Μια σύντομη αναδρομή στους ιστορικούς σταθμούς του Η.Β. (9ο μέρος)

7 Ιουνίου 2001.  Αρχίζει η «επιταχυνόμενη γήρανση» των Νέων Εργατικών

«O ήσυχος εκλογικός θρίαμβος» των Εργατικών, όπως αποκλήθηκε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το Εργατικό Κόμμα επανεξελέγη έχοντας υποστεί απώλεια μόνο 5 εδρών και με χαμηλότερο ποσοστό συμμετοχής (59,4%, σε σύγκριση με 71,3% στις προηγούμενες εκλογές). Ο Τόνι Μπλερ θα γινόταν ο πρώτος στην ιστορία Εργατικός πρωθυπουργός που θα υπηρετούσε δεύτερη συνεχόμενη πλήρη θητεία. Οι παράγοντες που συνέβαλαν στη νίκη των Εργατικών ήταν μια πιο ισχυρή οικονομία και η συνεπακόλουθη μείωση της ανεργίας, καθώς και το γεγονός ότι οι Εργατικοί είχαν εκπληρώσει πολλές βασικές προεκλογικές υποσχέσεις του 1997. Το Συντηρητικό Κόμμα, υπό την ηγεσία του William Hague, ήταν ακόμα βαθιά διχασμένο σχετικά με το θέμα της Ευρώπης και η πολιτική πλατφόρμα του κόμματος θεωρείτο πως είχε διολισθήσει αρκετά προς τα δεξιά. Επίσης φάνηκε να παρεμποδίζεται από μια σειρά από ενοχλητικές παρεμβάσεις στελεχών του κόμματος που συγκέντρωναν  πάνω τους φακούς της αρνητικής δημοσιότητας. Έτσι ο Χέιγκ  παραιτήθηκε από αρχηγός του κόμματος τρεις μήνες αργότερα, για να γίνει ο πρώτος ηγέτης των Συντηρητικών από την εποχή του Austen Chamberlain που θα εγκατέλειπε την αρχηγία του κόμματος, χωρίς να έχει αναλάβει την πρωθυπουργία. Οι Εργατικοί με 40,7% των ψήφων πήραν 413 έδρες, οι Συντηρητικοί με 31,7% 166 έδρες (εκλέγεται για πρώτη φορά ο David  Cameron) και οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες με 18.3% πήραν 52 έδρες. Στη Βόρεια Ιρλανδία αλλάζει ο συσχετισμός μεταξύ των "μετριοπαθών" και των "ριζοσπαστικών" εκδοχών των οπαδών της ένωσης  και της ανεξαρτητοποίησης. Αρχίζει η άνοδος του Sinn Fein.

 

 

 

 

 

 

5 Μαΐου 2005. 3η και φαρμακερή νίκη των Εργατικών

 

Το Εργατικό Κόμμα υπό τον Tony Blair πανηγυρίζει την τρίτη συνεχόμενη νίκη του, αλλά η πλειοψηφία μειώθηκε σε 66 έδρες σε σύγκριση με την πλειοψηφία 160 εδρών που είχε προηγουμένως. Η εκστρατεία των Εργατικών στηρίχτηκε στην ισχυρή οικονομία, ωστόσο ο Μπλερ είχε στιγματιστεί ως ο πρωθυπουργός  που έστειλε βρετανικά στρατεύματα να εισβάλουν στο Ιράκ το 2003. Το Συντηρητικό Κόμμα, με επικεφαλής τον Μάικλ Χάουαρντ, πήγε ακόμη πιο δεξιά, βάζοντας στην πολιτική ατζέντα τα θέματα των ορίων της μετανάστευσης, της βελτίωση της κακής διαχείρισης των νοσοκομείων με συνεχή ιδιωτικοποίηση του του συστήματος και μείωση των υψηλών ποσοστών εγκληματικότητας, όλα με το σύνθημα «Σκέφτεστε αυτό που σκεφτόμαστε;». Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, με επικεφαλής τον Τσαρλς Κένεντι ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι στον πόλεμο του Ιράκ από την αρχή και το κόμμα του αλίευσε ψήφους από τους απογοητευμένους ψηφοφόρους των Εργατικών. Ο Τόνι Μπλερ επέστρεψε ως πρωθυπουργός, με  355 Εργατικούς  βουλευτές/τριες, αλλά με λαϊκή ψήφο της τάξης του 35,2%, που ήταν το χαμηλότερο για κυβέρνηση πλειοψηφίας στην ιστορία της Βρετανίας. Από την άποψη των ποσοστών ήταν ελαφρώς μπροστά από τους Συντηρητικούς που με 32,4% εξέλεξαν 198 βουλευτές/τριες, 32 περισσότερους/ες από πριν. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είδαν τη δημοφιλία τους να αυξάνει και το ποσοστό τους να φτάνει στο 22,0% και τις έδρες τους 62 (ρεκόρ τρίτου κόμματος μετά το 1923).  Ο πρώην βουλευτής του Εργατικού κόμματος και αντιπολεμικός ακτιβιστής George Galloway εξελέγη ως βουλευτής του συνασπισμού Respect – The Unity Coalition. Στη Βόρεια Ιρλανδία, το μετριοπαθές Ενωτικό Κόμμα, που είχε κυριαρχήσει η πολιτική της Βόρειας Ιρλανδίας από το 1920, έμεινε με έναν μόνο βουλευτή.  Το πιο σκληροπυρηνικό Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα έγινε το μεγαλύτερο κόμμα της Βόρειας Ιρλανδίας, με 9 βουλευτές/ριες. Μετά τις εκλογές, ο ηγέτης των Συντηρητικών Μάικλ Χάουαρντ παραιτήθηκε και τον διαδέχθηκε ο Ντέιβιντ Κάμερον. Το 2007, ο Μπλερ παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και ηγέτης των Εργατικών για να αντικατασταθεί από τον Gordon Brown.