10 Οκτωβρίου 2011
Καλώς ήλθατε στη χώρα του Web 2.0
Κάθε πρωί μαζί με τον πρωινό καφέ, κατά τις εφτά παρά κάτι, ρίχνω μια ματιά στο smartphone για τα πρώτα μηνύματα του gmail, τις τελευταίες αναρτήσεις των φίλων μου στο facebook και μπαίνω στο www.apergia.gr για να δω πώς θα κατέβω στη δουλειά μου στο κέντρο. Θα περπατήσω και τα 11 χιλιόμετρα, τα μισά αν απεργεί το μετρό, ή θα πάω 1-2 χιλιόμετρα πίσω προς την Αργυρούπολη για να πάρω το Α4 που είναι το μόνο «μπλε» λεωφορείο που πηγαίνει στο κέντρο. Περπατώντας ακούω Μελωδία ή Στο Κόκκινο από το κινητό ή μουσική από το mp3 του. Μέχρι να ξαναγυρίσω σπίτι το βράδυ το μάτι μου έχει κατακλυστεί από εικόνες, φωτογραφίες, βιντεοκλίπ, σχόλια στις δικές μου αναρτήσεις στα ιστολόγια που με ευκολία έχω δημιουργήσει με τουλάχιστον πέντε κλικ, χώρια τα εκατοντάδες μηνύματα (επαγγελματικά, επιστημονικά, πολιτικά, κινηματικά, φιλικά κ.ά) μέσω e-mail. Κυρίες και κύριοι, αντιλαμβάνομαι ότι κάπως έτσι ζείτε κι εσείς την καθημερινότητά σας ή κάνω λάθος; ΟΚ, θα μού πείτε ότι υπάρχει και η οικογενειακή και η προσωπική ζωή. Συμφωνώ, όμως, κι αυτή δεν έχει «αποικιοποιηθεί» από την ηλεκτρονική κοινωνική δικτύωση; Για σκεφτείτε το! Ζούμε στην εποχή του Web 2.0.
Η διαφορά μεταξύ Web 1.0 και Web 2.0 έγκειται στο θέμα της δυνατότητας «δημιουργίας περιεχομένου» από τους χρήστες του διαδικτύου. Στην περίοδο του Web 2.0 κυρίαρχο στοιχείο ήταν «η κατανάλωση πληροφορίας» ενώ στην περίοδο του Web 2.0, την οποία διανύουμε μέχρι νεωτέρας, κυρίαρχο είναι το στοιχείο της «διαδραστικότητας», το οποίο ήδη ενυπήρχε στην προηγούμενη περίοδο με τη μορφή των ηλεκτρονικών αιθουσών συζητήσεων (chatrooms, φόρουμ κ.α.) και των ηλεκτρονικών λιστών αλληλογραφίας (mailing lists κ.α.). Όμως, τώρα είναι κυρίαρχη μορφή. Οι συζητήσεις τώρα πια κατακλύζουν τα ιστολόγια όπου οι χρήστες μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση στο σχολιασμό, να θέτουν θέματα προς συζήτηση, ο δε blogger να ανταπαντά και πάει λέγοντας. Στην ίδια λογική κινούνται και τα υπόλοιπα social media (facebook, twitter, linkedin, myspace κλπ) καθώς και η πλατφόρμα των wikis (Wikipedia κ.ά) που τους διαμορφώνεται συλλογικά.
Η διαδραστικότητα και οι διαφορές των δύο περιόδων μπορούν να αποτυπωθούν σε δύο στήλες, με ορισμένες ενδεικτικές λειτουργίες και θεματικές:
Θεματική ή λειτουργία Web 1.0 Web 2.0
Διαφημίσεις Doubleclick GoogleAdSense
Φωτογραφία Ofoto Flickr
Ανταλλαγή αρχείων Akanai Bit Torrent
Μουσική Mp3.com Napster
Γνώσεις Britannica online Wikipedia
Προσωπική έκφραση Προσωπικοί δικτυακοί τόποι (sites) Ιστολόγια (Blogging)
Περιεχόμενο Συστήματα διαχείρισης περιεχομένου Συλλογική διαμόρφωση περιεχομένου (Wikis)
Ταξινόμηση αρχείων Directories (taxonomy) Tagging (folksonomy)
Stickiness (αγώνας για να μένει ο χρήστης πολλή ώρα στο site και να το ξαναεπισκέπτεται) Syndication (Μέσω webfeed τμήμα ενός site καθίσταται διαθέσιμο σε άλλα sites ή μεμονωμένους χρήστες.)
