυτό-επαναπρογραμματιζόμενη εργασία από την γενική κανονική εργασία. Αυτό δείχνει ότι στο βιομηχανικό σύστημα η απασχόληση της «ευέλικτης γυναίκας» αυξήθηκε σε βάρος της απασχόλησης του «οργανωμένου άνδρα» κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων. Τα πιο πολύτιμα τμήματα στην αξιακή αλυσίδα θα γίνεται προσπάθεια να επιβιώσουν στην εποχή της παγκόσμιας οικονομίας.
Μιας και η παγκόσμια οικονομία επιτρέπει ευέλικτη και αυθαίρετη σύνδεση μεταξύ των διασταυρώσεων μια επιχειρηματική οργάνωση μπορεί να αναπτύξει εκ νέου εργατικό δυναμικό μετακινούμενη από τη μία αγορά στην άλλη χωρίς να περιορίζεται από εθνικά πλαίσια στην ευρύτερη παγκόσμια οικονομία. Η παγκοσμιοποίηση των οικονομικών δραστηριοτήτων αφήνει μπόλικο χώρο να δημιουργηθούν καταστάσεις υπεραφθονίας εργασιών σε μια αγορά εργασίας και καταστάσεις υπεραφθονίας ανέργων σε μια άλλη αγορά εργασίας. Εξίσου σημαντικό πρόβλημα σε μια παγκόσμια οικονομία είναι η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας γραφείου (blue-collar workers) μαζικής ένταξης στην παραγωγική διαδικασία των προϊόντων και των διαδικασιών της νέας τεχνολογίας της πληροφορικής που αενάως ανανεώνεται με αποτέλεσμα τη συνεχή μείωση των θέσεων εργασίας και τις μαζικές απολύσεις, που αφενός θυμίζει την κατάσταση του 19ου αιώνα και αφετέρου μας δείχνει ότι η τάση της εποχής αυτής είναι αντίστροφα με την βιομηχανική εποχή να αποκοινωνικοποιείται η εργασία. Η αλλοτρίωση/αποξένωση των εργαζομένων στη «δικτυακή κοινωνία» είναι προϊόν της «εξατομίκευσης της εργασίας» καθώς η δικτυακή εργασία και εξατομικευτική λογική της αφήνει τους εργαζόμενους μόνους με τους εαυτούς τους. Αν είναι ισχυροί οι εργαζόμενοι δεν έχουν προβλήματα ιδιαίτερα αλλά γίνεται δραματική η κατάσταση όταν δεν διαθέτουν τις κατάλληλες δεξιότητες ή πέφτουν σε ορισμένες από τις παγίδες του συστήματος (ασθένεια, εθισμοί, ψυχολογικά προβλήματα, έλλειψη στέγασης, ή ασφάλισης υγείας).
Η επισφάλεια αφορά τις διευθετήσεις της λεγόμενης «μη κανονικής εργασίας»: τους χρόνους εργασίας (εργασία τις νύχτες και τα Σαββατοκύριακα), τις ποσότητες χρόνου εργασίας (ευελιξία ή ποικιλία στα ωράρια, μερική απασχόληση, απαιτήσεις για υπερωρίες) και τη διάρκεια των αναθέσεων εργασίας (προσωρινή εργασία, εργασία χωρίς συμβόλαιο, εργασία ως ελεύθερος επαγγελματίας ή αυτοαπασχολούμενος). Αφορά επίσης τη νομική θέση της εργασίας: νόμιμη ή παράνομη και ποια εργατικά δικαιώματα εφαρμόζονται και για ποιους εργαζόμενους. Αφορά επίσης στην αστάθεια των εισοδημάτων που σχετίζονται με την επισφάλεια των ρυθμίσεων εργασίας και την πρόσβαση σε υπηρεσίες ανάγκης, όπως η στέγη και η υγεία. Όλες αυτές οι σημασίες της επισφάλειας δείχνουν την γενική έλλειψη δυνατότητας πρόβλεψης πρόσβασης στις αναγκαίες υπηρεσίες και προϊόντα είτε μέσω του κράτους πρόνοιας είτε μέσω του ιδιωτικού τομέα και μια έλλειψη ελέγχου της εργασίας που ουσιαστικά σημαίνει αρνητικές επιπτώσεις στον αυτοέλεγχο των ανθρώπων και την πρόβλεψη της παραπέρα πορείας της ζωής τους. Με αυτή την έννοια η επισφάλεια ήταν ιστορικά η κατάσταση ζωής του προλεταριάτου με μικρές ιστορικές εξαιρέσεις μικρής διάρκειας που διαμορφώνονταν υπό την επίδραση ορισμένων πολιτικών παραγόντων.
Συνεχίζεται…..
