Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία Σονατίνα (Sonatine) του Τακέσι Κιτάνο (Ιαπωνία, 1993, έγχρωμη 94΄)
Τρίτη, 18 Σεπτεμβρίου στις 8.30 και 10.30 μμ
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Γέννημα-θρέμμα της πόλης του Τόκιο, ο σκηνοθέτης θεωρείται κάτι σαν Μαρτιν Σκορτσέζε του Ιαπωνικού κινηματογράφου., δηλαδή ένας αμερόληπτος χρονικογράφος του οργανωμένου εγκλήματος με το οποίο είχε κάποια συνεχή αλλά περιφερειακή σχέση. Λέγεται ότι απέρριψε θεόρατη χρηματική προσφορά από τους νονούς της Γιακούζα για να συνεχίσει να τους παρέχει τις υπηρεσίες του.
Επηρεασμένος περισσότερο από την ανατολική φιλοσοφία δημιούργησε ένα σκηνοθετικό στυλ δικό του που ταλαντεύεται ανάμεσα στη γαλήνη του ζεν και στην λατρεία της πολύ έντονης βίας. Ανατολικοποιεί, λοιπόν, ένα κατ’ εξοχήν δυτικό κινηματογραφικό είδος και επενδύει το ταπεινό γκανγκστερικό σινεμά με υπερβατικού τύπου ομορφιά.
Ο βετεράνος της Γιακούζα Μουρακάουα διατάσσεται να πάει προσωρινά με την ομάδα του στο νησί Οκινάουα για να βοηθήσει στην διευθέτησης μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο αντίπαλες μαφιόζικες συμμορίες. Αν και αρχικά καχύποπτος, συμμορφώνεται και τελικά γίνεται σαφές ότι του την έχουνε στημένη για να του αποσπάσουν την προσοχή από την κερδοφόρα περιοχή στο Τόκιο. Αντιμέτωπος με την τρομερή προοπτική της εξόντωσης τόσο του ίδιου όσο και της δικής του συμμορίας σχεδιάζει την εκδίκησή του.
Όμως, υπάρχουν παιχνίδια που εξελίσσονται σε βίαια όπως η ρώσικη ρουλέτα στην οποία τους μυεί ο Μουρακάουα.
Παρ’ όλο που η ταινία εξελίσσεται σε μια ασυνήθιστα αρχή ταχύτητα, σημαδεύεται από εξαιρετικά έντονη βία. Σύμφωνα με μια άποψη η ταινία αποτελεί περισσότερο μια μελέτη πάνω στην μελαγχολία του μεσήλικα και δεν είναι τόσο ένα γκανγκστερικό θρίλερ. Απηχεί παλιότερες μηδενιστικές τάσεις του Κιτάνο. Η Σονατίνα είναι προπομπός στην ταινία του Hana-bi, που κέρδισε 4 χρόνια αργότερα το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και θεωρείται το αριστούργημά του.
Η ταινία είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένη από το έργο Sympathy for the Underdog (1971) του Κίντζι Φουκασάκο, που είναι μαζί με τον Ακίρο Κουροσάουα δάσκαλοι και πηγές έμπνευσης για τον Κιτάνο.
Στην Ιαπωνία δεν έγινε ιδιαίτερα αποδεκτή η ταινία του και ήταν αποτυχία από εμπορική άποψη. Στη Δύση οι κριτικοί αρχικά δεν την υποδέχτηκαν με τον ίδιο ενθουσιασμό που έδειξαν ορισμένοι σκηνοθέτες όπως ο Κουέντιν Ταραντίνο., που τον θεωρούσε περίπου ως «ημίθεο». Οι Ιάπωνες παραγωγοί δεν έδιναν τα δικαιώματα σε Δυτικές εταιρίες για να την διανείμουν στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές αίθουσες. Τελικά μετά από σκέψη οι Ιάπωνες έδωσαν την άδεια μαζί με τρεις παλιότερες ταινίες να παιχτούν σε φεστιβάλ και να κυκλοφορούν μαζί με τη Σονατίνα σε DVD.
Τελικά πήγε και στο Χόλιγουντ όπου γύρισε την ταινία Brother στο Λος Άντζελες με αμερικανικό προσωπικό και ντόπιους ηθοποιούς. Επειδή δεν ένοιωσε αρκετή ικανοποίηση από το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας και της έλλειψης ικανού αριθμού θεατών για τις προβολές στις αίθουσες των ΗΠΑ γύρισε πίσω στην πατρίδα του αποφασισμένος να μην ξανακάνει ταινία στο εξωτερικό.
No comments:
Post a Comment