Ρομαντική κομεντί του Κλαπίς και το αριστούργημα του Γκοντάρ
Λήδα Γαλανού
https://www.efsyn.gr/tehnes/sinema/248321_romantiki-komenti-toy-klapis-kai-aristoyrgima-toy-gkontar
Μόνοι στο Παρίσι
(Deux Moi, Γαλλία, 2019, 110')
σκηνοθεσία: Σεντρίκ Κλαπίς
ηθοποιοί: Φρανσουά Σιβίλ,
Ανά Ζιραρντό
Ο Ρεμί είναι ένας νεαρός εργάτης σε φορτοεκφορτώσεις – οι συνάδελφοί του απολύονται, ο ίδιος προβιβάζεται, αλλά δεν μπορεί ν’ αποτινάξει από πάνω του την ενοχική θλίψη που τον κατακλύζει. Η Μελανί είναι μια νεαρή ερευνήτρια σ’ ένα επιστημονικό εργαστήριο – σύντομα θα έχει το προνόμιο να παρουσιάσει τα αποτελέσματά της στους χρηματοδότες, αλλά δεν μπορεί ν’ αποτινάξει από πάνω της την ανασφάλεια που τη διαλύει. Ο Ρεμί κι η Μελανί ζουν στο Παρίσι, σε δύο διπλανές πολυκατοικίες, μία παλιά, μία μοντέρνα, μεσοτοιχία.
Επισκέπτονται κι οι δυο το τοπικό αραβικό μπακάλικο, στην πολυ-πολιτισμική γειτονιά τους. Τι κι αν δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, χωρίς να το ξέρουν μοιράζονται τα πάντα, ακόμα και την ίδια γάτα.
Ο Σεντρίκ Κλαπίς («L’ Auberge Espagnole»), ο μετρ της σύγχρονης γαλλικής κομεντί, στήνει μια αισθηματική περιπέτεια... κατά μόνας, στο Παρίσι το γεμάτο κόσμο και γεμάτο μοναξιά. Το φιλμ του δεν έχει το θάρρος και το πολιτικό στίγμα του αργεντίνικου «Μεσοτοιχίες», κινείται στο κεντρικό κομμάτι του με πολλούς κενούς χρόνους, περιλαμβάνει δυο σκηνές ονείρου πιο αμήχανες από Δαλιανίδη. Κι όμως, χάρη, ειδικά, σ’ ένα κομψότατο τελευταίο μέρος και φινάλε και δυο τραβηχτικούς πρωταγωνιστές, πετυχαίνει έναν μελαγχολικό ρομαντισμό, μια απρόθυμη αισιοδοξία κι ένα τελικό χαμόγελο που, έστω για λίγο, αφοπλίζει.
ΑΛΟΜΑ, ΒΑΡΚΙΖΑ, ΚΟΡΑΛΛΙ, ΛΑΟΥΡΑ, ΦΙΛΟΘΕΗ, ΦΛΟΙΣΒΟΣ
Αυτοί οι τρελοί, τρελοί παραγωγοί
(The Producers, ΗΠΑ, 1967, 88')
σκηνοθεσία: Μελ Μπρουκς
ηθοποιοί: Ζίρο Μόστελ, Τζιν Γουάιλντερ
Ενας αποτυχημένος παραγωγός του Μπρόντγουεϊ και ο λογιστής που έχει αναλάβει την εκκαθάρισή του σκαρφίζονται μια ιδέα για να (ξανα)πλουτίσουν: θα ανεβάσουν ένα έργο τόσο απαράδεκτα κακό, που θα κατέβει, το αργότερο, αμέσως μετά την πρεμιέρα του. Ανακαλύπτουν το φιλοναζιστικό μιούζικαλ «Springtime for Hitler», τον χειρότερο σκηνοθέτη του κόσμου και το πιο ακατάλληλο καστ και πιάνουν δουλειά! Η θρυλική κωμωδία του Μελ Μπρουκς επανέρχεται στις οθόνες των θερινών σινεμά, λίγο γερασμένη, αρκετά χοντροκομμένη, αλλά τόσο ρηξικέλευθη, τόσο ιερόσυλη στη δημιουργία της, τόσο απολαυστικά ισοπεδωτική απέναντι στο κάθε στερεότυπο (ποιοι αντιρατσιστικοί αγώνες, ποια γυναικεία χειραφέτηση;), που εξακολουθείς να εκπλήσσεσαι μόνο και μόνο με τη σκανδαλιστική αποκοτιά του σεναρίου, όσο και με τα τάχα μου αθώα μπλε μάτια του Τζιν Γουάιλντερ. Διασκεδαστικά camp και ο Ανδρέας Βουτσινάς ως Κάρμεν, μπάτλερ του σκηνοθέτη.
