Γράμμα σ’ ένα 19χρονο νέο κομμουνιστή

Φίλε μου καλέ, διάβασα τη συνέντευξή σου στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής (2-9-2007) και θα ήθελα να σου επισημάνω μερικά «σφάλματα» για ορισμένες έννοιες που δεν φαίνεται να έχει κατανοήσει καλά και που ελπίζω μετά από την παρέμβασή μου να τα ξανασκεφθείς καλύτερα, αν επιθυμείς ειλικρινά να συμβάλεις στην ανασυγκρότηση του αριστερού εργατικού κινήματος μετά τις στρατηγικές του ήττες. Εκτός, βέβαια, εάν θεωρείς ότι αυτό ανασυγκροτήθηκε ήδη, μιας και το ΚΚΕ, στη νεολαία του οποίου ανήκεις, κερδίζει μισή ποσοστιαία μονάδα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Τότε πάω πάσο, αλλά αυτό λέγεται «μαρτύριο της σταγόνας».

Ας τα πάρουμε, όμως, ένα-ένα. Λες, λοιπόν, ότι τρέφεις «μεγάλη εκτίμηση για τον Σαρκοζί επειδή είναι συνεπής και σοβαρός και για τον Γιώργο Σουφλιά» επειδή τον θεωρείς «έντιμο πολιτικό». Βλέπω ότι εκτιμάς όποιον πολιτικό «είναι συνεπής, ανεξάρτητα από πολιτικούς χώρους». Ναι μεν αλλά, σύντροφέ μου. Είναι αυτό το αλλά, όμως, που περιλαμβάνει όσα αρνητικά θα έπρεπε να τους καταλογίζεις και δεν το κάνεις σε βαθμό παρεξηγήσεως, εκθέτοντας τόσο τον εαυτό σου όσο και το κόμμα σου. Ναι, είναι συνεπής ο Σαρκοζί. Αλλά τι να την κάνουμε τη συνέπειά του, όταν ξέρουμε ότι ο νυν πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είναι ο πρώην υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας, ο οποίος αντί να προσπαθήσει να κατανοήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους μετανάστες πρώτης, δεύτερης ή τρίτης γενιάς των προαστίων του Παρισιού και των άλλων γαλλικών πόλεων χρησιμοποίησε τη μέθοδο του μαστίγιου, δηλαδή της βίας και της καταστολής για να καταπνίξει την εξέγερσή τους. Απορρόφησε, χάρη στην πολιτική της πυγμής, τους ψηφοφόρους του άλλοτε ισχυρού ακροδεξιού ηγέτη Ζαν Μαρί Λεπέν[i] που θεωρούσε «λεπτομέρεια της ιστορίας» το ναζιστικό ολοκαύτωμα των εκατομμυρίων Εβραίων, Τσιγγάνων, Σλάβων, Κομμουνιστών και Ομοφυλόφιλων. Η ψήφος «δεν έχει οσμή» για τον Σαρκοζί που εκτιμάς. Ήταν ο υπουργός Εσωτερικών που διέταξε τη βίαιη εκκένωση του Πανεπιστημίου της Σορβόννης το οποίο είχε καταληφθεί ως μέρος του αγώνα κατά του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης που έσπρωξε εκατομμύρια νέους/νέες να διαδηλώνουν στους δρόμους της Γαλλίας. Θα μου πεις πως έβαλε πρώην σοσιαλιστές και μία μετανάστρια, την Ρασιντά Ντατί, σε στυλ Κοντολίζα Ράις, στην κυβέρνησή του. Σύμφωνοι, αλλά σκέψου ότι διάβασε και αφομοίωσε το μάθημα του μεγάλου Γάλλου πολιτικού επιστήμονα Μωρίς Ντυβερζέ και έμαθε ότι η Πολιτική είναι διπρόσωπη σαν τον Ιανό, καθώς εκτός από την καταστολή της διαμαρτυρίας (μαστίγιο) υπάρχει και η πολιτική της ενσωμάτωσης (καρότο).[ii] Ο αγαπημένος σου πολιτικός, εκτός των άλλων, υπόσχεται να καταργήσει μια για πάντα εργατικές κατακτήσεις, όπως το 35ωρο (όσο χάλια και αν εφαρμόστηκε), να ενσωματώσει σε ένα κορπορατιστικού τύπου κρατικό πλαίσιο το ήδη διασπασμένο και αδύναμο (παρά τις εξάρσεις) εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να εξαφανίσει τα «καθάρματα» των μουσουλμανικών προαστίων με τις μάνικες (karcher) και άλλα τέτοια. Στην εξωτερική πολιτική παίζει το χαρτί του Μπους, αγνοεί την Ευρώπη και συμφωνεί περισσότερο με το υπερσυντηρητικό βαυαρικό κόμμα CSU αντί με τη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση της Γερμανίας. Επιμένεις, λοιπόν;

