Tsakthan Daily
29 Αυγούστου 2011
Όταν χάλασε το ωραίο μου πλυντήριο
Σήμερα θα αναφερθούμε στις ταραχές του Λονδίνου που συγκλόνισαν τον Αγγλοσαξονικό καπιταλισμό και την συντηρητική του κοινωνία. Είπαν πολλοί ότι θύμιζαν την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Είναι παρακινδυνευμένη η απόλυτη σύγκριση των δύο περιπτώσεων. Υπάρχουν κοινά στοιχεία αλλά και διαφορές ως προς τη νοηματοδότηση των γεγονότων τόσο από την πλευρά των υποκειμένων όσο και από την πλευρά του πολιτικού συστήματος που διαφέρει σημαντικά στις δύο χώρες. Ας δούμε, όμως, τα γεγονότα από διάφορες σκοπιές για να συμπληρώσουμε το παζλ. Παραθέτουμε απόσπασμα από ένα άρθρο ενός Βρετανού ανθρωπολόγου, που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο
Social Science Space (
http://www.socialsciencespace.com/2011/08/riots-respect-and-research)
Οι ταραχές, o σεβασμός και η έρευνα
«…Οι κοινωνικοί επιστήμονες, όπως εγώ, που μελετούν τους ανθρώπους και τις πεποιθήσεις τους συλλέγουν και μοιράζονται εκπληκτικά παρόμοιες ιστορίες ειπωμένες σε παρόμοιους τόνους από ηλικιωμένους για τους νέους είτε στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, είτε την Αυστραλία.
Έχουν ως εξής: «όταν ήμουν νέος, παραχωρούσαμε τη θέση μας στα λεωφορεία στα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας / ποτέ δεν αντιμιλούσαμε / να λέτε παρακαλώ και ευχαριστώ / και αν βρίσκαμε το μπελά μας κόβοντας μήλα από δέντρο του χωριού ο ντόπιος αστυνομικός θα μας τραβούσε από το αυτί γραμμή για τα σπίτι μας όπου οι πατεράδες μας θα μας μαύριζαν στο ξύλο ». Και αυτό, μας λένε, που χρειάζεται τώρα, είναι: φυλακή / στρατιωτική θητεία / στολές / θανατική ποινή / περισσότερους αστυνομικούς στους δρόμους. Στην ανθρωπολογία, αποκαλούμε αυτές τις κοινές εξηγήσεις “μεταφορές”: είναι οι μύθοι, οι νοσταλγικοί θρύλοι, που περνούν από γενιά σε γενιά για το πώς ήταν η ζωή, κατά τα φαινόμενα, και, το σημαντικότερο, πώς πρέπει να είναι.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να πάψουμε να κυκλοφορούμε αυτούς τους μύθους μέσα από τα απλοϊκά πρωτοσέλιδα και να αρχίσουμε να ακούμε τα εμπλεκόμενα άτομα. Βέβαια αυτό που έκαναν ήταν λάθος, φυσικά το ξέρουν καλύτερα και φυσικά θα πρέπει να λογοδοτήσουν - αλλά πολλοί από αυτούς είναι παιδιά και ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός είναι νέοι ενήλικες. Η αποστολή τους στη φυλακή θα καταστρέψει τις ζωές τους.
Εάν η αρχή που διέπει τις ενέργειές τους είναι η ασέβεια προς την εξουσία, πρέπει να αρχίσουμε να ερωτάμε: γιατί είναι θυμωμένοι και ποιοι είναι, ακριβώς, αυτοί τους οποίους δεν σέβονται; Στην έρευνά μου, δεν έχω ποτέ βρει περιπτώσεις νέων να μη σέβονται την εξουσία αυτή καθαυτή: έχουν αγαπημένους δάσκαλους, διοργανωτές δραστηριοτήτων για νέους, θρησκευτικούς ηγέτες, οικογενειακά μέλη. Πιστεύουν ότι ορισμένες μορφές εξουσίας είναι πιο νομιμοποιημένες από άλλες. Οι νέοι έχουν αξίες και ισχυρές πεποιθήσεις: πιστεύουν σε ανθρώπους με τους οποίους αισθάνονται ότι ανήκουν μαζί - ανθρώπους με τους οποίους έχουν συναισθηματικές, πλήρεις σεβασμού, σχέσεις εμπιστοσύνης. Συνήθως πρόκειται για έναν πατέρα που τους δέρνει ή για τον αστυνομικό που τους καταχεριάζει, ή για έναν πολιτικό που τους φυλακίζει ή τους κόβει τα μικροεπιδόματα σπουδών ή μαθητείας ή τους μηδενίζει τις πιθανότητες εισαγωγής στο κολέγιο ή στο πανεπιστήμιο, ή έναν τραπεζίτη, που γελάει καθ’ όλη τη διαδρομή προς την τράπεζα.
