Tsakthan Daily
7 Σεπτεμβρίου 2011
Όσο υπάρχουν απεργοί θα υπάρχει ζωή στη Γη
Σε Βρετανικό πανεπιστήμιο τίθεται ως βασική εργασία στους φοιτητές της θεωρίας των εργασιακών σχέσεων το ακόλουθο ερώτημα: “‘Worker protest in the course of industrialization tends to peak relatively early and to decline in intensity thereafter’ (Kerr et al., Industrialism and Industrial Man). How is such a view compatible with the periodic eruption of strike waves?”[1]
Η εργατική τάξη εθεωρείτο «αστικοποιημένη» λόγω της αύξησης του κυκλοφορούντος πλούτου, η ταξική σύγκρουση εθεσμοποιείτο σε σταθερά συστήματα συλλογικών διαπραγματεύσεων και όλα έμοιαζαν να αποτελούν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων που αποτελούσε μέρος της ειρηνικής εκδίπλωσης της «ενδότερης λογικής της εκβιομηχάνισης».[2] Οι λογικές της εκβιομηχάνισης είχαν ως αποτέλεσμα την ανάδυση στην επιφάνεια και την εφαρμογή ενός «πλέγματος λεπτομερών κανόνων, κανονισμών και νορμών» που επιδρούν στις αξίες και την οργάνωση της ζωής των εργατών.[3]Η «διευθυντική επανάσταση» στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού στα πλαίσια του «βιομηχανικού συστήματος» θα ομαλοποιούσε τις κοινωνικές σχέσεις (και τα δύο αντίπαλα συστήματα –καπιταλισμός και σοσιαλισμός- θα βρίσκονταν σε διαδικασία σύγκλισης). Ως εκ τούτου, θα επέρχετο ο μαρασμός των απεργιών που θα περιορίζονταν σε ζητήματα εφαρμογής των κανόνων που θα γίνονταν κοινώς αποδεκτοί μέσω της θεσμοποίησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η θεωρία αυτή θα κατέρρεε μερικές δεκαετίες αργότερα με την κατάρρευση του «αντίπαλου στρατοπέδου» του Συμφώνου της Βαρσοβίας αλλά και με την κριτική που υπέστη λόγω του τεχνο-οικονομικού ντετερμινισμού που την διακατέχει.
Όμως, οι ίδιες απόψεις επανέρχονται τρεις δεκαετίες αργότερα, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο.
Από τη μελέτη της απεργιακής δραστηριότητας σε μια ομάδα χωρών της Ευρώπης καθώς και στις ΗΠΑ, διαπιστώθηκε ότι:
α) κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα, υπήρξε σημαντική μείωση της απεργιακής δραστηριότητας στις μελετηθείσες χώρες, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση της Δανίας, και
β) υπάρχει μια σημαντική τάση μεταστροφής προς την «τριτογενοποίηση της σύγκρουσης» (tertiarization of conflict).[4]
Εγείρονται, έτσι, αρκετά ζητήματα που σχετίζονται με τη μέτρηση, την ανάλυση και τη ρύθμιση της απεργιακής δραστηριότητας, τη δύναμη των «τριτογενοποιημένων συγκρούσεων» που δεν βασίζονται στον αριθμό των χαμένων ημερών ή στον αριθμό των εμπλεκομένων απεργών αλλά στην έκταση της ζημιάς που υφίστανται οι χρήστες των υπηρεσιών. Αυτή η επίδραση ποικίλει από χώρα σε χώρα, ανάλογα με τους διάφορους εθνικούς μηχανισμούς ρύθμισης, τους εθνικούς θεσμούς και τα εθνικά στυλ των εργασιακών σχέσεων.
