ΑΥΓΗ
Ένθετα ΕΝΘΕΜΑΤΑ (4ος κύκλος)
«Κεκλεισμένων των θυρών»
Γκαρσίν: Δεν θα νυχτώσει λοιπόν ποτέ;
Ινιές: Ποτέ.
Γκαρσίν: Θα με βλέπεις συνέχεια;
Ινιές: Συνέχεια.
(ο Γκαρσίν απομακρύνεται από την Εστέλ και κάνει μερικά βήματα στο δωμάτιο. Πλησιάζει στον μπρούτζο.)
Γκαρσίν: Ο μπρούτζος... (τον χαϊδεύει) Ε, λοιπόν, να η στιγμή. Ο μπρούτζος είναι εδώ, τον κοιτάζω και καταλαβαίνω ότι είμαι στην κόλαση. Σας το λέω ότι όλο ήταν προσχεδιασμένο. Είχαν προσχεδιάσει ότι θα στεκόμουν μπροστά από αυτό το τζάκι, ακουμπώντας το χέρι μου σε αυτό τον μπρούτζο, με όλα αυτά τα βλέμματα επάνω μου. Όλα αυτά τα βλέμματα που με καταβροχθίζουν... (γυρνάει ξαφνικά). Χμ είστε μόνο δύο; Πίστευα ότι είστε πολύ περισσότερες (γελάει). Ε λοιπόν αυτή είναι η κόλαση. Δεν θα το πίστευα ποτέ... Θυμάστε; Το θειάφι, ο δήμιος, τα πυρακτωμένα σίδερα... Χα! Τι πλάκα! Δεν χρειάζονται τα πυρακτωμένα σίδερα. Η κόλαση είναι οι άλλοι.
Εστέλ: Αγάπη μου!
Γκαρσίν (τη σπρώχνει): Άφησέ με. Είναι αυτή ανάμεσά μας. Δεν μπορώ να σε αγαπήσω όσο με κοιτάει.
Εστέλ: Χα! Ε, λοιπόν δεν θα μας ξανακοιτάξει (παίρνει τον χαρτοκόπτη από το τραπέζι, κατευθύνεται προς την Ινιές και την χτυπάει πολλές φορές).
Ινιές (αντιστέκεται και γελάει): Μα τι κάνεις είσαι τρελή; Αφού το ξέρεις ότι είμαι ήδη νεκρή.
Εστέλ: Νεκρή; (αφήνει το μαχαίρι. Μετά από λίγο το μαζεύει κι οργισμένα το μπήγει στον εαυτό της).
Ινιές: Νεκρή! Νεκρή! Νεκρή! Ούτε το μαχαίρι, ούτε δηλητήριο, ούτε σκοινί. Είναι ήδη γεγονός, το καταλαβαίνεις; Και θα είμαστε μαζί για πάντα (γελάει).
Εστέλ (σκάει στα γέλια): Για πάντα, Θεέ μου τι αστείο! Για πάντα!
Γκαρσίν (γελάει κοιτώντας τες): Για πάντα!
(Πέφτουν ο καθένας στον καναπέ του. Μια μακρά σιωπή. Σταματούν να γελάνε και κοιτούν ο ένας τον άλλον)
Γκαρσίν: Ε, λοιπόν, ας συνεχίσουμε.
(Αυλαία.)
Από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Jean-Paul Sartre.
«Η πανούκλα»
...Για να μιλήσουμε επιτέλους ξεκάθαρα και για τους εραστές, οι οποίοι παρουσιάζουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και που ο γράφων ίσως να είναι καλύτερα τοποθετημένος για να μιλήσει, αυτοί βασανίζονταν κι από άλλες αγωνίες και κυρίως από τις τύψεις. Αυτή η κατάσταση, άλλωστε, τους επέτρεπε να αντιλαμβάνονται το συναίσθημά τους, με μία απόλυτη αντικειμενικότητα. Κι ήταν σπάνιο, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, να μην αντιλαμβάνονται πλήρως τα ελαττώματά τους. Πρώτη αφορμή τους δίνονταν λόγω της δυσκολίας που είχαν να φανταστούν τι κάνει και πως κινείται ο άνθρωπος που τους λείπει. Αισθάνονταν, λοιπόν, άσχημα γι αυτή τους την άγνοια, ως προς το τι κάνει, πως περνάει ο άλλος. Κατηγορούσαν τον εαυτό τους γι αυτό, για την ελαφρότητα τους να το αμελήσουν και για την προσπάθειά τους να υποκριθούν ότι για κάποιον που αγαπά το τι κάνει ο αγαπημένος τους δεν είναι, τέλος πάντων, και το παν. Από αυτή τη στιγμή και μετά, τους ήταν εύκολο να επανέλθουν στην αγάπη τους και να εξετάσουν τις ατέλειές της. Σε κανονικούς καιρούς, το γνωρίζουμε όλοι, συνειδητά ή μη, δεν είναι δα ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την αγάπη κι αποδεχόμαστε, με περισσότερο ή λιγότερο ήσυχη τη συνείδηση μας, τη μέτρια ύπαρξη μας. Όμως οι αναμνήσεις είναι πιο απαιτητικές...
Από το ομώνυμο έργου του Albert Camus.
