Tsakthan Daily, 16 November 2009 - ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

Tsakthan Daily, 16 November 2009
ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

Οι φεμινιστικές κριτικές επικεντρώνουν και αυτές τα βέλη τους στο θέμα της απόκλισης συμφερόντων μεταξύ συνδικάτου και μελών, ιδιαίτερα των γυναικών. Το κύριο στοιχείο είναι ότι η αναγνώριση της ανάγκης οργάνωσης για την κατάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων γυναικών δεν προέρχεται τόσο από την ιδιότητά τους ως εργαζομένων σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των εργοδοτών όσο από το γεγονός ότι είναι γυναίκες. Έτσι, διαπιστώνονται διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ ανδρών και γυναικών στο πλαίσιο του συνδικάτου, που οι πρώτοι έχουν φτιάξει με τα δικά τους μέτρα και σταθμά συμβάλλοντας παράλληλα στην ανάλογη διαμόρφωση της αγοράς εργασίας. Η φεμινιστική κριτική εστιάζεται στον αποκλεισμό που επιβάλλεται στις άνεργες γυναίκες αλλά και στις εργαζόμενες που είναι μέλη των συνδικάτων.

Η συλλογική διαπραγμάτευση συχνά έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τη δόμηση τόσο του χώρου εργασίας όσο και της αγοράς εργασίας με βάση τη λογική της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των «ειδικευμένων» ανδρών που εργάζονται με πλήρη απασχόληση σε βάρος των «ανειδίκευτων» γυναικών που εργάζονται με μερική απασχόληση. Μόνο μετά από τους σκληρούς φεμινιστικούς αγώνες τα συνδικάτα έθεσαν στην ημερήσια διάταξη των συλλογικών διαπραγματεύσεων τις συγκεκριμένες ανάγκες των γυναικών εργαζομένων (φροντίδα των παιδιών, άδεια μητρότητας, ίση αμοιβή, ευκαιρίες κατάρτισης και εκπαίδευσης, προώθηση αιτημάτων των εργαζομένων με μερική απασχόληση, πάλη κατά των σεξουαλικών παρενοχλήσεων, θέματα υγείας των γυναικών κλπ). Παράλληλα η φεμινιστική κριτική τονίζει ότι η στρατηγική των συνδικάτα αυτής της αντίληψης εστιάζεται στη διεκδίκηση του «οικογενειακού μισθού» που ενισχύει τη λογική του υφιστάμενου οικιακού καταμερισμού εργασίας και την υποταγή των γυναικών στην ιδιωτική σφαίρα.

Δύο είναι οι βασικές φεμινιστικές κριτικές τάσεις.. Η πρώτη τονίζει τη διαιωνιζόμενη κυριαρχία των ανδρών στο πλαίσιο του συνδικαλιστικού κινήματος και την αναπόφευκτη ύπαρξη ορίων στις διεκδικήσεις των γυναικών όσο οι άνδρες κατέχουν τις θέσεις – κλειδιά των συνδικάτων και η κυριαρχία αυτή δεν ανατρέπεται. Η δεύτερη αποδέχεται την έννοια της «σχετικής αυτονομίας» της γραφειοκρατίας ως σε σχέση με το κυρίαρχο σύστημα σχέσεων των φύλων και υποστηρίζει ότι υπάρχουν πεδία πρόσφορα για μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις. Όμως και οι δύο απόψεις προϋποθέτουν την ύπαρξη κοινωνικού κινήματος που να στηρίζει την ανατροπή ή τις μεταρρυθμίσεις.

Κριτική των θεωριών για τη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία»

Η γραφειοκρατικοποίηση των συνδικάτων δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε αιώνια. Η πεσιμιστική άποψη του Michels εκφράστηκε σε μια εποχή που ο κρατισμός, σε όλες τις μορφές του, κέρδιζε γρήγορα έδαφος υποβοηθούμενος από τη μεσοπολεμική οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Η ήττα των δυνάμεων της διεθνιστικής επαναστατικής αριστεράς υποβοήθησε τη νίκη των δυνάμεων του φασισμού και του ναζισμού από τη μια μεριά και των διάφορων μορφών σοσιαλδημοκρατίας και κεϋνσιανισμού από την άλλη. Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, οι εργατικοί αγώνες από τα κάτω, οι εξεγέρσεις της δεκαετίας του ’60 σε Δύση και Ανατολή, τα νέα κοινωνικά κινήματα αμφισβήτησαν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, το «σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας», την «κορπορατιστική διευθέτηση» και, εσχάτως, τη νέο-φιλελεύθερη αντεπανάσταση. Δεν είναι, συνεπώς, τυχαία η αναζωπύρωση της συζήτησης για τις δυνατότητες ανατροπής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του εκδημοκρατισμού των συνδικάτων.