Το να κλοτσάς πόρτες μαγαζιών και να κάνεις πλιάτσικο ίσως να μην είναι μια πολιτικώς ώριμη μορφή διαμαρτυρίας, αλλά μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι εμπλεκόμενοι έκριναν ότι θα μπορούσαν να δράσουν και να εκφράσουν την ασέβεια και το θυμό τους. Αυτή η μορφή της άρθρωσης πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί και να ερμηνευθεί συν τω χρόνω, με κατανόηση και, βεβαίως, με σεβασμό. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί καλά καταρτισμένοι ερευνητές σε πολλούς κλάδους, συμπεριλαμβανομένης της ανθρωπολογίας, της θεολογίας, γεωγραφίας, κοινωνιολογίας, πολιτικής επιστήμης και της ψυχολογίας που θα κάνουν ακριβώς αυτό.»
Ο Δρ Abby Day είναι Επιστημονικός Συνεργάτης (Ανθρωπολογία) στο Πανεπιστήμιο του Sussex, στην Αγγλία.
Ο οικολόγος Θείος Βάνιας
Ο φημισμένος θεατρικός συγγραφέας της Ρωσίας, ο Άντον Τσέχωφ, ήταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους που εξέφρασαν την αγωνία τους για την καταστροφή του περιβάλλοντος από τις διαδικασίες του νεωτερικού πολιτισμού. Στα τελευταία 6 χρόνια της σύντομης ζωής του έγραψε τα έργα που απολαμβάνουμε κάθε τόσο και λιγάκι στις ελληνικές θεατρικές αίθουσες, δηλαδή το Γλάρο, το Θείο Βάνια, τις Τρεις Αδελφές και το Βυσσινόκηπο. Στο Θείο Βάνια, ο 40χρονος γιατρός Άστρωφ ανησυχεί για τα «όμορφα τοπία που εξαφανίζονται για πάντα.» Ο Άστρωφ αναρωτιέται: «Πού πήγαν όλα; Θυμάμαι πως είκοσι χρόνια νωρίτερα υπήρχαν χήνες και γερανοί και πάπιες και πέρδικες, σμήνη από δαύτες!…Και υπάρχουν πολύ λιγότερα ζώα. Οι λύκοι και οι αλεπούδες σπανίζουν, αδελφέ, για να μην αναφερθούμε στις αρκούδες ή στα βιζόν. Υπήρχαν ακόμη και ελάφια!» «Τι υπάρχει πια στον Έβρο;», αναρωτιόμαστε με τη σειρά μας μετά τα πυρκαγιές; Τι θα έλεγε ο Θανάσης Βέγγος του Όλα Είναι Δρόμος;
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
«Δεν ήταν τελικά πολύ άσχημα» έλεγε στο πρακτορείο Μπλούμπεργκ η Αν Μαρί Τζόνσον κάτοικος του Μπρούκλιν, που έβγαλε το σκύλο της βόλτα.