Όμως, εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι να ανιχνεύσουμε τα νέα πρότυπα απεργιακής δραστηριότητας. Κατά τις δεκαετίες 1980-1990 και 1990-2000 οι επιπτώσεις των μακροχρόνιων οικονομικών υφέσεων και των αδύναμων ανακάμψεων ώθησαν τους εργοδότες –ή μάλλον τους έδωσαν το πράσινο φως- να προβούν σε περικοπές κόστους, πρώτα και κύρια του εργατικού κόστους, και να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στην αγορά σε βάρος της εργασίας που επήλθε λόγω της σταθερά αυξανόμενης ανεργίας και υποαπασχόλησης. Το αποτέλεσμα ήταν να επέλθουν αλλαγές στα πρότυπα απεργιακής συνδικαλιστικής δραστηριότητας κατά της διάρκεια αυτής της μακράς χρονικής περιόδου, τόσο στην Ευρώπη όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.[5] Η πλειονότητα των συγγραφέων του χώρου συμφωνεί ότι υπάρχει γενική πτώση των ποσοστών των απεργιών τόσο σε αριθμό και διάρκεια όσο και συμμετοχή. Για πολλούς από αυτούς, το αποτέλεσμα είναι η «ωρίμανση» των εργασιακών σχέσεων.[6] Η μελέτη των απεργιακών συγκρούσεων στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα στη βάση της ποσοτικής ανάλυσης των δεδομένων έδειξε ότι βασικές τάσεις στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες είναι οι ακόλουθες:
- η συν τω χρόνω παρακμή της απεργιακής δραστηριότητας,
- η αξιοσημείωτη σχετική τάση προς πραγματοποίηση απεργιών σε ορισμένες χώρες της Νότιας Ευρώπης με χαμηλό δείκτη συνδικαλιστικής πυκνότητας (Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία),
- η ύπαρξη αρκετών διαφορετικών μοντέλων εργασιακής διαμάχης, και
- μια αντίστροφη συσχέτιση της συχνότητας με τη διάρκεια ή ένταση των διαμαχών.
Η μελέτη έδειξε ότι υπάρχει μια τριχοτομημένη Ευρώπη όσον αφορά τα πρότυπα απεργιακής δραστηριότητας: Νότια Ευρώπη (χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα, τάση για συχνές απεργίες με στόχο τη γενική έκφραση δυσαρέσκειας κατά των εφαρμοζόμενων κάθε φορά εργατικών πολιτικών), Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη (λίγο-πολύ συναινετικές) και μια τρίτη κατηγορία διάσπαρτων χωρών που χαρακτηρίζεται από περιθωριακές κατά βάση απεργιακές συγκρούσεις με ιδιαίτερα αποφασιστική στάση των απεργών). Η τρίτη κατηγορία καταρρίπτει τη θεώρηση του «αυτόματου», λόγω των ευρύτερων αλλαγών, «μαρασμού των απεργιών». Παράδειγμα αυτής της κατηγορίας είναι η Γαλλία, όπου με αρχή τις απεργίες των νοσοκόμων εκδηλώθηκε ένα κύμα μαζικότατων απεργιών (σιδηροδρομικοί 1995 κά).
Στη Βρετανία οι κυβερνήσεις των Συντηρητικών επί πρωθυπουργίας Margaret Thatcher χρησιμοποίησαν την ανεργία για να δικαιολογήσουν την ασκούμενη πολιτική τους, που χαρακτηρίστηκε από την ενίσχυση του κρατικού παρεμβατισμού του κράτους στη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και το νομοθετικό περιορισμό των απεργιακών δραστηριοτήτων. Συνέπεια αυτής της περιοριστικής πολιτικής και ελλείψει πολιτικά ισχυρής αντιπολίτευσης, τα εργατικά συνδικάτα έδωσαν υπερβολικό βάρος στις νομότυπες απεργιακές δραστηριότητες ενώ τα μέλη τους προσαρμόστηκαν στο κλίμα της εργασιακής ανασφάλειας και του νεοσυντηρητισμού.[7]
Η κατάσταση, όμως αλλάζει και στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι μία από τις σημαντικότερες θεωρίες στο πεδίο της κοινωνιολογίας των κοινωνικών κινημάτων τονίζει τη σημασία των «δομών των πολιτικών ευκαιριών» ως κύριου παράγοντα στη διαμόρφωση της στρατηγικής ενός κοινωνικού κινήματος καθ’ όσον ότι θέτουν τους περιορισμούς και τις ευκαιρίες για την ανάπτυξή του.[8] Η σημερινή συγκυρία της κοινωνικής-οικονομικής και πάνω απ ‘όλα πολιτικής κατάρρευσης είναι ταυτόχρονα απειλητική και ελπιδοφόρα. Η «δομή των πολιτικών ευκαιριών» αλλάζει. Εδώ είναι που θα δείξει αν οι εργαζόμενοι και οι συμμαχικές δυνάμεις θα μπορέσουν να διαμορφώσουν τη κατάσταση προς όφελός τους και σε βάρος των κεφαλαιοκρατών
