Tsakthan Daily
14 Σεπτεμβρίου 2011
Ντόμπρο Ούτρο: η σωτηρία της ψυχής είναι στα χέρια μας
«Ρίξε μια ζαριά καλή»: ήταν ένα από τα αγαπημένα τραγούδια μου κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στις ΗΠΑ και λίγο αργότερα στην Ελλάδα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Φαντάζομαι ότι ήταν αγαπημένο τραγούδι και για πολύ κόσμο τόσο στην ξενιτιά όσο και στην πατρίδα που στέναζε υπό το ζυγό της χούντας των Παπαδόπουλου και CIA. Εξέφραζε τον ψυχισμό ενός ολόκληρου λαού που γνώρισε ουκ ολίγες ήττες και στραπάτσα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο ως το τέλος της δικτατορίας το 1974. Όμως, σε πολλούς ανθρώπους αυτή η έντονη μοιρολατρία που εξέπεμπε το λαϊκό τραγούδι επικάθισε σα σκόνη στην ψυχή τους και στην ουσία τους καθήλωνε σε στάση παρατηρητή των κοινωνικών τεκταινόμενων. Το άκουγες από ανθρώπους από ολόκληρο το ιδεολογικό χάσμα: «όλα είναι στημένα», «είμαστε πολύ μικροί για να μας λάβουν υπόψη οι μεγάλοι», «δε βαριέσαι αδελφέ» και άλλα τέτοια. Ακόμη και σήμερα από ανθρώπους με ιδιαίτερη πνευματική καλλιέργεια ακούς πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να βοηθήσουν να αλλάξει προς το καλύτερο ο κόσμος. Ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό η λογική του «αγανακτισμένου» βοήθησε να αφυπνιστούν συνειδήσεις που μέχρι πρότινος «δειλές, μοιραίες και άβουλες αντάμα» περίμεναν «κάποιο θάμα».
Η βουλγάρικη ταινία που είδαμε χτες βράδυ στην Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης (Ο κόσμος είναι μεγάλος και η σωτηρία της ψυχής βρίσκεται στη γωνιά
του Stephan Komandarev με τους Miki Manojlovic, Carlo Ljubek, Hristo Mutafchief
παίζει με τη λογική του «πλακωτού» που είναι από τα βασικά παιχνίδια του ταβλιού. Ο ένας αντίπαλος προσπαθεί να κλείσει το δρόμο επίθεσης και διαφυγής του άλλου ώστε να του κυριεύσει τη δική του «μικρή περιοχή» όπου στήνει τα πούλια του και εξορμά. Η τύχη παίζει σημαντικό ρόλο αλλά όχι υποχρεωτικά το βασικό. Πολλές φορές παίζουν σημαντικότερο ρόλο η γνώση, η δεξιοτεχνία, η τόλμη και η φαντασία, μα πάνω από όλα η θέληση να κερδίσεις. Αλλιώς αν τα αφήσεις στην τύχη, παραδίνεσαι. Αν νομίζεις ότι το ασσόδυο είναι πάντα κακό ζάρι κλαις τη μοίρα σου. Οι άσσοι μπορούν να είναι πιο χρήσιμοι από τα ντόρτια (παρά την τσαντίλα του παλιού ρεμπέτη «πάλι ντόρτια ήφερα!». Θα έχεις μεγάλες πιθανότητες για να νικήσεις, αν πορευτείς με τη λογική του «άδραξε τη μέρα». Αυτό αφορά η αντιπαράθεση παππού και εγγονού (Άλεξ) στην ταινία που λαμβάνει χώρα ως αποτέλεσμα της απώλειας της μνήμης του δεύτερου και της επιμονής του πρώτου να του την αποκαταστήσει μέσα από τη επιστροφή στην μοναδική πατρίδα, δηλαδή την παιδική ηλικία που έτυχε να είναι η Βουλγαρία των ανακυκλούμενων από «κομμουνιστές» σε «δημοκράτες» πολιτικάντηδων. Από αυτή την «κυκλική» σκέψη των αξιωματούχων του Ζισκωφικού καθεστώτος ήταν που διέφυγαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 οι γονείς του κι ο Άλεξ και από τα συρματοπλέγματα του κέντρου φιλοξενίας προσφύγων της Τεργέστης το έσκασαν για να βρεθούν ξένοι μεταξύ ξένων στη Γερμανία, όπου πριν από το ατύχημα ο Άλεξ δούλευε ως ελεύθερος επαγγελματίας μεταφραστής. Κι όλα αυτά γιατί, παρά τις αντιφάσεις τους, πήραν το ρίσκο και άδραξαν τη μέρα και ως ένα βαθμό καθόρισαν οι ίδιοι τη μοίρα τους.
