Tsakthan Daily, 19 November 2009 -- Συνδικαλιστική δημοκρατία 2

Tsakthan Daily, 19 November 2009
Συνδικαλιστική δημοκρατία 2

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των προηγούμενων θεωρήσεων για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και αυτών στις οποίες θα αναφερθούμε είναι η γραμμή «ατομικό-συλλογικό».

Στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης της συνδικαλιστικής δημοκρατίας από τη σκοπιά του «συλλογικού», ο P. Fairbrother θεωρεί ότι πρέπει πάντοτε να λαμβάνεται υπόψη ο δομικός ρόλος των συνδικάτων στο πλαίσιο της «ταξικής πάλης». Η συμμετοχή και η εμπλοκή των μελών σε όλες τις πλευρές της ζωής και δράσης των συνδικάτων καθώς και η κάθετη και οριζόντια ενεργή επικοινωνία μεταξύ αξιωματούχων και μελών είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες προώθησης της συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Πρόκειται για μια διαδικασία μάθησης και κατανόησης των δημοκρατικών διαδικασιών, κάτι που άλλωστε είναι χαρακτηριστικό για τις περισσότερες ομάδες πίεσης και κινηματικούς φορείς της «κοινωνίας των πολιτών».
Κατά τον R. Hyman, στο μέτρο που, πράγματι, υπάρχει συνδικαλιστική δημοκρατία, αυτή θα πρέπει να προωθεί την ενεργό συμμετοχή των απλών μελών του συνδικάτου. Οι εκλογές για την ανάδειξη αιρετών οργάνων του συνδικάτου θα πρέπει να γίνονται συχνά ώστε να δίνεται δυνατότητα στα απλά μέλη να ελέγχουν τους εκλεγμένους αξιωματούχους, να προλαβαίνουν την ανάπτυξη συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να αποτρέπουν τις καταχρήσεις εξουσίας εκ μέρους των εκλεγμένων και διορισμένων αξιωματούχων. Από την άλλη μεριά όμως ο Hyman επισημαίνει ότι τα συνδικάτα δεν λειτουργούν σε κοινωνικο-πολιτικό κενό. Περιβάλλονται και πιέζονται από τη μόνιμη δύναμη ισχυρών εξωτερικών θεσμών που υπαγορεύουν το πλαίσιο νομιμότητας των ενεργειών και δραστηριοτήτων των συνδικάτων. Άρα, συμπεραίνει ο Hyman, η συνδικαλιστική δημοκρατία παραμένει ακόμη στη φάση του οράματος και δεν είναι η καθημερινή πραγματικότητα για τα συνδικάτα.
Μια παρόμοια συγκροτημένη θέση για τη συνδικαλιστική δημοκρατία διατύπωσε o J. Hughes. Η συνδικαλιστική δημοκρατία μπορεί να επιτευχθεί όταν πληρούνται τρεις προϋποθέσεις. Πρώτον, η ενεργός συμμετοχή των μελών στη ζωή του συνδικάτου και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων συμβάλλει στην άσκηση ελέγχου των συνθηκών εργασίας. Είτε άμεσα είτε έμμεσα δι’ εκπροσώπων, η άσκηση της συνδικαλιστικής δημοκρατίας σημαίνει ενίσχυση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης έναντι του εργοδότη και προστασία των συμφερόντων των μελών. Οι διαφορετικές μορφές διακυβέρνησης των συνδικάτων και η ύπαρξη διαφορετικών εκλογικών συστημάτων επηρεάζουν το επίπεδο συμμετοχής των μελών στα συνδικάτα. Δεύτερον, η ύπαρξη συνδικαλιστικών εκπροσώπων στους χώρους εργασίας, είτε πρόκειται για τα Διοικητικά Συμβούλια σωματείων είτε για επιτροπές εκπροσώπησης με ανακλητότητα των μελών τους από το σώμα που τις εκλέγει κάθε φορά, που διαπραγματεύονται για λογαριασμό του προσωπικού με τον εργοδότη. Τέλος, είναι σημαντικότατος όρος για την ύπαρξη συνδικαλιστικής δημοκρατίας, η διενέργεια τακτικών εκλογών ανάδειξης ηγεσιών με ανταγωνιζόμενα ψηφοδέλτια και πλήρη ελευθερία λόγου για όλα τα μέλη σε όλα τα επίπεδα.
Σύμφωνα με τον R. Undy και τους συνεργάτες του, η διαδικασία λήψης των αποφάσεων στα συνδικάτα περνάει μέσα από κάθετους και οριζόντιους διαύλους επικοινωνίας. Στον κάθετο δίαυλο λαμβάνονται οι αποφάσεις και στον οριζόντιο διεξάγεται η διαδικασία διαλόγου και διαπραγμάτευσης μεταξύ των μελών του συνδικάτου. Ο βαθμός ανάπτυξης της συνδικαλιστικής δημοκρατίας εξαρτάται από την έκταση ελέγχου των αξιωματούχων και την συγκεντροποίηση μέσα στους διαύλους αυτούς.
Στην ίδια κατεύθυνση, ο W.Howard επικεντρώνει τους φακούς του στη συμμετοχή των μελών στη συνδικαλιστική δράση και στις διαδικασίες και τη ζωή του συνδικάτου ως δείκτη συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Ένα σοβαρό πρόβλημα που εντοπίζει ο Howard στην προσπάθεια εμπέδωσης θεσμών συμμετοχικής συνδικαλιστικής δημοκρατίας είναι η απάθεια πολλών μελών που δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στην κατάχρηση της εξουσίας εκ μέρους αξιωματούχων των συνδικάτων και συνδικαλιστικών παρατάξεων. Για την αποφυγή τέτοιων καταστάσεων ο Howard επιφορτίζει τους συνδικαλιστές με το καθήκον της καθιέρωσης θεσμών, κανόνων και διαδικασιών που να προστατεύουν την πλειοψηφία των μελών από τις ανεξέλεγκτες μειοψηφίες.

Η κριτική της Α. Glenane και των συνεργατριών της τονίζει ότι τόσο οι οπαδοί της φιλελεύθερης όσο και οι οπαδοί της συμμετοχικής συνδικαλιστικής δημοκρατίας αγνοούν τις απόψεις και τις αντιλήψεις των μελών των συνδικάτων όσον αφορά τις μορφές συνδικαλιστικής δημοκρατίας που επιλέγουν. Αντιθέτως, αντλούν θεωρητικά επιχειρήματα κυρίως από το χώρο της πολιτικής επιστήμης και της κοινωνιολογίας με τυπικό τρόπο. Για να υπερβούν τα προβλήματα αυτά οι ερευνήτριες της ομάδας κατέβαλαν προσπάθεια να αναζητήσουν, να καταγράψουν και να αναλύσουν τις γνώμες των εργατών / τριών μελών ενός βιομηχανικού συνδικάτου της Αυστραλίας. Χρησιμοποιώντας ερευνητικά εργαλεία τόσο ποιοτικής όσο και ποσοτικής ανάλυσης κατάφεραν να συμπεράνουν, χωρίς όμως να γενικεύουν, ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, και με όλους τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν από το χαρακτήρα της έρευνας , επικρατούσε η λογική της φιλελεύθερης αντίληψης για τη συνδικαλιστική δημοκρατίας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα στοιχεία της συμμετοχικής αντίληψης αφήνονται στο περιθώριο, καθόσον από τις απαντήσεις έβγαινε το συμπέρασμα ότι τα μέλη του συνδικάτου επιθυμούσαν την ενίσχυση των διαύλων οριζόντιας επικοινωνίας.
Μια πολλαπλών αποδεκτών έρευνα αναλόγου περιεχομένου με αυτή της ομάδας Glenane et al αλλά με πανεθνικής εμβέλειας φιλοδοξίες διεξήχθη στις Η.Π.Α. από την ερευνητική ομάδα των R. Freeman και J. Rogers. Η έρευνα αυτή έπρεπε πρώτα απ’ όλα να αναμετρηθεί με τη δύναμη των «επιχειρημάτων» που προέβαλλαν οι αντίπαλοί της: «Γιατί να ασχοληθούμε με το τι επιθυμούν οι εργάτες στο χώρο εργασίας όταν οι θέσεις εργασίας αορίστου διαρκείας (πλήρους απασχόλησης) ανήκουν στο παρελθόν;», «Γιατί να ασχοληθούμε με το πότε είναι δυσαρεστημένοι οι εργάτες όταν ο χώρος εργασίας τους μπορεί πάντοτε να είναι κάποιος άλλος;», «Γιατί να ασχοληθούμε αφού η συνολική απασχόληση και τα εισοδήματα αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς;» και «Γιατί να ασχοληθούμε με το τι θέλουν οι απλοί εργάτες, όταν οι διοικήσεις των επιχειρήσεων και οι ειδικοί των συνδικάτων γνωρίζουν καλύτερα πώς να σχεδιάζουν συστήματα διακυβέρνησης του χώρου εργασίας και να νομοθετούν;». Στα ερωτήματα αυτά αποτυπώνονται με σαφή τρόπο τόσο τα προβλήματα που προκύπτουν από την ύπαρξη του εξωτερικού περιβάλλοντος των συνδικάτων, δηλαδή το πολιτικό-οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, όσο και τα προβλήματα που προαναφέραμε εξετάζοντας τις κυριότερες απόψεις περί συνδικαλιστικής δημοκρατίας, ειδικά αυτών της φιλελεύθερης αντίληψης.
Είναι σαφές ότι η ολοένα και πιο ραγδαία μεταβαλλόμενη κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα και η αναδιάρθρωση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων επιβάλλουν την ανασυγκρότηση, ανασύνταξη και αντεπίθεση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Είναι, επίσης, σαφές ότι χρειάζεται ταυτόχρονα ο εκδημοκρατισμός της οργάνωσής τους και το άνοιγμα των συνδικάτων στα νέα κοινωνικά στρώματα που αναπτύσσονται στο πλαίσιο της νέας καπιταλιστικής οικονομίας (νέοι, γυναίκες, μετανάστες, πρόσφυγες, εργαζόμενοι με πρόσκαιρη και μερική απασχόληση, τηλεργαζόμενοι κ.α.) και απαιτούν την συνδικαλιστική ένταξή τους. Η εισαγωγή της νέας τεχνολογίας στο χώρο της οικονομίας και των επιχειρήσεων δεν έχει αποκλειστικά αρνητικές συνέπειες (απολύσεις και αποειδίκευση) καθώς παρέχει τις αυξημένες δυνατότητες οριζόντιας επικοινωνίας και διασύνδεσης των εργαζομένων μέσω των ψηφιακών δικτύων και με τις κατάλληλες προϋποθέσεις μπορεί να συμβάλει στην ενεργοποίηση των μελών των συνδικάτων, τη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και τον έλεγχο της υλοποίησής τους από τις εκλεγμένες ηγεσίες τους. Οι δυνατότητες κατοχύρωσης της συνδικαλιστικής δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης των συνδικάτων είναι σήμερα μεγαλύτερες από ό,τι στο παρελθόν και η αποτελεσματικότητα και η δημοκρατία μπορούν πλέον να συνυπάρχουν.

Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

Να 'ναι γλυκό το βόλι
Γιώργος Νταλάρας
Μουσική/Στίχοι: Μπαγιαντέρας
Δίσκος: "Τα ρεμπέτικα της Κατοχής"

Φόρεσε αντάρτη τ' άρματα
ζώσε και το σπαθί σου
και σύρε για τον πόλεμο
κι η λευτεριά μαζί σου

Σύρε και θέλω νικητής
παιδί μου να γυρίσεις
Για τη γλυκιά τη λευτεριά
το αίμα σου να χύσεις

Πολέμησε αντάρτη μου
πως πολεμάνε όλοι
και με τον Άρη αρχηγό
να 'ναι γλυκό το βόλι

ΑΠΟΨΕ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ «ΤΡΙΑΝΟΝ»Η ζωή στους βράχους


Η δεύτερη ταινία με τίτλο «η ζωή στους βράχους» είναι μεν αυτοτελής, αλλά οπωσδήποτε είναι συνέχεια της πρώτης Πουλια στο βάλτο.
Αναφέρεται στον Εμφύλιο – οι γυναίκες πάνε στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό - αλλά και στις εξορίες.
Όταν άρχισε το κυνηγητό, μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, άλλες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό και άλλες συνελήφτηκαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές. Για όσες από αυτές που συνέλαβαν δε μπόρεσαν τα στρατοδικεία να στοιχειοθετήσου κατηγορία (σε ισόβια ή εκτέλεση) τις έστειλαν εξορία: Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος.
Στην ταινία, τριαντατρείς Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Άλλες από αυτές τις Γυναίκες για να διασωθούν πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία.
Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία
Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους για να φωτίσει πληρέστερα το
παρελθόν, και τις δυναμικές της ιστορίας που δε μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν.
Στην ταινία ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες.

Σκιαγράφηση της ταινίας
Η ταινία αποτελείται από δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος οι Γυναίκες μιλάνε για το Δημοκρατικό Στρατό:
Γιατί πήγαν στο βουνό.
Τις συνθήκες διαβίωσης.
Πολέμησαν στην πρώτη γραμμή δίπλα στους άνδρες.
Δεν το μετάνιωσαν.
Επαναλαμβάνω δυο-τρία λόγια που ακούγονται μέσα στην ταινία:
- Ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν ένας άθλος.
- Το 30% του Δ.Σ. ήταν γυναίκες.
- Σάμπως είχαμε και παπούτσια; Δύσκολα, πολύ δύσκολα.
- Μίλησα για την παληκαριά τους. Τι πώς την είχαν; Στον ΕΛΑΣ πώς την είχαμε;

Το δεύτερο μέρος αναφέρεται στις Γυναίκες που έστειλαν στην εξορία:
Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος
Στη Χίο και το Τρίκερι:
Συνθήκες σκληρής διαβίωσης.
Στέλνουν τα παιδιά σε στρατόπεδα αναμόρφωσης για να μη γίνουν «Βούλγαροι».
Στη Μακρόνησο:
Ψυχολογικά μαρτύρια.
Μέσο εκβιασμού τα παιδιά για να υπογράψουν δήλωση.
Ξύλο άγριο.
Επαναλαμβάνω δυο-τρία λόγια που ακούγονται μέσα στην ταινία:
- Τίποτα δεν καταλαβαίναμε γιατί όλα αυτά τα γράφαμε στα παλιά μας παπούτσια.
- Έπρεπε να το αντέξουμε γιατί εμείς είχαμε το δίκιο.

Στοιχεία της ταινίας:
Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαϊδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας - Αφροδίτη Νικολαϊδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου

Έτος παραγωγής 2009
Digital Beta. Έγχρωμη. Διάρκεια 98 min.

Η ταινία δεν έχει χρηματοδοτηθεί από κανένα φορέα και η υλοποίησή της οφείλεται στους τρεις συνεργάτες μου.

ΤΑ ΝΕΑ
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4546804&ct=1
[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Στα δίχτυα του Δικτύου
Ο Εμφύλιος και οι «μύθοι της Δεξιάς»
Του Βασίλη Κρεμμυδά
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Όλα εξηγούνται με τη φαντασία- φαντασία και φαντασίωση, δύο λέξεις που ερίζουν ποια θα παράγει την άλλη-, όλα πηγάζουν από κει· χωρίς αποδείξεις, χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς πηγές, όταν πρόκειται για το παρελθόν. Για τη γνωστή τάση μιλώ, αυτών που υπηρετούν φαντασιακές πλατείες, διακυβεύματα και αναστοχασμούς· τά ΄χουμε πει και άλλες φορές. Είχαμε και επέτειο γενεθλίων πρόσφατα: συμπληρώθηκαν, λέει, δέκα χρόνια από τότε που οργανώθηκε το Δίκτυο για τη Μελέτη των Εμφυλίων Πολέμων. Ωραία, να τα εκατοστίσει. Μόνο που πρέπει να υπενθυμίσω ότι ο ελληνικός Εμφύλιος είναι ιστορία και όπως είναι γνωστό, για να μελετήσουμε κάτι που συνέβη στο παρελθόν, χρειάζονται συγκεκριμένα και ορισμένα εργαλεία.
Τα εργαλεία είναι και αναλυτικά και εννοιολογικά· χρειάζεται όμως και κάτι άλλο, μια ικανότητα· μπορούμε να την πούμε «οδυνηρή» ικανότητα, επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολη επιχείρηση. Ο λόγος είναι για την ικανότητα να μπορείς να βρεθείς, να βρεθεί η σκέψη σου στην εποχή του γεγονότος. Αυτήν την ικανότητα πιθανότητες να την διαθέτει έχει μόνον ο ιστορικός· με τις σπουδές του, με την πείρα του, με τη γνώση του. Ο Εμφύλιος, όπως και όποιο άλλο σημαντικό γεγονός της ελληνικής ιστορίας, δεν έγινε χθες, έγινε πριν από εξήντα χρόνια και περισσότερο.
Θέλω να πω, αν δε μπορούμε να γνωρίζουμε και να ερμηνεύουμε τις συνολικές εκφράσεις της εποχής του γεγονότος, από τους πολιτικούς συσχετισμούς, τις συγκεκριμένες πολιτικές σε όλα τα επίπεδα μέχρι την καθημερινότητα των ανθρώπων και από τις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες ατόμων, κοινωνικών κατηγοριών και συνόλων μέχρι τον ρόλο των μύθων και της προπαγάνδας στη διαμόρφωση των ιδεολογιών, τότε δεν πρέπει να ασκούμε το επάγγελμα του ιστορικού.
Η μελέτη του παρελθόντος δεν είναι το κύριο επάγγελμα ούτε του ανθρωπολόγου, ούτε του κοινωνιολόγου, ούτε του πολιτικού επιστήμονα· αυτές οι επιστήμες ασφαλώς έχουν να συμβάλουν- για την ιστοριογραφία όμως η συμβολή τους είναι βοηθητική. Χρειαζόμαστε ίσως ένα παράδειγμα. Ο γνωστός μας Ιωάννης Κωλέτης ήταν πολιτικός· αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι αρμοδιότητα του πολιτικού επιστήμονα να τον μελετήσει· το κοινωνικό υποκείμενο Ιωάννης Κωλέτης που έζησε και έδρασε 150 χρόνια πριν είναι αρμοδιότητα του ιστορικού να το μελετήσει· ο πολιτικός επιστήμονας θα μελετήσει τις πολιτικές του ιδέες και, ενδεχομένως, συμπεριφορές εν όψει της συγκρότησης ενός σχεδιάσματος της ιστορίας της πολιτικής σκέψης. Πρέπει, επιτέλους, να το καταλάβουμε, κάποιες επιστήμες δεν είναι για να ασχολούνται με το παρελθόν, με την Ιστορία. Πολύ χαρακτηριστικά, συνάδελφος και φίλη ανθρωπολόγος είχε πει σε επιστημονικό συνέδριο: «ο ανθρωπολόγος στην Ιστορία κοιτάζει προσεχτικά, δεν απλώνει το χέρι».
Ας επανέλθουμε τώρα στο «Δίκτυο», αυτήν την αναθεωρητική τάση, που απλώνει βαθιά το χέρι στην ιστοριογραφία, για να αναρωτηθούμε γιατί όλα αυτά και γιατί ειδικά ο Εμφύλιος, αφού διευκρινίσουμε ότι προς την κατεύθυνση αναθεώρησης των γνώσεών μας για το παρελθόν κινούνται και ιστορικοί και ότι η τάση δεν είναι μόνον ελληνική. Μιλούν λοιπόν για αναθεώρηση της ιστορικής γνώσης για τη δεκαετία του 1940. Σε πρόσφατο άρθρο- απολογισμό του τελευταίου συνεδρίου του Δικτύου, γραμμένο από πανεπιστημιακό, που μοιάζει να είναι το κυρίαρχο πρόσωπο, διαβάζουμε: «Καθώς οι μύθοι της Δεξιάς είχαν ήδη αποδομηθεί από το πρώτο κύμα της επιστημονικής έρευνας το 1970-1990, οι νέες έρευνες αναγκαστικά θα γκρέμιζαν τα είδωλα και μυθεύματα της Αριστεράς, που αν και όρθια ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα».
Πρέπει όμως να παρατηρήσω ότι οι «μύθοι της Δεξιάς είχαν αποδομηθεί» από ιστορικούς και άλλους επιστήμονες εκτός του Δικτύου, το οποίο άλλωστε δεν υπήρχε τότε και ότι όσα γνωρίζουμε για τον ρόλο της Αριστεράς στην Αντίσταση και στον Εμφύλιο είναι γνώσεις στέρεες που μας πρόσφεραν με τις έρευνές τους ιστορικοί πάλι, εκτός του Δικτύου· είναι γνώσεις επαρκείς και καλά τεκμηριωμένες και δεν επιδέχονται αναθεωρήσεις και «αναστοχασμούς»! Εκτός και αν ενοχλεί που αυτοί που βρήκαν και μας είπαν ότι το ΚΚΕ μπήκε στον Εμφύλιο διακηρύσσοντας ότι δεν πάει για να πάρει την εξουσία είναι αριστεροί.
Στο άρθρο αυτό λοιδορούνται «ορισμένοι πανεπιστημιακοί» που «βίωσαν το γκρέμισμα των ειδώλων (της Αριστεράς) ως υπαρξιακή απειλή»· λέγεται μάλιστα ότι αυτοί οι «ορισμένοι πανεπιστημιακοί», «όντας διαπαιδαγωγημένοι σε ένα κλειστό σύστημα και με ιδιαίτερα φτωχή αντίληψη της διεθνούς επιστημονικής πραγματικότητας... δεν κατόρθωσαν να αντιληφθούν πως η έρευνα ξεπερνά τα στενά όρια του ελληνικού πανεπιστημίου και τα ακόμη στενότερα των κομμάτων και έτσι δεν ελέγχεται πελατειακά, ούτε χειραγωγείται κομματικά»! Ας θαυμάσουμε τον νηφάλιο, που λένε, επιστημονικό λόγο!!
Άλλοτε, αλλού και από άλλο στέλεχος του Δικτύου έχει διατυπωθεί η αντίληψη- είναι, άραγε, πόρισμα επιστημονικής έρευνας;ότι η Ιστορία που γράφουμε και διαβάζουμε σήμερα δεν είναι αυτό που πράγματι συνέβη στο παρελθόν, αλλά αυτό που φαντάστηκε κάθε ιστορικός ότι συνέβη. Πράγματι, έτσι είναι· μόνο που αυτή την ιστορία, που τη φαντάζονται, τη γράφουν οι άνθρωποι του Δικτύου, όχι οι άλλοι.