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
«Οι καταλήψεις είναι η ανώτατη μορφή πάλης”. Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Δια Βίου Μάθησης. Εφημερίδα Αυγή. Αρ, φύλλου 11202, 7/9/2011
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Melissa Benn (2011) School Wars: The Battle for Britain London , UK
Μόλις αυτή την εβδομάδα κυκλοφόρησε το βιβλίο της Melissa Benn. Η συγγραφέας επισημαίνει ότι το συνεκτικό σύστημα εκπαίδευση που εγκαθιδρύθηκε στη δεκαετία του 1960 με βάση του τον προοδευτικό στόχο «Καλά σχολεία για όλους» υφίσταται επαναλαμβανόμενες επιθέσεις από διαδοχικές κυβερνήσεις. Σήμερα που οι ανισότητες αυξάνονται οι περικοπές δαπανών επιφέρουν καταστροφικές καταστάσεις, τα «ελευθέρα σχολεία» πληθαίνουν παράλληλα με την μεγέθυνση του ιδιωτικού τομέα στην εκπαίδευση, οι αξίες που είναι ενσωματωμένες στο ενιαίο σύστημα απειλούνται. Η συγγραφέας εξερευνά την «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» των ΗΠΑ για να προειδοποιήσει τη Βρετανική κοινωνία για τις συνέπειες: ιδιωτικοποίηση, πειθαρχική λογοδοσία και αύξηση των charter schools (σχολεία επιλογής που ενώ ανήκουν στη δημόσια εκπαίδευση λειτουργούν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια χωρίς, όμως, να εισπράττει δίδακτρα). Οι κοινωνικές, οικονομικές και εθνοτικές διαφορές και ανισότητες μεγεθύνθηκαν. Οι πολιτικές των πρόσφατων βρετανικών κυβερνήσεων, παρ’ όλες τις αντιφάσεις τους, χαρακτηρίζονται από την ανελέητη εφαρμογή των αρχών της αγοράς. Σηματοδοτούν την θεμελιώδη μεταβολή από την έννοια της ποιοτικής εκπαίδευσης ως δημόσιο αγαθό στην έννοια της εκπαίδευσης ως αγοραίο εμπόρευμα. Τέλος, η συγγραφέας περιγράφει ορισμένες βασικές αρχές που πρέπει να διέπουν τις ισχυρές εκπαιδευτικές αξίες ενός δίκαιο, μη επιλεκτικό σύστημα δημόσιας παιδείας.
Η Melissa Benn είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και διοργανώτρια ακτιβιστικών εκστρατειών.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Γιορτή και ξενιτιά
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Μικρό πουλί, σαν αστραπή
Πέρασε δίπλα απ' τη ζωή
Μικρά φτερά, κλειστή αγκαλιά
Δε βρήκε γη να το χωρά
Γιορτή και ξενιτιά, του κόσμου η χαρά
Σε μια βραδιά του νου η στεριά
Έκαψε όλα τα φτερά
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΤΡΟ
LE DERNIER METRO
Σινεφίλ | 1980 | Έγχρ. | Διάρκεια: 130' | επανέκδοση
Σινεφίλ | 1980 | Έγχρ. | Διάρκεια: 130' | επανέκδοση
Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Φρανσουά Τριφό με τους: Κατρίν Ντενέβ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Αντρέα Φερεόλ, Χάιντς Μπένετ, Ζαν Πουαρέ
Την περίοδο της Κατοχής στο Παρίσι, η διάσημη πρωταγωνίστρια Μαριόν διευθύνει το θέατρο του Εβραίου άντρα της, ο οποίος κρύβεται στα υπόγεια του κτιρίου. Ωστόσο, ο ερχομός ενός νέου ηθοποιού θα την αναστατώσει συναισθηματικά και θα αλλάξει τη ζωή όλων τους.
Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=1002616
ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΙΓΩΝΟ, ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΜΨΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΠΟΥ "ΚΕΝΤΑΕΙ" ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΥΨΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ. ΤΟ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΤΡΟ" ΑΠΟΤΕΛΕΣΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ ΤΡΙΦΟ, ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΜΕ ΔΕΚΑ ΣΕΖΑΡ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΓΙΑ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ.
