Tsakthan Daily
10 Αυγούστου 2011
Σεργιάνι στο ακροδεξιό αρχιπέλαγος του Μεσοπολέμου
Η μεσοπολεμική άκρα δεξιά στη Γερμανία και στην Ιταλία συνδύαζε με μοναδικό τρόπο τόσο τις ακραίες συντηρητικές έως αντιδραστικές κοινωνικές τάξεις κι ομάδες όσο και ορισμένες φουτουριστικές και εκσυγχρονιστικές τάσεις και αυτό, βοηθούσης και της οξείας κοινωνικο-οικονομικής κρίσης, την οδήγησε στη μακάβρια επιτυχία της να κατακτήσει την κρατική και κοινωνική εξουσία είτε με πραξικοπήματα είτε με εκλογικά αλλά βίαια κινήματα. Βέβαια, στην επιτυχία της συνέβαλε η κρίση του αστικού πολιτικού κόσμου και του κοινοβουλευτισμού καθώς και η κρίση της αριστεράς που αδυνατούσε να συλλάβει το βάθος του ναζισμού και του φασισμού ως ιδεολογία και κοινωνικό κίνημα με αποτέλεσμα να ισοπεδωθεί διασπασμένη από τους πολιτικούς οδοστρωτήρες της ακροδεξιάς.
Η άκρα δεξιά του μεσοπολέμου, όπως και η αντιδραστική μοναρχική δεξιά του 19ου αιώνα, χαρακτηριζόταν από την εναντίωσή της στις ιδέες και πρακτικές της ισότητας και ήταν υπέρμαχη των «φυσικών ανισοτήτων» και της κληρονομικής απόδοσης της κοινωνικής θέσης στα άτομα. Στηριζόταν σε εξαιρετικό βαθμό στην διαίσθηση, στο συναίσθημα και τη φυλή απορρίπτοντας τον ορθό λόγο. Έχοντας στο λόγο της ενσωματωμένη την αίσθηση της κοινωνικής παρακμής που επέρχεται ραγδαία λόγω της πολεμικής καταστροφής και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του 1930, αναλάμβανε αυτόβουλα το ρόλο του «σωτήρα» που θα αντιστρέψει την ιστορική ροή προς τη διάλυση και το χάος. Αυτή η σύγκρουση με την παρακμή της ελευθεριότητας και της ισότητας δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί με στοιχειωδώς φιλελεύθερο δημοκρατικό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Η ανάγκη μιας επιστροφής σε ένα ισχυρό αυταρχικό μοναρχικό καθεστώς ήταν αυτό που προωθούσε η άκρα δεξιά. Όμως, η κοινωνία είχε προχωρήσει σε μια νεωτερική εποχή με αποτέλεσμα οι συνθήκες να μην είναι απολύτως όμοιες με το παρελθόν. Εκτός από αντιδραστική η δεξιά έπρεπε να γίνει και οπισθοδρομική, κάτι που ήταν πια ανέφικτο. Η τεχνολογία της επικοινωνίας είχε προχωρήσει αλματωδώς. Το ίδιο και η βιομηχανία και αστικοποίηση. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι απελευθερώνονταν από τα δεσμά του παραδοσιακού τρόπου ζωής της αγροτικής κοινωνίας και βρίσκονταν «ξεριζωμένοι» στις μεγαλουπόλεις μαζί με τους πρόσφυγες που αποτελούσαν πια προϊόν του 20ού αιώνα των παγκοσμίων πολέμων. Η εργατική τάξη είχε δίπλα της τις πρώτες μεγάλες κοινωνικές ομάδες που ήταν εν δυνάμει σύμμαχοί της απειλώντας την καθεστηκυία τάξη. Για τις άρχουσες τάξεις των καπιταλιστών, των γαιοκτημόνων και των κοινωνικών και πολιτικών συμμάχων της κάτι έπρεπε να γίνει τόσο στο επίπεδο της «ράβδου» αλλά και του «λόγου».