Ο Βασίλης Κρεμμυδάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΑ
Η ολική επαναφορά ενός ιδεολογήματος και ο μεταμοντέρνος μύθος της αναθεώρησης στην ιστοριογραφία

Ο έρωτας ποτέ δεν πεθαίνει
Γράφει ο Δημήτρης Δανίκας

Μετά τον Γούντι Άλεν, καλύτερη επιλογή το «Welcome» του Γάλλου Φιλίπ Λιορέ. Το πρώτο, η Οδύσσεια ενός 17χρονου Κούρδου λαθρομετανάστη. Το δεύτερο, το Καλέ, η κόλαση των λαθρομεταναστών. Μπροστά της το λιμάνι της Πάτρας μοιάζει σαν σαλόνι και καθιστικό. Το τρίτο, ο Γάλλος γυμναστής της κολύμβησης με καρδιά ποιητή. Το τέταρτο, παντού υπάρχουν καλοί, κακοί και άσχημοι, επομένως Α Few good men. Από Ιράκ μέχρι Αμερική. Και το πέμπτο Love never dies. Γιατί ο μικρός Μπιλάλ βουτάει στα νερά. Να διασχίσει τη Μάγχη μέχρι την άλλη όχθη, την αγγλική. Εκεί που τον περιμένει η Μίνα. Έτοιμη, από τον Κούρδο πατέρα της, κάποιον άλλον να παντρευτεί!

«Εγώ», ομολογεί ο Γάλλος κολυμβητής στη γυναίκα του που τον έχει εγκαταλείψει, «ούτε τον δρόμο δεν θα διέσχιζα για να σε διεκδικήσω ξανά». Ο άγνωστος σ΄ εμένα Φιλίπ Λιορέ, καταφέρνει να αναθερμάνει το ρομάντζο και το μελόδραμα, ώστε να συγκινήσει τον κυνικό και ακούνητο αμφιβληστροειδή των σημερινών θεατών. Το διαμάντι από τα σκουπίδια θα βγει. Μια σεναριακή σύνθεση εξαιρετική. Από εδώ ο μικρός, αποφασισμένος Κούρδος (Φιράτ Αϊβερδί). Αυθεντικός σαμουράι και δρομέας μεγάλων αποστάσεων της ψυχής. Από εκεί ο Σιμόν (Βενσάν Λιντόν). Ο ρομαντικός γυμναστής. Και στη μέση η Μίνα. Από οικογένεια που νομίμως είναι εγκαταστημένη στην Αγγλία την ποθητή. Τρεις παράνομοι δηλαδή.

Ο Μπιλάλ γιατί παρανόμως διέσχισε, με τα πόδια, τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσει στη Γαλλία και από εκεί στο Λονδίνο. Ο Σιμόν γιατί «παρανόμως» εξακολουθεί ν΄ αγαπάει τη γυναίκα του αλλά και γιατί παρανόμως φιλοξενεί τον Μπιλάλ. Και η Μίνα γιατί δεν υπακούει στου πατέρα της την προσταγή. Με άλλα λόγια, είναι παρανομία η μετακίνηση πληθυσμών. Παρανομία και η αλληλεγγύη των λαών. Παρανομία ακόμα και η Αγάπη των φτωχών καρδιών. Οτιδήποτε σημαντικό συμβαίνει γύρω μας, στον κόσμο αυτό, περικλείεται σ΄ αυτήν την «κολυμβητική», λαθρομεταναστευτι- κή, πλατωνική ιστορία!

Κοντά σ΄ αυτά, τέσσερα «στοιχεία» αποκαλυπτικά. Εντελώς αληθινά. Το πρώτο, ο νόμος του Μέρφι Σαρκοζί. Τα τριτοκοσμικά ερείπια σε κατάσταση φρικτή. Και οι Γάλλοι του Καλαί σε τρομοκρατία αστυνομική. Ο Ψωμιάδης μπροστά τους, μοιάζει με κομμουνιστή. Το δεύτερο, ο εσωτερικός, γαλλικός, χαφιεδισμός. Όπως περίπου ο δωσιλογισμός. Περιθάλπεις Αλβανό; Να φωνάξω την Γκεστάπο στο λεπτό. Έτσι στη φυλακή ο Γάλλος γυμναστής. Αυτή η Γαλλία της Δημοκρατίας της δηθενικής. Το τρίτο, η Οδύσσεια των λαθρομεταναστών. Σκαρφαλώνουν στα φορτηγά. Στα κρυφά. Φοράνε πλαστικές σακούλες στα πρόσωπα μέχρι τον λαιμό. Για να μην εντοπίζουν τα αστυνομικά σκυλιά την αναπνοή των τριτοκοσμικών. Ασφυξία όπως στο Νταχάου το ναζιστικό. Το τέταρτο, η παράλληλη, αλλά ταυτόχρονα αντιθετική διαδρομή των αισθημάτων των δύο λαών. Ο κυνισμός της Γαλλίας. Ο ρομαντισμός των Κούρδων. Εξωτερικά, οι πρώτοι καθαροί και πολιτισμένοι. Εσωτερικά μολυσμένοι. Αυτό το γεγονός. Το συναντάμε και εν Ελλάδι αλλά το προσπερνάμε σαν τον τυφλό ποντικό.

Για να τελειώνω. Αν ο Φιλίπ Λιορέ ακολουθούσε μια πιο σκληρή, όπως του Κεν Λόουτς, σκηνοθεσία, θα είχε υπογράψει ένα αριστούργημα. Η ιστορία, οι χαρακτήρες, η δραματουργία και οι ερμηνείες σχεδόν στο ρετιρέ. Η σκηνοθεσία ολίγον χαλαρή, ακαδημαϊκή, αργή. Κι όμως. Αυτές οι παρατηρήσεις μόνο για ειδικούς και απαιτητικούς. Αν και όποτε το δεις, φρόντισε χαρτομάντιλα να έχεις προμηθευτεί. Δάκρυα για ένα ρομάντζο βγαλμένο από τα σπλάγχνα της Γης!
(…)
«Η ζωή στους βράχους» Ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου με πορτρέτα από ηλικιωμένες αντάρτισσες του Εμφυλίου. Ανυπότακτες, μάχιμες, ακατάβλητες. Γυναικάρες με τα όλα τους. Μνήμες από τις εξορίες, τα ξερονήσια, τους χαφιέδες, τις σφαγές, τα μαρτύρια και τα κολαστήρια. Χωρίς μουρμούρα, μοιρολόγια και οξυγονοκολλήσεις, δήθεν ουμανιστικές και αδελφικές. Τίμιο αλλά τηλεοπτικό!
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4546849



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Καταδικάζει ο ΣΥΡΙΖΑ την ποινική δίωξη στο ΕΜΠ
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=103158
Ωμή παρέμβαση των εισαγγελικών αρχών στο πανεπιστημιακό άσυλο και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την ποινική δίωξη εις βάρος των πρυτανικών αρχών του Πολυτεχνείου.
Η γραμματεία του κόμματος εκτιμά ότι πρόκειται για πολιτική δίωξη σε βάρος των ακαδημαϊκών ελευθεριών και καλεί την κυβέρνηση να πάρει σαφή θέση για την ενέργεια. "Η ενόχληση από τη διάδοση ιδεών και απόψεων, που δεν συνάδουν με τις κατεστημένες αντιλήψεις, δεν μπορούν να αποτελούν το πρόσχημα για την υλοποίηση προληπτικής λογοκρισίας και καταστολής, προσαρμοσμένης μας υποδείξεις και την κυρίαρχη ιδεολογία ακραίων πολιτικών κομμάτων", αναφέρει, σημειώνοντας ότι η διερεύνση της υπόθεσης -αφορά στη λειτουργία του indymedia μέσω του δικτύου του ΕΜΠ- ξεκίνησε μετά από ερωτήσεις των βουλευτών του ΛΑΟΣ Κυριάκου Βελόπουλου και Ηλία Πολατίδη.

ΤΟ ΒΗΜΑ
ΕΡΤ: Ζητούνται πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος
Αθήνα - Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Τη διαδικασία για τον ορισμό νέας διοίκησης στην ΕΡΤ ΑΕ κινεί το υπουργείο Πολιτισμού. Με απόφαση του υπουργού κ. Π. Γερουλάνου έχουν ήδη προκηρυχθεί οι θέσεις του προέδρου και του διευθύνοντος συμβούλου, με μια παράλληλη αλλαγή στο οργανόγραμμα της εταιρείας. Συγκεκριμένα, παύει να ισχύει η ως σήμερα διοικητική διάρθρωση, στην οποία πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος είναι το ίδιο πρόσωπο, και δημιουργούνται δύο ξεχωριστές θέσεις.

Με απόφαση του υπουργού Πολιτισμού, εντός των προσεχών ημερών θα οριστεί και ένα μεταβατικό διοικητικό συμβούλιο, το οποίο ενδέχεται να παραμείνει και μετά την τοποθέτηση του προέδρου και του διευθύνοντος συμβούλου. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Γερουλάνος έχει αποφασίσει να συντομεύσει τον χρόνο της διαδικασίας ορισμού νέας διοίκησης σε δύο εβδομάδες και όχι ένα μήνα που προβλεπόταν έως τώρα για την υποβολή υποψηφιοτήτων και την αξιολόγηση.

Εν τω μεταξύ, στις 31 Δεκεμβρίου 2009 λήγουν οι συμβάσεις έργου στην ΕΡΤ. Οπως επισημαίνουν σε ερώτησή τους προς τον υπουργό Εσωτερικών κ. Ι. Ραγκούση οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κκ. Φ. Κουβέλης και Β. Μουλόπουλος, οι συμβάσεις αυτές αφορούν περίπου 900 εργαζομένους. Στον αριθμό αυτόν προστίθενται επιπλέον 200 εργαζόμενοι, οι συμβάσεις των οποίων έληξαν στις 30 Ιουνίου 2009 με βάση την τρίμηνη υποχρεωτική διακοπή του ΠΔ 164. Στην πλειονότητά τους οι εργαζόμενοι αυτοί απασχολούνται από 2-7 χρόνια και άνω, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Οι δύο βουλευτές ερωτούν αν και πότε θα μετατραπούν οι συμβάσεις σε αορίστου χρόνου.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=300054&dt=19/11/2009