.
ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ; ΣΙΝΕ ΨΥΡΡΗ Θερινός
Το ανέκδοτο της ημέρας
Βρέθηκαν μια μέρα στη κόλαση ένας Έλληνας , ένας Αμερικάνος κι ένας Ινδός. Τους συναντάει ο διάβολος και τους λέει:
- Σε όσους έρχονται εδώ δίνω μία ευκαιρία να μεταφερθούν στον παράδεισο. Και βγάζει ένα τεράστιο μαστίγιο λέγοντας:
- Όποιος θα αντέξει τρία χτυπήματα χωρίς να φωνάξει, θα πάει στον παράδεισο. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για ασπίδα ό,τι θέλετε.
Πρώτος πηγαίνει ο Αμερικανός.
- Τί θα έχεις για ασπίδα;, ρωτάει ο διάβολος.
Ο Αμερικάνος σηκώνει μια τεράστια πέτρα και λέει:
- Θα χρησιμοποιήσω αυτή την πέτρα! Είμαι έτοιμος!
Σηκώνει ο διάβολος το μαστίγιο, χτυπάει μια και φεύγει η πέτρα. Χτυπάει δεύτερη και ουρλιάζει σαν τρελός ο Αμερικάνος, οπότε χάνει την ευκαιρία να πάει στον παράδεισο.
Στη συνέχεια ήταν σειρά του Ινδού.
- Τί θα έχεις για ασπίδα;, τον ρωτάει ο διάβολος.
- Τίποτα, λέει ο Ινδός. Έκανα πενήντα χρόνια γιόγκα και δε νιώθω καθόλου πόνο!
Στο πρώτο χτύπημα ο Ινδός ήταν ατάραχος. Στο δεύτερο έκανε κάποιους μορφασμούς και στο τρίτο χτύπημα λίγο περισσότερους. Αλλά δεν έβγαλε κουβέντα από το στόμα του!
- Να πάρει, λέει ο διάβολος, πρώτη φορά αντέχει κάποιος τρία χτυπήματα. Λοιπόν, είσαι ελεύθερος να πας στον παράδεισο. Το αξίζεις.
- Όχι, λέει ο Ινδός. Θέλω να μείνω και να δω. Σε όλα τα ανέκδοτα ο Έλληνας τη βγάζει καθαρή. Θέλω να δω τώρα πώς θα ξεμπερδέψει!
- Εντάξει, μείνε να βλέπεις, του λέει ο διάβολος.
Έρχεται λοιπόν η σειρά του Έλληνα και τον ρωτάει:
- Εσύ τί θα χρησιμοποιήσεις για ασπίδα;
Και απαντάει ο Έλληνας:
- Τον Ινδό!
[2] Βλ. επίσης Dahrendorf R. (1959) Class and Class Conflict in Industrial Society. London
[3] Βλ. Kerr C., Dunlop J., Harbison F. and Myers A. (1964). Industrialism and Industrial Man. N.Y.: Oxford University Press, σελ. 24.
[4] Βλ. Bordogna L. and Cella G.P. (2002) “Decline or transformation? Change in industrial conflict and its challenges”, Transfer, No. 4. 585-607.