Η αλήθεια είναι πως κανένας κύκλος δεν αφήνει περιθώριο διαφυγής. Η τελειότητα του κύκλου δεν αφήνει χώρο για το άπειρο, για τη φαντασία, για τη δράση.
Κάθε φορά που άνοιγα μια ρωγμή στον κύκλο κι έβγαινα απ’ αυτόν χαιρόμουνα την άγρια και λεύτερη ζωή. Ένοιωθα όμως πάντοτε και την ανάγκη επιστροφής στον κύκλο από τη ρωγμή που άνοιγα. Δεν ήθελα να ξεκόβω οριστικά από τον κύκλο της συλλογικά βιωμένης εμπειρίας. Επέστρεφα, λοιπόν, κουβαλώντας μαζί μου κι ένα μικρό μερίδιο γνώσης και εικόνων στο απόθεμα αυτό. Και ξανά πάλι από την αρχή. Ο κύκλος κάποτε αρχίζει να βαραίνει πάνω μου κι έτσι ξανανοίγω τη μυστική αυτή ρωγμή και βγαίνω πάλι στο ξέφωτο της φαντασίας και της δράσης.
Οι «φύλακες» του κύκλου προσπαθούν, εκπαιδευμένοι για το σκοπό αυτό, να λειαίνουν τον κύκλο, να κλείνουν τις ρωγμές, να ισιώνουν τις άκρες και τις αιχμές του κύκλου, να κρατούν σε ίση απόσταση τις ακτίνες. Κρατούν έτσι απομονωμένες και αδύναμες τις όποιες φωνές επιθυμούν να συναρθρωθούν σε ένα διαφορετικό όλον.
Ντόβαρ βέτσερ
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Γιάνης Βαρουφάκης (2011) Κρίσης Λεξιλόγιο: Οι οικονομικοί όροι που μας καταδυναστεύουν Αθήνα: Εκδ. Ποταμός, σελ. 175, τιμή 15 ευρώ
Σύμφωνα με το συγγραφέα δεν υπάρχει μεγαλύτερος σύμμαχος στην μελαγχολία από την απραξία. «Και καμία γιατρειά καλύτερη από την πράξη". Τάδε έφη το 1621 ο Robert Burton στο κλασσικό του βιβλίο Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ. Ήταν το βιβλίο που διάβαζε κάθε πρωί, για να βρει το κουράγιο να σηκωθεί από το κρεββάτι του, ο μελαγχολικός Dr Johnson. Και ποια "πράξη" επέλεξε ο Dr Johnson ώστε να αποδράσει από την μελαγχολία που τον καταδυνάστευε; Την λεξικογραφία. Την καταγραφή και απόδοση των όρων που συνιστούσαν τον καθημερινό αγώνα να εκφράζουμε, και να διαμορφώνουμε, τις σκέψεις μας. Έτσι, εν έτει 1755, προέκυψε ίσως το γνωστό, και ακόμα απολαυστικό, λεξικό του Dr Johnson. Με αυτό καταπολέμησε την μελαγχολία του αλλά και άσκησε κριτική. Παραδείγματος χάριν, ορίζει τον αντίστοιχο ΦΠΑ της εποχής του ως εξής: "Ένας μισητός φόρος επί αγαθών ο οποίος επιλέγεται όχι από δίκαιους κριτές των αξιών αλλά από φουκαράδες στην δούλεψη εκείνων που κερδίζουν από την είσπραξή του." Σήμερα, εδώ στην Ελλάδα της Κρίσης, η μελαγχολία ξεπέρασε τα όρια του ατομικού και κινδυνεύει να μολύνει το σώμα της κοινωνίας ολόκληρης. Η πράξη, όπως έλεγε ο Burton, είναι η καλύτερη γιατρειά. Συλλογικά και ατομικά. Το λεξικό τούτο αποτελεί μία από αυτές τις μικρές, ατομικές πράξεις. Από την μία, εξηγεί τους όρους που αιωρούνται παντού (CDS, spreads κλπ) ενώ από την άλλη, στον δρόμο που χάραξε ο Dr Johnson, η λεξικογραφική προσπάθεια που κρατάτε στα χέρια σας ελπίζει να διαταράξει την κοινή μας μελαγχολία θέτοντας τους όρους της Κρίσης στο φως της κριτικής.»