ΤΟ ΕΘΝΟΣ
Η... αποχή θα κρίνει τον αρχηγό
Δημοσκόπηση της Metron Analysis - «αιτία πολέμου» μεταξύ των δύο στρατοπέδων τα αποτελέσματα της έρευνας
19/11/2009
Του Δημήτρη Τσιούφου
http://www.imerisia.gr/general.asp?catid=15459&subid=20110&pubid=22007168
Το πλάνο της 29ης Νοεμβρίου σχεδιάζουν τα επιτελεία των δύο βασικών υποψηφίων για την προεδρία της ΝΔ, καθώς και οι δύο πλευρές συμφωνούν πως η μάχη της μεθεπόμενης Κυριακής θα κριθεί στην κυριολεξία «πόρτα- πόρτα» καθώς -όπως έλεγε χθες ένα εκ των οργανωτικών τους στελεχών- «θα πρέπει έστω και σηκωτούς να πάμε τους νεοδημοκράτες στις κάλπες».
Το γεγονός αυτό -δηλαδή ότι το τελικό αποτέλεσμα θα κριθεί από το εύρος της συμμετοχής και από τη δυνατότητα των δύο πλευρών να κινητοποιήσουν πολίτες που κινούνται στις παρυφές και εκτός του κομματικού πυρήνα- επιβεβαιώνεται και από τη χθεσινή δημοσκόπηση της Metron Analysis στην οποία ο Αντ. Σαμαράς προηγείται σε ένα ευρύτερο, πέραν της ΝΔ, εκλεκτορικό σώμα, ενώ η Ντ. Μπακογιάννη οριακά μπροστά (με 0,1%) μόνο μεταξύ των ψηφοφόρων του κόμματος που δηλώνουν ότι θα πάρουν μέρος στην εκλογική διαδικασία.
Διαξιφισμοί
Η δημοσκόπηση αυτή προκάλεσε μια ακόμη «αιτία πολέμου» μεταξύ των δύο στρατοπέδων, με στελέχη της πλευράς της κ. Μπακογιάννη να υποστηρίζουν- αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της έρευνας χθες το πρωί- πως είναι εμφανές ότι «οι νεοδημοκράτες στηρίζουν την υποψηφιότητά της και είναι λογικό οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων να στηρίζουν τον κ. Σαμαρά».
Από την άλλη πλευρά, συνεργάτες του Μεσσήνιου πολιτικού κάνοντας τη δική τους ανάγνωση στη δημοσκόπηση, τόνιζαν πως «ο κ. Σαμαράς έχει την απόλυτη στήριξη της βάσης και των ψηφοφόρων του κόμματος».
Λάδι στη φωτιά της αντιπαράθεσης έριξε αργά το απόγευμα η ίδια η κ. Μπακογιάννη υποστηρίζοντας -σε ομιλία της σε συγκέντρωση γυναικών- πως «δεν θα βγάλει αρχηγό στη Νέα Δημοκρατία το σύστημα ΠΑΣΟΚ, που αυτή την περίοδο δίνει ρέστα εναντίον μου! Θα τον βγάλουν οι νεοδημοκράτες».
Ταυτόχρονα προσπάθησε να αντιπαρέλθει τα σχόλια σε ό,τι αφορά την πολιτική της καταγωγή σημειώνοντας: «Είμαι περήφανη για την οικογένειά μου, αλλά είμαι και περήφανη που ακολούθησα μια δική μου, ανεξάρτητη, πολιτική σταδιοδρομία».
Η απάντηση ήταν άμεση, ήρθε από την Αλεξανδρούπολη όπου μίλησε χθες ο Αντ. Σαμαράς και ήταν υπαινικτική και δεικτική. «Είμαστε πολιτικοί ή λογιστές; Πολίτες ή πελάτες;», διερωτήθηκε και πρόσθεσε: «Σήμερα κάποιοι σύμβουλοι που έχουν μεγάλη ευθύνη για την πρόσφατη μεγάλη ήττα της ΝΔ μας κάνουν και μαθήματα. Μας εξηγούν γιατί εμείς η ΝΔ είμαστε φθαρμένο προϊόν. Γιατί οι ιδέες μας είναι ξεπερασμένες και πρέπει να τις κρύβουμε ή να τις αλλάξουμε. Λυπούμαστε, αλλά δεν θα τους κάνουμε τη χάρη».
Αποτελέσματα
Τα επίμαχα ευρήματα της έρευνας, της Metron Analysis για λογαριασμό του «Flash», αυτά που προκάλεσαν τον «πόλεμο» μεταξύ των δύο πλευρών ήταν τα εξής: Στο σύνολο των ψηφοφόρων της ΝΔ (367 άτομα στο δείγμα) ο Αντ. Σαμαράς προηγείται με 42,6%, έναντι 39,7% της Ντ. Μπακογιάννη και 14,6% του Π. Ψωμιάδη.
Μεταξύ, όμως των ψηφοφόρων της ΝΔ που λένε ότι θα πάνε σίγουρα να ψηφίσουν (150 στο δείγμα), προηγείται η κ. Μπακογιάννη με 43,7%, έναντι 43,6% του κ. Σαμαρά και 12,2% του κ. Ψωμιάδη.
Τα πράγματα ήταν ακόμη πιο «δυσανάγνωστα» στον τρίτο πίνακα, που αφορά αυτούς που λένε ότι θα πάνε σίγουρα να ψηφίσουν αλλά στο σύνολο των ψηφοφόρων (συνολικά 201 άτομα στο δείγμα, οι 150 ψηφοφόροι της ΝΔ + 51 που ψήφισαν άλλο κόμμα ή απείχαν στις τελευταίες εκλογές) καθώς σε αυτούς ο κ. Σαμαράς προηγείται με 45%, έναντι 39% της κ. Μπακογιάννη και 14,8% του κ. Ψωμιάδη.
Ανάλογα, τέλος, είναι και τα ευρήματα για το ενδεχόμενο δεύτερου γύρου, καθώς στους 150 ψηφοφόρους της η ΝΔ η Ντ. Μπακογιάννη προηγείται με 50% έναντι 49,2% του αντιπάλου της, ενώ στους 201 (νεοδημοκράτες και μη) ο Αντ. Σαμαράς έχει ισχυρό προβάδισμα καθώς αυτόν προτιμά το 54,1%, έναντι 43,9% της πρώην υπουργού Εξωτερικών.
Παρέμβαση
Στην αντιπαράθεση των δύο πλευρών παρενέβη και ο Δ. Αβραμόπουλος, ο οποίος μιλώντας στον Flash τόνισε πως «πρέπει να πείσουμε ότι το κόμμα άλλαξε, αλλά πρέπει πρώτα εμείς να αλλάξουμε νοοτροπία και αντιλήψεις. Και βλέπω κάποιους που πρόσκεινται στην άλλη πρόταση ηγεσίας να ενσπείρουν το διχασμό και τη διαίρεση. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με διλήμματα του τύπου ?ή εμείς ή διαλυόμαστε?. Αυτό είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό».
Θα πρέπει, τέλος, να σημειωθεί ότι χθες εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον Αντ. Σαμαρά ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Μ. Σαλμάς και ο πρώην βουλευτής Δωδεκανήσου Αν. Καραμάριος.
Ο τελευταίος μάλιστα, πέρα από την προτίμησή του στο πρόσωπο του πρώην υπουργού Πολιτισμού, επέρριψε ευθύνες στην κ. Μπακογιάννη για το εκλογικό αποτέλεσμα, υποστηρίζοντας ότι «παρέσυρε τον πρωθυπουργό να κάνει εκλογές, ενώ δεν έπρεπε» καταλογίζοντάς της και πρόθεση λέγοντας πως «είδαν και τον Καραμανλή τότε να θέλει να φύγει και βρήκαν την καλύτερη ευκαιρία αγνοώντας ότι δεν συνέφερε την παράταξη τότε να προκηρυχθούν εκλογές».
Το σύνολο των ψηφοφόρων
Στο σύνολο των ψηφοφόρων της ΝΔ ο Αντ. Σαμαράς προηγείται με 42,6%, έναντι 39,7% της Ντ. Μπακογιάννη και 14,6% του Π. Ψωμιάδη.
Αυτοί που θα πάνε
Μεταξύ, όμως των ψηφοφόρων της ΝΔ που λένε ότι θα πάνε σίγουρα να ψηφίσουν προηγείται η κ. Μπακογιάννη με 43,7%, έναντι 43,6% του κ. Σαμαρά και 12,2% του κ. Ψωμιάδη.
Δεύτερος γύρος
Για το ενδεχόμενο δεύτερου γύρου, η Ντ. Μπακογιάννη προηγείται με 50% έναντι 49,2% του αντιπάλου της.



Tsakthan Daily, 18 November 2009
Συνδικαλιστική δημοκρατία 1

Η μαζική συμμετοχή πολιτών στην χτεσινή πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ για την 36η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και στις αντίστοιχες εκδηλώσεις στις μεγάλες και μικρές πόλεις της Ελλάδας που φιλοξενούν ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είχε πολλαπλά αποτελέσματα. Πρώτο και καλύτερο, διασφάλισε την σχετικά ειρηνική εξέλιξη της πορείας. Δεύτερο και μεσοπρόθεσμα πιο σημαντικό, ενίσχυσε το ηθικό των αριστερών πολιτών που πήραν μαζικά μέρος στην πορεία και ακόμη πιο πολύ των νέων που έδωσαν τον τόνο και τον παλμό με τα συνθήματά τους, που ανταποκρίνονταν στις σημερινές συνθήκες κόντρα στην μουσειακή λογική που επικρατούσε τα προηγούμενα χρόνια. Ενδεικτικά, σημειώνουμε ότι, πέρα από τα μπλοκ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που έτσι κι αλλιώς θα κάνανε αισθητή την παρουσία τους, τα μπλοκ της νεολαίας του ΣΥΝ και των νέων ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και των αντιεξουσιαστικών κινήσεων έσφυζαν από νέους και νέες. Όλα αυτά είναι δείγματα του ότι το πνεύμα του Δεκέμβρη του 2008 άλλαξε τα πράγματα.

Μορφές συνδικαλιστικής δημοκρατίας
Ας επανέλθουμε, όμως, στο θέμα που μας απασχολούσε τις προηγούμενες ημέρες, δηλαδή το συνδικαλιστικό κίνημα και τα προβλήματά του, ιδιαίτερα τη γραφειοκρατία που του έχει διαβρώσει την δημοκρατικότητά του αλλά και την αποτελεσματικότητά του να αλλάζει προς το θετικό τις εργασιακές σχέσεις. Το αντίδοτο στην γραφειοκρατία είναι η ίδια η Δημοκρατία.

Προτού προχωρήσουμε την ανάπτυξη του συγκεκριμένου θέματος θα χρειαστεί να επικεντρώσουμε για λίγο την προσοχή μας στην έννοια της «δημοκρατίας». Σύμφωνα με την κλασική φιλελεύθερη αντίληψη η (αντιπροσωπευτική) δημοκρατία ορίζεται ως ένα σύνολο ρητών και προεγκατεστημένων κανόνων για την πολιτική συμμετοχή, τον ανοιχτό ανταγωνισμό και την ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων. Οι πολιτικές ρυθμίσεις είναι με την σειρά τους αποτέλεσμα συμβιβασμού, του οποίου η ουσιαστική έκβαση δεν είναι απόλυτα βέβαιη. Ως κύριοι φορείς αυτού του συμβιβασμού ορίζονται οι δομές πολιτικής διαμεσολάβησης που συνδέονται συχνά με τα ποικίλα συμφέροντα με ποικίλους τρόπους. Οι πολιτικοί διαμεσολαβητές είναι απαραίτητοι στο βαθμό που παίζουν καθοδηγητικό ρόλο στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και τη λειτουργία ενός δημοκρατικού καθεστώτος.[1]Ένα από τα βασικότερα εκ των ων ουκ άνευ χαρακτηριστικά της δημοκρατίας είναι η ύπαρξη μιας ελεύθερα εκλεγμένης κυβέρνησης που μπορεί να θεωρηθεί υπόλογη για τις πράξεις της. Κατά συνέπεια, οι εκλογές αποτελούν θεμελιώδη προϋπόθεση για το χαρακτηρισμό μιας πολιτείας ως δημοκρατικής. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί όσον αφορά το σχηματισμό των νομοθετικών σωμάτων και τη συγκρότηση και κατάργηση των κυβερνήσεων.[2] Όμως, η δημοκρατία ως έννοια είναι ευρύτερη από τη στοιχειώδη προϋπόθεση των εκλογικών διαδικασιών. Με την ευρύτερη έννοια είναι η κυριαρχία ή εξουσία του δήμου, λαϊκή κυριαρχία ή κυριαρχία των πολλών. Η δημοκρατία «προέρχεται από το λαό, ασκείται από το δήμο (ή τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του) και, κατά τεκμήριο, εξυπηρετεί τα συμφέροντά του».[3] Αυτός ο ορισμός δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθούμε τη διάκριση της άμεσης δημοκρατίας από την (έμμεση) αντιπροσωπευτική δημοκρατία της κλασικής φιλελεύθερης σκέψης. Η άμεση δημοκρατία εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία. Επί δύο αιώνες οι άρρενες πολίτες μέσω γενικών συνελεύσεων ασκούσαν τη διακυβέρνηση της πόλης και σπάνια εξέλεγαν δημόσιους αξιωματούχους.[4]Εκτός από την Αθήνα μια μορφή άμεσης δημοκρατίας εφαρμόστηκε στα πλαίσια της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας μεταξύ 449 π.Χ. και 43 π.Χ. όταν καταργήθηκε με το νόμο Lex Titia. Η συγκεκριμένη μορφή άμεσης δημοκρατίας προέβλεπε τη «νομοθεσία των πολιτών» (citizen lawmaking), δηλαδή τη διατύπωση από τους πολίτες και την ψήφιση των νόμων καθώς και το δικαίωμα αρνησικυρίας (veto) των πολιτών επί των ψηφιζόμενων νόμων.[5] H σύγχρονη μορφή άμεσης δημοκρατίας πρωτοεφαρμόστηκε το 13 αιώνα στις πόλεις της Ελβετίας. Το 1847 ψηφίστηκε ο «Νόμος περί Δημοψηφισμάτων» που έδινε δικαίωμα στους πολίτες να ασκούν veto στις αποφάσεις του Κοινοβουλίου και το 1891 ψηφίστηκε ο νόμος για την «Πρωτοβουλία Συνταγματικών Αναθεωρητικών Τροποποιήσεων» που έδινε στους πολίτες το δικαίωμα να διατυπώνουν και να προτείνουν νομοσχέδια προς έγκριση δια δημοψηφίσματος.[6]