Επιλογή κειμένων: Jean Pierre Gaudin, Νικόλας Κουντούρης
Μετάφραση: Νικόλας Κουντούρης
Ένθετα ΕΝΘΕΜΑΤΑ (4ος κύκλος)
«Κεκλεισμένων των θυρών»
Γκαρσίν: Δεν θα νυχτώσει λοιπόν ποτέ;
Ινιές: Ποτέ.
Γκαρσίν: Θα με βλέπεις συνέχεια;
Ινιές: Συνέχεια.
(ο Γκαρσίν απομακρύνεται από την Εστέλ και κάνει μερικά βήματα στο δωμάτιο. Πλησιάζει στον μπρούτζο.)
Γκαρσίν: Ο μπρούτζος... (τον χαϊδεύει) Ε, λοιπόν, να η στιγμή. Ο μπρούτζος είναι εδώ, τον κοιτάζω και καταλαβαίνω ότι είμαι στην κόλαση. Σας το λέω ότι όλο ήταν προσχεδιασμένο. Είχαν προσχεδιάσει ότι θα στεκόμουν μπροστά από αυτό το τζάκι, ακουμπώντας το χέρι μου σε αυτό τον μπρούτζο, με όλα αυτά τα βλέμματα επάνω μου. Όλα αυτά τα βλέμματα που με καταβροχθίζουν... (γυρνάει ξαφνικά). Χμ είστε μόνο δύο; Πίστευα ότι είστε πολύ περισσότερες (γελάει). Ε λοιπόν αυτή είναι η κόλαση. Δεν θα το πίστευα ποτέ... Θυμάστε; Το θειάφι, ο δήμιος, τα πυρακτωμένα σίδερα... Χα! Τι πλάκα! Δεν χρειάζονται τα πυρακτωμένα σίδερα. Η κόλαση είναι οι άλλοι.
Εστέλ: Αγάπη μου!
Γκαρσίν (τη σπρώχνει): Άφησέ με. Είναι αυτή ανάμεσά μας. Δεν μπορώ να σε αγαπήσω όσο με κοιτάει.
Εστέλ: Χα! Ε, λοιπόν δεν θα μας ξανακοιτάξει (παίρνει τον χαρτοκόπτη από το τραπέζι, κατευθύνεται προς την Ινιές και την χτυπάει πολλές φορές).
Ινιές (αντιστέκεται και γελάει): Μα τι κάνεις είσαι τρελή; Αφού το ξέρεις ότι είμαι ήδη νεκρή.
Εστέλ: Νεκρή; (αφήνει το μαχαίρι. Μετά από λίγο το μαζεύει κι οργισμένα το μπήγει στον εαυτό της).
Ινιές: Νεκρή! Νεκρή! Νεκρή! Ούτε το μαχαίρι, ούτε δηλητήριο, ούτε σκοινί. Είναι ήδη γεγονός, το καταλαβαίνεις; Και θα είμαστε μαζί για πάντα (γελάει).
Εστέλ (σκάει στα γέλια): Για πάντα, Θεέ μου τι αστείο! Για πάντα!
Γκαρσίν (γελάει κοιτώντας τες): Για πάντα!
(Πέφτουν ο καθένας στον καναπέ του. Μια μακρά σιωπή. Σταματούν να γελάνε και κοιτούν ο ένας τον άλλον)
Γκαρσίν: Ε, λοιπόν, ας συνεχίσουμε.
(Αυλαία.)
Από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Jean-Paul Sartre.
«Η πανούκλα»
...Για να μιλήσουμε επιτέλους ξεκάθαρα και για τους εραστές, οι οποίοι παρουσιάζουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και που ο γράφων ίσως να είναι καλύτερα τοποθετημένος για να μιλήσει, αυτοί βασανίζονταν κι από άλλες αγωνίες και κυρίως από τις τύψεις. Αυτή η κατάσταση, άλλωστε, τους επέτρεπε να αντιλαμβάνονται το συναίσθημά τους, με μία απόλυτη αντικειμενικότητα. Κι ήταν σπάνιο, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, να μην αντιλαμβάνονται πλήρως τα ελαττώματά τους. Πρώτη αφορμή τους δίνονταν λόγω της δυσκολίας που είχαν να φανταστούν τι κάνει και πως κινείται ο άνθρωπος που τους λείπει. Αισθάνονταν, λοιπόν, άσχημα γι αυτή τους την άγνοια, ως προς το τι κάνει, πως περνάει ο άλλος. Κατηγορούσαν τον εαυτό τους γι αυτό, για την ελαφρότητα τους να το αμελήσουν και για την προσπάθειά τους να υποκριθούν ότι για κάποιον που αγαπά το τι κάνει ο αγαπημένος τους δεν είναι, τέλος πάντων, και το παν. Από αυτή τη στιγμή και μετά, τους ήταν εύκολο να επανέλθουν στην αγάπη τους και να εξετάσουν τις ατέλειές της. Σε κανονικούς καιρούς, το γνωρίζουμε όλοι, συνειδητά ή μη, δεν είναι δα ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την αγάπη κι αποδεχόμαστε, με περισσότερο ή λιγότερο ήσυχη τη συνείδηση μας, τη μέτρια ύπαρξη μας. Όμως οι αναμνήσεις είναι πιο απαιτητικές...
Από το ομώνυμο έργου του Albert Camus.
Επιλογή κειμένων: Jean Pierre Gaudin, Νικόλας Κουντούρης
Μετάφραση: Νικόλας Κουντούρης
No comments:
Post a Comment