Προηγούμενο https://tsakthan.blogspot.com/2019/01/3_24.html
Μια απεργία δεν χρειάζεται να είναι
μεγάλη σε διάρκεια για να είναι αποτελεσματική.
Η απεργία μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα μέσα σε λίγα λεπτά όταν
όλοι σταματούν να δουλεύουν και προβούν σε "μαζικές διαμαρτυρίες"
φεύγοντας από την εργασία για να πάνε στο γραφείο του αφεντικού για να
συζητήσουν κάποιο σημαντικό θέμα Αυτό μπορεί να έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση
με μια συμβατική απεργία. Οι βιομηχανικοί εργάτες του Ντιτρόιτ χρησιμοποίησαν αυτή
την μορφή απεργίας με επιτυχία στη Hudson Motor Car Company μεταξύ 1932 και
1934.
Ένα άλλο είδος είναι η κατάληψη (sit-down
strike) του χώρου εργασίας και η παρεμπόδιση της χρήσης απεργοσπαστών και
συναλλαγών με το κοινό – που είναι ιδιαίτερα σημαντική σε επιχειρήσεις παροχής
υπηρεσιών. Άλλα είδη είναι οι απεργίες αλληλεγγύης ή συμπάθειας οι οποίες είναι
συχνά επιτυχημένες. Σε μια απεργία αλληλεγγύης, άλλα συνδικάτα στον ίδιο κλάδο
ή που απασχολούνται στην ίδια εταιρεία θα απεργήσουν ταυτόχρονα, ασκώντας ακόμα
μεγαλύτερη πίεση στον εργοδότη για να επιλύσει τα αιτήματα της την αρχικής
απεργίας. Για παράδειγμα, η αποτυχία της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας
στις ΗΠΑ το 1981οφειλόταν εν μέρει στην αποτυχία του συνδικάτου να προκαλέσει
απεργίες συμπάθειας. Οι πιλότοι, οι χειριστές αποσκευών και τα συνδικάτα
αεροσυνοδών δεν συμμετείχαν σε απεργίες αλληλεγγύης.[1]
ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ
Ενδιαφέρουσα είναι η «άγρια απεργία». Είναι η
διακοπή της εργασίας από τους εργαζόμενους χωρίς τη συναίνεση των συνδικάτων
τους. Αυτές οι απεργίες δεν είναι αναγκαστικά παράνομες, αλλά συχνά παραβιάζουν
όρους συλλογικής σύμβασης. Λέγονται
άγριες (wildcat stikes) βασίζεται στα στερεότυπα χαρακτηριστικά που
αποδίδονται στην αγριόγατα, δηλαδη είναι απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη. Η
νομιμότητα των απεργιών per se αμφισβητούταν
πάντοτε από τους εργοδότες και το κράτος, επειδή οι απεργίες αποτελούν
απειλή για την εξουσία και τα συμφέροντά τους. Για αυτούς, οι διακοπές που πραγματοποιούνται
χωρίς προειδοποίηση είναι συχνά οι πιο επιζήμιες, επειδή το στοιχείο της
έκπληξης και της μη προετοιμασίας είναι δύο από τα βασικά εργαλεία στο
οπλοστάσιο των εργαζομένων για την αύξηση της διαπραγματευτικής δύναμης. Οι
άγριες απεργίες δεν παρέχουν στους εργοδότες καμία ευκαιρία να λάβουν
προληπτικά μέτρα, να απειλήσουν τους εργαζόμενους με περικοπή αμοιβών, να τη
δράση, απειλώντας τα εισοδήματα των εργαζομένων, ή να τους πείσουν ότι οι
διαφωνίες τους πρέπει να αντιμετωπιστούν με διαπραγματεύσεις, μεσολάβηση ή
διαιτησία. Επιπλέον, αυτές οι απεργίες αφήνουν ελάχιστο περιθώριο για να