(Συνεχίζεται…)
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com
Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος «κεντάει»:
«Μεταξύ των «επτά νάνων» της ηγεσίας της ΝΔ, που όλο και περισσότερο μοιάζει με την Πολιτική Άνοιξη, ο κ. Μιχελάκης δικαίως κερδίζει τον τίτλο του «αιώνιου γκρινιάρη». Είναι, μαζί με τον αρχηγό του, οι «ιεραπόστολοι» της εθνικής μιζέριας, εκείνοι που επέλεξαν να γίνουν οι κήρυκες της εθνικής κατάθλιψης, επενδύοντας στην αποτυχία του Έθνους, ώστε να πάρουν μετά την εξουσία».
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=90652&catid=9
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Guy Standing. The Precariat: The New Dangerous Class. London , UK : Bloomsbury , 2011, σελ. 192 τιμή 17,99 λίρες ΗΒ
Η εξέγερση στα φτωχά πολυπολιτισμικά γκέτο του Λονδίνου και των μεγάλων πόλεων του Ηνωμένου Βασιλείου έδειξε ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι θεσμικές αλλαγές είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός τεράστιου και αυξανόμενου ακόμα αριθμού ανθρώπων οι οποίοι βιώνουν με οδυνηρό τρόπο κοινές εμπειρίες ώστε να μπορούμε να την προσδιορίσουμε ως ανερχόμενη κοινωνική τάξη και να την ονομάσουμε «πρεκαριάτο». Ο Guy Standing στο βιβλίο του με τίτλο The Precariat μας παρουσιάζει τον κόσμο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας. Ο κόσμος του πρεκαριάτου είναι όσοι και όσες ζουν και εργάζονται σε συνθήκες επισφάλειας, συχνά σε διαδοχικές βραχείας διάρκειας θέσεις εργασίας χωρίς να διαμορφώνουν σταθερή επαγγελματική ταυτότητα και συνείδηση, χωρίς καμία κοινωνική ασφάλιση και προστασία. Σ’ αυτούς περιλαμβάνονται τόσο οι μετανάστες όσο και οι εγχώριοι εργάτες. Ο Standing υποστηρίζει ότι αυτή η τάξη ανθρώπων μπορεί να επιφέρει νέες μορφές αστάθειας στην κοινωνία. Είναι όλο και πιο απογοητευμένοι και επικίνδυνοι γιατί δεν διαθέτουν φωνή κι ως εκ τούτου είναι όλο και πιο ευπρόσβλητοι στο κάλεσμα των σειρήνων των ακραίων πολιτικών κομμάτων. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί ένα είδος καλής κοινωνίας όπου ολοένα και περισσότεροι θα ενεργοποιούνται στα πλαίσια της κοινωνίας των πολιτών και στην οποία θα επανενταχτούν τα μέλη του πρεκαριάτου. Χαράζει ένα δρόμο για μια νέα και καλύτερη κοινωνία – έναν άνευ προϋποθέσεων βασικό μισθό για καθένα που θα χορηγείται από το κράτος και θα συμπληρώνεται μέσω της απασχόλησης. Πρόκειται για ριζοσπαστικό βιβλίο που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό που ενδιαφέρεται για εντεινόμενα προβλήματα της εργασιακής ανασφάλειας και της έλλειψης πολιτικής συμμετοχής των πολιτών.
Ο Guy Standing είναι Καθηγητής Οικονομικής Ασφάλειας στο Πανεπιστήμιο του Bath. Μέχρι πρόσφατα ήταν Καθηγητής Οικονομικών της Εργασίας στο Πανεπιστήμιο Monash της Αυστραλίας.Τα τελευταία βιβλία του είναι τα εξής: «Work after Globalization: Building Occupational Citizenship»(2009) and «Beyond the New Paternalism: Basic Security as Equality» (2002).