[5] Ας πάρουμε το παράδειγμα της υφαντουργίας. Η απειλή της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων επιδρά σε μεγάλο βαθμό στο κεφάλαιο των επιχειρήσεων του κλάδου, καθώς ένα συνδικαλιστικά οργανωμένο εργατικό δυναμικό επιβάλλει έμμεσα κόστη. Τα συνδικάτα είναι σε καλύτερη θέση σε σχέση με τους ανοργάνωτους εργάτες όσον αφορά την παρέμβαση και την σύγκρουση με το κεφάλαιο πάνω στο θέμα του ελέγχου της εργασιακής διαδικασίας. Επομένως, οι εργοδότες στην περίπτωση αυτή δυσκολεύονται να επιβάλουν στρατηγικές εντατικοποίησης της εργασίας και εισαγωγής τεχνολογιών που περικόπτουν θέσεις εργασίας. Ειδικα στην κλωστουφαντουργία, που είναι ακόμη έντονα ανταγωνιστικός κλάδος, ένα οργανωμένο εργατικό δυναμικό μπορεί να χρησιμοποιήσει την απειλή της απεργίας που θα επιφέρει περικοπές περιθωρίου κέρδους και ανταγωνιστικότητας για να κερδίσει παραχωρήσεις ή να αποτρέψει κινδύνους. .Ως εκ τούτου, οι εργοδότες του κλάδου συχνά χρησιμοποιούν την στρατηγική της εξόδου και της μεταφοράς δραστηριοτήτων σε μη συνδικαλισμένες περιοχές (non-union areas). Truchil B. (1988) ο.ε.π. σελ 52. Σημαντικός παράγοντας στην προσπάθεια καθυπόταξης του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η «μετακίνηση κεφαλαίων», που, είτε σε εθνικό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο, αδυνατίζει τις δυνάμεις της εργασίας και την απεργιακή συνδικαλιστική δραστηριότητας με 5 τρόπους/ Βλ. Bomers C. B. J (1976) Multinational Corporations and Industrial Relations. Assen, The Netherlands
1. Μεγάλες επιχειρήσεις με πολλές εγκαταστάσεις σε διάφορους τόπους μπορούν να μεταφέρουν την παραγωγή και άλλες λειτουργίες σε περιοχές με χαμηλούς μισθούς και αδύναμες ελάχιστες (ή καθόλου) εργατικές οργανώσεις. Έτσι, η απειλή της μεταφοράς αποτελεί διαπραγματευτικό ατού που μπορεί να αποσοβήσει την οργάνωση απεργιών.
2. Αυτές οι επιχειρήσεις διαθέτουν μεγαλύτερες χρηματοοικονομικές δυνατότητες από τα συνδικάτα και μπορούν να αντέξουν τις απεργίες.
3. Οι συνδικαλιστές δύσκολα μπορούν να διακρίνουν το εύρος των εξουσιών λήψης αποφάσεων των διευθυντών των παραρτημάτων και των εγκαταστάσεων και δεν μπορούν να εντοπίσουν εύκολα τους χώρους εκπόνησης εταιρικής πολιτικής και στρατηγικής., με αποτέλεσμα τον εμπαιγμό των συνδικαλιστών από την εργοδοσία.
4. Τα στελέχη της εταιρίας μπορούν να επιβάλουν σε όλο το πλάτος της επιχείρησης τυποποιημένα συστήματα προδιαγραφών εργασίας, πρότυπα μισθών και επιδομάτων κ.ο.κ. μέσω ενός κεντρικού προγραμματισμού που δεν μπορεί εύκολα να παρακολουθήσει ένα μεμονωμένο τοπικό συνδικάτο.
5. Δύσκολα μπορούν τα συνδικάτα να λάβουν τις αναγκαίες πληροφορίες και τα χρηματοοικονομικά δεδομένα όσον αφορά τις λειτουργίες των διαφόρων εγκαταστάσεων ώστε να τα χρησιμοποιήσου στη συλλογική διαπραγμάτευση. Ειδικά οι πολυεθνικές μπορούν να μετακυλίσουν το κόστος μέσω της τιμολογιακής πολιτικής στη χώρα με το συνδικαλιστικά οργανωμένο εργατικό δυναμικό και να μεταφέρουν τα κέρδη στις χώρες χωρίς συνδικάτα.
[6] Edwards, 1992,1995
[7] Hyman, 1989
[8] Η θεωρία περί «δομών των πολιτικών ευκαιριών» ήταν κυρίαρχη στον Αγγλοσαξονικό χώρο στις δεκαετίες του ’60 και ’70 (αργότερα εμπλουτίστηκε με νέες ιδέες και δέχτηκε επιρροές από την κουλτουραλιστική προσέγγιση και λιγότερο από την προσέγγιση της ορθολογικής επιλογής). Σημαντικότερα έργα, τόσο της αρχικής συζήτησης όσο και της συνθετικής έρευνας, είναι τα εξής: Eisinger P. (1973) “The Conditions of Protest Behavior in American Cities”. American Political Science Review, No. 67, σσ. 11-28˙ McAdam D. (1982) Political Process and the Development of Black Insurgency, 1930-70. Chicago : University of Chicago Opportunity Structures and Political Protest: Anti-Nuclear Movements in Four Democracies”. British Journal of Political Science Vol 16 No. 1, σσ. 57-85˙ Tarrow S. (1994) Power in Movement. Cambridge : Cambridge University Cambridge and NY: Cambridge University
No comments:
Post a Comment