προσληφθούν ή να μεταφερθούν αποθέματα παραγομένων αγαθών ή εξαρτημάτων από
αλλού. Οι άγριες απεργίες είναι ιδιαίτερα
χρήσιμες για τους εργαζόμενους σε πολλές περιπτώσεις. Χρησιμοποιούνται όταν ο αντίκτυπος της
απεργίας έχει άμεση και δυσανάλογη σχέση με τον αριθμό των εργαζομένων που
συμμετέχουν, όπως για παράδειγμα στις μεταφορές (αεροπορικές, σιδηροδρομικές,
οδικές, θαλάσσιες). Η άμεση επίδραση της άγριας απεργίας ενισχύεται επειδή η
παράδοση μιας υπηρεσίας ή ενός προϊόντος είτε είναι ευαίσθητη στο χρόνο είτε
δεν έχει υποκατάστατο. Συχνά οι εμπορικές συμβάσεις ορίζουν συγκεκριμένες ώρες
για την παροχή υπηρεσιών ή την παράδοση των έργων και η μη τήρησή τους οδηγεί
σε οικονομικές κυρώσεις. Αυτό δημιουργεί μια δυνητική δύναμη διαπραγμάτευσης.
Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε ένα
σύστημα μεταποίησης και παραγωγής αγαθών
που βασίζεται στην πρόληψη της οικονομικής σπατάλης με την παραγωγή μόνο
της ποσότητας αγαθών που απαιτείται σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και όχι
στην παραγωγή και αποθήκευση περισσότερων αγαθών από ό, τι απαιτείται. Στο
πλαίσιο συστημάτων παραγωγής
just-in-time δεν υπάρχουν προμήθειες για να αντικατασταθούν κατά τη διαρκεια
της απεργίας. Στα συστήματα αυτά δεν είναι μόνο ο άμεσος εργοδότης που είναι
υπό πίεση, αλλά και ο αγοραστής των εξαρτημάτων, όπως στην
αυτοκινητοβιομηχανία.
Οι άγριες απεργίες χρησιμοποιούνται
επίσης συχνά για μια γρήγορη και ισχυρή επίδειξη των συναισθημάτων των
εργαζομένων σε ένα ζήτημα. Αποτελούν μια ισχυρή μορφή πίεσης με στόχο τις
διαπραγματεύσεις μεταξύ εργοδοτών και συνδικάτων.
Οι άγριες απεργίες προκαλούν
προβλήματα στα συνδικάτα. Πρώτον, τα συνδικάτα έχουν βιβλία και καταστατικά με
βάση τα οποία πρέπει να περάσουν προτάσεις για απεργίες για να αποκτήσουν
εξουσιοδότηση και νομιμότητα. Οι άγριες απεργίες αποφεύγουν αυτή τη διαδικασία
και αμφισβητούν την εξουσία της επίσημης συνδικαλιστικής οργάνωσης ή και του γενικού γραμματέα ή του προέδρου της.
Παρ 'όλα αυτά συμβαίνει ότι, υπό πίεση των απεργών, τα συνδικάτα μπορούν να
δώσουν αναδρομικά την έγκριση σε
άγριες απεργίες. Δεύτερον, όταν οι
εργοδότες παραχωρούν στα συνδικάτα τα δικαιώματα ενημέρωσης, διαβούλευσης, εκπροσώπησης
και διαπραγμάτευσης, θέτουν ως όρο ότι θα αντιμετωπίσουν έναν ενιαίο και
υπεύθυνο εταίρο διαπραγμάτευσης που εκπροσωπείται από συνδικαλιστές πλήρους
απασχόλησης. Όταν τα μέλη του συνδικάτου οργανώνουν άγρια απεργία καταργούν τους
προβλεπόμενους όρους διαπραγμάτευσης, τη συνδιαλλαγή, τη διαμεσολάβηση και,
ενδεχομένως, τη διαιτησία για την επίλυση των παραπόνων. Σε αυτή την περίπτωση,
τα συνδικάτα συχνά αναγκάζονται να καταδικάσουν τις πράξεις των μελών τους,
διότι οι ενέργειες αυτές θεωρούνται ότι έχουν υπονομεύσει τη νομιμότητα της
σχέσης διαπραγμάτευσης με τον εργοδότη.