Στις κοινωνίες που έχουν τις δυνατότητες δυναμικής αλλαγής των θεσμών τους τίποτα δεν μένει για πάντα σταθερό. Συνεπώς, κανένας θεσμός δεν είναι ασφυκτικά αποκλεισμένος από τον κοινωνικό περίγυρό του και τόσο αποστειρωμένος ώστε να μην επηρεάζεται από τις εξελίξεις. Κάθε εξουσιαστικός θεσμός αποτελεί σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή την συμπύκνωση ενός κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων. Τα συνδικάτα είτε είναι εκ φύσεως δημοκρατικοί θεσμοί είτε μπορούν να εκδημοκρατιστούν με τη μεταρρύθμιση των εσωτερικών διαδικασιών τους ανταποκρινόμενα στις κοινωνικές επιταγές μέσα από πολιτικές συγκρούσεις.
Από τις θεωρίες στις οποίες αναφερθήκαμε μπορούμε να αντλήσουμε κάποια κριτικά συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν στη συγκρότηση μιας πιο ολοκληρωμένης θεωρίας σε στενή συνάφεια με την πραγματικότητα. Στη θεωρία των πλουραλιστών μπορούμε να ασκήσουμε κριτική για την αμέλεια που δείχνουν σχετικά με τη συμμετοχή των μελών των συνδικάτων στη λήψη των αποφάσεων και για την αδιαφορία τους για την ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών να απολογούνται ενώπιον των μελών της βάσης των συνδικάτων. Το επιχείρημά τους ότι, έτσι κι αλλιώς, προέχει το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης που είναι αναπόφευκτα προς το συμφέρον των μελών και, κατά συνέπεια, ότι πρέπει να πειθαρχούν τα μέλη προς τις ισχυρές ηγεσίες τους καταρρίπτεται στην πράξη από την ίδια την εμπειρία των Βρετανικών συνδικάτων στη διάρκεια της θατσερικής διακυβέρνησης της χώρας και της εμπειρίας των συνδικάτων των Η.Π.Α. που προέβησαν σε τέτοιες υποχωρήσεις προς την εργοδοσία κατά τη διάρκεια της Ρεηγκανικής διακυβέρνησης ώστε να οδηγήσουν τα συνδικάτα στην παρακμή από την οποία προσπαθούν σήμερα να βγουν εκδημοκρατιζόμενα και φεμινιστικοποιούμενα.

Στη θεωρία της πολιτικής οικονομίας και του «κορπορατισμού», που εστιάζεται κυρίως στην ικανότητα της συνδικαλιστικής ηγεσίας να συναλλάσσεται πολιτικά με την κυβέρνηση και τους εργοδότες σε εθνικό επίπεδο, προκαλώντας τη λήψη μέτρων για την πλήρη απασχόληση και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, μπορεί να αντιτάξει κανείς την εμπειρία των κορπορατιστικών διευθετήσεων της δεκαετίας του ’70 στη Βρετανία, που οδήγησαν σε ταυτόχρονη αύξηση της ανεργίας και του πληθωρισμού, με αποτέλεσμα τη γενική δυσαρέσκεια, την κινητοποίηση των κλαδικών και τοπικών συνδικάτων και την τελική εξόρμηση του Συντηρητικού Κόμματος και των θατσερικών στην κυβερνητική εξουσία. Μια από τις σοβαρότερες συνέπειες της «κορπορατιστικής διευθέτησης» ήταν ο ιδεολογικός και πολιτικός αφοπλισμός μεγάλου μέρους της συνδικαλιστικής βάσης μπροστά στην επέλαση του θατσερισμού.