Ελεύθερος Τύπος
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Jeffrey Stout. Blessed are the Organized: |Grassroots Democracy in America . Princeton, NJ: Princeton University Press, 2010, σελ. 344, τιμή $29.95 δολ.ΗΠΑ
Ο τυφώνας Irene μας έδειξε την απολυτότητα της εκδίκησης της φύσης μιας κι έκανε την παγκόσμια πρωτεύουσα του χρηματιστικού καπιταλισμού ή να κλειστεί στα κάστρα της ή να πάρει τους δρόμους για τα ορεινά. Τα κάστρα των πλουσίων κράτησαν, βέβαια, αλλά τσακίστηκαν οι φτωχές περιοχές των φτωχών πολιτειών. Έτσι, λοιπόν σε μια Αμερική όπου οι πλούσιοι και οι προνομιούχοι απολαμβάνουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι τους καπνίσει, μπορεί τα ιδεώδη της ελευθερίας και της δικαιοσύνης να μην είναι τίποτε άλλο από ένα κενό σλόγκαν; Πολλοί Αμερικανοί είναι δύσπιστοι και έχουν βυθιστεί στην απάθεια και τον κυνισμό. Όμως χιλιάδες άλλοι δεν είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη δημοκρατία ακόμα. Εργαζόμενοι εκτός του οπτικού πεδίου των μέσων μαζικής ενημέρωσης εθνικής εμβέλειας, οι απλοί πολίτες σε ολόκληρο το έθνος συναντώνται σε σπιτικά σαλόνια, υπόγεια εκκλησιών, συναγωγές, σχολεία και αναγνωρίζουν τις κοινές ανησυχίες τους, επιλέγουν και μορφώνουν τους ηγέτες τους και αναλαμβάνουν δράση. Ο στόχος τους είναι να καταστήσουν το μεγάλο κράτος και τις μεγάλες επιχειρήσεις υπόλογες. Σε αυτό το νέο σημαντικό βιβλίο, ο Jeffrey Stout καταγράφει τα τεκμήρια των επιτυχιών και των αποτυχιών της προοδευτικής οργάνωσης σε επίπεδο βάσης καθώς και τις τρομακτικές δυνάμεις που της αντιπαρατίθενται. Ο Stout παραθέτει ζωντανές τις ιστορίες των ανθρώπων που αγωνίζονται εναντίον των κατεστημένων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων σε όλη τη χώρα. Ιστορίες από γονείς και δασκάλους που παλεύουν εναντίον της βίας των συμμοριών των Κεντρικών Νότιων περιοχών του Λος Άντζελες, από ένα Λατινοαμερικάνο ιερέα βορείως του Ρίο Γκράντε που στεγάζει στην ενορία του μια οργάνωση πολιτών ως τις ιστορίες των κατοίκων της Νέας Ορλεάνης που προσπαθούν να φέρουν τους συμπολίτες τους στις κάλπες με τους ήχους μιας ορχήστρας τζαζ χορεύοντας στους άδειους δρόμους που κατέστρεψε ο τυφώνας Κατρίνα . Ο Stout περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αυτοί οι απλοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ιδιότητα του πολίτη, πώς μπορούν να αποκτήσουν και να ασκήσουν την εξουσία, και πώς μπορούν θρησκευτικές ιδέες και θεσμικά όργανα να συμβάλουν στην επιτυχία τους.
Ο Jeffrey Stout είναι καθηγητής Θρησκευμάτων στο Πανεπιστήμιο Princeton University. Ανάμεσα στα βιβλία του συγκαταλέγονται τα έργα Ethics After Babel και Democracy and Tradition (αμφότερα από τον Princeton University Oress).
H ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Αυτόνομο Δίκτυο στην ΟΤΟΕ
Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, 16 μήνες μετά την επιβολή του Μνημονίου στη χώρα ως αποτέλεσμα της κρίσης χρέους, 2 μήνες μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Δημοσιονομικού Πλαισίου, η κατάσταση που βιώνουμε στην οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας είναι πρωτόγνωρη. Παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες, η ύφεση επιμένει χωρίς να φαίνονται σημάδια ανάκαμψης στον ορίζοντα, η ανεργία καλπάζει, ενώ οι χρηματιστηριακές αξίες αντανακλούν την κατάσταση της πραγματικής οικονομίας και βρίσκονται σε ιλιγγιώδες καθοδικό σπιράλ, έστω κι αν η ανακοίνωση της συγχώνευσης ακολουθήθηκε από ανακλαστική άνοδο των τιμών σήμερα.