Περιφρόνηση
(Le mépris, Γαλλία, 1963, 102')
σκηνοθεσία: Ζαν-Λικ Γκοντάρ
ηθοποιοί: Μπριζίτ Μπαρντό, Μισέλ Πικολί, Τζακ Πάλανς, Φριτς Λανγκ, Τζόρτζια Μολ
Στη Ρώμη, στην Τσινετσιτά που λίγο λίγο παρακμάζει, ένας Αμερικανός παραγωγός, ο Τζέρεμι Προκός, γυρίζει την Οδύσσεια με σκηνοθέτη τον Φριτς Λανγκ. Εξοργισμένος με τις «καλλιτεχνικές» προθέσεις του Γερμανού μετρ, ο Προκός αναθέτει στον νεαρό συγγραφέα Πολ Ζαβάλ να γράψει ένα «εμπορικότερο» σενάριο του έργου του Ομήρου. Ο Πολ θα βρεθεί μπροστά στο πιο γνώριμο υπαρξιακό δίλημμα που ορίζει η θέση του: να υποταχθεί στο κέρδος ή να παραμείνει πιστός στις καλλιτεχνικές αρχές του; Την ίδια ώρα, ο Πολ νιώθει πως η πανέμορφη γυναίκα του, η Καμίγ, δεν τον αγαπά, νιώθει γι’ αυτόν περιφρόνηση - αλλά δεν του εξηγεί γιατί. Η σχέση τους καταρρέει, όσο η Πηνελόπη κι ο Οδυσσέας περιμένουν να συναντήσουν το μεγαλείο τους. Ενα χαρακτηριστικό γνώρισμα των αριστουργημάτων είναι ότι παίρνουν άλλη μορφή με τον χρόνο. Αυτή εδώ, η πιο, σκόπιμα, προσιτή ταινία της χρυσής εποχής του Γκοντάρ, λίγο βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια, λίγο αυτοβιογραφική, εξακολουθεί να γοητεύει, να συγκινεί και να ψυχαγωγεί, με τις μοναδικές αισθητικές επιλογές της, με την ανεπανάληπτη τριαντάλεπτη συζήτηση του ζευγαριού στα δωμάτια του κατακερματισμένου, μοντέρνου διαμερίσματός τους, με την αλλόκοτη έλξη που προκαλεί η Βίλα Μαλαπάρτε με τα αέναα, νομίζεις, σκαλοπάτια της, με τα αποφθέγματα του Φριτς Λανγκ (διατηρούνται τα ρίγη τού να τον βλέπεις στην οθόνη να παίζει τον εαυτό του), με τον αισθησιασμό του λεπτεπίλεπτου κορμιού της Μπαρντό και την αγορίστικη σβελτάδα του Πικολί, με τη μουσική του Ζορζ Ντελερί, τόσο συναισθηματική που να υπονομεύει διαρκώς την ειρωνεία του σεναρίου. Αλλά επιπλέον όλων αυτών, σήμερα, αυτό το ταλαιπωρημένο καλοκαίρι του 2020, η «Περιφρόνηση» κρύβει ένα επιπλέον δώρο. Το πνεύμα της, βάλσαμο σε μια εποχή απολυτότητας, την απέραντη εκτίμησή της για την τέχνη, την τόλμη της να βλέπει την πραγματικότητα –το σινεμά, τον γάμο- με τρόπο διττό, αναλυτικό, σχολιάζοντας, αλλά χωρίς να κρίνει, να επαίρεται, να καταδικάζει. Η «Περιφρόνηση» δεν νιώθει περιφρόνηση για κανέναν και για τίποτα, μόνο κατανόηση, έστω με μια ελαφριά διάθεση ennui, έστω με μια μικρή πικρία για την ανάγκη για συμβιβασμό και με μεγάλο χιούμορ απέναντι στη ζωή που, έτσι κι αλλιώς, έχει τον έλεγχο των πάντων. Ενα αριστούργημα που αλλάζει, ενώ παραμένει εκπληκτικά σύγχρονο, κοντεύοντας τα εξήντα χρόνια του.
