Εδώ η Γάζα χάνεται…και ο Ομπάμα ενθρονίζεται

«Έξυπνο» ταγκό με τη Χίλαρυ

Εδώ η Γάζα χάνεται…και ο Ομπάμα ενθρονίζεται

Η σκακιστική παρτίδα που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν μεταξύ του Μπαράκ Ομπάμα και της Χίλαρυ Ρόνταμ Κλίντον θυμίζει την ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν Έβδομη Σφραγίδα. Όλα γύρω τους έχουν γίνει ρημαδιό, η Γάζα αναστενάζει κάτω από τα Ισραηλινά αεροπλάνα που ξερνούν το θάνατο ξεκληρίζοντας το λαό της Παλαιστίνης, και αυτοί συνεχίζουν σιωπηλοί και αμέριμνοι την σκακιστική παρτίδα τους. Για όλα έχει φροντίσει ο απερχόμενος εκλεκτός του Θεού, ο Τζωρτζ Ντάμπλγιου Μπους ο Νεότερος. Όλα αυτά, ώσπου να τον σύρει τελικά η Χίλαρυ τον Μπάρακ στο «χορό του Θανάτου». Στο μεταξύ ένας άλλος Μπάρακ θα κάνει τη βρώμικη δουλειά στο γνωστό πεδίο του πολέμου. Αυτός, αν δεν το γνωρίζετε ήδη, είναι ο Έχουντ Μπάρακ, ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, αρχηγός του Εργατικού Κόμματος και ένας από τους έντεκα αντιπροέδρους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Σφραγισμένα χείλη ή ανθισμένες κερασιές;

Σιωπηλός, λοιπόν, ο Ομπάμα τόσον καιρό επεξεργαζόταν την κυβερνητική του στρατηγική, εκτός από το να σκέφτεται αν και πώς θα αντιμετώπιζε τη Χίλαρυ. Έτσι, πού καιρός για άμεση παρέμβαση ως εκλεγμένος πρόεδρος (president-elect) όσο υπάρχει εν ενεργεία πρόεδρος, που πρέπει να ολοκληρώσει το «θεάρεστο έργο». Στο editorial του τρέχοντος τεύχους του προοδευτικού περιοδικού The Nation οι εκδότες προσπαθούν να υποδείξουν απαντήσεις στα ερωτήματα που βασανίζουν εμάς και αυτούς, δηλαδή τα δεκάδες εκατομμύρια πολιτών που ψήφισαν για την «αλλαγή την οποία μπορούσαν να πιστέψουν». Επισημαίνουν, λοιπόν, ότι «η ιστορική εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα εμπεριέχει την υπόσχεση της προώθησης μιας νέας προοδευτικής εποχής στη ζωή του έθνους μας» αλλά «όπως έχουμε μάθει από παλαιότερες περιόδους της ιστορίας μας, η προοδευτική μεταρρύθμιση δεν γεννιέται από μία εκλογική αναμέτρηση αλλά από έναν παρατεταμένο αγώνα στον οποίο εμπλέκεται ένα κινητοποιημένο σύνολο ανθρώπων που επιδιώκει την αλλαγή». Με τη λήξη των εκλογών και την ήττα των Ρεπουμπλικανών η γενικότερη ταξική και κοινωνική σύγκρουση μεταφέρθηκε στο εσωτερικό του πολιτικού και κοινωνικού συνασπισμού δυνάμεων που συσπειρώθηκαν στο πλευρό του Ομπάμα. Διαπιστώνουμε, όπως και οι ίδιοι οι συντάκτες, ότι «οι βαθιές κρίσεις με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι -η χειρότερη οικονομική κατάρρευση από την Μεγάλη Ύφεση και οι καταστρεπτικές συνέπειες της νεοσυντηρητικής εξωτερικής πολιτικής- υποχρέωσαν πολλά σημαίνοντα πρόσωπα του κατεστημένου να αγκαλιάσουν την αλλαγή.» Από την απέναντι πλευρά βρίσκονται τώρα όσοι/ες επέλεξαν τον Ομπάμα για μια ριζική αλλαγή πολιτικής: «Πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι εντυπωσιακός ο ρυθμός και η κλίμακα αυτής της αλλαγής», δηλαδή να μην είναι μικρής κλίμακας και βαθμιαία η αλλαγή.