Η αγωνία των μεγάλων “παιχτών” του κεφαλαίου, εγχώριου και ξένου, είναι να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους, ακόμη κι αν γκρεμίζεται το σύμπαν γύρω τους. Στο στόχαστρό τους βρίσκονται οι εργασιακές σχέσεις, που υποβαθμίζονται και απορρυθμίζονται ολοκληρωτικά, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, όπως επίσης και θεμελιώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η δημόσια υγεία και παιδεία. Επιπλέον, ετοιμάζονται για το “μεγάλο κόλπο”, για την υφαρπαγή έναντι πινακίου φακής του πλούτου που βρίσκεται υπό δημόσιο έλεγχο, όπως η ΔΕΗ, το νερό, τα οδικά δίκτυα, οι συγκοινωνίες, οι υποδομές, ο ορυκτός πλούτος, ακόμη και οι... παραλίες!
Πιστός σύμμαχός τους είναι οι κυβερνητικές πολιτικές, που βρίσκουν αγαστή συνεργασία και στήριξη από τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις του μνημονιακού και νεοφιλελεύθερου μπλοκ (ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΣΥ). Το πολιτικό παιχνίδι στρώνεται γύρω από επουσιώδεις αντιπαραθέσεις και κορώνες, τη στιγμή που υπάρχει συμπόρευση στα κορυφαία αντιλαϊκά και αντεργατικά νομοθετήματα. Η συμφωνία στην κατεύθυνση της πολιτικής που εφαρμόζεται είναι απόλυτη.
Στη συναίνεση αυτή βασίζεται η προσπάθεια να καλλιεργηθεί κλίμα ηττοπάθειας στην κοινωνία. Να οδηγηθούν οι εργαζόμενοι στην απάθεια, στην πεποίθηση ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει, καμιά πολιτική δεν μπορεί να αλλάξει. Να ενισχυθεί ο πανικός και η απελπισία, να φορτωθεί όλο το φταίξιμο στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Να πρυτανεύσει ακόμη περισσότερο ο ατομισμός: Ο σώζων εαυτόν σωθείτω!!!
Στο γενικότερο αυτό κλίμα, δυστυχώς, συντονίζονται και οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις, που ιδεολογικά ταυτίζονται με τις συγκεκριμένες πολιτικές, ενώ δεν αποστασιοποιούνται από τα πολιτικά κόμματα που τις εκφράζουν και τις προωθούν. ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και διάφοροι εργοδοτικοί συνδικαλιστές, επιλέγουν και αυτοί την κούφια, ανούσια λεκτική αντιπαράθεση, τη στιγμή μάλιστα, που η φωτιά έχει φτάσει στον... κήπο μας. Τόσο η ΟΤΟΕ, όσο και όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι στον κλάδο, βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους αδράνειας. Ακόμη και η όποια δραστηριότητα περιοδειών και ενημέρωσης, εξαντλείται στην περιγραφή των προβλημάτων, και μάλιστα με τη λογική του “αναπόφευκτου κακού”. Στην ίδια, δηλαδή, γραμμή με την κυβερνητική προπαγάνδα του δήθεν “μονόδρομου”.
ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Η εξέλιξη των τελευταίων ημερών, με τη συγχώνευση των Alpha Bank και Eurobank με τη συνδρομή κεφαλαίων από το Κατάρ, αποτελεί το πρώτο κύμα ενός τεκτονικού σεισμού που αναμένεται στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Οι επισφάλειες, τα μη επαρκή εποπτικά κεφάλαια, αλλά και οι έλεγχοι της Blackrock, θα επιταχύνουν τις εξελίξεις, προς μια σημαντική αναδιάταξη του τραπεζικού κλάδου στη χώρα μας.
Το οξύμωρο είναι, ότι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, ή πρόκειται να συμβούν, το Ελληνικό Δημόσιο είτε κωφεύει, είτε συνδράμει σε αυτά τα σχέδια. Παρόλο που ενίσχυσε τις ελληνικές τράπεζες με 5 δις ρευστό (για να μην αναφέρουμε τα πάνω από 70 δις εγγυήσεων...), παρόλο που κρατά στα χέρια του προνομιούχες μετοχές, εν τούτοις δεν παρενέβη σε κανένα σημείο της εν λόγω συγχώνευσης, ούτε και φαίνεται να αναλάβει δράση σε άλλες περιπτώσεις.
