12 Οκτωβρίου 2011
Το προφίλ σου και τα μάτια σου
Όταν αποκτούσα τον πρώτο λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προ 13ετίας είχαμε δημοτικές εκλογές. Ήθελα το λογαριασμό για να τον χρησιμοποιήσω για τις επιστημονικές μου ανάγκες εκείνη την εποχή γιατί ξεκίναγα το διδακτορικό μου κι έπρεπε να έχω άμεση δικτυακή επαφή με τα μέλη της επιτροπής μου, μιας και δούλευα πρωί, μεσημέρι και βράδυ για τα προς το ζην και για να συμβάλλω στις δαπάνες υγείας των δικών μου και δεν είχα χρόνο για συναντήσεις. Η φόρμα που έπρεπε να υποβάλω στο Hotmail ζήταγε το «προφίλ» μου. Την επόμενη μέρα απέκτησα τον πρώτο μου λογαριασμό για την πρόσβαση στο διαδίκτυο με την τότε εταιρεία Compulink κι έπρεπε κι εκεί να δηλώσω το «προφίλ». Μερικές εβδομάδες αργότερα μού τηλεφώνησε στο κινητό τηλέφωνο ένας τοπικός διαφημιστής. Επειδή κατέβαινα τότε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Ηλιούπολη, ο διαφημιστής ήθελε να μου φτιάξει το «προφίλ» μου. Σε λίγο θα αγόραζα την πρώτη μπλούζα με τη στάμπα «Όλες με θέλουν για το προφίλ μου» κατά το «Όλες με θέλουν για το κορμί μου» του μέγα σκιτσογράφου Αρκά!
Το «προφίλ», λοιπόν, αποκτούσε σιγά-σιγά χαρακτηριστικά προσωπικής ταυτότητας.[1] Όμως, μιας και ζούμε σε ανθρώπινες κοινωνίες το «προφίλ» μας γίνεται αντικείμενο «κοινωνικής κριτικής». Μειδιάτε, βλέπω, γιατί ο νους σας πάει στο «κουτσομπολιό». Στη μεταμοντέρνα μεταβιομηχανική κοινωνία κρινόμαστε με διαφορετικά κριτήρια από αυτά της βιομηχανικής. Ο εργοδότης σου ζητάει εκτός από τα τυπικά σου προσόντα να είσαι ένας πολυμήχανος Οδυσσέας για να του φέρνεις πελάτες, δουλειές και κέρδη. Δεν τον νοιάζει τώρα αν έχεις μπράτσα για να κουβαλάς το κουβά με το τσιμέντο στην οικοδομή ούτε να είσαι σβέλτος για να προλαβαίνεις την αλυσίδα παραγωγής στο εργοστάσιο. Του αρκεί πια ένα γκουγκλάρισμα στο διαδίκτυο για να βρει το «προφίλ» σου στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης. Επειδή πρόκειται κυρίως για τα στοιχεία της προσωπικής ταυτότητας που δεν εμπίπτουν στα συνήθη φυσικά χαρακτηριστικά (ηλικία, φύλο, τόπο κατοικίας και εργασίας κ.α.) αλλά για προτιμήσεις και γούστα στις διαδικασίες του ιστοτόπου κοινωνικής δικτύωσης εντάσσεται αυτό που ορίζεται ως «διαχείριση εντυπώσεων» ή προς το ελληνικότερον…“impression management”. Εκτός από τον εργοδότη σου που εισβάλλει με αυτόν τον τρόπο του στην δημόσια ιδιωτικότητά σου υπάρχουν και οι φίλοι των φίλων σου που σε περνάνε από κόσκινο για να αποφασίσουν αν θα σε κάνουν φίλο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τα chat rooms του Web 1.0 ή με το παγκόσμιο παιχνίδι Second Life, όπου αποκτάς μια εντελώς διαφορετική ταυτότητα και, πράγματι, ζεις μια δεύτερη ζωή με τους δικούς της καημούς και τις δικές της χαρές, νέα όρια, νέες περιπέτειες, νέα όνειρα και αυταπάτες….
Συνεχίζεται…..