Έξοδος από την κρίση με επίκεντρο τους εργαζόμενους

Η έξοδος από την οικονομική κρίση πρέπει να γίνει, υποστηρίζει το περιοδικό, με την πολιτική της αύξησης των μισθών, των γενναίας αύξησης των επενδύσεων στην παιδεία και με την καθιέρωση καθολικής και οικονομικά προσιτής παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και φροντίδας, καθώς και με την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων εν γένει. Πάνω από όλα, όμως, χρειάζεται να τεθούν στο επίκεντρο αυτής της πάλης οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και να αποκτήσουν ισχυρότερη φωνή και συμμετοχή στη λήψη των οικονομικών αποφάσεων που τους αφορούν. Η αντίπαλη συντηρητική πλευρά των επιτελείων του Ομπάμα θα προσπαθήσει να επιβάλει -και το πιθανότερο είναι να κυριαρχήσει στις περισσότερες κατηγορίες αποφάσεων δημόσιας πολιτικής- μια στρατηγική εξόδου από την κρίση -ειδικά στο θέμα της ενέργειας- αγνοώντας τα συμφέροντα των εργαζομένων και την δύναμή τους. Θα επιδιώξει επίσης να συνεχίσει με λίγο πιο ήπιους τρόπους την ίδια εξωτερική πολιτική -κρίνοντας από τις «έξυπνες» δηλώσεις της Χίλαρυ.

Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη

Όμως, τα συμφέροντα των Αμερικανών εργαζομένων και των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων αλλά και των εργαζομένων όλου του πλανήτη απαιτούν την διεθνή οικονομική ανασυγκρότηση με τη δικαιότερη χρηματοδότηση και εμπορική πολιτική που θα προωθεί τις αυξήσεις μισθών, την αξιοπρεπή εργασία και την ισόρροπη οικονομική μεγέθυνση. Απαιτούν επίσης, τόσο για ηθικούς όσο και πολιτικούς λόγους, την πλήρη και συντομότερη απόσυρση των στρατευμάτων από το Ιράκ, την άρνηση συνέχισης του κακόφημου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», την επανεξέταση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στο Αφγανιστάν που απειλεί να αποδειχτεί η μεγάλη οικονομική δίνη, που μέσα της θα ρουφηχτούν τεράστια χρηματικά ποσά που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την οικονομική ανάκαμψη των λαϊκών εργατικών και φτωχών στρωμάτων του λαού, και η οποία απειλεί τη σταθερότητα του γειτονικού Πακιστάν.

Πρέπει επίσης να επιδιωχτεί ο άμεσος τερματισμός του πολέμου που μονομερώς κήρυξε εναντίον των Παλαιστινίων η Ισραηλινή κυβέρνηση και να γίνουν διαπραγματεύσεις στη βάση της λογικής «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του περιοδικού Ανατόλ Λήβεν, στόχος πρέπει επίσης να είναι η δημιουργία εποικοδομητικών σχέσεων με τη Ρωσία και η απομόνωση των φανατικών ενός νέου τύπου Ψυχρού Πολέμου. Αυτή η εποικοδομητική σχέση θα βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων με το Ιράν και το Αφγανιστάν.