ΟΑΣΙΣ, ΡΙΒΙΕΡΑ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ
Οι μεταφραστές
(Les traducteurs, Γαλλία, Βέλγιο, 2019, 105')
σκηνοθεσία: Ρεζί Ρουενσάρ
ηθοποιοί: Λαμπέρ Γουιλσόν, Μανώλης Μαυροματάκης, Ολγκα Κουριλένκο, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Σίντσε Μπαμπέτ Κνούντσεν, Εντουάρντο Νοριέγκα
Το αναγνωστικό κοινό περιμένει με αγωνία την κυκλοφορία του τρίτου τόμου μιας best selling τριλογίας μυστηρίου. Ο εκδότης συγκεντρώνει σ’ ένα σφραγισμένο από τον έξω κόσμο, το ίντερνετ, κάθε είδους επικοινωνία, υπόγειο τους εννέα μεταφραστές που θα δουλέψουν το βιβλίο, ο καθένας για τη χώρα του, προκειμένου να μη διαρρεύσουν στοιχεία της ιστορίας. Οταν, όμως, οι δέκα πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος βγουν στο Διαδίκτυο, η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια: υπαίτιος είναι ένας από τους μεταφραστές κι ο εκδότης είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα, προκειμένου να μην ακολουθήσουν κι άλλες σελίδες.
Εξι χρόνια μετά το αξιολάτρευτο «Χτυποκάρδια στο γραφείο», ο Ρουενσάρ δοκιμάζεται σε μια φιλόδοξη ταινία, ένα σατιρικό θρίλερ που, ακολουθώντας την πλοκή του, συγκεντρώνει ένα επώνυμο, πολυεθνικό καστ. Η ιδέα είναι μαγνητική, το χιούμορ πετυχημένο ως προς... το μίσος των μεταφραστών προς τους εκδότες, την ανταγωνιστική στάση και των δύο προς τους συγγραφείς, τις μικρές ανισορροπίες που κρατούν στη ζωή κάθε κλάδο που σχετίζεται με την τέχνη. Ωστόσο, η δράση που ξεκινά με σασπένς, συνεχίζεται με πομπώδη μουσική και ολοένα αυξανόμενη σεναριακή υπερβολή ενός παραφορτωμένου whodunnit και η σύμβαση που θέλει όλους τους ηθοποιούς να μιλούν ως επί το πλείστον στα γαλλικά, στερεί σημαντικά από τις ερμηνείες τους, με τίμημα την ατμόσφαιρα και την πειστικότητα της ταινίας.
Η καλοσύνη των ξένων
(The Kindness of Strangers, Δανία, Καναδάς, Σουηδία, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ, 2019, 118')
σκηνοθεσία: Λόνε Σέρφιγκ
ηθοποιοί: Ζόι Καζάν, Ταχάρ Ραχίμ, Αντρεα Ράισμπορο
Η Κλάρα το σκάει, μαζί με τους δυο μικρούς γιους της, από τον βίαιο άντρα της. Η νοσοκόμα Αλις δουλεύει εθελοντικά στη σίτιση των αστέγων – μεταξύ τους, ο αλαφροΐσκιωτος Τζεφ. Ο Μαρκ αποφυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έκανε και θέλει να κεράσει τον εσωστρεφή δικηγόρο του, Τζον Πίτερ. Ολοι αυτοί, μοναχικοί άνθρωποι σε αδιέξοδο, θα συγκεντρωθούν στο ρωσικό εστιατόριο του Τιμ, κληρονομιά από τον πατέρα και τον παππού του, στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Η Δανέζα σκηνοθέτις τού «Ιταλικά για αρχάριους» και του «An Education» στηρίζεται σε μια γλυκανάλατη κοσμοθεωρία κι ένα κακογραμμένο σενάριο, για να παρουσιάσει με ελαφρότητα τα σοβαρά προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και με σοβαροφάνεια τα ασήμαντα. Μια, έστω καλοσυνάτη, αποτυχία που άνοιξε το περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου.