Μία από τις πιο πρώτες άγριες απεργίες
ήταν αυτή της Pullman που ήταν μια εθνική απεργία εργαζομένων των σιδηροδρόμων
στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία διήρκεσε από τις 11 Μαΐου έως τις 20 Ιουλίου
1894 και αποτέλεσε σημείο καμπής για το εργατικό δίκαιο των ΗΠΑ. Η απεργία
έγινε από την Αμερικανική Ένωση Σιδηροδρόμων (ARU) εναντίον της Pullman
Company, των κύριων εταιριών σιδηροδρόμων, και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των
Ηνωμένων Πολιτειών υπό τον Πρόεδρο Grover Cleveland. Η απεργία και το μποϊκοτάζ
έκλεισαν μεγάλο μέρος της κυκλοφορίας εμπορευμάτων και επιβατών δυτικά του
Ντιτρόιτ. Η σύγκρουση ξεκίνησε στο Σικάγο την 11η Μαΐου, όταν σχεδόν 4.000 εργάτες της
Pullman Company ξεκίνησαν μια άγρια απεργία σε απάντηση στις πρόσφατες μειώσεις
των μισθών.
Όμως, έξι χρόνια νωρίτερα στην Αγγλία
η άγρια απεργία έγινε γυναίκεια υπόθεση.
Τον Ιούλιο του 1888, δεκατέσσερις γυναίκες και κορίτσια δούλευαν στη βιομηχανία
σπίρτων Bryant and
May απέργησαν
στο εργοστάσιο του East End χωρίς
καθοδήγηση από τις σοσιαλίστριες της εποχής. Οι συνθήκες εργασίας ήταν τραγικές
δεκατέσσερις ώρες εργασίας την ημέρα, κακές αμοιβές, υπερβολικά πρόστιμα και
σοβαρές επιπλοκές στην υγεία από την εργασία με αλλοτρόπια λευκού φωσφόρου. Η
απεργία πυροδοτήθηκε από την απόλυση μίας εργάτριας τους εργαζόμενους. Αυτή η
απεργία επέδρασσε έντονα στην απεργία στα λιμάνια της επόμενης χρονιάς.[2]
Το 1965, οι Καναδοί ταχυδρομικοί
εργάτες κατέβηκαν σε άγρια απεργία για δύο εβδομάδες και κέρδισαν το δικαίωμα
συλλογικών διαπραγματεύσεων για όλους τους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα. Ως
αποτέλεσμα η ηγετική ομάδα κέρδισε σε κύρος και κατάφερε να σχηματίσουν την
Καναδική Ένωση Ταχυδρομικών Εργαζομένων.
Την
8 Μαίου 1968 ξέσπασε άγρια απεργία στην αυτοκινητοβιομηχανία Chrysler
στο Detroit στην σημαντικο ρόλο έπαιξε η οργάνωση
Dodge Revolutionary
Union Movement
(DRUM).
[1] McCartin Joseph (2011) “The
Strike That Busted Unions”, New York
Times, 3/8/2011
https:/www.nytimes.com/2011/08/03/opinion/reagan-vs-patco-the-strike-that-busted-unions.html Επίσης
βλ. McCartin Joseph (2011) Collision Course: Ronald Reagan, the Air
Traffic Controllers, and the Strike that Changed America, New York: Oxford
University Press.
[2] Raw Louise (2009) Striking
a Light: The Bryant and May Matchwomen and Their Place in Labour History, London: Bloomsbury,
Συνεχίζεται...
Θανάσης Τσακίρης
No comments:
Post a Comment