Τέρμα στην αυτοκρατορική προεδρία

Βασικό παράδοξο της Αμερικανικής πολιτικής είναι ότι: «Οι Αμερικανοί διαθέτουν δυνατότητα εκτεταμένου λαϊκού ελέγχου πάνω στους κυβερνητικούς θεσμούς, όμως η κατακερματισμένη εξουσία αυτών των θεσμών συχνά τους καθιστά αναίσθητους απέναντι στις διεκδικήσεις και τα αιτήματα της πλειοψηφίας.» Πάνω σε αυτό το ζήτημα διχάστηκαν γενιές και γενιές πολιτών, πολιτικών και επιστημόνων: «Πόσο δημοκρατικό είναι το σύστημα των ΗΠΑ και πόσο δημοκρατικό θα έπρεπε να είναι;» Ορισμένοι τονίζουν ότι το σύστημα είναι τόσο αντιδημοκρατικό που με τις διαδικασίες του βέτο συχνά ματαιώνονται οι προσδοκίες για την εφαρμογή προοδευτικών πολιτικών (κάτι που ισχύει και με τις αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου). Άλλοι θεωρούν ότι, αντιθέτως, τα βέτο και, γενικά, οι έλεγχοι και οι ισορροπίες που επιβάλλει το πολιτικό σύστημα, ουσιαστικά προστατεύουν τα δικαιώματα της μειοψηφίας. Πολλοί επισημαίνουν ότι το σύστημα είναι εξαιρετικά χρονοβόρο, με την έννοια ότι για να ληφθεί απόφαση δράσης από τους κατακερματισμένους θεσμούς εξουσίας χρειάζονται διαδικασίες επί διαδικασιών. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, κατά μία άποψη, καθώς επιτρέπει την προσεκτική και αναλυτική αναζήτηση, μέσα από τη διαδικασία της διαβούλευσης, εναλλακτικών πολιτικών σχεδίων και προτάσεων. Η πρόταση που γίνεται από ένα μεγάλο φάσμα πολιτικών δυνάμεων που περιλαμβάνει μετριοπαθείς συντηρητικούς ως κεντροαριστερούς φιλελεύθερους και ριζοσπάστες αριστερούς είναι να αφαιρεθούν οι υπερξουσίες του Προέδρου, να δοθούν περισσότερες εξουσίες τόσο στα αντιπροσωπευτικά σώματα όσο και στα κύτταρα της άμεσης δημοκρατίας και να ενισχυθούν τα συστήματα ελέγχου και ισορροπιών που ο εκάστοτε Πρόεδρος διαστρέβλωνε με τις συνταγματικές δυνατότητες που είχε.

Τα πρώτα ατοπήματα

Τα πρώτα ατοπήματα του Ομπάμα ήταν ότι δέχτηκε να γίνει την Τρίτη μια από τις πιο ακριβές τελετές «ενθρόνισης» στην παγκόσμια ιστορία, ότι άρχισε να ξεχνάει τη μία μετά την άλλη τις προεκλογικές υποσχέσεις του για την ισότητα των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της πρόσκλησης να χοροστατήσει στην τελετή ο ακραίος εχθρός του γάμου ομοφύλων ζευγαριών ευαγγελικός πάστορας Ρικ Γουώρεν ως συμβολική ένδειξη της πολιτικής που ενδέχεται να ακολουθήσει ο Ομπάμα στο θέμα αυτό καθώς και στα θέματα της κοσμικότητας, του διαχωρισμού του κράτους από τη θρησκεία. Όλα αυτά στο όνομα της συμμαχίας με τμήματα της ευαγγελικής εκκλησίας σε θέματα ανακούφισης από τη φτώχεια και περιβαλλοντικής καταστροφής, που όσο χρήσιμη και αν είναι μπορεί να οδηγήσει στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της παροχής κοινωνικών υπηρεσιών και την ανάληψή τους από τις θρησκευτικές οργανώσεις και το ομοσπονδιακό κράτος να απαλλαγεί από την υποχρέωση αυτή επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων.


Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com





Υ.Γ.

Όταν ο Ομπάμα γίνεται…Κατρίνα

Η «ενθρόνιση» του Ομπάμα αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση του απερχόμενου προέδρου Τζωρτζ Ντάμπλγιου Μπους ως περίπτωση «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Έχοντας τρομάξει με την προοπτική της συγκέντρωσης 1,5-2 εκατομμυρίων οπαδών του Ομπάμα στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, ο Μπους διέταξε να κηρυχτεί η Ουάσινγκτον ως περιφέρεια ευρισκόμενη σε «έκτακτη ανάγκη» σαν να επρόκειτο για τυφώνα. Η κυβέρνηση πρόβλεψε κοντύλι της τάξης των 15 εκατομμυρίων δολαρίων για να βοηθήσει τον Περιφερειάρχη της πρωτεύουσας να πληρώσει προσωπικό ασφαλείας και ιατρικό προσωπικό. Αν η περιφέρεια χρειαστεί επιπλέον χρήματα θα πρέπει να τα ζητήσει από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Έκτακτης Ανάγκης. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρχουν αντιφρονούντες διαδηλωτές/τριες στην μεγάλη αυτή συγκέντρωση. Αν υπάρξουν, τότε οι οιωνοί θα είναι άριστοι. Αλλιώς, μάλλον, ο Ομπάμα θα φαντάζει όντως σαν τον τυφώνα Κατρίνα.

Θανάσης Τσακίρης