Λήδα Γαλανού
https://www.efsyn.gr/tehnes/sinema/248321_romantiki-komenti-toy-klapis-kai-aristoyrgima-toy-gkontar
Μόνοι στο Παρίσι
(Deux Moi, Γαλλία, 2019, 110')
σκηνοθεσία: Σεντρίκ Κλαπίς
ηθοποιοί: Φρανσουά Σιβίλ,
Ο Ρεμί είναι ένας νεαρός εργάτης σε φορτοεκφορτώσεις – οι συνάδελφοί του απολύονται, ο ίδιος προβιβάζεται, αλλά δεν μπορεί ν’ αποτινάξει από πάνω του την ενοχική θλίψη που τον κατακλύζει. Η Μελανί είναι μια νεαρή ερευνήτρια σ’ ένα επιστημονικό εργαστήριο – σύντομα θα έχει το προνόμιο να παρουσιάσει τα αποτελέσματά της στους χρηματοδότες, αλλά δεν μπορεί ν’ αποτινάξει από πάνω της την ανασφάλεια που τη διαλύει. Ο Ρεμί κι η Μελανί ζουν στο Παρίσι, σε δύο διπλανές πολυκατοικίες, μία παλιά, μία μοντέρνα, μεσοτοιχία.
Επισκέπτονται κι οι δυο το τοπικό αραβικό μπακάλικο, στην πολυ-πολιτισμική γειτονιά τους. Τι κι αν δεν έχουν συναντηθεί ποτέ, χωρίς να το ξέρουν μοιράζονται τα πάντα, ακόμα και την ίδια γάτα.
Ο Σεντρίκ Κλαπίς («L’ Auberge Espagnole»), ο μετρ της σύγχρονης γαλλικής κομεντί, στήνει μια αισθηματική περιπέτεια... κατά μόνας, στο Παρίσι το γεμάτο κόσμο και γεμάτο μοναξιά. Το φιλμ του δεν έχει το θάρρος και το πολιτικό στίγμα του αργεντίνικου «Μεσοτοιχίες», κινείται στο κεντρικό κομμάτι του με πολλούς κενούς χρόνους, περιλαμβάνει δυο σκηνές ονείρου πιο αμήχανες από Δαλιανίδη. Κι όμως, χάρη, ειδικά, σ’ ένα κομψότατο τελευταίο μέρος και φινάλε και δυο τραβηχτικούς πρωταγωνιστές, πετυχαίνει έναν μελαγχολικό ρομαντισμό, μια απρόθυμη αισιοδοξία κι ένα τελικό χαμόγελο που, έστω για λίγο, αφοπλίζει.
ΑΛΟΜΑ, ΒΑΡΚΙΖΑ, ΚΟΡΑΛΛΙ, ΛΑΟΥΡΑ, ΦΙΛΟΘΕΗ, ΦΛΟΙΣΒΟΣ
Αυτοί οι τρελοί, τρελοί παραγωγοί
(The Producers, ΗΠΑ, 1967, 88')
σκηνοθεσία: Μελ Μπρουκς
ηθοποιοί: Ζίρο Μόστελ, Τζιν Γουάιλντερ
Ενας αποτυχημένος παραγωγός του Μπρόντγουεϊ και ο λογιστής που έχει αναλάβει την εκκαθάρισή του σκαρφίζονται μια ιδέα για να (ξανα)πλουτίσουν: θα ανεβάσουν ένα έργο τόσο απαράδεκτα κακό, που θα κατέβει, το αργότερο, αμέσως μετά την πρεμιέρα του. Ανακαλύπτουν το φιλοναζιστικό μιούζικαλ «Springtime for Hitler», τον χειρότερο σκηνοθέτη του κόσμου και το πιο ακατάλληλο καστ και πιάνουν δουλειά! Η θρυλική κωμωδία του Μελ Μπρουκς επανέρχεται στις οθόνες των θερινών σινεμά, λίγο γερασμένη, αρκετά χοντροκομμένη, αλλά τόσο ρηξικέλευθη, τόσο ιερόσυλη στη δημιουργία της, τόσο απολαυστικά ισοπεδωτική απέναντι στο κάθε στερεότυπο (ποιοι αντιρατσιστικοί αγώνες, ποια γυναικεία χειραφέτηση;), που εξακολουθείς να εκπλήσσεσαι μόνο και μόνο με τη σκανδαλιστική αποκοτιά του σεναρίου, όσο και με τα τάχα μου αθώα μπλε μάτια του Τζιν Γουάιλντερ. Διασκεδαστικά camp και ο Ανδρέας Βουτσινάς ως Κάρμεν, μπάτλερ του σκηνοθέτη.