Όπως τονίσαμε, το κεντρικό επιχείρημα που επικαλούνται οι συνδικαλιστές εκείνοι που εγκαλούνται ως υπεύθυνοι για τη διαιώνιση στα συνδικάτα της λογικής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι η «αποτελεσματικότητα».

Οι S. and B. Webb έθεσαν πρώτοι το ζήτημα της δημοκρατίας στα εργατικά συνδικάτα, αμφισβητώντας την αποτελεσματικότητα των γραφειοκρατικών οργανώσεων και ιδιαίτερα σε μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα. [7] Η θέση τους στηρίζεται σε δύο βασικές έννοιες: ανταποκρισιμότητα (responsiveness) και αντιπροσωπευτικότητα (representativeness). Η πρώτη προωθείται με την πλάγια επικοινωνία (lateral communication) και η δεύτερη διευκολύνεται από την ύπαρξη κάθετων διαύλων επικοινωνίας (vertical communication channels). Ο ρόλος του μεγέθους της συνδικαλιστικής οργάνωσης είναι σημαντικός, σύμφωνα με τους Webbs, καθόσον ότι στα μεν μικρά συνδικάτα είναι δυνατή η επικράτηση της αρχέγονης (άμεσης) δημοκρατίας (primitive democracy) με συνέπεια να ισχύει η έννοια της αντιπροσωπευτικότητας, στα δε μεγάλα συνδικάτα δίνεται περισσότερη σημασία στην ανταποκρισιμότητα των εκλεγμένων συνδικαλιστικών οργάνων απέναντι στις ανάγκες και τα συμφέροντα των μελών των συνδικάτων.[8]

Από την πλευρά του ο C. Summersθεωρεί ότι η αντιπροσωπευτικότητα και η ανταποκρισιμότητα αποτελούν ουσιαστικά τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πρόκειται, δηλαδή, για αλληλένδετες έννοιες. [9] Η συνδικαλιστική δημοκρατία εμπεριέχει τόσο την αρχή της ανταποκρισιμότητας όσο και την αρχή του σεβασμού των δικαιωμάτων των μελών, όπως η ελευθερία του συνέρχεσθαι, η ίση μεταχείριση και οι δίκαιες διαδικασίες. Η ουσία του επιχειρήματος είναι ότι η αντιπροσωπευτικότητα είναι στοιχείο της ανταποκρισιμότητας. Οι δύο μορφές της αντιπροσωπευτικότητας είναι η ανακλαστική (reflective) αντιπροσώπευση και η προστακτική (authoritative) αντιπροσώπευση. Η πρώτη είναι η διαδικασία λήψης αποφάσεων με βάση τις επιθυμίες των μελών ενώ η δεύτερη είναι η διαδικασία λήψης αποφάσεων με βάση ποιες νομίζουν τα στελέχη των διοικήσεων των συνδικαλιστικών οργανώσεων ότι είναι οι επιθυμίες των μελών. Το δίδυμο των αρχών αυτών είναι, συνεπώς, η αποδοχή και η νομιμοποίηση των διοικητικών στελεχών των συνδικάτων από τα μέλη τους.

Το 1979 E. Davis μελέτησε οχτώ συνδικάτα με βάση τρία ερωτήματα στηριζόμενα στην υπάρχουσα τότε συνδικαλιστική βιβλιογραφία: τύποι αποφάσεων που παίρνουν τα ηγετικά στελέχη των συνδικάτων και κατά πόσο εκφράζουν τις επιθυμίες των μελών (τη «βάση του συνδικάτου»), τρόποι λήψης αποφάσεων και κατά πόσο μπορούν και συμμετέχουν τα μέλη σ’ αυτή, ποιοι λαμβάνουν τις αποφάσεις και κατά πόσο είναι αντιπροσωπευτικές των επιθυμιών των μελών. [10]

Οι S. Lipset, M. Crow και J. Coleman μελετώντας το συνδικάτο των τυπογράφων των Η.Π.Α. συμπέραναν ότι η συνδικαλιστική δημοκρατία αρχίζει από τη στιγμή που ένας απερχόμενος αξιωματούχος του συνδικάτου μπορεί να ηττηθεί σε μια εκλογική διαδικασία. [11] Την εποχή της έρευνας αυτής, στο συνδικάτο των τυπογράφων των Η.Π.Α. (ITU) ίσχυε εκλογικό σύστημα με δύο ψηφοδέλτια. Κατά τους εν λόγω ερευνητές, ο ανταγωνισμός αυτός για τις ανώτερες θέσεις εξουσίας στο μηχανισμό του συνδικάτου αποτελεί τον πιο σημαντικό παράγοντα που συντελεί στην ύπαρξη συνθηκών συνδικαλιστικής δημοκρατίας. Σε άλλη μελέτη του, ο Lipset αμφισβήτησε τη σχέση μεταξύ συνδικαλιστικής δημοκρατίας και ανταποκρισιμότητας με το αιτιολογικό ότι υπάρχει συνεχής σύγκρουση μεταξύ της ανάγκης για δράση υπέρ των βραχυπρόθεσμων (ανταποκρισιμότητα) συμφερόντων και της ανάγκης για δράση υπέρ των μακροπρόθεσμων (δημοκρατία) συμφερόντων των μελών. Στηρίχτηκε στη βάση μιας στενής αντίληψης για τη δημοκρατία υπονοώντας ότι η ανταποκρισιμότητα δεν αποτελεί σύγχρονη αρχή στο βαθμό που υπάρχουν συνθήκες για την εκδήλωση της πάλης για την εξουσία στο πλαίσιο των συνδικάτων.

Ένα βήμα παραπέρα, σε σχέση με την άποψη αυτή, κάνουν οι J. Edelstein και M. Warner,[12] οι οποίοι θεωρούν ότι στοιχείο που δείχνει την ύπαρξη συνθηκών συνδικαλιστικής δημοκρατίας είναι η εγγύτητα των αποτελεσμάτων των εκλογικών διαδικασιών, στο βαθμό, βέβαια, που αυτές έχουν διεξαχθεί επί ίσοις όροις. Η εμπειρία όμως δείχνει ότι οι απερχόμενοι αξιωματούχοι διαθέτουν τους μηχανισμούς, την πείρα και τα μέσα που τους δίνουν το πλεονέκτημα στην εκλογική μάχη και τους φέρνουν ένα βήμα πιο μπροστά από τους εκλογικούς ανταγωνιστές τους.[13]Τα κριτήρια που, κατ’ αυτούς, χρειάζονται ώστε να μπορεί κανείς να μιλήσει περί συνδικαλιστικής δημοκρατίας είναι συμμετοχή των μελών στην κατάρτιση και εφαρμογή της στρατηγικής, η ευθύνη λογοδοσίας των αξιωματούχων, η νομιμότητα των αντιπολιτευτικών ομάδων, η ύπαρξη διαδικασιών για την προστασία των δικαιωμάτων των ατόμων και των μειονοτήτων.

Κατά την C. Dickenson,[14] μέσω της εκλογικής διαδικασίας τα μέλη των συνδικάτων παρέχουν ενδείξεις για το βαθμό ικανοποίησής τους από την ανταπόκριση των ηγετικών στελεχών και των αξιωματούχων και την προώθηση των συμφερόντων τους. Ακούγεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η «φωνή» των μελών των συνδικάτων και για το λόγο αυτό προτείνει την εξασφάλιση μέσων και τρόπων για τη μαζική συμμετοχή τους στις εκλογικές διαδικασίες.[15]

Τέλος, κατά τον J. Anderson[16] τα επιθυμητά συστατικά στοιχεία της συνδικαλιστικής δημοκρατίας είναι η συμμετοχή των μελών στις διαδικασίες των συνδικάτων και η ανταπόκριση των αξιωματούχων στις επιθυμίες των μελών.[17]
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

Όπως Παλιά
Βασίλης Καρράς

Δως μου ένα τσιγάρο δανεικό
βάλε ένα ποτό να ξεχαστούμε
Κλεισ' την πόρτα μη μας δει κανείς
κι έλα τα παλιά να θυμηθούμε ] 2x

Όπως παλιά το τσιγάρο στα δύο
Όπως παλιά την κουβέρτα στα δύο
Όπως παλιά το βιβλίο στα δύο
Εγώ Καμάρα κι εσύ Πολυτεχνείο ] 2x

Δως μου ένα τσιγάρο και φωτιά
πιες ένα ποτήρι στην υγειά μου
όπως στην παλιά τη γειτονιά
θύμισε μου πάλι τα όνειρά μου ] 2x

Όπως παλιά το τσιγάρο στα δύο
Όπως παλιά την κουβέρτα στα δύο
Όπως παλιά το βιβλίο στα δύο
Εγώ Καμάρα κι εσύ Πολυτεχνείο


ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
Υπό το «άγρυπνο βλέμμα» έξι χιλιάδων αστυνομικών
Με πλήθος κόσμου η καθιερωμένη πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ
Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου 2009 07:00
URL: http://www.naftemporiki.gr/news/redirstory.asp?id=1742831