Οι θεωρίες των σύγχρονων Μαρξιστών θεωρητικών του συνδικαλισμού, αν και πιο κοντά στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζουν και αυτές προβλήματα. Οι θέσεις τους, βέβαια, περί δημοκρατικής μεταρρύθμισης των συνδικάτων ώστε να είναι υποχρεωμένες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να απολογούνται ενώπιον των μελών των συνδικάτων, περί του δικαιώματος των μελών να εκλέγουν και να ανακαλούν τους αντιπροσώπους τους και τους ηγέτες τους καθώς και περί του δικαιώματος των μελών να συμμετέχουν άμεσα στην εκπόνηση στρατηγικών και τακτικών των συνδικάτων και στην εφαρμογή των αποφάσεών τους, είναι, πέρα για πέρα, σωστές. Το πρόβλημα τίθεται κυρίως όταν υπερεκτιμούν τις δυνατότητες των ίδιων των μελών της βάσης και τις μυθοποιούν. Τόσο στη χώρα μας όσο και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης έχουμε ζήσει περιπτώσεις που η βάση αρνήθηκε να ακολουθήσει τις ηγεσίες των συνδικάτων σε απεργίες που θεωρούσε εκ των προτέρων χαμένες ή που θεωρούσε υπερβολικές ως μορφή αντίστασης.

Η συντηρητική θεωρία για το συνδικαλισμό, που υποστηρίζει τα δικαιώματα των μελών ως ατόμων απέναντι στο συνδικάτο, βρήκε την πολιτική της έκφραση στη Θατσερική διακυβέρνηση και το νομοθετικό έργο της. Στα μέλη των συνδικάτων χορηγήθηκαν νέα δικαιώματα ώστε να είναι σε θέση να αρνούνται να υπακούουν στις πιέσεις των συνδικάτων και των ηγετών τους. Επιβλήθηκε η μυστική ψηφοφορία των μελών των συνδικάτων προκειμένου για τις περιπτώσεις της έναρξης απεργιακής δράσης, της εκλογής με πενταετή θητεία των συνδικαλιστικών στελεχών, γενικών γραμματέων και προέδρων. Χτυπήθηκε η λογική του closed shop συνδικάτου , που σήμαινε ότι τα μέλη τους δεν θα είχαν πλέον προτεραιότητα στις προσλήψεις σε θέσεις εργασίας. Τέλος, δημιουργήθηκε ο θεσμός του Επιτρόπου για τα Δικαιώματα των Μελών των Συνδικάτων. Οι Συντηρητικοί, όμως, είδαν τις νομοθετικές παρεμβάσεις τους να αχρηστεύονται πολιτικά με την μαζική προσκόλληση των εργαζομένων στην «παραδοσιακή» συνδικαλιστική πρακτική υπερψηφίζοντας προτάσεις απεργιακών κινητοποιήσεων στις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Τα κύρια συστατικά των προτάσεων της φεμινιστικής θεωρίας για τα συνδικάτα ήταν τα εξής: α) αλλαγή στα συστήματα διοίκησης των συνδικάτων ώστε να μπορούν οι γυναίκες να ανέλθουν στις θέσεις εξουσίας, β) λήψη μέτρων ώστε να υποστηριχτεί η άνοδος του γενικού επιπέδου συμμετοχής των γυναικών στις συνδικαλιστικές δραστηριότητες, και γ) συλλογική οργάνωση των γυναικών μέσω δικτύων γυναικών σε εθνικό και τοπικό επίπεδο ώστε να αγωνιστούν για τα συμφέροντά τους μέσα στα συνδικάτα. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι υπάρχει μια κοινή γραμμή που διατρέχει τόσο τις φεμινιστικές όσο και τις σύγχρονες μαρξιστικές θεωρίες για το συνδικαλισμό, δηλαδή η προτίμηση για τις άτυπες οργανώσεις, την άμεση δράση των μελών της βάσης των συνδικάτων και την αποδοχή ενός συμμετοχικού μοντέλου συνδικαλιστικής δημοκρατίας αντί του αντιπροσωπευτικού. Η φεμινιστική κριτική τόσο προς τα παραδοσιακά όσο και προς τα σοσιαλδημοκρατικής ή αριστερής μαρξιστικής επιρροής συνδικάτα εστιάζεται στο ότι δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στο γεγονός ότι η πλειονότητα των γυναικών κινητοποιούνται μέσω των συνδικάτων κυρίως όταν αυτά προβάλλουν νέα αιτήματα που σχετίζονται με τα συμφέροντα και ενδιαφέροντα των γυναικών τόσο ως εργαζομένων όσο και ως μελών της οικογένειας και της ευρύτερης κοινότητας. Βέβαια, εκείνο που φαίνεται να υποτιμά μια ορισμένη φεμινιστική οπτική γωνία είναι το γεγονός ότι η ίδια η φεμινιστική κριτική και δράση αλλά και ορισμένα προοδευτικά συνδικαλιστικά στελέχη αρσενικού φύλου – προσκείμενα πάντα στην ευρύτερη αριστερά – έχουν καταφέρει να εντάξουν γυναικεία αιτήματα στην ημερήσια διάταξη των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων.