Περιφρόνηση
(Le mépris, Γαλλία, 1963, 102')
σκηνοθεσία: Ζαν-Λικ Γκοντάρ
ηθοποιοί: Μπριζίτ Μπαρντό, Μισέλ Πικολί, Τζακ Πάλανς, Φριτς Λανγκ, Τζόρτζια Μολ
Στη Ρώμη, στην Τσινετσιτά που λίγο λίγο παρακμάζει, ένας Αμερικανός παραγωγός, ο Τζέρεμι Προκός, γυρίζει την Οδύσσεια με σκηνοθέτη τον Φριτς Λανγκ. Εξοργισμένος με τις «καλλιτεχνικές» προθέσεις του Γερμανού μετρ, ο Προκός αναθέτει στον νεαρό συγγραφέα Πολ Ζαβάλ να γράψει ένα «εμπορικότερο» σενάριο του έργου του Ομήρου. Ο Πολ θα βρεθεί μπροστά στο πιο γνώριμο υπαρξιακό δίλημμα που ορίζει η θέση του: να υποταχθεί στο κέρδος ή να παραμείνει πιστός στις καλλιτεχνικές αρχές του; Την ίδια ώρα, ο Πολ νιώθει πως η πανέμορφη γυναίκα του, η Καμίγ, δεν τον αγαπά, νιώθει γι’ αυτόν περιφρόνηση - αλλά δεν του εξηγεί γιατί. Η σχέση τους καταρρέει, όσο η Πηνελόπη κι ο Οδυσσέας περιμένουν να συναντήσουν το μεγαλείο τους. Ενα χαρακτηριστικό γνώρισμα των αριστουργημάτων είναι ότι παίρνουν άλλη μορφή με τον χρόνο. Αυτή εδώ, η πιο, σκόπιμα, προσιτή ταινία της χρυσής εποχής του Γκοντάρ, λίγο βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια, λίγο αυτοβιογραφική, εξακολουθεί να γοητεύει, να συγκινεί και να ψυχαγωγεί, με τις μοναδικές αισθητικές επιλογές της, με την ανεπανάληπτη τριαντάλεπτη συζήτηση του ζευγαριού στα δωμάτια του κατακερματισμένου, μοντέρνου διαμερίσματός τους, με την αλλόκοτη έλξη που προκαλεί η Βίλα Μαλαπάρτε με τα αέναα, νομίζεις, σκαλοπάτια της, με τα αποφθέγματα του Φριτς Λανγκ (διατηρούνται τα ρίγη τού να τον βλέπεις στην οθόνη να παίζει τον εαυτό του), με τον αισθησιασμό του λεπτεπίλεπτου κορμιού της Μπαρντό και την αγορίστικη σβελτάδα του Πικολί, με τη μουσική του Ζορζ Ντελερί, τόσο συναισθηματική που να υπονομεύει διαρκώς την ειρωνεία του σεναρίου. Αλλά επιπλέον όλων αυτών, σήμερα, αυτό το ταλαιπωρημένο καλοκαίρι του 2020, η «Περιφρόνηση» κρύβει ένα επιπλέον δώρο. Το πνεύμα της, βάλσαμο σε μια εποχή απολυτότητας, την απέραντη εκτίμησή της για την τέχνη, την τόλμη της να βλέπει την πραγματικότητα –το σινεμά, τον γάμο- με τρόπο διττό, αναλυτικό, σχολιάζοντας, αλλά χωρίς να κρίνει, να επαίρεται, να καταδικάζει. Η «Περιφρόνηση» δεν νιώθει περιφρόνηση για κανέναν και για τίποτα, μόνο κατανόηση, έστω με μια ελαφριά διάθεση ennui, έστω με μια μικρή πικρία για την ανάγκη για συμβιβασμό και με μεγάλο χιούμορ απέναντι στη ζωή που, έτσι κι αλλιώς, έχει τον έλεγχο των πάντων. Ενα αριστούργημα που αλλάζει, ενώ παραμένει εκπληκτικά σύγχρονο, κοντεύοντας τα εξήντα χρόνια του.