Μια ματιά στα στοιχεία αρκεί για να προκαλέσει εύλογες απορίες. Σε αποτιμήσεις της Παρασκευής 26/8, ισχύει ότι:
Η Alpha Bank, με χρηματιστηριακή αξία περίπου 1 δις, έλαβε ενίσχυση 940 εκ, άρα 94% της αξίας της.
Η Eurobank, με αντίστοιχη αξία περίπου 980 εκ, ενισχύθηκε με 950 εκ, δηλαδή το 97% της αξίας της.
Η δε Τράπεζα Πειραιώς, με αξία 650 εκ, ενισχύθηκε με 900 εκ, δηλαδή το 140% της αξίας της.
Εύλογο είναι το ερώτημα, τι κάνει το Ελληνικό Δημόσιο, ως προνομιούχος μέτοχος των παραπάνω τραπεζών; Θα αρκούσε η απλή εφαρμογή του σχετικού νόμου, που προβλέπει τη μετατροπή των προνομιούχων μετοχών σε κοινές, ώστε οι εν λόγω τράπεζες να περιέλθουν στον έλεγχό του. Είναι σαφής, όμως, η πρόθεσή του να συνεχίσει να περιθάλπτει την απρόσκοπτη ιδιωτικοοικονομική λειτουργία του τραπεζικού τομέα. Να συντονιστεί, για μια ακόμη φορά, με τα μεγάλα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου, σε βάρος των αναγκών της κοινωνίας.
Οι τράπεζες με βάση τα σημερινά δεδομένα,
· ή θα γίνουν εργαλεία ανάπτυξης ενταγμένα σε άλλο σχεδιασμό με επίκεντρο την κοινωνία και τις ανάγκες της, σε μια μεγάλη προσπάθεια ανατροπής των πολιτικών (μνημονιακών) δεσμεύσεων που έχει λάβει η κυβέρνηση
· ή θα γίνουν, αυτές οι σκόπιμα απαξιωμένες τράπεζες, εργαλεία στα χέρια μεγάλων, κυρίως, ξένων συμφερόντων για να θέσουν σε πλήρη έλεγχο την όποια μελλοντική ανάπτυξη μπορέσει να υπάρξει στη χώρα.
Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει άμεσα οι τράπεζες να περάσουν στον πλήρη έλεγχο του δημοσίου τώρα. Άλλωστε, οι ελληνικές τράπεζες που αποτελούν το 90% του τραπεζικού συστήματος της χώρας, χρωστούν από τα χρήματα που έχει καταβάλει ως κεφαλαιακή ενίσχυση το δημόσιο (αύξηση μετοχικού κεφαλαίου με προνομιούχες μετοχές), περίπου 5 δις ευρώ. Η συνολική χρηματιστηριακή κεφαλαιοποίηση των τραπεζών σήμερα είναι αντίστοιχα περίπου 5 δις ευρώ, επομένως με όρους αγοράς μπορεί άμεσα να εξαγοραστούν εξολοκλήρου.
Η δεύτερη περίπτωση, που δυστυχώς φαίνεται ότι είναι σε εξέλιξη, περνάει μέσα από την ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη του ελληνικού λαού, εντάσσοντας τις τράπεζες είτε ως έχουν, είτε με εκχώρηση των προβληματικών τους χαρτοφυλακίων σε μια νέα προβληματική τράπεζα (BADBANK), στο Ταμείο Χρηματοδοτικής Σταθερότητας, που έχει χρηματοδοτηθεί με δανεισμό του ελληνικού δημοσίου, με πάνω από 20 δις ευρώ, και που φυσικά θα πληρώσει ο Ελληνικός λαός.
