Ενα παιδί πετάει πέτρες
Του Παντελη Mπουκαλα
Κι εκείνο το πιτσιρίκι, θα ’ταν - δεν θα ’ταν δώδεκα χρονών, πότε πρόλαβε να ξεκόψει από το σπίτι του, αν έχει σπίτι, πότε πρόλαβε να δει τη ζωή του σε ερείπια, να οπλιστεί πέτρες από αυτά τα ερείπια και να τις πετάξει όχι πάνω σε «μπάτσους», σε «μπασκίνες» ή σε «λίτες», που μπορεί και κάπου να τον στρίμωξαν, αλλά πάνω σε διαδηλωτές που είχαν άλλου χρώματος λάβαρα από αυτά που κρατούσε η παρέα του; Οι κάμερες έφεραν το πρόσωπό του ώς το σπίτι του καθενός μας. Κι έτσι όπως τα χαρακτηριστικά του ήταν καλυμμένα, να μην αναγνωρίζονται, θα μπορούσε ο καθείς να το υιοθετήσει, να πει πως θα μπορούσε και να ’ταν το δικό του παιδί αυτό που, σαν να παίζει, μετείχε στις συγκρούσεις των ενηλίκων προχθές στο Σύνταγμα, όπως άλλα πιτσιρίκια δυο-τρία χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη.
Να το υιοθετήσει ο καθείς και να αναλογιστεί πόση βία ρουφάνε τα παιδιά μας με τα νύχια τους ακόμα μαλακά και την ψυχή τους άγουρη: τη βία των λέξεων (των δικών μας, των γονεϊκών, ή των τρίτων, που γίνονται όλο και πιο επιθετικοί, δίχως λόγο), των εικόνων που καταβροχθίζουν (στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή αλλά και στον δρόμο), του άξενου σχολείου που καμιά απόλαυση δεν προσφέρει, των μικροσυμμοριών (μοιρασμένων κατά φυλή ή μεικτών), των γηπέδων, του ρυπαρού καταθλιπτικού περιβάλλοντος, μιας κοινωνίας που συνήθισε πια να εχθρεύεται την παιδική ηλικία. Οβερντόουζ βίας με ισόβιο κόστος.
Αλλά και πάλι η εικόνα του ανήλικου λιθοβόλου σοκάρισε. Οπως σοκάρισε και ο θάνατος του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ από τους τόνους των χημικών που κάθε φορά φιλεύει τους διαμαρτυρόμενους πολίτες το υπουργείο που τους προστατεύει διά του τίτλου του. Οπως σοκάρισαν (ακόμα κι όσους ξέρουν ότι αυτή η αντιπαλότητα κρατάει χρόνια) οι άγριες οδομαχίες μεταξύ «μαύρων» και «κόκκινων». Κι αν ακόμα θεωρήσουμε παρακρατικούς και προβοκάτορες όλους τους «μαύρους», όπως τους θέλει μια ερμηνεία που εφαρμόζει εργαλεία του 1960 σε συμβάντα του 2010, και πάλι για άτυπο ή κακέκτυπο μικροεμφύλιο θα πρέπει να μιλήσουμε. Και δεν είναι οι λέξεις αυτές που πρέπει να μας ανησυχούν, αλλά τα πράγματα.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_22/10/2011_460095
Του Παντελη Mπουκαλα
Κι εκείνο το πιτσιρίκι, θα ’ταν - δεν θα ’ταν δώδεκα χρονών, πότε πρόλαβε να ξεκόψει από το σπίτι του, αν έχει σπίτι, πότε πρόλαβε να δει τη ζωή του σε ερείπια, να οπλιστεί πέτρες από αυτά τα ερείπια και να τις πετάξει όχι πάνω σε «μπάτσους», σε «μπασκίνες» ή σε «λίτες», που μπορεί και κάπου να τον στρίμωξαν, αλλά πάνω σε διαδηλωτές που είχαν άλλου χρώματος λάβαρα από αυτά που κρατούσε η παρέα του; Οι κάμερες έφεραν το πρόσωπό του ώς το σπίτι του καθενός μας. Κι έτσι όπως τα χαρακτηριστικά του ήταν καλυμμένα, να μην αναγνωρίζονται, θα μπορούσε ο καθείς να το υιοθετήσει, να πει πως θα μπορούσε και να ’ταν το δικό του παιδί αυτό που, σαν να παίζει, μετείχε στις συγκρούσεις των ενηλίκων προχθές στο Σύνταγμα, όπως άλλα πιτσιρίκια δυο-τρία χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη.
Να το υιοθετήσει ο καθείς και να αναλογιστεί πόση βία ρουφάνε τα παιδιά μας με τα νύχια τους ακόμα μαλακά και την ψυχή τους άγουρη: τη βία των λέξεων (των δικών μας, των γονεϊκών, ή των τρίτων, που γίνονται όλο και πιο επιθετικοί, δίχως λόγο), των εικόνων που καταβροχθίζουν (στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή αλλά και στον δρόμο), του άξενου σχολείου που καμιά απόλαυση δεν προσφέρει, των μικροσυμμοριών (μοιρασμένων κατά φυλή ή μεικτών), των γηπέδων, του ρυπαρού καταθλιπτικού περιβάλλοντος, μιας κοινωνίας που συνήθισε πια να εχθρεύεται την παιδική ηλικία. Οβερντόουζ βίας με ισόβιο κόστος.
Αλλά και πάλι η εικόνα του ανήλικου λιθοβόλου σοκάρισε. Οπως σοκάρισε και ο θάνατος του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ από τους τόνους των χημικών που κάθε φορά φιλεύει τους διαμαρτυρόμενους πολίτες το υπουργείο που τους προστατεύει διά του τίτλου του. Οπως σοκάρισαν (ακόμα κι όσους ξέρουν ότι αυτή η αντιπαλότητα κρατάει χρόνια) οι άγριες οδομαχίες μεταξύ «μαύρων» και «κόκκινων». Κι αν ακόμα θεωρήσουμε παρακρατικούς και προβοκάτορες όλους τους «μαύρους», όπως τους θέλει μια ερμηνεία που εφαρμόζει εργαλεία του 1960 σε συμβάντα του 2010, και πάλι για άτυπο ή κακέκτυπο μικροεμφύλιο θα πρέπει να μιλήσουμε. Και δεν είναι οι λέξεις αυτές που πρέπει να μας ανησυχούν, αλλά τα πράγματα.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_22/10/2011_460095
No comments:
Post a Comment