Η έμφαση στη συλλογικότητα και τη συνεργασία στη διαδικασία διαμόρφωσης των νέων διαδικτυακών τόπων, θεσμών και εργαλείων οδήγησε ορισμένους να κάνουν λόγο για ένα ψηφιακό «νέο σοσιαλισμό». Αυτός ο σοσιαλισμός θα διαφέρει ουσιωδώς από τον «σοσιαλισμό των παππούδων». Αντί της παραδοσιακής σοσιαλιστικής επικέντρωσης στο κράτος θα εστιάζεται στην αποκέντρωση με βάση το διαδίκτυο. Οι οντότητες που δημιουργούνται στο διαδίκτυο θα είναι κοινότητες χρηστών που θα εργάζονται χωρίς κίνητρο κέρδους και θα προσφέρουν υπηρεσίες δωρεάν σπάζοντας την αγοραία λογική αλλά και την κρατιστική. Αυτή, όμως, η ιδέα γρήγορα έχασε την λάμψη της καθώς με τις «αθώες» πρακτικές της διαφήμισης κέρδισε γρήγορα έδαφος η εμπορευματοποίηση του Web 2.0 με χαρακτηριστκό παράδειγμα το Facebook. Το 1999 άρχισε να δέχεται διαφημίσεις και επέτρεψε να μετατραπεί σε δεξαμενή έρευνας αγοράς για τις εταιρείες. Η διαδικασία της έκφρασης ικανοποίησης μιας καταχώρισης (γνώμης, άρθρου, φωτογραφίας, τραγουδιού κλπ) μέσω του εργαλείου “Like” έγινε αμέσως μια διαδικασία ανατροφοδότησης (feedback) για τις εταιρείες που δοκιμάζουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους χωρίς αυτό να καταγράφεται ως διαφήμιση.
Αναμφίβολα, το blogging είναι σήμερα το πιο αναγνωρίσιμο φαινόμενο στο Web 2.0. Ως blog ορίζεται «μια συχνά ενημερωνόμενη διαδικτυακή δημοσίευση με χρονολογική σειρά, ένα ημερολόγιο προσωπικών σκέψεων και διαδικτυακών συνδέσμων, ένα μίγμα σχολίων σχετικά με όσα συμβαίνουν στο διαδίκτυο και στον έξω κόσμο.» Το ιστολόγιο επιτρέπει την εύκολη δημιουργία ιστοσελίδων. Τα κείμενα και οι φωτογραφίες αποθηκεύονται σε ένα online πρότυπο (template) εντός του προγράμματος διαδικτυακής πλοήγησης (browser) και στη συνέχεια υποβάλλονται προς ανάρτηση και αναζήτηση. Συχνά επιτρέπεται στον διαχειριστή του blog να προσκαλεί και να προσθέτει κι άλλους συγγραφείς των οποίων οι άδειες και η πρόσβαση είναι εύκολα διαχειρίσιμες.
Συνεχίζεται…..
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://homopolitics.wordpress.com
http://politicalperson.wordpress.com
http://cantpaydontpay.wordpress.com
http://pringkipessa.wordpress.com
http://redferryman.wordpress.com
http://adotoe.wordpress.com
http://easpemporiki.wordpress.com
http://www.easp.gr
H ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
«Αυτή η πολιτική δεν είναι ΠΑΣΟΚ». Γ. Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 9/10/2011
«Ανεξέλεγκτη μείωση μισθών: ένας επικίνδυνος δρόμος». Λ. Κατσέλη. Τέως Υπουργός Εργασίας. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 9/10/2011
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Κώστας Μπέης (2011) Η Ελλάδα που αγάπησα η Ελλάδα της χρεοκοπίας. Πού βρισκόµαστε; Πού πάµε; Τι προοπτικές έχουµε; Αθήνα: Εκδ΄Λιβάνη – Νέα Σύνορα
σελ. 448, τιμή 14,85 ευρώ
Πού βρισκόµαστε; Πού πάµε; Τι προοπτικές έχουµε;
Αναφορικά µ’ αυτά τα κρίσιµα ερωτήµατα, την πειστική απάντηση έχουµε από το ακόλουθο σχόλιο της πιο έγκυρης γερµανικής εφηµερίδας, της Frankfurter Allgemeine: «Σε πολύ υψηλότερο βαθµό από ό,τι συνηθίζεται και είναι αναγκαίο για ένα µέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδώσει την ανεξαρτησία του κράτους».
Γίνεται φανερό ότι η Ελλάδα εφεξής µόνον κατ’ όνοµα υπάρχει ως αυτοτελές (και πολύ περισσότερο ως τάχα «ανεξάρτητο») ευρωπαϊκό κράτος.
Η χώρα µας και ο λαός της τελούν υπό ξένη οικονοµική, δηµοσιονοµική και ελεγκτική κατοχή.
Όσα καταγράφονται στο βιβλίο απευθύνονται σε όλα τα νέα παιδιά, µε την προσδοκία ότι εκείνα, κάποτε, θα ευαισθητοποιηθούν, αναφορικά µε τις δικές τους µελλοντικές ευθύνες, καθώς και µε την ευχή και την προσδοκία µιας δικής τους ειρηνικής επανάστασης, που θα έχει, ως πρωταρχικό στόχο, την καλλιέργεια του ανεπιτήδευτου αυτοσεβασµού.