Θανάσης Τσακίρηςhttp://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com

Εξαρτημένα ανακλαστικά

Στίχοι: Δανάη Παναγιωτοπούλου
Μουσική: Δανάη Παναγιωτοπούλου
Πρώτη εκτέλεση: Δανάη Παναγιωτοπούλου

Συμπόνια και θλίψη για τους κολασμένους
όσο κρατάει ένα ποτ πουρί
κανένα απ' τα δράματα δεν πιάνει μία
άμα ο γιος σου σου βγει αδερφή (2)

Τι κι αν μετράς ξανά την παράδοση
στα εννιά στα εφτά και στα τέσσερα
το ξέρουν κι οι πέτρες απάνω στη πίστα
πάντα ήταν και πάντα θα είναι καθίκια
ο Καίσαρας και η γυναίκα του Καίσαρα(3)

Μέσα απ' την πίσσα και την καραμέλα
ψήλωσε η μούσα της V.P.R.C.
κανένα όμως θέαμα δεν πιάνει μία
αν το σκυλί σου σου φάει το λουρί (2)

Τι κι αν μετράς ξανά τα υπάρχοντα
κάνουν 20 πόντους λογαριασμό
το λένε κι οι φούσκες απάνω στο δείκτη
έχει πάρει ο φονιάς τα χούγια του χρήστη
ανάθεμα σ' όλους τους σκύλους και τους Παβλόφ(3)


ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

«Πόλη φάντασμα» η Βενετία
Πένθιμη ήταν χθες η ατμόσφαιρα στη Βενετία, όπου δεκάδες κάτοικοι κουβαλώντας ένα άδειο φέρετρο πάνω σε μία γόνδολα έως το Δημαρχείο, «κήδεψαν» συμβολικά την πόλη τους, που υφίσταται συνεχή πληθυσμιακή μείωση.
Οι διοργανωτές της «κηδείας» λένε ότι η Βενετία πλέον, μετρά μόλις 60.000 κατοίκους.
Ωστόσο, οι τοπικές Αρχές αρνούνται ότι είναι μια «πόλη-φάντασμα», που κατακλύζεται μόνο από τουρίστες. Σύμφωνα πάντως με τους αριθμούς, από το 1950 ο πληθυσμός της έχει μειωθεί κατά τα 2/3.
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1741751

ΤΑ ΝΕΑ

Γύρισαν την πλάτη στην πρόταση Τσίπρα για μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βούλα Κεχαγιά
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ της γύρισε στην πρόταση Τσίπρα για μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και η Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού, η πλειοψηφία των μελών της οποίας απέρριψε κατηγορηματικά μία τέτοια προοπτική. Η σχετική εισήγηση πάντως του προέδρου του ΣΥΝ δεν μπήκε καν σε ψηφοφορία, ενώ για να τηρηθούν τα προσχήματα και να μην αντιμετωπιστεί το όλο ζήτημα ως αδυναμία του Αλ. Τσίπρα να περάσει μία ακόμη πρότασή του αποφασίστηκε να συγκροτηθεί επιτροπή διαλόγου για το μέλλον της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής η πρόταση Τσίπρα για επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ και μετασχηματισμό του σε ενιαίο πολιτικό φορέα δέχτηκε σφοδρή κριτική ακόμη και από στελέχη της πλειοψηφίας που κινούνται κοντά στον επικεφαλής της Κουμουνδούρου. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης για μία ακόμη φορά αντιτάχθηκε σε μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα χαρακτηρίζοντας «λάθος την όλη συζήτηση», ενώ ο Νίκος Βούτσης ανέφερε χαρακτηριστικά πως «εάν βάλουμε ένα ερωτηματικό δίπλα στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για όσο καιρό χρειαστεί στο τέλος θα μείνει μόνο το ερωτηματικό που θα αποσταθεροποιεί όλον τον χώρο». Επίσης, ο Φώτης Κουβέλης σχολίασε στην παρέμβασή του πως αν προχωρήσει έστω και ένα βήμα η πρόταση για μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα τότε θα τεθεί ζήτημα για την ενότητα του Συνασπισμού. Επιπλέον, ο Θόδωρος Μαργαρίτης παρατήρησε πως «πρέπει πρώτα να δούμε τα συμπεράσματα από την πρωτοφανή κρίση που περάσαμε και μετά όλα τ΄ άλλα».