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
H ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Γιώργος Αλεξιάς (2011) Κοινωνιολογία του σώματος. Από τον "άνθρωπο του Νεάτερνταλ" στον "εξολοθρευτή", Αθήνα: Εκδ. Πεδίο, σελ.: 328, τιμή: 17,91€
Το σώμα, εκτός από αυταπόδεικτο στοιχείο της υπόστασής μας, αποτελεί παράλληλα το όριο και τη δυνατότητα της δράσης και έκφρασής μας στον κόσμο και την κοινωνία. Θεωρούμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα γι' αυτό, ταυτίζοντάς το με τον εαυτό μας. Είναι μια καθημερινότητα και μια εμπειρία τόσο άμεση και προσιτή ώστε πολλές φορές νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται καμιά περαιτέρω ανάλυσή του.
Η ανάπτυξη και υιοθέτηση των νέων τεχνολογιών όμως σε μια πληθώρα φαινομένων (π.χ. θεραπεία και διαχείριση του σώματος) και μορφών επικοινωνίας και δράσης (π.χ. διαδίκτυο), καθώς και οι ραγδαίες αλλαγές στη δομή των σύγχρονων κοινωνιών επιβάλλουν πλέον την ανάλυση της διάστασης του ενεργητικού σωματοποιημένου υποκειμένου.
Αυτή την ανάλυση επιχειρεί το βιβλίο, το οποίο περιγράφει τις βασικές θεωρίες, έννοιες και αναλυτικές κατηγορίες που δομούν σήμερα το αντικείμενο της κοινωνιολογίας του σώματος, αναδεικνύοντας παράλληλα τον δυναμικό και πολυσύνθετο χαρακτήρα του σώματος στις σύγχρονες κοινωνίες. Το ανθρώπινο σώμα αντιμετωπίζεται ως μια βιολογικο-κοινωνική υπόσταση η οποία στο πλαίσιο μιας δυναμικής διαδικασίας δεν παραμένει στατική, αλλά εξελίσσεται, σε μια πορεία που σταδιακά τείνει από το βιολογικό στο σύγχρονο δυναμικό κοινωνιο-βιολογικό, ακόμα και δυνητικοποιημένο, σώμα.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ηδονή
Στίχοι: Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική: Lost Bodies
Μουσική: Lost Bodies
www.myspace.com/lostbodies
www.lostbodies.gr (greek only)
Ηδονή
Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 1917
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
«ΑΓΟΡΟΚΟΡΙΤΣΟ»
Ανακαλύπτοντας τον εαυτό μας
Η παιδική ηλικία είναι μια εποχή εξερευνήσεων κι ανακαλύψεων. Είναι τότε που ανακαλύπτουμε τον κόσμο γύρω μας αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Η 31 ετών σκηνοθέτιδα Σελίν Σιαμά με τη δεύτερη μεγάλη μήκους ταινία της «Αγοροκόριτσο» (Tomboy) μας συστήνει τη Λορ, ένα δεκάχρονο κορίτσι που θα προτιμούσε να είναι αγόρι. Είναι όμως έτσι; Στ’ αλήθεια η Λορ θα ήθελε να είναι αγόρι ή μήπως ήταν μία παρόρμηση της στιγμής και μετά δεν μπορούσε να κάνει πίσω;
Η Λορ, λοιπόν, μετακομίζει με τους γονείς της και την 6χρονη αδελφή της Ζαν σε μια γειτονιά του Παρισιού. Η εμφάνισή και το φέρσιμό της δεν θυμίζουν κορίτσι. Την πρώτη μέρα που βγαίνει στη γειτονιά γνωρίζεται με μια συνομήλική της κοπέλα, τη Λίζα στην οποία συστήνεται ως Μίκαελ. Ο Μίκαελ γίνεται σύντομα μέλος της παρέας των παιδιών, στην οποία η Λίζα είναι το μοναδικό κορίτσι. Η τελευταία μάλιστα δείχνει μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς το νέο της φίλο και ανάμεσα τους δημιουργείται ένα τρυφερό παιδικό φλερτ. Όταν η Ζαν ανακαλύπτει πως η αδελφή της παριστάνει το αγόρι, δεν την προδίδει αλλά μπαίνει μέσα στο παιχνίδι. Κι ενώ πλησιάζουν οι μέρες που θα ανοίξουν τα σχολεία, το μεγάλο μυστικό της Λορ αποκαλύπτεται. Η μητέρα της αναλαμβάνει δράση και αποφασίζει να αποκαταστήσει τα πράγματα και να αποκαλύψει στα παιδιά την αληθινή ταυτότητα της κόρης της.
