ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΦΡΕΝΑ
Ο Σεπτέμβρης σηματοδοτούσε, σε όλη μου τη ζωή απ’ όσο θυμάμαι, μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα. Έχοντας διανύσει όλους τους κύκλους της επίσημης εκπαίδευσης, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, πάντοτε προσπαθούσα να διαρρηγνύω τα δεσμά κάθε είδους κύκλου. Η αλήθεια είναι πως κανένας κύκλος δεν αφήνει περιθώριο διαφυγής. Η τελειότητα του κύκλου δεν αφήνει χώρο για το άπειρο, για τη φαντασία, για τη δράση.
Κάθε φορά που άνοιγα μια ρωγμή στον κύκλο κι έβγαινα απ’ αυτόν χαιρόμουνα την άγρια και λεύτερη ζωή. Ένοιωθα όμως πάντοτε και την ανάγκη επιστροφής στον κύκλο από τη ρωγμή που άνοιγα. Δεν ήθελα να ξεκόβω οριστικά από τον κύκλο της συλλογικά βιωμένης εμπειρίας. Επέστρεφα, λοιπόν, κουβαλώντας μαζί μου κι ένα μικρό μερίδιο γνώσης και εικόνων στο απόθεμα αυτό. Και ξανά πάλι από την αρχή. Ο κύκλος κάποτε αρχίζει να βαραίνει πάνω μου κι έτσι ξανανοίγω τη μυστική αυτή ρωγμή και βγαίνω πάλι στο ξέφωτο της φαντασίας και της δράσης.
Οι «φύλακες» του κύκλου προσπαθούν, εκπαιδευμένοι για το σκοπό αυτό, να λειαίνουν τον κύκλο, να κλείνουν τις ρωγμές, να ισιώνουν τις άκρες και τις αιχμές του κύκλου, να κρατούν σε ίση απόσταση τις ακτίνες. Κρατούν έτσι απομονωμένες και αδύναμες τις όποιες φωνές επιθυμούν να συναρθρωθούν σε ένα διαφορετικό όλον.
Οι «φύλακες» όμως είμαστε, πολλές φορές, εμείς. Διαθέτουμε, λόγω της έξωθεν επιβολής, τα εσωτερικά μας «φρένα». Αυτά μας «προστατεύουν» από το «άγνωστο» και μας κατατάσσουν σε «πίνακες δεδομένων». Μπορούμε όμως να βάλουμε «φωτιά στα φρένα» και να ακούσουμε τη φωνή εκείνου του ποιητή που βγήκε ένα Σεπτέμβρη έξω από τους κύκλους μια για πάντα: «Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: "καλά είμαι εδώ"» (Μιχάλης Κατσαρός)
Ο Σεπτέμβρης σηματοδοτούσε, σε όλη μου τη ζωή απ’ όσο θυμάμαι, μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα. Έχοντας διανύσει όλους τους κύκλους της επίσημης εκπαίδευσης, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, πάντοτε προσπαθούσα να διαρρηγνύω τα δεσμά κάθε είδους κύκλου. Η αλήθεια είναι πως κανένας κύκλος δεν αφήνει περιθώριο διαφυγής. Η τελειότητα του κύκλου δεν αφήνει χώρο για το άπειρο, για τη φαντασία, για τη δράση.
Κάθε φορά που άνοιγα μια ρωγμή στον κύκλο κι έβγαινα απ’ αυτόν χαιρόμουνα την άγρια και λεύτερη ζωή. Ένοιωθα όμως πάντοτε και την ανάγκη επιστροφής στον κύκλο από τη ρωγμή που άνοιγα. Δεν ήθελα να ξεκόβω οριστικά από τον κύκλο της συλλογικά βιωμένης εμπειρίας. Επέστρεφα, λοιπόν, κουβαλώντας μαζί μου κι ένα μικρό μερίδιο γνώσης και εικόνων στο απόθεμα αυτό. Και ξανά πάλι από την αρχή. Ο κύκλος κάποτε αρχίζει να βαραίνει πάνω μου κι έτσι ξανανοίγω τη μυστική αυτή ρωγμή και βγαίνω πάλι στο ξέφωτο της φαντασίας και της δράσης.
Οι «φύλακες» του κύκλου προσπαθούν, εκπαιδευμένοι για το σκοπό αυτό, να λειαίνουν τον κύκλο, να κλείνουν τις ρωγμές, να ισιώνουν τις άκρες και τις αιχμές του κύκλου, να κρατούν σε ίση απόσταση τις ακτίνες. Κρατούν έτσι απομονωμένες και αδύναμες τις όποιες φωνές επιθυμούν να συναρθρωθούν σε ένα διαφορετικό όλον.
Οι «φύλακες» όμως είμαστε, πολλές φορές, εμείς. Διαθέτουμε, λόγω της έξωθεν επιβολής, τα εσωτερικά μας «φρένα». Αυτά μας «προστατεύουν» από το «άγνωστο» και μας κατατάσσουν σε «πίνακες δεδομένων». Μπορούμε όμως να βάλουμε «φωτιά στα φρένα» και να ακούσουμε τη φωνή εκείνου του ποιητή που βγήκε ένα Σεπτέμβρη έξω από τους κύκλους μια για πάντα: «Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: "καλά είμαι εδώ"» (Μιχάλης Κατσαρός)
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
No comments:
Post a Comment