Με την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου την οποία κρατούσαν μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΦΕΕ επικεφαλής και με το σύνθημα «Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή, ήταν εξέγερση και πάλη λαϊκή» αλλά και υπό το «άγρυπνο βλέμμα» 6.000 αστυνομικών, πραγματοποιήθηκε, χθες, το απόγευμα η καθιερωμένη πορεία προς την πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής με την οποία ολοκληρώθηκαν οι φετινές εορταστικές εκδηλώσεις της 36ης επετείου εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ακολουθούσαν ο Σύνδεσμος Εξορισθέντων-Φυλακισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974, και οι φοιτητικοί σύλλογοι με επικεφαλής το πανό του ΕΜΠ, όπου αναγράφονται τα βασικά αιτήματα των φοιτητών και η παρότρυνση «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Ολιγόλεπτη στάση των διαδηλωτών έγινε στο Σύνταγμα, όπου το Νοέμβριο του 1980 σκοτώθηκαν οι Κουμής και Κανελλοπούλου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας και ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος, απέτισαν φόρο τιμής στο μνημείο του Πολυτεχνείου. Ο κ. Παπούλιας στο μήνυμα του για την 36η επέτειο, χαρακτήρισε σημείο αναφοράς για όλους το Πολυτεχνείο ενώ ο κ. Πετσάλνικος χαρακτήρισε τον αγώνα και τα ιδανικά του Πολυτεχνείου ως αφετηρία κάθε κοινωνίας.
O πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΝ κ. Αλέξης Τσίπρας κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Πολυτεχνείου και σε δηλώσεις του τόνισε ότι το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι πάντα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας.
«Ολα μπορούν να αλλάξουν και τίποτα δεν είναι ανίκητο. Ο κόσμος γίνεται καλύτερος μέσα από τους αγώνες των νέων», είπε ο κ. Τσίπρας. Ακολούθως, στεφάνι στο μνημείο του Πολυτεχνείου κατέθεσε αντιπροσωπεία των Οικολόγων-Πράσινων, ενώ η εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος Ιωάννα Κοντούλη αναφέρθηκε σε ένα πρότυπο σχέσεων των ανθρώπων μεταξύ τους, αλλά και με το περιβάλλον.
Οι πύλες του Πολυτεχνείου άνοιξαν, χθες, νωρίς το πρωί και έκλεισαν μετά τις 2 το μεσημέρι. Από το πρωί, πλήθος κόσμου όλων των ηλικιών κατέθετε λουλούδια στο μνημείο του Πολυτεχνείου, περιηγήθηκε στα περίπτερα πολιτικών οργανώσεων και σε εκθέσεις φωτογραφίας, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγονταν τραγούδια που έχουν συνδεθεί με την περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα. Στις 2 μ.μ. οι επισκέπτες αποχώρησαν από το χώρο του Πολυτεχνείου, εκφωνήθηκαν ομιλίες από τον πρύτανη του Ε.Μ.Π. κ. Κ. Μουτζούρη, τον Πρύτανη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών κ. Τ. Παρασκίδη και τον πρόεδρο της Συντονιστικής Επιτροπής Εορτασμού του Πολυτεχνείου και του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974 κ. Ν. Τριανταφύλλου. Η κα. Κ. Κούκου, μέλος του προεδρείου του ΣΦΕΑ ανάγνωσε τα ονόματα των θυμάτων της 17ης Νοεμβρίου 1973 και ακολούθησε ενός λεπτού σιγή.
Εντυπωσιακή ήταν καθ΄ όλο το τριήμερο η παρουσία των νέων, ακόμη και μικρών παιδιών, στο χώρο του Πολυτεχνείου. Πολλά από τα παιδιά επισκέφθηκαν το Ιδρυμα και άκουσαν τους γονείς τους να τους παρουσιάζουν τα γεγονότα της εξέγερσης του 1973. Ιδιαίτερη συγκίνηση προκαλούν πάντα οι ηλικιωμένοι, που έζησαν τα συγκεκριμένα γεγονότα και πολλοί από αυτούς, ακουμπώντας ένα λουλούδι στο μνημείο, δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.
Εκδήλωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ
Εκδήλωση με αφορμή την εξέγερση του Πολυτεχνείου και με θέμα «Το άσυλο αρχίζει εκεί που σταματά» πραγματοποίησε χθες η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Μικρής έκτασης επεισόδια, προσαγωγές και συλλήψεις
Επεισόδια μικρής έκτασηςς σημειώθηκαν, χθες, κατά τη διάρκεια της πορείας προς την αμερικανική πρεσβεία. Από πλευράς αστυνομίας πάντως έγιναν πάνω από 200 προσαγωγές και συλλήψεις. Τα επεισόδια ξεκίνησαν από την οδό Σταδίου, στο ύψος της οδού Αμερικής, όταν άτομα από το μπλοκ των αναρχικών πέταξαν μπογιές σε καταστήματα. Ακολούθησαν νέα επεισόδια στο ύψος του Χίλτον, όταν άτομα του συγκεκριμένου χώρου πέταξαν πέτρες και άλλα αντικείμενα σε διμοιρίες των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα να γίνει περιορισμένη χρήση δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης από την πλευρά της αστυνομίας. Στον κόμβο των Αμπελοκήπων οι ταραξίες έκαναν νέα επίθεση κατά αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα να γίνει εκ νέου χρήση δακρυγόνων. Στη Λ. Αλεξάνδρας στο ύψος της ΓΑΔΑ απειλήθηκαν νέα επεισόδια, όταν αστυνομικός των ΜΑΤ συνέλαβε νεαρό, που πέταγε προηγουμένως πέτρες. Οι ομοϊδεάτες του όμως κατάφεραν να τον απελευθερώσουν. Στο ύψος του Αρείου Πάγου στη Λ. Αλεξάνδρας, άτομα από το μπλοκ των αναρχικών επιτέθηκαν σε αστυνομικούς της ομάδας ΔΕΛΤΑ και ακολούθησε νέα επίθεση με δακρυγόνα. Στη συνέχεια οι ταραξίες έβαλαν φωτιές σε κάδους απορριμμάτων στο ύψος τη οδού Μουστοξύδη και κατευθύνθηκαν προς το Πεδίον του Άρεως όπου οι δυνάμεις της Αστυνομίας κατάφεραν να μπλοκάρουν μια μεγάλη ομάδα και να τους κάνουν έλεγχο. Αρκετοί από αυτούς προσήχθησαν στη συνέχεια στη ΓΑΔΑ. Δώδεκα προσαγωγές είχαν γίνει προληπτικά πριν από την έναρξη της πορείας, ενώ είχε γίνει και μία σύλληψη νεαρού για κατοχή βόμβας μολότοφ.
Θεσσαλονίκη: Πέτρες εναντίον αστυνομικών
Mικροεπεισόδια ξέσπασαν μετά την ολοκλήρωση του συλλαλητηρίου για την επέτειο του Πολυτεχνείου έξω από το ΑΠΘ, όταν περίπου 50 νεαρά άτομα άρχισαν να εκτοξεύουν πέτρες και άλλα αντικείμενα εναντίον των αστυνομικών. Οι νεαροί φορώντας κράνη και κουκούλες έστησαν οδοφράγματα μετακινώντας κάδους απορριμμάτων στην Εγνατία, απέναντι από την Πολυτεχνική Σχολή, και στη συνέχεια άρχισαν να εκτοξεύουν πέτρες, ξύλα και άλλα αντικείμενα στους χώρους της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης όπου έχουν συγκεντρωθεί από το μεσημέρι δυνάμεις της αστυνομίας. Οι αστυνομικοί απάντησαν με βολές κρότου - λάμψης και οι νεαροί υποχώρησαν στους χώρους του πανεπιστημίου, ενώ κατά διαστήματα βγαίνουν στον κεντρικό δρόμο και συνεχίζουν τις ρίψεις αντικειμένων.

ΕΘΝΟΣ
Χάσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ
http://www.ethnos.gr/general.asp?catid=11378&subid=20110&pubid=8378822
Διαφορετικές απόψεις και σοβαρές ενστάσεις από συνιστώσες του σχήματος για την πρόταση του ΣΥΝ. Ανοιχτό θέμα παραμένει και το μητρώο μελών
17/11/2009
Τη σαφή δέσμευση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτείται ως μία πολιτική συνεργασία κομμάτων, κινήσεων και ανένταχτων πολιτών, καθώς και ότι όλα τα μέλη των συνιστωσών είναι αυτομάτως και μέλη, πρότεινε χθες η αντιπροσωπεία του ΣΥΝ στη χθεσινή συνεδρίαση της Γραμματεία του σχήματος. Ταυτόχρονα εισηγήθηκε τη συγκρότηση επιτροπής που θα συζητήσει τη διεύρυνση με δυνάμεις από τον σοσιαλιστικό και ευρύτερο οικολογικό χώρο, αλλά και τη διερεύνηση της προοπτικής για την ανασύνθεση της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς. Ωστόσο, στη χθεσινή συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφηκαν οι διαφορετικές απόψεις, κάποιοι μίλησαν για μεγάλες διαφορές -συνιστώσες του σχήματος εξέφρασαν σοβαρές ενστάσεις για την πρόταση του ΣΥΝ- με αποτέλεσμα να παραπεμφθούν σε νέα συνεδρίαση οι τελικές αποφάσεις. Είναι ενδεικτικό ότι το κλίμα πόλωσης και των επιθέσεων που κυριάρχησε προ των εκλογών, αλλά και τα σημάδια αντιπαράθεσης που καταγράφηκαν αμέσως μετά την 6η Οκτωβρίου, με συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να βάλλουν κατά του ΣΥΝ, αποτυπώνονται και στην απόφαση του ΣΥΝ, καθώς επισημαίνεται ότι «η πολεμική, η υπονόμευση και ο στείρος ανταγωνισμός οδηγούν σε αποδυνάμωση έως και την παράλυση του εγχειρήματος». Σημειώνεται, μεταξύ άλλων, πως σημείο τριβής αποτελεί και το μητρώο μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με την απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ, πολίτες που δεν συμμετέχουν σε καμία συνιστώσα καταγράφονται στα μητρώα ανένταχτων και αποκτούν κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους άλλους. Απόφαση - σταθμό χαρακτήρισε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ τη δημιουργία μητρώου μελών προσθέτοντας ότι οι ανένταχτοι διεκδικούν τη δημοκρατική λειτουργία στον τρόπο αποφάσεων και πως αυτό θα πρέπει να γίνει ώστε να μην αλλάζει τα χαρακτηριστικά της η πολιτική συμμαχία. Σε ό,τι αφορά τη δημοκρατική και πλουραλιστική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ προτείνει τη συγκρότηση τοπικών επιτροπών, σώματα της παράταξης να είναι η Πανελλαδική Σύσκεψη και η Γραμματεία, ενώ για τις αποφάσεις πρέπει να ισχύει ο κανόνας της ομοφωνίας ή της συναίνεσης. Αιχμές για την επανεμφάνιση του Αλέκου Αλαβάνου άφησε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης -συνέντευξη στον «Αγγελιοφόρο της Θεσσαλονίκης»- λέγοντας ότι «το θέμα της δυαρχίας ή των πολλαπλών κέντρων αποφάσεων στον ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει».Ο κ. Κουβέλης επεσήμανε ότι «οι προσωποποιημένες αντιπαραθέσεις δεν εξυπηρετούν την αντιμετώπιση των πολιτικών ζητημάτων» και ζήτησε να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ μια πολιτική συμμαχία της Αριστεράς. Παράλληλα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε υπέρ των συνεργασιών με τις δυνάμεις της πολιτικής οικολογίας και τον κόσμο του δημοκρατικού σοσιαλισμού στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΟΥΤΣΙΑΣ

ΤΑ ΝΕΑ
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
Αιχμές κατά Αλαβάνου για την κινητικότητα εν όψει της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βούλα Κεχαγιά
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Ο ΡΟΛΟΣ που θα διεκδικήσει ο Αλέκος Αλαβάνος για τον εαυτό του εντός του ΣΥΡΙΖΑ απασχολεί ολοένα και περισσότερο την Κουμουνδούρου εν όψει της πανελλαδικής συνδιάσκεψης στα τέλη Νοεμβρίου. Στα ηγετικά κλιμάκια του Συνασπισμού θεωρούν ότι ο πρώην πρόεδρος του κόμματος βρίσκεται σε ευθεία συνεννόηση με ορισμένες εκ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ τόσο για το θέμα της οργανωτικής δομής του σχήματος όσο και για την επιρροή που θα επιδιώξει να έχει μετά τη συνδιάσκεψη στα εσωτερικά του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Φόβοι για πόλεμο
Στην Κουμουνδούρου, μετά το αδιέξοδο στο οποίο κατέληξε η συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ αφού δεν βρέθηκε η συνισταμένη των ξεχωριστών κειμένων που παρουσιάστηκαν για τη νέα δομή της συμμαχίας, φοβούνται ότι ενδεχομένως το κλίμα στη συνδιάσκεψη ανάμεσα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι πολεμικό και να φέρει και πάλι στην επιφάνεια τη σύγκρουση Αλέξη Τσίπρα και Αλέκου Αλαβάνου. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού που ρωτήθηκε χθες σε σχέση με ενδεχόμενη επαναδραστηριοποίηση του κ. Αλαβάνου στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε «μακάρι», για να προσθέσει πως «στην προσπάθεια που κάνουμε δεν περισσεύει κανείς, μονάχα όποιος θέλει να περισσεύει, περισσεύει». Αιχμές για τη στάση του πρώην προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ άφηναν δύο κορυφαία στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού. Ο Φώτης Κουβέλης (Κανάλι 1) σχολίασε ότι ο Αλ. Αλαβάνος θα πρέπει, όπως και όλοι μας, να αντιμετωπίζει την πολιτική του παρουσία μέσα στη συλλογικότητα του κόμματος και βεβαίως διά του κόμματος και του συμμαχικού σχήματος που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, ενώ πιο καυστικός ο Δημήτρης Παπαδημούλης είπε (9,84) ότι τον ξάφνιασε δυσάρεστα το γεγονός ότι ύστερα από μία πολύμηνη σιωπή και πλήρη απουσία του συντρόφου Αλέκου από την εκλογική μάχη, εμφανίστηκε ένα μήνα μετά τις εκλογές και είπε ότι ήταν πολύ μεγάλη ήττα το εκλογικό αποτέλεσμα.
Θα «πυροβολήσει»
Η επόμενη δημόσια τοποθέτηση του κ. Αλαβάνου αναμένεται σε δύο εβδομάδες από σήμερα στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο ίδιος έχει προαναγγείλει στους συνεργάτες του ότι «θα μιλήσω και θα μιλήσω ανοιχτά», αν και ορισμένοι εκτιμούν ότι ο πρώην επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα «πυροβολήσει» για μία ακόμη φορά την ηγεσία του ΣΥΝ στη νέα παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Ν. Βαλαβάνη που θα γίνει την Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη.
«Δεν έχουμε ενοχές με τα φλερτ»
«ΕΙΜΑΣΤΕ ανοιχτοί στα φλερτ, δεν έχουμε ενοχές, ούτε προβλήματα με τα φλερτ». Με τη φράση αυτή απάντησε χθες ο Αλέξης Τσίπρας όταν ρωτήθηκε (Θέμα) σε ποιο βαθμό προτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στο φλερτ που τού κάνει το ΠΑΣΟΚ. Πρόσθεσε όμως ότι «εμείς ξέρουμε τι θέλουμε και τι διεκδικούμε γιατί έχουμε προγραμματικές προτάσεις», επομένως «αν το ΠΑΣΟΚ φλερτάρει πρέπει να μας πει τις προτάσεις του». Σε ό,τι αφορά τον διάλογο για το Ασφαλιστικό, ο κ. Τσίπρας κάλεσε την κυβέρνηση εάν επιθυμεί να είναι ουσιαστικός να τον κάνει δημόσια με τον πιο ανοιχτό τρόπο και στη Βουλή και τηλεοπτικά.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4546570&ct=1

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=18/11/2009&id=11582&pageNo=6&direction=1
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
Διαγκωνισμοί και έντονες διαφωνίες
Τα όσα διαρρέουν μπροστά στην πανελλαδική συνδιάσκεψη για το οργανωτικό, δείχνουν και την ποιότητα της «συμμαχίας»
Εξαιρετικά δύσκολο χαρακτηρίζουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το ενδεχόμενο να επιτευχθεί μια κοινά συμφωνημένη εισήγηση στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ για την οργανωτική του ανασυγκρότηση, που αρχίζει στις 27/11. Κι αυτό καθώς έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια παραπέρα διαβούλευσης, με τον ΣΥΝ να επιμένει στη δική του πρόταση και όλες τις άλλες συνιστώσες να την απορρίπτουν, προκρίνοντας την πρόταση που επεξεργάστηκαν οι Γ. Μπανιάς και Γ. Σαπουνάς.
Κατά την προχτεσινή συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ - όπου αποφασίστηκε και οι δύο προτάσεις να προωθηθούν για συζήτηση στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ - δεν έλειψε η ένταση. Ο Γ. Θεωνάς αντέδρασε στη διαρκή επίκληση της ανάγκης να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ «προγραμματική φυσιογνωμία», λέγοντας: «Τι κάναμε τόσο καιρό, τις κουμπάρες παίζαμε; Την άνοιξη δεν εγκρίναμε πρόγραμμα; Τις κουμπάρες παίζαμε; Είμαστε μεγάλα παιδιά»... Σε ό,τι αφορά στην απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ να συστηθεί επιτροπή που θα εξετάσει το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και την ανασύνθεσή του, σχολίασε πως «όταν δε θες να λύσεις ένα θέμα φτιάξε μια επιτροπή κι άστη να ασχολείται».
Στελέχη της ΚΟΕ και της ΔΕΑ επέκριναν στη συνεδρίαση έντονα την πρόταση του Αλ. Τσίπρα να γίνει ένα τηλεοπτικό ντιμπέιτ ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς για το Ασφαλιστικό, με εκφράσεις όπως «το ντιμπέιτ είναι η πρότασή μας στα όσα λέει η κυβέρνηση ότι θα κάνει με το Ασφαλιστικό;». Στις παρεμβάσεις των εκπροσώπων του ΣΥΝ ότι αυτή ήταν μια πρόταση ανάμεσα σε άλλες, αντέτειναν πως «ήταν ένα αυτογκόλ τεράστιας κλίμακας, δημιουργεί ζήτημα φυσιογνωμίας».
Ως προς τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, ο εκπρόσωπος της ΔΕΑ ανέφερε «είμαστε ΣΥΡΙΖΑ, δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑΝΑ», καταγγέλλοντας ότι πλέον μόνιμα οι αναφορές στον ΣΥΡΙΖΑ γίνονται με την έννοια «ριζοσπαστική ανανεωτική αριστερά». Αλλο μέλος της Γραμματείας, ο Δ. Τσακνιάς, επέκρινε τη στάση των συνιστωσών, παρομοιάζοντάς την με τη συνήθεια των σκύλων να «μαρκάρουν» την περιοχή όπου κάνουν την ανάγκη τους για να μην την πλησιάσει κανένας άλλος.
Με στόχο την εξουσία...
Στο μεταξύ χτες, ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας στον ρ/σ «Θέμα» επανέλαβε την ανάγκη να συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ «την προγραμματική του ταυτότητα» και τη δυναμική του, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να «διεκδικήσει και τον απώτερο στόχο της εξουσίας». Ενώ ευχήθηκε να επιστρέψει ο Αλ. Αλαβάνος ακόμα και ως διεκδικητής ρόλου στον ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας «μονάχα όποιος θέλει περισσεύει». Ο Δ. Παπαδημούλης (ρ/σ Αθήνα 9.84) επέκρινε «την προσπάθεια να μετατραπεί βιαστικά και με επιλογές κορυφής ο ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα» και δήλωσε «δυσάρεστα ξαφνιασμένος» απ' την παρέμβαση του Αλ. Αλαβάνου, ο οποίος χαρακτήρισε το εκλογικό ποσοστό του κόμματος «μεγάλη ήττα».
Ο Φ. Κουβέλης (ρ/σ «Κανάλι 1») χαρακτήρισε «κόκκινη γραμμή» για την «Ανανεωτική Πτέρυγα» τις διαδικασίες μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα ή σε σχήμα που θα μοιάζει με κόμμα, προειδοποίησε ξανά για τον κίνδυνο διάσπασης του ΣΥΝ, έβαλε κατά του Αλ. Αλαβάνου, καλώντας τον να αντιμετωπίσει την πολιτική του παρουσία μέσα στη συλλογικότητα του κόμματος. Τέλος, ο Φ. Κουβέλης σε ερώτηση για το αν ο ΣΥΝ πρέπει να πάρει μέρος στο διάλογο για το Ασφαλιστικό είπε: «Βεβαίως. Αλλωστε, ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε και σε δημόσια συζήτηση (debate) τον κ. Παπανδρέου».