Η Σελίν Σιαμά κρατά χαμηλούς τόνους, η σκηνοθεσία της είναι λιτή και δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στους χαρακτήρες της. Σκηνοθετεί με ρεαλισμό, ιδιαίτερα τις σκηνές της παρέας των παιδιών, έτσι ώστε συχνά να νομίζει ο θεατής πως πρόκειται για ντοκιμαντέρ. Το «Αγοροκόριτσο» είναι μια ταινία για την παιδική ηλικία, είναι μια νοσταλγική ματιά αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό. Η Σιαμά «θυμάται» πως τα παιδικά χρόνια πέρα από την ανεμελιά, το παιχνίδι και τις ζαβολιές είχαν και τον βάσανο που τους αναλογεί. Και που δεν είναι άλλος από την αναζήτηση μιας θέσης στην κοινωνία των παιδιών, στην παρέα. Κι ακόμη η εξερεύνηση και η αναζήτηση της ταυτότητας και πάνω απ’ όλα αυτού που μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή, της σεξουαλικότητας. Η ίδια μάλιστα η σκηνοθέτιδα λέει: «Προσωπικά δεν θεωρώ πως η παιδική ηλικία είναι συνυφασμένη με την αθωότητα. Αντιθέτως, πρόκειται για μια περίοδο της ζωής μας με έντονη σεξουαλικότητα και γεμάτη αντικρουόμενα συναισθήματα. Μέσω της συγκεκριμένης ταινίας επιχείρησα να απεικονίσω όλη αυτή την «αναστάτωση»».
Όλα αυτά καταφέρνει να τα προσεγγίσει με τρόπο μεστό και άμεσο, με ευαισθησία και διακριτικότητα. Δεν είναι υπερβολή να σημειώσω πως το «Αγοροκόριτσο» μοιάζει βαθιά επηρεασμένο από τη νουβέλ βαγκ.
Θα πρέπει ακόμη να σταθώ στις αφοπλιστικά ώριμες ερμηνείες των δύο μικρών πρωταγωνιστριών: της Ζοέ Εράν (Λορ/Μίκαελ) και της Μαλόν Λεβανά (Ζαν). Είναι εξαιρετικές.
Βραβείο Τέντι στο Βερολίνο, Καλύτερης ταινίας στο ΚιουΦεστ της Φιλαδέλφειας, γυναικείας ερμηνείας στο ΝιουΦεστ της Νέας Υόρκης, βραβείο κοινού στο Σαν Φρανσίσκο.
Στράτος Κερσανίδης
ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Oι φακές
Πάει ένας στη λαϊκή και ρωτάει:
- Τι είναι αυτό;
- Πατάτες.
- Βάλτε μου ένα κιλό, αλλά τη κάθε πατάτα σε ξεχωριστή σακούλα.
Ξαναρωτάει:
- Τι είναι αυτό;
- Ντομάτες.
- Βάλτε μου ένα κιλό, αλλά τη κάθε ντομάτα σε ξεχωριστή σακούλα.
Ξαναρωτάει:
- Τι είναι αυτό;
- Κρεμμύδια.
- Βάλτε μου ένα κιλό, αλλά το κάθε κρεμμύδι σε ξεχωριστή σακούλα.
Τέλος, ρωτάει:
- Τι είναι αυτό;
- Φακές... αλλά δεν πουλάμε!!!
[1] boyd, d. m., & Ellison, N. B. (2007). «Social network sites: Definition, history, and scholarship». Journal of Computer-Mediated Communication, 13(1), article 11. http://jcmc.indiana.edu/vol13/issue1/boyd.ellison.html
No comments:
Post a Comment