Η τελευταίες κινήσεις συγχώνευσης ALPHA BANK – EUROBANK με την καθοριστική συμμετοχή των επιθετικών κερδοσκοπικών κεφαλαίων του ΚΑΤΑΡ έρχεται να προωθήσει την προδιαγραμμένη (από Τρόικα, μνημόνια, πολιτικές επιλογές της εξουσίας) πορεία του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Κερδισμένοι οι σημερινοί μεγαλομέτοχοι με τους διαχειριστές των τραπεζών και φυσικά τα επισπεύδοντα αρπακτικά κεφάλαια και διάφοροι μεσάζοντες, που πάντοτε βρίσκονται δίπλα στην πολιτική εξουσία και για όλους αυτούς ίσως η κρίση αποτελεί μεγαλύτερη ευκαιρία απ΄ ότι στις ομαλές οικονομικές εξελίξεις.
Χαμένοι για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι που πρώτοι θα κληθούν να πληρώσουν τις οικονομίες κλίμακας που προαναγγέλλονται και ερμηνεύονται με απώλειες θέσεων εργασίας, μειώσεις μισθών, περιορισμός ασφαλιστικών, κανονιστικών και άλλων συμβατικών δικαιωμάτων, ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις. Το χειρότερο δε η γνωστή κατάσταση ανασφάλειας και φόβου για τα χειρότερα, που οδηγούν σε υποχώρηση την συλλογική δράση την αλληλεγγύη και τελικά θα τους αφήνουν έρμαιο στις συνεχείς πιέσεις των εργοδοτών για τα χειρότερα.
Ελπίδα να μπουν φραγμοί στα χειρότερα αποτελεί μόνο μια νέα δυναμική του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο που θα απεγκλωβίζει τα συνδικάτα από την κυβερνητική κομματική και εργοδοτική κηδεμονία, που αποτελούν τις μεγάλες πληγές του. Θα ενοποιεί τη δράση τους με τους άλλους κλάδους εργαζομένων και την υπόλοιπη κοινωνία που κινητοποιείται.
Χαμένοι, ακόμη όσοι έτρεφαν ελπίδες, πιστεύοντας στα μεγάλα λόγια της κυβέρνησης, ότι οι τράπεζες θα αξιοποιούσαν δήθεν τον πακτωλό των κρατικών ενισχύσεων και εγγυήσεων, για να στηριχτεί υποτίθεται η όποια αναπτυξιακή προσπάθεια, που θα ωφελούσε την κοινωνία και τις ανάγκες της, θα στήριζε τη δραστηριότητα των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Φρούδες ελπίδες, για ακόμη μια φορά.
Οι εργαζόμενοι, η κοινωνία ολόκληρη πρέπει πλέον να συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα που «χτίζουν» γύρω μας και να αποποιηθεί την προσχεδιασμένη πορεία καταστροφής, το προμελετημένο έγκλημα. Η μαζική συμμετοχή σε ζωντανά κινήματα και δράσεις είναι ο δικός μας μονόδρομος. Δεν θα μείνουμε βουβοί και άπραγοι, να περιμένουμε κάποιο θαύμα. Ενώνουμε τις φωνές μας, συντονίζουμε τους αγώνες μας, στοχεύουμε στην ανατροπή των βάρβαρων, αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών.
Το ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΗΝ ΟΤΟΕ, μαζί με την Πρωτοβουλία Συνδικαλιστών που απεγκλωβίζονται από τις δυνάμεις τις αδράνειας και απάθειας, καλεί όλους τους εργαζόμενους στις τράπεζες σε δράση. Τα μεγάλα κινηματικά ραντεβού βρίσκονται μπροστά μας. Οι τραπεζοϋπάλληλοι, οργανωμένα και μαζικά, μπορούν και πρέπει να πρωτοστατήσουν στον κοινό αγώνα. Μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, μαζί με όλα εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που αγανακτούν και εξεγείρονται.
Στις 3 Σεπτέμβρη δίνουμε βροντερό παρόν στο μεγάλο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στην Πλατεία Συντάγματος.
Στις 10 Σεπτέμβρη, στη Θεσσαλονίκη, διαδηλώνουμε μαζί με όλα τα συνδικάτα της χώρας ενάντια στις καταστροφικές κυβερνητικές πολιτικές.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
O γέρο νέγρο Τζιμ
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη (πρώτη εκτέλεση)
Μουσική: Μάνος Λοϊζος
Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Ο γέρο νέγρο Τζιμ
σ' ολόκληρο το Χάρλεμ
ε... γέρο νέγρο Τζιμ
κορνέτα δεύτερη
δεν είχε σαν εσένα.