Ο Γιάνης Βαρουφάκης, σύμφωνα με το www.protagon.gr , διδάσκει οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών προσποιούμενος έντεχνα τον οικονομολόγο. Έχοντας ζήσει είκοσι τρία χρόνια στην Αγγλία, στην Σκωτία, στο Βέλγιο και στην Αυστραλία, όπου και δίδασκε πριν την επιστροφή στα πάτρια, έχει δεθεί συναισθηματικά με την ιδιότητα του 'ξένου' - ιδίως τώρα που ζει μόνιμα στην Ελλάδα. Γράφει περί οικονομικών, φιλοσοφίας, πολιτικής και... θεωρίας παιγνίων. Μεγαλύτερό του κατόρθωμα θεωρεί ότι το 2005 η Αυστραλιανή κυβέρνηση αναγκάστηκε να περάσει ειδική τροπολογία από την Ομοσπονδιακή Βουλή ώστε να εξαναγκαστεί το κρατικό ραδιόφωνο να καταργήσει εβδομαδιαία του εκπομπή.
Email: varoufakis@protagon.gr
Email: varoufakis@protagon.gr
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ρίξε μια ζαριά καλή
Στίχοι: Κώστας Βίρβος.
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή
Φέρε και καμιά εξάρες, φτάνουν πια ντόρτια και δυάρες
Φτάνουν πια τόσοι καημοί
Φέρε και καμιά εξάρες, φτάνουν πια ντόρτια και δυάρες
Φτάνουν πια τόσοι καημοί
Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή
Και για μένα βρε ζωή ρίξε μια ζαριά καλή
Φίλος και λαβωματιά κι η αγάπη μου φωτιά
Πού να πω τα βάσανά μου, πού να πω τα μυστικά μου | 2x
που μου καίνε την καρδιά | 2x
Ρίξε μια ζαριά καλή...
Δεν είμαι παιδί κακό, γιατί θέλεις να πονώ
Έφτασε η ψυχή στο στόμα, μ’ ένα ασσόδυο ακόμα | 2x
απ’ τον κόσμο θα χαθώ | 2x
Ρίξε μια ζαριά καλή...
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
Θανάσιμη Μητέρα
του Darren Lynn Bousman. Με τους Jaime King, Patrick Flueger, Rebecca De Mornay, Shawn Ashmore
Saw (Mama's Edition)
του zerVo
Όχι μία, αλλά δύο ερωτικές φαντασιώσεις μου κατέστρεψε το Mother's Day. Και καλά ας πούμε ότι η αφρατούλα, αγγελική σεξοβόμβα Goldie του Sin City, που εδώ μας προέκυψε τσιλιβήθρα με καμμένη ρίζα, έχει χρόνια μπροστά της να μου αλλάξει, θετικά και υπέρ της, την αρνητική άποψη. Για την γυναίκα που εδώ και τριάντα χρόνια, μετατρέπω τα όνειρα μου σε Σκοτεινές Μπίζνες Ενός Πρωτάρη, που την παρατηρούσα γερασμένη, αδυνατισμένη και ωχρή σαν άρρωστη, απορώντας με τον εαυτό μου τι μπορεί να του άρεσε σε αυτήν, τι γνώμη να αλλάξω πια? Αυτός ίσως να είναι και ο μοναδικός τρόμος που μου γεννήθηκε στο μυαλό, παρακολουθώντας μια horror movie, που επί του θέματος τώρα, δεν είχε να πει και πολλά πράγματα...
Μετά από μια αποτυχημένη ληστεία τραπέζης κι έχοντας βαριά τραυματισμένο από σφαίρα το ένα της μέλος, πάνοπλη συμμορία τριών αδελφών παίρνει το ρίσκο να επιστρέψει στο σπίτι που μεγάλωσε, προκειμένου να αποφύγει τις αστυνομικές αρχές, εκεί που τα μέλη της περιμένει μια μοιραία έκπληξη. Η μεζονέτα δεν ανήκει πλέον στην αγαπημένη τους μητέρα, αλλά σε ένα ψυχικά ζορισμένο ζευγάρι, που στην απόπειρα του να ξεφύγει από τον θρήνο για τον χαμό του μοναχογιού του, διοργανώνει μια μικρή γιορτή για τους καλούς του φίλους. Και που άπαντες θα βρεθούν δέσμιοι των ορέξεων των μανιασμένων ληστών και κυρίως της παρανοϊκής μαμάς τους, που κινεί με επιδεξιότητα τα νήματα της παρανομίας.