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Χιλια μπουκάλια καταγής
Στίχοι: Sadahzinia
Μουσική: B.D Foxmoοr
Πρώτη εκτέλεση: Sadahzinia
Μουσική: B.D Foxmoοr
Πρώτη εκτέλεση: Sadahzinia
Χίλια μπουκάλια από κρασί μέτρησα απόψε καταγής,
τα ρέστα από τα χρόνια μου μαζί σου ολημερίς
κι ολοζωής - μα τί τα θες -
τα ξαναλές, λες και δε γίνανε και χθες.
Μόνο που απόψε ήταν σαν να 'σουνα εκεί και συ
μες στο ποτήρι - ίσως να φταίει το κρασί -
μα είχες εκείνη τη παλιά, τη ξελογιάστρα ματιά,
σγουρά μαλλιά, κορμοστασιά και μια πλανεύτρα αγκαλιά
και μου 'λεγες πως όλα θα 'ναι εντάξει,
θα μ' έχεις, λέει, μη βρέξει και μη στάξει.
Και μου 'στηνες ονόματα παγίδα να με πιάσεις
και τα γνωστά σου ψέμματα κόντευες να χιλιάσεις.
Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια, μια κρυφή ελπίδα
ράγισε και μ' άφησε στο μέτωπο ρυτίδα.
Ανάθεμα, δε μ' άφησες καρδιά για ν' αγαπώ.
Τι άλλο να κάνω μια σε φτύνω, μια γελώ
Κι έπειτα πιάνω αριστερά, ψηλά στο στέρνο, τη καρδιά μου
τη ξεκάρφωσες, την έριξες με τα μπουκάλια γεια μου!
Πίνω ξανά μισή γουλιά απ' το ποτήρι,
κάνω κράτει περιμένω διψασμένο μουσαφίρη.
Χίλια μπουκάλια καταγής κι απόψε θάνατε αν 'ρθεις,
θα σε κεράσω με τ' αγιάζι της αυγής.
Χίλια μπουκάλια καταγής κι αφού μας έγινες μπεκρής,
ούτε σταγόνα δε θα βρεις, θα τρελαθείς.
Να τρελαθείς, να μου χαθείς απόψε θάνατε άμα 'ρθεις
ήπιες, ξεδίψασες καλά απ' το ποτήρι της ζωής
και στο ξεφάντωμα σου απάνω το ξεδιάντροπο
ξελόγιασες και το δικό μου άνθρωπο.
Μαζί λοιπόν, μετά τα συμφωνήσατε
κι δυο μες στο μεθύσι μου τα λόγια σας μασήσατε
ο ένας μου άφησε στον ώμο ένα χάδι
και ο άλλος μου είπε για της μοίρας το υφάδι.
Δεν πολυνοιάστηκα, μάλλον κουράστηκα,
πήγα να φύγω, μα ξανακάθισα.
Έτσι κι αλλιώς, του ριζικού μου μαντευόμενα
κι ίσως πριν έρθει η αυγή αναμενόμενα.
Γι' αυτό θα ρίξω τα μπουκάλια καταγής
μια ώρα αρχύτερα εαυτέ μου, μήπως και σοβαρευτείς
και καταφέρεις να σιγοντάρεις την αγρύπνια,
παρόλο που ήπια ως το πρωί να μείνω ξύπνια.
Μιας και η μέρα που θα 'ρθει θα 'ναι η λήθη του θανάτου,
θα ξεχαστεί και του καλού μου η αφεντιά του.
Πίνω λοιπόν, στερνή γουλιά και σπάω κάτω το ποτήρι.
άσπρο πάτο! Aπόψε κάνω το δικό μου χατίρι
τα ρέστα από τα χρόνια μου μαζί σου ολημερίς
κι ολοζωής - μα τί τα θες -
τα ξαναλές, λες και δε γίνανε και χθες.