Όσον αφορά το άλλο ίνδαλμά σου, το Γ. Σουφλιά, μάλλον δεν έχει ακούσει τίποτε για τον Αχελώο ποταμό, η εκτροπή του οποίου εδώ και 20 χρόνια αποτελεί το σύμβολο της ακραίας αντιπεριβαλλοντικής πολιτικής εν ονόματι της «ανάπτυξης», που λεηλατεί τους φυσικούς πόρους και το περιβάλλον εξαντλώντας τις δυνατότητες επιβίωσής του.[iii] Δεν έχεις ακούσει για τις 4 αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας τις οποίες προσπάθησε να τις ξεπεράσει ο Σουφλιάς με τις τροπολογίες στο νόμο για το Κτηματολόγιο, ώστε ο νόμος της βουλής να θωρακίζει την πολιτική αυτή έναντι του ελέγχου της νομιμότητάς της από τα δικαστήρια. Πολύ συνεπής είναι ο υπουργός, δεν αντιλέγω. Ίσα-ίσα που το ΚΚΕ ψήφισε τις τροπολογίες παρά κι ενάντια στις διαμαρτυρίες επιστημονικών συλλόγων, πολιτικών κομμάτων και οικολογικών οργανώσεων. Ολόκληρο κίνημα ξεσηκώθηκε. Δεν το είδες;

Λες, παρακάτω, ότι δεν πιστεύεις πως οι εκλογές θα αλλάξουν τίποτα αλλά προτρέπεις τους φίλους και τις φίλες σου -που έχουν σιχαθεί, προφανώς, την κατεστημένη πολιτική που τους καταστρέφει τις προοπτικές και τους διαλύει τα όνειρα, «να ψηφίσουν, ό,τι κι αν ψηφίσουν»- γιατί με «τη συμμετοχή ίσως κάτι αλλάξει». Αποφάσισε. Ποιο από τα δύο ισχύει; Ύστερα, να ψηφίσουν ό,τι νάναι; Δηλαδή και ΝΔ και ΛΑΟΣ, ας πούμε; Δεν μας τα λες καλά, σύντροφέ μου.

Το πιο … καταπληκτικό για έναν κομμουνιστή το άφησες για το τέλος, όπου λες για τον Αλέκο Αλαβάνο: «Μαχητικός αλλά αναξιόπιστος. Προσέβαλε το θεσμό του πρωθυπουργού αποκαλώντας τον Καραμανλή ‘νονό’». Δε λέω, κι εγώ διαφώνησα με τη φρασεολογία του Αλαβάνου αλλά γιατί υπήρχε κίνδυνος να αλλάξει η προεκλογική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ και να αρχίσει ένας δύσκολος δρόμος προς ένα νέο «βρώμικο ’89» την ώρα που το διακύβευμα των εκλογών είναι το αν θα συνεχιστεί η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ή όχι και με ποιους όρους θα αναπτυχθεί ακόμη περαιτέρω το κίνημα εναντίον της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Εσύ φοβήθηκες μήπως θιχτεί ένας θεσμός που, ειδικά στην Ελλάδα, έχει αρκετά ξεφτιλιστεί από τους ίδιους τους «υπηρετούντες» το θεσμό, δηλαδή τους πρωθυπουργούς. Για θυμήσου ή ρώτα για να μάθεις ποιοι είναι εκείνοι που χρησιμοποίησαν τις πρωθυπουργικές εξουσίες για να καθηλώσουν μια ολόκληρη κοινωνία, ποιοι προκηρύσσουν εκλογές όποτε νομίζουν ότι τους συμφέρει; Α, ναι. Λες για τον Κώστα Καραμανλή ότι είναι «ρήτορας, έξυπνος και τεμπέλης». Αυτό και αν είναι πολιτική εκτίμηση και…ιδεολογική αντιπαράθεση με τον ταξικό εχθρό.[iv] Φαντάσου να μην ήταν τεμπέλης ο Καραμανλής. Σκέψου πότε θα είχαν έρθει «τα χειρότερα» που προαναγγέλλει η προεκλογική αφίσα του κόμματός σου.

Σταματάω εδώ, σύντροφέ μου. Πάντως, ξανασκέψου τα, αν θες. Γιατί αν δε σκεφτείς εσύ, ποιος άλλος περιμένεις να το κάνει για σένα;

Με συντροφικούς χαιρετισμούς.

Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr/

[i] Για τον Λεπέν και την άκρα (ριζοσπαστική) δεξιά, βλ. Norris P. (2005) Radical Right: Voters and Parties in the Electoral Market. Cambridge: Cambridge University Press.
[ii] Ντυβερζέ Μ. (1985) Εισαγωγή στην Πολιτική. Αθήνα: Εκδ. Παπαζήση.
[iii] Βλ. aheloos.blogspot.com/
[iv] Διάβασε λίγο το κλασικό έργο του Lafarge P. (1880/2004) Το δικαίωμα στην τεμπελιά. Αθήνα: Εκδ. Ροές.