21 Απριλίου 2015. Αποφράδα ημέρα η σημερινή. 48 χρόνια πέρασαν από αυτή την καταραμένη βραδιά. Από το πρωινό οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα. Ξημέρωνε Μεγάλη Παρασκευή και αποκορυφωνόταν το θείο πάθος. Ήδη ο πατέρας μου είχε μάθει την είδηση: ένας ταξίαρχος ονόματι Στυλιανός Παττακός, δύο συνταγματάρχες (Γ. Παπαδόπουλος και Νικ. Μακαρέζος) και μια ομάδα μεσαίων και ανώτεροι αξιωματικοί του ελληνικού στρατού ξηράς κατέλαβαν όλα τα κτήρια της εξουσίας και το ραδιομέγαρο και τη Βουλή. Είχαν συλλάβει χιλιάδες πολιτικούς και συνδικαλιστές κυρίως της αριστεράς αλλά και του κέντρου και της δεξιάς, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος που ασκούσε τότε καθήκοντα υπηρεσιακού πρωθυπουργού για τις έκτακτες εκλογές της 28ης Μαΐου. Το απόγευμα ήλθε η σειρά μας. Το δειλινό έφτανε – δεν υπήρχε θερινή ώρα τότε. Δύο τζιπ της χωροφυλακής και ένα Vauxhall Cresta σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του κήπου. Ο πατέρας μας είχε ποτίσει τις τριανταφυλλιές για τελευταία φορά. Μέσα στο σπίτι παίζαμε σκάκι με τον πατέρα μου. Η μητέρα μου έφτιαχνε τη βαλίτσα του πατέρα μου ξέροντας τι μας περίμενε. Οι μπασκίνες – όπως αποκαλούσαν τους χωροφυλακές- ανέβηκαν τη σκάλα και χτύπησαν την τζαμένια πόρτα. «Εν ονόματι του νόμου» φώναξε ο επικεφαλής. «Ελληνική Χωροφυλακή». Ήταν έτοιμοι να σπάσουν την πόρτα. Η μητέρα μου άνοιξε την πόρτα. Μπούκαραν τέσσερις χωροφύλακες με προτεταμένα τα ντουφέκια. Αυτή η σκηνή παραμένει χαραγμένη πάντα στη μνήμη μου και στοιχειώνει τα όνειρά μου κάθε φορά που σύννεφα σκεπάζουν τον πολιτικό ουρανό της χώρας μας. Όπως και η σκηνή της επόμενης ημέρας. Είχαμε μάθει ότι τον είχαν πάει στο γήπεδο της ΑΕΚ στη μαζί με άλλους συνδικαλιστές, δημοσιογράφους και μέλη της ΕΔΑ. Έξω από το γήπεδο ήταν συγκεντρωμένος κόσμος –κυρίως γυναίκες και παιδιά- που ζητούσαν πληροφορίες για τους δικούς τους. Ζωσμένος ο χώρος από μπασκπίνες, χαφιέδες με πολιτικά και πολλοί φαντάροι. Καθώς προσπαθήσαμε να πάμε πιο κοντά για να ακούσουμε τι έλεγε ο επικεφαλής. Ξαφνικά ο φαντάρος φωνάζει «αλτ» και ακουμπά την ξιφολόγχη του στο στήθος μου. Φοβήθηκε ένα αγόρι εξήμιση ετών!
Συνεχίζεται....
Θανάσης Τσακίρης
No comments:
Post a Comment