Ψηφοφορία για τη νέα δομή
Στο τέλος της συνεδρίασης τέθηκαν σε ψηφοφορία τα κείμενα της πλειοψηφίας (κείμενο Φλαμπουράρη), της μειοψηφίας (κείμενο Λυκούδη) και του Κοκκινοπράσινου Δικτύου σε σχέση με τη νέα οργανωτική δομή του και εγκρίθηκε το πρώτο με την προσθήκη μίας τροπολογίας του Θανάση Πετράκου (Ρεύμα) που ανέφερε ότι δεν απαιτείται ποσοστό 75% για τη λήψη μίας σημαντικής απόφασης στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά απλώς πλειοψηφία. Με την προσθήκη αυτής της τροπολογίας ορισμένοι από την Κουμουνδούρου σχολίαζαν πως το Ρεύμα «ήρθε πιο κοντά στο κείμενο της Ανανεωτικής Πτέρυγας» ενώ το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο άσκησε κριτική λέγοντας πως οι δύο κυρίαρχες τάσεις του ΣΥΝ συμπλέουν κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως ολοένα και περισσότερο το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι πληροφορίες που θέλουν τα στελέχη του Κοκκινοπράσινου Δικτύου αλλά και της Αριστερής Ανασύνθεσης του ΣΥΝ να σκέφτονται σοβαρά να αποχωρήσουν από την Κουμουνδούρου και να ενταχθούν ως ανεξάρτητες συνιστώσες στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόταση που εγκρίθηκε προβλέπει μεταξύ άλλων τη δημιουργία μητρώου μελών του ΣΥΡΙΖΑ την πανελλαδική του συγκρότηση στους τόπους δουλειάς και στους δήμους καθώς επίσης και δημιουργία των οργάνων του, όπως της Γραμματείας και του σώματος της Πανελλαδικής Σύσκεψης.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4546180&ct=1

ΗΜΕΡΗΣΙΑ
«Oχι» στη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ
16/11/2009
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=15459&subid=2&pubid=21705172#
Του Πάνου Τσούτσια
Με ένα «όχι» στην πρόταση για μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό φορέα απάντησε η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ εμμένοντας στη θέση ότι πρέπει το σχήμα να παραμείνει πολιτική συμμαχία. Η πλειοψηφία των μελών της ΚΠΕ του ΣΥΝ ενέκρινε την πρόταση για την δημιουργία μητρώου μελών του ΣΥΡΙΖΑ -με βάση το σχέδιο του Αλέκου Φλαμπουράρη- ενώ υιοθέτησε και την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για την συγκρότηση επιτροπής η οποία θα εξετάσει την διερεύνηση της ανασύνθεσης του χώρου.
Κρίσιμη
Η απόφαση του ΣΥΝ ωστόσο, ήδη έχει απορριφθεί από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κρίσιμη θεωρείται η σημερινή συνεδρίαση της Γραμματείας της παράταξης στην οποία θα διαπιστωθεί εάν θα υπάρξει κλίμα συναίνεσης ή ρήξης. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ κ. Τσίπρας στη χθεσινή συνεδρίαση της ΚΠΕ πρότεινε ως μόνη διέξοδο την επανίδρυση της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς ζητώντας να ανοίξει η συζήτηση για την ενίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα που θα είναι ανοικτός και πολυτασικός. Η πρόταση αυτή ωστόσο συνάντησε ισχυρές αντιστάσεις όχι μόνο από τα μέλη της Ανανεωτικής Πτέρυγας αλλά και από στελέχη του «Αριστερού Ρεύματος».
Η πρόταση που έγινε δεκτή από την πλειοψηφία των μελών της ΚΠΕ αναφέρει μεταξύ άλλων την δημιουργία μητρώου μελών του ΣΥΡΙΖΑ, την πανελλαδική του συγκρότηση. Η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ κατέθεσε ξεχωριστό κείμενο το οποίο μειοψήφησε.