Αν η νέα γενιά καταφέρει αυτόν το στόχο, τότε θα υπάρξει ελπίδα µιας νέας ανάστασης του άλλοτε αγωνιστικού και δηµιουργικού ελληνικού έθνους.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Κλάψτε μάτια μου απόψε
http://www.youtube.com/watch?v=2okvJTjN5sk
Στίχοι: Σταύρος Τζουανάκος
Μουσική: Σταύρος Τζουανάκος
Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Τζουανάκος
Έτος σύνθεσης: 1950
Τραγούδι του Σταύρου Τζουανάκου, πιθανόν φτιαγμένο στην Αμερική μετά την οριστική εγκατάσταση του συνθέτη, ηχογραφήθηκε στο τέλος της δεκαετίας του '50. Η μελωδία του κινείται στον τρόπο Χιτζάζ
Κλάψτε μάτια μου απόψε κλάψτε μια καταστροφή
ότι αγάπησα σ' αυτό το κόσμο το 'χασα για μια στιγμή
Κλάψτε μάτια, μάτια μου απόψε, κλάψτε αχ, μια καταστροφή
Ξέσπασε μια καταιγίδα μέσ' στην έρμη μου ψυχή
Χάλασε και συνεπήρε μια ολόκληρη ζωή
Κλάψτε μάτια, μάτια μου απόψε, κλάψτε αχ, μια καταστροφή
Στο παλάτι της ψυχής μου όλα έχουν γκρεμιστεί
και απόψε είν' η καρδιά μου απ' αγάπη ορφανή
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
GEORGE HARRISON: LIVING IN THE MATERIAL WORLD
Ντοκιμαντέρ
2011
Έγχρ.
Διάρκεια: 208'
Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε
Ένα μαραθώνιο κινηματογραφικό πορτρέτο του πρώην «Σκαθαριού», το οποίο αφηγείται με κάθε λεπτομέρεια την πολυτάραχη ζωή του: τα παιδικά χρόνια, η περίοδος των Beatles, η σόλο καριέρα, η ανάμειξή του με το ινδουισμό, η ιστορική φιλανθρωπική συναυλία του για το Μπαγκλαντές, τα ατελείωτα τζαμαρίσματα με τους βιρτουόζους φίλους, η χρηματοδότηση των Μόντι Πάιθον, το άγριο μαχαίρωμά του στο ίδιο του το σπίτι και η άνιση μάχη του με το καρκίνο.
Η κριτική του "α" από τον Γιάγκο Αντίοχο
ΜΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ, Ο ΜΑΡΤΙΝ ΣΚΟΡΣΕΖΕ ΑΠΟΤΙΝΕΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΑΝΤΙ-ΣΤΑΡ ΜΟΥΣΙΚΟ. Η ΗΔΟΝΟΒΛΕΠΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΡΟΚΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΔΕΝ ΣΕΡΒΙΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΡΟΚ ΜΥΘΟ. ΑΦΗΝΕΙ ΤΟΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΧΩΡΟ ΣΤΟΝ ΘΕΑΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΜΑΚΡΟ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ "ΣΚΑΘΑΡΙ", ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΡΟΚ.
ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Αναγνώριση
Πέθανε ο Μπους και πήγε στις πύλες του Παραδείσου, όπου συναντήθηκε με τον
Αϊνστάιν και τον Πικάσο (που είχαν βγει με πενθήμερη άδεια). Συστήνονται στον
Αγιο Πέτρο και αυτός τους λέει:
- Πως ξέρω εγώ ποιοι είσαστε πράγματι. Θέλω αποδείξεις.
Ο Αϊνστάιν πιάνει χαρτί και μολύβι και αρχίζει με τη θεωρία της σχετικότητας.
- Εντάξει εσύ είσαι του λέει, πέρνα μέσα στον Παράδεισο.
Ο Πικάσσο πιάνει και αυτός το μολύβι και ζωγραφίζει κάτι γυναικεία γυμνά με το
χαρακτηριστικό του στυλ (βυζιά στα νεφρά) που βγήκε το μάτι του Αγιου Πέτρου.
- Πέρνα και συ μέσα, ο Πικάσο είσαι.
Μετά γυρνώντας προς τον Μπους του λέει: ΄
- Εσύ πως θα μου αποδείξεις όμως ότι είσαι ο Μπους; Ο Πικάσο και ο Αϊνστάιν μου
το απέδειξαν.
Τότε ο Μπους τον κοιτάζει γεμάτος απορία και του λέει:
- Μα ποιοί είναι αυτοί;
Και ο Αγιος Πέτρος.
- Μπες μέσα, εσύ είσαι
No comments:
Post a Comment