Η σαν να λέμε ο Παζλάκιας πάνω στον περίπατο του, συνάντησε την Μάνα Κουράγιο του Animal Kingdom, ενώθηκαν οι δύο, πραγματικά, εις σάρκα μία και αποφάσισαν να τρομοκρατήσουν παρέα, τα καλοβαλμένα προάστια. Κάτι που σημαίνει πως με ένα της και μόνο νεύμα προς τα παιδιά της που την θεωρούν τοτέμ, η σχιζοφρενής μεσήλικας, μπορεί να παίζει παιχνιδάκια με τις ζωές της ανυποψίαστης παρέας, που μέχρι πριν λίγο διασκέδαζε αμέριμνη. Πάρτι που συνεχίζεται επί της οθόνης, πολύ πιο αιματηρό και βίαιο, όταν οι συμμετέχοντες σε αυτό θα κληθούν από τους τρομοκράτες τους να λάβουν μέρος σε διαγωνισμούς επιβίωσης, που είναι βέβαιο πως θα ξυπνήσουν μέσα τους, ζωώδη ένστικτα και αντιδράσεις. Δηλαδή μια ταινία κομμένη και ραμμένη από τα χέρια του μάστορα του είδους Darren Lynn Bousman, που εδώ αναμειγνύει περιστατικά από ότι Saw έχει γυρίσει και ότι Halloween έχει παρακολουθήσει στο παρελθόν, προσφέροντας μια νοσηρή - wanabe κλειστοφοβική - ανακατωσούρα, χωρίς ιδιαίτερο σασπένς, που θα μπορούσε να διακριθεί αν το έξυπνο intro και το ακόμη πιο έξυπνο φινάλε της, είχαν και μια υποτυπώδη συνοχή μεταξύ τους.
Για πες: Αντίθετα γι αυτόν που θα τα προσέξει καλά, το τρικ χάνεται εξαιτίας της έλλειψης σκηνοθετικής έμπνευσης, αφήνοντας ξεκρέμαστο έτσι και το κυρίως θέμα, που ποτέ δεν ξεπερνά την μετριότητα της βιντεοκασσέτας. Του μέσου αναπαραγωγής που είχα λιώσει κάποτε για να θαυμάζω τα κάλλη της λατρεμένης Rebecca Du Mornay, που δυστυχώς γέρασε υπερβολικά και θα έπρεπε να αποσυρθεί μαζί του στην αιωνιότητα, από το να εμφανίζεται, εκφραστικά μεν, σε b-movies, καταρρακώνοντας όμως την υστεροφημία της αναμφισβήτητης 80s σεξουαλικότητας της. Όσο για την πρώην κουκλίνα Jaime King, καλείται να κατανοήσει πως δεν έχουν όλες οι ανορεξικές την λάμψη της Knigthley, γι αυτό θα πρέπει να επανέλθει στα επίπεδα της Αμαρτωλής Πόλης, μην τυχόν και την ξαναδιαλέξει κανένας τρελο-Rodriguez και αναστήσει την μισοδιαλυμένη καριέρα της.
Το ανέκδοτο της ημέρας
-Η γιαγιά ζει τις τελευταίες της στιγμές και με τρεμάμενη φωνή λέει στην αγαπημένη εγγονή της ...
- Παιδάκι μου σε σένα αφήνω όλη μου τη γη, με τα σπίτια, τα ζώα, τα δέντρα και 27.000.000 μετρητά, μόνο υποσχέσου μου ότι θα τα φροντίζεις κάθε μέρα ....
- Βεβαίως γιαγιούλα μου, μα .... που είναι όλα αυτά ?
- Στο Farmville στο Facebook .... να και το password
- Παιδάκι μου σε σένα αφήνω όλη μου τη γη, με τα σπίτια, τα ζώα, τα δέντρα και 27.000.000 μετρητά, μόνο υποσχέσου μου ότι θα τα φροντίζεις κάθε μέρα ....
- Βεβαίως γιαγιούλα μου, μα .... που είναι όλα αυτά ?
- Στο Farmville στο Facebook .... να και το password
No comments:
Post a Comment