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ
Διεύρυνση ή περιχαράκωση;
http://www.apogevmatini.gr/?p=52755
Η «Α», η μεγάλη παραταξιακή εφημερίδα, που δεν έχει εξαρτήσεις και δεν εξυπηρετεί συμφέροντα, σέβεται και στηρίζει τον αγώνα όλων των υποψηφίων της Ν.Δ. για την ηγεσία του κόμματος, εφόσον, βεβαίως, αυτός διεξάγεται με όρους που διασφαλίζουν την ενότητα, τη συνοχή και τη συντεταγμένη πορεία του κόμματος προς την εξουσία. Δυστυχώς, σενάρια όπως αυτά που διακινήθηκαν μέσα στο Σαββατοκύριακο από στελέχη του κόμματος, για δήθεν «αποχώρηση» από την κούρσα της διαδοχής κάποιου-ας υποψηφίου-, δεν βοηθούν προς την κατεύθυνση της ενότητας και της απρόσκοπτης συνεργασίας όλων των δυνάμεων της Ν.Δ. την επόμενη μέρα, και μόνο ως προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων και, ίσως, ως χτυπήματα κάτω από τη ζώνη μπορούν να εκληφθούν.
Ως εφημερίδα, εξάλλου, η οποία πάντα εξέφραζε τη φωνή των ψηφοφόρων της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης, η «Α» αντιμετωπίζει με αρκετή επιφύλαξη και όλο αυτό το διάλογο που αναπτύσσεται μετά το Συνέδριο σχετικά με το εάν πρέπει ή δεν πρέπει ο επόμενος αρχηγός άμεσα να επιδιώξει τη διεύρυνση του κόμματος προς τα δεξιά και προς το κέντρο. Αλήθεια, πιστεύει κανείς σοβαρά πως αυτό δεν πρέπει να γίνει; Πως δεν πρέπει η διεύρυνση να αποτελεί άμεση προτεραιότητα για το νέο αρχηγό; Μα, στην αντίθετη περίπτωση, η Ν.Δ. είναι καταδικασμένη να παραμείνει σε εκλογικά ποσοστά που δεν της εξασφαλίζουν προοπτική επανόδου στην εξουσία.
Είναι πράγματι, αληθές πως υπάρχει ένα μέρος των ψηφοφόρων της Ν.Δ. που δεν ψήφισε κανένα κόμμα στις προηγούμενες εκλογές . Αυτοί που πήγαν σπίτι τους, όπως χαρακτηριστικά λέγεται. Ουδείς διαφωνεί πως αυτό το κομμάτι των ψηφοφόρων θα πρέπει να το «αγκαλιάσει» η νέα ηγεσία και να του προσφέρει κίνητρο και διάθεση, προκειμένου να επανακάμψει στους αγώνες της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης . Η «Α» μιλούσε και αγωνιούσε γι’ αυτό το κομμάτι των ψηφοφόρων πριν από την εκλογική συντριβή, κι έκρουε εγκαίρως το καμπανάκι του κινδύνου προς τους επιτελείς της τότε κυβέρνησης και του κόμματος. Υπάρχουν, όμως, δύο ερωτήματα που πρέπει σήμερα να απαντηθούν: Πρώτον, ποιος από τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους θα είχε διάθεση να επανέλθει σε ένα κόμμα συρρικνούμενο; Και δεύτερον, οι ψηφοφόροι που πήγαν σπίτι τους αποτελούν το 10,5 % του εκλογικού σώματος; Γιατί τόση είναι η διαφορά που κατέγραψε στις 4 Οκτωβρίου το ΠΑΣΟΚ από τη Ν.Δ. Στο ερώτημα αυτό, απάντηση δεν θα δώσουμε εμείς. Απάντηση δίνουν όλες οι αναλύσεις των ειδικών για τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων στις προηγούμενες εκλογές. Από τις αναλύσεις αυτές προκύπτει καθαρά πως η διαφορά των 10,5 μονάδων δεν προέκυψε μόνον από τους ψηφοφόρους που πήγαν σπίτι τους. Χάθηκαν κι από εκείνους που ένιωσαν πως δεν καλύπτονται πλέον ιδεολογικά από τη Ν.Δ. Και κυρίως χάθηκαν από τους μετακινούμενους ψηφοφόρους, οι οποίοι, άλλωστε, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, και πολύ διακριτά από το 93 και εντεύθεν, κρίνουν όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτοί οι τελευταίοι είναι εκλογείς που δεν διακρίνονται από ιδεολογικά αλλά από κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά.