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ
Στο πλευρό της Ντόρας ο Αρης
http://www.apogevmatini.gr/?p=52866
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΑΤΣΙΟΣ
Νέα δεδομένα στην κούρσα της διαδοχής για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δημιουργεί η δημόσια στήριξη που παρέσχε στην Ντόρα Μπακογιάννη ο τέως υπουργός Παιδείας Άρης Σπηλιωτόπουλος. Μία εβδομάδα, μάλιστα, μετά τη δημόσια τοποθέτηση Αβραμόπουλου υπέρ του Αντώνη Σαμαρά, το «στρατόπεδο» της πρώην υπουργού Εξωτερικών επιστρέφει με δυνατή «ρελάνς» στο «στρατόπεδο» του Μεσσήνιου πολιτικού, δύο μόλις εβδομάδες πριν από την κρίσιμη 29η Νοέμβρη.
Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, άλλωστε, σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές αποτελεί πρόσωπο-«κλειδί» μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Χαίρει υψηλής δημοφιλίας, βγήκε «ατσαλάκωτος» από την εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου, αφού εκλέχτηκε πρώτος σε σταυρούς προτίμησης στην «αρένα» της Β΄ Αθηνών και -το κυριότερο ίσως- παρουσιάζει αυξημένη διεισδυτικότητα στη νέα γενιά. Οι απόψεις του, εξάλλου, ταυτίζονται με τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες ενός σημαντικού αριθμού νέων ψηφοφόρων της παράταξης, η παρουσία των οποίων στην κάλπη της 29ης Νοεμβρίου θα παίξει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος.
Η συστράτευση του κ. Σπηλιωτόπουλου με την Ντόρα Μπακογιάννη οριστικοποιήθηκε νωρίς χθες το πρωί, αν και, σύμφωνα με πληροφορίες, οι επιτελείς της τέως υπουργού Εξωτερικών γνώριζαν ήδη από την Παρασκευή ότι πρώην υπουργός Παιδείας θα προσχωρούσε, με δημόσια δήλωσή του, στο «στρατόπεδό» τους. Τήρησαν ωστόσο σιγήν ιχθύος.
Το τηλεφώνημα
Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, λοιπόν, στις 8.30 επικοινώνησε με την υποψήφια πρόεδρο και της ανέφερε ότι θα τη στηρίξει και θα συνταχθεί μαζί της για πολιτικούς λόγους. Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες των δύο κορυφαίων στελεχών της παράταξης ήταν συνεχείς μέσα στο Σαββατοκύριακο, ενώ ανάλογη επικοινωνία υπήρχε και με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, ο οποίος είχε αναλάβει να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις του βουλευτή της Β΄ Αθηνών για το ενδεχόμενο στήριξής του Μεσσήνιου πολιτικού. Πριν ανακοινώσει, μάλιστα, τη στήριξή του στην Ντόρα Μπακογιάννη, ο κ. Σπηλιωτόπουλος επικοινώνησε, σύμφωνα με πληροφορίες, τόσο με τον κ. Σαμαρά όσο και με τον κ. Αβραμόπουλο, προκειμένου να τους ενημερώσει για την κίνησή του. «Παρά το γεγονός ότι έχω πολύ φιλικά αισθήματα, τους είπα πως υπάρχει πολιτική δυσκολία να συνεργαστούμε», ανέφερε ο πρώην υπουργός Παιδείας, σε φιλικό διάλογο που είχε με δημοσιογράφους, μεταφέροντας το κλίμα της επικοινωνίας με το «στρατόπεδο» Σαμαρά.
Τρεις είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους ο Άρης Σπηλιωτόπουλος αποφάσισε να ταχθεί στο πλευρό της Ντόρας Μπακογιάννη. Πρώτον, η πολιτική πρόταση που κατέθεσε στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας η υποψήφια πρόεδρος και η οποία, όπως σημειώνουν στενοί συνεργάτες του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, δίνει προοπτική διακυβέρνησης και υιοθετεί σειρά προτάσεων που είχε κάνει ο κ. Σπηλιωτόπουλος από τον Οκτώβριο και στους τέσσερις -τότε- υποψηφίους. Δεύτερον, η δέσμευση της κ. Μπακογιάννη ότι το κόμμα θα είναι ανοιχτό σε όλες τις τάσεις, «γεγονός για το οποίο δεν δεσμεύτηκε η άλλη πλευρά», όπως τόνισε ο κ. Σπηλιωτόπουλος, μιλώντας με δημοσιογράφους. Τρίτον, η πεποίθηση του τέως υπουργού ότι η πολιτική πρόταση της Ντόρας Μπακογιάννη εγγυάται, πέρα όλων των άλλων, την ενότητα της Νέας Δημοκρατίας και την επόμενη μέρα.
Το ραντεβού και οι δηλώσεις
«Στη δική μου πολιτική αντίληψη σε κάθε βήμα που κάνουμε, πρέπει να προτάσσουμε το παρόν και το μέλλον του τόπου και της παράταξής μας. Να οραματιζόμαστε για το σήμερα, αλλά κυρίως για το αύριο. Να μιλάμε και να πράττουμε πολιτικά. Στην πορεία μας προς την εκλογή του νέου αρχηγού της παράταξής μας, είμαι βέβαιος πως ένα δημοκρατικό κόμμα όπως η Ν.Δ., που ως τώρα στην ιστορία της έχει εκλέξει πέντε φορές αρχηγό, θα το κάνει για άλλη μια φορά με όρους πολιτικούς και αναδεικνύοντας τον πολιτικό πολιτισμό που τη χαρακτηρίζει», τόνισε χαρακτηριστικά ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, αμέσως μετά το τέλος της μισάωρης συνάντησης που είχε με την Ντόρα Μπακογιάννη στις 12.30 χθες το πρωί στο καφέ του «Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Θεοχαράκη» στο κέντρο της Αθήνας. Παράλληλα, υπενθύμισε πως αμέσως μετά τη «βαριά», όπως τη χαρακτήρισε, ήττα της Νέας Δημοκρατίας μίλησε πολιτικά και με ειλικρίνεια για τα αίτια του «οδυνηρού» αποτελέσματος και ζήτησε να γίνει αυτοκριτική, να προχωρήσει το κόμμα μπροστά με γενναιότητα και να αναζητηθούν εκείνες οι πολιτικές που θα επιτρέψουν την ανασυγκρότηση και την αναγέννηση της παράταξης. «Ήμουν ο πρώτος ο οποίος κατέθεσε πολιτικές προτάσεις και συγκεκριμένα οκτώ αρχές που πρέπει να διέπουν τη σχέση μας με την κοινωνία, αλλά και 18 προτάσεις για την ανασυγκρότηση της παράταξής μας. Γιατί μόνον έτσι είναι ζωντανή, επίκαιρη, ισχυρή, χρήσιμη. Δηλαδή παράταξη-θεσμός. Μίλησα για ιδεολογία και όραμα. Για άνοιγμα στην κοινωνία και κοινωνική συμμετοχή στις αποφάσεις μας. Για τις αρχές της αξιοσύνης και της αλληλεγγύης. Αρχές που λησμονήσαμε. Αλλά μόνο με αυτές υπάρχουμε ως κόμμα αρχών. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή ζήτησα με επιμονή να μιλήσουμε πολιτικά», τόνισε ο πρώην υπουργός Παιδείας. Για να καταστήσει σαφές πως κρίσιμο ερώτημα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι τι κόμμα επιθυμούν τα στελέχη. «Θέλουμε ένα κόμμα ιδεολογικής καθαρότητας, που όμως θα περιορίζει τη δύναμή μας ή ένα κόμμα πολυσυλλεκτικό και υπερβατικό, το οποίο με αναφορά στο φιλελευθερισμό, να μπορεί να διατυπώσει πειστική, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Δυνατή Νέα Δημοκρατία είναι η μεγάλη Νέα Δημοκρατία», πρόσθεσε και συμπλήρωσε πως η παράταξη έχει ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα, αυτή του κοινωνικού φιλελευθερισμού.






[1] Για τη συζήτηση αυτή, βλ. Morlino L. (1998) Democracy between Consolidation and Crisis: Parties, Groups, and Citizens in Southern Europe. Oxford: Oxford University Press, σελ. 9-49.
[2] Βλ. Keman H. (2002) “Comparing Democracies: Theories and Evidence” στο Keman H. (ed) Comparative Democratic Politics. London UK, Thousand Oaks CA, and New Delhi: Sage Publications, σελ. 32-64˙ Dahl R. (1971) Polyarchy. Participation and Opposition. New Haven and London: Yale University Press και του ιδίου (1985) A Preface to Economic Democracy. New Haven: Yale University Press˙ Przeworski Α. (1985) Capitalism and Social Democracy. Paris: Cambridge University Press και του ιδίου (1991) Democracy and the Market. Cambridge: Cambridge University Press˙ Schumpeter J. (1942) Capitalism, Sosialism, and Democracy. London, New York: Routledge. (ελλ. Έκδοση 1972, Καπιταλισμός, σοσιαλισμός και δημοκρατία. Αθήνα: Παπαζήσης.) Sartori G. (1968) “Democracy” στο Sills D. (ed). International Encyclopedia of the Social Sciences. New York: The Macmillan Company, σελ.112-121.
[3] Βλ. Schmidt M. (2004) Θεωρίες της δημοκρατίας. Αθήνα: Σαββάλας, σελ. 19.
[4] Βασική αρχή η ανακλητότητα των όσων διορίζονταν δια κληρώσεως σε δημόσια αξιώματα. Μόνο ο στρατηγός διοικητής του στρατού της πόλης εκλεγόταν ως αντιπρόσωπος.
[5] Cary M. (1967) A History of Rome: Down To The Reign Of Constantine. N.Y.: St. Martin’s Press.
[6] Kobach Kr. (1993) The Referendum: Direct Democracy in Switzerland. Aldershot, UK: Dartmouth Publishing Company.
[7] Webb S. & Webb B. (1911) Industrial Democracy, London: Longman.
[8] Εδώ θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από άρθρο του Άγγλου ιστορικού Eric Hobsbawm («Democracy can be bad for you», περ. New Statesman, 5/3/2001, http://www.newstatesman.com, «Η δημοκρατία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης», εφ. ΑΥΓΗ, 14/4/2001, http://www.avgi.org μτφ. Μ. Τρίκκας) που εκφράζει ακριβώς το νόημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την εφαρμογή της στο χώρο των συνδικάτων: «Εν συντομία, η ‘λαϊκή βούληση’, όπως και αν εκφράζεται, δεν μπορεί να καθορίζει τους ειδικούς σκοπούς της διακυβέρνησης. Όπως παρατήρησαν οι S. and B. Webb εξετάζοντας την περίπτωση των συνδικάτων, η λαϊκή βούληση δεν μπορεί να κρίνει σχέδια παρά μόνο αποτελέσματα. Είναι κατά πολύ καλύτερη όταν ψηφίζει κατά παρά όταν ψηφίζει υπέρ».
[9] Summers. C. (1988) “Trade Union Democracy and Industrial Relations”, Bulletin of Comparative Labour Relations, No.17, σσ 146-148.
[10] Βλ. Davis E. (1979) “A Decision-Making Approach to Trade Union Democracy”, New Zealand Journal of Industrial Relations, Vol.4, No.2, σελ. 26-39. Βλ. επίσης Davis E. (1986) “Unions and Industrial Democracy” στο E. Davis and R. Lansbury (eds), Democracy and Control in the Workplace, Melbourne: Longman Chesire, σελ. 133-145 καθώς και Davis E.M. (1987), Democracy in Australian Unions: A Comparative Study of Six Unions, Sydney, Allen and Unwin.
[11] Lipset S.M., Trow M.A. & Coleman J.S. (1956), Union Democracy: The Internal Politics of the International Typographical Union, Glencoe, Free Press. Βλ. επίσης Lipset S. (1960), «The Political Process in Trade Unions: A Theoretical Statement», στο W. Galenson and Lipset S. (eds), Labor and Trade Unionism: An Interdisciplinary Reader, NY and London: John Wiley and Sons Ltd, σελ. 216-242.
[12] Edelstein J.D. & Warner M. (1975) Comparative Union Democracy: Organization and Opposition in British and American Unions, London, Allen and Unwin.
[13] Σε ορισμένες διαστάσεις του ζητήματος της έντασης της σχέσης μεταξύ δημοκρατίας και ανταποκρισιμότητας αναφέρεται (χωρίς να κάνει χρήση του όρου αυτού) ο Μαυρογορδάτος Γ. (2001), Ομάδες πίεσης και Δημοκρατία, Αθήνα: Πατάκη, σελ 195-224.
[14] Dickenson C. (1982), Democracy in Trade Unions, St. Lucia, University of Queensland Press.
[15] Αυτός ο κανόνας δεν αφορά μόνο τα ενιαία συνδικάτα αλλά και τις ομοσπονδίες και συνομοσποδίες συνδικάτων που δεν απαρτίζονται από ομοιογενείς αλλά από ετερογενείς μονάδες με διαφορετικές κουλτούρες, ιδέες και εμπειρίες. Βλ. O’Brien J. (1999), «The ‘Strategic Legitimacy’ of Union Democracy in a Fragmented Bargaining Environment: The NTEU and Enterprise Bargaining in Universities», Current Research in Industrial Relations, Volume 1, Adelaide, University of South Wales Press σελ. 169-180. (http://www.mngt.waikato.ac.nz/depts/sml/airaanz/conferce/adelaide1999/fullrefabstracts.htm#o'brien).
[16] Anderson J.C. (1978), «A Comparative Analysis of Local Union Democracy», Industrial Relations, Vol. 17 No.3, σελ. 278-295.
[17] Οι παραπάνω αναλύσεις περί συνδικαλιστικής δημοκρατίας θεωρείται ότι εντάσσονται στο θεωρητικό πλαίσιο του φιλελευθερισμού. Βλ. Glenane A., Hanley G. and Teicher J. (2000), «Union Democracy: Competing Theories And Members’ Opinions», AIRAANZ – Conference Newcastle 2000, Vol.III, Non-refereed papers, http://www.mngt.waikato.ac.nz/depts/sml/airaanz/conferce/newscastle2000/volumeIII.htm