Μόνο που απόψε ήταν σαν να 'σουνα εκεί και συ
μες στο ποτήρι - ίσως να φταίει το κρασί -
μα είχες εκείνη τη παλιά, τη ξελογιάστρα ματιά,
σγουρά μαλλιά, κορμοστασιά και μια πλανεύτρα αγκαλιά
και μου 'λεγες πως όλα θα 'ναι εντάξει,
θα μ' έχεις, λέει, μη βρέξει και μη στάξει.
Και μου 'στηνες ονόματα παγίδα να με πιάσεις
και τα γνωστά σου ψέμματα κόντευες να χιλιάσεις.
Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια, μια κρυφή ελπίδα
ράγισε και μ' άφησε στο μέτωπο ρυτίδα.
Ανάθεμα, δε μ' άφησες καρδιά για ν' αγαπώ.
Τι άλλο να κάνω μια σε φτύνω, μια γελώ
Κι έπειτα πιάνω αριστερά, ψηλά στο στέρνο, τη καρδιά μου
τη ξεκάρφωσες, την έριξες με τα μπουκάλια γεια μου!
Πίνω ξανά μισή γουλιά απ' το ποτήρι,
κάνω κράτει περιμένω διψασμένο μουσαφίρη.
Χίλια μπουκάλια καταγής κι απόψε θάνατε αν 'ρθεις,
θα σε κεράσω με τ' αγιάζι της αυγής.
Χίλια μπουκάλια καταγής κι αφού μας έγινες μπεκρής,
ούτε σταγόνα δε θα βρεις, θα τρελαθείς.
Να τρελαθείς, να μου χαθείς απόψε θάνατε άμα 'ρθεις
ήπιες, ξεδίψασες καλά απ' το ποτήρι της ζωής
και στο ξεφάντωμα σου απάνω το ξεδιάντροπο
ξελόγιασες και το δικό μου άνθρωπο.
Μαζί λοιπόν, μετά τα συμφωνήσατε
κι δυο μες στο μεθύσι μου τα λόγια σας μασήσατε
ο ένας μου άφησε στον ώμο ένα χάδι
και ο άλλος μου είπε για της μοίρας το υφάδι.
Δεν πολυνοιάστηκα, μάλλον κουράστηκα,
πήγα να φύγω, μα ξανακάθισα.
Έτσι κι αλλιώς, του ριζικού μου μαντευόμενα
κι ίσως πριν έρθει η αυγή αναμενόμενα.
Γι' αυτό θα ρίξω τα μπουκάλια καταγής
μια ώρα αρχύτερα εαυτέ μου, μήπως και σοβαρευτείς
και καταφέρεις να σιγοντάρεις την αγρύπνια,
παρόλο που ήπια ως το πρωί να μείνω ξύπνια.
Μιας και η μέρα που θα 'ρθει θα 'ναι η λήθη του θανάτου,
θα ξεχαστεί και του καλού μου η αφεντιά του.
Πίνω λοιπόν, στερνή γουλιά και σπάω κάτω το ποτήρι.
άσπρο πάτο! Aπόψε κάνω το δικό μου χατίρι
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
Ο ΤΖΙΑΝΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
GIANNI E LE DONNE
Κομεντί | 2011 | Έγχρ. | Διάρκεια: 90'
Ιταλική ταινία σε σκηνοθεσία Τζιάνι ντι Γκρεγκόριο με τους: Τζιάνι ντι Γκρεγκόριο, Αλφόνσο Σανταγκάτα, Βαλέρια ντε Φρανκίσκις
Ο 60χρονος Τζιάνι, ένας τυπικός και υπομονετικός οικογενειάρχης, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι είναι πια «αόρατος» για τις γυναίκες, ενώ όλοι του οι φίλοι έχουν ερωμένες.
Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση
Η "ΑΠΟΣΤΑΣΗ" ΜΕΣΗΣ -ΛΕΓΕ ΤΡΙΤΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ- ΗΛΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕΞ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΠΙΚΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΣΕΣ ΣΤΟΝ ΝΤΙ ΓΚΡΕΓΚΟΡΙΟ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΜΩΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΡΣΑ, ΠΙΣΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ ΑΣΤΕΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΥΣΤΟΧΟΣ Η ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ ΟΣΟ ΣΤΟ "ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΓΕΥΜΑ…", ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΥ, ΔΙΝΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΑ ΤΡΥΦΕΡΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΓΚΕΛ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ
ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Τύφλα να’χει ο Μακιαβέλι
Ένας νεαρός βασιλιάς ασκούσε την εξουσία του με τη μεγαλύτερη δυνατή αυστηρότητα. Κρατούσε τη δικαιοσύνη στα χέρια του, διάτασσε τις συλλήψεις και επαγρυπνούσε για την ταχεία και ανελέητη εκτέλεση των ποινών.
Ωστόσο η κατάσταση δε βελτιώνονταν. Ο βασιλιάς αισθανόταν πως η εξουσία του δυσκολευόταν να εδραιωθεί.
Μια μέρα κάλεσε τον πρωθυπουργό του και του είπε:
– Εκτέλεσα πολλούς ανθρώπους. κι όμως κανείς δε με φοβάται. Πώς το εξηγείς;
– Είναι θέμα επιστήμης της πολιτικής, απάντησε ο πρωθυπουργός. Πρέπει να μάθεις το μυστικό της εξουσίας. Όλοι αυτοί που εκτέλεσες ήταν εγκληματίες, ένοχοι. Κατά συνέπεια οι άλλοι δεν έχουν κανένα λόγο να σε φοβούνται. Αν θέλεις να σε φοβούνται αληθινά, πρέπει να εκτελέσεις και αθώους.
Ο βασιλιάς κούνησε το κεφάλι του. Είχε καταλάβει.
Δύο μέρες αργότερα διέταξε την εκτέλεση του πρωθυπουργού του.
Ωστόσο η κατάσταση δε βελτιώνονταν. Ο βασιλιάς αισθανόταν πως η εξουσία του δυσκολευόταν να εδραιωθεί.
Μια μέρα κάλεσε τον πρωθυπουργό του και του είπε:
– Εκτέλεσα πολλούς ανθρώπους. κι όμως κανείς δε με φοβάται. Πώς το εξηγείς;
– Είναι θέμα επιστήμης της πολιτικής, απάντησε ο πρωθυπουργός. Πρέπει να μάθεις το μυστικό της εξουσίας. Όλοι αυτοί που εκτέλεσες ήταν εγκληματίες, ένοχοι. Κατά συνέπεια οι άλλοι δεν έχουν κανένα λόγο να σε φοβούνται. Αν θέλεις να σε φοβούνται αληθινά, πρέπει να εκτελέσεις και αθώους.
Ο βασιλιάς κούνησε το κεφάλι του. Είχε καταλάβει.
Δύο μέρες αργότερα διέταξε την εκτέλεση του πρωθυπουργού του.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Infotainment and Politics = Infopolitainment
Μίλα μου βρώμικα ήθελες; Φα’το τώρα!
Γεράσιμος Γεννατάς: «Έχω φάει ξύλο από ένστολο και ιδιώτη»
Θύμα ξυλοδαρμού αποκάλυψε πως έπεσε ο Γεράσιμος Γεννατάς. «Έχω φάει ξύλο από ένστολο και ιδιώτη. Και είμαι έτοιμος να παίξω ξύλο για τις ιδέες μου. Άλλωστε είναι ωραίο να γυρίζουμε στο παιχνίδι με οποιονδήποτε τρόπο. Νομίζω όλων οι ζωές είναι παιχνίδι στα ερείπια κάποιων πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών.»
No comments:
Post a Comment