Αν η Ν.Δ. δεν προσεγγίσει αυτούς τους ψηφοφόρους είναι καταδικασμένη να παραμείνει σε ποσοστά τα οποία πιθανώς θα είναι υψηλότερα από τα σημερινά, αλλά όχι επαρκή για να της εξασφαλίσουν επάνοδο στην εξουσία…
Όμως, το ζητούμενο για τη μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη δεν είναι να είναι ισχυρό κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά κόμμα εξουσίας.
Δημοσκοπήσεις και πραγματικοί κίνδυνοι
http://www.apogevmatini.gr/?p=52753
Της Σοφίας Βούλτεψη
Οι δημοσκοπήσεις όσον αφορά στο νεοδημοκρατικό εσωκομματικό μέτωπο διεξάγονται πάνω σε κινούμενη άμμο. Ούτε συγκεκριμένο εκλογικό σώμα υπάρχει ούτε είναι βέβαιο ότι αυτοί που απαντούν θα πάνε στις κάλπες της 29ης Νοεμβρίου. Βυθισμένη, όμως, στη μελέτη τους η Ν.Δ. δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τις πραγματικές δημοσκοπήσεις. Αυτές δηλαδή που τη μετρούν σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, που ανενόχλητο αναπτύσσει τις πολιτικές του, έστω και σε επικοινωνιακό επίπεδο. Μία από αυτές δημοσιεύθηκε χθες στη «Real News» και δείχνει ότι η διαφορά των δέκα και πλέον μονάδων έχει ήδη φθάσει στις είκοσι!
Η συζήτηση για τη διαδικασία κράτησε τόσο πολύ, ώστε η φακή έφαγε το λάδι και ουσιαστικά μόνο οι τρεις τελευταίες, πριν από την εκλογική αναμέτρηση, εβδομάδες αφιερώνονται στην επί της ουσίας συζήτηση. Αυτό σημαίνει ότι οι δύο εβδομάδες που απομένουν είναι και οι πιο κρίσιμες ως προς το αποτέλεσμα. Οσα θα συμβούν και όσα θα ειπωθούν –αλλά και όσα ενδεχομένως δεν θα συμβούν και δεν θα ειπωθούν– στο χρονικό διάστημα που απομένει, θα παίξουν αποφασιστικό ρόλο σε όλα τα επίπεδα.
Ετσι όπως έγιναν τα πράγματα, όσοι προσέλθουν στις κάλπες θα το πράξουν όχι για να εγγραφούν στο κόμμα, αλλά για να ενισχύσουν το πρόσωπο της αρεσκείας τους. Και αυτό σημαίνει ότι για τους ίδιους λόγους θα εγκαταλείψουν το κόμμα την επομένη της διαδικασίας, αν το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι της αρεσκείας τους. Πολλοί μιλούν για σοβαρό ενδεχόμενο διάσπασης, κάτι που θα επηρεάσει και το αντίπαλο στρατόπεδο, λειτουργώντας ουσιαστικά ως ντόμινο.
Φυσικά, όλα αυτά δείχνουν να μην απασχολούν αυτούς που ενδιαφέρονται μόνο για τη σφραγίδα του κόμματος. Όπως δεν τους απασχολεί το γεγονός ότι κατρακυλούν τα ποσοστά του. Επίσης, δεν βλέπω καμιά ανησυχία για τον κίνδυνο να στηθεί εξεταστική επιτροπή για την κατάσταση στην οικονομία. Με βάση το πόρισμα επιτροπής καταγραφής που έχει ήδη συσταθεί και με την σύνθεση και τη μεθοδολογία της οποίας επίσης δεν έχει ασχοληθεί η Νέα Δημοκρατία. Η καρέκλα μπορεί να εξελιχθεί σε εδώλιο κατηγορουμένου…