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://homopolitics.wordpress.com
http://politicalperson.wordpress.com
http://cantpaydontpay.wordpress.com
http://pringkipessa.wordpress.com
http://redferryman.wordpress.com
http://adotoe.wordpress.com
http://easpemporiki.wordpress.com
http://www.easp.gr
H ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
«Χορστ Ράιχενμπαχ: «Παραχωρήστε για 99 χρόνια γη και θάλασσα»
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Άρτουρ Σοπενχάουερ (2011) Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο. Μετάφραση: Μυρτώ Καλοφωλιά. Αθήνα: Εκδ. Μεταίχμιο, Σελ. 166, τιμή 8,10 ευρώ
Ο Άρτουρ Σοπενχάουερ, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους, έγραψε τον 19ο αιώνα ένα οξύ, οργισμένο, ανατρεπτικό και ταυτόχρονα σοφό, γλαφυρό και με υποδόριο χιούμορ δοκίμιο (που εκδόθηκε μετά θάνατον] υπό τον εύγλωττο τίτλο "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο", που αυτοσυστήνεται ως εγχειρίδιο επικράτησης έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου σε μια αντιπαράθεση. "Εριστική διαλεκτική" έγραψε ο ίδιος ο Σοπενχάουερ, συγκαλύπτοντας έτσι κάθε ειρωνικό τόνο, "είναι η τέχνη του να λογομαχεί κανείς - και να λογομαχεί με τέτοιο τρόπο ώστε να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του, είτε έχει δίκιο είτε άδικο". Και σαν να ήθελε να διαβεβαιώσει τους αναγνώστες του ότι το εννοούσε ειλικρινά αυτό, πρόσθεσε: "Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον να την εκλάβουμε ως μια τυχαία συγκυρία, και να επικεντρωθούμε μόνο στην υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου". Ασφαλώς, η αληθινή πρόθεση του Σοπενχάουερ ήταν να επιστήσει την προσοχή των αναγνωστών του στα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι υπόλοιποι, είτε πρόκειται για πολιτικούς είτε για δημοσιογράφους, διαφημιστές ή εμπόρους. Προφασιζόμενος ότι διδάσκει τη "στρεψοδικία" (όπως χαρακτήρισε αργότερα ο ίδιος τη ρητορική), στην πραγματικότητα δίδαξε πώς να την αναγνωρίζει κανείς και, κατ επέκταση, πώς να την αντιμετωπίζει. Αυτό το δηκτικό μικρό έργο παραμένει ακόμη και σήμερα ένα πολύτιμο εργαλείο για τον σκοπό αυτό.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Βροχοποιός
Στίχοι/μουσική και ερμηνεία: Ξύλινα Σπαθιά
Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι
των ανθρώπων που παγώνουνε πάνω
απ' τις σκεπές... Ας ξεπλύνουν οι
πιο άγριες βροχές αυτούς τους
δρόμους κι ας χυθούν στις μυστικές
δεξαμενές, που γεμίζουνε τη
θάλασσα της φρίκης, που βουτάει
αυτός ο δύτης μοναχός...
Πριν τελειώσει η ανάσα του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...
Διαμαντένιος ουρανός...
Διαμαντένιος ουρανός...
Αν αυτά τα σύννεφα ζυγίζουνε το
βάρος που λυγίζει τις ανθρώπινες
καρδιές... Ας γκρεμίσουνε οι πιο
άγριες ματιές αυτά τα σκιάχτρα κι
ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές
που γεμίζουνε με καύσιμα τα τρένα
που θα πάρει κάποια μέρα μοναχός...
Πριν τελειώσει το τσιγάρο με
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...
Διαμαντένιος ουρανός ...
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙ
AMADOR
Δραματική | 2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 101'
Ισπανική ταινία σε σκηνοθεσία Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα με τους: Κέλσο Μπουγκάλο, Μαγκαλί Σολιέρ, Φάνι Ντε Κάστρο
Μετανάστρια από τη Λατινική Αμερική στην Ισπανία, η Μαρσέλα φροντίζει έναν κατάκοιτο ηλικιωμένο. Όταν αυτός ξαφνικά πεθαίνει, εκείνη αποφασίζει να κρατήσει το γεγονός κρυφό από τους δικούς του γιατί έχει ανάγκη τα χρήματα.
Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση
ΑΓΧΩΤΙΚΗ ΜΑ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΟΔΥΣΣΕΙΑ, ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΑ ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ ΑΠΟΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΥΚΤΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΜΗΧΑΝΗ ΗΡΩΙΔΑ. Η ΕΙΡΩΝΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΡΑΝΟΑ ("ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΜΕ ΛΙΑΚΑΔΑ") ΣΩΖΕΙ ΤΑ "ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΛΟΪΚΟΤΗΤΑ, ΕΝΩ Η ΣΚΥΘΡΩΠΗ ΦΙΓΟΥΡΑ ΤΗΣ ΜΑΓΚΑΛΙ ΣΟΛΙΕΡ ("ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ") ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΡΟΣ, ΟΙ ΑΤΑΚΕΣ ΤΗΣ ΠΟΥΡΙ ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΜΑΔΟΡ ΓΝΗΣΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ
ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
* Ηθικά διδάγματα
Πάει η Έρη να ζητήσει από τον πατέρα της χαρτζηλίκι:
- Μπαμπά θέλω λεφτά να βγω σήμερα.
- Πάρε παιδί μου 5 ευρώ, λέει ο πατέρας.
- Είναι λίγα τα πέντε πατέρα, χρειάζομαι 10 να πάω για καρτ, όπως όλα τα άλλα παιδιά.
- Αποκλείεται είναι επικίνδυνα πράγματα αυτά, απαντά αυτός αλλά με τα πολλά και μετά από πολύ γκρίνια της τα δίνει.
Πάει η Έρη, παίρνει το αμαξάκι, τσακίζεται στη στροφή, αίματα, μελανιές...
Γυρνάει στο σπίτι και την ρωτάει ο πατέρας:
- Τι έγινε παιδάκι μου, πώς έγινες έτσι;;;
- Τράκαρα πατέρα, μου 'φυγε το καρτ στη στροφή.
Οπότε της απαντά:
- Εμ, στα 'λεγα εγώ!
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα;
http://www.insomnia.gr/topic/633-%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CE%B4%CE%BF%CF%84%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CF%80%CF%81%CF%89%CE%AF-%CF%84%CE%BF-%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%86%CE%BF%CF%81/page__st__6430
No comments:
Post a Comment