ΟΑΣΙΣ, ΡΙΒΙΕΡΑ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΪΣ
Οι μεταφραστές
(Les traducteurs, Γαλλία, Βέλγιο, 2019, 105')
σκηνοθεσία: Ρεζί Ρουενσάρ
ηθοποιοί: Λαμπέρ Γουιλσόν, Μανώλης Μαυροματάκης, Ολγκα Κουριλένκο, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Σίντσε Μπαμπέτ Κνούντσεν, Εντουάρντο Νοριέγκα
Το αναγνωστικό κοινό περιμένει με αγωνία την κυκλοφορία του τρίτου τόμου μιας best selling τριλογίας μυστηρίου. Ο εκδότης συγκεντρώνει σ’ ένα σφραγισμένο από τον έξω κόσμο, το ίντερνετ, κάθε είδους επικοινωνία, υπόγειο τους εννέα μεταφραστές που θα δουλέψουν το βιβλίο, ο καθένας για τη χώρα του, προκειμένου να μη διαρρεύσουν στοιχεία της ιστορίας. Οταν, όμως, οι δέκα πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος βγουν στο Διαδίκτυο, η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια: υπαίτιος είναι ένας από τους μεταφραστές κι ο εκδότης είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα, προκειμένου να μην ακολουθήσουν κι άλλες σελίδες.
Εξι χρόνια μετά το αξιολάτρευτο «Χτυποκάρδια στο γραφείο», ο Ρουενσάρ δοκιμάζεται σε μια φιλόδοξη ταινία, ένα σατιρικό θρίλερ που, ακολουθώντας την πλοκή του, συγκεντρώνει ένα επώνυμο, πολυεθνικό καστ. Η ιδέα είναι μαγνητική, το χιούμορ πετυχημένο ως προς... το μίσος των μεταφραστών προς τους εκδότες, την ανταγωνιστική στάση και των δύο προς τους συγγραφείς, τις μικρές ανισορροπίες που κρατούν στη ζωή κάθε κλάδο που σχετίζεται με την τέχνη. Ωστόσο, η δράση που ξεκινά με σασπένς, συνεχίζεται με πομπώδη μουσική και ολοένα αυξανόμενη σεναριακή υπερβολή ενός παραφορτωμένου whodunnit και η σύμβαση που θέλει όλους τους ηθοποιούς να μιλούν ως επί το πλείστον στα γαλλικά, στερεί σημαντικά από τις ερμηνείες τους, με τίμημα την ατμόσφαιρα και την πειστικότητα της ταινίας.
Η καλοσύνη των ξένων
(The Kindness of Strangers, Δανία, Καναδάς, Σουηδία, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ, 2019, 118')
σκηνοθεσία: Λόνε Σέρφιγκ
ηθοποιοί: Ζόι Καζάν, Ταχάρ Ραχίμ, Αντρεα Ράισμπορο
Η Κλάρα το σκάει, μαζί με τους δυο μικρούς γιους της, από τον βίαιο άντρα της. Η νοσοκόμα Αλις δουλεύει εθελοντικά στη σίτιση των αστέγων – μεταξύ τους, ο αλαφροΐσκιωτος Τζεφ. Ο Μαρκ αποφυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έκανε και θέλει να κεράσει τον εσωστρεφή δικηγόρο του, Τζον Πίτερ. Ολοι αυτοί, μοναχικοί άνθρωποι σε αδιέξοδο, θα συγκεντρωθούν στο ρωσικό εστιατόριο του Τιμ, κληρονομιά από τον πατέρα και τον παππού του, στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Η Δανέζα σκηνοθέτις τού «Ιταλικά για αρχάριους» και του «An Education» στηρίζεται σε μια γλυκανάλατη κοσμοθεωρία κι ένα κακογραμμένο σενάριο, για να παρουσιάσει με ελαφρότητα τα σοβαρά προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και με σοβαροφάνεια τα ασήμαντα. Μια, έστω καλοσυνάτη, αποτυχία που άνοιξε το περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου.
No comments:
Post a Comment