Μέσα στη νύχτα ούρλιαζε η κορνέτα
λευκοί και νέγροι δίνανε τα χέρια
ε... γέρο νέγρο Τζιμ.
Γιατί να καιν στο Νότο τη σοδειά
όταν πεινάν στον κόσμο τα παιδιά
ποιοι και γιατί σκοτώσανε τον Τζον
τι θέλουν τα παιδιά μας στα Βιετνάμ;
Ο γέρο νέγρο Τζιμ
σε βρώμικο χαντάκι
ε... γέρο νέγρο Τζιμ
τώρα η κορνέτα
πιο δυνατά ουρλιάζει.
Μέσα στη νύχτα ουρλιάζει η κορνέτα
λευκοί και νέγροι δίνουνε τα χέρια
ε... γέρο νέγρο Τζιμ.
ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ’ ΑΠΟΨΕ
ΒΙΡΙΔΙΑΝΑ
VIRIDIANA
Σινεφίλ | 1961 | Ασπρόμ. | Διάρκεια: 90' | επανέκδοση
ΒΟΞ Θερινός
Πέμ.-Τετ.: 21.00/ 23.00
Ισπανική ταινία σε σκηνοθεσία Λουίς Μπουνιουέλ με τους: Σιλβάνα Κορσίνι, Σίλβια Πινάλ, Φερνάντο Ρέι, Φρανσίσκο Ραμπάλ, Κριστιάν Βαντίμ, Μαργκαρίτα Λοθάνο
Η δόκιμη μοναχή Βιριδιάνα επισκέπτεται τον θείο της, ο οποίος αποπειράται να τη βιάσει και αυτοκτονεί. Εκείνη, γεμάτη τύψεις, εγκαταλείπει το μοναστήρι και αφιερώνεται σε αγαθοεργίες.
ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ, ΚΑΙ ΔΗ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ, ΔΕΝ ΕΓΓΥΩΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΞΟΧΑ "ΒΕΒΗΛΗ" ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΗΣ, ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ ΣΤΙΣ ΚΑΝΕΣ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ - ΤΟ ΦΙΛΜ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΜΟΛΙΣ ΤΟ 1977! Η ΒΑΘΙΑ ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΤΡΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΠΛΑΝΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΚΡΕΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΗΣ ΑΥΤΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΕΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΣΚΗΝΗ-ΣΟΚ ΤΟΥ "ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ".
Το ανέκδοτο της ημέρας
Πέθαναν λοιπόν ο Φαν Μπάστεν, ο Πελέ και ο Μαραντόνα και πηγαίνουν στον Παράδεισο. Τους υποδέχεται ο Αγ. Πέτρος και τους πηγαίνει στον Θεό. Εκείνος τους ζητά να απολογηθούν για την ποδοσφαιρική τους ζωή. Τον λόγο παίρνει πρώτος ο Φαν Μπάστεν:
- Εγώ Κύριε, δεν ήμουν και πολύ πιστός, πιστεύω όμως πως ήμουν πολύ καλός παίκτης και χωρίς να ζητώ την βοήθειά σου, έκανα πολλά. Ωστόσο, ποτέ δεν αρνήθηκα την ύπαρξή σου.
- Πολύ καλά. Κάθισε αριστερά μου, του λέει ο Θεός.
Δεύτερος μίλησε ο Πελέ:
- Εγώ Κύριε, πάντα ήμουν πιστός. Σε κάθε αγώνα έκανα τον σταυρό μου, διάβαζα θρησκευτικά βιβλία και με το ταλέντο που μου έδωσες πέτυχα πολλά στο ποδόσφαιρο.
- Ναι, ναι, το γνωρίζω, ήσουν πολύ καλός άνθρωπος. Κάθισε δεξιά μου, απάντησε ο Κύριος.
- Εσύ Αρμάντο;, ρώτησε τον Μαραντόνα.
- Εγώ νομίζω ότι έχεις κάτσει στην θέση μου!
